คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2.1
เบอร์ลิน
ือเมือที่โรเ่ำลัอาศัยอยู่ในปัุบัน หิสาวถูส่ัวให้มาร่ำเรียนมหาวิทยาลัยที่เยอรมนี
และพัอาศัยอยู่้วยันับอเลิโนอย่าหลีเลี่ยหรือปิเสธสิ่ใไม่ไ้
เพราะผู้ปรอและเป็นเ้านายให่ัารให้เรียบร้อย้วยำพูที่แสน้ำใพร้อมห่วใย่อเธออย่าริใ
อีทั้ายหนุ่มยัใแสวามเอาใใส่ให้พวท่านเห็นว่าเาสามารถูแลเธอไ้เหมือนน้อสาว
ถึอลินาะไม่มีท่าทายินยอมมาเรียน่อ่าประเทศ้วยิมารา
เธอึเหมือนเป็นัวแทนน้อสาวให้เา และยัเ้าทาพวท่านที่ให้เหุผลว่า เธอะไ้อยูแลสอส่อพฤิรรมอายหนุ่มส่ไปให้พวท่านรับทราบ้วย
และยัมีนอยูแลเธอเวลาป่วยไ้หรือมีอาารปวประำเือนามประสาผู้หิ้วย
พวท่าะไ้หมห่วไม่้อัวล
โยหารู้ไม่ว่าบุรายนโอพวท่าน่าหาที่อยับาูเธอแทบะทุฝี้าว
ารรับำอเาที่ะูแลเธอใล้ิ็ือารมารัและลานเธอไม่มีสิ้นสุมาั้แ่ืนแรที่เินทามาถึ้วย้ำ
“อือ...ันเ็บนะ”
เสียสั่นเรือร้อออมา ่อนะไ้แ่เม้มริมฝีปาและยอมรับสิ่ที่ำลัเิึ้น...
ายหนุ่มมอูวหน้าเนียนที่แ่ำว่าปิและหลับาปี๋อยู่ใ้ร่าหนาอเาอย่าอบใ
อ้อมแนอเธอไว้แน่นนผิวเนื้อเสียสีันนไร้่อว่า
่อนะปลปล่อยวามสุสมไป่อนเธอเล็น้อย
แล้ว็ไ้ยินเสียเธอรวราลั่นพร้อมเรือนายอ่อนระทวยะระุเร็และระับโอบเาแนบแน่นไม่่าันับอ้อมาเรียวที่ย่ายบนบั้นเอวเาไว้
“เ็บ...แ่็สุสมลอ”
เสียห้าวพร่าเอ่ยระิบ้าหูเธอ
่อนะ้มหน้าูบไ้ไปมาที่วหน้าื้นเหื่อและไล่ไปทั่วออ เนินไหล่
และวลูื่มยอถันสีหวานอย่าหิวระหาย
โรเ่ราอ่อยับวามมัมาอเา
ผ่านเวลามาว่าั่วโมแล้วเา็ยัไม่หยุถอยห่าาร่าายเธอสันิ ไ้แ่ัเธอไว้บนเียนอน
และภายในห้อนอนที่ระอุและรุ่นไป้วยวาม้อารที่มาัหาอนเอาแ่ใัวเอ
แ่ิแล้ว็ยัีว่าที่เาะไม่สนใเธอเหมือนเพื่อนๆ
ที่อบมาเล่าให้ฟัว่าไม่เยพบวามสุสมในเ็ส์ับู่นอนเลย
เพราะพวผู้ายส่วนมา็ิถึแ่นเอ หาเธอ็ไม่ล้าะเล่าเรื่อแบบนี้ให้ใรฟั
ถึะมีเื้อสายเินรึ่เป็นนะวัน
หาารเิและเิบโที่เมือไทย็ทำให้เธอระาอายับารพูุยเปิเผยเรื่อบนเียับนอื่นแม้แ่ะเป็นเพื่อน็าม
เพราะไม่รู้เลยว่าวัน้าหน้าใระเอาเรื่อไปพู่ออย่าไรบ้า
หิสาวไ้แ่นอนรอรับารแสอออเา
ะบอว่าโีที่เาไม่สำส่อน็ใ่ แ่ะให้เธออยปรนนิบัิเาเสมอไม่ว่าเว้น็ไม่ไหว
เพราะเามีวาม้อารมาล้นเหลือเิน แม้ไม่ใ่นอบวามรุนแรทำร้ายร่าายู่นอน
แ่เา็ัวโหนาหนัและแสบทรัแสนร้อนเร่าและรุนแรเสมอยามอารม์ึ้นีสุ
หรือเวลาหุหิาาราน็อบมาลที่เธอลอ
นบาทีเธอ็เพลียแรและผิเวลารับประทานอาหารเ่นวันนี้
“ุเล ันหิวแล้วอะ...”
เสียอ่อยอ่อนเอ่ยบอออไปแล้ว็ถลึามออีฝ่ายที่นอนอ
เพราะเานิ่ันไปนิ่อนปล่อยเสียหัวเราะัลั่นออมา
อเลิโนะัทันทีับเสียอ่อยๆ
อนที่นอนอยู่ในอ้อมอเา และ่ายแนเรียวมาอร่าเาไว้หลวมๆ
หลัสุสมร่วมันไปเมื่อรู่ และปล่อยให้เา้มหน้าลิ้มิมรสเนื้อนาสาวไปมา
แล้ว็ไ้แ่หัวเราะันเมื่อเยหน้าาทรวอวบยอเอร์รี่สีหวานึ้นไปสบาสีสวยอเธอที่ะพริบถี่แล้วทำสีหน้าสลอย่าอวามเห็นใ
“มันไม่ำนะ” เธอว่าอนๆ
วันนี้เาูอารม์ีเธอึล้า่อำ้วย และ็ริเพราะเาไมุ่หรือวาเธอ
“อีรอบแล้วันะพาไปินเนอร์้าล่า”
บอไปามในเอ ไม่สนใท่าทาใอเธอที่อ้าปาหวอ าโ และำลัะถสะโพหนี เพราะเอื้อมมือให่ลไปับเอวอไว้แล้วยับายุเ่าึ้นเพื่อเลื่อนไหวนเออย่ารัวแร
“าบ้า! นหื่น!” เสียใสร้อะโน
หา็ไ้แ่นอนรอรับวาม่านไหวและส่เสียราไม่เป็นส่ำามอารม์ที่ไ้รับาเา
เธอมันอ่อนเียสาริๆ ำลั็สู้แรเาไม่ไ้เลย ะหนี็ยัเรียนไม่บ
ไ้แ่อทนเป็นผู้หิอเา่อไป...
อเลิโนมอูนัวบาที่สวมุมิิ้วยวามพอใ
เาไม่อบให้ใรมอโรเ่นั
แ่็ไม่เ้าในเอว่าทำไมเธอถึึูสายานอื่นไ้เสมอ ไม่ว่าะายหรือหิอบเหลียวมอเธอันลอเวลาเินทาไปไหน
หรือแ่เินามลา้าทา็าม พอเาโอบไหล่แสนเพรียวบาให้นั่ลบนเ้าอี้ัวหนึ่แล้ว็ไ้แ่หันไปเรียบริรให้นำเมนูมาเสนอ
่อนนเอะนั่ลที่เ้าอี้ัว้าันอโ๊ะภายในห้ออาหารนานาาิที่เป็นทรลม
“วันนี้บอสับุโรเ่ลมาเอเลย”
บริรทัทายพร้อม้มศีรษะไปยืนสำรวมรอ หลัายหนุ่มยยิ้มให้เียบๆ
“เธออยาินอาหารอะไร”
เสียห้าวเอ่ยถามน้าายที่เปิเมนููอยู่ นเธอทำท่ารุ่นิ
“อาหารไทยไหมะ ิถึเมือไทย”
อบแล้ว็ยิ้มอ่อนบา่อนะยยิ้มมาึ้นที่เาพยัหน้ารับ
“เพิ่ะมาอยู่ที่นี่ไ้ไม่เท่าไร”
เาเอ่ยเสียเรียบ หา็ไม่ไ้ว่าอะไร เพราะส่เสียสั่้มยำุ้
ผัพริิเม็มะม่วหิมพาน์ไ่ และ้าวสวยโถเล็
นอยารับประทานอาหารไทยมอนสั่อาหารไปสอเมนูนิ่
เพราะเาหันมอพร้อมบอให้เธอสั่อีสอเมนู้วยน้ำเสียุๆ
นเธอไ้แ่พยัหน้าและ้มเปิเมนูอาหารไทยูผ่านๆ และรีบสั่ามที่เา้อาร
“ปูผัผระหรี่ ับยำแลมอน”
เธอบอแล้ว็ปิเมนู่อนะส่ืน
“รับน้ำื่มอะไรีรับ”
บริรถามามหน้าที่ ่อนหันสบาายหนุ่มผู้เป็นเ้านายน้อยอนเอ
“น้ำแร่”
อบแล้ว็ยยิ้มเล็น้อย่อนพยัหน้ารับารทวนเมนูที่สั่
เมื่อนั่ันอยู่สอนที่โ๊ะอาหารายหนุ่ม็ไ้แ่มอูนัวเล็ว่าที่นั่หันมอรอบ้านเียบๆ
เามีวามรู้สึว่าริๆ โรเู่อ่อนหวานมาว่าน้อสาวอเา้วย้ำ
เพราะอลินา็อบไปี่มอเอร์ไ์อยู่บ่อยรั้ แม้เาไม่อยู่เมือไทยแล้ว แ่หิสาวรายนี้็แ่เรียนี่ม้า
ี่มอเอร์ไ์ าร่อสู้ป้อันัว ยิปืนเพียามหน้าที่เท่านั้น
เธอแทบะไม่สุสิหรือหาเวลาว่าไปทำิรรมเหล่านั้นเอเ่นน้อสาวอเาสันิ
และาที่พานเอมาสนิทิใล้เธอมาึ้น ็สัเว่านรหน้าอบอไม้
อบมอูภาพประับ อบุยเสียสอเสียสามับสัว์มามายที่พบเอ และ็อบทำอระุระิใ้เอ
“ไม่เยเ้ามาในห้ออาหารนานาาิรึ”
เสียห้าวัึ้นเมื่อมออีนอยู่หลายนาที
นถูถามสะุ้เล็น้อย
่อนะส่ายหน้า “็ันิน้าวบนห้อลอ”
“อือ...็ริ ลืมไป” เารับำแล้วพยัหน้ายิ้มๆ
่อนหันไปมอบริรที่นำน้ำื่มมาเสิร์ฟให้แล้วถอยออไป “ิน้าวเสร็อยาไปไหนไหม
วันนี้ันว่า”
“อยาึ้นไปนอนพั่ะ
ปวหัวเหมือนประำเือนะมา” เธออบแล้วยิ้มอ่อนบา
สบาเานิหน่อยนเห็นเานิ่ไปหา็พยัหน้ารับ “พรุ่นี้ันมีสอบเรื่อประวัิศาสร์ศิลป์อนสายๆ
้วย ลัวร่าายไม่ไหว”
“อือ ั้น็ิน้าวให้อิ่ม
ินยาแล้วนอนพั”
เาว่าเรียบราบไม่ไ้ิะุหรือ่อว่าที่เหมือนเธอะีันเาออเรื่อบนเีย
แ่่อนลมาที่นี่็ัวไปมามายแล้วเหมือนัน “แล้วเธออ่านหนัสือีแล้วรึ”
“อ่านแล้ว่ะ”
เธออบ้วยรอยยิ้มอ่อนบา ่อนะหันไปมอบริรที่นำอาหารที่สั่ไปมาเสิร์ฟ
วามหิวโหยทำให้รู้สึีในมออาหารและ้าวสวยรวยๆ
ที่ถูัให้ในานรหน้าาเป็นประายและยิ้มสใสนเียว
“ท่าทาเธอะหิวมาริๆ สินะโรส”
เาเย้านถูสายา้อนลับมา หา็ไ้แ่ส่ายหน้าหัวเราะในลำอ
่อนะเอื้อมมือัุ้ัวให่ใน้มยำไปใส่ในถ้วยแยพร้อมับัเห็ฟาและน้ำุปไปวาให้เธอเียบๆ
ระหว่าที่เ้าัวัปูผัผระหรี่ใส่านนเอ
“อบุ่ะ”
เสียที่อบอู้อี้เล็น้อย เพราะั้าวพร้อมับ้าวเ้าปาเมื่อรู่ นเาพยัหน้ายิ้มันมาหา
“ินเยอะๆ
ะไ้มีเนื้อมีหนัึ้นมาหน่อย นี่โแ่บาส่วน”
เาว่าไม่ริัแ่็มอรไปที่หน้าอเธอเสียเ้าัวมวิ้วิามอ
“ุเล็ลามลอเลยนะ”
เธอว่าเสียสะบัแล้วทำปายื่น
่อนะทำไม่สนใหันมาสนใับอาหารรหน้า่อและัรับประทานอย่าเอร็อร่อย
ายหนุ่มไ้แ่ยมุมปา
ไม่ปิเสธว่าเาอบมอหน้าอและสะโพอเธอนั
ยิ่เวลาเปลือยเปล่าเินไปเินมาในห้อนอนเพื่อะอาบน้ำหรืออาบน้ำ้วยันเายิ่ึั
ิแล้ว็ไ้แ่หายใแร ้อวบุมอารม์นึิไปไล
เพราะอาหารเพิ่มาเสิร์ฟรหน้า และเธอ็รับประทานอย่าหิวโหยอยู่้าๆ
ึ่มอูแล้วเหมือนเธอไปายอายอยามา
“นี่อ้าวมาหรือไ
ินอย่าับนออยาปาแห้” เาเอ่ยถาม
“เฮ้อ...ใรทำให้ันเพลียและิน้าวไม่รเวลาะ”
นหิวโหยว่าลับเสียเรียบพร้อมสายาที่้อนมอไปนิ่ๆ แล้วหันมาสนใอาหารรสอร่อยรหน้า่อ
ไม่ใส่ใว่าเาะว่าอะไรหรือไม่พอใไหม เพราะเธออ่อนล้าและหิวนมือสั่นริๆ
นถู่อว่าส่เสียในลำอพร้อมยมุมปา
วันนี้เา็ไม่่อยเ้าในเอว่าทำไมไม่หุหิหรือโมโห
อาเพราะผ่อนลายสบายัวมามาย่อนลมาแล้ว ทั้นั้นปิเสธไม่ไ้้วยว่า
เาไม่ใ่นทำให้โรเ่มีอาารเหมือนนไม่เยรับประทานอาหารรสอร่อยแบบนี้
พอเห็นนร่วมโ๊ะเริอาหารเา็รู้สึเอร็อร่อยึ้นมาบ้านเิม้าวสวยอีรอบทั้ให้นเอและน้าาย
“ันะออไปยิม ไหนๆ
เธอ็ะพัผ่อน” เสียห้าวเอ่ยึ้นระหว่าเินลับมายัเพนส์เฮ้า์อนเอ
ภายในอาารอห้อพัโรแรในเรือที่รอบรัวมีหุ้นส่วนอยู่ที่นี่
และใ้เป็นที่พัอาศัยมาเสมอยามทุนเินทามาทำานหรือท่อเที่ยว้วยัน
“่ะ ั้นันอัวนะ”
โรเ่เอ่ยเรียบร้อยพลา้มศีรษะให้เา เินเอื่อยเื่อยไปยัห้อพัส่วนัวอเธอเอที่ถูัไว้ใล้ๆ
ับห้อประำอเา
วามหรี่ลเล็น้อยมอูอาารอนอ่อนเพลียเินลับเ้าห้อไปเียบๆ
มอแล้ว็รู้สึเธอเินแปลๆ ่อนะเอ่ยถาม็หายเ้าห้อไป
ึไ้แ่เินไปเาะประูและเปิเ้าไปทันที นเ้าอห้อที่ไปนั่บนเีย้อนมาหา
“ทำไมเินเหมือนนหมแรนานั้น
ไปหาหมอไหม” ถามออไปแล้ว็ผะ ที่ถูอีฝ่ายวัสายาุึ้นมอมานิ่
“ไม่ำเป็น
นอนพัสัวันสอวัน็หาย่ะ” อบเสียห้วนแล้วยับายไปหยิบผ้าห่มมาลุมร่า่อยๆ
เอนหลันอนบนเีย
นฟันิ่ิแล้วหัวเราะในลำอ
“เ็บ...เหรอ”
“อือ... ุรีบออไปยิมเหอะ
ันะนอนหลับ” เธออบแล้วะแหันหลันอนไปทา้านนมาเยือนในห้อที่ไ้แ่ยืนหัวเราะเบาๆ
เอ่ยเสียรับำแล้วออไป โยปิประูห้อให้้วย หาเธอไ้แ่นอนหายใแร บัริมฝีปานิ่นเียว
“พ่อับแม่ไปเิใหม่นะ อย่ามามอหนูที่อยู่ในสภาพไม่่าาโสเภีนัเลย”
นที่้อลืน้อนสะอื้นลไปไ้แ่ถอนหายใแรับนเอไปมาหลายรั้
เธอไม่ไ้รัเียรอยสัมผัสาเาสันิ
นัวบาไ้แ่นอนะแอนเอแน่นึ้นบนเียหลัให่
ที่นอนหนานุ่ม หมอนหนุนแสนสบาย ผ้าห่มอบอุ่นหอมรุ่น ไม่ไ้ทำให้เธอสบสุไ้เลย
หัวใเธอยินยอมและโอนอ่อนไปามสัมผัสออเลิโนนถอนัวไม่ไ้
แม้ในอ้ายะบีบรันทรมานแ่ไหนยามถูเาอร่วมรั้วย หาวามสุสมที่ไ้รับาบทรัแสนร้อนแร็ไม่เยทำให้เธอทรมานาอน
เามอบประสบาร์แสนหวามไหวให้ับเธอไม่เยา ทุๆ
บทรัอเาทำให้เธอล่อลอยและมีวามสุเสมอ
ถึวามิบห่ามและรุนแรอเาะทำให้เธอเ็บายอยู่บ่อยรั้
แ่เา็ไม่ใ่นอบทำร้ายู่นอน
เพียผ่อนแรไม่่อยเป็นเมื่อเาำลัเริร่าใล้สุสม
แ่็นั่นเอ...เธอหลใหลับเรื่อเ่นนี้และสนุไปับเาอย่ามา
นถอยไม่ไ้อีแล้ว ็ไ้แ่มานอนเสียใทุรั้เมื่ออยู่นเียว
เพราะไม่ว่าอย่าไรอนาอทายาทระูลธุริเ่นเา็้อแ่านไปับผู้หิที่เหมาะสม
ไม่ใ่สาวำพร้าที่ถูเลี้ยมาในานะเ็รับใ้ในบ้านถึะไ้รับวามเอ็นูและส่เสียให้ร่ำเรียนสู็าม
หาเธอ็สอบิทุนมาไ้้วย
ไม่อย่านั้นบุพารีอเา็ไม่อนุาให้เธอมาเรียนเมือนอแน่นอน
เพราะนาบุรสาวแท้ๆ ยัเรียนที่เมือไทยเลย
“เป็นวามสุสมที่ไม่เยสบสุไ้เลยสินะโรส...”
เธอ็ไ้แ่พึมพำับนเอแล้วถอนหายใ
ยมือปาน้ำาที่เอ่อลอและรินไหลออมาเล็น้อยให้หายไป
่อนยับายนอนให้สบายอีรั้แล้วหลับาล
เพื่อะพัผ่อนร่าายและทุระบบสัมผัสให้ไ้่อนะไม่สบายไปอี
...... 2.1 ......
อิเล็หื่นลอๆ ส่วนหนูโรส็้ออทนเนอะ มีผัวแบบนี้ ฮ่าาาา
ปล. อโทษมาๆ ที่เรื่อนี้ไม่ไ้อัปวันเว้นวัน พอี่วนี้ยุ่หลายเรื่อ่ะ แมวป่วยเรื้อรั และัวเอ็ปวท้อบ่อย หมอบอเป็นลำไส้อัเสบ น่าเบื่อมาเลย อาาศ็ร้อน้วย มันเลยเพลียและเหนื่อยมา ยัไฝาิามไว้่อนนะะ ุ๊บๆ
ความคิดเห็น