คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 การพบเจอ
ตูม!! ตูม!! ตูม!! ตูม!!
เปิดมาก็เจอฉากต่อสู้เลยนะเป็นไงล่ะ?ตกใจกันมั้ย?คงไม่สินะงั้นก็ขอแนะนำตัวฉัน คาเรียน่า วิเวียร์ธาร์น นักฆ่าอันดับ1ของโลกที่ใครๆต่างก็รู้จักในชื่อราชินีแห่งความตายตอนนี้ก็กำลังทำภารกิจอยู่เป็นภารกิจที่โหดเอาเรื่องเลยล่ะแต่ว่าฉันก็ชอบนะที่ได้ทำภารกิจโหดๆแบบนี้น่ะหวังว่าจะไม่มีใครมาขว้างนะไม่งั้นแม่จะทรมานมันให้ร้องขอความตายเลย!
ปังๆๆๆๆๆ!!
"กลิ่นเลือดของพวกขยะนี่มันช่างหอมหวานซะจริงเพราะแบบนี้ไงถึงชอบอะไรที่มันโหดๆและท้าทายน่ะ:)"
ฉันพูดหลังจากจัดการฝังลูกตะกั่วเข้าหัวพวกขยะทุกนัดไม่พลาดเลยแม้แต่น้อยเอาล่ะเหลืออีก3,500คนที่ต้องฆ่าทิ้งรีบไปทำให้เสร็จจะได้ไปทำภารกิจอันอื่นต่อดีกว่า
พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ!
"..."
"ราชินีแห่งความตายวันนี้แหละที่เป็นวันตายของแก!"
พึ่งขอไปเองแท้ๆว่าไม่ให้มีใครมาขว้างสงสัยเทพีแห่งโชคจะไม่อยู่ข้างฉันเลยนะเอาเถอะแค่ต้องฆ่า4คนนี้เท่านั้นแล้วก็ไปทำภารกิจต่อเอง
"เฮ้อ~ คราวนี้เป็นคนจากกลุ่มไหนล่ะ?"
"พวกเราคือกลุ่มกบฏพยัคฆ์ทมิฬจำเอาไว้แล้วไปลงนรกซะ!!"
ตะโกนบอกจบก็พุ่งเข้ามาหาพร้อมกับดาบในมือที่แปล่งแสงออกมาคงใช้พลังเวทย์เคลือบใบดาบเอาไว้เพื่อทำให้โจมตีแรงขึ้นแล้วก็เร็วขึ้นนั่นแหละเจอแต่พวกใช้วิธีเดิมๆน่าเบื่อชะมัดเลย
ฉัวะ! ตุบ!
"อ๊ากกกกก~!!!"
"!!!"x3
อีก3คนที่เหลือพอเห็นว่าเพื่อนร่วมงานถูกตัดแขนพร้อมกับลงไปนอนกุมแขนก็หยุดชะงักทันทีกลิ่นเลือดก็คราวคลุ้งมากขึ้นจนเหม็นไปหมดแต่สำหรับฉันมันช่างเป็นกลิ่นที่หอมหวานที่สุดในโลกเลยล่ะ
"ถ้าทางนั้นไม่เข้ามาทางนี้จะบุกไปหาเองนะ"
พูดไปก็เท่านั้นแหละแต่ฉันก็บุกเข้าไปอยู่ดีไม่อยากเสียเวลาไปกับพวกกบฏมากนักเดี๋ยวจะทำให้เสียการเสียงานพอดี
ปัง! ตุบ! ฉัวะ! ตุบ! ผัวะ! ตุบ!
ฉันจัดการฆ่าไปทีล่ะคน ทีล่ะคน แล้วก็ ทีล่ะคน อย่างไม่รีบมากนักเพราะยังไงเหยื่อของฉันอีก3,500คนก็หนีไปได้ไม่ไกลหรอกแต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่ได้มาแค่4คนเนี่ยสิ
พรึ่บ! หมับ!
"!?"
"ติดกับจนได้นะราชินีแห่งความตาย4คนนั้นน่ะเป็นแค่เหยื่อล่อเท่านั้น หึหึหึ"
"เหยื่อล่อก็เหยื่อล่อสิฉันไม่จำเป็นต้องแคร์สักหน่อยยังไงพวกนั้นก็ต้องตายอยู่ดี อ้อ รวมถึงพวกนายด้วยนะ"
"ถูกจับได้แบบนี้แล้วยังจะปากดีอีกนะถ้างั้นก็มาจัดการขั้นสุด--"
ฉัวะ! ตุบ!
ก่อนที่มันจะได้พูดจบร่างแยกเงาของฉันก็โผล่เข้ามาฟันหัวของมันขาดซะก่อนน่าสมเพชดีเนอะ?คิดว่าฉันจะดูไม่ออกรึไงกับอีแค่เหยื่อล่อโง่ๆน่ะ?ฉันก็แค่เล่นไปตามแผนของพวกมันเท่านั้น
"เอาล่ะๆศพต่อไปจะเป็นของใครดีน้า~?:D"
เฮือก!!
กบฏอีก30กว่าคนพากันสะดุ้งโหยงคงเป็นเพราะน้ำเสียงกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนคนโรคจิตล่ะมั้งที่ทำให้พวกมันกลัวน่ะ
พรึ่บ! วูบ~! วิ้ง~!
"!!!"
"ถึงวันนี้จะไม่ใช่วันตายของคุณแต่อีกไม่นานก็จะใช่ครับเพราะพวกผมวางแผนกันไว้เรียบร้อยแล้วรับรองว่าคุณได้ตายสมใจอยากแน่นอนแต่ตอนนี้ผมขอให้คุณโชคดีกับมิติแอสซาซินนะครับ:)"
'ขะ..ขยับตัวไม่ได้!?เพราะแสงสว่างจากข้างหลังเหรอ!?ไม่สิมันมีเวทย์มนต์อย่างอื่นอยู่ด้วย!'
พอคิดได้แบบนั้นทำให้ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจแถมคำพูดของหัวหน้าหน่วยที่พูดเมื่อกี้อีกทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้จากนั้นประตูมิติก็ทำการดูดฉันเข้าไปที่ต่างมิติทันที
(ณ ซอยเปรี่ยวแห่งหนึ่ง)
วูบ~! วิ้ง~! ตุบ! แอ็ง!
เอ๊ะ? เสียงเมื่อกี้มันคืออะไรนะ?แอ็งเหรอ?ฉันรีบก้มมองสำรวจร่างกายตัวเองทันทีก็พบว่าฉันกลายเป็นลูกหมาป่าดำไปแล้ว!คอยดูนะไอ้พวกกบฏถ้าเจอเมื่อไรแม่จะฆ่าทิ้งทันทีไม่เสียเวลาคุยด้วยหรอก!
'เจ้านี้นะเรื่องที่ไม่ควรพลาดเจ้ากับพลาดแต่เรื่องที่ควรพลาดเจ้ากับไม่พลาดเลยมันเป็นเพราะอะไรกันเนี่ย?'
เสียงหวานออกเจ้าเล่ห์ดังขึ้นในหัวยิ่งทำให้ฉันไม่สบอารมณ์เข้าไปใหญ่ซึ่งมันก็ไม่ได้มีแค่เสียงเดียวแต่มีอีก2เสียงที่ตามมา
'ก็เจ้าหัวหน้าหน่วยคนนั้นดันพูดในสิ่งที่คาเรย์ต้องการน่ะสินางถึงได้พลาดไม่งั้นหัวของเจ้านั้นได้หลุดออกจากบ่านานแล้ว'
เสียงหวานนี้ออกไปทางทุ้มเล็กน้อยกับเรียบเฉยแบบคนไม่สนโลก
'ทุกคนพลาดกันได้หมดนั่นแหละไว้ครั้งหน้าจัดการเจ้านั่นกับลูกน้องมันในทีเดียวเลยสิ'
เสียงนี้ออกไปทางหวานใสปานระฆังแก้วถ้าใครได้ยินเป็นอันต้องหลงทุกคนแต่เพราะอยู่มานานเธอเลยชินแล้ว
"โฮ่งๆๆ! หงิง!? โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆ!(ถึงไม่บอกก็ อ๊ะ! คำพูดของฉันทำไมถึงกลายเป็นเสียงเห่าไปได้ล่ะเนี่ย!?)"
'.....พวกเจ้าฟังออกมั้ย?'
'ไม่ออกข้าเป็นแวมไพร์นะจะฟังเสียงเห่าของหมาได้ยังไง?'
'ถ้างั้นก็ต้องพึ่งเจ้าแล้วล่ะจิฮิโระเพราะเจ้าเป็นสุนัขจิ้งจอกคงแปลออกว่าคาเรย์พูดอะไร'
'มันแปลว่าถึงไม่บอกก็ อ๊ะ! คำพูดของฉันทำไมมันถึงกลายเป็นเสียงเห่าไปได้ล่ะเนี่ย!?น่ะ'
'ดูท่าจะไม่ใช่การเปลี่ยนร่างธรรมดาซะแล้วสิลองติดต่อหาพวกทาสุคุดีมั้ย?หรือจะพวกควีนแฟมิลี่ดีล่ะ?'
"โฮ่งๆๆๆๆๆๆ!(จะพวกไหนก็ไม่เอาฉันไม่อยากให้พวกนั้นเป็นห่วงมาก)"
เห่าบอกไปนี่ถ้ามีคนเดินผ่านมานะคงหยิบของมาปาใส่ฉันแล้วล่ะเพราะรำคาญเสียงเห่าขนาดฉันยังรำคาญเลย
'นางบอกว่าจะพวกไหนก็ไม่เอาเพราะไม่อยากให้เป็นห่วงน่ะ'
แล้วก็เป็นจิฮิโระคนเดิมที่คอยแปลให้อีก2ตนฟังเริ่มสงสารเหมือนกันนะที่ต้องมาคอยแปลประโยคยาวๆให้น่ะ
'ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องรอตอนกลางคืนแล้วล่ะว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมั้ย'
ฉันพยักหน้ารับไปพร้อมกับเริ่มออกเดินจากซอยเปรี่ยวเจ้าหัวหน้าหน่วยคนนั้นบอกว่าที่นี้คือมิติแอสซาซินสินะถ้าอย่างงั้นฉันก็รู้แล้วล่ะว่าจะไปไหนดี
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ปึก! ปัก! ตุบ! ตุบ! ตุบ!
เสียง ชก เตะ ต่อย ดังมาจากซอยเปรี่ยวอีกที่ห่างจากซอยเปรี่ยวที่ฉันโผล่มาประมาณหนึ่งตึก
'แค่พวกเด็กเกเรตีกันไปที่อื่นเถอะคาเรย์'
มันไม่ใช่แค่เด็กเกเรน่ะสิแล้วฉันก็วิ่งเข้าไปในซอยที่เกิดการทะเลาะทันทีโดยไม่ฟังคำห้ามของคิราร่าสักนิดเพราะอะไรน่ะเหรอ?อ่านไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ
"แกคิดว่าตัวเองเก่งนักเหรอว่ะ!?งั้นเจอนี่หน่อย!"
ภาพที่ฉันเห็นคือผู้ชายนักเลงตัวใหญ่คนหนึ่งหยิบมีดพับออกมาจากกางเกงแล้ววิ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มผมแดงหวังจะแทงแต่เด็กหนุ่มคนนั้นก็หลบได้พร้อมกับเตะไปที่ข้อมือทำให้มีดพับล่วงทันที
"พี่ชายมีดีแค่ปากนี่นา มามะ เดี๋ยวผมสอนให้เองว่าคนเก่งเขาทำกันยังไง:)"
เสียงนุ่มออกทุ้มหน่อยๆพูดอย่างกวนส้นตึกขนาดฉันที่ฟังยังหมั่นไส้เลยแล้วนับประสาอะไรกับคนที่โดนว่าล่ะ?แน่นอนว่าต้องของขึ้นอยู่แล้ว
"ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!วันนี้ฉันจะฆ่าแก!พวกเราลุย!"
"ครับลูกพี่!"
จากนั้นไม่นานเด็กหัวแดงคนนั้นก็โดนล้อมด้วยนักเลงจำนวน10กว่าคนส่วนฉันก็รอจังหวะเปิดตัวแบบเท่ๆอยู่(มันใช่เวลามาคิดเรื่องนี้เหรอ!?//ไรท์)
ผัวะๆๆ! ฟุบ! ตุบ! ปัก! ผัวะๆ!
"อะไรกันๆพวกพี่มีดีแค่จำนวนกับพละกำลังเองเหรอ?แบบนี้ผมก็เริ่มเบื่อแล้วน้า~"
ไอ้เด็กผมแดงนี่มันกวนประสาทได้ดีจริงๆทำเอาพวกนังเลงกล้ามเนื้อพวกนั้นเลือดขึ้นหน้าและหยิบก้อนหินกับเศษขยะต่างๆขึ้นมาปาใส่ทันทีแต่เจ้าตัวก็หลบได้น่ะนะ
'ยังจะอยู่ดูอีกเหรอ?เท่าที่ดูแล้วเจ้าเด็กผมแดงนั่นเอาชนะได้อยู่นะ'
'มันไม่แน่หรอกนะจิฮิโระ อ๊ะ? นั่นไงล่ะ'
อโฟรไดท์พูดเมื่อเห็นว่ามีนักเลงคนหนึ่งอ้อมมาทางข้างหลังของเด็กหัวแดงพร้อมกับมีดพับที่ไปเก็บมาจังหวะนี้แหละคือการเปิดตัวแบบเท่ๆล่ะ!
ฟุบ! ง่ำ! อ๊ากกกกก~!!!!
ฉันได้พุ่งตัวออกมากระโดดกัดเข้าแขนของนักเลงที่ถือมีดพับอย่างรวดเร็วทำให้มันร้องออกมาแล้วก็เสียจังหวะทำให้เด็กผมแดงหันมาตามเสียงพร้อมกับเตะเข้าที่เป้ามันอย่างแรง
"ชอบเล่นเข้าข้างหลังกันจังนะชักจะเบื่อแล้วสิขอจบไวๆเลยแล้วกัน"
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ฟึบ! ง่ำ! อ๊ากกกกก!!!!!!
ฉันได้วิ่งเข้ามากัดขานักเลงคนหนึ่งที่จะพุ่งเข้าใส่เด็กผมแดงทำให้มันส่งเสียงร้องออกมาเปิดโอกาสให้เด็กผมแดงเข้ามาต่อยได้จังๆฉันช่วยสร้างโอกาสให้เขาไปเรื่อยๆจนพวกนักเลงได้พากันล้มลงหมดสติไปเท่านี้ก็หมดหน้าที่แล้วฉันจึงหันหลังเตรียมเดินออกไปจากตรอกแคบๆนี่แต่ทว่า...
หมับ! โฮ่ง! โฮ่ง!
ตัวฉันก็โดนเจ้าเด็กผมแดงจับหิ้วคอขึ้นมาซะก่อน!
"นี่เจ้าหมาน้อยแกมาช่วยฉันเพราะอยากไปอยู่กับฉันสินะ?"
'แกคิดไปเองไอ้หัวแดงปล่อยฉันลงซะ!'
ได้แต่คิดในใจแต่ถ้าคิดดูอีกทีถ้าไปอยู่กับเด็กนี่ก็เท่ากับไปโรงเรียนของหมอนี่ได้ก็จะได้เจอกับพวกตัวละครหลักคนอื่นๆด้วยและพวกกบฏนั่นต้องเล็งอาจารย์โคโระแน่นอนฉันจึงตัดสินใจพงกหัวรับคำพูดของเจ้าผมแดงก่อนหน้านี้ไป
"โอ๊ะ ฟังภาษาคนรู้เรื่องด้วยแฮะดูเหมือนฉันจะได้สัตว์เลี้ยงแสนรู้มาซะแล้วสิ~:)"
'เอาที่นายสบายใจเลย'
คิดอย่างปลงตกก่อนจะโดนอุ้มให้มาอยู่ในอ้อมกอดแล้วร่างของเด็กหนุ่มผมแดงก็เดินกลับไปที่บ้านของเขาในระหว่างทางกลับฉันก็สำรวจเส้นทางไปด้วยเพื่อจดจำไว้
"จะว่าไปแกเป็นตัวผู้หรือตัวเมียกันล่ะเนี่ย?ขอดูหน่อยแล้วกันนะ"
พูดจบก็ยกตัวฉันขึ้นทำเอาฉันอยากจะกัดหน้าหมอนี่ชะมัดแต่ในเมื่อเป็นหมาป่าแล้วก็ต้องทำตัวให้เหมือนล่ะนะ
"เป็นตัวเมียนี่เองห้าวนะเราอ่ะต่อไปนี้ก็อย่าวิ่งกัดพวกนั้นไปทั่วล่ะแล้วก็ตั้งแต่วันนี้เธอชื่อคุโระแล้วกันนะ:)"
โฮ่ง!
ฉันเห่ารับไปส่วนคนตั้งชื่อก็ยิ้มกว้างมากขึ้นในขณะนั้นฉันก็คิดในใจเกี่ยวกับชื่อนี้
'คุโระเหรอ?ตั้งชื่อได้ไม่เลวคงเพราะขนบนตัวฉันเป็นสีดำล่ะมั้งแต่เอาเถอะฉันชอบสีดำชื่อนี้ถือว่าเหมาะกับฉันแล้ว'
คารุมะ บรรยาย
ไงคุณผู้อ่านทั้งหลายผม อาคาบาเนะ คารุมะ เองครับเด็กหัวแดงที่มีเรื่องชกต่อยเป็นประจำและเรียนเก่งที่สุดด้วย~(มั่นหน้ามาก แอ็ก!//ไรท์+โดนต่อย หุบปากน่ะไรท์//คารุมะ)เอาเป็นว่าช่างในวงเล็บมันไปซะตอนนี้มาสนใจกับลูกหมาสีดำที่ผมตั้งชื่อให้ว่าคุโระดีกว่าขนมันนุ่มมากเลยล่ะ
"ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปซื้อของใช้กับของเล่นมาให้นะดีที่ได้เงินมาจากเจ้าพวกนั้นเลยพอซื้ออาหารหมามาได้2ห่อ"
โฮ่ง! โฮ่ง!
อ่า...หางพวงเล็กๆที่เต็มไปด้วยก้อนขนนั่นสะบัดไปมาน่าจับชะมัดเลยแสดงว่าเจ้าตัวเข้าใจสินะนับว่าหายากมากเลยล่ะที่จะเจอลูกหมาที่ฟังภาษาคนรู้เรื่องตั้งแต่เล็กๆน่ะแต่ว่าคุโระเป็นแค่ลูกหมาจริงเหรอ?ดูจากลักษณะแล้วไม่น่าใช่แฮะเอาเป็นว่าค่อยถามอากู๋เอาแล้วกัน(เผื่อใครไม่รู้อากู๋=กูเกิ้ลค่ะ//ไรท์)
"คุโระไปอาบน้ำด้วยกันเถอะ~"
โฮ่งๆๆๆๆ!!
เห่าใหญ่เลยแสดงว่าไม่อยากอาบด้วยกันแน่ๆแต่เห็นแบบนี้แล้วอยากแกล้งจังเลยขอหน่อยแล้วกัน
"ไม่อาบไม่ได้นะไม่งั้นคืนนี้นอนนอกบ้านนะ"
ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นแต่ดูเหมือนเจ้าลูกหมานี่จะไม่ยอมง่ายๆคุโระเดินตรงไปที่ประตูแล้วนั่งแหมะอยู่ตรงนั้นแถมหันมามองผมสลับกับบานประตูเหมือนจะบอกว่าให้ผมไปเปิดเลยเอาจริงดิ!?ท้าทายกันอย่างนี้เลยเหรอ!?
"ดูท่าฉันจะเก็บลูกหมาที่ฉลาดกว่าคนมาเลี้ยงเลยแฮะเอาล่ะๆไม่แกล้งแล้วเดี๋ยวอาบน้ำให้แล้วฉันค่อยอาบทีหลังโอเคมั้ย?"
คุโระพยักหน้ารับพร้อมกับเดินมาหาผมแล้วก็ยกขาหน้าทั้ง2ขึ้นประมาณว่าให้ผมอุ้มให้ตายสิเจ้าลูกหมาตัวนี่มันแสนรู้จริงๆ
TBC.
___________________
จบแล้วค่ะกับตอนแรกหวังว่าจะชอบกันนะคะตอนต่อไปสู่ม.3ห้องEค่าาาา~
ความคิดเห็น