คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7
อนที่ 7
“ันยัไม่ทราบื่ออท่านเลยนะะ แล้ว็ท่านทำานอะไรหรือะ
ถึลาานออมาเที่ยว่าเมือไ้...” เสียใสถามึ้นเรียบร้อย
เมื่อรถม้าเลื่อนไปามทาที่มี้นไม้ึ้นบัแสแทั้สอ้าทา
ทำให้ไม่มีไอร้อนาวอาทิย์ระทบใบหน้า
แม้ลมโยะเย็นเยือเพราะอยู่ใล้่วฤูหนาว หา็ไม่หนาวเหน็บนั
“ันื่อ
รามิล เรื่อาน็เป็นารทำาน้านารเมือารปรอ แ่็หนีานมาว่าลาาน”
รับสั่อบ และสรวลอ่อนๆ ทำให้เธอยิ้มันๆ
“อ้าว...แล้วไม่ถูุหรือะ”
วาสีฟ้าใสายแววสสัย และมอูน้าๆ ริั
เ้าหลวทรพระสรวลเบาๆ
ทำให้เธอบุ้ยปาสสัยอีรั้ “ไม่หรอ ันเป็นนมีเส้นมีสายน่ะ ไม่มีใรล้าหือหรอ
เหมือนท่านหิอย่าไรล่ะ เห็นทุนเรันทั้นั้น”
รับสั่อบเธอและัอลับ
ทำให้เธอส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ นทอพระเนรเห็นรอยบุ๋ม้าแ้มเนียนนวล
ยิ่ใล้เธอเท่าไร็ยิ่หลเสน่ห์อเธอโย่ายทีเียว
“เวลาานันะุมา
พวเาเลยลัวัน แ่ถ้าวันหน้าไม่มีอำนาาท่านพ่อ ไม่มีใรสนใำพูอผู้หิัวเล็ๆ
หรอ่ะ” น้ำเสียนั้นมีแววเศร้าๆ แ่เธอ็ยืัวึ้น และมอูผู้ฟัยิ้มๆ มาให้
“ทำไมิอย่านั้น...ันว่าพวเาเรใท่านหิริๆ
มอูทุน็รั็เอ็นูมาทีเียวเียวนะ”
รับสั่นั้นทำให้นฟัยิ้มน้อยๆ
่อนะถามไถ่วามรู้สึอนมาเที่ยวที่ิมาเมือุสุม
ทำให้เิเสียพูุยและเสียหัวเราะัอยู่ลอทา
โยมีสายาอราอรัษ์และสาวใ้ทั้สี่นมอูอยูุ่น
เพราะลอระยะเวลาหลายปีที่ิามูแลเ้านายอพวนมา
ไม่เยไ้ยินเสียหัวเราะลั่นในพื้นที่สาธาระเ่นนี้เลย...
วิหารให่ประำเมือุสุม
ัสร้า้วยหินอ่อนสีาวอมฟ้าอมม่วาม ั้อยู่ท่ามลาสวนอไม้หลาสี เสียนร้อัอยู่รอบๆ
ทำให้บรรยาาศโยรอบน่าอภิรมย์อยู่ไม่น้อย
สายพระเนรทรทอพระเนรห้อประอบพิธีทาศาสนา ึ่เป็นโถให่อลัาร มีระลสีประอบเป็นภาพ่าๆ
ประับอยู่บนรอบหน้า่าบานยาวทั้สอ้านอวิหารอย่าสสัย
“่อระโยไร้อบไ้อย่าไร”
รับสั่ถามร่าบาที่ยืนอยู่ใล้ๆ
“ไม่ทราบริๆ
่ะ...เยถามแล้ว แ่ไม่มีใรอบไ้เลยเ่นัน
ทลอันแล้ว็ไม่ไ้ามที่บรรพบุรุษทำไว้ ้นหาำราและบันทึในห้อเ็บประวัิอวิหาร็ไม่พบวิธี่ะ...”
เธอบออย่าริั แล้วทำปายื่น อมลมแ้มป่ออย่าสสัยเ่นัน
นอีฝ่ายพยัหน้า้วยรอยยิ้มันมาหา
“นทำะายไปนานแล้วล่ะนะ
เพราะมีหลายบานเหลือเิน ะเหนื่อยมา เลยไม่มีใรอบเราไ้...” รับสั่นั้น ทำให้นฟัหัวเราะอบใ
“ท่านนี่ไม่ไุ้เหมือนหน้าับานะ
อารม์ัน็มีมาทีเียวเียว” เธอบอยิ้มๆ
อย่ารู้สึถึวามสบายใยามอยู่ใล้เา แม้ในอนแระัวลและระวััว
แ่ระยะห่าและมารยาทอเาที่แสออ็ทำให้เธอลายวามแลใไปไ้
ยิ่ไ้สนทนา่อัน็ยิ่รู้สึีึ้น
“ันูเป็นนุร้ายมาหรือ”
ำพูาเธอทำให้ทรนิ่ ่อนรับสั่ถามลับพร้อมรอยสรวลน้อยๆ
“หน้าาท่านุมา่ะ แ่พอุย้วยแล้ว็ไมุ่อย่าที่เห็นภายนอ”
เธอบอยิ้มให้อย่าสใส “เป็นารบอล่าวไ้ว่า
อย่ามอเพียภาพลัษ์ภายนอเท่านั้นไ้ีทีเียว”
เ้าหลวรามิลถึับนิ่ไปับำพูำาอเธอ
นทำให้ทรสรวลบันเล็น้อย และหันไปทอพระเนรวิหาร่อ้วยวามสนพระทัย ่อนะทรหยุยืนที่ภาพอามเทพาปี
ในมือมี่ออไม้หลาสีสันอยู่มามายหลายนาและนิพันธุ์
“รามิล...”
เสียใสัึ้นเบาๆ
ทำให้ทรื่นาภวั์ หันไปทอพระเนรร่าบาที่ยืนอยู่้าๆ อย่าแปลพระทัย
่อนะพยัพระพัร์รับฟัเธอที่เอ่ยบอล่าว่อ้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“ภาพนี้ื่อ “รามิล”
เหมือนท่าน เพราะรามิลหมายถึามเทพสูสุอเหล่าเทพ้านวามรั”
ำบอานัวบาร่าอรรทำให้ทรสรวลอ่อนๆ ประทานไปให้
“ใ่...รามิลือามเทพสูสุ แ่ันไม่ใีเหมือนบุรุษในภาพนี้หรอ...”
รับสั่บ็ทร้าวพระบาทออาบริเวนั้น
ทิ้วามัเือพระทัยับพระนามพระอ์เอที่มีมาเสมอ นทำให้เฟย์เนร่านิ่ ุน
อยูุ่เิมรู่หนึ่ว่าะเินามเบื้อพระนอมาเียบๆ
เมื่อมเยภายในวิหารนทั่วามวามพอพระทัยและยัไ้หิสาวอธิบายรายละเอียมามายแล้ว
ยามนี้วรอ์สู ให่ ้าวพระบาท้าๆ ยินีที่ะเป็นฝ่ายเส็ามหิสาวที่เินอยู่เบื้อพระพัร์ไปหนึ่้าว
เพื่อที่เธอะพาไปที่สวนอไม้อเธอเอ ที่อยู่ห่าออมาาวิหารไม่มานั หลัเส็มาับรถม้าประมาสิบนาที
และลเส็้วยพระบาท เพราะทาเ้าสู่สวนเป็นทาแบๆ เ้าไปในพื้นที่อหมู่บ้านั้อยู่
“อุ้ย!”
หิสาวสะุ้อนหิน้อนหนึ่ แ่อ้อมพระพาหาเอื้อมไปว้ารอบเอวอมาไ้
ท่านหิใอย่ามา ที่พระอ์รวเร็ว และ่วยเธอไว้อีรั้ นสบวาสีสวยที่เบิว้า่อนะะพริบถี่และ่อยๆ
ยับายยืนให้ี
“อบุ่ะ” เสียใสบอเรียบๆ
่อนะยืนให้มั่น เมื่ออ้อมแนให่ลายออ
“ไม่เป็นไร ทานี้มี้อนหินเยอะ
ระวัล่ะ เผื่อันไม่ทันมอ” รับสั่เรียบๆ เหมือนไม่ใส่พระทัย
แ่วามริทรทอพระเนรามเธออยู่ลอเวลา่าหา
“่ะ...ันมัุ่ม่ามเสมอ”
เธอบออายๆ และอีฝ่าย็หัวเราะออมาเบาๆ นถูเธอ้อนวให่ให้เสียที
“ไม่หรอๆ เธออบมอูรอบๆ
โยที่ไม่ไ้สัเพื้นที่เิน ทำให้เธอสะุ แ่็ไม่เห็นเป็นไร มีั้หลายนเป็นอย่าเธอหรือมาว่าอี”
พระสุรเสียห้าวทำให้เธอยิ้มไ้อี
“ท่านใีั” เสียใสบอร่าเริและยิ้มว้า
นแ้มเนียนสีมพูบุ๋ม นทำให้อีฝ่ายนิ่ไป “็ไม่ไุ้แบบภายนอไะ”
“หึ...เธอเป็นนแรนะที่บอว่า
ันใี...” รับสั่้วยอาารทรสรวลบัน ทำให้เิเสียหัวเราะเบาๆ
ระหว่าทาเิน
เ้าหลวรามิลทอพระเนรเธอที่เินอุ้มอไม้มามาย
นเหมือนเ็ๆ อหมอนเินไปเินมาอยู่ในแปลอไม้ เธอามอ่อนหวาน ละมุนละไม น่ารัน่าเอ็นู
และ็เ่านน่าใ
“สวยไหมะ”
เธออวอไม้มามายที่เ็บมา
วเนรสีนิลหรี่ลเล็น้อย
ปาพระโอษ์แย้มสรวลอ่อนบาเสมอ และยามเธอหันมามอพร้อมำถามราวเ็ัวน้อย ็ทำให้ทรสรวลน้อยๆ
ประทานไปให้ “อือ...”
“ันให้” หิสาวบอยิ้มๆ
และ้มลแบ่อไม้ยื่นให้อีฝ่ายำหนึ่
วรอ์สู ให่นิ่อึ้
ไม่เยมีใรเยให้อไม้มา่อน
“เอ่อ...ไม่เอา...ันเป็นผู้ายไม่เหมาะับอไม้...”
รับสั่ื่นๆ ที่เธอยื่นอไม้มาให้
“รับเถอะ่ะ
ิเสียว่าไ้าเพื่อนใหม่...” เธอบอยิ้มๆ ทำให้ทรเม้มพระโอษ์
่อนะรับมาถือไว้
“แหม...ไม่่อยเ้าับัวเลย...” เสียใสบอล้อๆ
หัวเราะเบาๆ ที่นัวสูให่หน้าาุันถืออไม้ไว้ในมือ
“็บอแล้ว...อย่ามาหัวเราะนะ”
พระสุรเสียุๆ แ่็แ่แล้ ่อนะยพระหัถ์ึ้นเหน้าผาเนียนเบาๆ
ทำให้เิเสียหัวเราะึ้น
เฟย์เนร่าในิหน่อยที่นอาวุโสว่ามายมือมาเาะหน้าผาเธอ
หา็แผ่วเบาอย่าเย้าหยอ นไ้แ่หัวเราะิั
เพราะภาพอเา็ูัันมาับวามุันมเ้มับอไม้หลาสีสันในอ้อมแน
แ่เธอไม่รู้ัวว่าำลัเผลอปล่อยใไปให้ับเาอย่าไม่ทันรั้รอเวลาให้ไ้ทำวามรู้ัันมาว่านี้
ภาพนั้นอเ้านายหนุ่มสาวอยู่ในสายาอนสนิททั้สี่ที่ิามมาูแล
แล้วหนุ่มสาวทั้สี่็หันมอหน้าัน แล้วถอนหายใพร้อมันอย่ามิไ้นัหมาย
่าฝ่าย่าลัลุ้มในแนวทาอน
เพราะสถานะอทั้หิสาวและบุรุษผู้นั้น็น่าะสูศัิ์แ่วามเป็นไป็มีปริศนาให้รุ่นิว่าะลเอยไ้อย่าไร
วรอ์สูให่ หนาราวำแพ เส็เียร่าแบบบาที่เินูแปลอไม้
และอธิบายรายละเอียมามายให้ฟั นทรเ้าพระทัยอะไรมาึ้นเี่ยวับอไม้
และศัรูที่ร้ายาออไม้้วย
วามลารอบรู้อเธอที่ลมาปิบัิาน่วยเหลือาวเมือทำให้ทรอะปลื้มพระทัยในัวนอเธอไม่น้อยทีเียว
“ท่านหิอรับ ท่านหิ”
เสียอนานเรียมาทา้านหลัอย่าร้อนรน นหิสาวหันไปมอ ายผู้ที่วิ่ระหืระหอบมาหา
และหยุยืน้มศีรษะให้ ่อนะหยุพัหายในิหนึ่
“มีหมายาพ่อ้าอัฤษมาอรับ ุอามิส์ให้มาามท่านหิไปรับรอ
ระผมเลยรีบวิ่มาเิ ลัวว่าท่านหิะวลับเสีย่อนเ้าไปในสำนัานแบบทุทีอรับ”
เาเอ่ยเรียบร้อยและยิ้มสใส
“ไ้้ะ อบในะ” หิสาวพยัหน้ารับำ
พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ่อนะเิน้าๆ เินไป้วยัน
เ้าหลวทรรุ่นิว่าสรีผู้นี้รู้ภาษาอัฤษ
แ่็ทรเ็บวามสสัยไว้เพราะเธอ็เิให้ไป้วยัน โยไม่ไ้รัเียเลย
และเป็นเรื่อีที่ะทรไ้เห็นารทำานอาวนวาระ หรืออาะไ้รับทราบ้อมูลาร้าบ้าไม่มา็น้อย
เพราะเธอำลัะไปอ่านเอสารหมายาอัฤษ และ้อรับรอเสีย้วยามำบอล่าวเมื่อรู่
............
ความคิดเห็น