Art of THE MASK วุ่นรักโรงเรียนหน้ากาก อลหม่านงานวิจิตรศิลป์ [Yoai]

ลำดับตอนที่ #1 : Date today 1

Date today 1

       "ครับ..ครู"

     ประโยคสั้นๆถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นๆแบบที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน บุรุษใต้หน้ากากทมิฬกลืนน้ำลายลงคอรอต่อการฟังคำตอบกลับของอีกคนตรงหน้า วาจาเรียบเฉยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเลศนัย 

     "อีกา... ผมขอมอบหน้าที่ดูแลงานกิจกรรมโรงเรียนปีนี่ให้เธอ"

     "อ่า..ครับ"

     หน้าที่จำเป็นของประธานนักเรียน ที่เขาไม่ต้องการได้ถูกส่งมาถึงแล้ว เหงื่อจากอากาศที่ร้อนมากบวกกับความกดดันของคุณครูที่เคารพ ทำให้ทั่วทั้งตัวเปียกแฉะไปกับเหลื่อที่ไหลริน เขาอยากจะด่าตัวเองซะเหลือเกิน ว่าจะคิดเเบบชุดนี้มาเพื่ออะไรกัน..ทั้งหนาแถมยังเป็นขนทั่วทั้งตัวอีก 

      "รับได้เนอะ ครูหวังผลกับตัวเธอสูงมากนะ"

      "น..แน่นอนครับ รับได้อยู่แล้วครับคุณครูยุทธนา(ป๋าเต็ด)"

      "มา..งั้นจับหัวข้อปีนี่เลย อ่ะ"

      กล่องสีดำถูกยื่นออกมาตรงหน้า เขาก้มหน้าจ้องมันช้าๆเขาอยากจะอวยพรขอหัวข้อที่ง่ายถึงง่ายที่สุดจงได้ แต่เขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่า..โชคดีของเขามันไม่เคยมีหรอก

ฟึ่บ...

      "ไหนๆ ครูดูให้"

      กระดาษบางสีเขียวเข้มจากมือเขาถูกหยิบออกมาแต่ครูดึงไปก่อนจะอ่าน สีหน้าท่าทางยังคงเรียบเฉยจนเดาไม่ออกว่าอารมณ์ ณ ตอนนี้คืออะไร...มือหนาคลี่กระดาษวางพื้นโต๊ะราบ เผยเห็นอักษรสละสลวยแต่กลับหัวเขาจึงอ่านไม่ค่อยออก

      "หัวข้อที่พวกเธอเหล่าสภานักเรียนกับ สมาชิกกิจกรรมโรงเรียนที่หมูป่าเป็นหัวหน้าอยู่ปีนี่ ก็คือ..."

      "..."

      "งานวิจิตรศิลป์...หรือก็คืองานศิลปะนั่นแหละ"

      ทันทีที่หัวข้อกล่าวออกมา เข่าขาเเถบทรุดลงไปกับพื้น อยากจะอ้อนวอนขอคุณครูสุดที่รักเปลี่ยนหัวข้อให้ก็ไม่กล้า ร่างบางในชุดขนนกดำกำหมัดแน่น กัดปากตัวเองจนเลือดซิบ โจทย์หัวข้อปีนี่..เขาเกลียดที่สุด

      "ยินดีด้วยครูจะรอชมงานสิ้นเดือนนี้พร้อมกับ ครูดี้นะ พยายามเข้าล่ะ"

      "ครับ..."

      เสียงแหบพร่าเบาลง... ใบหน้าภายใต้หน้ากากที่ถอดสีขมวดคิ้วด้วยความเคร่งเครียด 

        

      เขาเกลียดศิลปะ แม้ว่าเขาจะถูกคนหลายคนชมว่าวาดรูปสวยก็ตาม แต่เขาคิดว่ารูปภาพมันก็เป็นได้แค่ชิ้นงานกระดาษ แม้นใครชมไปมันก็ไร้ความหมาย พวกเขาชมอะไรกันแน่? คนหรือแค่กระดาษ? แต่ล่ะคนไม่เคยเห็นหัวของเขาเลยด้วยซ้ำ ภาพต่างๆนานาเต็มฝาผนังบ้านมันไม่ได้ทำให้เขาดูดีขึ้นเลย ไม่เลยด้วยซ้ำ...

ปั้ง...

     "ป..เป็นไงบ้าง อีกา"

     "ครูเค้าว่าอะไรบ้างอ่ะ"

     "หมูป่า...เธอต้องไปหาสมาชิกเข้าชมรมกิจกรรมโรงเรียนให้เร็วที่สุด ภายในวันนี้"

     "อ..เอ๋!? วันนี้ตอนนี้เนี่ยนะ!!?? บอกพวกเราสองคนก่อนดิว่าครูเต็ดเขาสั่งอะไร"

      สายตาบอกไม่สบอารมณ์...ใช่เขาไม่พอใจ เเละเครียดเอามากๆด้วย แต่ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะมาระบายอารมณ์ใส่เพื่อน แต่เขาอยากทำให้มันจบเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ต่างหาก 

      ร่างสาวเจ้ากอดอกแน่นถึงไม่เห็นสีหน้าก็รู้อยู่ ว่าเธอกำลังขมวดคิ้วแล้วพองแก้มเป็นแน่ ตัวที่สูงเท่ากันเพราะรองเท้าส้นหนายืนประจบด้านหน้า เสียงแหบๆเปล่งมาด้วยความเรียบเฉย

      "งานกิจกรมโรงเรียน หัวข้องานวิจิตรศิลป์หรือก็คือศิลปะ และฉันก็อยากรีบหาสมาชิกเข้าชมรมกิจกรรมโรงเรียนให้ได้ในวันเปิดเทอมวันนี้ด้วย ฉันอยากให้มันจบๆไป"

      "ไปเลยเหรอ?"

      โดรนเอ่ยถามบ้าง คนตัวเล็กหมุนตัวหันข้างช้าๆพร้อมกับคำตอบเป็นการพยักหน้า หงึกๆ ฝาเท้าหมุนตั้งท่ากำลังจะเดินต่อไปแต่โดนใครบางคนจับแขนไว้ซะก่อน

 

     "อย่ารีบทำจนหักโหมเกินไปล่ะ ฉันรู้ว่านายอยากทำให้มันจบ..แต่อย่าลืมดูแลตัวเองบ้างล่ะ ตัวของนาย..มันสำคัญกว่าการทำสิ่งอื่นนะ"

     "อือ ฉันจะจำไว้ล่ะกัน"

ตึกๆ ตึกๆ

     เหลือเพียงสองคน.. ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนจะถอนหายออกมาเหือกใหญ่ พวกเขารู้..รู้ว่าเขารู้สึกยังไง  พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี จะไม่รู้ได้ไงว่าเขาไม่ชอบอะไรชอบอะไร เขาสองคนเห็นทันทีว่า เขาเกลียดที่จะกระทำงานนั้น

อาคารมัธยมศึกษาปีที่ 4

     "ท..ทุเรียนนนนนน"

     "อ้าว เป็นไรไปเหรอโพนี่"

     "ถามได้!! น้ำหนักฉันขึ้นอีกเเล้วเนี่ย โอ๊ยยยยย"

     "ทำไมไม่ไปคุยกับฟินิกซ์อ่ะ ทุเป็นผู้ชายนะคร้าบช่วยอะไรไม่ได้หรอก"

     ในอาคารมัธยมปี4 ในห้องรวมที่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย เสียงเหล่านักเรียนดังเซ็งแซ่ เนื่องจากเหล่าคุณครูนั้นกำลังประชุมกันนั้นเอง

      สาวน้อยในชุด หน้ากากโพนี่ ทำหน้าหงุดเล็กน้อยเป็นเชิง งอนแล้วนะรู้มั้ย ถึงแม้คนตรงหน้าหล่อนจะไม่เข้าใจความรู้สึกนี่เลยก็ตาม ฝามือบางกระทบที่ไหล่ชายหนุ่มเบาๆแล้วนั่งข้างๆ สิ้นสุดเสียงแห่งความวุ่นวาย กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่คาดว่าเป็นรุ่นพี่ได้เดินเข้ามาทันที ทั้งห้องรวมเงียบเฉียบคนในห้องเริ่มมองหน้ากันพร้อมทำท่าสงสัยกันเรียงราย

      "ขอโทษนะจ๊ะ พวกพี่เป็นสภานักเรียนปีนี่เองล่ะ วันนี้อยากจะมาชวนน้อง ม.4 ในที่นี้ทุกๆคนเข้าชมรมหน่อยน่ะ"

      "ชมรมไรฮะ"

      เสียงชายหนุ่มยืนขึ้นพร้อมยกมือข้างขวาเป็นการอนุญาต คำถามที่ต้องการคำตอบจากสาวเจ้าหัวหนัาชมรม แต่คำตอบกลับโดนบุรุษปริศนาดำทมิฬตอบแทน 

       "ชมรมกิจกรรมงานโรงเรียน ที่จะทำงานทุกๆเดือนเพื่อจัดกิจกรรม"

ฮือฮา ฮือฮา

       เสียงเด็กนักเรียนหันกลับมาคุยกันอีกครั้ง ทั้งหมดต่างปรึกษากันว่าจะเข้าดีมั้ยไม่เข้าดีมั้ย ชายหนุ่มในหนามเขียวส่ายหน้าเบาๆทำหน้าบูดน้อยๆ คำตอบที่เขาคิดแป๊ปเดียวก็รู้...ไม่เข้า

      ไม่ใช่เพราะไม่ชอบจัดกิจกรรม แต่ไม่ชอบคุยกับรุ่นพี่หรือคนมีอายุมากกว่าตากหาก เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะเขาไม่ถูกกับผู้ใหญ่ไงล่ะ เขาไม่ชอบให้ใครมาสั่ง มาบังคับ มาบ่นในสิ่งที่เขากระทำ และนี่คือสาเหตุ

      "เข้ามั้ยทุเรียน"

      "ไม่อ่ะ ฉันไม่ถูกกับพวกรุ่นพี่"

      "อ่าว..ไปทะเลาะกับพี่คนไหนมา"

      "เปล่าๆ แค่ไม่ถูกกันเฉยๆเวลาคุยกับพวกอายุมากกว่าทีไร ชวนทะเลาะกันทุกที ฮะๆ"

      สายตาเหล่มองรุ่นพี่แต่ล่ะคน..ทีล่ะคน สายตาหยุดประจบที่บุรุษผู้กล่าวบอกชมรม ดวงตาของอีกคู่ก็หันเข้ามาโดยบังเอิญ ด้วยความบังเอิญนี่เอง..ทำให้เขาเกิดความคิดบางอย่าง น่าสนใจ รูปร่างที่ดูออกจะสูงแต่ก็เป็นเพราะเจ้ารองเท้านั่นเท่านั้นแหละ นิสัยที่ดูเผิ่นๆเหมือนเป็นคนจริงจัง น่าเกรงขาม แต่ในสายตาเขาตอนนี้...ดูเป็นขี้อายมากกว่า

       มือสองข้างที่ประกบกันไปด้านหลังแถมยังก้มหน้าตลอดเวลาอีก แสดงให้เห็นว่าตอนนี้คงกังวลไม่น้อย เขาดูคนเก่งจะตาย

      "โพนี่เข้ามั้ยล่ะ"

      "อือ เดี๋ยวฉันว่าจะไปชวนฟินิกซ์ด้วย"

      "หา..อย่างฟินิกซ์เนี่ยนะจะเข้า"

      "แน่นอน ยัยนั้นน่ะแอบปลื้มปริมพี่ระฆังคนที่เป็นรองประธานไง"

      สิ้นสุดคำ สายตาไล่หาคนชื่อ หน้ากากระฆัง อีกครั้ง แต่ดูแล้วดูอีกก็เหมือนจะไม่เห็นพี่คนนั้นซักที ด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม ฝามือเล็กๆจิ้มนิ้วชี้สะกิดเพื่อนสาวเบาๆอีกครั้ง

      "ไหนอ่ะ"

      "เอ๋...สงสัยไม่ได้มาด้วยมั้ง"

      เสียงหมูป่ากล่าวขึ้นหาสมาชิกอีกครั้ง สาวน้อยก้าวเท้ายืนขึ้นแล้วยกมือขอเป็นสมาชิกทันที เขาทำได้เพียงมองเพื่อนสาวที่เดินไปเซ็นชื่อเท่านั้น ใจนึงก็คิดว่าเปลี่ยนใจยังทันรึเปล่า ทันใดนั้นเองเสียงแหบพร่าก็ดังขึ้น

      "นี่น้องชุดหนามคนนั้นน่ะ... พี่มองมาหลายรอบละ น้องใช่หน้ากากทุเรียนรึเปล่า"

      "อ่า ฮะ ใช่ฮะมีอะไรรึเปล่า"

      "คุณครูอ้วนบอกพี่มาว่า น้องน่ะก่อนเข้า ม.4 มีคะเเนนด้านกิจกรรมน้อยมาก ให้ชวนเข้าชมรมหน่อยอ่ะนะ ช่วยมาเข้าชมรมหน่อยได้รึเปล่า?"

      "..."

.

.

.

.

.

.

                     Don't stop us now! The moment of truth!

                           We were born to make history!

                     We'll make it happen We'll turn it around

                       Yes,We were born to make History!!

       เสียงเพลงแนวชิวๆคลอขึ้นตามจังหวะ ร่างชายหนุ่มชุดสีดำหูจิงโจ้ก็หลับพริ้มพร้อมคลอเพลงเบาๆไปด้วยในลำคอ สายลมก็พัดเอื่อยๆ...แสงแดดอ่อนๆ วันนี้เขาโดดเรียนวันแรกอีกแล้ว

       "Born to make history~born born to make history~"

ตึก...

       "แอบมาโดดเรียนอีกแล้วนะครับ น้องจิงโจ้"

       เสียงเพลงถูกปิดลงโดยใครบางคน ตาเปิดกว้างแต่ทำเป็นแกล้งหลับหลอกคนตรงหน้า โชคดีอยากขอบคุณเจ้าหน้ากากนี่จริงๆที่ช่วยเป็นเครื่องมือในการแกล้งคนตรงหน้าตอนนี้ แถมเขาก็เชื่อสนิทด้วย

       "อ่า น้องจิงโจ้...น้องหน้ากากจิงโจ้ครับ อ้าว...นี่หลับจริงรึเปล่าเนี่ย นี่ๆน้องจิงโจ้ครับ"

       หลับต่อ...ถึงแม้ว่าไม่ได้หลับจริงก็ตาม แต่การแกล้งคนตรงหน้ามันก็ถือเป็นสิ่งที่เขาชอบอย่างหนึ่งเหมือนกัน แต่นานเข้า...อ้าว งอนหนีไปแล้วเหรอ? ทันใดนั้นเองความคิดก็ดับวูบไปพร้อมกับเสียงระฆังที่แสบหูจนน่ารำคาญ

กริ๊งๆๆๆๆ

       "โอ๊ยๆๆ ตื่นแล้วคร้าบ~พี่กระดิ่ง ดุ๊งดิ๊งๆๆ"

       "ระฆังครับ..น้องกระต่ายดำ"

       "ผมก็จิงโจ้ครับไม่ใช่กระต่าย เห็นมีหูสีดำแบบนี้มันก็คนละสายพันธุ์กันนะครับ"

       "แหม..พี่เเซวเล่นนิดเดียว ไม่ต้องหยิบยกวิทยาศาสตร์มาหรอกครับ"

       ต่างคนต่างหัวเราะแห้งๆให้กัน แบบไม่มีอะไรจะพูดต่อ เสียงเฮฮาเงียบไปเหลือแต่ความเงียบ...สุดท้ายฝ่ายรุ่นพี่ก็ต้องเป็นผู้เปิดประเด็นคุยกันก่อนบรรยากาศจะเสีย

      "แล้วนี่แอบมาโดดเรียนอีกเเล้วเหรอ เดี๋ยวก็จับเข้าห้องฝ่ายปกครองหามังกรซะเลย"

      "ไม่เอาอ่ะ อย่าๆ ผมมานอนเล่นเฉยๆผมขึ้นไปบนห้องมาเเล้วไม่เจอครูมาสอนซักที เลยมานั่งเล่นแถวนี่"

      "ที่เขายังไม่มา ก็เพราะเขาประชุมกันอยู่ต่างหากล่ะ"

       "เอ้า! ก็คนไม่รู้อ่ะ งงเด้~งงเด้~"

       วลีเด็ดชวนปวดตับถูกกล่าวมาแล้ว ทำให้คุณพ่อพระถึงกับกุมขมับไปเลย เขาไม่ค่อยชวนชื่นชื่นชอบกับวลีแบบนี้ซักเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นเจ้าตัวเล็กตรงหน้า..อะไรก็ได้ทั้งนั้นล่ะนะ

        

       "อ๊ะ! จริงสิ เห็นว่าคุณอีกากับคุณหมูป่าเค้ากำลังหาสมาชิกรุ่นน้องเข้าชมรมหน่อยน่ะนะ น้องสนใจรึเปล่า"

       "ชมรมไรอ่ะ?"

       "กิจกรรมโรงเรียน น่าสนใจน้าพี่ก็อยู่ในชมรมด้วยนะ เข้ารึเปล่าเอ่ย"

       "เข้าดิ~มีพี่อยู่ทั้งคนนี่หน่า ฮะๆๆงงเด้~"

       รุ่นน้องตอบตกลงมาพร้อมคำพูดติดตลก ไม่จริงจังอะไรนักก่อนจะลุกขึ้นยืนพิงต้นไม้เเล้วปัดเศษหญ้าออกจากตัว แล้วยืดเส้นยืดสายเตรียมตัวกลับเข้าห้อง ฝ่ายพ่อพระมาดเท่ได้เเต่ยืนดูความน่าเอ็นดูของเจ้าตัวเล็กคนนี้ด้วยความเอิบอิ่ม

 

       "จริงดิพี่ แล้วหัวข้อกิจกรรมเดือนนี้อ่ะ พี่รู้ป่ะ?"

       "อืม...เห็นว่าหัวข้อจะเกี่ยวกับงานศิลปะนะ"

       "โอ้ววว เข้าทางผมเลย! ผมชอบวาดไอ้ทุเล่น ตัวหนามๆแหลมๆ ฮ่าๆๆ ถ้าว่างๆเดี๋ยวผมเอามาให้ดู"

       กริงคาบเข้าเรียนได้ดังขึ้น เสียงน่ารำคาญไม่แพ้กับเสียงระฆังของใครบางคน ร่างสูงยืนขึ้นอีกคนฝ่ามือหนารวบจับมือนุ่มของอีกฝ่ายแบบไม่ได้ตั้งตัว พร้อมเดินนำหน้าพาเข้าเรียน

      "ป่ะ เข้าเรียน เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง"

      "อือ Thanks!"

ตึก

ตึก

ตึก

ตึก

.

.

.     

      "พี่คิดจะสั่งผมหรือไง!!??"

      "พี่ทำความถูกต้องนะน้อง! ช่วยให้ความเคารพด้วย!!"

      กลับมาทางฝ่ายสารวัตรนักเรียน ที่ตอนนี้กำลังเคร่งเครียดกุมขมับเถียงกับเจ้ารุ่นน้องจอบแสบที่ต่อปากต่อคำเถียงไม่หยุดเช่นกัน สมาชิกคนอื่นทำได้เพียงแค่มอง..มอง..และมองต่อไป จนกระทั่งระฆังกับจิงโจ้ได้เดินเข้ามา

      "ทะเลาะอะไรกัน ใจเย็นๆสิ!"

      "เหวอ! ไอ้ทุทำใจร่มๆไว้เด้อ"

      ต่างฝ่ายต่างถูกมัดปากเงียบ แต่สายตาภายใต้หน้ากากก็ยังคงจ้องเขม็นกันอยู่ไม่ขาดสาย เนื่องจากระฆังไม่รู้เรื่องเลยถามเจ้าแม่ซะให้

      "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย มังกร"

      "ก็นะ...อีกาน่ะ เขาจะให้น้องหน้ากากทุเรียนเข้าชมรมให้ได้เพราะครูอ้วนสั่งมา แต่เจ้าตัวรุ่นน้องนี่สิ...ไม่ยอมเข้า"

       ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งอีกา นี่เป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อของวันนี้ อีกามีคนสามารถต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้เเล้ว เขาเป็นคนแรกที่กล้าทำแบบนี้กับอีกา ผู้ได้ชื่อว่า ไม่ควรยุ่งด้วย  อารมณ์ถึงขั้นสุดจนจะปริออกมาจากสมอง ฝ่ามือกำแน่นจนสั่น 

      "ผมจะบอกพี่อะไรอย่างนึงนะฮะพี่อีกา.."

      "อะไรของนาย"

      "พี่อย่าคิดว่าไม่มีใครขัดพี่ได้ อย่าคิดว่าตัวเองใหญ่ เพราะสุดท้าย...พี่มันก็เป็นได้แค่ อีกา ที่ทำได้เพียงทำตามคำสั่ง!"

      "หนอย แก!!"

      หมัดเล็กๆที่พุ่งตรงมา ทั้งที่ตั้งใจจะชกเข้าให้เต็มกำลังคนตรงหน้า...เเต่หมัดนั้นกลับหยุดกึก เขาไม่กล้า? หรือ แค่กลัว? คนทั้งห้องต่างลุกขึ้นดูชะตากรรมที่จะเกิด แต่ทุกๆอย่างกลับเงียบเฉียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักอย่าง มือที่กำหมัดอยู่ก็คลี่ออก คนทั้งหลายทั้งอึ้ง ทั้งงง ทั้งสงสัย อารมณ์อันไม่เข้าใจสถานการณ์วนเวียนไปทั่วทั้งห้อง

     "ฝากไว้ก่อนเถอะ..."

     "อย่าลืมมาเอาคืนละกันคร้าบ เฮียส้นตึก"

     ร่างเล็กเดินกระทืบเดินออกนอกห้องไป หมูป่ารีบเข้ามาจับๆถูๆที่ตัวทุเรียนจนชายเสื้อทั้งตัวแถบจะหลุด พี่เขาจะห่วงอะไรขนาดนั้น เบ้ปากมองบน

      "ม..ไม่ได้โดยอีกาชกใช่มั้ย!? พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ"

      "เพื่อนพี่เหรอ? ไม่น่าเชื่อคนอย่างนั้นจะมีเพื่อนด้วย"

      "อย่ามาดูถูกเพื่อนพี่จนเกินไป ยังไงเรื่องที่อีกาก่อทั้งหมดสาเหตุมันก็เกิดจากตัวน้องนี่หน่า ดังนั้นน้องก็ผิด หมูป่า..เราไปกันเถอะ"

      เป็นครั้งแรกที่โดรนด่าคนอื่นแบบทางอ้อม มีเลศนัย สงสัยจะเป็นเพราะเพื่อนตนโดนจู่โจมถึงกระทั่งเถียงไม่ออก เลยมาเถียงต่อแทนให้เพื่อนรัก ร่างทั้งหมดหน้าห้องก้าวออกไปจนหมด เหลือเพียงทุเรียนที่ยังยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้อง

     "โห ทุเรียน! นายกล้ามากอ่ะ"

     "ไม่ต้องชมหรอก แค่พูดตามปกติ"

     "แบบหมาเห่าอ่ะนะ"

     "เออ"

..........

         ............

                    ................

     "นี่ๆรู้รึเปล่า น้องคนนั้นกล้าเถียงอีกาด้วยล่ะ"   

     ขนาดขึ้นหอยังไม่เว้น... ทั้งวันมานี่คนทุกคนมักจะพูดถึงเขาในแง่ความกล้าต่อกรกับท่านผู้ยิ่งใหญ่ อย่างอีกาดำ ตอนพักกลางวันก็ยังมีพี่ๆจาก ม.6 ซ้ำยังเป็นเพื่อนในสภามาร่วมโต๊ะคุยเรื่องตอนเช้าอีก แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร...แต่ตอนนี้เริ่มจะรำคาญนิดๆแล้วล่ะ

      "เฮ้อ~"

แกร๊ก...แกร๊กๆๆ

      "อ้าวเห้ย!! ทำไมประตูเปิดไม่ได้ล่ะ!? ไอ้โจ้เปิดเดี๋ยวนี่!!!"

      ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ...ภายในห้องเงียบกริบ แต่ยังได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าเบาๆกำลังเดินเข้ามาใกล้ประตู แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ประตูที่ถูกล็อคไม่ได้เปิดออก เขาจึงควักลูกกุญแจในกระเป๋ามาไข แล้วถีบประตูทันทีที่เปิดออก สิ่งที่เขาเห็น..คือร่างสีดำ

      "ผม..มาเอาของที่ฝากไว้ครับ"

      "เดี๋ยวสิ!? พี่เข้ามาได้ไงอ่ะ ล..แล้วไอ้โจ้มันไปไหน"

      "หึ เเบบนี้พูดตะกุกตะกักเชียวนะ ทีตอนนั้นยังปากดีอยู่เลย"

      ริมฝีปากชมพูถูกกัดจนช้ำ ความสงสัยเเละความกังวลสะสมปนแปจนไม่สามารถแยกแยะได้ คำถามหลากหลายคำถามพากันวกวนภายในสมอง เพื่อนเขาไปไหน?ไอ้พี่นี่เข้ามาได้ไง?ไหงห้องถูกจัดแต่งใหม่? ความคิดเมื่อครู่ดับวูบเมื่อคำตอบที่ไม่ได้ถามถูกเอ่ยออกมา

       "ไม่ต้องห่วง หน้ากากจิงโจ้ ชั้นมัธยมปี 4 ห้อง D นั้น ย้ายไปอยู่ห้องข้างๆกับหน้ากากระฆัง และฉันได้ขอย้ายจากห้องของระฆัง มาอยู่ห้องนี้เรียบร้อยเเล้ว"

       "ได้ไง!!?? คุณครูรู้พี่โดนด่ายับแน่!"

       "พี่ขอครูยุทธนาแล้วเรียบร้อย"

      เถียงไม่ออกเลยทีเดียว... ทุเรียนจึงยอมปลีกตัวไปนั่งทำหน้าหงุดหงิดอยู่ตรงเตียงตัวเองแล้วเอาโต๊ะข้างๆที่นอนมาตั้งข้างล่าง

    

      "นี่ทำเป็นเมินพี่เหรอ"

      "ไม่ได้เมินแค่ไม่อยากยุ่ง แล้วก็อย่ามาบังคับให้ผมเข้าชมรมนั่นด้วย"

      "หึย...แล้วคิดว่าฉันอยากทำนักรึไง!? ไอ้เจ้างานศิลปะบ้าๆนั้นน่ะ บอกไว้ก่อนเลยถ้ามีโอกาสเถียงได้ ฉันก็เถียงไปแล้ว!!?? กะอีแค่...งานวิจิตรศิลป์ของโรงเรียนงั่งๆ ใครมันจะไปสนใจกัน!!!"

      คนฟังถึงกับชะงัก มือที่กำลังจะหยิบสมุดออกจากกระเป๋าอ่อนแรงทันที เห?หรือที่เขาทุ่มเทมานี่...ก็ไม่ได้ใส่ใจเลยงั้นเหรอ? บุรุษปริศนาคนนี้ที่เเรกเริ่มจะเจอกันไม่ค่อยสวยแต่มันเหมือนมีบางอย่าง...บางอย่างที่เขาตัดสินใจเปลี่ยนความคิดจากคำว่า ไม่ เป็น ใช่ อีกครั้ง เขาสนใจในตัวคนนี้จริงๆซะเเล้วสิ

       "นี่พี่นกดำ.. ถ้าผมสนใจจะเข้าชมรมอีกครั้งจะได้ม่ะ"

       "หะ อ..อะไรนะ"

       "โอยยย หูหนวกรึไง.. ผมบอกว่า ถ้าผมสนใจจะเข้าชมรมเนี่ยยังได้มั้ย งั้นเดี๋ยวผมเปลี่ยนใจนะ"

       ไม่มีคำตอบส่งกลับมา แต่กลับเป็นแผ่นกระดาษที่ถูกพับเป็นเครื่องบินร่อนมาชนหัวแทน เขายีหัวตัวเองเบาๆก่อนจะคลี่กระดาษแผ่นนั้น

 

      "ไร้มารยาทอ่ะ"

     "แล้วทีตอนที่นายเถียงเอาเถียงเอาล่ะหะ? ไม่เรียกเสียมารยาทแล้วอะไร ไร้สามัญสำนึก?"

      "อย่าๆอย่าสวน"

     

      กระดาษแผ่นเดิมที่ถูกเซ็นแล้วถูกพับเป็นเครื่องบินร่อนส่งกลับแบบเดิม แต่อีการู้ทันจับหมับในทันทีที่เจ้ากระดาษถูกร่อนมา ทำเอาคนเล่นอารมณ์ทำพองแก้มเบาๆ

      "นี่พี่ ผมขอโทษละกันที่ตอนแรกผมเริ่มต้นไม่ค่อยสวยนักแถมยังด่าพี่ไปอีก ยังไงๆก็...ขอโทษ..ละกัน

      "มีสมองดีหนิ"

      "นี่! ขอบคุณแล้วก็ช่วยรับๆไปหน่อยสิ!!"

      "เออๆไม่เป็นไร"

      ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตูหมุนเท้าเดินมาหน้าที่นอนของรุ่นน้องหนุ่ม แล้วยื่นมือซ้ายออกมาซักพักเป็นการทักทาย ทุเรียนมองมือตรงหน้าอย่างงงๆมือที่เท้าคางอยู่ขยับเล็กน้อย

   

      "ยินดีที่ได้รู้จักละกัน ฉันหน้ากากอีกาดำ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะเป็นเพื่อนร่วมห้องของนาย ฝากตัวด้วย"

      "โหวว อย่างนี่เลย? อ่ะๆผมหน้ากากทุเรียนที่อร่อยที่ซู้ดดด ก็ขอฝากตัวด้วยเช่นกันคร้าบ"

       ความสัมพันธ์แรกเริ่มได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว มันกำลังดำเนินไปทีละนิดๆในแต่วัน เรื่องต่างๆนานาจะเป็นตัวช่วยสานสัมพันธ์ให้รึเปล่า?หรือจะเป็นตัวทำลายความสัมพันธ์นี้กัน?

..............................................................................................................

คุยกันก่อน

      เฮ้อออออออ จบกันไปแล้วกับตอนแรก ยาวไปมั้ยเอ่ย?งงๆกันรึเปล่า? ขอโทษนะจ๊ะที่มาอัพช้า ช่วงนี้ติดงานหนักมาก...ไม่คุยอะไรมากในตอนนี้ อยากขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่กดเข้ามานะคะ ขอบคุณน้าา จะพยายามรีบเขียนรีบอัพจร้า บัยยย

      "..... อย่ารีบทำจนหักโหมเกินไปล่ะ ฉันรู้ว่านายอยากทำให้มันจบ..แต่อย่าลืมดูแลตัวเองบ้างล่ะ ตัวของนาย..มันสำคัญกว่าการทำสิ่งอื่นนะ...."

                                 หน้ากากหมูป่าได้กล่าวไว้

ขอขอบคุณเพลง History Maker จากอนิเมะเรื่อง Yuri!! On Ice ด้วยนะคะ

และนี่คือภาพเล็กๆน้อยๆที่วาดเองค่ะ ทั้งภาพหน้าปกก็วาดนะ อิๆ