คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ข่าวรั่ว
ยามึื่น…
ทิพย์พธูนอนไม่หลับ เพราะเธอนอนมาหลายวัน ทำให้ืนนี้เธอเินออมานั่นอเรือนพยาบาล เสียพิอหนุ่มสาวาวเาบรรเลเบาๆ แว่ว ัหวะนั้นุ้นหู เพราะว่าเธอเิบโบนอยสู าิำเนิเธอนั้นมันไม่ไ้สูส่ ไม่ไ้มีเื้อมีแถวิัวมาแ่ำเนิ ย่าเธอเป็นนภูเาเผ่าแม้ว แ่ปู่อเธอนั้นเป็นนายทหารเษียอายุ พ่ออเธอเป็นเพียำรวะเวนายแนประำอยู่พื้นที่ทาภาเหนือ ้วยภาระหน้าที่้อรับผิอบ ทำให้พ่อและแม่้อห่าัน สุท้ายอีวิู่ทั้สอ้อแยทาันโยปริยาย เธอเิมาเป็นเพียสิ่เียวที่เื่อมวามสัมพันธ์อรอบรัวไว้ เธอเิบโมาระหว่าบนอยับพื้นราบ และวัอันหรูหราอเ้านายอแม่
วัพฤษาสวรร์ุเริ่ม้นอวามสัมพันธ์และะเียวัน็เป็นุบอทุๆ เรื่อ เริ่มาพ่อและแม่ แล้ว่อมา็เธอับหมอภัทร เรื่อนี้เมื่อิึ้นมาทีไรเธอ็อำัวเอไม่ไ้
สาวน้อยผู้หลเ้าไปในโลเทพนิยาย หลเ้าไปแน์ระายับเ้าายในานปาร์ี้อันหรูหรา แ่พอนาฬิาีบอเวลาเที่ยืนเท่านั้น รถพอร์ราาแพลิบลิ่ว็อันรธานหายไป ทุสิ่ทุอย่าลับืนสู่สามั ื่น...ื่น...ไ้แล้ว สาวน้อย ่อให้ไ้ร่วมหอลโลับเ้าาย เธอแน่ใอย่าไรว่าเธอะไม่ไ้เป็นเพียไม้ประับ เ้าาย้อารปปิพฤิรรมามไม่ปิ านปาร์ี้นั้นัึ้นเพื่อให้เ้าายไ้ให้้าวผ่าน่าวลือ เ้ วา บ่า ะนี แล้วะมีประโยน์อันใ มีหวัเธอไ้ลายเป็นนาินเ๋อ๋าหน้าาเมื่อ้นพบวามริ
“นอนไม่หลับเหรอ หมว” เสียหมอภัทรทลายภวั์ฝันให้ล้มรืน
“เอ่อ...” ทิพย์พธูอึอั แน่ล่ะ เธอำลัิรนาารโลเทพนิยายอเ้าายเย์อยู่นี่นะ
หมอภัทรยิ้มให้ แล้ว้าวมานั่เีย้า เาแหนมอท้อฟ้า วาวำลัส่อประายนับไ้เป็นร้อยๆ ว
“อยาไ้ยานอนหลับไหม ผมสั่ให้”
“ไม่”
“หมวพูไม่เยมีหาเสียเลยนะ เป็นผู้หิบารั้็้ออ่อนหวานามเพศสภาพ”
“ลืมไปแล้วหรือว่าอาีพันือทหาร ะให้นั่หนีบ รำีบ เพะ เพา พินอบพิเทาใรน่ะ ลืมไปไ้” ผู้หมวสาวเสียสู ทำหน้าไม่สบอารม์
“ปิหมวไม่่อยพู บุลินิ่ๆ เียบๆ นผมเาอารม์ไม่ถู แ่ทำไม ืนนี้หมวูอารม์อ่อนไหวั”
ผู้หมวสาวะั หันหน้าหนี เธอรีบปรับอารม์
บ้า บ้าริ ทำไม้อโรธเป็นฟืนเป็นไฟ้วยนะ ุหมออยาพูอะไร็ปล่อยไปสิ ยัยำ สิ... สิ... สิ...
“ผมแ่แวะมาุย้วย พู่่อูไปรัภูานเพื่อส่่าว อนนี้ทานั้นส่่าวมาแล้ว อี 2 วันนอรัภูานะ ส่ ฮ. มารับ”
ทิพย์พธูลืมเรื่อเมื่อรู่ไปหมสิ้น เมื่อไ้ยินำว่า รัภูาน
“ัน้อไปส่หมอ้วยัวเอ”
“้อเิน้ามป่านี้ออไปลานอ ฮ. หมวะไหวเหรอ ูสภาพหมวอนนี้สิ ยิัวเอทะลุ 2 ้านนานั้น หมวยั้อพัอย่าน้อยอีหนึ่อาทิย์นะ”
“นั่นนทั่วไป ไม่ใ่สำหรับัน…”
“ถ้าหมวไม่ใ่นทั่วไป แล้วหมวเป็นนแบบไหนันล่ะ” พูบหมอภัทรหันไปสบาผู้หมวสาวพอี
ผู้หมวสาวไม่อบำถามนั้น แ่ลับหันทำาุ พร้อมพูเสียัฟััว่า “หมอือภาริอัน หมออยู่ไหน ันอยู่นั่น นว่าะถึรัภูาน” พูบเธอลุึ้น แล้วเินไปลาสนาม
หมอภัทรเินามมาเียบๆ แล้วหยุยืนนิ่เีย้า เาไม่รู้หรอว่าเธอิอะไรอยู่ แ่ทว่าเวลาอย่านี้ไม่มีประโยน์ะพูหรือห้ามเธอไม่ให้ทำอะไร ็เธอไม่ไ้เป็นผู้หิธรรมา เธอเป็นแม่มะนาว่านุ สาวผู้ไม่ปิ และเธอไม่เยมีอะไรธรรมาในสายาอเามาลอ
ทันใเสียระิ่ในหัวเธอั ปิ๊ป่อ!! นั่นทำเธอุิ
หลัาน??...เธอ้อหาหลัานในารที่หมอภัทรเป็นเย์่อน แ่เมื่อเธอหันไปมอหมอภัทรที่ำลัแหนหน้ามอวาว นั่น ทำเธอหน้าร้อน่า หัวใน้อยๆ ที่เยสบนิ่เ้นระรัว บ้า บ้าน่า ิอะไรอยู่ เ้าะเป็นเย์ เป็นเ้วา็เรื่ออเ้าสิ ะไปสนใอะไร ัวเาเอ็เป็นหมอ ยัไม่อยารัษาอาารเบี่ยเบนทาเพศอัวเอ แล้วเธอเป็นอะไรับเ้า ะไปสนใทำไม
“หาหมวอยาไปส่ผมให้ถึรัภูาน ็้อรีบไปพัผ่อน”
“ออยู่อีหน่อย…” ทิพย์พธูพึมพำ
“ั้นผมอยู่เป็นเพื่อน”
“หมอเล่นีฬาไหม”
“รับี้ อนเรียน High School”
“รับี้อย่าั้นเหรอ...” ำว่า รับี้ ทำเราห์แสนเย์อผู้หมวสาวร้อระม เพราะนั่นเป็นีฬายอฮิรวมมิรเ้วา อรัฟัันนัวเนีย พอิถึรนี้ผู้หมวสาวเริ่มทำาพอ
“แล้วหมวล่ะ อบเล่นีฬาอะไร” หมอภัทรถามลับ แ่เมื่อหันไป็สัเเห็นอาารอเธอยืนนิ่เียบัน
ทิพย์พธูเริ่มมโนในหัวประมวลผลึโน่นนี่นั่นมาเื่อมโยมั่วไปหม เพราะีฬารับี้มีโอาสสัมผัสันถึเนื้อถึัว ันั้นทำให้นเบี่ยเบนทาเพศไ้มาว่าีฬาประเภทอื่น
“หมว...หมว...” หมอภัทรเรียทิพย์พธู เาเห็นเธอยืนอึ้เียบไปนาน ทันใ หมอหนุ่ม็หัวเราะออมาไร้สาเหุ นั่น ทำให้ผู้หมวสาวไ้สิ หันมอเาอย่าวย
“ำอะไรนัหนา” ผู้หมวสาวแปลใ
หมอภัทรยัหัวเราะร่วน
“เปล่า...แ่ิอะไรเล่นๆ ผม็อำไม่ไ้...” เาอมยิ้ม แล้วร่ายยาว่อว่า “นี่หมว ผมเรียมาหลายวันแล้วนะ ิูสิ ผมผ่านวามเป็นวามาย ผภัยร้อยแป เือบเป็นนพิาร็เพราะหมว และเหุระทึที่หมวยิัวเอนทะลุนร้าย ทำผมหัวใแทบวาย ถ้าระสุนมันทะลุับไไส้พุ ผมะทำไ เรื่อมือแพทย์ที่นี่ไม่เพียพอะผ่าัให่หรอนะ ทั้หมนั่น หมวะไม่ให้ผมำไ้อย่าไร” หมอหนุ่มพูออไปเพียเพื่อปปิเรื่อที่เาหัวเราะ๊าๆๆๆ นั่น ือเรื่อรู้เท่าทันวามิอผู้หมวสาว มอว่าเาเป็นุ๊เป็นแ๋วอบเพศเียวัน
“แล้วันายหรือยัล่ะ” เธอถามลับไป้วยน้ำเสียราบเรียบ
“ผมไม่ไ้ว่าอะไรสัหน่อย ถามหน่อยอนยิ หมวรู้เหรอว่าะไม่โนอวัยวะสำั”
“รู้สิ” น้ำเสียเธอนั้นหนัแน่น นหมอภัทร้อหันวับไปมอ ยัยมะนาว่านุ้อบ้าไปแล้ว นี่หล่อนรู้ัวไหมว่าำลัเิมพันับมัุราอยู่
2 วัน่อมา...
ภายในเรือนพยาบาล
ทิพย์พธูอยู่ในุทหารลายพราเรียมพร้อมออเินทา เธอไ้รวสอบอาวุธประำายและสิ่อำเป็น ามำหนารที่หัวหน้าหมู่บ้านม้แ้เธอไว้ ้านหน้ามีหมอภัทรยืนุยับหัวหน้าหมู่บ้าน และทีมอเรือนพยาบาล เมื่อเธอเินออมาไ้ล่าวำอำลา และอบุทุนที่ให้าร่วยเหลือในรั้นี้
เธอและหมอภัทรพร้อมนนำทาไ้เินออนอหมู่บ้าน ผ่านป่าทึบเินเท้าไปยัลานอเฮลิอปเอร์้านหลัเา ึ่เป็นพื้นที่นอหมู่บ้านสามารถใ้อ ฮ. ยามุเินไ้ ึ่ในารเินเท้ารั้นี้้อเินันว่ารึ่วัน
“ไหมัเรียบร้อยแล้วใ่ไหม” หมอภัทรถามถึารั้ายที่เย็บบาแผลไว้
“ัแล้ว” เธออบสั้นๆ พูน้อยเหมือนเย เธอเินไปเรื่อยๆ ่อนหันมอหมอหนุ่มแวบหนึ่แล้วพู่อว่า “หาหมอถึรัภูานแล้ว ัน็ะลับประเทศไทยเลย...”
“อ้าว ไม่รอลับพร้อมผมหรือ” หมอหนุ่มร้อึ้น สีหน้าผิหวัายออมาอย่าเ่นั
“นายพลเ้าส่ายอศึะัารทุอย่าให้หมอเมื่อถึรัภูาน นั่นหมหน้าที่ันแล้ว”
“แ่...เอ่อ...ผมอยาให้หมวอยู่้วย” หมอภัทรหันมอผู้หมวสาว ิ้วมวอย่าเห็นไ้ั
พลัน ผู้หมวสาวรีบไปึแนหมอหนุ่มไว้ แล้วพยัพเยิี้โบ้ี้เบ้ไป้านหน้า เธอลาหมอหนุ่มหลบล้าน้า นนำทาทั้สอรีบหลบามเธอในทันที
“ู่ว์ว์ว์...”
เธอุ๊ปาพร้อมใ้มือหัวหมอหนุ่มให้้มล่ำ านั้นผู้หมวสาวรีบว้าปืนพ เล็ประทับไหล่เรียมพร้อม ไม่นานนัมีลุ่มทหาระเหรี่ยลาะเวนลุ่มหนึ่เินออมาฝั่ร้าม เธอวาสายานับไ้ราว 10 นาย เธอสัมผัสไ้ถึเหุาร์ร้ายำลัะเิในอีไม่ี่นาที้าหน้า...ำหนารึ้น ฮ. อหมอภัทรรั่วไหล...นั่นทำเอาเธอผรุสวาทัลั่นในใ...มันเรื่อบ้าห่าเหว อะไรเนี่ย!! แล้วสิ่ไม่าฝัน็บัเิ
เปรี้ย!!
เสียยมทูั้อหนึ่นั
นั่น ทำลุ่มทหาระเหรี่ยแปรบวนทันใ วินาที่อมาวามโลาหลไ้เริ่มึ้น เิารปะทะ้วยอาวุธสัหารัลั่นสนั่นป่า
ความคิดเห็น