คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : แม่มะนาวต่างนุด...
บทที่ 4
วัพฤษาสวรร์ รุเทพมหานร
ภายในห้อโถึ่ไ้ถูบแ่อย่าี ราวับหลุไปอยู่ในยุอพระเ้าหลุยส์แห่ฝรั่เศส เฟอร์นิเอร์ทุิ้นบ่บอถึวามหรู และสวยส่าามอย่ามีระับามแบบบับอนั้นสู แน่ล่ะ สิ่อำนวยวามสะวเหล่านี้ไม่สามารถบรรเทาวามโศเศร้าวามร้อนใอทุๆ นในวัแห่นี้ไ้ โยเพาะอย่ายิุ่หิพิสุทธิ์วิไลและเพียน ทั้สอนำลัอันร้อไห้ลอเวลา
“แม่ิ่อเ้าพี่สโรธรแล้ว าภัทร้อปลอภัย” หม่อมเ้าหิพรรวิไลรัสีรับสั่ทั้น้ำพระเนรลอเบ้า เพราะทรรัหมอภัทรหลานนนี้เป็นอย่ามา
“ลูหิใเย็น่อน อนนี้เราทำไ้็แ่รอ...พ่ออวามอนุเราะห์ไปยัเ้าหลวสโรธร[1]แล้ว พระอ์ะส่อำลัไป่วย้นหาในเป่ารอย่อรัอิสระนรเวียำันทร์...” หม่อมเ้าพิสุทธิำพรทรปลอบพระธิา และเ้าหลวสโรธรนาินทร์ แห่นรเวียำันทร์ ไ้เป็นพระาิฝั่พระนนีอ ม.. พรรวิไลรัสี
“หิพยายามแล้ว แ่อไม่ไ้ เ็แม่็ทรทราบ าภัทรไม่เยลำบา เรื่อลาป่าลาอยะเป็นอย่าไรบ้า็ไม่รู้” ุหิพิสุทธิ์วิไลพู
“ป่านนี้ยัยำะหาุหนูอเพียนเอหรือยั...” เพียนรำพึรำพันถึลูสาว ยัยำ หรือหมวำ หรือร้อยโทหิทิพย์พธูนั่นเอ
“ทาอทัพ็เียบ บอให้รอ...รอ...นี่็สามวันมาแล้ว ยัไม่มี่าวอะไรอี” ุหิพูบ็โผเ้าอุ้าหลวเพียนร่ำไห้อย่าน่าสสาร เพียนไ้แ่อลูบไล้หลัอุหิไปมาปลอบวั ทัู้่่าปลอบันและัน
ม.. พรรวิไลรัสีไ้แ่มอลูสาวและนา้าหลว นี่มันเรื่ออะไร นหนึ่ลูายหายไปในป่า อีนลูสาวเ้าไป่วยนหายในป่า หรือเป็นะา หรือพรหมลิิอเ็สอนนี้หรือเปล่านะ
ป่าิบ เรอย่ออรัอิสระภูาน
ทิพย์พธูและหมอภัทรออเินทาแ่เ้า ามแผนที่เธอ้อพาหมอหนุ่ม้ามหมู่บ้านาวเาเผ่าม้ ึ่หมู่บ้านนี้เป็นบิ๊บั้มเบอร์ระหว่ารัอิสระภูานับอทัพปลปล่อยะเหรี่ยเอบีอาร์ แ่็เป็นเรื่อน่าแปลใ เหุใอำลัะเหรี่ยเอบีอาร์ไม่ล้าใ้ำลัรุรานหมู่บ้านาวเาแห่นี้ มีเรื่อเล่าาน่อๆ ันมา เป็นเพราะหัวหน้าะเหรี่ยเอบีอาร์นั้นถูุไสยมน์ำที่ทุนรู้ัันในนาม ยาสั่ เรื่อนี้ทำให้ทิพย์พธูสสัยใร่รู้ สั่ให้ทำอะไร หรือสั่ไม่ใ้ทำอะไร แ่นั่นแหละ นั่นเป็นเพียำนานเล่าาน ันั้นเธอึพยายามะพาหมอภัทรเินทาให้ถึหมู่บ้านม้แห่นั้นโยเร็ว
เธอพาหมอภัทรลัเลาะไปามแนวภูเา หนทา่อน้ารและเป็นเนินรุระ แ่เพราะวันนี้อาาศปลอโปร่ มีลมพัเป็นรั้ราว พื้นินแห้บาส่วนเริ่มแห้ ทำให้เินไ้สบายไม่ลื่น
“หมวพั่อนไ้ไหม” หมอภัทรเรียร้อ
ทิพย์พธูหยุ พยัหน้าแทนำอบ านั้นเธอเินไปรอบๆ สำรวสถานที่
“หมอภัทร...”
ทิพย์พธูะโนพร้อมทั้วัมือเรีย หมอภัทรทำหน้า แ่เินไปหาผู้หมวสาวแ่โยี พลันเธอ้มหยิบมีที่เสียบอยู่ที่้นา แล้วัับ! ที่ลำ้นเถาวัลย์นาาัน
เธอไ้ยื่นเถาวัลย์ไปรหน้า
“น้ำสะอา ื่มสิ”
“เอ่อ...” เายั ะทำอย่าไรับเถาวัลย์ที่เธอยื่นมา นั่นทำให้ผู้หมวสาวรู้ทันทีว่าหมอภัทรไม่เ้าใ ันั้นเธอึสาธิแหนหน้า อ้าปา ื่มน้ำที่ไหลาเถาวัลย์
ผู้หมวสาวยื่นให้หมอภัทรอีรั้ ราวนี้หมอหนุ่มทำามวิธีารื่มน้ำอเธอเมื่อรู่นอิ่ม ลำอุ่มื่น มีแรึ้นมาในทันที
“นั่น้นอะไร” หมอภัทรถาม
“เถาน้ำ[2] หมอเพิ่เยินรั้แรสินะ”
“ีวิผม็มีแ่บ้านับโรพยาบาล เยเห็น้นเถาน้ำนั่น็แปลล่ะ”
ทิพย์พธูยิ้มพราย ำในทีท่าประหลับประเหลืออหมอหนุ่ม...นี่เราเป็นอะไร ทำไมอยับผิเาอยู่เรื่อย ะเป็นเย์ เป็นเ้ เป็นวา มันเี่ยวอะไรับเธอล่ะ... แ่แล้วมีเสียนวิ่ึั ัมาาพห้า้านร้าม นั่น ทำเธอุ๊ปา ่อนพยัเพยิให้หมอหนุ่มอยู่นิ่ๆ
“มีนมา”
ทิพย์พธู้อไปรหน้า สัาาบอเธอว่ามีนหลายนำลัวิ่มาในทิศทาที่เธอับหมอภัทรยืนอยู่ แย่แล้ว...เธอไ้ราอยู่ในใ ่อนัสินใแบบับพลัน
“เหวออออ...”
หมอภัทรร้อไม่เป็นภาษาเมื่อผู้หมวสาวเหวี่ยร่าอเาเ้าไปในพุ่มไม้้านหลั แรระาัพลั้าสารอแม่สาวประหลามะนาว่านุ[3] ทำหมอหนุ่มพุ่แหวแห้นห้า ูไถลไปราวับเล่นสไลเอร์ นั่นทำเอาหมอภัทระลึ ึๆๆ ในใิว่าายๆๆๆ
ยั…ยั…แม่มะนาว่านุนนี้ยัไม่หนำใ ับเาอย่าเร็ว นใบหน้าแนบไปับพื้น และในเสี้ยววินาทีนั้นเอ ยัยสาวประหลาไ้พุ่ไปลาิ่ไม้และห้าแห้มามาย ับๆๆ มาลุมร่าอเาและเธอไว้อย่ามิิ
เปรี้ย! เปรี้ย!
โอ๊ยยยย...
เสียปืนัึ้น และาม้วยเสียร้อ้วยวามเ็บปว ไม่นานนั มีร่าายรร์นหนึ่วิ่มา ทรุลรบริเวที่เธอับหมอหนุ่ม่อนัวอยู่
ใ่ ายรร์นนั้นถูยิ...หมอภัทรเห็นเหุาร์รหน้า เาอ้าปา นั่นทำเธอรีบเอื้อมมือปิปาอหมอไว้ เธอ้อาหมอหนุ่ม พร้อมับส่ายหน้า้าๆ
ทันใ ทหาระเหรี่ยลาะเวน 3 นายไ้ปราาย ทหารนายหนึ่เินถือปืน่อศีรษะายรร์ที่บาเ็บ และลุ่มทหาระเหรี่ยยืนถเถียัน ทิพย์พธูับใวามไ้ว่า ่า หรือ ไม่่า ายที่บาเ็บนนั้น
สุท้ายนายทหาระเหรี่ยนหนึ่เินรไปหมาย่อยิายเราะห์ร้าย หวัยิให้ายอย่าเผาน
“มันำลัะ่าเา”
หมอภัทรระิบระาบ แม้เาฟัภาษาะเหรี่ยไม่ออ แู่าท่าทา็รู้ไ้ว่ามันะ่าายเราะห์ร้าย ้านทิพย์พธูนิ่ ั่ใ มอภาพรหน้าประเมินสถานาร์
“่วยเา...” ิวิาอวามเป็นหมอ ทำหมอภัทรส่เสียัว่าเิม
นั่น ทำผู้หมวสาว็อ
นี่อีาหมอบ๊อส์ อยาายเรอะ...และเร็วทันวามิอผู้หมวสาว พลัน ปาระบอปืนทุระบอหันเปลี่ยนทิศทานเธออุทานออมาในใ…ิบหายแล้ว!…
ยามหน้าสิ่วหน้าวาน มัุรามายืนรอ...ทำให้เธอ้อัสินใ ถีบหมอภัทรอย่าแรในทันที
หมอภัทรระเ็นโ่ไปอยู่้านหลั้นไม้ านั้นบัเิเสียปืนัลั่นสนั่นป่า ปัๆๆๆๆๆ
เร็วปานสายฟ้าฟา ผู้หมวสาวลิ้ม้วนัวหลบระสุน านั้นปามีสั้นไปเป้าหมายรหน้า ภาพนั้นราวับหนัแอ็ั่น เธอไ้พุ่ม้วนหน้าอีรอบ เธอโร่ไปืนยิเปรี้ย! และ็เปรี้ย! อย่ารวเร็ว
เมื่อทุอย่าสบ เธอรีบไปหาหมอภัทร แรถีบเมื่อสัรู่ทำให้หมอหนุ่มระแทับ้นไม้ สลบเหมือ ทิพย์พธูรีบเลียร์พื้นที่ ลาศพทหาระเหรี่ยไปอรวมันไว้อีมุม ่อนลาร่าให่หมอภัทรและายเราะห์ร้ายมาไว้ใ้้นไม้ให่ ปิบัิาร่วยีวิุเินไ้เริ่มึ้นเมื่อเห็นว่าหมอภัทรไม่มีทีท่าะฟื้น
“นายไหวไหม” ทิพย์พธูถามายเราะห์ร้าย้วยภาษาาวเาเผ่าม้
“วะ...ไหว...” เสียอบลับภาษาเียวัน้วยเสียแหบพล่า
ทิพย์พธูสำรวร่าายอายเราะห์ร้ายพบว่าถูยิรหัวไหล่้านวา เลือสีแๆ ไหลทะลัไม่หยุ “ัน้อเอาระสุนออ”
ายเราะห์ร้ายพยัหน้า
“นายแผลไว้่อนนะ”
สิ่แรที่เธอทำือ่ออไฟให้ลุโน านั้นเธอรีบ้นอุปร์าเป้สะพายหลั หยิบุปมพยาบาลเบื้อ้น เธอพบว่ามีเพียเบาีนเท่านั้นที่สามารถใ้ไ้ในยามนี้ แผลอายนนี้สาหัส หาเอาระสุนออ ะทำให้บาแผลีาเพิ่มึ้น และเลืออาไหลไม่หยุไ้ ันั้นเธอึ้อัสินใทำอะไรบาอย่า
ทิพย์พธูส่ผ้าให้เาั านนี้้อผ่าแบบสๆ
เธอหยิบเบาีนราที่มีพสั้นและบาแผล านั้นรีลบนแผลที่ถูยิเป็นทายาว เธอวานนพบหัวระสุนและนำมันออทันที
“อทนหน่อยนะ” ผู้หมวสาวย้ำ
เลือสีแานทะลัราวับน้ำหลา เธอหยิบเ็มเย็บผ้าออมาเย็บแผลสๆ านั้นเทเบาีน่าเื้อโร้ำอีรอบ ั้นอนสุท้ายนี้สำั เธอหยิบมีที่เผาไฟนร้อนลบนบาแผลในทันที นั่นเป็นหลัารเียวับ Cauterization ือห้ามเลือ้วยวามร้อน
“เลือหยุแล้ว นายินยานี่ะ”
พูบ เธอยื่นยาพาราเลามอลให้ 2 เม็ให้ายเราะห์ร้าย เารับไปิน สีหน้านั้นูอิโรยเพราะเสียเลือมา ไม่นานเา็หลับไป้วยวามอ่อนเพลีย ึ่เป็นเวลาเียวันับหมอภัทรไ้ลืมาึ้น
หมอภัทรมึน สั่นหัวไปมาหลายรอบเพื่อเรียสิสัลับืนมา
“อูยยยยยย…..” หมอภัทรยมือแะหน้าผาัวเอ ่อนราออมาเบาๆ
“โอยยยย...”
เ็บหัวะมั…หมอภัทระั เบิาว้า เหุาร์ย้อนหลัหลั่ไหลเ้าหัวราวมีเวทมน์เาวู…เห้ยยยย….แม่มะนาว่านุถีบเาระเ็น และหัวพุ่นับ้นไม้ หลัานือ หัวที่ปูโนบวมเท่าไ่ไ่ เมื่อิถึรนี้ทำเอาหมอหนุ่มโรธปรอทพุ่…ทำอาารมึนและปวหัวเมื่อรู่หายไปเป็นปลิทิ้
“ฟื้นแล้วเหรอ” ผู้หมวสาวถาม เสียนั่นทำหมอภัทรหน้าึ หันมาทำาเียว
“นีุ่ เป็นพวาิสม์หรือไ”
ผู้หมวสาวไม่อบ ทำเพียเหล่ามอ หมอภัทรพู่อทันที
“ผมพิาร่อนถึรัภูานเพราะหมวนี่แหละ”
“ะให้ทำไล่ะ ็หมอนั่นแหละส่เสียั เห็นไหมปืนไม่รู้ี่ระบอหันมา่อ” ผู้หมวสาวพยายามอธิบาย
หมอภัทรไม่สนใว่าเธอพูอะไร เายัไม่ยอมบมีเสียบ่นพึมพำเล็ลอออมา
“ีนหนัะมั นี่นระิบนระาบยับินวนอยู่บนหัวเ็มไปหม”
ทิพย์พธูยิ้มมุมปา ทำเป็นไม่ใส่ใ านั้นยื่นระบอน้ำไปให้ เมื่อิบน้ำเรียบร้อย เาอารม์ีึ้น ึหันไปเห็นายเราะห์ร้ายนอนสบนิ่
หมอภัทรรีบไปูอาารในทันที
“หมวผ่าเอาระสุนออเหรอ”
“อื้ม” ทิพย์พธูพึมพำ เธอเินหนีไปสัเสถานาร์รอบๆ ที่พัอีรั้
หมอภัทรมอผู้หมวสาว้วยวามทึ่ นอาศิลปะาร่อสู้ที่ไม่เป็นรอใร เธอผ่าัเอาระสุนออและใ้เทนิห้ามเลือ้วยวามร้อนในรีุเินไ้ี อีทั้ฝีมือารเย็บแผลแ่ละเ็มูสวยามราวเธอเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่...อยารู้ั หล่อนทำอะไรไม่ไ้บ้านะ แม่มะนาว่านุ...
[1] อ้าถึ พระาิฝ่ายพระมารา เ้าหลวสโรธรนาินทร์ เป็นเ้าหลวแห่นรเวียำันทร์ รัอิสระอันมีอาาเิับประเทศไทยและรัภูาน ึ่ผู้เียนสมมุิึ้นในนิยายเรื่อ พันธนาารรันารา ประพันธ์โย เทียรา
[2] เถาน้ำ มีอีหลายื่อ เถาวัลย์น้ำ เรือเาน้ำ ส้มเฮีย ส้มออบ ส้มละออม เรือพัน้าย เถาพัน้าย เถาวัลย์ปูน ฯลฯ เป็นไม้เถานาเล็มัเลื้อยพันพา้นไม้นิอื่น ึ้นในป่าิบ ลำ้นอุ้มน้ำ สามารถใ้ื่มไ้
[3] มะนาว่านุ เป็นำผวน มนุษย์่าาว
ความคิดเห็น