ฟิค[The Prince Of Tennis]ภารกิจที่ยากที่สุดของเหล่ามิโกะแห่งโลก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่1 ภารกิจระดับSSที่ต่างมิติ

ปล.ส่วนมากไรท์กับOcจะบรรยายนะคะเพราะถ้าให้ตัวละครอื่นมาบรรยายจะเขียนไม่ได้ค่ะเพราะนิสัยตัวละครเรายังไม่รู้ดีขนาดนั้นค่ะ

ปล2.ถ้าไรท์พิมพ์แบบนี้ 'ตัวหนังสือปกติ' จะเป็นการคุยกันทางโทรจิตนะคะและถ้าไรท์พิมพ์แบบนี้ 'ตัวหนังสือเอียง' หมายถึงการย้อนอดีตค่ะไม่งงกันเนอะ?

__________________

ไรท์ บรรยาย

(ณ ควีนแฟมิลี่)

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนหลายนัดดังขึ้นเป็นระยะบ่งบอกว่ามีการยิงกันเกิดขึ้นแต่อย่าพึ่งเข้าใจผิดนะไม่ได้มีศัตรูบุกมาหรอกถ้ามีมาจริงพวกนั้นคงต้องคิดหาทางแก้กับดักอีกหลายปีเลยล่ะ ทำไมถึงใช้เวลามากขนาดนั้นน่ะเหรอ?ก็เพราะว่ากับดักแต่ล่ะอันมันไม่ใช่กับดักธรรมดายังไงล่ะมีไวรัสที่จะทำงานเมื่อมีคนแฮ็กเข้าคอมพิวเตอร์มา แถมไวรัสตัวนี้ยังจะเข้าไปทำลายข้อมูลสำคัญต่างๆของฝ่ายที่แฮ็กเข้ามาด้วยใช้เวลาในการทำลาย5นาทีเท่านั้น ถ้าคิดว่าแก้ทันก็คิดใหม่ซะเถอะแต่ถ้าแก้ได้ทันจริงก็จะเจอกับไวรัสตัวใหม่ที่รออยู่ก่อนแล้วส่วนเรื่องการบุกเข้ามาตรงๆเป็นความคิดที่โง่มาก เพราะจะเจอกับป้อมปืนหลายป้อมแล้วก็สัตว์เวทย์มนต์ระดับสูงรออยู่หลายตัวแต่ถ้ารอดมาได้ก็จะโดนมือสไนเปอร์เก็บทันที มันอาจจะเป็นการป้องกันที่น้อยไปหน่อยแต่มันก็ใช้ได้ผลตั้งแต่ที่พวกคาเรียน่าขึ้นรับตำแหน่งล่ะนะส่วนเสียงปืนที่ดังตอนนี้น่ะเหรอ?มันก็คือ...

"พี่เหมยหลิงเลิกหลบแล้วมาดวลกันตัวต่อตัวดีกว่าค่ะ!"

"ทำแบบนั้นพี่ก็แพ้น่ะสิ!"

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

การฝึกยังไงล่ะพวกเธอไม่ประมาทกันหรอกนะถึงการป้องกันจะดีแค่ไหนแต่ก็ประมาทไม่ได้เพราะฉะนั้นพวกเธอเลยฝึกกันอยู่ทุกวันนี่ไงล่ะ

"หาว~ เหมยหลิงกับนานาเมะจังฝึกกันมาหลายชั่วโมงแล้วนะไม่คิดจะให้พวกเราฝึกบ้างรึไง?"

เสียงหวานใสปนเบื่อหน่ายพูดพึมพำแต่ก็ดังพอที่จะทำให้อีกสี่คนได้ยินล่ะนะซึ่งแต่ละคนก็หาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลารอให้ผู้พิทักษ์แห่งอรุณกับผู้พิทักษ์แห่งอัสนีฝึกเสร็จ

"มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอย่ะ?เวลาที่พวกเราฝึกซ้อมกันก็ใช้เวลานานเลยนิ"

คราวนี้เป็นเสียงหวานแหลมดังมาจากหญิงสาวผมทองที่กำลังนั่งทาเล็บอยู่แถมสีที่ทายังเป็นสีผสมที่หายากด้วยสงสัยเจ้าตัวไปซื้อมาก่อนที่จะมาฝึกซ้อมน่ะ

"จะว่าไปช่วงนี้ไม่มีภารกิจเข้ามาเลยนะเจ้าคะเกิดอะไรขึ้นกับทางสภาเวทย์มนต์รึเปล่าเจ้าคะ?"

"ก็ดีแล้วนิให้พวกนั้นเจอเรื่องซะบ้างจะได้ไม่ต้องมาใช้อำนาจข่มขู่ใครนี่ถ้าไม่มีสัญญาเป็นพันธมิตรกันล่ะก็ฉันจะทำลายที่นั่นทิ้งทันที"

หญิงสาวผมดำที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มบอกด้วยเสียงเรียบซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติที่ร่างบางจะใช้เสียงแบบนี้กับคนที่ไม่ชอบหรือเกลียดเลยก็ได้แน่นอนว่ารวมถึงผู้พิทักษ์คนอื่นด้วย

ตูม~!!

"โอ๊ะ! รู้ผลกันแล้วล่ะเจ้าค่ะ"

ทั้งห้าคนพากันเพ่งมองเข้าไปในฝุ่นควันที่ตะหลบอบอวนแต่พอเพ่งมองแล้วกับไม่เจอใครเลย!

"เกิดอะไรขึ้น!?2คนนั้นหายไปไหน!?"

สาวผมฟ้าที่ฉลาดที่สุดในกลุ่มถามอย่างตื่นตระหนกก็แน่ล่ะเพื่อนร่วมงานหายไปเลยนะแถมยังจับสัมผัสไม่ได้ด้วย!

"ทุกคนระวังตัวให้ดี!คนที่สามารถทำให้ทั้ง2คนหายไปได้เลยไม่ธรรมดาแน่!"

ที่จริงมันก็ไม่ธรรมดาตั้งแต่ที่ฝ่าด่านป้องกันเข้ามาได้แล้วล่ะหรือจะเป็นคนที่พวกเรารู้จัก?แต่ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ?มันต้องมีเหตุผลที่สำคัญมากแน่ๆถึงได้ทำแบบนี้น่ะ

วูบ~!

"ว๊าย~!!/!!!"x5

ทั้งห้าสาวพากันร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆก็มีหลุมดำโผล่มาอยู่ใต้เท้าของพวกเธอแน่นอนว่าพวกเธอกระโดดหลบได้แต่ร่างกายกับไม่ขยับตามที่คิดน่ะสิ!ส่งผลให้พวกเธอทั้งห้าคนโดนหลุมดำปริศนาดูดลงไปทันทีจะไปโผล่ที่ไหนก็ต้องมารอดูกันล่ะนะ

คาเรียน่า บรรยาย

(ณ ป่าที่หนึ่งบนภูเขา)

วูบ~! ตุบ!

ก่อนที่ร่างของฉันจะได้กระแทกกับพื้นฉันก็ตีลังกาลงพื้นได้อย่างสวยงามว่าแต่ฉันมาโผล่ที่ไหนเนี่ย?ทำไมดูคุ้นๆจัง?

"อืม...ป่าที่นี้ดูคุ้นๆจังนะ เอ๊ะ? เสียงฉัน"

ฉันจับลำคอตัวเองอย่างตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงอ่อนลงกว่าปกติแถมร่างกายดูจะเล็กลงซะด้วยสิฉันจึงรีบก้มมองสำรวจร่างกายตัวเองทันที

"น่ะ...น่ะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉันเนี่ย~!!??"

ฉันโพล่งถามขึ้นมาอย่างตกใจกับร่างกายของตัวเองที่ดูจะหดเล็กลงจึงได้เสกกระจกขนาดเท่าตัวออกมาส่องดูและภาพที่ฉันเห็นยิ่งตอกย้ำความเป็นจริงว่า ฉันมีร่างกายที่หดเล็กลงอายุประมาณสิบห้าปี!ให้ตายเถอะใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กันนะ!?ถ้ารู้ล่ะก็แม่จะจับมาทรมานให้ร้องขอชีวิตเลยคอยดู!

10 นาทีผ่านไป

ฉันใช้เวลาสิบนาทีในการทำใจที่ตัวเองโดนลดอายุลงแถมดันมาลดอายุตอนที่ฉันอายุสิบห้าปีสะด้วยสิมันทำให้นึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมาเลยล่ะ

(ย้อนอดีตเล็กน้อย)

'ทะ...ท่านแม่'

'แค่กๆ!...ไม่เป็นไร...นะ...คาเรย์...แค่กๆ!...แม่ไม่...โกรธหรอก...แค่กๆ!...แฮ่ก...แฮ่ก!...อึก!'

ร่างของหญิงสาววัยกลางคนหนึ่งที่ยังคงใบหน้างดงามพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแม้สถานการณ์ในตอนนี้จะไม่เอื้ออำนวยก็ตาม

'ท่านแม่!...ฮึก!...หนูไม่ได้ตั้งใจ!หนูขอโทษ!...ฮึก!...ฮือ~!'

(กลับมาที่ปัจจุบัน)

ฉันในวัยนสิบห้าปีกำลังร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าท่านแม่ที่ตอนนี้ตามตัวของท่านเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดมากมายมันทำให้ฉันที่เป็นทั้งนักฆ่าและบอสมาเฟียตัวสั่นด้วยความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนไม่สิฉันเคยหวาดกลัวมาก่อนหน้านี้นี่นา กลัวที่จะต้องสูญเสียคนสำคัญ กลัวที่จะต้องแยกจาก และ กลัวที่จะไม่ได้รับความอบอุ่นอีกแล้ว ฮะๆๆ ฉันนี่ใช้ไม่ได้เลยนะอุตสาโดนสอนมาว่าเป็นนักฆ่าห้ามมีความรู้สึกเพราะมันจะยุ่งยากในการทำงานแท้ๆ แต่ฉันก็ยังแสดงความรู้สึกออกมาอยู่ดีต้องฝึกเพิ่มอีกนะตัวฉันเอาล่ะกับมาที่สถานการณ์ปัจจุบันก่อนดีกว่า อดีตผ่านมาแล้วก็ปล่อยให้ผ่านไปเถอะอย่าไปยึดติดกับมันมากดีกว่าไม่งั้นจะไม่พัฒนาเอา

ตื๊ด~! ตื๊ด~! ติ๊ด!

"คาเรียน่าพูดค่ะ"

ฉันหยิบโทรศัพท์ที่สั่นและดังในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาก่อนจะกดรับพร้อมกับกรอกเสียงลงไปตามความเคยชินซึ่งคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนยูมินั่นเอง

[คุณคาเรย์อยู่ไหนเจ้าคะ?]

"ป่าสักที่บนภูเขาน่ะแล้วตอนนี้เธออยู่ไหน?"

[ยูมิอยู่กับทุกคนเจ้าค่ะตรงเทนนิสคลับเจ้าค่ะ]

หืม? เทนนิสคลับ? ชื่อคุ้นอีกแล้วอย่างกับว่าตอนนี้พวกฉันมาโผล่ที่มิติเพสอย่างงั้นแหละแล้วสักแปปยูมิคงจะบอกว่าเจอ เอจิเซ็น เรียวมะ ที่กำลังแข่งเทนนิสกับลุงคนหนึ่งอยู่แน่ๆเลยแต่มันก็แค่การคาดเดาล่ะนะมันคงไม่บังเอิญ...

[อ๊ะ! เจอ เอจิเซ็น เรียวมะ กำลังแข่งเทนนิสกับคุณลุงคนหนึ่งอยู่ด้วยล่ะเจ้าค่ะสงสัยพวกเราคงมาโผล่ที่มิติเพสหรือมิติของเดอะปริ้นซ์ออฟเทนนิสเจ้าค่ะ!]

ขนาดนั้น........................ทำไมซื้อหวยถึงไม่เคยเดาถูกเลยนะ!แต่พอเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดมันกับเดาถูก!ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนกัน!?

"..."

[คุณคาเรย์เจ้าคะ?]

"เดี๋ยวฉันรีบไปรวมตัวนะพวกเธอก็เล่นเทนนิสรอไปก่อนก็แล้วกัน"

[รับทราบเจ้าค่า~]

ติ๊ด!

เอาล่ะไปที่เทนนิสคลับโลด!และถ้าถามว่าฉันรู้ได้ยังไง?ง่ายๆนะมิติที่พวกฉันอยู่มีชื่อว่ามิติเซเรเนียเป็นมิติหลักของโลกใบนี้และมิติเพสก็แตกย่อยออกมาอีกทีหนึ่ง มันก็เหมือนกับมิติคู่ขนานนั่นแหละเพราะแบบนี้ฉันถึงรู้ที่อยู่ของสถานที่ได้ยังไงล่ะเอาล่ะไปรวมตัวกับพวกยูมิดีกว่าระหว่างทางซื้อของกินไปให้ด้วยดีกว่า เพราะพวกนั้นต้องใช้พลังงานสิบเปอร์เซ็นแน่ๆถึงจะใช้น้อยแต่ก็ต้องกินเพื่อเติมพลังงานล่ะนะเอาล่ะไปซื้อของกินโลด!

(ระหว่างทาง)

ที่มิตินี้ก็ดีไม่แพ้มิติเซเรเนียเลยนะเนี่ยแต่ถ้าอยากรู้ว่ามิติไหนสนุกกว่าก็ต้องมิติเซเรเนียอยู่แล้วเพราะคนในมิตินั้นมีแต่พวกบ้าการต่อสู้แล้วก็บ้าเลือดทั้งนั้นเป็นไง?น่าสนุกใช่มั้ยล้า~?(แค่พวกเธอน่ะสิ//ไรท์)

ตุบ!

และด้วยการที่ฉันมองไปรอบๆเลยไม่ได้มองทางข้างหน้าทำให้ชนเข้ากับใครบางคนเจ็บจมูกนิดๆนะเนี่ยแต่เราเป็นฝ่ายผิดเองแหละที่เดินไม่ดูทางเอง

"I'm sorry"(ขอโทษนะ)

คุณพระคนอะไรถึงได้หล่อขนาดนี้ค่ะ! ผมน้ำตาลอมเขียวแก่ตัดสั้นระต้นคอที่ยุ่งนิดหน่อย ดวงตาเรียวสีน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวได้รูปที่ปิดสนิท กับใบหน้าคมคายที่เรียบนิ่ง มันช่างลงตัวอะไรแบบนี้ถึงจะเคยเห็นบ่อยแล้วก็เถอะแต่นั่นมันในมิติเซเรเนียไงแถมตอนนี้ฉันก็ไม่ได้ไปเจอกับคุนิมิสึคุงอีกเลยด้วย น่าจะสองปีได้แล้วล่ะป่านนี้คงเป็นนักเทนนิสระดับโลกไปแล้วมั้งลูกศิษย์คนโปรดของฉันสะอย่างต้องเป็นได้อยู่แล้วล่ะ

"Never mind"(ไม่เป็นไร)

และที่ฉันพูดภาษาอังกฤษเพื่อทดสอบเขาดูน่ะและแน่นอนว่าเป็นถึงกัปตันและเสาหลักของเซงาคุก็ต้องพูดภาษาอังกฤษได้สบายมากแถมชัดอย่างกับคนอังกฤษมาเองแหน่ะ ฉันเลยเนียนถามทางไปที่เทนนิสคลับดูเพราะยังไงซะฉันก็จะสมัครเข้าโรงเรียนเซชุนน่ะเลยจะให้เขาจำหน้าฉันไว้หน่อยส่วนเรื่องทำไมฉันถึงจะเข้าเรียนนั้น...........เดี๋ยวก็รู้เองแหละ

"Excuse me where is the tennis club?"(ขอโทษนะเทนนิสคลับไปทางไหนเหรอ?)

"Walk straight for another 10 minutes and you will see a large arch"(เดินตรงต่อไปอีก10นาทีจะเห็นซุ้มประตูขนาดใหญ่)

"Thank you(^_^)"(ขอบคุณนะ)

ฉันขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ก่อนจะเดินต่อตามที่เท็ตสึกะคุงบอกถ้าไม่สนิทกันคงต้องเรียกด้วยนามสกุลไปก่อนล่ะแต่ต่อให้ไม่สนิทฉันก็คงเรียกคุนิมิสึเฉยๆไม่เติมคุง จะได้ไม่สับสนระหว่างสองคนนี้เอาล่ะรีบซื้อของแล้วไปหาพวกยูมิดีกว่าป่านนี้คงเล่นกันสนุกแล้วล่ะเราเองก็ไปเล่นบ้างดีกว่า

ยูมิโกะ บรรยาย

(ณ เทนนิสคลับ)

คุณคาเรย์ทำไมช้าจังนะเจ้าคะ? อ๊ะ! ขอแนะนำตัวนะเจ้าคะยูมิชื่อ คุโรยูกิ ยูมิโกะ หรือจะเรียกว่า ยูมิ เฉยๆก็ได้เจ้าค่ะตอนนี้พวกเราหกคนกำลังเล่นเทนนิสรอคุณคาเรย์อยู่เจ้าค่ะ แถมคอร์ดข้างๆก็เป็นพวกเอจิเซ็นคุงด้วยถ้าเป็นในมิติเซเรเนียคงแข่งกันไปแล้วล่ะเจ้าค่ะแต่ที่นี้คือมิติเพสพวกเอจิเซ็นคุงยังไม่รู้จักพวกยูมิก็เลยไม่ได้เข้าไปทักทายเจ้าค่ะ

ตึง!

"30-15! คิดอะไรของเธออยู่น่ะยูมิ?"

คุณโรสถามเมื่อเห็นว่ายูมิโต้ลูกของคุณยูกิกลับไปไม่ได้ก็แน่ล่ะเจ้าค่ะคนกำลังคิดอยู่เลยเคลื่อนไหวช้าลงไงเจ้าคะแล้วก็คุณโรสเป็นชื่อเล่นนะเจ้าคะชื่อเต็มๆคือ โรซารี่ เกรสอาร์เซีย เจ้าค่ะ

"พอดีคิดว่าเมื่อไหร่คุณคาเรย์จะมาน่ะเจ้าค่ะ อ๊ะ! ไม่ให้ลูกนี้ลงหรอกนะเจ้าคะ!"

ตึง!

"30เท่า!"

คุณโรสประกาศผลคะแนนอีกครั้งเพราะเมื่อกี้ยูมิกระโดดตีลูกเทนนิสกลับไปด้วยความเร็วมากพอที่จะทำให้คุณยูกิตามไม่ทันเจ้าค่ะจะว่าไปพวกเราก็แข่งกันมาตั้งสองชั่วโมงแล้วนะเจ้าคะ ทำไมคุณคาเรย์ยังไม่มาอีกล่ะเจ้าคะ?หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณคาเรย์กัน!?แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงอย่างคุณคาเรย์น่ะ แค่ห้านาทีก็จบแล้วล่ะเจ้าค่ะก็เป็นหัวหน้าที่พวกยูมินับถือนี่นะก็ต้องรอดอยู่แล้วล่ะเจ้าค่ะ

"ทุกคน~!ฉันมาแล้ว~!"

เสียงหวานใสที่ดังขึ้นมาทำให้ยูมิโล่งอกขึ้นเลยเจ้าค่ะเพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วคงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกยูมินี่กังวลเกินเหตุเองเจ้าค่ะ แหะๆ

"มาสักทีนะยะยัยลิงกังนึกว่าโดนฆ่าไปแล้วซะอีก"

"ยัยกิ่งก่าถ้าเธอยังเลี้ยงสุนัขไว้ในปากแบบนี้ระวังจะหาแฟนไม่ได้น้า~"

"หาเรื่องกันสินะยัยลิงกัง!"

"เธอเริ่มก่อนนะยัยกิ่งก่า!"

แล้วคุณคาเรย์กับคุณอลิซก็เปิดฉากทะเลาะกันซึ่งมันเป็นเรื่องปกติมากเจ้าค่ะเพราะพวกเราควีนแฟมิลี่ทุกคนต่างก็เห็นภาพตรงหน้ากันอยู่ทุกวันเลยล่ะเจ้าค่ะซึ่งคนที่ห้ามก็คือ...

"ทั้ง2คนเงียบซะมันรบกวนคนอื่น"

"ค่ะ!"x2

มิคาเงะ ยูกิ หรือคุณยูกินั่นเองเจ้าค่า~เพราะในกลุ่มยูมินั้นคุณยูกิเป็นถึงราชินีน้ำแข็งเลยล่ะเจ้าค่ะด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งกับน้ำเสียงหวานเรียบๆที่ทรงอำนาจนั่นแม้แต่บอสอย่างคุณคาเรย์ยังต้องยอมสยบเลยเจ้าค่ะ

"แข่งต่อเถอะยูมิ"

"เจ้าค่ะ"

ใช่แล้วตอนนี้ต้องมีสมาธิกับการแข่งก่อนไม่อย่างงั้นแพ้คุณยูกิแน่ๆเลยเจ้าค่ะถึงจะเป็นการเล่นแต่พวกยูมินั้นเป็นพวกเกลียดความพ่ายแพ้เจ้าค่ะเพราะฉะนั้น ต่อให้เป็นการวอร์มร่างกายหรือการเล่นพวกยูมิก็ต้องชนะสถานเดียวเจ้าค่ะ!

(3ชั่วโมงต่อมา) (อะไรจะนานขนาดนั้น?//ไรท์)

ผลของการแข่งขันก็คือ.......................................................เสมอกันเจ้าค่ะเพราะด้วยร่างกายที่เด็กลงทำให้แรงที่เคยมีแต่ก่อนลดลงถึงจะใช้พลังกายไปสิบเปอร์เซ็นก็จริง แต่มันก็ทำให้ยูมิกับคุณยูกิอ่อนแรงลงจนจับไม้แร็กเกตต่อไม่ได้เลยตัดสินว่าเสมอกันเจ้าค่ะ

"ไว้ครั้งหน้าตอนกลับเป็นเหมือนเดิมมาแข่งกันใหม่นะเจ้าคะ:)"

"แน่นอน"

"ไม่นานขนาดนั้นหรอกเดี๋ยวพวกเธอก็ได้แข่งกันแน่ในการแข่งอย่างเป็นทางการน่ะ:)"

พวกยูมิทั้งหมดหันไปทางคุณคาเรย์อย่างพร้อมเพรียงก็เห็นว่าเธอกำลังยิ้มแบบเจ้าเล่ห์อยู่ซึ่งมันทำให้พวกยูมิพากันเหงื่อตกทันทีเจ้าค่ะเพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคุณคาเรย์น่ะน่ากลัวสุดๆไปเลยล่ะเจ้าค่ะ!

"เธอมีความคิดอะไรอย่างงั้นเหรอคาเรย์"

"ระหว่างทางที่ฉันมาที่นี้น่ะฉันได้รับใบภารกิจที่เขียนชื่อของพวกเราลงไปด้วยล่ะ"

พูดจบก็หยิบเอาใบกระดาษสีน้ำตาลที่พับไว้ออกมาให้พวกยูมิดูกันแต่มองไม่เห็นระดับของภารกิจเพราะคุณคาเรย์เอามือบังไว้อยู่เจ้าค่ะ

"ใบภารกิจ?แสดงว่าที่พวกเรามาที่มิติเพสเป็นภารกิจอย่างงั้นเหรอคะ?"

นานาเมะจังถามด้วยความเครียดแน่นอนว่ารวมคนอื่นด้วยยกเว้นคุณคาเรย์ที่ดูจะมีความสุขมากเจ้าค่ะสงสัยเป็นภารกิจระดับSมั้งเจ้าค่ะเพราะมีแค่ภารกิจระดับนี้ไม่ก็สูงกว่านั้นที่ทำให้คุณคาเรย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาได้น่ะเจ้าค่ะ

"ช่าย~ แล้วไม่ใช่แค่นั้นนะภารกิจนี้น่ะเป็นภารกิจระดับSSล่ะ!(*^*)"

"!!!"x6

น่ะ...น่ะ...นี่มันเหลือเชื่อมากๆเลยล่ะเจ้าค่ะ!ภารกิจระดับSSไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ทำกับเขาด้วย!เพราะการจะทำภารกิจระดับนี้ได้จำเป็นต้องผ่านเงื่อนไขของมันก่อนถึงจะได้รับอนุญาตให้ทำได้เจ้าค่ะซึ่งเงื่อนไขมันก็มีอยู่ว่า ข้อ1.ต้องเป็นบุคคลที่อายุ800ปี(18ปี)ขึ้นไป ข้อ2.ต้องเป็นนักฆ่าไม่ก็มาเฟียเท่านั้น และสุดท้ายข้อ3เป็นข้อที่พวกยูมิเกลียดมากเลยล่ะเจ้าค่ะซึ่งข้อ3ก็คือ ต้องเคยเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวมาก่อน ซึ่งในกลุ่มของพวกยูมิก็มีแค่คุณคาเรย์เท่านั้นที่ได้ทำภารกิจระดับSSเจ้าค่ะ ส่วนเหตุผลที่คุณคาเรย์ได้ทำก็เพราะผ่านเงื่อนไข3ข้อที่ทางสภาเวทย์มนต์เป็นคนตั้งขึ้นมาเจ้าค่ะส่วนเรื่องของสภาเวทย์มนต์นั้นเดี๋ยวยูมิจะให้ไรท์เฉลยในตอนพิเศษนะเจ้าค่ะตอนนี้มาสนใจกับเรื่องตรงหน้าดีกว่าเจ้าค่ะ

"ทำไมถึงมีภารกิจระดับนี้มาให้พวกเราล่ะ?มันควรจะเป็นแค่เธอคนเดียวสิ"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันโรสแต่ในเมื่อมีมาให้พวกเราทำก็ต้องทำเท่านั้นโอกาสแบบนี้ไม่ใช่จะมีกันได้ง่ายๆนะ"

"นั่นสินะฉันเอาด้วย"

"งั้นยูมิก็เอาด้วยคนเจ้าค่ะ"

"ฉันด้วยพวกเธออยู่ที่ไหนฉันก็อยู่ได้ทั้งนั้น"

"หนูก็จะทำค่ะ"

"ของมันแน่อยู่แล้วย่ะมีเนื้อมาเสิร์ฟถึงที่ก็ต้องกินสิยะ"

พวกยูมิพากันหันไปมองคุณโรสที่มองอยู่ก่อนแล้วด้วยรอยยิ้มยกเว้นคุณยูกิที่ยังหน้านิ่งเหมือนเดิมเจ้าค่ะแน่นอนว่าตกลงกันทั้งหกคนขนาดนี้มีหรือที่คุณโรสจะไม่ยอมน่ะเจ้าค่ะ

"แน่นอนว่าฉันเอาด้วย:)"

TBC.

______________________

ตอนแรกจบแล้วค่ะไว้รอตอนต่อไปในเดือนหน้านะคะ

1 เม้น = 100 กำลังใจนะคะ