คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ย้อนเวลา
“ี๋ ะวันเป็นมะเร็เม็เลือาว เธอาพวเราไปนานแล้ว”
เสียอเปรี้ยวไม่ไ้สั่นสะเทือนไปยัแ้วหูเท่านั้น แ่เสียำพูนั้นไ้ทำให้ใอผมสั่นไหว เรียสิอันลาเลือนให้ผมลับมายัปัุบัน ที่าเฟ่ริมถนนแห่นี้
ทันทีที่ไ้ยินประโยัล่าว นทุเส้น็ลุัน ลืมหายใไปั่วะ ผมเิำถามนับร้อยนับพันวนเวียนในสมอเ็มไปหม แ่อา้วยวามใ เสียใ และผิหวั รวมทั้วามรู้สึในทาลบอีหลายๆอย่าปนเปันนไม่อามีำพูใใหลุลอยออมาไ้
“เรียบร้อยแล้วนะรับ”
เ้าหน้าที่ประันรถเินเ้ามาบอผม ผมหันไปมอหน้าายร่าผอมสู พยัหน้า้าๆ เายื่นเอสารให้ผมเ็น์ ผมลื่อโยไม่อ่านัวหนัสือใใ ่อนที่ายัล่าวาไปและทิ้เอสารไว้ให้ผม
“ั้นันไป่อนนะ หวัว่าะมีโอาสเอันอี”
เปรี้ยวลุึ้นยืนับพลัน เธอ่อยๆเินาไปเหมือนมีเรื่อบาอย่าในใอยู่
“ี๋ เราไม่ไ้เลียนายนะ นาย็รู้ว่าเราหวัีับนายและเพื่อนๆลอ”
เปรี้ยวหันหลัลับมามอหน้าผมอีรั้
“แ่นายวรอโทษะวันอย่าริใ้วยัวอนายเอ ทำสิ่ที่ถู้อะ เพราะนายย่อมรู้ีแ่ใว่าะวันไม่ไ้เป็นอย่าที่นายล่าวหา ไม่เลยสัน้อย”
เธอทิ้ประโยสุเ็บแสบ่อนที่ะเินาไปผ่านสายฝนที่าล
“อโทษ้วยัวเอั้นเหรอ มันะเป็นไปไ้ที่ไหนัน”
ผมรำพึรำพัน พร้อมน้ำาที่ไหลรินรใบหน้า เสียสะอื้นอันรุนแรเริ่มออาลำอ ผมรู้สึไ้ว่าทุสายาในร้านแห่นี้้อมอมาที่ผม แ่ผมไม่้อารสนใใรแล้วทั้นั้น
น้ำาแห่วามรู้สึผิและวามิถึผสมปนเปนทำให้ผมไม่อาหลุาอีไ้ มันหนัหน่วึ้นเรื่อยๆ เหมือนเหล็แหลมแห่ำว่าอีทิ่มแทไปทุห้วเวลา ปัุบัน นไม่อาแยส่วนอเวลาทั้สอไ้
แ่แล้วเสียโทรเ้าาภรรยา็ัปลุผมอีรั้
“ที่รั ันรัุ”
ผมรีบวานหาโทรศัพท์มือถือพร้อมปาน้ำาทั้สอแ้มแล้วรับสาย ้วยน้ำเสียที่ฝืนให้ธรรมาที่สุ
“ถึไหนแล้วะ”
าวถาม น้ำเสียทั้วิและหุหิผมในเวลาเียวัน
“อ้อ พอีรถนน่ะ ผมเผลอไปนัน้าหน้า”
“อ้าว เป็นไรมาหรือเปล่าะ”
น้ำเสียอาวอนนี้เหลือเพียวามวิอย่าเียว าวเป็นผู้หิที่เป็นห่วเป็นใยผมมาลอ เสมอ้นเสมอปลาย เธอเีย้าผมไม่ว่าสุหรือทุ์ และเธอือวามภาภูมิใในีวิอผม เสียอาวบรรเทาผมาวามเ็บปวไ้บ้า
“ไม่เป็นไร รถถลอนิหน่อย เรียประันแล้ว อนนี้ำลัลับล่ะ”
“ุไม่เป็นอะไรแน่นะะ น้ำเสียุไม่โอเเท่าไหร่เลยนะ”
แน่นอนผมไม่อาปิบัวามรู้สึที่แท้ริับภรรยาผมไ้เลย
“ไม่มีอะไรหรอ ไว้เอันที่บ้านนะ”
ผมรีบอบ
“โอเ่ะ เอันที่บ้านนะะ”
ประมาสี่สิบนาที่อานั้น หลัาที่ผมฝ่าไฟแอีหนึ่สี่แยไ้สำเร็ ผม็ไ้ลับไปสู่อ้อมออภรรยา ผมอเธอแน่นว่าวันไหนๆ ทำให้เธออผมแน่นเ้าไปอี
ทุรั้ที่ผมลับบ้าน เธอะรีบมาหาผมาารเี่ยหูฟัเสียฝีเท้า เธอเปิประูให้ผม่อนที่ผมะเาะประูหรือไุแ เธอเ้ามาสวมอผมและมอบยิ้มที่สใสให้ับผมเสมอ ทุรั้ที่เธอทำแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึเสมอว่า ผมมีัวนในทุวัน ผมมี่าและเป็นนสำั
พลัาน้านบวอาวส่ให้ผมลับมาร่าเริไ้อีรั้หลัาารทำานอันแสนเหน็เหนื่อย รั้นี้ผมอเธอแน่นเพราะ้อารพลัานบวอเธอมาว่าที่แล้วมา และมันทำให้ผมีึ้นริๆ แ่วามเ็บปว็ยัไม่หายไป พร้อมับวามิที่แทรึ้นว่า ในะที่ัวผมมีนรัเีย้า แ่ะวันาไปโยปราศาวามรัที่ี เธอาไป้วยวามเ็บปวในสิ่ที่ผมพูและระทำลไป วามิอผมเริ่มพราวามสุที่ผมมีอยู่
ผมเินไปหอมแ้มนุ่มนิ่ม เธอหลับปุ๋ย ราวับเ้าหิัวน้อย และินอาหารมื้อ่ำึ่ล้วนเป็นอโปรอผม แ่นั่น็ยัไม่บรรเทาวามรู้สึเ็บปว้าในไ้ มันเป็นวามเ็บปวที่หาหมอที่ไหน็ไม่หาย ินพาราเามอล็ไม่่วย ผมรู้ัวเอีว่าอนนี้ผมมีอาารป่วยทาใ ใที่เหมือนโนเือฟานับสิบๆเส้นบีบรั โนเ็มเป็นพันๆเล่มทิ่มแทนเลือไหลไม่หยุ
ผมรู้สึเหมือนำลัะาย สีหน้าอผมไม่อาปปิวามรู้สึเศร้าหมอไ้ นระทั่ภรรยาอผมถาม้วยวามเป็นห่ว
“ุมีอะไรอยาเล่าให้ันฟัไหมะ”
“าว ือผม...”
ผมอยาเล่าวามริบาอย่า แ่ผมไม่รู้ว่าะเริ่ม้นอย่าไร ผมไม่อามอหน้าาวไ้้วยวามรู้สึว่าผมมีผู้หิอีนวนเวียนในใผม วามรู้สึแบบนี้ผมำลันอใภรรยาัวเอหรือเปล่า ำถามนั้นยิ่ทำให้ผมหนัใและเรียมาว่าเิม
“พูออมาเถอะ่ะ เ็บไว้นเียวอึอัแย่นะะ เรื่อานหรือเปล่าะ”
เธอถามผมหนัึ้น
“เปล่า ไม่ใ่”
ผมอบเสียเบา้วยใที่ยัห่อเหี่ยว สภาพผม อนนี้ ไม่่าาศพที่ยัหายใไ้อยู่
“าวเยทำเรื่อที่มันแย่ับนที่เรารัไหม”
ผมั้ำถามับเธอ
“เยสิะ ันเยทะเลาะับพ่อแม่ ทะเลาะับุ ่อไป็้อมีทะเลาะับลู ที่รัะ ใรๆ็้อเยทำผิันอยู่แล้ว แ่เรื่อมันผ่านไปแล้ว และอีอย่านรัันยัไ็ให้อภัยันไ้”
“และถ้ามันเป็นวามผิแบบมาๆล่ะ อย่าเ่น ่า ประาน หรือเมินเย ุะยัให้อภัยในสิ่ที่ผมทำไหม”
“ันว่าุ้อมีเหุผลทีุ่ทำไปนะะ ถ้าไม่มี ันพาุไปหาหมอ เพราะุน่าะมีวามผิปิทาสมอน่ะ่ะ”
เธอหัวเราะเบาๆ
“ุไม่้อห่วนะะ ถึุเป็นบ้า ัน็ยัูแลุเหมือนเิม”
ผมไ้แ่ยิ้มให้ับำอบอันแสนไร้เียสาอภรรยาผม เสียนุ่มนิ่มร้อ เธออัวไปให้นมลู เินวนรอบๆห้อ2-3รอบ นุ่มนิ่ม็หลับไปอย่า่ายายอีรั้ ผมบอาวว่าผมะิเรื่อานอีสัพัแล้วะามไปนอน ืนนี้าวึเ้านอน่อนผม
อนนี้ราวเที่ยืนเศษ าวับลูหลับสนิทไปแล้ว แ่ผมยันั่เหม่อลอยมอวิวนอระเบีย อาารและึสูมามายยัเปิไฟทิ้ไว้ แสไฟาท้อถนนเปิเรียแถวยาวอย่าสวยาม ผมไม่สามารถ่มาหลับไ้เลย วามรู้สึผิ และิ้าในใวนเวียน้ำไป้ำมาอย่าไม่รู้ทาออ
ผมื่ม่ำับไวน์อิาลีราาแพวหนึ่ที่เพื่อนอาวื้อให้เนื่อในโอาสย้ายเ้าอนโใหม่ ผมถือวิสาสะเปิไวน์นั้นเพียลำพั ารึ่วนเือบหมว
ถ้าาวรู้ว่าผมไวน์นเียวแบบนี้โนบ่นในวันถัไปแน่ๆ ผมเลยิว่าื่มให้หมวไปเลยีว่า แล้ว็เอาวไปทิ้้านอ เป็นารทำลายหลัานอย่าแยบยล เพราะาวเป็นนไม่่อยื่มแอลอฮอล์อยู่แล้ว ถ้าไม่ใ่วันสำัริๆ าว็ไม่ามหาไวน์วนี้ เพียผมแสร้ลืมเรื่อนี้็เท่านั้น และ็ทำไม่รู้ไม่ี้ไป
ผมเริ่มลับไปเป็นนไม่ีอีรั้หรือเปล่า วามลัวนั้นแทรึมเ้ามาอีหนึ่วามิ
เสียเือนโทรศัพท์ัึ้นมา มีอีเมลประหลาเ้เ้ามือถืออผม ้อวามที่ปรา่าุ้นเย
ุ้อารย้อนอีไหม
ใ่ ไม่ใ่
ผมถอนหายใ ในะที่ำลัลบทิ้อีเมลทั้อเ่าเมื่อเ้า และบับล่าสุนี้ เสียโทรศัพท์เรียเ้า้วยริโทนเพลปิัึ้น ที่หน้าอเป็นหมายเลโทรศัพท์ นั่นหมายวามว่าผมไม่เยุยับเธอผ่านโทรศัพท์เรื่อนี้มา่อน ึไม่มีรายื่อแส และยัเป็นเบอร์เลสวยในราาที่สูลิ่ว
“สวัสีรับ”
ผมพยายามั้สิในะที่ำลัมึนเมาเพราะฤทธิ์แอลอฮอล์เรพรีเมียมอยู่
“นี่เปรี้ยวนะ”
“เปรี้ยว เอาเบอร์ผมมาาประันเหรอ”
“วามริันมีเบอร์นายมาสัพัแล้ว”
เธออบ้วยน้ำเสียริั
“หมายวามว่าไ”
ผมถามลับไปทันที
“ันเริ่มามสืบเรื่อนาย ั้แ่ันเริ่มทำวิัยลับแล้ว”
เปรี้ยวสารภาพออมา
“และที่ันโทรมา เพราะัน้อารให้นายเลืออบว่า ใ่ หรือ ไม่ใ่ สัที”
“ใ่ ไม่ใ่ อะไรอเธอ ประสาทหรือเปล่า ึนานี้แล้ว ไปนอนเถอะ”
เวลาผมมึนเมา ผมะมีวามล้าในาร่อปา่อำับผู้หิมาึ้นถึยี่สิบเปอร์เน์ หรืออามาว่านั้น ภรรยาอผมึไม่่อยอบในัถ้าผมื่มแอลฮอล์เินัว เพราะผมะเริ่มสรรหาเรื่อมาทะเลาะับเธอ ุุ้ยเรื่อที่ไม่น่าฟัมาพูนทำให้เธอรำาใ
“ุ้อารย้อนอีไหม”
เปรี้ยวเอ่ยถามึ่เป็น้อวามเียวันับในอีเมล
“อ๋อ นี่เธอเป็นนส่มาแล้ันเอน่ะเหรอ”
“ไอน์สไน์ิเรื่อย้อนเวลามาไ้นานแล้ว แ่ทุนเ็บเรื่อนี้ไว้เพราะะทำให้โลวุ่นวาย แ่ันิว่าเราถึเวลาแล้วที่ะเปลี่ยนโล ถ้าเราเปลี่ยนอีไ้ โล็ะีึ้นาม ันเลยแอบทำารทลอลับ และัน้อารใ้นายเป็นหนูทลอ”
“พูเรื่อบ้าอะไร เธอเมาเหรอ”
วามริผมเอ่าหาที่ำลัเมา
“ันพูเรื่อริ ถ้าารทลอสำเร็ นายะไ้พบับะวันอีรั้ ไปบอลาเธอและอโทษเธออย่าถู้อ”
“และถ้าไม่สำเร็ึ้นมาล่ะ พูบ้าๆ ให้เป็นหนูทลอ ีวินนะ ไม่ใ่หนูะเภา”
“็ถือว่านายไ้ใ้รรมให้ับะวัน อย่าน้อยะวัน็อโหสิให้ับวามพยายามอนาย”
“เหรอ แ่ันไม่ไ้โ่นาเื่อเรื่อพวนี้หรอนะ แ่นี้ และหวัว่าะไม่ไ้ยินเสียเธออี”
ผมล่าวเสียแ็ แ่ทันทีที่วาสาย เปรี้ยว็โทรลับมาหาผมใหม่
“พอสัทีไ้ไหม”
ผมะอใส่
โีว่าผมอยู่ที่ระเบีย้านอ มีระบานหนาั้นเลยทำให้เสียหลุลอไปยัหูภรรยาผมและลูยา
“ไหนบอหน่อยสิ รัะวันมานาไหน”
เสียอะวันทำให้ใอันรุ่มร้อนอผมลลอย่ารวเร็ว
“ี๋รัะวันมาๆๆๆๆ”
เสียอผมในอีัอบลับมา อนนั้นเป็นวันวาเลนไทน์แรที่เราบัน ผมอเธอเป็นแฟน้วยวามื่นเ้น และผมสารภาพรัับเธออย่าเินอาย และทุๆำที่ผมสารภาพออมา็ล้วนมาาใ มันเป็นวันที่ผมไม่เยลืมเลือน เพราะมันเป็นวันที่ผมมีวามสุมาที่สุในีวิ
ผมำไ้ว่า วันนั้นะวันีใมาเพราะเธอ็แอบอบผมเหมือนัน เธอเลยอัเสียผมามือถืออเธอเพื่อเป็นหลัานว่าผมรัเธออย่าแท้ริ เสียที่บันทึััเนมาราวับเธออยู่้วยันับผม รนี้ ผมอ้ำอึ้ไร้ำพูใใะเอื้อนเอ่ย
“ไฟล์เสียในมือถืออะวันน่ะ เธอยัให้ัน่วยเปิให้เธอฟัอนเธอำลัหมลมหายใ ในะที่นายหายหัวไปไม่เยย้อนลับมาูแลเธอเลย”
“อร้อล่ะเลิพูแบบนี้สัที”
ผมพูพร้อมหลั่น้ำา ไม่แน่ใว่าเพราะฤทธิ์ไวน์วนั้นที่ทำให้ผมอ่อนไหว่าย หรือเพราะเสียที่ไม่ไ้ยินมาเนิ่นนาน น้ำาลูผู้ายหย้ำแล้ว้ำเล่า เปรี้ยวยัไม่วาสาย เธอฟัเสียผมร้อไห้่อไปเรื่อยๆ ผ่านไปราวห้านาที ผมปาน้ำาแล้วสูลมหายใลึๆ
“โอเ เรายอมรับที่เราทำับะวันมันรุนแรไป แ่ถ้าะวันบอวามริับเราว่าเธอป่วย เรา็ไม่ี่เ่าแบบนั้น แล้วมันเป็นวามผิอเราฝ่ายเียวเหรอ ในเมื่อะวันบอเราว่าเธอเลือที่ะบับเม แล้วะให้ิ้นทุรนทุรายามูแลนที่อยาเลิับเราหรือไ แล้วทำไมเมันไปบับเธอไ้เปรี้ยว ถ้าั้นเธอ็วรอโทษะวัน้วยเหมือนัน”
ผมรู้สึสับสนอย่าที่ไม่เป็นมา่อน และำพูทั้ทั้หม็เผยำอบที่ว่าทำไมผมรู้สึเ็บปวและหนัหน่วในราวเียวัน
“นายอยารู้ไหมำอบที่นายสสัยไหม”
เปรี้ยวถามอย่ามีเลศนัย
“แ่นายยอมอบรับารทลอ และนาย็ะไ้ำอบ ้วยัวนายเอ”
“็ไ้ เอาั้น็ไ้”
ผมวาสาย ้วยอารม์โรธผสมมึนเมาโยไม่ไ้ิไร่รอ ผมระแทปลายนิ้วลบนัวหนัสือในหน้าอีเมลบับนั้น
ใ่
และแล้วราวับมีสายฟ้าฟาลบนลาศีรษะอผมน้านาไปหม มันทะลุและพุ่ิ่นไปถึั้วอหัวใ นผมล้มลับพื้นและหมสิไปในที่สุ
“มีสิไ้แล้ว อย่ามัวเสียเวลา”
เปรี้ยวปลุผมาภวั์ ผมในุนัศึษายืนนิ่อยู่ในที่ๆไมุ่้นเย เรื่อราวในอีมามายราวับภาพวีีโอบันทึไ้หมุนรอบัวผม ปราให้เห็นอย่าัเนราวับายในโรภาพยน์นาให่ แ่ลับน่าเวียนหัวเพราะภาพทุอย่าไปอย่ารวเร็วและหมุนวนไม่หยุนิ่
“ลัพาัวเรามาเหรอ”
ผมถามเปรี้ยวที่อยู่ในุนัศึษาเ่นัน
“เปล่า เธอยินยอมมาเอ ้วยารผ่านารสแนรอยนิ้วมือึ่ถูเให้เ้าับระบบารถ่ายเทพลัานบวและลบในร่าายในสัส่วนหนึ่่อสามสิบ เพื่อให้ประุวิ่ไปยัสนามแม่เหล็โล และแนโลเราที่เป็นอแ็เป็นัว่วยเสริมแรในารพาเราสอนหลุาปัุบัน ไปยัอีในเวลาที่เราั้่าเอาไว้ แ่อย่าที่บอนี่ยัเป็นเพียารทลอึไม่อาแน่ัไ้ว่าสิ่ที่เราำลัเผิะเป็นสิ่ที่เราหวัไ้หรือไม่”
เปรี้ยวพูยืยาว้วยใบหน้านิ่เยราวับเป็นเรื่อธรรมา เ่นวันนี้ิน้าวที่ไหนี แล้วอีน็อบว่าินที่ไหน็ไ้ แ่เรื่อที่เปรี้ยวอธิบายผมนั้นเป็นเรื่อที่นอาผมะฟัไม่ทัน ผมยัไม่อยาะไปทำวามเ้าใ้วย
“แล้วนี่เธอใสุ่นัศึษา้วยทำไม”
ผมเปลี่ยนเรื่อ
“อ้อ ะไปอโทษะวันพร้อมับเราหรือไ”
“ที่ันะไปับนาย เพราะนายเป็นเพื่อนัน ่อให้นายหายหัว”
เปรี้ยวเน้นำว่าหายหัวเป็นพิเศษ
“ัน็ะอยู่เป็นเพื่อนนาย”
เธอสูหายใลึว่าเิม และยับเ้าใล้ผมมาึ้น
“และอย่าน้อยถ้าเิารทลอนี้ผิพลา ัน็ะไม่รู้สึผิที่ทิ้นายไว้ลำพั”
“เลิประประัน อย้ำทีไ้ไหม”
ผมเริ่มระอาับำพูแันที่ออรสออาิมาึ้นทุะ
“เปล่า ันไม่แันนายนะ ันพูมาาใ”
เธอเถียผม
“โอเ ่าเรื่อนั้นเถอะ แล้วสรุปไ่อ นี่ห้อทลอใ่ไหม เริ่มๆสัที พรุ่นี้ัน้อทำานแ่เ้า”
“นี่ไม่ใ่ห้อ แ่นี่ือเาวแห่าลเวลา สิ่ที่เรา้อทำ่อานี้ือ หลับาและวิ่ไปหาุหมายอเราทัู้่”
“ุหมาย แล้วุหมายือรไหนล่ะ”
ผมถาม
“นายอยาเริ่มที่รไหนล่ะ”
เปรี้ยวถามผมลับ
“ั้น่อนที่ะวันะเสีย ันอยาไปอโทษ และอยารู้วามริเรื่อนั้นาปาอะวัน”
ผมอบ เปรี้ยวพยัหน้าเห็น้วย
เราสอนับมือันแน่นพร้อมหลับา ราวับว่าเราลับมาเป็นเพื่อนสนิทันไ้อีรั้
และแล้วภาพที่เราเห็นเมื่อสัรู่ไ้วิ่วนเ้ามาในสมอนผมแทบอยาอาเียน ราวับอมพิวเอร์ที่อัพโหล้อมูลมาเินไป แรปะทะบาอย่าในสมอทำให้เราปวหัวราวับเป็นไมเรน ผมรู้สึัวเอเเล็น้อย เ่นเียวับเปรี้ยว
“เห็นภาพนั้นแล้ว ส่เลล์ในสมอเราสื่อเ้าไปในเหุาร์นั้นเลยนะ”
เปรี้ยวอธิบาย
ผมไม่อาเห็นสีหน้าเธอไ้เพราะหลับาอยู่ แ่ผมาว่าหน้าเธอีและพร้อมที่ะอาเียนทุเมื่อ เพราะรั้หนึ่ลุ่มเราเยไปเที่ยวสวนสนุ้วยัน เปรี้ยวไม่สามารถเล่นเรื่อเล่นหวาเสียวใใไ้เลย เมื่อเธอฝืน เพราะอยาเล่นทุอย่าไปพร้อมๆเพื่อน ผล็ือใบหน้าอเธอีราวับไ่้ม และอาเียนนิหมไส้หมพุไปในที่สุ
“ันเห็นภาพนั้นแล้ว วิ่ามันมาเลยนะ”
เปรี้ยวบีบมือผมแน่นึ้นเพื่อให้สัา
เราสอนถูเหวี่ย้วยแรแห่าลเวลา และปิิริยาาเลล์ประสาทับเลื่อนให้เราสอนเินทาสู่เวลาในอีที่เยผ่านไป
ความคิดเห็น