คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 4.2
ายหนุ่มไ้แ่รีบ้าวเท้าเินเ้าไปอร่าบอบบา
ที่ยืนเือบเปลือยและัวสั่นเล็น้อยเ้ามาแนบายหนา พลารีบยมือลูบไปมาับแผ่นหลัเนียนเปล่าอเธอ
พร้อมับหันหน้าูบระหม่อมและมับเธอแรๆ หลายรั้
“ุวินเสียใ...อโทษนะหนูี”
เาบอพลาหันูบมับเธออีหลายรั้นไ้ยินเธอสูลมหายใแร
“ุเสียใริเหรอะ”
เธอถามเสียแผ่ว เม้มริมฝีปาแน่นอย่าระับวามน้อยใ
“อโ้นะับ”
เสียห้าวที่เอ่ยภาษาไทยไม่ัเน แ่็พยายามนึและบอออไปพร้อม้อสบาลมโสีนิลที่เบิ้าสิ่ไปหันหนี
ยิ่เธอนิ่มาเท่าไรใที่เยแร่็สั่นไหวไม่หยุ “ุวินอโ้นะ หนูี...”
หิสาวะพริบาถี่เมื่อเาผละัวออห่า
้มหน้าสบาับเธอนิ่ๆ ้วยท่าทาร้อนรนใ และเอ่ยำภาษาไทยออมา
ถึไม่ัเนแ่็ฟัไ้เ้าใ เาย้ำมาอีรั้้วยสรรพนามที่ลันไว้ นเธอไ้แ่พยัหน้ารับและเบะปาร้อไห้เียบๆ
รีบบหน้าับอว้าำยำอเา่อ มีอ้อมแนแร่เอื้อมมาโอบอไว้
แ่นี้เธอ็ใอ่อนยวบอีแล้ว ทำไมนเผ็ารนนี้มีอิทธิพลไ้นานี้ัน ิแล้ว็ไ้แุ่ายเือบเปลือยับอ้อมออเา
่อนเาะระับอเธอแน่นึ้นนสะุ้
“อ่ะ...” อุทานพลายับัวออห่า
และยมือับ้นแนที่บวม่ำเบาๆ นเามอามและยมือให่มาแะเบาๆ
“ุวินอโทษ...”
เาเอ่ยำเสียใอีรั้อย่าใับสิ่ที่เห็น “ุวินะไปเอายานวที่ห้อให้หนูี่อนนะ”
“หนูีทายาหม่อที่มีแล้ว่ะ”
เธอบอเสียอ่อย ่อยๆ ยมือปาน้ำาออาใบหน้านเอ
่อนะใเมื่อถูเาโอบอุ้มพาไปนั่ที่โฟามุมห้อ แ่็นั่อยู่บนหน้าาอเา
“อือ...ลิ่นเย็นๆ เหมือนมิ้น์”
เา้มหน้ามรอย้ำที่้นแนเรียว ่อนะเยหน้าบอและ้มลูบเบาๆ
นเธอยไหล่เอี้ยวัวหนี
“หนูีหนาว...” เธอแสร้บอ
พยายามะลุาันัวให่โหา็ทำไม่ไ้
เพราะเาัไว้้วยอ้อมแน้าหนึ่เาเอวเธอนหลัแทบะแนบับลำัวหนาอยู่แล้ว
“แล้วใรันถอุนอนออ”
เาถามเสียพร่า ่อนะยยิ้มและูบที่หัวไหล่เนียน “ริๆ เธอ็ยั่วเ่นะ
หนูี”
เธอส่ายหน้าไปมา่อนะัริมฝีปาเมื่อมือให่ทั้สอึ้นยึ้นมานวลึทรวทั้สอเบาๆ
พร้อมับเอวสอบที่ยับเื่อ้าอยู่ับสะโพอเธอน้อยมือับ้อมือเาไว้
“ุวิน! หนูีอนอยู่นะ”
เธอบอเสียแ็แ่็้อเปล่เสียออมาเมื่อมือให่้าหนึ่เอื้อมลลูบไล้ลาายสาวผ่านผ้าลูไม้ที่ปิบัไว้
“ุวินอโทษแล้ว
ไม่ยโทษให้เลยรึ” เาถามพลาูบไ้ไปมาที่ออระห
และเธอ็ส่ายหน้าแ่ส่เสียในลำอเบาๆ นเาไ้แ่ยิ้ม “เ็ื้อแล้ว็ี้อน้อถูทำโทษถูไหม”
“หนูี็ถูทำโทษแล้ว
ที่แนมีรอย่ำอยู่นี่นา ร้อไห้นาบวม้วย” เธอเถียอีรั้แล้ว็้อสะุ้เมื่อเาเลื่อนนิ้วผ่านอบแพนี้เ้าสู่ลีบุหลาบเบาๆ
แ่หนัหน่ว “อือ...ุวินหื่นาม”
“นั่น...พูาไม่น่ารัับุวินนะหนูี”
เาทำเสียเอ็แ่็ไม่หยุมือทั้้านบนและ้านล่า
เพื่อสำรวและเรียมวามพร้อมให้ับนบนั
นเธอส่เสียราระเส่าพลาส่ายสะโพลมลึิามัหวะอเาไปมาเอามสภาวะอารม์ที่เิึ้น
หิสาวเยหน้าึ้นมอเพาน
่อนะถูมือให่ับปลายาให้หันไปหาเา
นเธอ้อเอนายไป้านหลัและประบริมฝีปาับเาที่โน้มใบหน้ามเ้มมาหา
ประสานรสูบ่อันอย่าร้อนเร่า เธอหายใหอบ้วยถูลิ้นสาวา้อนนแทบสู้ไม่ไหว
ไ้แ่ส่ลิ้นเรียวเี่ยวพันอบรับอยู่เป็นนาน
และพอหายใไม่ทันเาถึผละรอยูบออไปลอเลียปลามูหอมแ้มเธอและ้มุไู้บเม้มที่ออเธอแทน
วินับร่าบานอนไปับโฟาัวยาว
่อนะลุึ้นถอเสื้อผ้าอนเอออลวๆ สะบัาให้าเหลุพ้นไปอย่าไม่ใส่ใ
่อนะเอื้อมมือไประาเ้าลูไม้ัวิ๋วนาิมือ
เรียเสียร้อใและอาารสะุ้อเธอไ้ทีเียว
แล้วเธอ็้อส่เสียรารวไม่เป็นส่ำอีรั้เมื่อเา้มลูบับวามหอมหวานาุหลาบแสนามที่ไม่มีแวว่ำสันิ
มีแ่่ำเยิ้มอย่าเิวนให้ื่นมูื่มน้ำหวานไม่รู้เบื่อ
มือเรียวเอื้อมลไปลูบเส้นผมหนาอเาและยุ้มไว้้วยวามรัวน
เธอไม่อาปิเสธไ้ว่าเาทำให้เธอยินยอมและยอมรับบทลโทษแสน่านสยิวนี้
สิ่ที่เาทำำลัสอนสั่ให้เธอำิ่อยู่ในห้วสวาท
อบสนอบทบาทอทาสามาไ้อย่าที่สุ เธอโทษเาไม่ไ้เ็มร้อยหรอ
เมื่อเธอเอยัล่อลอยสุสมับสิ่ที่เาทำให้เ่นนี้เสมอ
“ยโทษใหุ้วินไหมหนูี” เสียห้าวเอ่ยถามเมื่อเาูบเธอนผลิอปล่อยน้ำหวานออมามามาย
พร้อมส่เสียรายาวแสนสุไปแล้ว
“ยโทษ่ะ ไม่อนแล้ว่ะ...”
เธอบอเสียสั่นนอนหายใหอบถี่วาปรือเยิ้มมอเาอย่าสุสม “เ้ามาสิะ
เ้ามาทำให้หนูีร้อหาแุ่วิน...”
“เ็ี...เ้าใพู” เามเยเสียพร่า
ยยิ้มมุมปาอย่าอบใ
มอูเรือนร่าเปลือยเปล่าที่แ่ำไป้วยเลือที่สูบีไปทั่ว
ายหนุ่มเอื้อมมือไปับเอวอให้นอนลับโฟา
นเอลานเ่าไปนั่อยู่อี้าน่อนะ่อยๆ
นำพาแ่นายที่พรั่พร้อมเ้าสูุ่หลาบแสนาม่ำหวาน ระหว่านั้นเธอ็ไ้แ่ส่เสียราอ่อยออมาและยสะโพอบสนออย่าเิวน
นเาแทบะวบุมนเอไม่ไหว
มือให่้าหนึ่ยึ้นไปอบุมทรวอิ่มและบีบเล้นแรๆ
สลับไปมานเธอไ้แ่นอนแอ่นร่ารวราไม่เป็นภาษา
มือเรียวยึ้นิเบาะและพนัโฟาเป็นหลั วหน้าเนียนแ่ำนผิวสีน้ำผึู้แปลา
ยิ่เามอเห็นอาารอนัวเล็็ยิ่เร่สะโพสอบเลื่อนไหวรัวแรไม่หยุยั้
เสียใสที่ราหวานประสานับเสียห้าวที่ระหึ่มในลำอและเปล่ออมาเป็นบารั้
โฟาเยื้อนนไปิผนัห้อและระทบับพื้นไม่ไ้หยุ
ัหวะร่วมรัรุนแรไม่่าาารโอบระับาลีบุหลาบแสนสวย
ยิ่เาใ้มือหนึ่ลูบลึเสรทีู่่อเธอยิ่รีเสียร้อและอรัเาแน่น
ไม่นานเธอ็ระุายสุสบายไป่อนเาเพียวินาที
“อือ...”
เสียห้าวราระหึ่ม่อนะเร็ายสะโพแน่นระุถี่ไม่่าานัวบาที่นอนหายใหอบ
เาสุสมที่สุอย่ารุนแร ่อยๆ
ล้มัวลโอบอเร่านุ่มนวลและประบริมฝีปาุมพิเธออย่าอบใ
เรือนร่าเปลือยเปล่าที่ยัสอประสานัน
อรัันแน่นึ้น้วยรสูบแสนเร่าร้อนปลุวาม้อารอเาับเธอไ้อีรั้
วินยับสะโพเน้นย้ำวาม้อารนนใ้ร่าส่เสียอื้ออึ้ในลำอ
มือเรียวทุบำปั้นน้อยๆ ที่บ่าว้า
พยายามหันหน้าหนีุมพิแนบแน่นที่ทำให้เธอหายใไม่ทัน
“อ่ะ...”
นัวเล็ส่เสียออมาเมื่อหันหน้าหลบรสูบสูวิาไ้ เพราะเา็ร่าหนาลมาหาอี
่อนะสะุ้เมื่ออ้อมแนให่โอบอุ้มเธอึ้นน้อรีบอรอบลำอเาไว้ “ุวิน!”
ายหนุ่มโอบอุ้มร่าบาแนบาย
าร้าวเท้าเินอเาทำให้เธอส่เสียอ่อยออมาเป็นระยะ
าารสอประสานันไม่เลื่อนห่าไปไหน เาเินอุ้มเธอไปวาพาบนเียนอนหลัให่
สะโพเธออยู่ที่อบเียและทำให้เาสามารถยืนส่ายสะโพไปมาไ้อย่าสบายใ
มอูเรือนร่าแสนามที่บิเร้าและฟัเสียราหวานไ้ัถนัหู
อาารอแสนีเรียวาม้อารอเาไ้ไม่บสิ้น เธอะรู้ัวบาไหมว่า
เวลาร่วมรัเธอเ็ี่มาแ่ไหน
“เธอเ็ี่ยั่วิเลสมานะ หนูี”
เาเอ่ยเสียหอบ มือให่ับ้นาเรียวไว้เป็นหลัและยับเลื่อนไหวสะโพไม่หยุ
ส่เสียระหึ่มในลำออย่าอบใ
เาไม่เยถูู่นอนนใโอบระับแน่นเ่นเธอนนี้เลย
“ุวินหลเธอนโหัวไม่ึ้นแน่”
“หนูี...หนูีไม่ไหวแล้ว”
นัวบาไ้แ่นอนึผ้าลุมเียบ้า ยมืออบุมทรวนเอบีบเล้าบ้า
ระบายอารม์่านไหวทั่วาย ่อนะปล่อยัวามารนำพานล่อลอยยสะโพแอ่นหยัร่าึ้นและราเสียหล
ไม่่าาเาที่ยืนัวเร็โน้มัวลับเอวเธอเป็นหลัและปลปล่อยลาวาร้อนผ่าวล้นทะลัุหลาบอามอเธอนรู้สึไ้
“เ็ีอุวิน” เามเสียแหบ
โน้มัวลโอบอพร้อมประบริมฝีปาูบแน่นพลาระับอ้อมแนอุ้มเธอไปนอนบนเียและามลไปอ่าย
“อ่ะ...ุวิน!” หิสาวใหา็หัวเราะเบาๆ ออพร้อมเา
ออบนัวโที่อเธอไม่ปล่อย
พร้อมอบรับรสุมพิแสนเร่าร้อนที่เามอบให้และนำทาให้เธออบโ้นเธอหายใแทบไม่ทัน
“หนูี...เหนื่อยแล้ว”
เธอบอเสียหอบ นอนหายใถี่อยู่ในอ้อมแนนัวโที่โน้มอยู่้านบน
มือเรียวยึ้นลูบแ้มสา้วยเรารึ้มอเาเบาๆ
ยยิ้มอบเาที่้มลุ๊บหน้าผาเธอและปลายมูโ่ับแ้มเธอฟอหนึ่
“ุวินพาไปล้าัว”
เาว่าแล้วยิ้มในหน้า้วยวามเอ็นู อย่าไรเธอ็น่ารัมาว่าที่เาเยพบเอใรมา
ไม่เ่นนั้นะหลใหลนานี้ไ้ยัไ “อโทษ...”
หิสาวส่ายหน้าเล็น้อยและ้มลมอ้นแนที่เมื่อรู่เาับเพื่อะึให้เธอลุึ้นไปหา
แล้วไ้แ่ถอนหายใับร่อรอยที่เาระทำนเธอร้อไห้หนันแทบหอบ
แ่พอเามาอโทษและอเธอ็หลระเริไปับัหวะารร่วมรั
สุสมนล่อลอยเหมือนไม่เยรู้สึเสียใใๆ เลย...
“เ็ี...ุวินอโทษอีรั้”
เสียห้าวเอ่ยบอแผ่วเบา
พร้อมยับเ้าไปโอบอนที่นั่้มหน้ามอ้นแนนเอนิ่ันไปมาแนบอ
ยมือให่โอบศีรษะทุยมาบบ่าและลูบระหม่อมเธอเบาๆ
“หนูี...เสียใแล้ว็น้อยในิหน่อย”
เธอบอเสียอ่อย “ุวินุ
เสียัใส่หนูี่อหน้านอื่น...หนูี็ไม่ไ้พิเศษว่าใรอย่าทีุ่วินเยบอไว้...ถึนอื่นะเรียหนูีว่า
เลี้ นเหมือนเป็นผู้หิสูศัิ์ ริๆ
แล้วหนูี็เป็นแ่นาบำเรอให้ับุวินเท่านั้นเอ”
“ไม่ๆ หนูีพิเศษ...เธอเป็นผู้หิที่พิเศษอุวิน
ทุนเรียว่า เลี้ เพราะหนูีมาอยู่ที่บ้านับุวิน
เป็นเหมือนเ้านายอีนอทุนในบ้านนี้” เารีบบอเสียร้อนรน
่อนะอเธอแน่นึ้นและ้มลูบระหม่อมทุยแรๆ “ใหุ้วินไถ่โทษ้วยอะไรี
ัวเล็”
แสนียยิ้มที่เา้มลมาเยาบนบ่า
และหอมแ้มเธอไปอีฟอ นเธอเอนัวบับอ้อมแนและลำัวแร่อเา
ทำท่ารุ่นิแล้วยมือีันเบาๆ รหน้า่อนหันไปมอเา
“หนูีอเลี้ยแมวไ้ไหมะ
หนูีอยาเลี้ยแมวแบบลัี้ที่ถูทำร้าย...”
บอแล้ว็เม้มริมฝีปาเพราะวาสีแปลเบิโึ้น ่อนิ้วเาะมวอีรอบ
นเธอยิ้มืนๆ และนั่นิ่ามเิม “ไปอาบน้ำ่อน็ไ้่ะ”
“ุวินมีหมาอยู่แล้ว
ถ้าะเลี้ยแมวน่าะลำบา”
เาบอึ้นมานเธอหยุยับายะผละออห่าแล้วมอมาหานิ่ “พรุ่นี้ะพาไปรู้ัหมาอุวิน
วันนี้ไม่ไ้ปล่อยออมาเพราะหนาว แล้วมันไม่่อย้อนรับแเท่าไร มันรัสันโษ”
“แล้วหมาอุวินะัหนูีไหม”
เธอถามเสียอ่อย
“ไม่รู้สิ” เาอบามริ
หา็ถูเธอ้อนนไ้แ่ยิ้มันแล้วะโหน้าไปุ๊บหน้าผามนเบาๆ “พรุ่นี้็รู้
แุ่วินไม่ให้หนูีโนัหรอนะ”
เธอพยัหน้ารับ้วยรอยยิ้มสใส ่อนะอเาแน่นนไ้ยินเาหัวเราะเบาๆ
และอเธออบแน่นเ้าอีรั้ ไม่นานเา็โอบอุ้มเธอนัวลอย
นหัวเราะประสานันไ้อีรั้ระหว่าเินเ้าสู่ห้อน้ำเพื่อำระล้าร่าาย้วยัน
ึ่เธอ็ไม่าิว่านอย่าายหนุ่มวัยสามสิบเ้าปีะเิวาม้อารไ้อี ว่าเธอะไ้นอน็แทบสลบไปอีืน
“ุวินไม่ลับห้อหรือะ”
เสียัวเียถามึ้นเมื่อเธอพลิายนอนหายแล้วเหลือบไปพบับายหนุ่มที่นั่เหยียายาวหลัพิพนัเีย
สายาเามออไอแพในมือนิ่อยู่ นเธอไ้แ่ะพริบาถี่้วยวามัวเีย
ในอ้อมแนมีุ๊าแมวัวเียวับที่เธออถ่ายภาพนำั้ไว้เป็นภาพล็อหน้าอโทรศัพท์มือถือ
ึ่เาให้นไปนมาให้
“ไม่ ี้เีย”
เาอบแล้วเหลียวมอูนัวเล็ที่ะพริบาสะลึมสะลือื่นมาลาึหลัหลับใหลไปไ้สัพัให่เือบสอั่วโมแล้ว
“ุวินรบวนรึ หนูีถึื่นมาอนนี้”
นัวเียส่ายหน้าไปมาบนหมอน
่อนะนอนะแไปหา้านที่เาอยู่และหลับาลไป้วยวามอ่อนเพลีย
เธอหลับใหลไปอีรั้อย่า่ายาย ใบหน้าเนียนบุุ๊าัวโปรไม่ไ้สนใ่ออีว่าเาะนอนอนไหน
หรือะลับไปห้อนอนอนเออนไหน เพราะอย่าไรเธอ็นอนถูที่ถูทาที่เ้าบ้านอย่าเาัไว้ให้แล้ว
“อ้าว...หลับไวริ สาวน้อย”
วินว่าอย่าบัน เอื้อมมือลูบศีรษะเธอเบาๆ พลาส่ายหน้า้วยรอยยิ้มอ่อนบา ่อยๆ
อบ้อวามทาอีเมลให้เรียบร้อยและปิเอสารทั้หมที่เปิอ่านแล้ว พร้อมับปิหน้าอไอแพล
่อนะเลื่อนัวลนอนหนุนหมอนใบ้าๆ ับเธอบนเีย “ันไม่น่าัห้อแยให้เธอ้วย้ำ”
เาส่เธอเ้านอนไปหลัอาบน้ำร่วมัน
พอเห็นเธอหลับใหล็ไ้แ่นั่มอนเินลับไปหยิบไอแพมาทำาน
เพราะนเอเป็นนนอนึสัหน่อย ึยัไม่่วนอนนั
ยิ่ไ้ออำลัไปับเธอหลายรั้ยิ่ทำให้ึัมาว่าะอ่อนแร
แ่ับนัวเล็เธอเหนื่อยอ่อนนหลับ่ายาย
เา็ไ้แ่ปิไฟในห้อสีเทาและเปิโมไฟหัวเียไว้้าเียวเพื่อนั่อ่านเอสาราไอแพเรื่อยเปื่อย
นอนมอใบหน้าิ้มลิ้มน่ารั
เ้าโรและผิวพรรอสาวไทยรหน้าเรียวามรู้สึมอบาเาไ้มาว่าใรที่เยพบเอหรือมีวามสัมพันธ์้วย
อีทั้เธอยัเป็นนแรที่เานอนร่วมเีย พามาอยู่ร่วมบ้าน ปรนเปรอให้ทุสิ่
และแทบะามใทุอย่า สุท้ายที่เาบอใร่อใรแม้แ่นเอว่า เธอพิเศษแล้วริๆ
็ือ นอย่าเาสามารถเอ่ยปาำว่า อโทษและเสียใ ่อผู้หิัวเล็นนี้ไ้โยไม่ิัเลย
ไม่รู้สึว่าเสียเียริสันิอนพูอโทษเธอออไป
มี็แ่ในอนแรที่ิว่านเอเหนือว่าและอายุมาว่า
แล้วไม่เยทำแบบนี้ับใรนิว่าะทำับเธอไม่ไ้
“ถ้าุวินเผลอทำเธอทุ์ใอี
เธอะรับำอโทษอีไหมนะ หนูี” มือให่หันหลัมือไล้แ้มเนียนไปมาแผ่วเบา
่อนะหัวเราะในลำอที่นรหน้าทำปามุบมิบแล้วมีน้ำลายย้อยออมานิหน่อย
“เ็หนอเ็น้อย...”
นัวโไ้แ่ส่ายหน้าบันและยับไป่ายแนบนร่าบานอนหลับาลเพื่อะพัผ่อนามเธอไปใน่ำืนแรที่เธอมาอยู่บ้านหลันี้
และเา็หวัว่าเธอะสามารถแ็แร่เพื่ออยู่้าเาไปไ้นานๆ
โยไม่้อเรลัวว่า
สัวันเธอะหนีหายหรือเาะัเธอออไปาวรีวิอันและัน
...... 4.2 ......
เา้อันน่ารัและลุวในมานะะ ฮ่าาาา
ุวิน็หื่นลอ ระวัะายาอหนูี อายุ็เยอะแล้ว ไม่รู้ทำไมแรเยอะ อิอิ
หนูีะมีหมาใหู้แลและเล่น้วยแล้ว รอูีว่าว่า หมาอุวินะเป็นหมาแบบไหน ^^
ความคิดเห็น