คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP.1
เมื่อ 2 เือน่อนผมไ้ประสบเอับเหุาร์บาอย่าที่อธิบายไ้แ่ำสอำ ถึแม้ว่าะมีโอาสเห็นแ่ในหนัแ่ใระรู้ไ้ว่ามันะมีริๆในโลอผม อมบี้….ินนที่อออาละวาในเมือที่ผมอาศัยอยู่
2 เือน่อน…
ผมื่อ ิน ูริออน เป็นนัสืบเอนที่อาศัยอยู่ในเมือสมุทรปราาร ผมรับทำีมามายหรือามสามีใรสันว่ามีเมียน้อยไหม ผม็เยทำมาแล้ว ส่วนให่มัะเป็นแนวๆนั้นไปหม แ่พัหลัมานี้มีแ่ีสูหายในเมือผมึไ้รับานมาให้ามหาสาวนหนึ่ที่หายไป เธอื่อว่า อีฟ ่าอบแทนนั้นผมไม่สามารถปิเสธไ้เลย ผมรวบรวม้อมูลาหลายๆแหล่ ทั้สถานที่เที่ยวอเธอ ห้า หรือะร้านอาหารที่เธออบินแ่็ไม่มีวี่แววนระทั่ผมไ้้อมูลใหม่าล้อวรปิาเพื่อนในรมำรวเห็นว่าเธอไปเที่ยวที่ลับแห่หนึ่่อนะหายัวไปผมึรีบเินทาไปยัลับแห่นั้นทันที ลับแห่นั้นมีื่อว่า new life
ผมับรถมาถึลับ เินเ้าไป้าในโว์บัรประานว่าผมอายุมาพอที่ะเ้า นเฝ้าเปิประูให้ผมเ้าไปวาสายาไปรอบๆเผื่อว่าะเอเธอเ้นระบำ ื่มเหล้า อยู่ที่นี้แ่เปล่าเลย ผมเินไปที่บาร์สัเรื่อื่มอย่าหนึ่ระหว่าที่บาร์เทนเอร์ำลัให้ผมนั่น ผมหยิบรูปออีึ้นมาแล้วโว์ให้พนัานบาร์ู
“นายเยเห็นเธอนนี้ไหม?” ผมถาม้วยน้ำเสียที่เ้มๆนินึ หวัให้เาลัว
“เธอเยมาที่นี้เมื่อ อาทิย์่อนน่าะใ่ เมาเละเลยวันนั้น นโนลาไปหลัร้านับเพื่อนๆหล่อน” พนัานอบ้วยสีหน้าเรียบเย
ผมเินามไปหลัร้านเพื่อหาเบาะแสเพิ่มเิมแ่็ไม่ไ้เออะไรเลย วามหวัสุท้ายือสถานที่ทำานอเธอผมิวาเธออาะลับไปทำานนลืมลับบ้าน็ไ้แ่ิ็ำแล้ว ผมับรถไป่วเย็นอวันนั้นไปถึที่ประูทาเ้าอโรานยัษ์ให่้านารพันาวิทยาศาสร์ทาีวภาพนาม ไบโอมิอินเ็์ าแผ่นินให่ประเทศีนสาานี้พึ่ถูสร้าึ้นไ้ไม่นาน อีฟเธอทำานที่นี้เป็นผู้่วยฝ่ายวิทยาาร ผมมาถึหน้าประูทาเ้ายามอที่นั่นเินออมาาป้อมเพื่อมาสอบถามผม
“ไม่ทราบว่ามีธุระหรือรับ” ยามเอ่ยปาถาม
“ผม้อารมาพบุ อีฟ เออร์ธาน ไม่ทราบว่าเ้าไ้ไหมรับ” ผมอบ้วยสีหน้าที่เ๋าๆ
“เอ่อ ไม่ไ้นะรับ บริษัทเราปิแล้ว ่วเวลานี้ไม่ให้เ้ารับนอานอที่นี้” ยามพูเสร็็ถอยออารถและยืนรอูผมับรถวนออไป
ผมับรถรอบๆโรานเพื่อหาทาเ้าอื่น ไม่นานผม็เอำแพ้านหลัอโราน มันเ่ามาและล้อวร็ูเหมือนะใ้ารไม่ไ้ ผมอรถห่าารนั้นไม่มานัผมเริ่มปีน้ามำแพไป มันไม่สูมาพอที่ะไปไ้ลวไฟฟ้าที่ั้นไว้็เหมือนะใ้ารไม่ไ้ ที่นี้ใ้ไฟฟ้าเินแน่ๆเลย ผมปีนเ้ามาไ้และ่อยๆย่อเินเ้าไปในโรานร้านหลัเป็นโรอาหารอพนัานแ่่วเวลานี้ไม่มีใรอยู่ผมึแอบเ้าไปโรอาหารเพื่อเ้ายัอาาร้าๆที่เื่อม่ออยู่ ผมเินามทาไปเพื่อหาห้อทำานออีฟ และ็ไ้พบป้ายื่อทำานอเธอิอยู่้าหน้าประูห้อ ผมแอบเปิเ้าไป็เอำลันอนอยู่บนอเอสารมามาย ผมรีบปลุเธออย่ารวเร็ว
“อีฟรับ ุอีฟ ไ้เวลาลับบ้านแล้วนะรับ” ผมพู้วยเสียเบาๆ แ่หนัแน่นเพราะลัวยามที่เินรวราะมาไ้ยินผมพู
เธอเริ่มัวเียและไ้สิลืมาื่นึ้นมา เธอในิหน่อยที่เห็นผมแ่ผมไ้อธิบายับเธอทันที
“รอบรัวเธอ้าให้ผมมาามหาุ เพราะุหายาบ้านไปะ 2 อาทิย์แล้วไม่มีาริ่อหรืออะไรเลย” ผมนั่อธิบายให้เธอฟั
“ลำบาเลยินะ โทษทีือันมีานที่้อทำแล้วอนที่โนเรียัวมารู็สึันะเมา เลย้อมาั้ใทำให้เสร็ โทษทีนะ แ่ันะิ่อรอบรัวันเี๋ยวนี้เลย” อีฟอบผม้วยสีหน้าเหนื่อยๆ
เธอหาโทรศัพท์บนอเอสารมามาย ผมเอมันอยู่ในถัยะ้าๆ ผมึโน้มัวลไปหยิบและยื่นให้เธอ
“นี้รับ โทรศัพท์ุ ยัไ็พัผ่อนเยอะๆนะรับ ิ่อรอบรัวมาึ้นเพราะมันะลำบาผม รารีสวัสิ์นะรับ” ผมพูแล้วเินออประูไป
ปิ๊อบไปอีานราวนี้ผม้อรีบออาที่นี้่อนที่ยามะรู้ว่าผมแอบเ้ามาผมเินผ่านโรอาหารแล้วำลัปีน้ามำแพ อยู่ๆ็มีไฟมาส่อที่ใบหน้าและัวผม
“หยุเี๋ยวนี้เลยนะรับุ ไ้โปร่วยลมา้วย ุพึ่ะลัลอบเ้าสถานที่ส่วนบุลโยไม่ไ้อนุานะรับ” ยามที่ผมเออนหน้าประูำลัส่อไฟายมาทาผม
ผมถูลุมที่ห้อรัษาวามปลอภัยอโรานนี้ ยามที่เอผมำลัโทรศัพท์ไปยัสถานีำรวเพื่อมาับผมใน้อห้าบุรุโยไม่ไ้รับอนุา ผมนั่เยๆและมอไปรอบๆห้อสภาพห้อีว่าห้อพัที่ผมอยู่มาๆ เาวาโทรศัพท์ลและหันหน้ามาุยับผม
“ผมื่อ เน และำลัทำานะนี้พอี ุือ..” ยามพูแนะนำัวออมา
“ผม ิน เป็นนัสืบเอนและำลัามหานหายึ่เอแล้วที่นี้ เธอทำานเพลินไปหน่อย”ผมอบ้วยสีหน้าเ็ๆ
“ุ็ไม่ไ้ทำอะไรนอนุแ่วันเียว นั่รอที่นี้ไป่อนผมะอยู่เป็นเพื่อนุเอ” ยามพูพร้อมยื่นน้ำให้ผม
ผมนั่สัพัสัาไฟไหม้็ัึ้นทั่วทั้ึ ยามใและวอหาเพื่อนๆที่ประำทั่วโรานว่าเิอะไรึ้น
“วอ 2 ไม่ทราบว่าเิอะไรึ้น เปลี่ยน” เนวอถาม
“รู้สึะวันเหมือนวันไฟลอยมาาห้อทลอ้าล่า เี๋ยวผมลไปูให้” วอ 2 อบทันที
“วอ 1 ผมว่าไม่ใ่สัาไฟไหม้ที่นี้มันเิอะไรึ้นไม่รู้ มีัวอะไรสัอย่าหลุออมา ัวอะไ….ร….” สัาอวอ2 ็หายไป
เนรีบหยิบระบอและปืน รวมถึไฟายเินออาห้อไปพร้อมัผมไว้ในนี้ ผมนั่รออย่าใเย็นนมีเสียฝีเท้าวิ่ัเ้ามาเรื่อย ๆ มีนทุบประู ผมแอบมอผ่านาแมวอประูเห็นนัวิทยาศาสร์ผู้ายแ่ๆำลัทุบประูสีหน้าหวาลัว และเหื่อที่ไหลนเห็นไ้ั
“่วย้วยๆ เปิประูให้ผมหน่อย ให้ผมเ้าไป” นัวิทยาศาสร์ทุบประูเรื่อย ๆ
“อโทษทีพอีประูมันล็อผมเปิไม่ไ้ผมถูัไว้ เิอะไรึ้นหรอรับุ?” ผมเอ่ยปาถามพร้อมมอผ่านาแมว
“มันหลุมานะสิ สัว์ทลอมันหลุออมาแล้วมันะ่าเรานหม ไม่นะ….อย่าๆ …..อย่าาาาาา” นัวิทยาศาสร์พู้วยเสียที่สั่นลัว่อนที่ะโนสิ่มีีวิล้ายสุนัระโเ้าทำร้าย
ไม่อยาะเื่อสายาอผมที่เห็นสภาพอสุนัมันมีรอยแผลมามายและมีระูโผล่ออมาอย่าเห็นไ้ัเสียร้ออนัวิทยาศาสร์็่อยๆเียบไป ราบเลือไหลผ่านประูเ้ามาในห้ออผม นี้ผมำลัเออะไรันแน่……
ความคิดเห็น