คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Rewrite :: คำสั่ง และ ชื่อเก่า
ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือแม้กระทั่งคนใช้
คฤหาสน์ Devil
คือคฤหาสน์หลังเล็กที่แยกออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่ในรั้วเดียวกัน
เป็นคฤหาสน์ที่เป็นที่อยู่ของนางฟ้าทั้งห้า แต่นางฟ้าเหล่านั้นกลับมีปีกสีดำของซาตาน….
"มันเป็นแค่อตีดอย่าพูดมันให้ลูกได้ยินอีก!!"
โครม
ฉันเขวี้ยงโทรศัพท์บ้านไร้สายไปที่ผนังบ้านอย่างแรงจนมันแตกละเอียดก่อนจะยกมือขึ้นยีหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
เวลาพักผ่อนแท้ๆดันมีเรื่องมาใส่สมองจนได้ อารมร์ดีๆพังหมดให้ตายเถอะ!
"เฮ้ย!!!"ไอ้น้ำชะโงกหน้าลงมาจากชั้น
2 มันคงกำลังนอนพักอยู่แล้วตื่นด้วยเสียงอันดังของฉันนี่แหละ
"แกเป็นไรอ่ะไอ้โกะ
-_-?"ไอ้น้ำวิ่งลงบันไดวนมาหาฉันที่ทิ้งตัวเอนหลังกับโซฟาอย่างเซ็งๆ
"มีไรแกเสียงดังไปถึงชั้น
2 เลย"ไอ้มีนาเดินมาสมทบพร้อมกับ แพร
ยูเอะ ที่ถือของกินอยู่ในมือฉันยกมือขึ้นปิดหน้าสงบสติอารมณ์ก่อนจะเงยหน้ามาเจอกับสายตาเป็นห่วงของทุกคน
"งานเข้านะ
เดี๋ยวไปที่ห้องประชุมด้วยนะ"พวกมันทุกคนทำหน้างงกันเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ห้องประชุมก่อนที่ฉันะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินตามพวกมันไป
เมื่อ
30 นาทีก่อนหน้านี้
ตู๊ด~ตู๊ด~
เสียงโทรศัพท์บ้านไร้สายดังขึ้นขัดจังหวะการดูหนังของฉันที่นั่งดูหนังอยู่ที่ห้องนั่งเล่นถึงห้องตัวเองจะมีทีวีก็เถอะแต่ที่นี่มันใหญ่กว่านี่นายิ่งหนังเลือดสาดนี่เห็นเลือดชัดดี-..- ใครโทรมาฟะบ้านนี้ก็ไม่มีคนใช้ซะด้วยสิเพราะพวกเราต้องการความเป็นส่วนตัวเป็นพิเศษแล้วปกติเบอร์บ้านก็มีไม่กี่คนนิที่รู้เบอร์นี้มีแค่
ม้า พี่เรียว(ซาตานกลับชาติมาเกิดเป็นคนเดียวที่ฉันกลัว) ริสา แล้วก็.....
"ฮัลโหลใครค่ะ"พอคิดได้ฉันแทบจะพุ่งหลาวไปคราวโทรศัพท์เลยทีเดียว
(ว่าไงลูก)
"พ่อ!"กะแล้วว่าต้องเป็นคุณพ่อจอมโหด
(พ่อเองไม่ต้องตะโกนก็ได้นะหูจะแตกเอาถึงจะคิดถึงเสียงลูกแค่ไหนแบบนี้ก็ดังไปนะลูก)ฉันหัวเราะเสียงใสก็ไม่ได้ยินเสียงพ่อตัวเองมานานแล้วนี่นา
"แล้วคุณพ่อไปคุมงานที่ญี่ปุ่นเป็นไงบ้าง"
(ก็ดีนะไม่มีไรมาก...พ่อมีงานให้ลูกทำนิดหน่อย)
นั่นไงว่าแล้วไม่เคยโทรมาแค่เพราะอยากฟังเสียงลูกสาวหรอก-^-
"ว่ามาซิค่ะ"
(พ่อจะให้ลูกไปจัดการคนๆหนึ่งให้หน่อยนะ...แล้วเดี๋ยวพ่อจะส่งฮ.ไปให้แล้วเรื่องอาวุธอะไรพวกนี้ปจะส่งไปพร้อมกันนะ)
"ค่ะ
แล้วมันเป็นใครค่ะ...ถึงต้องใช้เยอะขนาดนี้"เมื่อก่อนแค่ส่งคนมาแต่ครั้งนี้ทำไมถึงดูเยอะแยะจังสงสัยจะเป็นงานด่วนที่ต้องรีบจัดการแน่ๆ
(ลูกคงงงสินะที่มันมากขนาดนี้เพราะพ่อจะให้ลูกทำลายให้หมดเลยนะแล้วคนที่ลูกต้องไปจัดการคือตระกูลเพชรมณีและลูกสาวของมันฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือแม้กระทั่งคนใช้
ตระกูลนั้นกำลังหาทางทำลายเราโดยการทำหลักฐานเท็จเพื่อใส่ร้ายเรา แต่คนของเราจับสายของมันในกลุ่มได้เลยอยากให้ลูกจัดการเพราะยังไงลูกก็อยู่ที่นั่นด้วย)
"เพชรมณี.... ยัยวายหรอพ่อ...ได้เลยเพราะกะจะไปจัดการกับมันพอดี^-^"
(จริงๆตระกูลนี้ไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกับเราเลยนะลูกคงไม่ได้ไปทำอะไรให้ตระกูลนี้จนขนาดที่เขาจะมาแก้แค้นหรอกใช่มั้ย
หือ?)ฉันกรอกตาไปมาจะให้บอกได้ยังไงว่าเกือบฆ่าลูกสาวของมันไป
“เปล่าซะหน่อยแค่เล่นกันนิดหน่อยเอง”ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของพ่อมาอย่างแผ่วเบา
(เพลาๆมือบ้างเถอะลูกสาวถึงเราจะเก่งและมีอำนาจมากมายแต่คนพวกนี้ก็ไร้ค่ามากกว่าจะไปเสียเวลาด้วยนะไม่มีประโยชน์ที่ต้องลงไปยุ่งหรอก
ยังไงก็ตามป๊าจะส่งคนและอาวุธที่จำเป็นต้องใช้ไปให้โดยเร็วที่สุดนะ)
“รับทราบค่ะ”
(หวังว่างานจะออกมาไร้ที่ตินะลูกสาวรวดเร็วฉับไวและเงียบเฉียบ
ให้สมกับอดีตนักฆ่าของพ่อหน่อย)
"คำคำนี้นะลูกบอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่อยากได้ยินอีก!!”
โครม
และนี่คือสาเหตุที่โทรศัพท์แตกละเอียดไปเป็นซากอยู่ที่พื้นผนัง
เวลาปัจจุบัน
พวกเราทั้งห้าคนนั่งอยู่ในห้องประชุมซึ่งเป็นห้องขนาดใหญ่ที่ปิดทึบมีโต๊ะขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง
"เฮ้ย!
พ่อแกว่าไงบ้างว่ะ"ไอ้น้ำถามฉันที่นั่งจิบน้ำชาอยู่ที่หัวโต๊ะ
"ก็ให้เราไปจัดการไอ้วายนะ"ฉันบอกมันไปก่อนจะวางถ้วยน้ำชาลง
"แค่นี้หรอ"ไอ้แพรถาม
“ก็เหมือนทุกครั้งนั่นแหละฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือหลักฐาน
เอาเถอะยังไงเดี๋ยวเรามาคุยกันอีกทีตอนคนของป๊ามาถึงแล้วกันแยกย้ายกันก่อนเถอะ”ทุกคนพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฉันลุกขึ้นแต่โดนไอ้มีนาดึงแขนไว้ซะก่อน
“มึงเป็นอะไรรึเปล่าสีหน้าไม่ดีเลย”ฉันหันไปส่งยิ้มให้มีนา
“ไม่มีอะไรหรอกมึงแค่เหนื่อยนิดหน่อย”มีนามองเข้ามาในดวงตาของฉันเหมือนจะมองหาความจริงในนั้นก่อนที่มันจะถอนหายใจแล้วปล่อยมืออกจากแขนของฉัน
ฉันเดินออกมาจากห้องแล้วขึ้นบันไดไปชั้น 2
ฉันเดินผ่านสระน้ำที่อยู่ตรงกลางของชั้นแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป ห้องฉันเน้นไปในทางสีขาว
ดำ ฉันเดินไปนอนที่เตียงนอนแล้วเอามือก่ายหน้าผากส่วนมืออีกข้างกำสร้อยที่ใส่ไว้ตลอดแน่นมันเป็นสร้อยเงินมีจี้ด้านขวาเป็นปีกปีศาจสีดำและด้านขวาเป็นปีกนางฟ้าสีขาวที่อยู่ติดกันมี
2 เส้นในโลกที่ฉันและเขา...
คำพูดของพ่อยังดังก้องอยู่ในหัว
'นักฆ่าของพ่อ'
ญี่ปุ่นเมื่อ
7 ปีก่อน
ตอนฉันอายุ
10
ขวบมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันถูกส่งตัวไปที่ญี่ปุ่นเพื่อนเป็นนักฆ่าแทนนักฆ่าที่ทำผิดและถูกฆ่าไป
ที่โกดังแห่งหนึ่ง
ด้วยความที่นักฆ่าที่ซื่อสัตย์หายากยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรการใช้ลูกสาวของตัวเองคงเป็นสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด
จริงมั้ย?
"ผมขอโทษผมผิดไปแล้วให้อภัยผมเถอะบอส"
"คนที่ทรยศไม่สมควรมาอ้อนวอนหรอกนะ"
ผัวะ โครม
ชายวัยกลางคนที่ยังดูเหล่อเหลาที่เตะชายคนหนึ่งจนกลิ้งหลุนๆไปกับพื้น
ฉันจำชายคนนี้ได้เขาคือคนที่คอยส่งข่าวคราวของแก๊งต่างๆให้ตระกูลของเรา แต่ตอนนี้เขากลับทรยศขายข่าวแก๊งของเราแต่ก็ถูกจับได้ พ่อเดินมาหาฉันก่อนจะใช้มือที่สวมถุงมือหนังนั่นส่งวัตถุสีดำมันวาวมาให้ฉันมันคือ
ปืน
"จัดการให้พ่อหน่อยนะรินโกะ"ฉันพยักหน้าอย่างเบื่อๆนี่มันคนที่
3 แล้วนะที่ให้ฉันฆ่า พ่อลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะเดินออกจากโกดังไป
ฉันเดินไปที่ๆชายคนนั้นนอนอยู่บนพื้นข้างๆตัวกล่องลังที่ล้มระเนระนาด
ร่างนั่นมองฉันแล้วทำตาโตทันทีที่เห็นของในมือขวาของฉัน ฉันเดินเข้าไปช้าๆในขณะที่ร่างนั่นก็ถอยออกห่างไปทีละนิดแล้วลุกขึ้นวิ่งแต่ประตูโกดังถูกปิดแล้วตอนนี้เหลือฉันกับมัน
2 คนฉันเดินไปหยุดอยู่ที่กลางโกดังในขณะที่มันวิ่งไปทั่วโกดังอืม..อายุน่าจะไม่เกิน
30
นะฉันยกมือข้างขวาขึ้นมาอย่างช้าๆ
ปัง
นัดแรกเล็งเข้าที่แขนด้านซ้าย
ปัง
นัดที่สองเล็งไปที่แขนขวา
ปัง ปัง ปัง
ที่เหลือยิ่งขาและลำตัว
เสียงกรีดร้องดังแข่งกับเสียงดังของปืนไปทั่วโกดังมันดังหนวกหูจนน่ารำคาญ
ก่อนที่ร่างนั่นจะนอนจมกองเลือดและกำลังชักอยู่ตรงหน้าฉันฉันเดินไปเตะๆมันแล้วเล็งปืนในขณะที่มันยังคงพยายามถอยหนี
“ปล่อยฉันไปเถอะหนู
อยากได้เงินมั้ยฉันให้หนูได้นะจะสิบล้านหรือร้อยล้านก็ได้”
“ร้อยล้าน
น้อยไปหน่อยนะ”
ปัง!
นัดสุดท้ายกลางหัวฉันมองศพตรงหน้าที่เบิกตากว้างน่ารังเกียจจริงๆเลย ฉันเดินออกมาจากโกดังในสภาพโชกเลือดพ่อเดินมาหาฉันแล้วลูบหัวเบาๆพร้อมกับคำชมมากมาย
"เก่งมากนักฆ่าของพ่อ"
หลังจากนั้น
2 ปีชื่อของฉันก็ถูกเปลี่ยนเป็น
เรียวโกะ เพราะชื่อรินโกะเด็กน้อยนักฆ่าถูกตามตัวไปทั่วญี่ปุ่น
ก่อนถูกส่งมาที่ประเทศไทยแต่เพราะย้ายมาอย่างกะทันหันทำให้ฉันไม่ได้เอ่ยคำล่ำลากับเพื่อนผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างกายฉันมาตลอดที่ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่น
ฉันเป็นนักฆ่าที่จะถูกซ่อนตัวไว้ที่บ้านหลังเล็กโดยมีเด็กผู้ชายที่อยู่บ้านข้างๆคอยเล่นด้วยและดูไม่ตกใจกับสภาพของฉันที่อาบเลือดกลับบ้านในบางวันเขาเพียงจะนั่งรออยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉันรอฉันออกมาเล่นด้วยเท่านั้น
ถึงจะเป็นช่วงเวลาไม่กี่ปีแต่มันก็คือความทรงจำที่มีเขาอยู่
จากกันเนิ่นนานจนบางทีฉันคิดว่าฝันไป
มีเพียงสร้อยรูปปีกปีศาจและนางฟ้านี้เท่านั่นที่ยืนยันการมีอยู่ของเขา สร้อยที่เขาให้ฉันไว้เพราะบอกว่าทำมาเกินนั่นฉันยังจำใบหน้าที่ขึ้นสีนั่นได้เจ้าบ้าซึนเดเระนั่น
ตั้งแต่มาอยู่ประเทศไทยก็ผ่านมา 4 ปีแล้วฉันแทบไม่ได้ฆ่าใครเลย
จนบางครั้งก็กลัวจะฆ่าใครไม่ได้ซะแล้ว เรียวโกะนอนอยู่บนเตียงมือสวยยังคงกำจี้รูปปีกปีศาจและนางฟ้าไว้ในมือเธอหลับตาลงช้าๆเหมือนจะให้ตัวเองได้ซึมซับกับความทรงจำ
เสียงกรีดร้อง เลือด และเขม่าจากควันปืน
คำว่านักฆ่านะพอเถอะ...
นักฆ่าที่ไม่ได้ฆ่าคนจะมีประโยชน์อะไร
ฉันเกลียดคำนี้เพราะยิ่งได้ยินเลือดในร่างกายก็เดือดพล่านแสวงหาแต่เลือดสีแดงเท่านั้น
กับความทรงจำที่มีเด็กผู้ชายคนนั้น...
เดม่อน
[ตอนพิเศษรินโกะและเดม่อน]
“วันนี้ก็ทำได้ดีเหมือนเดิมขอบคุณมากนะลูก”ฉันที่ตอนนั้นอายุ 10 ขวบส่งปืนคืนให้พ่อที่นั่งอยู่ข้างๆนี่เป็นคนเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันฆ่า
จำไม่ได้แหะ
"รีบๆหานักฆ่าคนใหม่สักทีสิค่ะ"ฉันงึมงำป๊าหัวเราะร่วน
"มีลูกสาวเก่งๆแบบนี้ไม่อยากได้แล้วแหะ
เงินค่าจ้างก็ไม่ต้องจ่าย ฮ่าๆ"พ่อหัวเราะเสียงใส ก่อนรถตู้ที่ติดฟิมล์สีดำสนิทจะหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังเล็กที่เป็นที่อยู่ของฉันในตอนนี้
ที่อยู่ลึกเข้าไปในซอยเล็กๆที่มีเพียงบ้านไม่กี่หลังแต่ก็ใหญ่โต เอาเถอะย่านคนรวยนี่เนอะถึงป๊าจะบอกว่าบ้านเล็กแต่นี่มันก็กว้างล่ะนะ=
=
“พรุ่งนี้พ่อมารับนะลูก"พ่อส่งยิ้มให้ฉันที่ก้มหัวให้ก่อนจะเดินลงรถไปทันทีที่ประตูปิดรถก็เคลื่อนตัวออกไปทันที วันนี้มีนัดธุรกิจกับมาเฟียกลุ่มไหนอีกล่ะ=o=;;
“เฮ้อ”ฉันถอนหายใจออกมาแต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปในบ้านก็เหลือบไปเห็นเด็กชายข้างบ้านที่นั่งอยู่หน้าทางเข้าประตูบ้านของฉัน
“ไง”เดม่อนโบกมือทักทายซึ่งฉันก็โบกมือกลับก่อนจะชี้หน้าตัวเองเป็นการบอกว่าดูสภาพฉันก่อนที่ตอนนี้เลือดเปรอะเปื้อนเต็มตัว
“งั้นฉันรออยู่นี่นะ”เดม่อนยิ้มเป็นประกายฉันก็เดินผ่านเขาเข้าไปในบ้าน
ทันทีที่เปลี่ยนชุดเสร็จเดม่อนก็ลากฉันไปนั่งเล่นที่ริมสระน้ำหลังหมู่บ้าน
“ฉันเกลียดความเคยชินของนายจริงๆ”ฉันเบ้ปากใส่เดม่อนที่ทำหน้าเหวอ
“อะไรเนี๊ยเธอมาเกลียดฉันได้ไง=o=”
“นายชินชากับสภาพโชกเลือดของฉันไม่กลัวบ้างเลยรึไง”
“ไม่นะฉันชินเพราะที่บ้านฉันก็ไม่ต่างจากเธอแค่ฉันไม่เคยต้องโชกเลือดแค่นั้นหล่ะ”เดม่อนหัวเราะรวน
ก็พอเข้าใจว่าเขาก็อยู่ในตระกูลของมาเฟียนะน่ะแต่ไม่เห็นต้องไปตามฆ่าใครแบบฉันเลย
ต้องโทษป๊าที่ลงโทษใครไม่คิดลงโทษจนตายแบบนั้นจนฉันต้องมาทำหน้าที่นี้แทน
“ฉันให้”อยู่ๆเดม่อนก็ยื่นสร้อยเส้นหนึ่งมาให้ฉัน
สร้อยรูปปีกที่ข้างหนึ่งเป็นปีกปีศาจอีกข้างเป็นปีกนางฟ้า
“ฉันออกแบบเองสวยมั้ยล่ะ
ไปสั่งทำเป็นจี้มาแต่ร้านทำเกินไม่รู้จะให้ใครฉันให้เธอล่ะกัน”เดม่อนร่ายยาวเมื่อเห็นฉันทำหน้างง
“เก็บไว้ให้คนที่นายอยากให้สิไอ้บ้า”ฉันเบือนหน้าหนีของเหลือแบบนี้ใครจะอยากได้เชอะ=w=
“ก็ให้อยู่นี่ไง”เดม่อนถือวิสาสะยัดสร้อยใส่มือฉัน
“รักษาไว้ดีๆล่ะไม่รู้ว่าจะต้องจากกันเมื่อไหร่
เอาไว้เป็นสิ่งที่เรามีแค่ 2 คนเราจะได้หากันเจอ^^”ฉันอึ้งไปเล็กน้อยกับความคิดของเดม่อน
ก่อนจะยิ้มออกมา นี่คงเป็นอย่างเดียวที่ดีที่สุดชองฉันที่มาอยู่ที่นี่แล้วล่ะ
“ขอบคุณ”ฉันยิ้มกว้างก่อนที่เดม่อนจะยีหัวฉันเบาๆ
เราอยู่ด้วยกันตลอดในช่วงเวลานั้นเพราะฉันที่เป็นนักฆ่านั้นถูกเก็บตัวไว้ในบ้านหลังเล็กไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว
จะมีก็แต่เดม่อนที่คอยแวะเวียนมาหาและเป็นเพื่อนกับฉันครั้งแรกที่เจอกันฉันยืนอยู่หน้าบ้านในสภาพโชกเลือดแต่เดม่อนกลับไม่ตกใจเลยสักนิด
ทั้งยังส่งยิ้มให้ฉันอีกต่างหากหลังจากนั้นเราก็เป็นเพื่อนกันมาตลอดนั่นเป็นความสุขเพียงอย่างเดียวที่ฉันมี
เป็นปิดเทอมฤดูร้อนมีความทรงจำเกิดขึ้นมากมายแต่เมื่อหมดสิ้นฤดูร้อนในวันนั้นหลังจากที่ฉันฆ่าคนไปและวันเกิดอายุ
12 ปีของฉันป๊ารับฉันขึ้นรถและส่งตัวฉันขึ้นเครื่องทันที
บอกเพียงว่าหานักฆ่าคนใหม่ได้แล้วถึงเวลาที่ตัวฉันต้องกลับไปที่ไทย
ฉันจากมาโดยไม่ทันจะได้ล่ำลากับเดม่อนเลย... แต่ฉันเชื่อว่าสักวันสร้อย 2 เส้นจะต้องได้กลับมาเจอกันแน่นอน
ตอนนี้ฉันก็อายุ 16 ผ่านมา 4 ปีแล้วฉันยังคงคิดถึงเขา
เพื่อนที่ฉันรักมาก และบางทีมันอาจจะเกินคำว่าเพื่อนไปแล้วด้วย
ถึงจะสนิทกันแต่เราก็ต่างรู้แค่ว่าต่างฝ่ายต่างเป็นลูกของมาเฟียเท่านั้นไม่มีอะไรมากกว่านี้
เพราะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเราอยากเป็นแค่เด็กธรรมดา
แต่เพราะแบบนั้นเราจึงไม่อาจตามหากันได้เลย เพราะมาเฟียไม่ได้มีแค่ 2 ตระกูลและระยะเวลาที่ผ่านมาอาจทำให้เราเปลี่ยนไปด้วย
นี่เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยเล่าให้คนในแก๊งฟังเลยเพราะเดี๋ยวยัยพวกนั้นจะด่าว่าฉันแก่แดด=o=;;
-------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมารีไรท์ถึงตอนที่ 4 แล้วค่ะ
คนอ่านพอจะเดาได้มั้ยค่ะว่าตอนนี้เรียวโกะอายุเท่าไหร่ XD
เรียวโกะอายุ 16 ปีค่ะ! เป็นเด็กน้อยที่คลั่งไคล้ในเลือดน่ากลัวจริงๆเลย>.<
N eL’ L
ความคิดเห็น