♞[YAOI] THE MISSION SNIPER #ลูกสิงของอีธาน

ตอนที่ 10 : [ Episode 9 ] : สินค้าคุณภาพ

T
B

บทที่ 9

สินค้าคุณภาพ

​

7 วันต่อมา

เรือสำราญขนาดใหญ่ที่ถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟในยามค่ำคืนขับให้ตัวเรือดูหรูหราและน่าค้นหา มือปืนหนุ่มได้แต่มองภาพตรงหน้าราวกับโดนสิ่งนั้นดึงดูดให้จมลงไปในความลุ่มหลง มันเป็นเรือสำราญที่นับว่ามีสเน่ห์อยู่พอตัว แต่เมื่อรู้จุดประสงค์ของการใช้เรือลำนี้แล้ว เขาคงไม่อยากจะขึ้นเป็นครั้งที่สอง

"ใส่นี่ซะ" อีธานยื่นหน้ากากสีขาวสะอาดที่ปิดแค่ครึ่งหน้าบนให้ ลีโอรับมันมาใส่

เขาแค่มาในฐานะ 'ผู้ถูกประมูล' และนี่เป็นโอกาสเดียวที่จะสามารถหนีไปจากอีธานได้ ถึงปากจะบอกไปว่าลงเรือลำเดียวกันแต่ยังไงซะ คนที่เขายอมจงรักภักดีด้วยมีแค่โอดินเท่านั้น

"พร้อมไหม"

"อืม..." มือปืนหนุ่มครางตอบในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นควงแขนคนตรงหน้า พวกเขาเดินขึ้นไปยังเรือสำราญลำใหญ่พร้อมกัน

ตอนนี้อีธานอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มเนื้อผ้าอย่างดี ไม่หนาไม่บางจนเกินไป ตรงหน้าอกด้านซ้ายถูกประดับด้วยดอกกุหลาบสีแดงขนาดเล็ก ใบหน้าหล่อครึ่งเสี้ยวถูกบดบังด้วยหน้ากากสีขาวบริสุทธิ์เหมือนกับของเขา

ส่วนชุดของลีโอเป็นสูทสีแดงเลือดหมู ไม่มีดอกไม้ประดับแบบอีธาน แต่กลับมีปลอกคอหนังสวมใส่ที่คอแทน บ่งบอกว่าเขาคือสินค้าในการประมูลครั้งนี้

เมื่อเข้ามาถึงภายในตัวเรือ ก็ต้องตกตะลึงกับความสะคราญตาอีกรอบ บนพื้นโถงทางเดินถูกปูด้วยพรมสีแดงสด เก้าอี้และโต๊ะที่รายล้อมต่างมีอาหารมากหน้าหลายตาตั้งอยู่เรียงราย ไม่เพียงเท่านั้น แสงไฟกับกลิ่นชวนน่าพิศวาสยังขับให้เขารู้สึกมัวเมาอีกด้วย

"คุณแบรนโด"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านข้างทำให้ทั้งเขาและอีธานต้องหันไปมองผู้มาเยือน ร่างสูงสง่าของชายวัยกลางคนยืนประจันหน้ากับพวกเขา ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นประปรายตามอายุที่ขึ้นเลขสี่ถูกบดบังด้วยหน้ากากครึ่งเสี้ยว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายตรงหน้าดูดีน้อยลง ยิ่งขับให้ดูมีวุฒิและชวนน่าค้นหาเข้าไปอีก ไม่ว่าใครมองก็คงต้องคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า ตอนหนุ่ม ชายคนนี้คงดูดีไม่ใช่น้อย

"สวัสดีครับ คุณวิลเลี่ยม"

"โอ๊ะๆ ไม่ต้องมากพิธีไปหรอกครับคุณแบรนโด คนกันเอง"

"หึ...งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ" คำพูดของอีธานทำเอาชายวัยกลางคนหลุดขำขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนวิลเลี่ยมจะหันมาให้ความสนใจกับเจ้าของเรือนผมสีอ่อนแทน

"สุภาพบุรุษท่านนี้คือ?"

"สินค้า" อีธานตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรให้มากความ

"ดีครับคุณวิลเลี่ยม ผมลีโอ เรนเดล" ลีโอยื่นมือไปจับมือชายวัยกลางคนพลางออกแรงเขย่าเบาๆเป็นการทักทาย เขาส่งยิ้มหวานไปให้จนวิลเลี่ยมต้องเอ่ยปากชมอย่างถูกอกถูกใจ

"ว้าว...อย่างนี้งานค่อยน่าสนใจขึ้นมาหน่อย" หลังจากการทักทายเมื่อครู่ วิลเลี่ยมก็ไล่สายตาขึ้นลงเพื่อตรวจสอบ 'สินค้าคุณภาพ' ตรงหน้าตน คนที่ถูกจ้องรู้สึกขนลุกแปลกๆ

ถ้าวิลเลี่ยมไม่เกรงใจอีธานล่ะก็...คงเข้ามาขย้ำเขานานแล้ว

"หวังว่าคุณจะถูกใจ"

"แน่นอน ฉันชอบมากๆเลยล่ะ"

ชายวัยกลางคนสาวเท้าเข้ามาใกล้ตัวเขาก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูให้ได้ยินกันแค่สองคน "แล้วเจอกัน ลีโอ" วิลเลี่ยมพูดพร้อมกับใช้มือออกแรงบีบที่แก้มก้นของเขาเบาๆ จนลีโอรู้สึกขยะแขยงกับการกระทำของคนตรงหน้าแต่ก็ยังคงปั้นยิ้มหวาน

หลังจากที่วิลเลี่ยมเดินออกไปไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่แล้ว อีธานก็อดถามคนด้านข้างเสียไม่ได้ "ชอบหรอ" ทันทีที่ได้ยิน ลีโอก็หันขวับมามองตาเขียว

"ขยะแขยง"

"...หึ"

"...."

"ลีโอ เรนเดล แกนี่...สินค้าคุณภาพจริงๆ"

♜ THE MISSION SNIPER ♜

ห้องประมูล

"เอาล่ะครับ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน กระผมจะไม่พูดพร่ำให้เสียเวลาอีกต่อไป...ขอเชิญพบกับสินค้าชิ้นแรกของเราในค่ำคืนนี้!!" สิ้นเสียงของพิธีกร ร่างอ้อนแอ้นของหญิงสาวก็เดินเฉิดฉายขึ้นเวที เสียงปรบมือดังขึ้นมาพร้อมกับสายตาหลายคู่ที่จับจ้องไปที่สินค้าตรงหน้าอย่างหื่นกระหาย

หลังจากที่ลีโอได้แยกตัวกับอีธาน เขาก็ถูกส่งเข้ามาในห้องรอประมูล นั่นทำให้เขารู้ความจริงอีกอย่างว่า คนที่ถูกนำมาประมูลจะเป็นคนที่ถูกฝึกมาแล้วเสียส่วนใหญ่ มีทั้งชายและหญิงปนกันประปรายแต่การที่ได้ลองสำรวจดูคร่าวๆแล้ว ส่วนมากจะเป็นผู้หญิงอายุสิบเจ็ดสิบแปดปี น้อยคนนักที่จะอายุเกินยี่สิบแบบเขา

...อีธานนี่มันบ้าดีเดือดจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าอายุเขาก็ปาไปตั้ง29แล้ว ยังจะดันทุรังส่งเขาเข้าประมูลอีก

"ยิ่งอายุมาก ประสบการณ์ก็ยิ่งโชกโชน"

คำพูดของอีธานที่บอกกับเขาก่อนจะถูกส่งเข้าห้องประมูลนี่มันข้ออ้างชัดๆ

แต่สิ่งที่เขาบ่นมาทั้งหมดก็ไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไร นอกเสียจากชุดที่เขาถูกบังคับให้ถอดออกทั้งหมดและใส่เพียงเสื้อคลุมตัวยาวสีดำแทน เนื้อผ้าที่บางและลื่นของเสื้อแนบชิดติดเนื้อหนังจวนจะเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดแล้ว!

"เห้อ..." มือปืนหนุ่มลอบถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ตอนนี้ในห้องรอประมูลเหลือเพียงห้าคนสุดท้าย ซึ่งคิวต่อไปเป็นคิวของเขาที่ต้องขึ้นไปอวดเรือนร่างต่อเหล่าสายตาประชาชี

"ทุกท่านครับ สินค้าชิ้นต่อไป นับว่าไม่ธรรมดา! เพราะคุณแบรนโดเป็นคนลงทุนสรรหามาเองกับมือ!" เสียงประกาศปาวๆของพิธีกรนี่มันน่ารำคาญเสียจริง ยิ่งฟังพิธีกรบรรยายสรรพคุณของเขา ก็ยิ่งน่ารำคาญ

หงุดหงิดชะมัด!

"เอาละครับ...ถ้าพร้อมแล้ว ขอให้ทุกคนเชยชมสินค้ากันได้เลย!"

ทันทีที่พิธีกรพูดจบ ลีโอก็ไม่รอช้าก้าวเดินไปด้านหน้าเวทีอย่างไม่ลังเล จนกระทั่งมาหยุดอยู่ตรงกลาง เขาใช้มือกระตุกเชือกที่คาดเอวไว้ให้คลายออกก่อนจะเลิกเสื้อลงให้เห็นถึงยอดอกสีชมพูอ่อนน่าลิ้มลองพลางส่งสายตายั่วยวนไปให้ทางอีธาน

มาเฟียหนุ่มเห็นดังนั้นจึงลอบยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ลีโอละสายตาของออกจากอีธานก่อนจะไล่มองหาชายวัยกลางคน

ใช้เวลาหาไม่นานก็เจอ วิลเลี่ยมกำลังนั่งจ้องมองเขาตาเป็นมัน

ติดกับ!

หลังจากจบการอวดเรือนร่างเรียบร้อยแล้ว เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับเสียงฮือฮายกใหญ่ ใบหน้าของชายหญิงภายใต้หน้ากากล้วนประดับด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวชวนน่าสะอิดสะเอียน

"ช่วงต่อไปจะเป็นการประมูลสินค้านะครับ บิทเริ่มต้นที่ห้าพันดอลลาร์!"

"แปดพันดอล!!" หนึ่งในผู้ร่วมประมูลยกมือขึ้นพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

"ตอนนี้บิทอยู่ที่แปดพัน" พิธีกรพูดเสริมขึ้น แต่ไม่นานก็มีคนเริ่มยกเสนอราคาตามกันมาติดๆ หนึ่งหมื่นบ้างล่ะ หมื่นห้าบ้างล่ะ จำนวนเงินเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง...

"หนึ่งแสนดอลลาร์"

ทั้งห้องประมูลตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ก่อนที่พิธีกรจะละล่ำละลักพูดต่อ

"ตะ...ตอนนี้บิทอยู่ที่หนึ่งแสนดอลลาร์แล้วครับทุกท่าน! ทำลายสถิติในรอบการประมูลสูงสุดของเราไปแล้ว!!" เสียงฮือฮาดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ลีโอเองก็ตกใจจนเผลออ้าปากค้างเช่นกัน

"สะ...สองแสนดอล!" มันก็ยังจะมีคนใจกล้าประมูลต่อ...

"ห้าแสน" ประโยคนี้เป็นของวิลเลี่ยมที่นั่งเงียบอยู่นาน

"บิทอยู่ที่ห้าแสนดอลลาร์ครับ! มีใครจะเสนอมากกว่านี้มั้ย?!"

ลีโอหันไปมองทางผู้ร่วมประมูลที่ลังเลใจจะยกไม่ยกอยู่นานสองนาน "หกแส...." ผู้ชายคนนั้นไม่ทันจะพูดจบ วิลเลี่ยมก็ไม่รอช้ารีบยกมือขึ้นแล้วพูดแทรกขึ้นมาทันที

"หนึ่งล้านดอลลาร์"

"บิทอยู่ที่หนึ่งล้านดอลลาร์ ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่มีคนเสนอต่อ ผมจะปิดการประมูลสินค้าแต่เพียงเท่านี้นะครับ!"

"หนึ่ง"

"สอง"

"สาม!"

"ปิดการประมูลสินค้า!"

♜ THE MISSION SNIPER ♜

ห้องพักบนเรือสำราญ

"อ้ะ...อย่ารีบร้อนไปสิครับ คุณวิลเลี่ยม" หลังจากจบการประมูลอันแสนตื่นเต้น เขาก็ตกไปเป็นสินค้าของวิลเลี่ยมโดยสมบูรณ์ แต่ยังไม่ทันจะผ่านพ้นคืน ตาแก่โรคจิตนี่ลวนลามเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกจนต้องเอ่ยปากหาข้ออ้างให้ทำอย่างอื่น

"ดื่มอะไรกันก่อนสิครับ" ลีโอพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานชวนเคลิ้ม ทำให้วิลเลี่ยมตามน้ำได้ไม่ยาก

"อืม เอาสิ..." อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเบี่ยงไปทางห้องครัว

การปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวนั่นก็เหมือนเปิดโอกาสให้เสือร้ายได้วางแผนอีกรอบ

เขาจะได้ใช้ความคิดได้อย่างเต็มที่สักที!

ตอนนี้เขาเหมือนถูกอีธานลอยแพกลางมหาสมุทร จะมองไปทางไหนก็เจอแต่ทะเล แต่ไม่นานเกินรอหรอก...เขาจะหนีออกไปจากเรือบ้าๆนี่ให้ได้

กึก

ขวดเหล้าที่ถูกวางลงตรงหน้าทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์เมื่อครู่ ลีโอช้อนสายตามองชายวัยกลางคนที่ยื่นแก้วเหล้ามาให้ เขารับมาถือไว้ในมือก่อนจะตัดสินใจยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

"ใจเย็นสิ กลัวไม่เมารึไง หื้ม?"

"ผมไม่ได้คออ่อนสักหน่อย"

"ก็ดี..." วิลเลี่ยมยกแก้วเหล้าขึ้นจิบก่อนจะวางลงบนโต๊ะแบบเดิม สายตาที่ยากจะคาดเดาของคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

ลีโอจัดการรินเหล้าให้กับตัวเองอีกรอบ ในมือกำแก้วไว้แน่นก่อนจะยกขึ้นดื่ม แต่ยังไม่ทันที่แก้วจะจรดถึงริมฝีปาก ความรู้สึกร้อนรุ่มราวกับถูกไฟเผาก็แล่นเข้ามาจนทำให้เผลอปล่อยแก้วทิ้ง

"หือ? ออกฤทธิ์ไวกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย"

"...คุณ ใส่อะไรลงไป" มือปืนหนุ่มกอดร่างกายที่ร้อนรุ่มของตัวเองไว้แน่น สีหน้าแสดงถึงอาการเจ็บปวดอย่างชัดเจน

"ยาปลุกน่ะ"

"!!!"

"แต่สงสัย...ฉันจะเผลอใส่เยอะไปหน่อย"

ลีโอก้มหน้ามองเบื้องล่าง ไอร้อนระอุแพร่ผ่านเนื้อผ้าจนสัมผัสได้ ส่วนกลางลำตัวของเขานูนป่องจนเสียดสีกับกางเกงตัวบาง

"ให้ช่วยมั้ย" ชายวัยกลางคนเชยคางเขาให้เงยหน้าขึ้นสบตา

นัยน์ตาของลีโอรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความทรมาน มือปืนหนุ่มปัดมือข้างนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดีพลางจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกระด้างปนขยะแขยง

"นี่คือสายตาจริงๆที่เธอมองฉันสินะ"

"หึ! พึ่งรู้งั้นหรอ"

"...."

"อึก?!" วิลเลี่ยมคว้าคอเขาเอาไว้ก่อนจะออกแรงยกขึ้น ตอนนี้ตัวเขาลอยเหนือพื้น ลีโอพยายามใช้มือทั้งสองข้างแงะมือหยาบกระด้างของอีกฝ่ายออก

ชายวัยกลางคนมองลูกสิงโตตรงหน้าที่กำลังต่อสู้ดิ้นรนเอาชีวิตรอดอย่างถูกอกถูกใจ ใบหน้าเหยเกของลีโอมันปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวเขาอย่างฉุดไม่อยู่

ครืด! ตุบ!

"อ๊าก!!!? หน้าฉัน?!"

วิลเลี่ยมเผลอปล่อยมือจากคอเขาทันทีเมื่อถูกข่วนเข้าที่หน้า ทำให้เขาล้มลงไปนั่งกองกับพื้น ลีโอพยายามดันตัวลุกขึ้นอย่างทะลักทุเล อาการปวดหนึบบริเวณส่วนกลางลำตัวไม่มีท่าทีว่าจะลดลงแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้นเสียกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ตุบ...

ยืนได้ไม่ทันไรก็ต้องล้มพับลงไปอีก เวรเอ้ย!!

เสียงล้มเมื่อครู่ทำให้ชายวัยกลางคนหันมามองตาขวาง รอยเล็บครบทั้งห้านิ้วของเขาประดับอยู่บนใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นประปราย

"เธอนี่ชอบความรุนแรงจังนะ...แต่ก็ดี ฉันชอบ!!" ทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ เจ้าตัวก็ไม่รอช้าเอื้อมมือจิกผมเขาให้ลุกขึ้น ด้วยฤทธิ์ของยาทำให้ลีโอแทบจะไม่มีแรงเดินตาม สภาพเลยเป็นอย่างที่เห็น...กึ่งล้มกึ่งยืน

"จะ...เจ็บ"

ลีโอถูกกระชากศีรษะให้เดินตามไปที่เตียง มันไม่ต่างอะไรจากจูงจมูกวัวเข้าคอกเลย ให้ตาย!

วิลเลี่ยมผลักเขาให้ล้มลงบนเตียงอย่างไม่ใยดี ยังดีที่มีฟูกหนาๆรองรับ ไม่งั้นเอวเขาคงหักไปนานแล้ว

ตาแก่โรคจิตนี่ไม่คิดจะทะนุถนอมเขาเสียหน่อยหรอ ตัวเขามีค่าล้านดอลลาร์เลยนะเฮ้ย!

ความรู้สึกหนักอึ้งบริเวณช่วงกลางลำตัวทำให้มือปืนหนุ่มต้องกัดฟันกรอด ตอนนี้อีกฝ่ายลงน้ำหนักกดทับตัวเขาไว้ เห็นได้ชัดว่าลีโอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

แผลเก่ายังไม่ทันจะหายดี...กลับมีแผลใหม่เข้ามาซ้ำอีกระรอก

"ฉันไม่ได้อยากจะรุนแรง...อุตส่าห์ลงทุนไปตั้งหนึ่งล้านดอลลาร์เชียวนะ"

"...."

"ใช้งานครั้งเดียวแล้วทิ้งคงจะเสียของน่าดู"

มือหยาบกระด้างข้างนั้นลูบวนใบหน้าเขาอย่างหลงใหล ความเย็นที่ลากผ่านพวงแก้มทำให้ลีโอขนลุกซู่ เขารู้ลิมิตตัวเองดี...แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

แทบจะทนไม่ไหวกับความสะอิดสะเอียดตรงหน้า...

ความร้อนระอุแทบจะหลอมรวมร่างเขาเข้ากับเตียง สติสัมปชัญญะเริ่มขาดหายมีแต่ความรู้สึกหนึ่งที่ชัดเจนมากในความคิดเขา

...รู้สึกขยะแขยงจนแทบจะอาเจียน

"ไปตายซะ...ไอ้สารเลว"

#talk

ที่ลีโอนางยั่วเก่งนี่ ไม่ได้เอามาจากใครเลยนะ ติดมาจากโอเว่นทั้งน๊านนนน เล่นส่งสายตาให้อีธานแบบนี้เฮียแกคงไม่ปล่อยหนูไปง่ายๆหรอกลูกกก ส่วนตาลุงวิลเลี่ยมจะธรรมดาหรือไม่ธรรมดาก็ต้องมาดูกันตอนหน้าแล้วล่ะค่ะ

อันนี้เป็นภาพปลากรอบของเรือสำราญ เผื่อใครนึกไม่ออก-3-

​