Survival ล่าหรือถูกล่า!

ลำดับตอนที่ #2 : วันที่1 เพื่อนใหม่และหมาป่า

Survival ล่าหรือถูกล่า!#วันที่1 เพื่อนใหม่และหมาป่า

    เมื่อเสียงประกาศนั่นจบไปพอรู้ตัวอีกทีเวลาก็เริ่มเย็นแล้ว ผมคิดว่าผมควรจะหาอะไรไว้ป้องกันตัวซักหน่อยและหาอาหารด้วย ถ้าให้สำรวจตัวผมเองในตอนนี้ก็มีแค่ สมุดจดเล่มเล็กๆ ดินสอ ขนมถุงกันขวดน้ำในกระเป๋า โทรศัพท์ และคัตเตอร์แค่นี้"เห้ย! นายน่ะ" ใครบางคนเรียกผมด้วยความตื่นเต้น "อะไรครับ?" ผมเป็นคนที่ค่อนข้างสุภาพผมจึงตอบแบบนั้นไป "นายนี่เหมือนจะอยู่รุ่นเดียวกันกับฉันสินะ อ้อ!ฉันชื่อดาร์คนะ ยินดีที่ได้รู้จัก" เขาทักผมแบบเป็นมิตรมากเขาเหมือนไม่กลัวอะไรในเวลานี้เลย "เอ่อ...ผมฟรอสอยู่ม.6ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมบอกไปตามตรง "อ้าว งั้นนายก็รุ่นพี่ฉันดิ ฉันอยู่แค่ม.5เอง" ถ้าจะให้อธิบายลักษณะของเขาก็ ผมสีดำ ตาสีนิล ค่อนข้างสูง ผิวสีขาว ร่าเริง และเป็นมิตร "ชั่งมันเถอะ เรียกแบบเป็นกันเองก็ได้ไม่ว่าอะไร" ผมบอกเขา "OK แล้วจะเอายังไงต่อดีโดนจับตัวมาเล่นเกมแปลกๆที่ใครจัดขึ้นก็ไม่รู้ หาอาหารกันดีไม๊" คิดได้ไงนี่มันก็เย็นมากแล้วนะเนี่ย "ไม่ดีกว่าในป่าตอนกลางคืนอันตรายและอีกอย่างจะหาทางกลับเจอรึป่าวเหอะ" เขาทำหน้าตาตกใจและรีบมองออกไปที่ปากถ้ำที่ตอนนี้มืดสนิท "จริงด้วย เอาไงดีๆ" เขากระวนกระวาย "ผมมีขนมกินป่ะ" ผมว่าพลางแกะถุงขนมออก "เอาดิๆ" แล้วเขาก็เข้ามาหยิบขนมสองสามชิ้นไปกิน "ใจเย็นๆก็ได้ขนมไม่หนีไปไหนหรอก เดี๋ยวก็ติดค—" "แค่ก แค่ก แค่ก" พูดไม่ทันขาดคำ "อ่ะนี่น้ำ" ผมยื่นขวดน้ำไปให้เขา "อึกๆๆ ขอบใจ" ว่าแล้วก็ส่งขวดน้ำมาให้ผม หิวน้ำจัง ผมเลยจัดการเปิดฝาแล้วดื่มน้ำต่อ "เห้ย น นายดื่มต่อเลยเหรอ" อะไรอีกเนี่ย "ก็มันคือจูบทางอ้อม" เอ่อ...คิดมากจริงเลยเด็กนี่ "หุบปากน่ากินให้เสร็จแล้วรีบๆนอนกันดีกว่า" ผมบอกด้วยความง่วง "ครับ" เงียบจริงๆเลย ก็ดี ผมหลับตาลงและหลับไปในที่สุด

--------------------------------------------------------------------------------------

    เช้าวันต่อมา ผมตื่นมาพร้อมกับความตกใจแล้วผมก็รีบเขย่าไอ้คนข้างๆนั่นให้ตื่น "อะไร" "ไม่ต้องอะไรแล้วหนีเร็ว" ทุกคนมองออกไปที่ปากถ้ำก็เห็นฝูงหมาป่าฝูงนึงซึ่งผมคิดว่านี่คงเป็นถิ่นของพวกมัน พวกมันวิ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ทุกคนจึงรีบวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด "ตุบ" มีเด็กคนนึงเสียหลักหกล้ม "ช่วยด้วย! ช่วยหนูด้วย" ร้องไปก็ไม่มีใครไปช่วยแม้แต่ตัวผมเองเพราะกลัวตาย อยากเข้าไปช่วยอยู่หรอกนะแต่ขอโทษ ฝูงหมาป่ารุมขย้ำเด็กเคราะห์ร้ายคนนั้นจนไม่เหลือชิ้นดี กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั่ว ทุกคนได้แต่ยืนดูการตายของเด็กคนนั้นแล้วก็วิ่งหนีไป ตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะอ้วกกับภาพตรงหน้า ศพที่ตาเหลือก คอหอยถูกกัดไม่เหลือชิ้นดี เลือดที่เจิ่งนอง เนื้อบางส่วนถูกกัดออกไปจนเห็นกระดูก ใส้ทะลักออกมา ขาซ้ายที่ถูกกัดขาดจนกระเด็นไปอยู่อีกทิศ พวกหมาป่ากำลังรุมกินเด็กคนนั้น "แปปนะ" ผมบอกดาร์ค แล้วขอตัวไปอ้วก "ขอโทษนะที่ทำอะไรไม่ได้เลย"

49

\\เลขตอนสุดท้ายคือจำนวนคนที่เหลืออยู่รวมพระเอกด้วย

----------- ยาวๆคือขั้นเวลาจากกลางคืนไปกลางวัน