คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 เจอกันอีกครั้งหนึ่ง
(ณ ตึกสำนักงานนักสืบบุโซ)
วันนี้ท้องฟ้าของเมืองสดใสปลอดโปร่งน่ามองแต่มันเหมือนเป็นการเตือนเตือนถึงภัยพิบัติที่กำลังใกล้เข้ามา
"ภารกิจใหม่เหรอครับ?"
นาคาจิมะ อัตสึชิ ถามเพื่อความแน่ใจซึ่งก็ได้คำตอบกลับมาว่า
"ใช่คราวนี้เป็นภารกิจง่ายๆแต่เสี่ยงพอตัวเข้าไปสำรวจท่าเรือในเขตของพอร์ตมาเฟียน่ะมีฉัน นาย แล้วก็ ดาไซ"
คุนิคิดะ ดปโป หรือว่าที่ประธานคนต่อไปของสำนักงานนักสืบบุโซตอบขณะดันแว่นให้เข้าที่ส่วนอีกคนที่พูดถึงกำลังนั่งฟังเพลงสบายใจเฉิบเลยล่ะ
"เข้าใจแล้วครับแล้วภารกิจจะเริ่มตอนไหนเหรอครับ?"
"เดี๋ยวนี้แหละเตรียมตัวให้พร้อมอีกสามนาทีจะออกเดินทางโดยเฉพาะแกดาไซวันนี้ยังไงๆแกก็ต้องไปทำภารกิจนี้ผู้ว่าจ้างเขาสั่งมา"
คุนิคิดะบอกพลางเตรียมสมุดบันทึกให้พร้อมก่อนจะทำการลาก ดาไซ โอซามุ ผู้เป็นคู่หูในการทำงานออกมาด้วยอัตสึชิจึงรีบเดินตามออกมาแล้วทั้งสามคนก็ขับรถไปสู่ท่าเรือในเขตปกครองของพอร์ตมาเฟียทันที
(ณ ท่าเรือในความปกครองของพอร์ตมาเฟีย)
พอมาถึงชายหนุ่มทั้งสามคนก็หาที่ซ่อนตัวทันทีเพราะบริเวณนี้มีสมาชิกของพอร์ตมาเฟียอยู่หรือพูดให้ถูกก็คือหนอนบ่อนไส้ของพอร์ตมาเฟียมากกว่า
"หึๆๆ เป็นไปตามแผนระบบความปลอดภัยของพอร์ตมาเฟียก็ไม่เท่าไหร่นี่หว่าใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็เจาะเข้าได้แล้ว"
ชายร่างท้วมพูดอย่างอารมณ์ดีดูๆแล้วคงเป็นหัวหน้าพวกนี้เหล่าลูกน้งก็พากันหัวเราะสะใจไปด้วยโดยไม่รู้สึกถึงความตายที่ใกล้เข้ามาเลย
"พวกมันมีประมาณสามสิบคนถ้าสู้กันคงเหนื่อยแล้วโดนจับแน่เอายังไงกันดีครับ?"
อัตสึชิหันมาถามผู้ใหญ่สองคนที่แอบอยู่ที่เดียวกันเพื่อขอความเห็นคุนิคิดะจึงคิดประมวลสถานการณ์ทันที
'ถ้าใช้ระเบิดแสงทำให้พวกนั้นแสบตาก็จัดการได้อยู่แต่พวกที่อยู่ข้างบนนั้นแหละปัญหาถ้าจะให้ดีก็ต้อง--'
หมับ! ขวับ!
คุนิคิดะหันไปหาคนที่จับไหล่เขาก็เป็นดาไซที่เภิยสีหน้าเรียบนิ่งออกมาพร้อมกับพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า
"ไม่ต้องคิดให้ปวดหัวหรอกคุนิคิดะคุงเดี๋ยวก็มีคนมาจัดการให้แล้ว"
"หมายความว่าไง?"
ดาไซไม่ตอบเพียงยกยิ้มเย็นเยียบขึ้นก่อนจะหันไปทางข้างหลังอีกสองคนจึงหันตามก็เห็นว่ามีคนกำลังเดินตรงมาทางนี้!
"นั่นไงคนที่จะจัดการคนพวกนี้ให้พวกเรามาแล้ว:)"
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงรองเท้าบูทที่กระทบทางเดินเป็นจังหวะบ่งบอกถึงความใจเย็นของเจ้าตัวพอเดินเข้ามาใกล้อีกหน่อยทำให้พวกเขาเห็นได้ชัดขึ้นว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นผู้หญิง!
"..."
หญิงสาวไม่พูดอะไรเพียงมองชายหนุ่มสามคนนิ่งๆแต่หยุดอยู่ที่ดาไซเหมือนรออะไรบางอย่างอยู่ชายหนุ่มผ้าพันแผลจึงพูดออกไปว่า
"ฝากจัดการพวกนั้นทีล่ะส่วนเอกสารก็คัดลอกไปนะ"
"รับทราบ"
เสียงหวานที่เรียบนิ่งตอบกลับแต่กับทำให้อัตสึชิรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดเหมือนกับว่าเคยเจอกันมาก่อนร่างบางระหงเดินเข้าไปหากลุ่มหนอนบ่อนไส้อย่างไม่รีบร้อนทำให้พวกนั้นเห็นเธอจึงชักปืนออกมาเตรียมยิงทันที
"ผู้หญิง? ฮะๆๆ! พอร์ตมาเฟียขาดคนถึงขนาดให้ผู้หญิงตัวเล็กๆมาทำงานที่อันตรายเลยเหรอวะ!?น่าสมเพชว่ะ! ฮ่าๆๆๆ!"
"ฮ่าๆๆๆ!"
พวกลูกน้องก็พากันหัวเราะก่อนคนที่เป็นหัวหน้าจะเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับจับคางเรียวสวยให้เงยขึ้นมาจะได้มองเห็นหน้าให้ชัดๆ
ปัง!
แต่ทว่าร่างท้วมของหัวหน้าพวกมันก็โดนยิงเข้าที่หัวใจซะก่อนทำให้พวกลูกน้องพากันแตกตื่นตกใจทันที
"ยะ..ยะ..ยิง!!"
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!
เสียงลั่นไกปืนดังขึ้นทันทีเมื่อสิ้นคำสั่งห่ากระสุนทั้งหลายพุ่งเข้าตรงที่หญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่เหมือนไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
"ตายยังว่ะ?"
"โดนขนาดนี้คงเละเป็นพรุนแล้วมั้งถ้ารอดได้ก็ไม่ใช่มนุษย์แล้ว"
ปัง! ปัง! ตุบ! ตุบ!
เสียงปืนดังขึ้นสองครั้งพร้อมกับที่ร่างของลูกน้องสองคนที่พูดล้มลงทุกคนจึงหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเป็นหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมสีดำยืนอยู่บนหลังคาของโกดังแห่งหนึ่งร่างกายไร้รอยขีดข่วนเหมือนกับว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นแต่แรกแล้ว
"ปะ..ปีศาจ! ยัยนี้เป็นปีศาจ!ทุกคนยิง!!!"
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ!!
และแล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้งพวกอัตสึชิที่ดูอยู่ก็อดที่จะอึ้งกับความสามารถของเธอไม่ได้ร่างบางคงไม่ใช่มนุษย์จริงๆนั่นแหละหรือต่อให้บอกว่าพลังพิเศษของเธอคือการวาร์ปล่ะก็มันต้องทิ้งร่องลอยบ้างแหละแต่นี้กับไม่มีอะไรเลย
"คุณดาไซครับผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันเหรอครับ?"
อัตสึชิหันมาถามชายหนุ่มร่างสูงที่ดูแล้วน่าจะรู้จักกับเธออยู่ไม่น้อยเลยไม่งั้นคงไม่พูดแกมสั่งหรอก
"นั้นสิเป็นใครกันนะฉันเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน"
ดาไซตอบอย่างไม่ยีระก่อนจะเดินออกไปจากที่ซ่อนอีกสองคนพากันตกใจเพราะข้างหน้ายังมีการต่อสู้อยู่เลยนะถ้าจะฆ่าตัวตายก็อย่าพึ่งสิเฟ้ย!
"นั่น! ทางนั้นมีคนเดินมา!ยิงมันทิ้งซะ!"
ลูกน้องคนหนึ่งที่เหลือบมาเห็นดาไซสั่งก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาอย่างสบายใจทันที
ปังๆๆๆๆ!!
"คุณดาไซ!"
อัตสึชิตะโกนเรียกอย่างตกใจจะเข้าไปหาก็คงเป็นการฆ่าตัวตายแต่จะให้ปล่อยไว้ก็ไม่ได้เหมือนกันชายหนุ่มจึงตัดสินใจวิ่งออกไปหาดาไซทันที
"อัตสึชิกลับมา!"
คุนิคิดะเรียกเด็กใหม่ของสำนักงานนักสืบให้กลับมาหลบแต่คงไม่ทันแล้วเพราะเจ้าเสือได้วิ่งเข้าไปใกล้ดาไซแล้ว!
"ชิลล์"
วูบ!
ในจังหวะนั้นเองเสียงหวานที่เรียบนิ่งก็พูดออกมาแต่เพราะอยู่ไกลบวกกับเสียงปืนเลยทำให้ไม่ได้ยินแต่เพราะคำพูดของหญิงสาวทำให้มีม่านพลังสีขาวคล้ายกับโดมแก้วได้คลุมดาไซกับอัตสึชิเอาไว้ทำให้ทั้งคู่รอดจากห่ากระสุนได้อย่างปลอดภัย
ตุบ!
"เดินเข้าไปในโกดังนั้นจะเจอกับเอกสารลับ"
หญิงสาวกระโดดเข้ามาในม่านพลังที่เรียกว่าชิลล์พร้อมกับชี้บอกที่อยู่ของเอกสารลับให้ดาไซรู้
"ขอบใจนะ"
ดาไซบอกก่อนจะเดินไปทางโกดังที่ร่างบางชี้อัตสึชิมองหญิงสาวอย่างหวาดระแวงและสงสัยในคราวเดียวกัน
"รีบตามไปสิ อ้อ ไปบอกเพื่อนร่วมงานของนายให้ตามมาด้วยให้เข้ามาอยู่ในชิลล์จะได้ปลอดภัย"
"คะ..ครับ!"
อัคสึชิรับคำสั่งก่อนจะวิ่งกลับไปรับคุนิคิดะให้มาอยู่ในชิลล์ทั้งคู่จึงวิ่งเข้าไปในโกดังที่ดาไซเข้าไปก่อนแล้วปล่อยให้หญิงสาวจัดการพวกที่เหลือไป
(ภายในโกดังชั้นที่สอง)
ฮึ่ม~ ฮึ่ม~ ฮึ่ม~
เสียงฮัมเพลงของดาไซดังขึ้นตลอดทางบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีขนาดไหนพอเปิดประตูเข้าไปในห้องหนึ่งก็เจอกับเอกสารฉบับหนึ่งที่ใส่อยู่ในซองสีน้ำตาลพอชายหนุ่มเปิดดูก็ยกยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า
"ยังทำงานเร็วเหมือนเดิมเลย:)"
'ดาไซ!พอนายออกจากพอร์ตมาเฟียแล้วได้โปรดเถอะ!ได้โปรดลืมฉันไปด้วยเถอะ!คนอย่างฉันน่ะ!ไม่มีค่าพอให้นายได้จำหรอก!เพราะฉะนั้นแล้ว...ช่วยลืมฉันด้วยเถอะนะ'
จู่ๆคำพูดของหญิงสาวเมื่อสี่ปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวทำให้เขาหุบยิ้มทันทีในใจก็นึกสงสัยว่าทำไมถึงยังจำเธอได้ตลอดมาถึงปากจะบอกว่าลืมแต่ในหัวมันกลับไม่เคยลืมเลยไม่สิลืมไม่ได้มากกว่ามันเหมือนกับว่าพอไม่มีเธออยู่ด้วยแล้วอะไรๆมันก็ไร้ค่าหมดเลย
"คุณดาไซครับ"
เสียงของอัตสึชิดังขึ้นทำให้เขาละสายตาจากอ่านเอกสารขึ้นมามองชายหนุ่มสองคนที่ตามมาทีหลังก่อนจะพูดออกไปว่า
"มาช้านะทั้งสองคน~ดูสิๆเอกสารลับฉบับนี้มีเขียนถึงพวกเราทุกคนด้วยล่ะ~"
ดาไซบอกพลางโบกเอกสารในมือไปมาคุนิคิดะที่เก็บความสงสัยไม่ไหวจึงถามออกไปว่า
"ตกลงแล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่?ทำไมถึงมาช่วยพวกเราล่ะ?"
"อืม...เธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกแต่ก็เป็นคนของพอร์ตมาเฟียนั่นแหละนะแล้วก็เอกสารนี้น่ะตามจริงมันควรอยู่ในที่ปลอดภัยกว่านี้แต่มันกับวางไว้อยู่บนโต๊ะไม่คิดว่ามันแปลกบ้างเหรอ?"
อัตสึชิกับคุนิคิดะตกใจกับคำตอบของดาไซแล้วก็ยิ่งสงสัยเข้าไปอีกว่าทำไมคนของพอร์ตมาเฟียมาช่วยพวกเราแต่ตอนนี้สนใจคำถามเมื่อกี้ของชายหนุ่มก่อนดีกว่า
"อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนั้นมาก่อนพวกเราน่ะ?"
"ใช่แล้วล่ะเธอคนนั้นมาก่อนพวกเราแถมคัดลอกเอกสารไปแล้วด้วยแต่ที่เธอยังอยู่คงรู้ว่าพวกเราจะมาน่ะสิ"
"รู้ว่าพวกเราจะมาเหรอ?"
อัตสึชิทวนคำอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ถามอะไรออกไปถ้าเป็นอย่างที่ดาไซบอกแสดงว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เก่งมากแน่ๆต้องระวังตัวเอาไว้ถึงจะช่วยพวกเขาเอาไว้แต่ยังไงก็เป็นคนของพอร์ตมาเฟียอยู่ดี
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงเดินที่เป็นจังหวะดังขึ้นมาทำให้ทั้งสามคนหันไปทางประตูดาไซที่รู้ว่าใครมาก็ก้มหน้าอ่านเอกสารต่อไปอย่างไม่ทุกข์ร้อนแล้วร่างระหงของหญิงสาวที่อยู่ในบทสนทนาเมื่อครู่ก็ปรากฏสู่สายตาของสองหนุ่ม
"..."
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบก่อนที่หญิงสาวจะยื่นเอกสารอีกฉบับออกมาตรงหน้าของอัตสึชิซึ่งชายหนุ่มก็รับไปถึงจะระแวงอยู่บ้างก็เถอะพอเปิดเอกสารดูก็เบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะนี่เป็นเอกสารที่เขียนถึงผู้มีพลังพิเศษทุกคนในพอร์ตมาเฟีย!
"ทะ..ทำไมถึงให้เอกสารนี้กับพวกผมล่ะ?คุณเองก็เป็นคนของพอร์ตมาเฟียนะครับ"
".....ที่ฉันอยู่พอร์ตมาเฟียก็เพราะเหตุผลบางอย่างไม่ถือว่าเป็นคนของพอร์ตมาเฟียหรอก"
เสียงเรียบนิ่งดังขึ้นมาหญิงสาวยังคงโทนเสียงเดิมเหมือนกับว่าเธอไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้นนั่นทำให้อัตสึชิรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นไปอีกก่อนจะเปิดอ่านประวัติของผู้มีพลังพิเศษจนมาเจอกับหน้าหนึ่งที่เขียนแค่ชื่อ วันเดือนปีเกิดและความสามารถของพลังเท่านั้นแต่แค่นั้นก็ทำให้มือของอัตสึชิสั่นได้แล้วล่ะ
ตุบ!
เอกสารในมือชายหนุ่มล่วงหล่นพื้นทันทีทำให้ดาไซกับคุนิคิดะสงสัยว่าอัตสึชิเป็นอะไรไป
"ทะ..ทะ..ทำไมล่ะ?..ทำไมถึงเป็นพี่ล่ะ?"
เสียงที่สั่นเครือของชายหนุ่มยิ่งทำให้อีกสองคนสงสัยดาไซจึงเดินเข้ามาหยิบเอกสารนั้นไปอ่านแล้วก็เข้าใจได้ทันทีว่าเพราะอะไรอัตสึชิถึงเป็นแบบนี้
"คาเรียน่า วิเวียร์ธาร์นคือชื่อของเธอส่วนพลังพิเศษคือการหยิบยืมแค่ไปแตะตัวผู้มีพลังพิเศษหรือผู้มีพลังพิเศษมาแตะตัวเธอก็สามารถใช้พลังพิเศษของคนๆนั้นได้ถือว่าเป็นพลังที่สุดยอดเลยก็ได้"
ดาไซอ่านชื่อกับพลังพิเศษส่วนประวัติของเธอเขียนไว้แค่ว่าไม่แน่ชัดสมกับเป็นคนที่ลึกลับที่สุดในพอร์ตมาเฟียล่ะนะแต่สิ่งที่ชายหนุ่มอ่านมันกับไปตอกย้ำความจริงบางอย่างให้อัตสึชิได้รู้
"แปดปีที่พี่หายไปเพราะพี่ไปอยู่ที่พอร์ตมาเฟียเองเหรอ?ผมน่ะเฝ้ารอพี่อยู่ทุกวันเผื่อว่าพี่จะกลับมาหาผมบ้างแต่ก็ไม่เลยจนมาถึงตอนนี้ก็พึ่งมาเจอพี่มันเพราะอะไรกันครับ?ตอบผมได้ไหม?พี่คาเรย์"
"!!!"x2
คำพูดของอัตสึชิทำให้ดาไซกับคุนิคิดะตกใจได้ไม่ยากก่อนที่ทั้งหมดจะเฝ้ารอคำตอบจากหญิงสาวที่ชื่อว่าคาเรียน่า
"แปดปีที่พี่หายไปพี่ไม่ได้หายไปไหนพี่ยังอยู่กับเธอเสมออัตสึชิคุงเพียงแต่เธอไม่รู้สึกถึงตัวตนของพี่ก็เท่านั้นที่จริงเมื่อสี่ปีก่อนพี่จะไปรับเธอมาเป็นน้องชายบุญธรรมแล้วแต่ว่าอาจาร์ยใหญ่ไม่ให้พี่เข้าไปพร้อมกับบอกว่าไม่ให้พี่มาหาเธออีกแล้วตอนนั้นพี่ก็มีปัญหาพอดีเลยไม่ได้ไปหาเธออีกเลยขอโทษนะอัตสึชิคุง"
นับว่าเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเลยล่ะแต่คำตอบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มอายุสิบแปดปีน้ำตาไหลอาบแก้มเขาน่ะคิดถึงพี่สาวคนนี้มาโดยตลอดเป็นคนเดียวที่เข้ามาหาเขาพร้อมกับให้ของเล่นและอาหารดีๆกับเขาพอเธอหายไปทำให้เขาเศร้ามากคาเรียน่าเดินเข้ามาหาอัตสึชิพลางสวมกอดซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ปฏิเสธแถมยังกอดตอบเธออย่างโหยหาอีกด้วยส่วนอีกสองชีวิตก็เพียงมองภาพตรงหน้าตาปริบๆจะให้เข้าไปแทรกก็ดูจะเสียมารยาทเพราะฉะนั้นก็รอให้ทั้งสองคนปรับความเข้าใจไปก็แล้วกันเป็นคาเรียน่าที่ผละออกก่อนพร้อมกับปาดน้ำตาให้อัตสึชิอย่างอ่อนโยนแล้วก็พูดแหย่ว่า
"โตเป็นหนุ่มแล้วร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ระวังสาวไม่แลนะ:)"
ดาไซเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยิ้มตลอดเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันถึงจะเห็นอยู่บ้างแต่ก็ไม่อ่อนโยนหรือเอ็นดูแบบนี้เลยตอนที่ยิ้มให้เขาก็ยิ้มสวยอยู่หรอกแต่มันเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไปเลย
"อะแฮ่ม! ขอโทษนะแต่ช่วยสนใจพวกฉันหน่อยก็ดีนะ"
สุดท้ายแล้วก็เป็นดาไซที่พูดขึ้นมาทำให้สองคนนั้นหันมาสนใจเขากันรวมถึงคุนิคิดะด้วย
"ถึงจะไม่นับว่าเป็นพวกแต่ก็อยู่ในพอร์ตมาเฟียอยู่ดียังไงก็ระวังโดนจับได้ล่ะว่าเป็นสปายให้พวกเราน่ะ"
"ไม่ใช่สปาย"
"???"x3
คราวนี้สามหนุ่มถึงกับมีเครื่องหมายคำถามปรากฏบนหัวกันหมดคาเรียน่าจึงขยายความให้เข้าใจว่า
"ฉันไม่ใช่สปายให้สำนักงานนักสืบบุโซ"
"แล้วเธอเป็นสปายให้ใครล่ะ?"
คำถามนี้ไม่น่าถามเลยนะในเมื่อชายหนุ่มก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าเธอเป็นสปายให้กับใคร
"เลยเวลางานแล้วขอตัว"
"เดี๋ยวครับพี่คาเรย์!"
อัตสึชิเรียกหญิงสาวไว้พร้อมกับจับแขนร่างบางจึงหันมาถึงจะใส่ผ้าคลุมอยู่แต่ชายหนุ่มก็ดูออกว่าคาเรียน่ารอฟังเขาอยู่
"ผมจะได้เจอพี่อีกมั้ยครับ?"
"ถ้าอยากเจอพี่ก็แค่พูดหรือไม่ก็คิดแล้วพี่จะมาหา"
อัตสึชิสงสัยกับคำพูดนั้นพอจะพูดอะไรต่อก็โดนมือบางนั้นลูบหัวก่อนพร้อมกับคำพูดที่ว่า
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำขนมไปให้กินนะ"
พรึ่บ!
แล้วร่างของคาเรียน่าก็หายไปจากสายตาของทั้งสามคนทำให้อัตสึชิกับคุนิคิดะตกใจยกเว้นดาไซเพราะเขารู้ว่าเธอมายังไงแล้วกลับยังไงแต่ทำไมในหัวใจเขาตอนนี้มันรู้สึกปวดหนึบแปลกๆกันนะ?
'ใจคอจะไม่ทักกันสักนิดเลยเหรอ?หรือเพราะคิดว่าฉันลืมเธอไปแล้วจริงๆ?เลยเลี่ยงที่จะไม่มองหน้า?อ่า...นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย?กะอีแค่ไม่ได้โดนสาวทักถึงกับเป็นแบบนี้เลยเหรอ? หึ ไร้สาระชะมัด'
TBC.
_________________________
จบแล้วค่ะกับตอนแรกอาจจะอ่านแล้วงงหรือไม่ค่อยรู้เรื่องไม่แปลกค่ะไรท์มึนอยู่ค่ะแต่ก็พยายามแก้ให้นักอ่านเข้าใจแล้วนะคะเป็นยังไงติชมกันได้เลยค่ะตอนหน้าจะเป็นปัจจุบันนิดหนึ่งแล้วก็ย้อนไปอดีตที่ดาไซรู้จักกับคาเรย์ค่ะ และอย่าลืมนะคะ 1 เม้น = 100 กำลังใจค่ะ^_^
ความคิดเห็น