คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ใจแข็ง
อนที่ 9 – ใแ็
เบลล่าลับมาถึบ้านอนเอในเวลาเือบหโมเย็นโยรถยน์ันโอหนุ่มให่
ึ่เป็นนอนุาให้เธอลับบ้านไ้ในวันันทร์ อัาร และพุธ หาารระทำอเาอนนี้ลับทำให้เธอไ้แ่นิ่วหน้า
และเียบปาำไว้ อย่าไม่ใร่ะพออพอในั
้วยเาิามเธอมานถึฤหาสน์ระูลิมและิริยาท่าทาอนทั้หม็เหมือนะยำเรเาุเ้านายอีน
“อ้าว มิสเอร์ลี”
เสียทัทายอผู้อาวุโสที่สุอฤหาสน์ระูลิมัึ้น
นนเป็นหลานสาวยิ่นิ่วหน้า มวิ้วหนัว่าเิม หันมอปู่นเอ และนที่ยืนอยู่เียายที่โอบเอวเธอไว้ไม่ปล่อย
“มาอ้า้วยามที่แ้นะรับ”
เสียห้าวเอ่ยเรียบร้อย ยิ้มในหน้าพร้อม้มศีรษะให้ผู้อาวุโสว่าและเยหน้าึ้นยืนัวรามปิวิสัย
“ามสบายเลย” เอ่ยบออย่าใี
ยิ้มให้เล็น้อย
หิสาวมอนอนุาาโ
อ้าปา้าเล็น้อยอย่าหาำพูไม่ไ้ นโนหัวเราะัน
“เอ้า!
พาพี่เาึ้นห้อเราสิ อนา”
“ะ?!”
เสียใสร้ออย่าใ หัวิ้วเรียวยิ่มวว่าเิม ทีู่เหมือนปู่อเธอะรับรู้ถึวามสัมพันธ์อเธอับเา
และท่าทาเธอ็ูิะหุหิพร้อมประประันไปหาเา “ุอามาว่ามั้ะ!”
นฟัทุนไ้แ่้มหน้าลอบยิ้มัน
หานถูเอ่ยเทียบเป็นุอาลับวัสายาไปหานร่าบาที่นโอบอยู่ ่อนะหน้ายมุมปายิ้มอย่าเสแสร้ไปให้
“มีผัวเป็นนรุ่นอา
แล้วแ่บไหมล่ะ?”
“เอ๊ะ!”
เธอส่เสียและวัา้อนนที่้มลระิบ้าหู
พลาสะบัายให้หลุาอ้อมแนแ็แร่ราวเหล็ล้า
“ลันทร์ถึพุธพี่วิเอร์ะมานอนที่นี่ริๆ
เหรอ?” อนบุนออมาา้านใน็เอ่ยถามและเรียหนุ่มให่อย่าสนิทสนม
นหิสาวมอหน้าน้อายนิ่
“ใ่ อัว่อนแล้วันนะ”
“ทำไมสนิทันแล้ว?”
สอหนุ่ม่าวัยเหลียวมอนถามนิ่หาไม่มีใรอบอะไรเพราะนัวโอย่ายัษ์็โอบไหล่เรียวให้เินไปึ้นบันไอย่าเอาแ่ใ
นเธอ้อเินามแรอเา้วยไม่อยาะ้านทานนเหนื่อยอ่อน แ่ระหว่าเินไปามทาั้นสออบ้าน
เธอ็ไ้แ่นิ่วหน้ารุ่นิ
“เมื่อวานที่ไปเราับใรบาน
ุมาหาปู่ันใ่ไหมะ?”
หนุ่มให่เหลียวมอนถามที่หยุยืนหน้าห้อมุมในสุและเปิประู้าอยู่
เาไม่ไ้อบำถามเธอทันที ลับเินผ่านร่าบาเ้าไปในห้อเพื่อนำระเป๋าเินทาที่นเสื้อผ้านเอไปวาในห้อแ่ัวอเธอ
และเธอ็ทำไ้เพียปิประูห้อนอนอเธอลล็อให้เรียบร้อย่อนเินามไปูเาที่ัารเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
เามอูร่าแบบบาในุัวสวยเินไปนั่ที่โฟาปลายเียนอนหลัให่นิ่ๆ
หลััารเสื้อผ้าอนเอเ้าสูู่้เสื้อผ้าร่วมับอเาให้เรียบร้อย
วาสีสวยมอหิสาวนสวยที่ทำให้เาหลใหลมานัสัพัเียว็เินไปนัุ่เ่ายืัวหลัรึ้นไปูบปาเธอเบาๆ
่อนเอื้อมแนออไปัร่าบาไว้ โยารเท้ามือไปับโฟา และูบปาสีหวานเบาๆ ไปอีที
“ลาัเลย เมียผมเนี่ย”
“เฮอะ!”
นไ้ำมเป็นำอบไ้แ่โลศีรษะทำเสียในลำอ ่อนหันมามอนรหน้านิ่
“ทำไมอยาแ่านับันนานี้ะ วิเอร์”
“แล้วทำไมุถึใแ็นานี้?”
“ันบอแล้วนะว่า ยั-ไม่-แ่”
เธอเอ่ยเน้นทุำนเายมุมปา้าหนึ่ึ้นยิ้มหยันๆ หาไม่มีแววูถูันเลย
“แ่ผมอยาแ่”
เาเอ่ยอย่าอ่อนโยนพร้อมเอื้อมมือลูบแ้มเนียนเบาๆ
่อนะเอื้อมไปับมือ้ายอเธอมาูบแรๆ ส่นิ้วหมุนแหวนประำระูลอเาเล่นรู่เียว็ูบมือเธออีและุมไว้
“ุไม่เหมือนใรที่ผมเยเอมา
ุเป็นัวอัวเอและมีเสน่ห์นทำให้ผมหลใหลแทบโหัวไม่ึ้น”
“ุอาแ่ิว่าเป็นนแรอัน
เลยอยารับผิอบูแลผู้หิอ่อนแอนหนึ่็ไ้่ะ...ไปล้าหน้าเถอะ่ะ ะไ้ลไปทานมื้อเย็นอนทุ่มนึ”
เธอเอ่ยับท้วยรอยยิ้มอ่อนบาแววาหม่นลหา็ไม่ไ้เศร้าหมอ ่อน่อยๆ
ลุึ้นยืนระหว่าเา่วยประอ
วิเอร์ไม่เอ่ยสิ่ใโ้ลับ
เาเพียิว่าเธอยัอายุน้อยนัเมื่อเทียบับเา
และเธอเพิ่ไ้ลับมาบ้านเิึอายัไม่พร้อมะใ้ีวิแ่าน
ึ่เธออาะ้อเสียอิสระที่วรเป็น้วยเา็ไม่อาอบไ้ว่าะให้เสรีภาพับเธอมามายไ้เท่าใ
เพราะเบลล่าสวยามุนาฟ้าเารู้สึหวแหนเธอยิ่ว่าสิ่ใที่เาเยมีเยไ้มามามายนั
“อาบน้ำ้วยันเลยนะ”
ถามแล้ว็ยยิ้มให้นัวเล็ว่าที่้อนามอ
หิสาวส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่่ะ
ันะทานมื้อเย็น่อนอาบน้ำ และเรียมนอนเลย”
หนุ่มให่พยัหน้ารับรู้ ย่อาลโอบ้อนใ้สะโพลมลึอหิสาวึ้นอุ้มไว้อย่าอุ้มเ็ัวเล็ๆ
นเธออุทานใ ่อนะหัวเราะันยมือึ้นไปเาะโอบไว้บนบ่าว้าบึบึน้วยล้ามเนื้ออนัวยัษ์นิ่
ระหว่าเาอุ้มเินพาเธอไปห้อน้ำ็ทำท่าฟัใบหน้าไปมาระหว่าทรวออเธอนไ้แ่หัวเราะั๊ี้
นอุ้มวาร่าบาแสนเบาในวามรู้สึนเอลนั่บนเาน์เอร์อ่าล้าหน้าหินอ่อน
วยูบปาสีหวานไปอีที และหันไปล้ามือ ล้าหน้านเอ
โยมีมือเรียวับผ้านหนูผืนเล็ที่พับอย่าีในะร้าสเนเลสใล้ๆ มาับหน้าให้เา
่อนเธอะเอี้ยวัวไปล้ามือบ้า
“อุ้มลับไป้วยสิ”
เธอเอ่ยเสียเย้า ทำท่าูแนแบบเ็ัวน้อยไปหานัวโที่เินไปทิ้ผ้านหนูละร้าหลัับหน้านเอและนำไปับมือให้เธอแล้ว
“ไ้รับ นาฟ้าแสนสวย”
เสียห้าวหยอลับ นนฟัยิ้มให้นาหยี่ ่อนเธอะวัแนโอบบ่าเาไว้ัน
ทำให้เาแล้ลายอ้อมแนที่โอบใ้สะโพเธอนเธออุทานใ
วัแนอี้าอไว้แน่น
“แล้เหรอ?” นัวบาิ้นีาีลำัวหนาแร่อเาสุแร
นเาหัวเราะรัอ้อมแนแน่นึ้นทำให้เธอ้อหยุและหัวเราะาม
“ปล่อยเถอะ่ะ”
เสียใสพร่าสั่นเพราะวามเหนื่อย ยืนมอนัวโที่เิ้ยับไปมาน้อเอื้อมมือไปปััให้เรียบร้อย
่อนเินออาห้อนอนไปยัห้ออาหาร้วยัน
แสไฟาโมหัวเียถูหรี่พอให้สว่าเลือนราไม่ั้าสำหรับยาม่ำืนที่มีแสันทร์อเือนหายสาแส่วยอยู่บนท้อฟ้าว้า
ส่อรอหน้า่าระบานโริมผนัห้อนอนว้าวา
เบลล่านอนบิายไปมา้วยวามทรมานอยู่ลาเียนอนหลัให่
มือเรียวพยายามับไหล่หนาอนที่ำลั้มหน้า้มาประบปาูื่มน้ำหวานาอไม้แสนามลาายอยู่ให้เาหยุารทรมานแสนหวามไหวนี้สัที
วหน้าเนียนใสแ่ำ้วยับสีโลหิที่ีึ้นมานร้อนผ่าว
ปาเรียวเผยอราไม่เป็นภาษา วาสีน้ำาลเ้มปรือมอเพาน
่อนะเหลียวมอศีรษะอนัวโที่ำลัรัแเธอยู่
“อย่า...อย่าทรมานันนั
วิเอร์”
“็ุหวานหอมมา”
“ไม่ไหวแล้ว ันะไม่ไหวแล้ว”
“อิมอีนิ”
ไม่นานวามเอาแ่ใอเา็ทำให้เธอเร็ายระุส่เสียรวราอย่าสุสม
มือเรียวเอื้อมไปลูบศีรษะอเา่อนำเส้นผมหนาอเาไว้หลวมๆ ่อนะบิายไปมาเมื่อเาไม่หยุรัแเธอสันิ
“พอเถอะ่ะ เ้ามาเถอะนะ”
เธอออย่าไม่อาย เพราะเาทรมานเธอมาหลายนาที นเธอสุสมเพราะรสิวหาอเาไปสอรอบแล้ว
แ่เายัไม่ไ้ปลปล่อยเลย
หนุ่มให่ยับึ้นไปโอบอร่าบาแน่น
ประบริมฝีปาูบเธออย่าเร่าร้อน น้ำหวานาายสาวแสนามอเธอผสมับรสุมพิเร่าร้อนอเานเธอรู้สึประหลาับรสสัมผัสรั้นี้
่อนะผวาเมื่อเานำแ่นายายร้อนผ่าวให่โเ้ามาภายในายรวเร็ว
“เ็บ...วิเอร์ ันเ็บ”
เสียใสพร่าสั่น
“อื้ม” เาราในลำอ
้มหน้าูเม้มยอทรวสีสวยอย่ารุนแรทั้สอ้าสลับไปมา ่อนะ่อยๆ
วสะโพสอบอนวนไปวนมาให้เธอผ่อนลาย นไ้ยินเสียใสราออมาเบาๆ
มือเรียวิเล็บับ้นแนเาแน่น
เมื่อเาเห็นร่าบาที่เริ่มผ่อนลายและส่เสียรวราเบาๆ
ในลำอเา็ยับสะโพโยย้ายเ้าออเื่อ้าเนิบนาบ พอเห็นว่านใ้ร่ายับสะโพลมลึามมาในอีไม่ี่นาทีอย่าเริ่มรู้ัหวะ
เา็แล้ระแทสะโพลับลไปแรนเธอผวารีเสียออมา มือเรียวิ้นแนเาแน่น
“ะ...แล้ันอีแล้วนะ
ไอ้ยัษ์โริ” เธอบอเสียพร่า ้อาสีน้ำาลเ้มที่่ำเยิ้มับวาสีเทอร์อย์นิ่
นเา้มลประบุมพิปลอบโยน
เานำพาลิ้นให่อุ่นร้อนไปวัูุนลิ้นเล็อเธออย่าไม่ลละ
หนวเราที่ึ้นรบนใบหน้ามเ้มละลอผิวเนียนละเอียนแ้มเธอึ้นรอยแ
ายท่อนล่าอเา็ไม่หยุยับเลย นเธอ้อประท้วให้เาถอนริมฝีปาออ
ึ่เา็ยอมและหันไปูบเม้มที่ออเธอแทนอยู่หลายที
“อืม...ผมมีวามสุที่สุ
เมียที่รั” เสียห้าวเอ่ยอย่าหลใหล
หนุ่มให่ร่ายัษ์ยับหยัายึ้นหลัร
เอื้อมมือไปับ้นาเรียวให้แยออว้า ่อนะเอื้อมมือหนาลไปับเอวออเธอไว้มั่น
และยับสะโพนเอใส่ร่าบาอย่าเมามันลุ่มหลายสาวที่ับแน่น ้มลมอส่วนที่สอประสานเ้าหาัน้วยสายาหื่นระหาย
“สวยเหลือเิน ุสวยมา เบลล่า”
“เบาหน่อย เบาๆ หน่อย วิเอร์”
เสียใสบอ ่อนราระเส่า ยมือึ้นับึหมอนที่หนุนแน่น วหน้าเนียนแ่ำ
บิไปมานผมสยายยุ่เหยิ ้วยวามเ็บเสียวปะปนัน เาราในลำอเสียระหึ่มอย่าวาบหวามไม่่าาเธอเลย
เาอบที่เธอโอบรัเาถี่รัวนเาแทบละลาย
ไม่เยรู้สึสุสมับเรือนายผู้หินไหนเท่านี้มา่อน ไม่นานบทรัอเา็ส่ให้เธอพบวามสุไปอีรั้
และเา็ท่อวิมานไปับเธอทันทีโยไม่รั้รอเ่นทุืน
เพราะรู้ีว่าหิสาวเริ่มอ่อนเพลียและเหนื่อยอ่อนมาแล้ว
วิเอร์่อยๆ
ยับโอบอร่าบาื่นเหื่อมาแนบายแร่ มือให่ลูบแผ่นหลัเรียบเนียนไปมา
หันประทับรอยูบับมับและแ้มเธอหลายรั้ อย่าปลอบโยนเอาใ
ระหว่าเธอนอนหายใหอบถี่ มือเรียววานิ่ับแผอเา
วหน้าเนียนแ่ำุบับบ่าว้าไม่ไหวิ
“ผมมีวามสุมา ที่รั...นาฟ้าแสนสวย”
เาเอ่ยมอีรั้ ไ้รับารพยัหน้ารับาเธอ ่อนะอเธอให้นอนพัอยู่รู่ให่
เา็ผละออไปล้าัว และออมาพร้อมโถแ้วใส่น้ำอุ่นและผ้านหนู เพื่อะเ็ัวให้เมียรั
อย่าไม่เยทำให้ใร แ่ับเธอนนี้เายอมูแลอย่าไม่าบพร่อ
เบลล่านอนอย่าอ่อนเพลีย
หาไม่หลับใหลล เพราะวามรู้สึในใำลัีื้นึ้นมาอย่ามา
เาอ่อนโยนและเอาใใส่ทุสิ่ที่เป็นเธอ แ่าาภาพลัษ์แสนน่าลัว
รอยสัให่น่าเราม หรือวหน้าแววาที่เ้มุเป็นนิ
อีทั้ร่าายที่สูให่โเป็นยัษ์อย่าเธอเรียาน
วาสีน้ำาลเ้มทอมอมือให่อนร่ายัษ์ที่นั่บนเีย้าร่าเปลือยเปล่าอเธอเพื่อนำผ้าุบน้ำเ็เนื้อัวทำวามสะอาให้เธออย่าอ่อนโยน
เธอปิเสธไม่ไ้ว่าใเธอมีเาเ้ามาแล้ว สัมพันธ์ทาายที่แม้ะูเ้าันไ้ีนั้น
มันะไม่อิ่มใสุสัน์หรอ หาเธอไม่ไ้มีใให้เาั้แ่รั้แร
ลอวัยสาวเธอผลัู่หมั้นหมายออห่าไม่ให้สานสัมพันธ์ลึึ้เพราะไม่ไ้รู้สึีอบลับไป
้วยถูบัับให้หมั้นหมายเพีย่วยันพยุธุริทั้สอฝ่ายไว้
อีู่หมั้นเอ็ไม่เยเอาใใส่เธอมามาเ่นที่หนุ่มให่นนี้ทำ
ถึวิเอร์ะูเ้าเล่ห์และเ้าใยา แ่ับเานนี้เธอลับอบอุ่นเสมอที่เาเพียลูบศีรษะหรืออเธอไว้
“อบุ่ะ”
เสียใสเอ่ยบอเมื่อนัวให่เินออมาาห้อน้ำอีรั้
และสวมเพียาเาสั้นใส่นอนัวเียว
“นอนเถอะ ไม่ไปปูานับผมแน่นะ”
เาเอ่ยหลัหยิบุนอนัวยาว่วยัารให้เธอสวม โอบเธอมานอนแนบาย อไว้อย่าหวแหน
“ไม่ไปริๆ ่ะ”
เธออบยิ้มในหน้า ยับนอนบบ่าเาให้เ้าที่เ้าทาและนอนอิเานิ่ไป
“วิเอร์ะ...”
“หื้ม?” เารับำในลำอ
โอบไหล่เรียวแน่นเ้า หันูบระหม่อมเธอแรๆ สูมวามหอมาผมนุ่ม
“ทำไม้อสั้วยะ?”
เสียใสเอ่ยถาม ลูบมือนุ่มนิ่มไปามรอยสัที่หน้าออเา แสสลัวทำให้มอเห็นไ้ลาๆ
“อือ...เพราะเป็นมาเฟียมั้”
เาอบเสียลั้วัน ไ้รับาร้อนานัวเล็ที่นอนบหน้าับบ่ามาหาทันที
นเายมือ้าว่าึ้นับปอยผมเธอพันนิ้วเล่นไปมา
“ผมเิราศีมีน
แ่เป็นนใร้อนมา พออายุสิบแปพ่อ็ให้ไป่วยูแลาสิโน
เห็นลูน้อพ่อสั็เลยอยาลอบ้า เลยเลือลายปลาในน้ำ เผื่อะใเย็นามปลา และปลา็สัลัษ์อราศี้วย”
“ุ็ยัใร้อนอยู่นะะ
ไม่เห็นเย็นอย่ารอยสัปลาเลย” เสียเธอเอ่ยพลา้อนเาวให่
นเาหัวเราะมาให้ไ้ยิน
“อือ...แ่พอมีุใล้ๆ
ผมใเย็นลมานะ”
เาบอพลาระับอ้อมแนแร่อเธอแน่นเาและุไ้ใบหน้าูบฟัเธอไปมา นเธอหัวเราะั๊ี้พยายามยไหล่และเบียัวออ
“ั๊ี้นะะ
เ็บ้วยหนวเรา็แ็อ่ะ!” เธอบออีรั้ ทำให้เายอมลายอ้อมแนออ
นอนโอบเธอไว้แนบายนิ่ๆ “ใเย็นรไหนัน ุ็ใร้อนวายาันไปนะ แล้วทำไม้อไว้หนวเราหนาแบบนี้ะ?
เพราะเป็นมาเฟียอีหรือเปล่า?”
“็ใ่มั้...ผมรู้สึว่าพอไว้หนวเราแล้วูเ้มและหล่อี
อนหน้าเลี้ยๆ มันูอ่อนแอไม่หล่อ้วย” นฟัหัวเราะทันที
นเาลายอ้อมอหันหน้ามอเธอนิ่ “ำอะไร หื้ม...”
“หลัวเอ!”
เธอว่าเสียเย้าหยอ ยมือึ้นไปบีบปลายมูโ่อเาเบาๆ
่อนะหัวเราะเมื่อเาฟัแ้มเธออีรอบ นไ้แ่ี้นแนเา
“เรื่อวายาุ...”
เอ่ยแล้ว็สบาสีน้ำาลใสแ๋วนิ่อย่ารู้สึผินเธอยยิ้มและยับมาุ๊บริมฝีปาเา
นเาเอ็ยิ้มไ้ “ผมยอมรับผิ แ่ทำแล้วผมไุ้มานอนอแบบนี้
ผมรู้สึว่าผมัสินใถู”
“ยัษ์เ้าเล่ห์!” ว่าเ้าให้นเาหัวเราะในลำอ อเธอไว้แนบอามเิม “แล้วทำไม้อเล่นล้ามนานี้ะ?
ัว็สู ุเลยอย่าับยัษ์ฮัเียวแน่ะ”
“ผมอยาทำให้บอี้าร์รู้ว่าผม็ูแลัวเอไ้
ไม่้ออยพะวให้มาอยุ้มรอนยับไป่วยรุอื่นไม่ไ้” เาอบเสียเรียบ
ยมือ้าหนึ่ึ้นลูบแ้มเธอไปมาสบาเธอนิ่
“ผมูแลัวเอเพราะไม่อยาเป็นภาระใรนั
อีอย่าผู้ายยัอบผู้หิสวยๆ หุ่นีๆ แล้วทำไมผู้หิเาะไม่อบผู้ายรูปร่าีและแ็แร
อยูแลปป้อไ้ล่ะ...ใ่ไหม?”
นฟััวเล็ในอ้อมแนแร่ไม่ไ้อบำใ
เธอไ้แ่ยยิ้มในหน้าพลาพยัหน้าเล็น้อยและทำหน้าายู่ยี่้วยวามัเินให้นัวให่ที่โอบอเธอไว้ในแน้าหนึ่แทน
มือให่อเาอี้า็ลูบแ้มสลับเล่นผมเธอไปมา ้วยวามอ่อนโยนนั เาัวให่ยัษ์และน่าลัวมาับภาพภายนอ
แ่เนื้อแท้ในใริๆ เา็มีมุมอ่อนหวานแสออับเธอมาลอ
แม้เธอะยัไม่เห็นมุมโหร้ายอเา แ่็พอทราบว่า เา้อโหเหี้ยมพอัว
“อีอย่าที่ันอยารู้่ะ...”
“อะไรรึ?”
เาถาม่อนหันูบแ้มเธอแรๆ ถอยวหน้าห่าเพื่อมอูนถาม้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ทำไม้อปิบัันว่าุแพุ้้้วยะ?”
ถามแล้ว็พบเานิ่ไป เธอยมือึ้นไปแนบแ้มสาไว้แน่น
่อนไล้ปลายนิ้วเรียวนิ่มอนไปามผิวหน้าที่พ้นไรเราหนาเบาๆ
“อย่าให้ันเป็นาร่าุทาอ้อมสิ่ะ
วิเอร์”
“อือ...” เารับำเ้าใพลาถอนหายใเบาๆ
หนุ่มให่ยับร่าหนาแร่โอบอเธอยมานอนบนร่าหนา
ลูบศีรษะเธอนเธอุแ้มแนบอำยำ พร้อมอ้อมแนเรียวเสลาอเอวเาอบ
นเาไ้แ่ยิ้มในหน้า หันหน้าลหอมศีรษะเธอแรๆ
“ผมแพุ้้ แพ้เ้าเี้ยว
แพ้น้ำผลไม้ระป๋อ แพ้นมวัว”
หิสาวยับายเล็น้อย
หันหน้ามอเาทันที ะพริบาปริบๆ มอนัวให่ที่แพ้อาหารเหล่านั้นนิ่
นเห็นเายยิ้มมาหา เอื้อมมือมาลูบแ้มเธอเบาๆ
และบัับให้เธอยับายไปนอนในอ้อมอเาามเิม เธอึยับนอน้าายและบหน้าับไหล่เา
อแน้าหนึ่เาไว้
“ุินทุอย่าเลยนะะ”
“ไม่ร้อไห้สิ...ผมโ่เอ
ุไม่ผิหรอ”
เาบอแล้วหันูบมับเธอแรๆ
ลูบมือไปามแผ่นหลับา เมื่อเธอเสียสั่นและมูฟุฟิอยู่ในอ้อมออเา
“่อไปุรู้แล้ว ็่วยูแลผม้วยนะ ที่รั”
“อือ” เธอรับำและพยัหน้ารับแรๆ
อร่าหนาไว้แน่นนเาหัวเราะเบาๆ มาให้
“ผมีในะทีุ่ห่วใยผม
และ็แสออับผมแบบนี้” เาเอ่ยเสียอ่อนโยน อเธอไว้แน่น
“ุโหับนอื่น
แ่น่ารัับันมา ุทำให้ันหวั่นไหว่ะ เราไม่รู้อนาหรอ่ะ
ทำวันนี้ที่เรามีันให้ีที่สุ็พอ...” เธอเอ่ยบอ หันหน้าูบหน้าอเา
นเาหันูบระหม่อมเธออบ “อบุที่ีับัน
ไม่ทำร้ายิใหรือพูาให้ันหหู่เสียใ่ะ”
“ผมบอแล้วว่า ผมหลเสน่ห์นาฟ้าแสนสวยนนี้
และผม็หลรัุที่วามเป็นุ ่อไปผมะูแลุ มีอะไระบอุทุอย่า
ุ็ถาม็บอผมไ้หม เื่อใผมใ่ไหม?” เาเอ่ยเสียทุ้มอย่าผ่อนลาย
ยมือลูบแ้มเนียนและสบาเธออีรอบ
“่ะ
เื่อมาว่าบานในระูลอี” เธออบามริ อเาแน่น ุหน้าับบ่าเานิ่ๆ
นเาบมือับแผ่นหลัเธอุปลอบโยน
“อย่าิมา ผมไม่ทิุ้แน่
มาามอผม”
หิสาวหัวเราะเบาๆ
“แ่ันะใแ็ไม่รับารแ่าน่ายๆ หรอ...”
“ผมะามิและแสให้ทุนเห็นเอ
ว่ายัไุ็หนีผมไม่พ้น” เาเอ่ยเย้า และูบระหม่อมเธอแรๆ “นอนเถอะที่รั
ึแล้ว...”
“รารีสวัสิ์นะะ”
เธอเอ่ยเสียหวาน
เบลล่ายับายนอนให้สบายในท่าทาที่ไม่ทำให้เธอและเาเร็
่อนะหลับาลและหลับฝันไปพร้อมันับเาอีืน
รับรู้ไ้ีเหลือเินว่าเารัเธอาใริแ่ไหน
่อไปเธอะมียัษ์เ้าเล่ห์ที่่าอ้อนอยปป้อูแล...
....................
ลับถึไทยแล้ว่ะ เพลียมาๆ เลย ปวร่า ปวหัว มาทีเียว
เวียนามร้อนมาๆ ่ะ มลภาวะเสียว่าเรานะในวามรู้สึ ือทาเท้าเาเินลำบามาเลย
แล้ว็เาฮิมอร์เอร์ไ์ัน บนทาเท้า็อันเ็ม เินลำบาว่าบ้านเรามา่ะ
ใริไปเที่ยวเวียนามแบบลาระเป๋าไปเอลำบานะะ เ่ารถาสนามบินไปส่ที่พัีที่สุ
อีอย่าเวียนามยัไม่มีรถไฟฟ้า่ะ และรถประำทาป้ายห่าไลันมา รถแท็ี่็ี้โ่ะ ้อึ้นสีาว สีเียวไม่ไหวริั
เรื่อื้ออ็้อ่อราารึ่ๆ ไปเลย่ะ แล้ว็ระเป๋า้อไว้ับัวอย่าวาทิ้ เป็นเมือที่ไว้ใลำบา
ีรที่นส่วนให่อเวียนามพูอัฤษไ้ สำเนียถิ่น็พอฟัเ้าใ ้อให้เาพู้าๆ ่ะ
ส่่าวว่า ลับมาแล้ว แ่อพัร่า่อนนะะ เหนื่อยมา ปวร่ามาริๆ ่ะ T^T
ความคิดเห็น