คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สับสน หรือหมอภัทรเป็นเก้งกวางบ่างชะนี
บทที่ 3
ผู้หิ!!…..
หมวำเป็นผู้หิ!!…..หมอภัทรอึ้ มึน
ภาพรหน้าทำให้เาระหน วาเบิโพล้วยวามใ เหุใอทัพึส่ผู้หินนี้มา บ้า บ้า บ้า บ้าไปแล้ว ทำไม ทำไม เป็นำถามสั้นๆ แ่ไม่อาหาำอบไ้ ร่าอรรอ้อนแอ้นที่่อนภายใุ้ทหารลายพรา ไ้เผยให้เห็นโเ่น่อสายา
ทำไมอทัพไม่ส่ทหารหนุ่มรร์ แบบว่าหน่วยรบพิเศษ แนวแรมโบ้ หรือไม่็นเหล็ เายัะรู้สึอุ่นใ มีโอาสรอีวิออไปาป่าไ้มาว่านี้
โอยยยย…านนี้มีหวั เละ เละ ไ้ไปนอนุยับรา้นไม้แน่ๆ….ใรันเป็น้าวโปรเ็ ส่ยัยทอมบอยมา….
“หมอ หมอ หมอภัทร...” ทิพย์พธูเรียื่อ้ำๆ เธอเห็นหมอภัทรเหม่อ เหมือนอยู่ในภวั์อะไรสัอย่า
“เอ่อ...เอ่อ...ผมเห็นไม่ั ่วยึแนเสื้อึ้นอีหน่อย”
ผู้หมวสาวไม่พูอะไร ทำามอย่าว่า่าย เธอเลิแนเสื้อึ้นนถึหัวไหล่เผยให้เห็นสีผิว้านอแนเสื้อัับผิว้านในึ่นวลผ่อ นั่น ทำหมอภัทระั วามรู้สึแปลประหลาเิึ้นอย่า่วยไม่ไ้
“เ็บไหม” เสียนุ่มทุ้มอถามผู้หมวสาวไม่ไ้
“ไม่”
ทิพย์พธูสะรู้สึร้อนผ่าว แ่นั่นไม่สามารถหยุหัวใน้อยๆ มันเ้นูมาม เมื่อใบหน้าหมอภัทร้มเ้าใล้
ยัยำอย่านะ..อย่า...อย่า...ผู้หมวสาวพยายามห้ามใัวเอ แ่ให้ายเหอะ!! หัวใเธอ มันแรแทบหลุระเ็นออมา้านนอ...หมอภัทรือ รั้อห้าม เพียแ่ิวามผิหวั็บัเิ เธอไม่สามารถทำอะไรไ้ นอาฝัวามรันี้ไว้ใ้้นบึ้หัวใว่า 12 ปี
“รอยระสุนทะลุ ทำให้เิแผลีา ผมไม่มีอุปร์ทำแผล ทำไ้แ่เอาผ้าสะอามัไว้่อน”
ทิพย์พธูล้วลไปในเป้สะพาย เธอหยิบถุิป ภายในบรรุอะไรบาอย่ายื่นไปรหน้าหมอหนุ่ม
“นี่” ผู้หมวสาวอบสั้นและห้วน แล้วไม่พูอะไรอี ้วยเรหมอหนุ่มะสัเเห็นสีหน้าและแววาที่ผิปิ
หมอภัทรเปิถุิป านั้นเาไ้หยิบเ็มเย็บแผล สำลี แอลอฮอล์ และผ้า๊อออมา
“้อเย็บแผล ป้อันาริเื้อ” น้ำเสียหมอภัทรพูามหลัวิาารแพทย์
ผู้หมวสาวทำเพียพยัหน้า
หมอหนุ่มลอบมอแล้วพู่อว่า “ไม่มียาานะ”
“หมอเย็บไ้เลย”
หมอภัทรยิ้มให้ในวามเป็นสรีเหล็ ่อนหยิบเ็มใส่้ายแล้วเริ่มลมือ
“อ๊ะ...” ทิพย์พธูสะุ้เมื่อปลายเ็มทิ่มล
หมอภัทระั แน่ล่ะ ไม่มียาา เลล์ประสาทรับรู้วามรู้สึ็ยัทำานเ็มร้อย
“เ็บหน่อยนะ”
ทิพย์พธูไม่อบ เธอนั่นิ่ๆ ราวับปูนปั้น ทั้ที่ในวามเป็นริ เธอสัมผัสไ้ถึวามเ็บี๊...ในแ่ละเ็มที่ทิ่มผ่านเนื้อ เมื่อทุอย่าเรียบร้อย ผู้หมวสาวลุึ้นเินวนเวียนไปรอบๆ ที่พั เหมือนสำรวรวสอบวามปลอภัย ึ่นั้น ทำให้หมอภัทรแอบลอบมอเารู้สึทึ่ ในวามอึ วามทึ และแร่เินร่าายภายนอ
เาทำแผลใส่ยาให้เธอเรียบร้อย านั้นัเ็บอุปร์ เธอรู้สึอึอั ึ่ไม่รู้ว่าิไปเอหรือเปล่า ันั้นเธอึลุึ้นแสร้ทำเป็นสำรวไปรอบๆ เพิพั
“หมอ นอน่อนเลยนะ”
เสียทิพย์พธูัึ้น นั่น ทำให้หมอภัทรพยัหน้ารับ ่อนระเถิบัวไปนอนราบ วันนี้เรียว่าสาหัส สำหรับนายแพทย์อย่าเา พอล้มัวลนอนเา็ผล็อยหลับไปในทันที
ทิพย์พธูไม่สามารถหยุวามัวล เธอเินมาหยุนิ่ มอหมอหนุ่ม้วยวามเป็นห่ว ภาพหมอหนุ่มนอนุู้ ทำใบาหวั่นไหว วามสสารระนเห็นอเห็นใพุ่ทะยาน เธอไม่อยาเื่อัวเอะมีโอาสอยู่ับหมอภัทรเพียลำพั แม้ไม่ใ่บรรยาาศโรแมนิแบบในหนัรัโรแมนิ รุบๆ ยั่วๆ ฟินิหมอน แ่มัน็ทำให้หัวใน้อยๆ ลับมามีีวิีวาไ้อีรั้
“อทนไว้นะ...ุหมอ...”
เสียทิพย์พธูผะแผ่ว หมอะทนทาน่อวามยาลำบาไ้สัเพียไรนะ นั่น ือสิ่ที่ผู้หมวสาวถามัวเอลอ อย่าไรเสีย เวลานี้หมอภัทรปลอภัย ผู้หมวสาวรู้สึสบายใไปเปลาะหนึ่ เธอหย่อนัวลนั่้าอไฟ มือน้อยๆ หยิบฟืนสุมไฟเพิ่ม บ่อยรั้ที่เธอเหลือบามอหมอภัทร เพราะอาาศรอบๆ ยิ่ึยิ่ทวีวามเย็นยะเยือ
“อื้ออออ.....” เสียหมอราอือออในลำอ ่อนพลิลับไปนอนออุู้
“หมอ...หมอ...” เธอเย่าัวหมอเบาๆ เพราะาว่าหมอำลัฝันร้าย
ทิพย์พธูหันไปเิมฟืนให้ไปุโน เมื่อหันมาอีรั้พบว่าเสียลมหายใอหมอนั้นสม่ำเสมอ สุท้ายผู้หมวสาวัสินใล้มัวนอนเีย้า ใ้มือน้อยๆ โอบอร่าให่หวัให้ร่าายเป็นผ้าห่มให้ันและัน
เ้าวันใหม่ อาาศยามเ้ามีหมอหนา บรรยาาศูอึมรึม ท้อฟ้ามีเมำปลุม
“ื่นแล้วหรือ” ทิพย์พธูร้อถาม เมื่อหมอภัทรที่นอนอยู่ ันัวลุึ้นนั่อย่า้าๆ
“ผมปวามเนื้อามัวั” หมอภัทรัวเีย
ทิพย์พธูมอ แวบหนึ่นัยน์าสวยายแววห่วใย
“นั่น ใบฝรั่ หมอเี้ยวะหน่อย น้ำระบอแรเอาไปบ้วนปา”
หมอภัทรยื่นมือหยิบใบฝรั่เ้าปา
...สัเนิ้ว้อย...สัลัษ์ออย่าหนึ่อเ้วา[1] นิ้วะี เ้ ถ่า าออ เมื่อหยิบับสิ่อ...ะบ้าาย ูสิ มันถ่านะทิ่มาอยู่แระ...ทิพย์พธูลอบมอ สายานั้นบ่บอว่าเสียายอ
หมอหนุ่มไ้เี้ยวใบฝรั่นละเอียและายทิ้ านั้นหยิบระบอไม้ไผ่ึ้นบ้วนปา
“อ๊า...น้ำอะไร”
“ิ่่อย้ม เอาไว้บ้วนปา”
“ทำไมไม่บอ รสาิมันอี๋มาๆ” ริยาบ่นระุ๊ระิ๊ ออแนวแ๋ว พ.ส.[2] นั่นทำหมวสาวอำไม่ไ้ เธอล้วหยิบยาพาราเามอลในเป้ส่ให้
“นี่พาราสัสอเม็ ูท่าหมอน่าะเป็นไ้แล้ว”
หมอภัทรรับยา ใส่ปาเมื่อเรียบร้อยแล้วถาม่อว่า“แล้วะไปทาไหน่อล่ะหมว”
ทันใ เสียฟ้าผ่า เปรี้ย! นั่นทำหมอภัทรระโโหยว้าแนอเธอไว้ราวับเ็ๆ
“อร้ายยยย...อะไร...”
ทิพย์พธูเหลือบมอมือให่ที่เาะแนเธอแน่น พอหมอภัทรรู้สึัว็ระเถิบถอยห่า
“แถวนี้เป็นป่าิบื้น อาาศมัแปรปรวน” เธออธิบาย น้ำเสียเรียบ
“ฝนะเหรอ”
“ใ่ ูะหนั ที่นี่ใล้ลำธารเินไปเราะไม่ปลอภัย”
“ะให้ผม่วยอะไรไหม”
“ไม่้อ ไปพัผ่อนรโน้น เี๋ยวเลียร์เสร็เราะไ้เินทา่อ”
ผู้หมวสาวเลียร์สถานที่ ทำราวับไม่เยมีใรมาั้แ้มป์พัพิมา่อน ส่วนหมอภัทรหลัาินอาหารที่เธอเรียมไว้ให้แล้ว เาไ้เินออไปยืเส้นยืสายรอบๆ หมอแอบิในใหานี้ไม่ใ่สถานาร์ผิปิ แ่เป็นารออมาปีนเาหรือเินป่า ัวเามีวามสุไม่น้อย ไ้ึมับใล้ิธรรมาิ
ลมเย็นๆ พัเอื่อย บรรยาาศโยรอบเริ่มมุมัวไม่แ่มใส แ่ทว่าอาาศนั่นสิลับเย็นยะเยืออย่าประหลา ไม่นานนัละอออน้ำฝนเริ่มโปรยปราย พลัน พื้นินสั่นเป็นระยะๆ ราวับแผ่นินไหว นั่นทำผู้หมวสาวรีบเินมาว้าแนหมอภัทร
“วิ่!!!….”
เสียทิพย์พธูั้อ เธอเร็วว่าที่เาิไว้ มือน้อยๆ ลาแนหมอภัทรออวิ่อย่าไม่ิีวิ
“อะไรหมว...” หมอภัทรร้อถาม สีหน้าระหนเพราะไม่รู้ว่าำลัวิ่หนีอะไร
“วิ่...วิ่ ไม่ทันแล้ว...” ผู้หมวสาวสำทับอีรอบ เมื่อหมอภัทร็หันไปวาเ้ม้อเบิว้า สายน้ำหลาเี่ยวไหลแรุ่น้นพวยพุ่มายัลำธารเบื้อล่า นหมอภัทรอ้าปา้า
“๊าย าย ๊าย าย...” หมอภัทรร้อเสียหลผิวิสัยายแท้ ารที่เาร้อออมาอย่านั้น นทำให้เราร์รวับ ลิ ่า บ่า ะนี อทิพย์พธูเริ่มทำานในทันที
“เร็ว หมอเร็ว...ปีนึ้นไป...” เธอเร่เร้า ่อนัน้นอหมอภัทรนสุแรเิ หวัให้เาปีนถึ้านบนให้เร็วว่าระแสน้ำป่า
“อึ๊บบบบ...ถะ ถึแล้ว...” หมอภัทรผ่อนลมออาปา เาหันมายิ้มให้ผู้หมวสาว
ทิพย์พธูปีนามึ้นไป แ่ทว่าเมื่อถึ้านบนเนินเา เธอลับพบว่ามีีมัุราัวเื่อูอแผ่แม่เบี้ยพร้อม อยู่้านหลัอหมอหนุ่ม เธอมวิ้ว นิ่วหน้า นี่่าบ้าบอ เราะห์้ำรรมัให้พบเอ King Cobra หรือ ูอายัษ์ อสรพิษร้ายแห่ป่าิบ...
“อย่ายับ...” เสียทิพย์พธูแ่นเสีย นัยน์าสวยวาววับ ้อาสัว์ร้ายไม่วา
“มะ...หมว...”
“นิ่ๆ นะหมอ” ผู้หมวสาวไม่พูเปล่ามือนั้นไ้ล้วลไปที่ปลายา วัเอามีพสั้นออมาำแน่น แ่วามอยารู้อยาเห็นอหมอหนุ่มนั้น็เป็นเหุนไ้ เมื่อเา่อยๆ เบนสายาไป้านหลั แ่เมื่อวาเ้มปะับนัยน์าพาูอาให่ ทำเอาหมอหนุ่มลมสว้านีลับในทันที
“เอ่อออออ....เอิ๊….”
ร่าให่อหมอหนุ่มระทวย ล้มพับ สิ้นสิ วินาทีนั้นพาูยัษ์ยัวเรียม แ่ทิพย์พธูเลื่อนไหวเร็วว่าวามิ เธอว้ามีพสั้นพุ่ปัึ! เ้าัอูาระเ็น
[1] เ้ หมายถึ เย์ที่ภายนอเป็นผู้ายและแมนมาๆ บารั้เรีย เย์ิ และ วา หมายถึ เย์ที่ภายนอออสาวนิๆ แ่ไม่มา บารั้เรีย เย์วีน
[2] พ.ส. อ่านว่า พอสอ ศัพท์สาวประเภทสอ ปี 2564 หมายถึ พี่สาว
ความคิดเห็น