คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยินดีด้วยนะ
วันเวลาผ่านไปอย่า้าๆและเ็บปวฟอ้อฝืนทนอยู่อย่าปวร้าว
“ฟอ”ฟอที่นั่เหม่ออยู่ริมหน้า่าหลัห้อหันไปามเสียเรียอย่าใ
“อ้าว!นามิมีอะ...”เสียอฟอาหายไปเมื่อหันไปเห็นานมที่ยืนอยู่้าๆนามิและับมืออนามิอยู่
“ฟอเราับานมบันแล้วนะ”นามิยิ้มบาๆ
“อบในะที่ทำให้เราสอนบัน”
“ยินี้วยนะ”ฟอยิ้มานมยี้หัวอฟอเบาๆ่อนะเินออไปนอห้อพร้อมนามิ ฟอมอาม 2 นนั้นอย่าเ็บปวนลับาน้ำาไหลออมาาหาา้าๆอย่าเียบเียบ
แปะ แปะ
เสียสายฝนระทบับพื้นัึ้นอนเลิเรียน ฟอเินลบันไมา้วยใบหน้าเศร้าหมอ แล้วมาหยุอยู่ที่ใ้ึฟอไม่มีร่มเธอมอเ็ผู้หิหลายนเินาร่มออไปฟอมอไปเรื่อยเปื่อยอย่าเหม่อลอย
“อ้าวฟอ้ะ”นามิที่เินมาับานมหันมาทัฟอเบาๆ
“ไม่มีร่มหรอไปับเราไหม”นามิยิ้มนิๆให้ฟอที่มอานมที่ำลัาร่มสีใสในมือ ่อนะส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร้ะไปเถอะ”ฟอส่ยิ้มน้อยๆไปให้นามิ
“เอาั้นหรอ้ะแล้วแ่ฟอนะเราไป่อนนะ บาย้า”นามิโบมือบายๆแล้วเินไปหาานมที่ยืนาร่มรออยู่านมยิ้มให้ฟอ ฟอบายๆนามิลับ ่อนะมอนามิับานมหยอล้อัน น้ำาไหลลมาอีแล้วฟอเินออไปนอึสายฝนเริ่มแรึ้นเรื่อยๆฟออัวเอแน่น่อนะเินฝ่าสายฝนอย่าเื่อ้าสายฝนเย็นเยือทำให้หนาวไปถึั้วหัวใ เธอไม่อยาให้ใรเห็นว่าเธอร้อไห้ เธออยาให้สายฝน่วยลบหยาน้ำาที่ไหลรินอเธอ
ในวันอาทิย์ที่แสนเศร้านี้ฟอนั่เหม่อมอออไปนอหน้า่าอยู่บนเียในห้ออเธอผ่านมานานหลายเือนแล้วที่านมับนามิบันทัู้่มีวามสุี่าับเธอที่ไ้แ่เสียใ แ่เธอ็มีวามสุที่ไ้เห็น
‘านม’นที่เธอมอบหัวใให้ทั้วมีวามสุแม้เธอะ้อเ็บปวมา็าม ีวิอฟอ็ยัเหมือนเิมที่้ออยอ่านหมายอานมให้นามิฟัแล้วยัเป็นนที่อยเียนหมายอบืนานมอี ฟอไล่มือไปใ้หมอน่อนะหยิบไอารี่เล่มสีฟ้าอเธอออมาาใ้หมอน เธอเปิอ่านมันทีล่ะหน้า ที่เธอเียนเี่ยวับวามรัรั้แรที่เธอมอบให้ับเ็ผู้หิแม้เธอะรู้ว่ามันเป็นรั้อห้ามแ่เธอ็ยัเผลอใไปอยู่ีเธอรู้ว่าารที่ผู้หิรัผู้หิ้วยันมันเป็นอะไรที่ทุนไม่ยอมรับแ่เธอ็ถอนัวไม่ึ้นะแล้วฟอเยิว่าเธอะไม่มีทารัผู้หิ้วยันเ็าแ่อาเป็นเพราะโลที่เธออยู่มีแ่ผู้หิ้วยล่ะมั้เลยทำให้ลายเป็นแบบนี้แ่ะไม่น่าำเท่าเธอที่แอบรัเพื่อนร่วมั้นอัวเอที่เห็นเธอเป็นเพียเพื่อนธรรมาหนึ่และยัเป็นเหมือน‘ทาผ่าน’อี้วย
ะมีมั้ยเวลาวันนั้นวันที่เธอ้าว้ามเส้นนั้นที่ั่นลาระหว่าำว่าเพื่อนและนรั~
เสียริโทนมือถืออฟอัึ้นเธอเอื้อมมือไปว้ามันมาาหัวเีย ่อนะพบับเบอร์ใหม่ที่ไม่เยมีในเรื่อฟอทำหน้า่อนะรับ
“ฮัลโหล สวัสี่ะ”ฟอรอเสียลไปอย่าแผ่วเบา
(ฟอรึเปล่านะ ฮึ)เสียสะอื้นทำให้ฟอใ
“ใ่ๆเราฟอเอ แล้วนี่ใรนะร้อไห้ทำไม”
(เรานามิเอ ฮือ~) ฟอแทบะปล่อยมือถือล้วลสู่พื้นอย่าใ
“มีอะไรนามิร้อไห้ทำไม”
(ฮือๆเราทะเลาะับานมนะ)
“ทะเลาะเรื่ออะไรันล่ะนามิ”
(เรา ฮึ ไม่ไ้ไปามนัอานมนะพอีเราไม่สบายเลยไม่ไ้ไปามนัอานมนะ)
“ไม่เป็นไรนะ้ะนามิเี๋ยวเราอธิบายให้านมฟัเอนะ”ฟอปลอบนามิเบาๆ
“เอ่อนามิ้ะเราอเบอร์านมไ้ไหม”นามิหยุสะอื้นอย่ายาลำบา่อนะบอเบอร์อานมฟอว้าปาามาใส่มือ
“ไม่เป็นไรนะเี๋ยวเรา่วยนามิเอนะ”
(ฮึๆ เราอบใฟอมาเลยนะ่วยเราทุอย่าเลย ฟอพรุ่นี้เป็นวันวาเลนไทน์ใ่มั้ยถ้าเราับานมีันแล้วเราไปเที่ยวันนะ)ฟอนิ่ไปพร้อมับิเรื่อ่าๆ
(นะ นะฟอ)เสียนามิูเหมือนนที่ำลัะร้อไห้ ฟอไ้แ่ถอนหายใเบาๆ
“็ไ้้ะ”
“ันวรทำยัไี”ฟอนอนมอเพานอยู่บนเียอย่าิหนัฟอแบมือที่ำแน่นอัวเอ่อนะมอเล 10 ัวในมืออัวเอที่เียน้าๆว่า‘านม’้าๆเล 10 ัว....เบอร์อานมฟอเอื้อมมือไปว้ามือถือที่อยู่้าัวึ้นมา ฟอมอมือถืออัวเออย่าลัเล ่อนะัสินใเบอร์อานม่อนะโทรออแล้ว็พบว่าเธอไม่สามารถโทรออไ้เพราะไม่มีั์ในมือถือฟอเอามือถือมาทาบอที่สัมผัสไ้ถึัหวะอหัวใที่เ้นถี่เร็ว่อนะเ้ัวึ้นมาาเีย่อนะวิ่ออมานอห้อ
“อ้าวะไปนะฟอ”โฟมพี่สาวสุสวยอฟอที่นัู่ทีวีอยู่ที่ห้อนั่เล่นหันมาทัฟออย่าๆที่ำลัใส่ร้อเท้าอยู่้าๆู้ร้อเท้า
“เอ่อน่าไปแป๊บเี๋ยวเอนะเ้”ฟอหันไปบอพี่สาว
“็นี่มันเย็นแล้วนะแ อีอย่าฝนำลัะ้วย”โฟมเินมาหาฟอที่ยืนึ้น
“็บอว่าแป๊บเี๋ยวไเ้ไปล่ะ/ปั!!!”ฟอปิประูบ้าน่อนะวิ่ไปที่ร้านหนัสือหน้าหมู่บ้าน
ความคิดเห็น