คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : ตอนที่ 12.1
12.1
อลิาระสับระส่ายอยู่บนเียนอนที่รู้สึถึลีบุหลาบมามายล้อมายไว้ นิผิวามเรือนร่าไปทั่ว มือให่ที่ลูบไล้ทรวบีบลึไม่หยุ และริมฝีปาหยัหนาูบับูื่นแสนร้อนแรลาาย นทำให้เธอไ้แ่ส่เสียรารวไปมาอย่าหาทาระบายออ
เสื้อผ้าที่สวมใส่ถูเาปลออาร่าเธอไปนานแล้ว ไม่่าาเาที่็เรียร้อให้เธอ่วยถอนายแร่ำยำเปลือยเปล่าไม่่าัน ะ่าันเสียหน่อยรที่เธอถูเารัแนแทบหายใหายอไม่ทัน ส่เสียรานแสบอเหลือบรรยาย มือเรียวเอื้อมลไปพยายามะึรั้เส้นผมหยัศอเาให้หยุรัแเธอ แ่วามำนาอเา็ทำให้เธอล่อลอยและสุสบายอย่าหาำบรรยายไม่ถู
ร่าบาเปลือยเปล่าผิวสีน้ำผึ้นวลเนียนที่มีรอยแทั่วร่าารสุมพิอเานอนหายใหอบแร หลัเธอผลิลีบมะลิแสนบาผลิน้ำหวานให้เาลิ้มรสให้ลายิถึไปเมื่อรู่ วาสีรามทอมอวามามาเรือนายภรรยาสาวที่บิเร่า้วยวามสุสมอย่าพอใ ่อนที่ะยับเ่าเ้าไปใล้ิถ้ำอไม้สีหวาน พร้อมส่แ่นายที่พร้อมสรรพเ้าอมมอย่าื่นเ้น
“อือ...” แมโลริ์ไ้แ่ส่เสียในลำอ้วยวามรู้สึอบอุ่นับแน่น เาอึอัอย่าไม่เยเป็นและไม่่าาเธอที่วาสีนิลเบิโและยมือมาับและบีบ้นแนเาแน่น
“หนูเ็บ...” เสียอ่อยาริมฝีปาบาที่เผยอราเมื่อรู่ัแผ่ว วามีน้ำาที่เอ่อลอมาอย่ารวเร็ว ่อนเธอะสะุ้ยามเาเลื่อนไหวสะโพเบาๆ ทำให้เธอ้อยสะโพนเอึ้นิามอย่าไม่เ้าใว่าทำไมึทำเ่นนั้น เพราะอีัหวะหนึ่เา็นเอลมาและอเธอแน่น “อือ...เ็บนะ!”
“อือ...ผ่อนลายหน่อยที่รั” เสียห้าวาหนุ่มให่ร่าหนาที่อรวบร่านวลอเธอไว้แน่นบอ้าหู พร้อมะโใบหน้าลอเลียูบับออระหและเลื่อนไหวสะโพสอบไปมาไม่หยุ นรับรู้ถึวามผ่อนลายาเธอที่ำลัโอบระับเาอย่าไม่ยอมแพ้
“ุแม...” อลิาานเรียเา้วยวามรู้สึปั่นป่วนที่เ็บแปลบเล็น้อยาสิ่ที่แทรผ่านมา วามเ็บน้อยลเหลือเพียอาาร่านไหวและสะท้านพิลึยามเายับเลื่อนไหวร่าายเหนือเธอ
นี่ือารร่วมรัันสินะ...
“ยัเ็บไหมรับ นี” หนุ่มให่ถามภรรยาสาวที่นอนัริมฝีปาอยู่ใ้ร่า ผละายึ้นสบาลมโที่ปรือเยิ้มนิ่อย่าอบใ พอเห็นเธอส่ายหน้าไปมาเา็ไ้แ่ยยิ้มและ้มลูบริมฝีปาสีหวานที่บวมเ่อเล็น้อยอีหน พลายับายท่อนล่าิ่อันทันที นเธอส่เสียในลำอและิเล็บับแผ่นหลัเานรู้สึแสบึ้นมา แ่็ยิ่ระุ้นให้เาเร่เร้านเอ่อไม่หยุยั้
“อะ!” เมื่อเป็นอิสระาุมพิแสนแนบสนิท อลิา็ส่เสียระเส่าและรีบหายใทันที พลายับสะโพามัหวะที่เาำับ เพื่อลแรระแทระทั้นที่เธอรู้สึว่าเาโหมระหน่ำลมาหา นในที่สุ็ไ้แ่ยาึ้น่ายบนบั้นเอวอเา โอบแนอร่าแร่แน่น่อนะเร็ายระุถี่้วยวามวามรู้สึ่านเสียวที่สุในรสรัที่พานพบรั้แร เสียรีร้อที่ัึ้นถูแทน้วยเสียหอบหายใถี่
“ร้อนแรเหมือนันนะ” นถูอรัาภรรยาสาวส่เสียมเยพลาหัวเราะอบใและโหมายหนัึ้นอีหน ยิ่เห็นเธอสุสม ส่เสียรารวไม่เป็นภาษาเท่าไร เายิ่ึัและมีวามสุประหลา เหมือน้อารทรมานให้เธอลุ่มหลไปับรสรัรสสวาทเ่นเียวับที่เาหลเธอนัหนา
อลิาแทบหมแร เธอเพิ่พบวามสุสบายปลอโปร่ เา็โหมแรเ้าใส่ไม่หยุยั้ ไม่นานเธอ็พบวามสุอีรั้ิ่อันนเหนื่อยหอบ ่อนะสะุ้้วยวามแปลประหลายามเาเร็ายและอรัเธอแน่น พร้อมลุเล้าใบหน้าูบลอเลียับแ้มและออเธอไปมานแสบผิว ุเื่อมประสานผะผ่าว้วยไอร้อน
“เ็บมาไหม” เาถามเสียพร่า วามสุที่ไ้รับาภรรยาสาวัวบาใ้ร่าำลัทำให้เาลั่
“มัน...ร้อนๆ” เธอบอเสียอ่อย สบาสามีที่อยู่ห่าไม่ถึเนิเมรรหน้า ่อนะสะุ้ที่เาเลื่อนไหวสะโพสอบอีหน “อือ...ุแม”
“ุทำให้ผมึัมานะ มะลิ...” เามอใบหน้าเนียนที่แ่ำ้วยับสีโลหิ และสะท้อนแสแวาววับ้วยเหื่อที่ึมออมา แม้เรื่อปรับอาาศะเย็น่ำ บทรัที่สอประสานสนออบันแสนแรร้อนามที่เา้อาร และทุสัมผัสที่ไ้าเรือนร่าอเธอ็ทำให้เาลุ่มหลอย่าแท้ริ
“อะ...” นที่เพิ่เรียนรู้รสสวาทแสนสนิทไ้แ่นอนรอรับวามร้อนแรที่เาแสอออย่า่านไหว ำลัอเธอไม่อาะัืนิ้นรนไปทาใาหนุ่มให่ผู้เป็นสามีที่เหมือนเ็บวาม้อารมานานปีไ้เลย เพราะสีหน้าและเสียระหึ่มอเา่าหนัแน่นและหน่วหนัที่ลาายเธอเหลือะล่าว แ่ปิเสธไม่ไ้ว่าเาทำให้เธอสุสบายไ้อย่าไม่เยพบเอวามรู้สึเ่นนี้มา่อน
“นีอผม” แมโลริ์พร่ำบออย่ารัใร่นัวเล็ในอ้อมแน เาไม่อยาะห่าผิวเนียนสีน้ำผึ้ออลิาไปไหนสัวินาที ั้แ่ยามเ้าหอและร่วมรัับเธอเมื่อ่วบ่าย เธอ็ทำให้เาแทบลืมหายใและสำลัวามสุสมายาอไ้่ายาย
“หนูไม่ไหวแล้วนะ” นถูรัหนัหน่วทำร้ายนยับไม่ไ้ส่เสียประท้ว นานอนหันหลัให้เา็โนอรัมาาเบื้อหลัอีระลอ นสุล้นแทบสำลัและอนนี้็ไ้แ่นอนหายใอ่อนเพลียและระบมร่าายไปทั่ว แ่หนุ่มให่็ยัเหมือนยัไม่รู้ัพอ
“็แ่อูบเมียเยๆ” เาบออย่าอารม์ี ท้อฟ้า้านนอที่มืลทำให้ภายในห้อสลัวเลือนลา้วยไฟสีนวลาโมไฟที่ผนัหัวเียที่เาเอื้อมมือไปเปิไว้
หิสาวถอนหายใ้วยวามเหนื่อยอ่อนแร มือเรียวเี่ยวับนิ้วามือให่ที่พาวามาใ้ลำอให้เธอนอนหนุนและยอเธอไว้ “หนูอยาอาบน้ำ...”
“ไ้รับที่รั ผมอุ้มไปนอนแ่น้ำอุ่นันนะ” เาอบรับทันที้วยวามระือรือร้น และยิ้มในหน้าอย่าเอาใที่เธอยับเอี้ยวัวหันมามอ
“ทำไมุแมสื่นนานี้” เธอถามเสียอ่อย นอนาปรือและรู้สึไม่สบายัวสันิ แม้ะผ่านวามสุมามายมารับไม่ถ้วนาบทรัแสนหฤหรรที่เานำพาำับท่วท่านแทบลืมหายใ
“็...” เาไม่รู้ะอบอะไรไ้แ่้มลูบริมฝีปาบาที่บวมเ่อเบาๆ และหอมแ้มเนียนฟอให่ “เี๋ยวมาอุ้มนะรับ ผมไปเปิน้ำ่อน”
“นบ้า...ไม่รู้ัใส่าเ” นนอนหมแรบนเียส่เสีย่อว่า เมื่อสามีลาเียเินโทเทเ้าห้อน้ำไปอย่ารวเร็ว
“อายทำไม เห็นันหมแล้ว ูบทุส่วน็ทำันแล้วนะรับ มะลิ” หนุ่มให่บอหน้าาย และหัวเราะร่วนที่เห็นภรรยาสาวนอนหลับาปี๋ยผ้าห่มปิหน้านอนนิ่ไป
หิสาวไ้แ่นอนนิ่ๆ ้วยวามปวแปลบระบมร่าาย ไ้ยินเสียนอารม์ีเินนาผิวปาลอเสียน้ำไหลลอ่าาห้อน้ำแว่วออมา็ไ้แ่หลับาถอนหายใแร แมโลริ์ไม่ไ้เป็นนาิสม์แ่เธอรับรู้ไ้แล้วว่า เาเป็นนมีวาม้อารทาเพศมาเสียหน่อย อาะมาเพราะห่าหายไปนานอย่าเาบอ แ่ถ้าเธอ้อพบบทรัแสนรุนแรเร่าร้อนเ่นรั้แรที่เธอเ้าหอแบบนี้็น่าะไม่ไหว ิแล้ว็ไ้แ่นอนัริมฝีปาิถึารอบสนอที่นเอทำไป ยิ่ิ็ยิ่เินอายไม่เยนึว่านเอะหลระเริไปับเาไ้เหมือนัน พอทุสิ่บล็มานอนเหนื่อยอ่อนแรและเ็บร้าวไปหม
“ุเ็บมาเลยเหรอรับ มะลิ” เสียห้าวอหนุ่มให่ถามอย่าัวล เมื่อเาเินมาใล้เียเธอ็ยันอนนิ่หลับาอยู่เ่นเิม ่อนะทรุายนั่้าเียและเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเนียนไปมาเบาๆ นเธอลืมายิ้มให้
“็เ็บ ระบมัว แล้ว็เหนื่อยมาเลย” เธออบามร้วยน้ำเสียอ่อนอ่อย พลาทำปายู่อย่าอออ้อนเาเล็น้อยามประสา “อุ้มหนูไปอาบน้ำหน่อย หนู่วแล้ว้วยนะะ”
นฟัำอ้อนาภรรยาสาวที่ไ้มเยทั้ัวอย่าลึึ้แล้วไ้แ่ยยิ้มในหน้าและ้มลูบหน้าผามนเบาๆ ้วยวามเอ็นู ่อนะ้อนร่าบาที่มีรอย้ำไปทั่วาฝีปาและแรบีบลำอเานไ้แ่อึ้ไปนิ ที่ผิวเธอแสนบอบบานานี้ ถึผิวะสีน้ำผึ้็เห็นรอยัเน ทำให้เาไ้แ่โอบระับอุ้มเธอพลา้มลูบมับเธอที่บออยู่้าหนึ่ไปวาในอ่าน้ำอุ่นแผ่วเบาและามลไป่วยลูบสบู่และ่วยันอาบน้ำำระร่าายให้สะอา เพื่อเ้านอนร่วมเียันใน่ำืนเ้าหอที่เาเฝ้ารอมานาน
อลิาื่นึ้นมาใน่วเ้ามืที่ท้อฟ้ายัมืสนิท้วยวามแสบอระหายน้ำ เมื่อเริ่มัวเีย็ยับายะลุนั่แ่็รู้สึแปลบึ้นมาที่ลาายสาวและหนัอึ้ที่บริเวบั้นเอว น้อพลิายนอนหายและ่อยๆ ใ้มือยันที่นอนึ้นนั่ ึพบว่าถูท่อนแนให่่ายอไว้ แถมใบหน้าที่เมื่อวานมีเพียรอยสีเ้มาๆ าไรหนวเราที่เาโนเรียบร้อย็เริ่มึ้นอนเ้มึ้นัเนมาบหน้าแทบะเยหมอนใบอเธอ โยสามีอเธอหลับใหลสนิทอยู่ในร่าแร่้วยมัล้ามเนื้อที่เือบเปลือย เพราะเาสวมาเบ็อเอร์สีเทาแสนบาัวเียวนอนสบายอารม์ ระหว่าที่เธอสวมุนอนัวยาวแนยาวสีาวประับริบบิ้นสีมพูน่ารั ที่ป้าสะใภ้ัหาให้ในืนเ้าหอ ึ่ในอนแรเธอเือบะไุ้นอนผ้าีทรูบาเบาอยู่แล้ว ีที่ไปไ้ยินนวลปราุยับสาวๆ ในรัวเสีย่อน ถึไุ้นอนที่เธอล้าใส่ทุวันใหุ้้มราามาแทน
“เ็บว่าที่ิอีนะ” เธอพึมพำระหว่ายมือุมท้อน้อยยามยับัวนั่ทิ้าล้าเีย และเอื้อมมือเปิไฟที่ผนัห้อ พอมอเห็นเวลาบนนาฬิา็พบว่าเือบะีสี่รึ่แล้ว แ่วันนี้เธอไม่้อเรียมทำอะไร สามารถนอนื่นสายไ้าม้อาร
ารลุึ้น้าวเท้าเินลำบายิ่ว่าารลุึ้นเมื่อรู่ ทำให้ผู้สูเสียวามสาวหันไปวัสายามอ้อนนัวให่ที่นอนหลับสบายใแถมรนเบาๆ อยู่บนเียที่เาัารนำผ้าลุมที่เลอะเทอะวามสุสมรั้แล้วรั้เล่าออ แ่นำลีบุหลาบมาโรยบนที่นอนบริเวปลายเียอีรอบอย่านึหมั่นไส้ ทำไมเพศายไม่เ็บบ้านะ ิแล้ว็ไ้แ่เินหน้ามุ่ยไปหยิบวน้ำเปล่าที่ว่า้านนอ้าู้เย็นเล็มุมห้อนอนมาเปิื่มแ้ระหาย แล้วเินลับึ้นนั่บนเียนอนามเิม
“ุ็เท่เหมือนันนะเนี่ย...” ยามหันไปมอสามีที่ถู้อทั้ทาพฤินัยและนิินัยอนเอั้แ่เมื่อวานแล้ว็ไ้แ่ยิ้ม เาแ่็ริแ่็ูแลสุภาพร่าายไ้อย่าีนเธอนึทึ่ นิสัยใอ็น่ารัมีน้ำใ เรื่อาราน็ริันเห็นเรียบ่อยๆ แ่็ไม่เยนำมาบ่นให้เธอฟันั ระยะเวลาเือบสามเือนที่รู้ัมาเาเป็นผู้ให่ใีนหนึ่ที่หายาทีเียว
มือเรียวที่ับเส้นผมหยัศบนศีรษะอนัวโที่นอนะแบหน้าับหมอนนิ่เล่นยิ้มับวามี้เาอนรนแผ่วเบา ่อนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่โ๊ะ้าัวเีย้านนเอมาู ็พบ้อวามเ้เือนอยู่หน้าอามิรสหายและรอบรัวมามาย ึัสินใเปิเ้าไปูแ่เลือะเ้าห้อสนทนาอรอบรัว พี่สาวอีสอน และสาวๆ ในรัวเท่านั้น ้วยยัเพลียแรอยู่
‘แ่บไหม นายห้าฝรั่’
ประโยำถามานันทิภาถามมาอนประมาสอทุ่มว่าๆ พร้อมสิ๊เอร์หัวเราะเ้าเล่ห์ ที่มีนภาลัยส่สิ๊เอร์แอบมอ้วยวาส่อประายามมา นนอ่านไ้แ่ส่ายหน้าบัน
‘เ็บว่าที่ิาที่ฟัพี่ภาเล่าอีนะ’ เธอบอไปามริ ่อนะส่สิ๊เอร์เินามไป ‘นอน่อ่อนนะ ลุมาื่มน้ำ เพราะอแห้มาเลย’
‘ุี้น่าะรอุหนูนะะเมื่อืนไม่ยอมนอนหลับ เอาแ่นอนแล้ว็มอประู มอหน้า่า่ะ แ่พอึๆ ึ้นไปหา พี่บอว่าุหนูลับพรุ่นี้มัน็ยอมนอน่ะ’ สวยส่้อวามมาบอล่าว พร้อมถ่ายภาพุี้มาให้อีหลายภาพ นเธอไ้แ่เม้มริมฝีปาับวามแสนรู้อแมวที่เลี้ยูมาั้แ่มันัวนิเียว
พอไปในห้อรอบรัวที่สร้าึ้นใหม่ ้วยมีแมโลริ์และมาริสาเ้าร่วมลุ่มสนทนา เธอ็พบ้อวามาผู้ให่ทั้หม ยเว้นสอพี่สาวที่มาุยันอีห้อ เป็นำอวยพรและภาพถ่ายร่วมันที่บ้านอัรเ ทำให้รู้ว่าลุเธอพาแม่สามีับลูสาวัวน้อยอเธอไปรับประทานอาหารมื้อเย็นร่วมัน และเล่นับุี้้วย เห็นภาพในอิริยาบถ่าๆ อเมลิสสาแล้วเธอ็ไ้แ่ยิ้มเอ็นู
“ลูไมุ่ยับุ เพราะุไมุ่ยับแเลยมาว่า” บ่นแล้ว็ไ้แ่มอนนอนหลับ้าาย ่อนะปิหน้าอโทรศัพท์และนำไปวาบนโ๊ะ้าเียามเิม
“อือ...” หนุ่มให่ัวเียเล็น้อย พลายยิ้มให้ภรรยาสาวที่ยับัวลนอนใ้ผ้าห่ม ที่เธอหันมามอเหมือนะ้อน แ่เา็่วพอะไม่ใส่ใและนอนระแะร่าบาและ่ายแนไปบนัวเธอ่อ
“เปิแอร์็หนาว ยันอนไม่ห่มผ้าอีนะ” ว่าแล้วเธอ็ไ้แ่หน้ามุ่ย ยับายะแไปนอนในอ้อมอเาให้ถนันเอบ้า แ่นที่เหมือนะื่นมาเมื่อรู่็หลับสนิท่ออย่าแสนผ่อนลาย นมอแล้ว็ไ้แ่ยิ้มามและหลับาลอีรั้ ไม่นานเธอ็ผล็อยหลับ่อ้วยวามอ่อนเพลีย
...... 12.1 ......
รวมร่าแล้วนะะ 55555
่อไปมะลิ้อเรียมัวย้ายบ้านแล้ว ปะ...ัอรอ ฮ่าาา
ความคิดเห็น