คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1.3
“ให้ายเหอะ!”
เสียสบถอเาทำให้เธอสะุ้ หา็เพียเล็น้อยเมื่อเทียบับมือให่ที่ับให้เธอเอนัวไป้านหน้า
และเลิายระโปรเธอึ้นไปบนบั้นเอว้านหลั ่อนเาะลูบไล้ฝ่ามือ้าหนึ่ไปมานเธอไ้แ่เท้ามือเาะผนัและยสะโพามารทำพาอเา
เสียรูิปาเทำให้เธอเหลียวมอ่อนะเม้มริมฝีปาเมื่อพบับแ่นายอเาถนัสายา
“อ่ะ”
เสียใสหลุออมาเมื่อรับรู้ถึวามอึอั มือให่้าหนึ่ับสะโพเธอบีบแน่น
มืออี้า็แหวแพนี้ัวน้อยอเธอให้พ้นทา ่อนะลายเป็นมือทั้สออเาที่ำลัเาะสะโพเธอไว้
และารเลื่อนไหวเนิบนาบที่ร้อนผ่าว็ทำให้เธอส่เสียราเบาๆ “เ็บ่ะ...”
“แน่ใว่าเ็บ ุหลาบอเธออันแน่นมา”
เาเอ่ยเสียแหบ เบียัวนับสะโพลมลึไปมานเธอส่เสียราแผ่วหวาน
ายหนุ่มเลื่อนไหวายท่อนล่าเร็วึ้นอีนิ นเธอเยหน้าส่เสียไม่เป็นภาษา
มือเรียวประทับบนผนัระีเบาๆ และภายในายสาว็โอบระับเาระรัว “ีริ
สาวน้อย”
แสนีหูอื้อาพร่า
รับรู้เพียวามรู้สึ่านไหวไปทั่วาย สัมผัสและวามใล้ิาเาทำให้เธอนลุ
นึิถึำพูใไม่ออนอารวราเสียน่าอายออมา
หา็่วยบรรเทาอาารระสันที่เิึ้นอย่ามามายไปไ้บ้า
และในใ็เริ่ม้อารให้เาเลื่อนไหวอย่ารวเร็วว่าอนนี้
“ันรู้สึแปลๆ” เธอบอเสียสั่น
เหลียวหน้าไปมอเาน้อเอื้อมแน้าหนึ่ไปโอบใบหน้ามสันที่มีวามเ็ี่้วยไรหนวเราที่เพิ่มวามุันให้เาไว้
และประบริมฝีปา่อันแนบแน่น มือให่้าหนึ่บีบเล้าทรวเธอไม่หยุ
มืออี้า็โอบรอบเอวพยุเธอไว้ไม่ให้ทรุไปับพื้น รสุมพิและารเลื่อนไหวายท่อนล่าอเธอับเาสอประสานันอย่าน่าแปลใ
“ปล่อยัวามสบาย สาวน้อย”
เาบอเสียพร่า ลอเลียริมฝีปาและหายใแรไปห่าาแ้มและใบหูอเธอ
“เ็ี...”
สะโพสอบ็ยับเลื่อนไหวไม่หยุสอประสานนเธอไ้แ่ส่เสียราหวานให้ไ้ยินไม่า
และไม่นานเธอ็โอบระับรอบแ่นายเาแน่น
เรือนร่าบอบบาสั่นไหวระุเร็นมือเรียวเอื้อมไปเาะผนัและส่เสียออมาัว่าเ่า
าเรียวสั่นเทาว่าเยนเธอเือบล้มลไปับพื้น
ีที่เาโอบอไว้แนบายบเร่สะโพถี่รัวอีหลายรั้
ส่ผลให้เธอไ้แ่ส่เสียราไม่เป็นส่ำสุสม้ำแล้ว้ำเล่า่อนเาะิามไป
“ีมา เ็ีอัน...”
เสียห้าวพร่าเอ่ยออมาอย่าอบใ
ำมพร้อมเสียราระหึ่มาวินทำให้แสนียยิ้ม้วยวาปรือเยิ้ม
ภาพทิวทัศน์อถนนและอาาร่าๆ ที่มอเห็นในมุมสูอนิวยอร์ูพร่าเลือนนั เสียหวานที่เปล่ออมาแผ่วเบา
เธอสบายัวและล่อลอยอย่าไม่เยาิว่าารร่วมรัอายหิะทำให้ร่าายแสนเบา
ผ่อนลาย และเหมือนนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆ ลอยไปมาในอาาศไ้เพียนี้
ยิ่เมื่อพบวามสุร่วมันโยมีสัมผัสแนบิแสนอบอุ่นาเาลอเล้าอยู่ไม่ห่า็ยิ่ทำให้หัวใเ็มแรเป็นสุยิ่ึ้น
นัวโโอบอลอเลียุมพิไปมาที่พวแ้มและลำอระหไม่ห่า
เาสุสมอย่ารุนแรมาว่าร่วมรัับใร เธอเป็นผู้หิัวเล็ๆ
ที่อบรับและสอประสานับเาไ้อย่าลัว
เสียรารวอ่อนหวานปลุสัาาิบอเาไ้มามายนแทบไม่สนใสิ่ใ
เมื่อเธอหายใีึ้นเา็่อยๆ ถอยถอนนเอออมา
นเธอส่เสียในลำอและัริมฝีปาอย่าระับวามรู้สึ
มือให่เอื้อมลไปัแพนี้ัวิ๋วให้เ้าที่
ลบายระโปรลปปิร่าายให้เธอ
ไม่อนุาให้เธอเินหนีไปเ้าห้อน้ำามอาารที่เธอำลัะ้าวเท้าไป อ้อมแนให่โอบระับเอวบาพาเินไปนั่บนโฟาัวยาวที่ห้อนั่เล่น
เมื่อมือให่อี้าัารนเอเรียบร้อยแล้ว
เพียเ็บอาวุธู่ายและรูปิปาเามเิม รอยยิ้มอบใปราบนใบหน้าม
เมื่อเธอมีอาารเินอย่าิั
“ัน...ันะไปห้อน้ำ่ะ” นัวเล็ที่นั่ระสับระส่ายเอ่ยเสียสั่น
มอเาาปริบๆ ระหว่าเายิ้มในหน้าและนั่พาแนับพนัโฟา้าหนึ่
และแนอี้า็โอบเอวเธอไม่ปล่อย
“ันไม่ให้ไป...ลูๆ
ันำลัว่ายน้ำเล่นอยู่” เาเอ่ยยิ้มยียวน นเธอนั่นิ่าโมอเาอย่าใ
แสนีอึ้ับสิ่ที่ไ้ยิน
มือเรียวยึ้นุมท้อทันที ่อนะส่ายหน้าแรๆ นเส้นผมยาวเป็นลอนสยายไปมา
“ไม่นะะ ัน...ุ...ให้ันินยาุมนะ”
วามสับสนทำให้เธอพยายามเลือำที่ีที่สุ
เธอะหลีหนีารร่วมรัับเาไ้เ่นไร เมื่อารยืนุยูวิวเมื่อรู่ยับล้วยวามหฤหรรษ์ไ้เ่นเมื่อรู่
เธอปิเสธไม่ไ้ว่าไม่หลไปับรสสวาทที่ไ้เรียนรู้
แ่เธอั้ท้อไม่ไ้และไม่อาะทำไ้้วยสถานะนัศึษาทุน
“ุทราบีว่าันเป็นนัศึษาทุน...อย่าทำให้ันใ้ีวิลำบาอีเลยนะะ
ัน...” เธอเอ่ยเสียสั่น น้ำาเอ่อึ้นมาทันที วามสุสมเมื่อรู่มลายหายไปสิ้น
มือเรียวเอื้อมไปลูบแผอว้าำยำ
่อนะยมือหนึ่ึ้นลูบแ้มสา้วยไรเราอเา
พอเห็นเานิ่เียบมอเธอ้วยแววาุัน็ยับายไปอและุหน้าับอเานิ่
“ุวิน อย่าแล้ันอีเลยนะ ันยอมุหมทุอย่า ุรู้ีแล้วนี่นา”
“เธอถูใรเหยียหรือแล้บ้าที่มหาวิทยาลัย”
เาเอ่ยถามเรียบราบลับ ไม่ไ้ยินยอมับสิ่ที่เธอร้ออออมา
ปล่อยให้เธออและุัวอยู่เ่นนั้น มือให่ไม่ไ้เอื้อมไปออบหรือทำสิ่ใ
อยาะรู้ว่าเธอะอ้อนเาไ้แ่ไหน แ่แ่นี้ใเา็สั่นมาแล้ว น่าเอ็นูเหลือเินสาวน้อยอเา
นถูถามเม้มริมฝีปา่อนะ้อนามอนที่มอ่ำลมาหา
และส่ายหน้าแทนเอ่ยำอบ พลาอเาแน่นึ้น บแ้มับอเานิ่ๆ
“อีั้ปีว่าที่ันะเรียนบ ันอยาเรียนให้สำเร็...ุะูแลันนี่นา
อย่าให้ลูุมาเิอนที่ันไม่พร้อมไ้ไหมะ”
“เฮ้อ...” เาแสร้ถอนหายใแร
ยมือับ้นแนเธอและผลัออห่า
สบาสีนิลที่วับวาว้วยน้ำาลออยู่นิ่แล้วไ้แ่ส่ายหน้าไปมา
ผู้หินี่แปลอะไรนิหน่อย็น้ำาะไหล “เมื่อืนอนเธอหลับ
ันป้อนยาแ้ปวับยาุมุเินไปแล้ว”
“ห๊ะ!” อุทานใ ่อนะมอเานิ่ แล้วสะบัายแรยมือไปี้นแนแร่เสียหลายทีทีเียว
“แนี้!” เาเอ็ และมอเธอุๆ หานัวเล็็มอ้อนแล้วยหลัมือปาวานเอเบาๆ
นเาไ้แ่ถอนหายใ “ี้อนั”
“ุนิสัยไม่ี เอาแ่ใัวเอ
อบทำให้นอื่นิมา แล้วมีวามสุที่เห็นนอื่นัวล” นถูแล้่อว่าเสียสั่น
วาร้อนผ่าวไป้วยน้ำาที่เอ่อึ้นมา ยับายิ้นเล็น้อยเมื่อถูอและมือให่็ลูบศีรษะพลาเบาๆ
ให้บับอเา่อ
“ใ่ ไม่ปิเสธ”
เาอบพร้อมหัวเราะในลำอ ้มหน้าลูบระหม่อมทุยแรๆ
มือ้าหนึ่็ลูบศีรษะเธอไปมาุปลอบโยน “ไม่อยาท้อลูอันนานั้นเียวรึ”
“ุิว่าสาวเอเียแบบันวรท้ออนเรียนไม่บและรับทุนมาเรียนน่ะรึ”
เธอย้อนลับเสียเรือ มือเรียวยึ้นลูบหน้าานเอเบาๆ
“แถมท้อับมหาเศรษีแบบมิสเอร์วาเลอรี่อี”
“แล้วรู้ไหมว่า
มิสเอร์วาเลอรี่นนี้ไม่เยอยาให้ใรท้อลูอเา” บอไปแล้ว็หัวเราะในลำอ
“แ่ัน็แ่พอะเ้าใโล เ็น้อยเอ้ย”
เธอใเ้นแรึ้นและรู้สึผ่อนลายับเาอย่ามา
มีอะไรหลายสิ่ที่เธอ้อเรียนรู้ ผู้ายนนี้มีอำนาและอบบารีวินอื่น
นาเห็นเธอทุรนทุราย็ยันิ่เยว่าะเลยแล้วมาโอบอปลอบโยน
“ุเป็นพวาิสม์
อบเห็นนอื่นเ็บปว่อน”
เายัไหล่่อนะ้มลูบแ้มเธอแรๆ
โยไม่อบโ้สิ่ใลับ ล้ายยอมรับลายๆ ่อนะลุึ้นาโฟาไปเปิประูห้อ้านหน้าเอ
เมื่อเสียเาะประูและส่เสียบอว่าเป็นรูมเอร์วิสมาส่อาหารามที่เาสั่ และเา็เินนำหน้าพนัานโรแรมที่เ็นรถบรรุถาอาหารที่มีฝารอบมา่อน
พร้อมี้นิ้วไปยัโ๊ะลมสอที่นั่มุมห้อนั่เล่น
โยมีสายาแอบำเลือมอไปยัแสนีาพนัานเป็นระยะ นเา้อำเลือสายามอทั้พนัานโรแรมับหิสาวที่นั่ัวลีบเล็สบเสี่ยมรออยู่บนโฟา
“ันพาไปล้าหน้าล้ามือ่อนินินเนอร์”
เสียห้าวัึ้นพร้อม้าวายาวๆ ไปหานัวเล็ว่า
พร้อมอ้าแนออไปโอบอุ้มเธอไว้นเธอ็ใอุทานเบาๆ หา็ยแนโอบอบ่าเา
“ไม่หนัเหรอะ”
เธอถามอย่าื่นเ้นที่ถูอุ้มเป็นเ็ัวน้อยๆ ในอ้อมแนอายหนุ่ม
“ัวเล็อย่าับลูแมว”
เาเปรียบเสียลั้วันนถูเธอทุบบ่าเบาๆ
ระหว่าพาเินเ้าไปยัห้อน้ำภายในห้อนอน ท่ามลาอาารใอพนัานโรแรม
ึ่แน่ใเลยว่าอีไม่ี่นาทีบิามาราอเาะ้อิ่อมาหาแน่นอน
แสนีนอนอผ้าห่มแสนนุ่มหอมรุ่นอยู่บนเียหลัให่
ทอสายามอนัวโที่ำลัะ้าวึ้นเียมา้วยาเบ็อเอร์ัวเียวาปริบๆ
เธอเอ็สวมเิ้อเาแทนุนอนเพียัวเียวไร้ั้นในใๆ
เพราะเาให้เหุผลว่าไม่ไ้ื้อุนอนมาให้ ้วยิว่าไม่ำเป็น้อใส่
แ่เมื่อ่อนมื้อเย็นเา็ัารเธอไปอีรอบ
เธอึมี้ออ้าะอนอนพัและเหมือนเาะใีเสีย้วย
หันไปหยิบเิ้สีาวัวหนึ่ที่ผ้าเนื้อนุ่มมาวาไว้ให้เธอสวม
แล้วเินหายไปอาบน้ำเียบๆ นเียว่อนเินออมาในสภาพล่อแหลม
“ทำไมผู้ายอเมริันอบนอนแ้ผ้าะ”
ถามแล้ว็ถูเามอมาหา้วยอาารเลิิ้วและ้อนิ่ๆ
“ันใส่บ็อเอร์ แ้ผ้ายัไ”
อบแล้ว็ยัไหล่
พลาหันไปปิโมไฟหัวเียนภายในห้อสลัว้วยาวน์ไลท์สีนวลที่หรี่ไว้าๆ
่อนยับายลนอนหนุนหมอนใ้ผ้าห่มผืนเียวับอีน
นัวเล็ทำปายื่น่อนะลบผ้าห่มลาปลายา
และยับายนอนะแมอูเาที่นอนหายและยมือึ้นับโทรศัพท์มือถือูอะไรเียบอยู่
พอเธอเียบไม่เอ่ยอะไรเา็เหลียวมามอ่อนหันไปมออที่ส่อแสใส่หน้าามเิม
“พรุ่นี้เราะลไปิน Brunch
ันที่ห้ออาหาร” เาเอ่ย่อนปิหน้าอโทรศัพท์และหันไปวาไว้บนโ๊ะ้าหัวเียและยับายนอนมออีฝ่ายที่ส่เสียใและนอนาโมอมาหา
“ใสุ่สีโอล์โรสที่หามาให้ แล้วสะพายระเป๋า ับสวมรอเท้าอเธอนั้นแหละลไป้วย”
“้อไปเอใรใ่ไหมะ”
เธอถามะุะั ่อนะัสินใยับายไปนอนยแนอเา้าหนึ่
“หึ...” ายหนุ่มส่เสียในลำอ
และยยิ้มอย่าพอใที่ถูอ้อน
ยับายเล็น้อยเพื่อโอบแนอร่าบาหอมรุ่นมานอนบอและสอแนนเอให้ผ่านลำอระหไปในทิศทาที่ะไม่เมื่อย
เธอเอ็ยับนอนนไ้ทิศทาึนอนอันนิ่ๆ “็ไปพบพ่อแม่อัน”
หิสาวถอนหายใทันที
่อนะรับรู้ถึแรูบที่ระหม่อมน้อนามอเา “ทำไมุถึไม่เหยียผิวัน”
“เธอสวยไ”
เาอบหน้าายพลายัไหล่และหัวเราะเบาๆ เมื่อถูมือเรียวีเ้าให้ที่บ่า
“พ่อแม่ไม่เหยียนหรอ ู่้าเราเป็นนหลาหลายเื้อาิมาแ่ไหนแ่ไร นที่มีวามิเหยียหยามลัษะทาายภาพที่แ่าันอนเรามัเป็นนใแบและสมอไร้ารพันาไปในทาที่ี
ส่วนให่ะทำานวนลูปเิมๆ อยู่ไ้้วยานะารเินหรือสัมแบบเิมๆ”
“แุ่รวยมา เป็นมหาเศรษี
และันเป็นแ่สาวไทยนๆ ที่มาเรียน้วยทุนารศึษา” เธอบอแล้ว็ไ้แ่ยิ้มเมื่อเาอเธอแน่นึ้น
พลาูบหน้าผาเธอแรๆ แล้วบมือับแผ่นหลัเธอไปมา
“ันอายุสามสิบเ้าแล้วนะแนี้...เธอยัใอนรู้เลย”
เาเอ่ยเสียราบเรื่อย่อนะส่เสียในลำออนเธอหัวเราะออมาเบาๆ
และเธอเอ็เหมือนะรู้ว่าทำให้เาสะุึหันหน้ามาุ๊บปลายาเาเสียที
นเาไ้แ่ยิ้มและรู้สึอุ่นใมาที่ถูอออ้อนอย่าน่ารัาหิสาวที่ไม่หวัอะไรเลยาเา
“่อไปุเรียันว่า หนูี
ไ้ไหมะ” หิสาวเอ่ยอร้อ และยยิ้มอ่อนหวาน
เน้นย้ำื่อนั้นนเายับปาออเสียาม
“หนูี...” นลาอย่าเาเรียานออไปและพบับรอยยิ้มสใสอนัวเล็ที่นอนอันอยู่ทันที
“ื่อเล่นเธอรึ”
เธอพยัหน้ารับ้วยรอยยิ้ม
“ใ่่ะ หนูี...เป็นื่อเล่นที่พ่อเรียัน”
“อือ...หลอ่าว่าันแ่เป็นพ่อเธอไ้สินะ”
เาเอ่ยเสียเรียบและ้อนเธอไปทีนเธอหัวเราะและส่ายหน้าไปมา
่อนะถูเธออแน่นเ้าและบแ้มับบ่าเานิ่ๆ นไ้แ่ยิ้ม “ันไม่เยถูัในะ
ันถึเป็นนนิสัยเสียและอบบารนอื่นแบบเธอบอ พ่อแม่มีอิสระับันเสมอ
และารที่ันบอเธอแล้วว่า เธอือนแรที่ะไปอยู่ที่บ้านอัน
พ่อับแม่้อยอมรับเธอ และเธอะ้อให้ันเรียเธอว่า หนูี อีนเียว...”
“ุมัมือนะะ”
เสียใสบออ่อนอ่อย ่อนะ้อนนที่หัวเราะบันออมา
“็เหมือนับเธอมาร่วมรัันเมื่อืนแหละ”
เาบอแล้ว็้อหัวเราะร่วนอีรั้เมื่อถูมือเรียวทุบเ็มแร
พลาเ้าัว็สะบัายออห่าไปนอนหันหลัให้อย่าแ่อน
น้อามไปนอนโอบอา้านหลั “ี้อนัผู้หิไทยัวเล็ๆ นนี้เนี่ย”
“ไม่สนใแล้ว นอนีว่า”
นแสร้อนว่าเ้าให้แล้วนอนหลับาลทันที
แม้ะไ้ยินเาหัวเราะและรับรู้วามอบอุ่นาอ้อมอและเนื้อัวที่ใล้ิัน
แ่เา็ทำามสัาือนอนเยๆ
“ู๊ไนท์ิส่อนไหม”
“ไม่ ันอนอยู่”
หิสาวสะบัไหล่ไม่ให้มือให่มาับ แล้วยับัวุายใ้ผ้าห่ม บหน้าับหมอน
นอนะแหลับาลอย่าไม่สนในัวให่โ้านหลั
วินหัวเราะบันอีรั้ับำพูและิริยาอหิสาวนไทยนนี้
ั้แ่เธออยู่้าายเามาไม่ี่ั่วโม ็ทำให้เาหัวเราะและยิ้มไ้มามายเหลือเิน
อ้อมแนำยำระับอร่าบาาเบื้อหลัแน่นึ้น
นเธอิ้นลุลัแ่พอเามือับหน้าท้ออเธอและยับสะโพนเอเ้าใล้เธอ็ไ้แ่นอนนิ่แล้วทำเสียถอนหายใแรล้ายหุหิ
เาเอ็ไ้แ่หัวเราะในลำอ นอนบอยู่บนระหม่อมทุยอนัวเล็ว่าและหลับาลามไป
ไม่น่าแปลในเออีแล้วว่าทำไมหลใหลสาวไทยนนี้ไ้เพียนี้
เพราะธรรมาิไร้เียสาอเธอึูเาไ้อย่าี นที่้อ่อสู้ับวารธุริ
พ่ายแพ้ับวามน่ารัเ่นนี้ไ้่ายายเหลือเิน
....................
ุวินเาะหื่นมาๆ หน่อย เพราะว่า อยาปาแห้มานาน 5555+
ส่วนแม่นาแนี้ ็้ออทนหน่อยนะ อ้อนมาๆ เี่ยว็สบายเอ อิอิ
ความคิดเห็น