คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คันตะนครบาดาล
“ยัยปอ! ยัยปอ!....” เสียเรียอฝ้ายัถี่ๆ ิ่อันหลายรอบ
“รี๊....” เมื่อลืมา ปรทิพย์หวีร้อทันที
“ยัยปอ เป็นอะไร” ฝ้ายับัวเพื่อนเย่าอย่าแร หวัให้เธอมีสิ
ปรทิพย์ะั เยหน้ามอฝ้าย สีหน้าื่นระหน
“ะ ันยัอยู่...”
“ฝันร้ายเหรอ”
ฝ้ายยื่นหน้าถาม เมื่อเห็นปรทิพย์เหื่อาฬแุ่ม
ผ่านไปรู่ให่ ฝ้ายเห็นปรทิพย์ไม่มีปิิริยาโ้อบ ึยมือี เพี๊ยะ!! ที่แนอย่าแร “นี่ เ็บไหม”
“โอ๊ย เ็บนะฝ้าย”
“ไ ื่นแล้วใ่ไหม เธอนอนละเมอ ั้แ่เมื่อไหร่”
ฝ้ายมวิ้ว รู้ัันมาหลายปี นอน้วยัน็หลายหน ไม่เยเห็นปรทิพย์นอนละเมอมา่อน
“ันนะหรือ นอนละเมอ” ปรทิพย์ทำหน้าไม่อยาเื่อ
“เธอว่าันโหหรือ” ฝ้ายพูพร้อมทำหน้าเร่ึม
ปรทิพย์เียบ เอียอไปมา ทำาลอย สีหน้าเหมือนนเป็นเมา้า
“เอาล่ะ ฟัั้แ่้นเลยนะ ันื่นมา เห็นเธอยืนหลับรโน้น แล้ว็เินวลับมายืนหลับ ราฮือๆ รนี้ ันเรียั้นานว่าเธอะื่น” ฝ้ายเล่า น้ำเสียริั พร้อมแอ็ิ้ประอบ
“อย่าั้นหรือ ันฝันร้าย” ปรทิพย์สีหน้าเร่เรีย ่อนพู่อว่า “แ่ฝ้าย มันเหมือนริมา มันน่าลัว...มัน...มะ...”
“พอแล้ว ฝัน็ือฝัน นอนไ้แล้ว้ะสาวน้อย เพิ่ี 3 มีอะไร เอาไวุ้ยพรุ่นี้”
“แ่...” ปรทิพย์ยั้าาใ อยาเล่าให้เพื่อนฟั แ่ฝ้ายับท ูมือเธอ ัวให้นอนราบบนเียว้า
“นอนะ ู๊ไนท์”
ฝ้ายล่าว้วยน้ำเสียบัับแมู่เ็ ่อนหยิบผ้าห่มให้ านั้นเธอไ้ล้มัวนอนเีย้า และหลับไปในที่สุ ทิ้ให้ปรทิพย์นอนมอเพานรุ่นินหลับไป
อนโมิเนียมหรู ลารุเทพมหานร
ืนนี้พศ์ทัศหัวใร้อนรุ่ม ไม่อา่มาหลับไ้ วาเ้มยัมอเพาน ในใรุ่นิสับสน
ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย เาเฝ้าบอัวเอ้ำๆ ลับไปลับมา ่อนยันายึ้น ะโมอร่าบาที่ำลัหลับพริ้มอยู่้าๆ
นี่เอ ้นเหุแห่เรื่อ
พศ์ทัศเสียใที่ปล่อยให้ทุอย่าเลยเถิ ิเลสหอมหวานเย้ายวนปลุเร้าอารม์ ทลายำแพศีลธรรมไปั่วะ
“พี่พศ์ ทำไมยัไม่นอนอีะ” ศีพรรยับร่า
เสียหวาน ปลุพศ์ทัศื่นาภวั์วามิ
“พี่ำลัะนอน” พูบ เา้มุมพิหน้าผาหิสาว
“พรรหนาวั” ศีพรรอออ้อน ่อนเลื่อนายเ้าบ อว้าอพศ์ทัศ
“นอนไ้แล้ว”
“พี่พศ์อพรรหน่อย”
ศีพรรระิบแผ่ว เอื้อมมือโน้มอฝ่ายร้ามลมาุมพิเร่าร้อน วามนุ่มเนียนเนื้อสาว ปลุเร้าวาม้อารใหุ้โน
พศ์ทัศอยาปิเสธ แ่แรฤทธิ์พิศวาสระพือ ทำเาำยอมพ่ายแ่ิเลส ปล่อยให้มันถาโถมใส่รั้แล้วรั้เล่า วบนทุอย่าสบนิ่
ศีพรรหลับไปอย่าอ่อนแร ทิ้ให้พศ์ทัศนอนลืมาโพล
อีไม่ถึหนึ่อาทิย์ ะถึวันแ่าน ะทำอย่าไรี
อีรั้ที่สมออพศ์ทัศ เริ่มสั่านสับสน
ผู้อหนุ่มเหมือนนเินวนในเาว หาทาออไม่ถู หาย้อนเวลาลับไปไ้ วันนั้น เาบอัวเอว่าะไม่ยอมไปหาศีพรรเป็นอันา นาทีนี้ พศ์ทัศหวั่นใเหลือเิน ะสามารถเ็บเรื่อศีพรรให้เป็นวามลับไ้อีนานเท่าไหร่ เาลุาเียไปหยิบรอบรูปู่อเาและปรทิพย์ึ้นมอเนิ่นนาน ่อนถอนหายใเฮือให่ แล้ะวับรอบนั้น ว่ำไว้บนโ๊ะามเิม
เรื่อระหว่าเาับศีพรรเิในืนนั้น
แม้ผ่านมานับเือน เายัำไ้ี ศีพรรโทรให้่วย เพราะมีเรื่อทะเลาะวิวาทับผู้หินหนึ่ในผับ นถูำรวับึ้นโรพัทัู้่
“พี่พศ์ ่วยพรร้วย ่วย้วย...”
“ใเย็นๆ บอพี่สิว่าอนนี้อยู่ไหน”
”พรรอยู่โรพัทอหล่อ”
เสียามสาย ทำให้เา้อรีบับรถไปรับศีพรร และ่วยไล่เลี่ยเหุทะเลาะวิวาท นยอมวามเลิแล้ว่อัน
เมื่อบเรื่อบนสถานีำรว ศีพรรไม่ยอมลับบ้าน ่อรอให้พาไปนั่ฟัเพล เาเลิบเลิ้มไปับบรรยาาศ เผลอื่มเหล้านาสิ มารู้สึัวอีรั้ พบัวเอนอนเปลือยเปล่า ่ายเยับศีพรรในอนโ
เรื่อนี้ทำเอาพศทัศน์ปวเศียรเวียนเล้า เพราะั้แ่นั้นเป็น้นมา ศีพรรเาะราวับปลิ ่มู่ะฟ้อปรทิพย์ลอเวลา หาไม่ยอมทำามำอ
หาเป็นผู้หินอื่น เาสลัไ้่ายาย แ่ผู้หินนี้ือ ศีพรร น้อสาวอปรทิพย์ ู่หมั้นที่ำลัะแ่านในไม่ี่วัน้าหน้า
ันะนร
เมือบาาลอยู่ลึลใ้พิภพใ้ท้อมหาสมุทรลาพื้นโลหลายร้อยโยน์[2] อันเป็นแหล่อาศัยอเหล่าพานาามเรื่อเล่าานนิยายปรัมปราอนไทยมา้านาน
ท้อพระโร
มีารประุมอสภาุนนา มีท้าวโภินนาาธิราประทับเป็นประธานสูสุ แบ่้ายวาเป็นฝ่ายบริหารอส่วนราาร่าๆ อีหลายสิบน านั้นลหลั่นลำับั้นันลไปเป็นเสนาบีและุนนาน้อยให่
หลัาประุมานราารแล้ว ท้าวโภินนาาราไ้ให้ ท่านทัพธร มหาอำมาย์เ้าเฝ้าเป็นารส่วนพระอ์ เพื่อปรึษาหารือ เรื่อท้าวสโรธรนาินทร์และมีนารา
“ท่านทัพธร เราลุ้มริๆ เรื่อ มีนารา”
“ฝ่าพระบาท อนนั้น เ้าน้อยยัทรพระเยาว์”
“เ้าน้อยเลอะเลือน ไ้มอบ มีนารา ให้นามนุษย์ไปเมื่อ 17 ปีโลมนุษย์มาแล้ว ูสิวัน่อนเ้าน้อยมาหา อร้อ ะัารเรื่อนี้เอ พูแล้ว เฮ้อ...” ท้าวโภินนาาธิรารัส
“ฝ่าพระบาท พระทัยเย็นไว้ ระหม่อมส่นาหลวไปัารแล้ว”
“หานามนุษย์าย มีนารา็ะลับืนสู่เ้าน้อย อบใมาท่านทัพธร แ่เรื่อสำัอนนี้ือ อีหนึ่อาทิย์ ราทูพาราะนระมาถึนรอเรานี่สิ” สีพระพัร์อท้าวโภินนาาธิราเป็นัวลเห็นไ้ั
“เรื่อนั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่อระหม่อม”
“เฮ้อ เราหนัใริ เ้าลูนนี้ เรื่อนามนุษย์นั้น เราอให้ท่านทัพธรเป็นธุระ้วย และให้ัเรียมาน้อนรับราทูาพาราะ้วย หวัว่าเมื่อถึวัน ทุอย่าะไม่มีปัหา”
“รับ้วยเล้า” มหาอำมาย์น้อมรับพระบัา
เนื่อ้วยพาราะนรเป็นเมือบาาลให่มีแสนยานุภาพทาารทหาร เมือบาาลน้อยให่่าเป็นเมือึ้น ันะนรเอโีที่เป็นเมือพี่เมือน้อ โยมี มีนารา พันธนาารสอเมือนี้มาแ่โบรา
มเทียรบาลอันะนรำหนไว้ว่า รัทายาท ทุพระอ์ ้ออภิเษสมรสับ เ้าหิหรือเ้าายแห่พาราะนรบาาลเท่านั้น
แ่ปัหาให่อันะนรบาาล เวลานี้ือมีนารา อหมั้นอ์รัทายาท ท้าวสโรธรนาินทร์ ไ้ถูมอบให้นามนุษย์ ั้แ่ท้าวสโรธรนาินทร์ยัเยาว์วัย ้วยพระอ์ไม่รู้ถึวามสำั เรื่อนี้เมื่อรู้ถึพระเนรพระรรท้าวโภินนาาธิรา ึทรริ้วเป็นารให่
[1]แอพพรูฟ มาาภาษาอัฤษ approve แปลว่า เห็น้วย เห็นอบ อนุาิ อนุมัิ ยินยอม
[2] 1 โยน์ เท่าับ 16 ิโลเมร
ความคิดเห็น