คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : พระสนมกำมะลอ
อนันะยืนรอยู่หน้าำหนั เมื่อสโรธรนาินทร์และปรทิพย์ไปถึ เาถวายวามเารพ ทำให้ปรทิพย์หลิ่วามอ
“อนันะ มา็ีแล้ว เราะไ้แนะนำ ปรทิพย์ ให้รู้ัอย่าเป็นทาาร”
“เอ๊ะ ท่าน...” ปรทิพย์ำไ้ อนันะเป็นนับไปส่ที่พิพิธภั์ เาือนับรถนนั้น
“ุปอ ผมอแนะนำ อนันะ เป็นพี่เลี้ย เป็นาิผู้น้อ และเป็นอรัษ์อผมรับ” สโรธรนาินทร์แนะนำ เาให้เียริอนันะเสมอ ะแนะนำับใร่อใรว่าเป็นาิผู้น้อ เพราะแม่ออนันะเป็นน้อร่วมอุทรอพระราินีอัสรานาินีนั่นเอ
“ถวายพระพร พระสนม” อนันะโ้แสวามเารพ
พระสนม…เ้าใอะไรผิหรือเปล่า ปรทิพย์มวิ้ว แ่ไม่ทันเอ่ยปาถาม สโรธรนาินทร์โพล่ออมาว่า “มีอะไรหรือ”
“ฝ่าบาท พระนนีทรรับสั่ว่า วันนี้ไม่้อนำพระสนมเฝ้า เพราะพระนนีประวร”
“เ้าย่าประวร ั้นหรือ” สโรธรนาินทร์ใ เพราะเ้าย่าหรือพระนนีอวับาาลนั้น นับว่าทรมีอิทธิพล โยเพาะอย่ายิ่ท้าวโภินนาาธิรา เ้าพ่ออเา
“อนันะ ไปเฝ้าเ้าย่าับเรา”
“พ่ะย่ะ่ะ”
“ุปอ ผมอัว อ้อ วันนี้นาำนัลอาวุโสะมาสอนมารยาท และอวันี้”
ปรทิพย์ไม่พูอะไร ทำเพียพยัหน้ารับทราบ
สโรธรนาินร์ลี่ยิ้ม ่อนเินาไปพร้อมอนันะ ไม่นานนัายะไ้นำเธอไปพัผ่อนามอัธยาศัย รอเวลาเรียนระเบียบอวับาาลแห่นี้ และเธอ้อเ้าเรียนมารยาทับนาำนัลอาวุโสแทนนเย็น่ำ ส่วนเาไ้หายัวไปทั้วัน
เมื่อท้อฟ้าแห่ันะนรเริ่มมืมิ ปรทิพย์ไ้นั่ิถึเรื่อ่า ใน 2 ืนผ่านมา วามริั้แ่ฟื้น็แทบไม่มีเวลาเป็นอัวเอ าราิวัรประำวันเ็มเหยีย ารอยู่ในำหนัอท้าวสโรธรนาินทร์นั้นเธอไม่ไ้อยู่เยๆ ทุวันเธอ้อวุ่นวายับนาำนัลอาวุโสที่มาสอนารวาัว สอนารใ้ีวิประำวันในเมือบาาลแห่นี้
“ายะ นัุ่ยเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ปรทิพย์รั้ายะไว้
“เพะ” ายะใ้สรรพนามเปลี่ยนไป นั่นทำปรทิพย์มวิ้ว
“เพะ เพา อะไร ไม่้อพูับันไ้ไหม”
“อุ๊ย ไม่ไ้เพะ เี๋ยวายะถูทำโทษ”
“ใระทำโทษ”
“็นาำนัลอาวุโสไะ ะูแลทุอย่าแทนพระราินี”
“ารเรียนมารยาทาววัอัน นาำนัลอาวุโส็ำหน้วยหรือ”
“เพะ ็อนนี้ฝ่าบาท ำรพระยศ ในำแหน่พระสนมนะเพะ ำแหน่ พระสนม นั้นเทียบเท่า เ้าหิ”
“พระสนม? ันนะหรือ” ปรทิพย์ใ ่อนนิ่ รุ่นิถึวันที่ท้าวโภินนาาธิราะประหาร ถ้าไม่ใ่เพราะำว่า รั ที่สโรธรนาินทร์ประาศ้อ เธออาายไปแล้ว็ไ้
“เพะ ฝ่าบาทำรำแหน่นี้ เพราะเ้าน้อยทรรับและทรประาศว่า ทรรัฝ่าบาท”
ปรทิพย์ุมหัว พอไ้ยินายะพูเรื่อ รัๆ ใร่ๆ ทำเอาไมเรนำเริบ แ่ายะไม่ไ้ใส่ใ ยัพู่อว่า “นาสาวๆ ่าอิา ที่ฝ่าบาทสามารถุมพระทัยเ้าน้อยไว้ไ้ นาท่านหิเลลินที่ว่าโปรนัหนา สุท้าย็ไม่สนพระทัย”
“ท่านหิเลลิน?” แววาสสัยใร่รู้อปรทิพย์ายวับ
“ายะอประทานอภัยเพะ ที่ทูลเรื่อไม่บัวร” ายะใที่เผลอพูื่อเลลินนาินีออไป
“ันยัไม่ว่าอะไรสัหน่อย ว่าแ่ท่านหิเลลินนาินีเป็นใรเหรอ หรือเป็นว่าทีู่่หมายอเ้าน้อย” ปรทิพย์ส่ยิ้มบาให้ายะ เธอแ่อยารู้ว่าู่หมายอเา ือใรเท่านั้นเอ
“ไม่ใ่เพะ ท่านหิเลลินนาินีเป็นบุรีอท่านทัพธร มหาอำมาย์”
“อ้าว ไม่ใ่ เอ๊ะ ู่หมายเ้าน้อย ใรัน”
“ามประเพีือเ้าหิแห่พาราะนรเท่านั้น นอนั้นะเป็นไ้แ่ พระสนม หรือ บาทบริาริา”
“อย่านั้นหรือ เ้าใแระ ็ือำแหน่ที่ทุนเรียันว่าพระสนมนี่ล่ะสิ แ่เอ๊ะ แล้วท่านหิเลนินนนี้เป็นพระสนม้วยเหรอ” ปรทิพย์พูามที่เ้าใ
“อนนี้ไม่ใ่พระสนมเพะ ท่านหิเป็นนโปรอพระราินีและาันว่าะไ้ำแหน่พระสนม แ่บัเอิเ้าน้อยเลือท่าน เป็นพระสนมเสีย่อน” ายะเล่าาม้อเท็ริ ที่ทุนในนรแห่นี้ ่ารู้ันี
ปรทิพย์นิ่ นั่ฟัอย่าสบ เหมือนเวลานี้เธอ้อารเ็บ้อมูลให้มาที่สุ
“ใรๆ ในันะนร็รู้ว่าท่านหิเลลินรัและเทิทูนเ้าน้อยมา”
“ั้นท่านหิ็น่าสสาร” ปรทิพย์หลุปาออมา เพราะรู้สึสสาร ยิ่ัวเธอมาปราัวในานะพระสนม้วยแล้ว เลนินนาีเสียใมา
ายะทำหน้าน แปลใับทีท่าปรทิพย์ นาน้อยเยเห็นแ่ เรื่ออย่านี้เป็น เรื่อ ิรัหัสวาท ไม่ว่าเป็นนา เป็นมนุษย์นั้นเหมือนันทั้สิ้น แนวเสียทอเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใร
“ฝ่าบาท เพะ” ายะทำท่าหันรีหันวา เพื่อสำรวภายในห้อนั้น มีใรอยู่อีหรือเปล่า ่อนเ้าไประิบับปรทิพย์ว่า “พระสนมไม่้อทริมานะเพะ วามริเ้าน้อยไม่เยมีท่าทีพิเศษับท่านหิเลนินเลยเพะ”
“ายะรู้ไ้อย่าไร” ปรทิพย์สสัย
“ายะเยไ้ยินนาำนัลในำหนัหลวเ้าพูัน ทีแริว่าเป็นแ่่าวลือ พอพระสนมเส็มา ประทับำหนัเ้าน้อย ายะเลยิว่า่าวที่ลือๆ ันนั้นริทั้หมแน่นอน”
“ันิว่าเ้าน้อยอเธอ อาอบท่านหิอยู่บ้า ไม่มา็น้อย”
“แ่ายะว่า...”
“ันไมุ่ยแล้วล่ะ เอ่อ ายะ้ะ ันะออไปเินเล่นนอำหนัไ้ไหม”
“ไ้สิเพะ ให้ายะพาไปนะเพะ”
“ไม่้อหรอ ันแ่อยาเินูอะไรรอบำหนันี่แหละ้ะ”
“ไม่ไ้หรอเพะ เี๋ยวเ้าน้อยทรรู้ว่าายะปล่อยให้ฝ่าบาทเส็ลำพั ายะโนแน่เลย”
“แ่เินรนี้นะ ้อาม้วยหรือ”
“ฝ่าบาท ไ้โปรเพะ”
“เี๋ยวถ้าเ้าน้อยุ ันะรับเอ”
“เอ่อ ั้นามพระทัยเพะ อย่าทรไป้านหลัำหนันะเพะ” ายะเือน
“้ะ” พูบปรทิพย์รีบเินหนีายะไปอย่ารวเร็ว
หิสาวเินสำรวรอบๆ ำหนั้วยวามอยารู้อยาเห็น เพราะที่นี่มอไปทาไหน็แปลาแปลใไปหม ยิ่เินสำรว ยิ่ทวีวามื่นาื่นใ หิสาวพบับพรรไม้แปล ไม่เยพบเอบนโลมนุษย์ แ่ละ้น แ่ละอล้วนมีเอลัษ์ เธอเินวนเวียน ูโน่น ูนี่ ในอุทยานรอบำหนัน่ำมื แ่น่าประหลาแสสว่ายาม่ำืนอพิภพบาาล่าาบนโลือ นวล สว่าเย็นาว่า เธอพยายามมอหา้นำเนิแสนั้นมาาไหน แ่็หาไม่เอ
ปรทิพย์เินหันหน้าหันหลัอยู่นั้น ็พบปาทาล้ายับประูเื่อมไปอีฟา
ทันใ เสียบาอย่า แว่วระทบโสประสาท
แร็ แร็ แร็
เธอะั พยายามเี่ยหูฟัแ่็ไม่มีเสียใัออมาอี
หรือเราหูฝา แ่เธอแน่ใว่าหูไม่ไ้ฝา เสียเหมือนนลาอะไรสัอย่า โ่รวน ใ่ โ่รวนแน่ๆ เหมือนเสียนั้นัมาา้านหลั แ่พลัน เธอนึถึำเือนอายะ
เอ๊ะ ายะห้ามเราเินนี่น่า แ่แ่ไปูหน่อยเียว
เธอื้อ รีบสาวเท้าไปามทาเิน แ่เหมือนนึอะไรไ้ เธอรีบหันลับไปมอ โอ้ ำหนันี้มี้านเียว มิน่าล่ะ เธอถึมอไม่เห็นอี้าน ที่แท้ำหนันี้ไม่มีมิิ ันั้น ้านหลัำหนัึไม่มีหน้า่าแม้แ่บานเียว
“มิน่าล่ะ ถึไม่เห็นฝั่ร้าม” ปรทิพย์พึมพำับัวเอ ่อนหันไปมอำแพรหน้า วามอยารู้ทำให้เธอเินวนไปเวียนมา ้านหลัำแพืออะไร เธอเพ่มอรูปทรประหลาอำหนัเ้าน้อย าร่อสร้าำหนัแบบนี้ทำให้เธอยิ่สสัยว่ามีอะไรอยู่อีฝั่ำแพนั้น แร็ แร็ แร็ เสียนั่น!! พลัน เธอเห็นปล่อทาลอไปอี้าน
เธอเินเ้าไปใล้ ิเพียะโหน้าไปสำรวูเท่านั้น
“ุปอ!!”
ปรทิพย์สะุ้ ะัเท้า เมื่อหันพบเ้าอเสีย
“ุนะเอ เรียะ ใหม”
“ะไปไหนหรือ”
“ปะ เปล่า่ะ แ่ะู ทานี้ะไปทะลุที่ไหน”
“ึมาแล้ว ุวรึ้นำหนัีว่า ไว้เวลาลาวัน่อยมาสำรวใหม่” สโรธรนาินทร์พู น้ำเสียอ่อนโยน
“ุมาั้แ่เมื่อไหร่ะ”
“สัพั เห็นุเินวนเวียนรนี้นานแล้ว”
“แล้วไ้ยินเสียอะไรไหม” ปรทิพย์อถามไม่ไ้
“เสียอะไรหรือ ไม่นะรับ เป็นเสียไม้น้ำแถวนี้ระทบับลมบาาลระมั”
“ท่าะใ่ รโน้นมีไม้พันธุ์แปลๆ แยะ” ปรทิพย์อือออามนั้น
“ึ้นำหนัันเถอะ ่ำแล้ว”
ปรทิพย์ยิ้มให้ายหนุ่มและปิบัิามอย่าว่า่าย แ่เธออิถึเสียนั่นไม่ไ้ เสียัเหมือนนลาโ่ สวนพันธุ์ไม้น้ำอยู่ไล ะไ้ยินแ่มันานี้ไ้อย่าไร นั่น เป็นเสียไม้น้ำระทบับลมบาาล รินะหรือ
ความคิดเห็น