คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ว๊ากกกก...หมวดสุดโต่ง ทำตระหนกสุดใจ
ร่าอทั้สอลอยละลิ่วปลิ่วามแรโน้มถ่วโล ิ่สู่ท้อน้ำเบื้อล่า
หมอภัทรใสุีวิ นี่ระมั นำลัใล้ายรู้สึอย่าไร แ่ทว่า…เาะทำอะไรไ้ นอาผวาอร่าหมวำไว้ เป็นสิ่ยึเหนี่ยวสุท้ายเวลานี้
ู้มมมมมม....
ทิพย์พธูึสิลับไปไ้่อน ทันทีที่ถึพื้นน้ำผู้หมวสาวรีบแ้มัผ้าที่ผูิัน ึ่วินาทีนั้นหมอภัทรสลบเหมือเพราะแรระแทผิวน้ำ ผู้หมวสาวรู้ีเรื่อแรัน้านใ้น้ำ ันั้นเธอปล่อยัวให้ลู่ามแรน้ำึร่าทั้สอิ่ลึ ผู้หมวสาวทำเพียรอเวลาีัวึ้นเหนือผิวน้ำ
ทันทีที่โผล่พ้นน้ำ เธอรีบสอมือเ้ารัแร้อหมอภัทร านั้นลาร่าให่ไปยัายฝั่
“ุหมอ!...ุหมอ!...”
หมอภัทรยันิ่อยู่ ผู้หมวสาวรีบ้มหน้าลบับหน้าอให่ ทันที่ที่ไ้ยินเสียเ้นอหัวใ เธอ็รู้สึโล่ใ...เายัหายใ...เายัไม่าย...ผู้หมวสาวรีบสำรวรวามแนาและร่าาย ทุอวัยวะยัอยู่ในลัษะปิ แ่เมื่อเธอหันหน้ามาอีรั้เธอรู้สึถึวามปิปิ
ผู้หมวสาวยมือแะลำอ รเส้นเลือให่ มันยัเ้นอยู่ แ่ทว่าเมื่อเอามือแะที่มู ้อทำให้เธอหัวใระุวาบ...
ุหมอหยุหายใ!!
ทิพย์พธูรีบเร่ปมพยาบาล ลมือทำารผายปอ เริ่มาเป่าลมเ้าปา านั้นบริเวหน้าอ นับไป 30 รั้่อรอบ แล้วทำารเป่าลมเ้าทาปา 2 รั้ เธอทำเ่นเิมวนไป นเ็มาถึเ็ที่ 2 พลัน หน้าออหมอภัทรระเพื่อม านั้นมีอาารสำลัน้ำ ผู้หมวสาวรีบับหมอนอนะแให้น้ำไหลออมาาปาอหมอภัทรให้หม
ทิพย์พธูผ่อนลมหายใออาปา อย่าน้อยอนนี้เาปลอภัยีแล้ว
“เป็นอย่าไรบ้า” ผู้หมวสาวพยุหมอภัทรลุึ้นนั่
“แ่...แ่...” เสียไออหมอภัทรนับเป็นสัาที่ี แ่รัน้ามับหมอหนุ่ม เมื่อไ้ยินเสีย้นอที่ทำให้เือบไปเฝ้าพามัุรา วามโรธ็พุ่ทะยานราวบั้ไฟประลัยัลป์
“หมว....” หมอภัทรวาแว้เสียสู ไ้เพียำเียวเท่านั้น พลัน น้ำ็ทะลัออปาออมูอีรอบ
“ุหมอ...” มือเรียวอผู้หมวสาวรีบลูบแผ่นหลัให่อย่าห่วใย
“แ่...แ่...แ่...แ่...” หมอภัทรไอ สำลัน้ำอีรั้
หมวสาวรู้สึสสารับใ ูท่าุหมอื่มน้ำในสระไปมาโ ว่าไปแล้วะโทษเธอ็ไม่ไ้หรอนะ ้อโทษโะา และ ผู้พันศัิ์าย หัวหน้าหน่วยอมมานโพยั์ำรามที่ส่เธอให้มาทำภาริลับรั้นี้
“นี่! นี่! หมวไม่ไ้ั้ใใ่ไหม” หมอภัทรยัไม่ยอมบเรื่อ ้อหน้าหมวสาวเม็ และพยายามเ้นเสียถาม
หมวทิพย์พธูแล้ไม่รู้เรื่อ หันลับมาีหน้ามึนใส่
“เรื่ออะไร”
“็เรื่อ…เรื่อ…ระโหน้าผานั่น!" หมอภัทรเสียเียว เรี้ยวราใส่เธอ
หมวทิพย์พธูหันมา ทำหน้าริั ่อนอบอย่าหนัแน่นว่า “ั้ใ...”
นั่น ทำหมอภัทรปรอทพุ่อีระลอ ริมฝีปาสั่นระริ้วยวามโรธ หมอภัทรมอเธอเหมือนอสุรายโผล่มาามิิอื่น
“นี่หมว นั่น ะ่าผมนะ...”
“แล้วหมอายหรือยัล่ะ ไม่รู้หรือว่าแล้ ะบอไว้รนี้เลยนะ ภาริันือ นำหมอออาป่านี้ไปอย่าปลอภัย ไม่เห็นหรือไ มีหน่วยลาระเวนไล่่า ยิระสุนใส่ ไม่ระโเราไ้เป็นผีเฝ้าป่าันนะสิ” ผู้หมวสาวย้อนแย้ พูสวนออไปยาวเหยีย เธอรู้ีว่าหมอภัทรำลัวัเสีย เาเป็นผู้ีแปสาแหรารระทำห่ามๆ แบบนี้เามอว่าอันราย แ่รัน้ามนั่นในทาทหารือารแ้ปัหาเพาะหน้า และารัสินใับพลันทันสถานาร์
“มีอีหลายวิธี ทำไมไม่เลือ...” หมอภัทรพูน้ำเสียเ้ม วามโรธยัุรุ่น ริยาวาาึแสออมาอย่าระฟัระเฟีย
เอ๊ะ...ผู้หมวสาวเหลือบมอหมอภัทร
ูสิ…ูทำเ้า…
หมอภัทรทำิ้วมวปม ริยาแสออเินาม ทิพย์พธูอิมาไม่ไ้ หาหมอภัทรเป็นผู้หิแล้วลุึ้นมาเอะอะโวยวาย เธอะไม่รู้สึอะไรเลย
ผู้หมวสาวเลือวิธีารเียบ เธอูแล้วเรื่อระโหน้าผาหมอภัทรไม่ยอมบ่ายๆ...เฮ้ออออ….ในสถานาร์แบบนี้ ันะทำอะไรไ้ล่ะ นอายิ้ม ยิ้ม ยิ้มเ้าไว้ ยัยำเอ้ย...
ผู้หมวสาวยิ้มว้าอย่าที่ไม่เยยิ้มให้เาเห็นมา่อน
ฟันาวี่เล็ๆ เรียเป็นระเบียบ รับับริมฝีปาไ้รูปสีมพูอ่อน มูโ่รั้น นัยน์าสีน้ำาลเ้ม เวลานี้ผมสั้นสไล์เาหลีเปียลู่ไ้ถูเสยไปับศีรษะ เผยให้เห็นวหน้ารูปไ่ัเน ภาพนั่น หมวสาวเหมือนับสาวทอมอมเฮี้ยว นหมอหนุ่มะั าที่อ้าปาะโล้เล้ใส่เธอเมื่อรู่ ทุอย่าไ้ถูลืนหายไปในลำอ
“โอเ ั้นอโทษแล้วัน” เสียอผู้หมวสาวัึ้นเมื่อเห็นหมอหนุ่มเียบไป เธอิว่าำอโทษะทำให้ทุอย่าลี่ลาย วามโมโหอฝ่ายร้ามน่าะเบาลลไ้
หมอภัทรยัยืนนิ่ วาเ้มเริ่มวามอไปรอบๆ วามิแวบหนึ่วิ่เ้าสู่สมอส่วนีรีบรัม (Cerebrum)…นั่นสิ ลาป่าลาอยอย่านี้ ะโวยวายไม่ไ้าร อย่าน้อยผู้หมวนนี้็ือพี่พึ่ในยามยา
หมอภัทรไ้เือนัวเอ และบอ้ำๆ ว่า้อพึ่พานายทหารนนี้ แม้ะุ่นเือเา็้อสะมันเอาไว้
“ไหวไหม รโน้นน่าะมีที่ให้เราพั้าืน”
เสียทิพย์พธูึหมอภัทรออาภวั์ เธอพูเไเปลี่ยนเรื่อ นิ้วเรียวี้ไปยัายป่ารั เธอุลีุอเ้าประอให้หมอภัทรลุึ้น ผู้หมวสาวเริ่มพยุหมอภัทรเินไปเรื่อยๆ ืนนีู้แล้วอาาศหนาวเย็นไม่น้อย เธอและหมอภัทร้อรีบทำให้เสื้อผ้าที่เปียโแห้โยเร็ว
เมื่อเินมาถึะ่อนหินให่ ลัษะนั้นเป็นหินอยื่นออมา มันให่พอเป็นหลัาุ้มแุ้มฝน เธอหยุ เินผละออาหมอหนุ่ม
“ุหมอเินเอไ้แล้วนะ ั้น ไปรอรนั้น” หมวสาวี้ไประ่อนหิน
“อ๊ะ...หมว...” หมอภัทรยัไม่ทันพูอะไร หมวสาว็รีบสาวเท้าเินาไป
เาไ้แ่ยืนเหลือบมอรอบๆ ัว แน่่ล่ะ ที่นี่ือป่า แ่ะเป็นป่าประเภทไหนนั้นเาไม่อารู้ไ้ เยเรียนแ่ในหนัสืออนเ็ๆ ในนั้นไ้บรรยายไว้ว่า รัอิสระภูาน มีอาาเิับภาเหนืออประเทศไทย เาึพอเาไ้ว่าแถวนี้น่าะเป็นป่าไม้เบพรร หรือไม่็ป่าิบแล้ ึ่มัพบไ้ทั่วไปทาภาเหนือและภาอิสานอประเทศไทย ึ่เาเอาไ้าืน่อนที่้าในป่า พอึอาาศหนาวเย็นยะเยือ โีที่่ามไ้่ออไฟไว้และเิมฟืนให้ลุโนลอ ทำให้พอลายหนาวไปไ้บ้า
แ่แล้วเา็ิไปมโนไปว่า…ป่าทึบแบบนี้ มีสิสาราสัว์อะไรโผล่มาไ้บ้า ถ้าเป็นหมีล่ะ หมาป่า ลิ ่า โอ๊ยยยย…
“เี๋ยวหมว รอ้วย ผมไป้วย” หมอภัทรไม่รอ้า วิ่ามหมวสาวไปทันที
หมอหนุ่มมานึย้อนถึวัน่อนเิอุบัิเหุ ฮ. รั้นี้ วันนั้นเาำไ้ี ผู้อำนายารโรพยาบาลไ้เิให้เ้าพบ และมอบเส[1]ผ่าัสำัอโรพยาบาล ึ่เสนี้เป็นวามลับสุยอ ือ ารผ่าัผู้นำรัอิสระภูาน ที่อยู่ิับภาเหนืออไทยและำลัมีปัหาับนลุ่มน้อยอประเทศเพื่อนบ้าน และเรื่อนี้เป็นเรื่อละเอียอ่อน มีวามอ่อนไหวทาารเมือและารทหาร ันั้น ารระทำใๆ ึ้อิ่อผ่านรับาลในทาลับ และเรื่อราว่อานี้ไ้มอบหมายให้ อทัพไทยเป็นผู้ประสานาน
เฮลิอปเอร์ทหารไ้ถูนำมาใ้ในารนำพาหมอภัทรไปยัรัอิสระภูาน แ่เมื่อบินผ่านภูเาเรอย่อระหว่าประเทศไทย ลาว พม่า และรัอิสระภูาน เรื่อไม่าิ็ไ้อุบัิึ้น เฮลิอปเอร์ทหารไ้ถูลุ่มนไม่ทราบสัาิยิ นั่น ทำให้นับิน้อร่อนลอุเิน ันั้น หมอภัทรและ่ามำเป็น้อีัวออาเรื่อ นเป็นที่มาอภาริลับรั้นี้
บ่อยรั้ที่หมอภัทรรู้สึนสนเท่ห์ ร่าบอบบาประหนึ่ผู้หิแ่ทว่าแรุ่ายารีรเบื้อหน้า หมอภัทรมอผู้หมวทิพย์พธูอย่าทึ่ แ่ทว่าแวบหนึ่ในห้ววามิ บอว่าหมวผู้นี้เป็นผู้หิ
“หมวะทำอะไร” หมอภัทระโนถาม เมื่อเห็นเธอัิ่ไม้เรียวเล็อันยาว
“หาปลา” ผู้หมวสาวอบสั้นๆ นั่น ยิ่ทำให้หมอภัทรมอ้วยวามุนสสัย
อุปร์หาปลาอะไรอเ้าเนี่ย เบ็็ไม่มี แห อวล็ไม่ใ่
ทิพย์พธูเินรไปลำธารเล็ๆ านั้นเธอใ้ไม้เรียวในมือหวไปอย่าแร 2-3 รั้ ับพลัน ปลาไ้ลอยึ้นเหนือน้ำ นั่น ทำให้หมอภัทรอ้าปา้า
“หมอเ็บปลา้วย” เธอร้อบอหมอหนุ่ม านั้นหันไปฟาอีที่ 2-3 รั้ และเ่นเิมมีปลาลอยึ้นมาให้หมอภัทรเ็บ
“โหๆๆ หมวทำไ้ไ” น้ำเสียหมอภัทรื่นเ้น
“เป็นวิธีารหาปลาแบบเาะป่าาไ หมอเยเห็นไหม” ทิพย์พธูอบ วิธีารนี้เป็นารับปลาอพวเาะป่าาไทาภาใ้อไทย เธอไ้รับารถ่ายทอาเพื่อทหาร้วยัน เมื่อรั้ไปฝึหลัสูรอหน่วยรบพิเศษ
“ไม่เย นี่เป็นรั้แร” หมอภัทร้มเ็บปลาที่ลอยบนผิวน้ำ ปลาเหล่านี้ลอยึ้นเหนือน้ำเพราะมึน เมื่อไม้เรียวฟาไปลไปบนผิวน้ำ ทำให้เิแรสั่นสะเทือนและลื่นบาอย่ารบวน
ทิพย์พธูลอบมอหมอภัทร เห็นหมอหนุ่มำลัมีวามสุับารเ็บปลาที่ลอยเหนือน้ำ เธอยิ้มให้ับภาพนั้น อย่าน้อยในอนนี้หูอเธอ็โล่ไปั่วะ หมอภัทรลืมเรื่อพาระโน้ำไปเรียบร้อยแล้ว
เมื่อลับถึที่พัระ่อนหิน ผู้หมวสาวรีบ่อไฟ ะวันำลัะลับอบฟ้าและูแล้วืนนี้อาาศหนาวมาึ้น
“หมวระบออะไร” หมอภัทรเอ่ย ะมือยัย่าปลาและพลิไปมา ้าน้าออไฟมีระบอไม้ไผ่เรียราย ราวับปิ้้าวหลาม
“้มน้ำน่ะ น้ำในลำธารื่มเลยไม่ไ้ ้อ้มให้สุ่อน”
“อย่านี้เอ...เอ๊ะ ทำไมหมวหาฟืนมาแยะนานี้” หมอภัทรสสัย เพราะมีฟืนอให่อยู่้าน้า
“ืนนี้อาาศหนาวึ้น”
“รู้ไ้ไ”
“ผีเสื้อ หมอำไ้ไหม มันบินว่อนเ็มท้อฟ้าเมื่อเ้า”
“ผีเสื้อ...” วาหมอภัทรหรี่ ใบหน้าเ้มหันไปหาเธอทันที “...เี่ยวอะไร”
“เป็นสัาอย่าหนึ่ นเินป่าหรือทหารหน่วยรบเ้ารู้ัน หาลมหนาวำลัมา ผีเสื้อพวนี้็ะอพยพหนีนะสิ”
“หมวนี่เ่นะ รอบรู้ทุเรื่อ” หมอภัทรยิ้มพราย ทึ่ในวามรู้วามำนา นี่เาไ้อรัษ์ถูนเสียริๆ
หลัามื้ออาหารไ้ผ่านไป ทิพย์พธูให้หมอภัทรพัผ่อน เธอหยิบเป้เล็ที่สะพายิหลัลอเวลาออมาเปิ นั่น ทำให้หมอภัทรลุึ้นมออย่าสนอสนใ
“อะไรในระเป๋านั่น” หมอภัทรถาม้วยวามสสัย
“ระสุนสำรอับอำเป็นไว้เินป่า” พูบเธอหยิบ เสื้อัวเล็ิ๋วออมา พอลี่ออาถุลับเป็นเสื้อทหารสีเียวแบบบอี้สูทัมเปอร์
ผู้หมวสาวยื่นเสื้อไปรหน้าหมอหนุ่ม
“อะไรเหรอ”
“เสื้อัวนั้นื้น ใส่แล้วะไม่สบาย ุหมอใส่นี่ะ ถอเสื้อัวนั้นผิไฟไว้” เธอี้ไปที่เสื้อที่หมอภัทรสวมอยู่
หมอภัทรทำามอย่าว่า่าย เสื้อนั้นเป็นแบบสเวเอร์ทหาร บาเบาแ่ทว่าเมื่อสวมแล้วอบอุ่น หมอภัทรหันไปทาผู้หมวสาว ทันใ เาสัเเห็น้นแนมีเลือสีแึมออมา
“หมว นั่น แนมีเลือ”
“เลือเหรอ...” ทิพย์พธูเพิ่สัเว่าเสื้ออเธอมีรอยา มีเลือึมนเห็นเป็นวๆ
“ถอเสื้อ เี๋ยวผมะทำแผลให้” หมอภัทรสั่ แปลใที่ผู้หมวทำท่าเอียอายที่้อถอเสื้อ่อหน้าเา
“เอ่อ ถะ...ถอเหรอ”
“อืมมม...อายอะไร เป็นผู้ายเหมือนัน” หมอภัทรทำท่าะเ้าไป่วย แ่เธอรีบห้ามไว้
“ไม่เป็นไร เี๋ยวทำเอ”
“ผมเป็นหมอนะ หาหมวเป็นอะไรไป ใระ่วยผมออาป่านี้ันล่ะ”
ทิพย์พธูนิ่ แ่เมื่อหมอภัทร้อเม็ พยัพเยิให้เธอถอเสื้อลายพราทหาร
ผู้หมวสาวัสินใถอออ เผยให้เห็นสัส่วนเว้าโ้ใ้เสื้อยืแนสั้นแบบทหารที่สวมอยู่้านใน
เห้ยยยย…..
หมอภัทรแทบเ็บอาารไม่อยู่ แ่้วยวามเป็นสุภาพบุรุษ และในานะหมอ ทำให้เา่อนวามรู้สึไว้ภายใ้ใบหน้าเรียบเย
เาะลึ วาเ้ม้อมอร่าบานั้นแทบไม่วาา
หมวำเป็นผู้หิ ทหารที่อทัพส่มาเป็น ทหารหิ
[1] เส มัพูทับศัพท์ มาาภาษาอัฤษ case แปลว่า เรื่อ, รี, สภาพ, ้อเท็ริ, หลัานพยาน, ัวอย่าที่เป็นริ, รูปาร, โร, นไ้, ราย, ้อสนับสนุน, ารฟ้อร้อ, ี
ความคิดเห็น