คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ภูตบาดาล
บทที่ 9
ปรทิพย์เ็บวามสสัยไว้ ำ้อเินามไปเียบๆ เธอหันลับไปมอทาเื่อมเล็ๆ อีรั้ เพราะเสียนั่นรบวนในวามรู้สึ เหมือนใรลาอะไรสัอย่า
สโรธรนาินทร์รู้ว่าปรทิพย์ยัลาแลใ ึหันเหวามสนใหิสาวไปทาอื่น
“พรุ่นี้ ผมะพามนร”
“มนรหรือุ!!” น้ำเสียใสแ๋วีใ “...หมายถึออนอำหนันะหรือ” เธอรีบถามให้แน่ใ เพราะเธอเ้าใว่า เาไม่สนใเธอ้วย้ำ ทิ้ให้อยู่ับนาำนัลในำหนัไปวันๆ
“ใ่ ิว่าผมพูเล่นหรือไ” สโรธรนาินทร์อบ แ่ไม่หันไปมอ ยัเินนำหน้าเธอ่อไป
ปรทิพย์หัวเราะเบาๆ ั้ใให้เาไ้ยิน ่อนแล้ถาม “ุิอย่าไร ถึพามนุษย์อย่าันออนอำหนั”
“ิว่า มนุษย์น่าะเหา ึอยาพาไปเปิหูเปิานอำหนับ้า”
ปรทิพย์แอบเบ้ปา อ้อ เพิ่ะรู้ หรือว่าันเหา
“ที่นี่ว้าไหม” เธอถามเพราะ้อเสนอใหม่นี้น่าสนใ
“ว้าสุลูหูลูา ็เหมือนอีโลหนึ่แหละรับ พิภพบาาลแบ่เป็นเมือๆ แ่ละเมือมีเ้ารอนร มีเแนแบ่ปันันเหมือนโลมนุษย์ทุอย่า”
ปรทิพย์เร่สาวเท้าเินาม ราวับเ็อยาฟันิทาน่อนนอน
“เหมือนโลมนุษย์หรือะ”
สโรธรนาินทร์เหลือบมอ แอบยิ้มมุมปา แสว่าเาสามารถเบี่ยวามสนใเธอสำเร็
“นา็เหมือนมนุษย์ ารำเนินีวิไม่แ่าัน อย่าผมเป็นนารา ึ่บรรพบุรุษสืบเื้อสายผู้รอเมือมานานหลายร้อย...ร้อยปี”
“่อไปุ็ะรอเมือนี้” ปรทิพย์พูามที่เ้าใ
“ถูรับ ผมเป็นรัทายาท” สโรธรนาินทร์อบเลี่ยๆ
“ั้นุ็้อแ่านับเ้าหิเมืออะไรนะ อนึ่อน ื่อยา ำไม่ไ้” ปรทิพย์ทำท่ารุ่นิ
“พาราะนร”
“ใ่ๆ เมือนั้นแหละ”
“อยารู้อะไร ถามผมไ้ ถ้าไปถามนอื่น้อมูลอาลาเลื่อน”
ปรทิพย์เม้มปา หยุเิน แหวใส่ทันที “พูอย่านี้ ุว่าันสอรู้สอเห็นหรือ”
สโรธรนาินทร์ะั เมื่อเสียฝีเท้าเียบ เาหันลับ พบปรทิพย์หน้าบึ้
“ุปอ ผมไม่ไ้หมายวามอย่านั้น”
“็พูอยู่เมื่อี้” เธอรั้น ันประเ็นเล็ให้เป็นเรื่อให่
สโรธรนาินทร์แอบถอนใ ไม่เ้าใว่าัวเอพูอะไรผิ แ่เาไม่อยา่อวามยาวสาววามยืึเอ่ยปาอโทษ่อน
“ผมอโทษ”
ปรทิพย์้อเา แ่เมื่อสบาเ้ม เธอลับ้อรีบหลบาล่ำ พระเ้า่วย! นัยน์าสีอำพันู่นั้น ทอประายรัใร่ เอ็นู อย่าเปิเผย
“ผมอโทษ ผมอโทษ หาทำุเ้าใผิ ผมหมายวามว่า ผมะไม่มีวามลับับุ” สโรธรนาินทร์พู้ำ น้ำเสียอ่อนโยน
“ราวนี้ยโทษให้” พูบเธอรีบหันหนี เพราะ้อาร่อนใบหน้าแให้พ้นสายาอเา แน่ล่ะ ประายาเมื่อรู่ ทำเธอหวั่นไหว หัวใเ้นโรมราม
“เ้าน้อยเพะ” เสียเรียอบุลที่ 3 ัึ้น ทำสโรธรนาินทร์และปรทิพย์ะั หันมอพร้อมัน
“เลนินนะเอ ำลัไปไหน” สโรธรนาินทร์ทัทาย
เลลินนาินีและพายี ถวายวามเารพามธรรมเนียม
“ลับบ้านเพะ”
เลลินนาินีส่ยิ้ม ในใปิิ เมื่อเอบุรุษสูศัิ์ที่นหลรั แ่เมื่อเห็นนามนุษย์เีย้า ทำให้ใที่ำลัเบิบานุ่นมัวทันที แ่นาสาวำ้อเสแสร้ ฝืนส่ยิ้มอย่าเป็นมิรให้ปรทิพย์ เพื่อปูทาสร้าไมรี
“ไปเฝ้าเ้าแม่มารึ” สโรธรนาินทร์พู
“เพะ พระอ์รับสั่เรื่อไม้น้ำพันธุ์ใหม่ที่เพิ่ไ้มาาพาราะนร เอ่อ…” เลลินนาินีายาไปทาปรทิพย์
“เือบลืมไป เลลิน พี่อแนะนำ นี่ พระสนมปรทิพย์”
ปรทิพย์หันมอสโรธรนาินทร์พระสนม เธอเือบลืมเรื่อนี้ไปแล้ว ไ้ยินรั้แราปาออนันะ ายะ และแ่ราวนี้ไ้ยินาเาเอ
“ยินีที่ไ้รู้ั” ปรทิพย์ยิ้มให้เลลินนาินีอย่าเป็นมิร
“ปรทิพย์ นี่ เลลินนาินี บุรีท่านอำมาย์ ทัพธรนาา”
“หม่อมันถวายบัมพระสนม” เลลินนาินี้อมศีรษะ ถอนสายบัว แ่มือน้อยๆ ำและิันแน่น
“ไม่ ไม่้อทำวามเารพนานั้น ันไม่อบพิธีารสัเท่าไหร่” ปรทิพย์รีบประอเลลินนาินี พร้อมรั้ัวให้ยืนทัเทียม
เลลินนาินีลอบยิ้มมุมปา
“ไม่ไ้หรอเพะ เป็นธรรมเนียมปิบัิอวั ฝ่าบาทำรยศ พระสนมในอ์รัทายาท”
“แ่...” ปรทิพย์แสสีหน้าอึอัับธรรมเนียมปิบัิในรั้วในวั เฮ้อ! นี่้อทำัวให้ินสินะ
“เลลิน ทำามธรรมเนียม หาุอึอั็สามารถผ่อนผันไ้ เวลาอยู่ัน 2 น็ไม่้อมาพิธี แ่ถ้าออานพิธีุ้อปิบัิามธรรมเนียมนะ อ้อ ห้ามให้นาำนัลอาวุโสำหนัเ้าแม่
รู้เป็นเ็าว่าุไม่ปิบัิามธรรมเนียม ไม่เ่นนั้นะถูอบรมใหม่”
“ทราบแล้ว เพะ” ปรทิพย์ทำเสียประ แล้วพู่อว่า “เ้าน้อยไม่ว่าอะไร ถ้าหม่อมันะเป็นเพื่อนับเลลิน”
“ะว่าอะไรล่ะ ามใสิ”
“อบพระทัยพระสนม” เลลินนาินีทำาวาว เมื่อเห็นปรทิพย์ไว้ใ
“ไม่เอา พูับันธรรมาีว่า เราเป็นเพื่อนันนะ”
“แ่เลลินอเรียพระสนมนะเพะ”
“็ไ้ แ่ไม่้อใ้ำราาศัพท์นะ ันเวียนหัวไปหม ้อแปลลับไปแปลลับมา”
“เ้าน้อยเพะ ไว้เลลินออนุาพาพระสนมไปเที่ยวบ้า ไ้ไหมเพะ”
“ีสิ ปรทิพย์ะไ้ไม่เหา พี่อบใเลลินมา เห็น้อรบวน ปรทิพย์อยู่ที่นี่ไม่มีใร” สโรธรนาินทร์พู น้ำเสียาบึ้
เลลินนาินีเ็บวามิัไว้อย่าแนบเนียน ทั้ที่ใริแล้วเธออยา่านามนุษย์ผู้นี้ ให้ายไป่อหน้าเลยทีเียว
“ท่านหิเ้า่ะ ึมาแล้ว ส่เส็เ้าน้อยและพระสนม่อนีไหมเ้าะ พระอ์ะไ้พัผ่อน” พายีเือน
“ริ้วย ั้น เลลินทูลลาเพะ” เลลินนาินีถอนสายบัว บัมลาแล้วเินาไป
นอาายะและนาำนัลอาวุโสที่มาสอนธรรมเนียมปิบัิ ปรทิพย์รู้สึว่าเลลินนาินีเป็นเพื่อนอีนในนรบาาลแห่นี้ รอยยิ้มแห่วามยินีผุึ้นบนวหน้าสวย เธอเินามสโรธรนาินทร์ลับำหนัอย่ามีวามสุ
เมื่อถึำหนัปรทิพย์ิ่ลับห้อทันที ส่วนสโรธรนาินทร์นั้นถูอนันะรั้ไว้ที่หน้าำหนั
“ฝ่าบาท ทอพระเนรนี่”
อนันะแบมือ เาุมอะไรบาอย่าไว้
“ภูบาาล!!” สโรธรนาินทร์อุทาน ่อนเอื้อมมือหยิบเส้นใยบาๆ ึ้นพิารา
“ระหม่อมไม่เ้าใ ใรัน หาล้าส่ภูบาาลมาำหนัรัทายาท”
“เี๋ยวอนันะ เป้าหมายภูบาาลไม่ใ่เรา แ่เป็นปรทิพย์” นัยน์าเ้มอสโรธรนาินทร์วาวโรน์
“บัอานั ในเำหนั็ไม่เว้น” อนันะำราม สีหน้าโรธึ้
“เือบลืม ้านหลัอุทยาน มีทาเื่อม่อำหนัเย็น อนันะ เ้า่วยไปร่ายมน์พราาไว้ที เราเรว่าปรทิพย์ะเินหลเ้าไป”
“อย่าทรวิ ระหม่อมะไปทำามรับสั่”
“เฮ้อ นึว่าะหมเรื่อยุ่ยาใ แ่ลับ้อมีให้ิ ให้แ้ไ้ทุวัน อนันะ เราหวั่นเหลือเิน ะมีเรื่อร้ายเิึ้นับปรทิพย์่อนพิธีศัิ์สิทธิ์” สโรธรนาินทร์ปรารภ
“ฝ่าบาท อย่าทริมา”
“อให้แ่ิมา อ้อ อย่าลืมไปปิทาเื่อมล่ะ เราเห็นปรทิพย์ไป้อมๆ มอๆ”
“ระหม่อมะไปพราาไว้่อน และรวหาภูบาาลว่าอยู่แถวนี้หรือไม่”
“อบในะอนันะ เราอไปูปรทิพย์่อน” แ่ยัไม่ทันที่ทัู้่ะแยาัน เสียรีร้ออายะ ทำให้ทั้สอนมอหน้าัน ่ารีบรุไปห้อบรรทมทันที
“พระสนม! พระสนม!” ายะประอร่าไร้สิอปรทิพย์ไว้
“ายะเิอะไรึ้น!” อนันะร้อถามเสียั
สโรธรนาินทร์รีบ้อนร่าเธอไว้ในวแน
“โอ้ ไม่ ไม่นะ”
“พระสนมไม่รู้สึอ์ หม่อมันหันหลัให้นิเียว พอหันมาพระสนม็ออยู่ที่พื้นแล้ว” ายะรีบรายานปาสั่น
“เอ๊ะ พระสนมถูภูบาาลทำร้ายหรือเปล่าฝ่าบาท!!” อนันะรีบทูลถาม
“แย่แล้ว...” สโรธรนาินทร์ใ รีบอุ้มร่าปรทิพย์ไปไว้บนพระแท่นบรรทม
ทันในั้น เาหน้าีเผือ เมื่อเห็นเส้นใยสีเ้มพันรอบอปรทิพย์ เารีบใ้มือพันเส้นใยนั้น ออาร่าเธอทันที
“อนันะ ปรทิพย์ถูภูบาาลทำร้าย!”
“ภูบาาล หาันานใะายภายใน 7 วัน ะเปลี่ยนร่าภายใน 3 ืน” อนันะทูลรายาน
“แ่เธอไม่ใ่นา”
“ฝ่าบาท แย่แล้ว พระสนมอาไม่พ้นืนนี้”
“อนันะ เ้าว่าอะไรนะ!” สโรธรนาินทร์ใสุี นทำอะไรไม่ถู ไม่อยาเื่อในสิ่ที่ไ้ยิน ปรทิพย์ะายืนนี้ ไม่ ไม่ ไม่นะ
“มนุษย์ไม่มีายทิพย์ พระสนมะไม่สามารถทน่อพิษภูบาาลไ้”
“เราไม่ยอมให้นาาย เราไม่ยอม!” สโรธรนาินทร์ร้าว เพียแ่ิว่าเธอ้อาย หัวใ็เ็บปวนไม่สามารถทานทนไ้
นี่เรารันามนุษย์เ้าริๆ เสียแล้วหรือ….เมื่อิถึรนี้ นาหนุ่มไ้วิ่ออาห้อบรรทมไปทันที
ความคิดเห็น