คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภัยอันตรายคืบคลาน 2
[พวกเขาดูสนิทกันจังน่ะ]
[ความคิดก่อนหน้านี้ที่อยากให้เจ้าหนูนี่โดนไล่ออกหายไปเลย]
[ทำไมฉันรู้สึกว่ามันต้องเกิดเรื่องไม่ดีเเน่ๆ]
[เมนท์บนฉันก็คิดเหมือนกัน]
+2
.
.
.
"ท่านค่ะ ท่านเห็นใช่รึเปล่าค่ะ"
"อาฉันก็เห็น เครื่องบินนั่นมันไม่ใช่ปีกสองชั้นเเถม...ปืนที่ยิงด้วยอัตราลั่นสูงขนาดนั่น เราคงต้องพัฒนาให้เหมือนประเทศนี้(เยอรมัน)เเล้วหล่ะ"
"จากที่ดิฉันไปหาข้อมูลมาไม่มีประเทศไหนเลยที่ใช่สัญลักษ์ กางเขนเหล็ก เเบบนั้นมาก่อนเลยค่ะ"
"มีความเป็นไปได้ไหมว่าประเทศนั้นมันล้มสลายไปเเล้ว?"
"มีค่ะท่าน"
.
.
.
กลับไปในความทรงจำ
"จ่าค่ะเราเเยกออกมาเเบบนี้มันจะไม่เป็นไรหรอค่ะ?" โรซาเรีย
"ไม่หรอก เพราะเราจะต้องไปจุดนัดพบเพื่อไปเจอกองพันพันเซอร์ที่4 เเล้วจะได้บุกเข้าสตาลินกราดเลย" หลังจากจ่าพูดจบทหารทุกนายก็กกลืนน้ำลายกันเลยเพราะ....มันกำลังเข้าฤดูหนาวไงล่ะ
"เอาละ เช็กกระสุนให้พร้อมเอาไว้ เเบ่งให้เท่ากันละใครมีน้อยก็ช่วยๆกัน" จ่าพูดออกมา
"ผมมีตลับกระสุน2อัน กระสุนอีก10นัดนะ"
"ผมมีกระสุนเเค่5นัดเองกับตลับ1อัน ขอหน่อยสิพวก"
ทหารทุกนายก็เริ่มเเบ่งกระสุนกันส่วนโรซาเรียก็เดินเเยกออกมาหาโอดินเเละเอริกะ
"เห้ย~.....มีกระสุนเเค่10นัดเอง เเย่จัดเลยเเหะ" โอดินบ่นออกมา
"ก็เเหง่สิ! นายเป็นกระสุนเเบบพิเศษไง!มีเเค่นั้นก็พอเเล้ว!"เอริกะพูด ก่อนจะไปตบไหล่โอดิน
"เออ คือว่า" โรซาเรียค่อยๆพูดออกมา
"มีอะไรหรอ?" เอริกะ
"ปืนKarมันปลดเซฟตี้ไงค่ะ เเฮะๆ" โรซาเรียขำเเห้งออกมา
"อะไรเนี่ย ตอนอยู่ค่ายฝึกเขาไม่สอนเหรอโรซาเรีย" เอริกะ
"คือฉันลืมอะค่ะ เเหะๆ" โรซาเรียขำเเห้งเเล้วเกาหัวตัวเอง
"มาๆเดี๋ยวสอนเอง" เอริกะ
เเล้วเอริกะก็ปลดเซฟตี้ให้ เเล้วก็เดินคุยกันไปเเต่ว่า....การเดินโดยการเเบกของหนักกว่า10กิโลกรัมเเละปืนหนัก3-5 กิโลกรัม ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เสบียงอาหารที่มีก็เเถบจะหมดตั้งเเต่เดินทางกว่า5นาทีเพราะมีการปีนขึ้นเนินบ้างอะไรบ้าง
"เเฮ่ก....เเฮ่ก...เเฮ่ก...เหนื่อยสุดๆเลยขาชาหมดเลย" โรซาเรีย
"สตาลินกราดหน่ะ อึกๆ *เสียงดื่มน้ำ* ห่างจากนี่ไป50กิโลเมตรเลยน่ะโรซาเรียก็คงต้องเดินไปเรื่อยๆอย่างนี่เเหละ...เเฮ่ก.." เอริกะ
"เเฮ่ก...เเฮ่ก...เเฮ่ก รอกันด้วยสิฟร่ะ!" โอดินได้ตะโกนไล่หลังมา
"ฮาห์...ฮาห์..สภาพนายดูไม่จืดเลยน่ะค่ะคุณโอดิน" โรซาเรียพูดออกมาหลังจากเห็นสภาพของโอดิน
"พูดไม่ดูสภาพตัวเองเลยน่ะโรซาเรีย"
"ฮะๆ" โรซาเรียขำเเห้งอีกรอบก่อนจะมีคนตะโกนขึ้นมา
*โน่วววววว เขียนตั้งนานลืมดูฟรอนตัวอักศร!~*
"หมอบลง!!!!!!!!!!! เครื่องบินข้าศึก!!!!!!!!" เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็รีบหาที่กำบัง ส่วนโรซาเรียก็เเหงนหน้ามองขึ้นไป....จนเจอกับเครื่องบินสองลำของโซเวียต
Lavochkin La-5
La-5 ทั้งหมด2ลำ ที่พึ่งประจำการในต้นเดือนกุมภาพันธ์ ปี42 กำลังเอี้ยวตัวเครื่องเพื่อดูลาดลาว เหมือนจะมาเเค่ลาดตระเวนเท่านั้น... เเต่เหมือนโชคชตาจะเล่นตลก.....เครื่อง La-5 ลำหนึ่งได้สังเกตุเห็นพวกเธอก่อนจะโฉบลงมา....เเต่เธอก็สังเกตุอะไรอย่างหนึ่งได้.... La-5 ได้กราดยิงปืน20มม. ลงมาทำให้หน่วยของเธอเสียชีวิตไปสองรายด้วยสภาพชิ้นส่วนร่างกายเเหลกเละ มันทำให้โรซาเรียที่หลบอยู่ต้องขาอ่อนลงเเละมีของเหลวไหวออกมาจากเป้ากางเกง น้ำตาค่อยๆไหล เเต่ว่า....เธอเห็นมันบินวกกลับมาเเละพุ่งลงมาอีกรอบเเต่....มันไม่ยิงปืนลงมา....
กึก...
เฟี้ยว~
ระเบิดขนาด 50kg เเบบFAB-50SV ทั้งสองลูกถูกทิ้งลงมาจากใต้ปีกทั้งสองของ La-5 ...
ปัก!...
ติก...ติก...ติก...
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เหลืออีก 10.01 นาที
_________________________________________
จงค้าง! ไรท์ยังไม่ตาย! ไรท์ขอโทษที่หายไปสักพักน่ะครับ พอดีไม่ว้างเขียนกำลังซ้อมเเข่งระดับจังหวัดอยู่! ถ้าสั้นหรืออะไรขอโทษน่ะงับ!
ความคิดเห็น