คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : นางมนุษย์นี้ต้องตายสถานเดียว
โรแรมริมล
ลาึอืนวันเียวัน พนัาน่าวุ่นวายามหาปรทิพย์ เมื่อท่านนายพลและุหิโทรมารวสอบและ้อารให้ปรทิพย์โทรศัพท์ลับ พนัานึไ้รู้ว่าปรทิพย์ยัไม่ลับาานเลี้ย ารหายัวอปรทิพย์ ทำให้พนัานรีบามหาัวัน้าละหวั่นามประาศิอท่านนายพลปรเมศวร์
ปรทิพย์หายัวไปทำฤหาสน์อัศวอมรภัีึเรีย ท่านนายพลปรเมศวร์และุหิมีนั่ร้อนใ ึ่ไม่น้อยไปว่าศี ที่ำลัโทรศัพท์สอบถามวามืบหน้าาโรแรมริมล
ศีมีสีหน้าวิัวล หลัวาโทรศัพท์
“แม่ศี มีอะไรืบหน้าไหม” ุหิมีรีบถามอีสะใภ้
“ไม่่ะ ุแม่” ศีเสียสั่น แ่พยายามปั้นหน้าให้เ้มแ็
“ายแล้ว หลานย่า!” ุหิมีอุทาน
“อนนี้ ทาโรแรมำลัประสานานับำรว และอรวล้อวรปิามุ่าๆ ที่ิว่าปอะับรถผ่าน” ศีรายาน
“พ่อพศ์โทรลับหรือยั” ท่านนายพลถาม
“โทรมาแล้ว่ะ และำลัเินทามา” เมื่อศีพูบ็ร้อไห้ “ลูแม่ ป่านนี้เป็นไบ้า”
“ุใเย็นๆ หนูปออาแวะหาเพื่อน หรือเยี่ยมลู้าทาผ่าน เราเปิสาาใหม่ั้หลายแห่ ย่อมมีธุระนอเหนือในารา ที่ไม่ไ้บอใร” มลพยายามหาเหุผล พูปลอบศี
“ริ้วย พรรทำออบ่อยไป” ศีพรรพูเสริม แววาแวบหนึ่ ายแววอิาริษยา
“พี่เาไม่เหมือนเรานะ” ศีเสียแ็ใส่ลูสาวนเล็
“แม่ว่าพรรเหลวไหลสิะ” ศีพรรสวน้วยน้ำเสียระฟัระเฟีย
“ยัยพรรหยุ่อปา่อำเสียที แม่ำลัลุ้มใ ไม่เห็นหรือไ” มลปรามลูสาว
ะเียวันฝ้ายไ้มาถึพร้อมพศ์ทัศ
“พี่พศ์!!” ศีพรรีใ รีบเินไปเาะแน ลึๆ ารที่ปรทิพย์หายัวไป ลับทำศีพรรลิโล
พศ์ทัศยิ้มให้ศีพรรามมารยาท ่อนหันไปหาศี “เราเอรถอปอแล้วรับ”
“ำรวเอแ่รถ่ะ ออยู่บริเวหน้าผา แ่ไม่เอัวยัยปอ” ฝ้ายรายาน่อ
ทุนในห้อหน้าถอสี โยเพาะท่านนายพลปรเมศวร์ถึับลุึ้นยืน แล้วเินไปมา
“มีใรบอไ้ไหม เิอะไรึ้น หนูปอไม่เยมีศัรู ะมีใรปอร้ายอี” นายพลปรเมศวร์ถามเสียเรีย สีหน้าัวล
“ุปู่ใเย็น่อนรับ มารูปารนี้ ปออาถูเรีย่าไถ่” พศ์ทัศโพล่ รีบประอบุรุษรา
“เรีย่าไถ่!!!” เสียทุน แทบประสานเป็นเสียเียวัน
โรพยาบาล
ปรทิพย์นอนหลับอยู่บนเีย มีสโรธรนาินทร์ยืนมอนิ่ เาย้อนิถึเหุาร์่อนหน้านี้ หลัฟ้าผ่าเปรี้ย! ปรทิพย์หัรถเลี้ยวลับ แ่ทันใ ปราหมอวันหนาฟุ้ปลุมไปทั่วรถยน์
ร็อบบบบ.... เสียบีบรั เสียนั่น! ทำนัยน์าสวยเบิโพล!!
“รี๊....”
ปรทิพย์ร้อลั่น เธอพยายามั้สิ ริหรือฝัน นั่น ไม่ใ่หมอวันธรรมาแ่ือูยัษ์ นามันให่ว่าอานาอน้าร้อยเท่าพันเท่า มันลื้อยพันรอบรถ านั้นไ้บีบบนเสียเหล็ลั่นเปรี๊ยะๆ
ุพระ่วย!!
ปรทิพย์็อระลอแล้วระลอเล่า สุท้ายสิาผึ เธอเป็นลมสลบไป วินาทีนั้น สโรธรนาินทร์ปราาย
“หยุนะ!”
สโรธรนาินทร์วา แ่ทว่าูยัษ์นนั้นไม่ลายอรั เาึยมือี้ มีลำแสสีเียวพวยพุุ่สายฟ้าฟา ทำูยัษ์นนั้นอันรธานหายไปในอาาศ
านั้น เาพาปรทิพย์มาส่โรพยาบาลและสร้าสถานาร์เป็นเรื่อปล้นทรัพย์
“ฝ่าบาท ะทำอย่าไร่อ” อนันะทูลถาม
“่อไปนี้ อให้เฝ้านาทุฝี้าว” สโรธรนาินทร์สั่
“ระหม่อม”
“เราิว่ามีนาหลวอีหลายน รอัหวะลมือ เ้าพ่อมีพระบัา นามนุษย์นี้้อายสถานเียว” สโรธรนาินทร์อบ ่อนทอสายามอปรทิพย์้วยวามัวล
“ฝ่าบาทอย่าทรัวลพระทัย ระหม่อมิว่า เราน่าะึเวลาออไปไ้พ่ะย่ะ่ะ”
“เรา็ิเ่นนั้น”
“อีเพีย 2 อาทิย์ นามนุษย์ผู้นี้็ะแ่านไปแล้ว”
สโรธรนาินทร์พยัหน้า ประโยที่ว่า นามนุษย์ผู้นี้็ะแ่าน ทำแววาอเาแสวามปวร้าวแวบหนึ่่อนแปรเปลี่ยนเป็นเยา เธอะแ่าน ใ่สินะ สิ่ที่เา้อทำอนนี้ ือลับนรบาาลเพื่อไปทูลอเ้าพ่อ ให้ทรยืเวลาให้นามนุษย์อีสัหน่อย นาหนุ่มหวัเ้าพ่อะทรเมานามนุษย์ผู้นี้ ทันใเสียฝีเท้าานอห้อ ทำสโรธรนาินทร์และอนันะหายวับ เป็นเวลาเียวับปรทิพย์ยับัว
เมื่อประูห้อเปิออ นายพลปรเมศวร์และุหิมีถลาเ้ามายืน้าเียหลานสาว าม้วยศี ศีพรร มล และพศ์ทัศ นห้อนั้นูแบไปถนัา
“โถ หลานปู่ ูสิ เ็บรไหนบ้า็ไม่รู้”
นายพลปรเมศวร์ยมือลูบศีรษะหลานสาว
“น้อปอไม่เป็นไรรับ พอีร้อยเวรเป็นเพื่อนผม เาบอว่าโีมีนไปพบ และ่วยเหลือไว้...” านั้นพศ์ทัศเล่า่อว่า ายสอนที่ให้วาม่วยเหลือไ้แ้ำรวและาไปโยไม่ทันไ้ถามื่อเสียเรียนาม ำรวึนำปรทิพย์ส่โรพยาบาลและแ้ให้าิทราบ
ปรทิพย์ฟื้น แ่เมื่อลืมา เธอรีร้ออย่าเสียวั
“รี๊....”
นั่นทำทุนื่นระหน ศีรีบเ้าไปอปลอบวั
“ปอ ลูๆ แม่อยู่นี่”
ปรทิพย์หันมอรอบัว้าๆ
“ปอ ปอ ลูปลอภัยแล้ว ลู นี่แม่ แม่ศีเอ”
ศีพยายามพู้ำๆ หวัเรียสิลูสาว
“แม่” ปรทิพย์เรียแม่
ศีใื่น ึพู่อว่า “นั่น ุปู่ ุย่า”
ูยัษ์ไปไหน...ปรทิพย์หัน้ายวา ทำท่าเลิ่ลั่ เหมือนมอหาอะไรสัอย่า
“ุปู่ ุย่า ปออยู่นี่ไ้อย่าไร แล้ว...แล้ว...” ปรทิพย์ะั เธอเหลียวหน้าเหลียวหลั อยาถาม่อว่า ูัวนั้นล่ะ อยู่ไหน เรทุนิว่า เธอบ้า เพี้ยนไม่เป็นเรื่อ
“ลูำอะไรไ้ไหม” ศีถามบุรสาว
ปรทิพย์ส่ายหน้า แล้วพูว่า “ปอมาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไร”
“ายแล้ว หลานำอะไรไม่ไ้หรือ เรียหมอเร็ว พ่อพศ์ นร้ายีหัวหลานันหรือเปล่า” ุหิมีร้อึ้น เมื่อเห็นหลานสาวมีอาารเบลอๆ
“ุย่าะ ปอไม่เป็นไร่ะ แ่ในิหน่อย” ปรทิพย์รีบแ้ัว ใหุ้หิมีลายวิ
“แน่นะ” ุหิมีเ้ามาลูบศีรษะหลานสาว
ปรทิพย์อเอวอ้อนว่า “่ะุย่า นั่น พี่พศ์ นั่น ุปู่ แล้วนั่น ุแม่ และนั่น อามล เห็นไหมปอำไ้หมเลย ปอแ่ใ สับสนนิหน่อย่ะ”
“ั้นืนนี้นอนโรพยาบาลอีืน ย่าะไ้แน่ใ”
“ไ้่ะ ทุนะไ้สบายใ”
“าพศ์เฝ้าน้อนะ” ุหิมีหันไปำับพศ์ทัศ
“รับ ุย่า” พศ์ทัศอบรับ
“ไม่้อ่ะ ปอไม่ไ้ป่วย” ปรทิพย์รีบปิเสธ แ่ศีเสริมว่า
“แม่เห็น้วยับุย่านะลู”
“แม่ะ ปอไม่ไ้เป็นอะไรริๆ พรุ่นี้พี่พศ์้อทำาน นี่ลบุรีนะะ ไม่ใ่รุเทพ” ปรทิพย์พูยาวเหยีย ยืนยันว่าไม่้อารให้พศ์ทัศเฝ้า
“พี่ะลาาน” พศ์ทัศพู
“พี่พศ์ะ ปอสบายีแล้ว ็บอแล้วไ ปอแ่ใ ็เท่านั้น” ปรทิพย์เสียแ็ หันไปทำหน้าื้อรั้นใส่พศ์ทัศ ทำเอาเาเียบไม่ล้าพูอี
“แ่ย่าว่า...” ุหิมีพยายามอีรั้
“ปอไม่เป็นไร่ะ แ่ทุนห่ว ปอ็รู้สึผิแล้ว เอาอย่านี้ พรุ่นี้ให้รถโรแรมมารับ ทุนะไ้สบายใว่าปอถึที่พั นะะ นะ นะ ุย่า ปอไม่ใ่เ็ๆ แล้ว นะ นะะ” ปรทิพย์่อรอ แล้วใ้ลูอ้อนเิมๆ
“ย่าะ้าพยาบาลพิเศษให้เฝ้า” ุหิมีพู
“ุย่าะ ปอไม่ไ้ป่วย แล้วที่นี่มีพยาบาลเินเวรลออยู่แล้ว ไม่้อ้าพิเศษหรอ”
“ุหิ ามใหลานเถอะ” นายพลปรเมศวร์ยืนฟัหลานสาวเถียนนั้นทีนนี้ที ึเอ่ยเพื่อัวามรำา
“แน่ในะ หนูอยู่ไ้” ุหิมีย้ำ ่อนยอมามำอหลานสาว
“ุย่าวาใไ้ อบุ่ะ รัย่าที่สุในโล”
ปรทิพย์อุหิมีอีรั้
เมื่อทุนลับไปหมแล้ว ปรทิพย์ลับนอนไม่หลับ เธอลุนั่ อเ่า รุ่นินเียวในเามื โรปล้น...เป็นไปไม่ไ้ วามรู้สึลับล้ายว่าเธออรถอยู่รหน้าผา ำลัะลับรถและับออไป แ่เิอะไรึ้น่อานี้ล่ะ เธอพยายามิว่าับรถมาไ้อรนี้ไ้อย่าไร และภาพสุท้ายในวามทรำ ือู่ๆ สิ่ผิปิ็บัเิ ูยัษ์พันรอบรถ มันรันัวถัรถยน์บูเบี้ยว แน่ล่ะ เรื่อนี้หาเธอเล่าให้ใรฟั ว่าเธอบ้า เธอเฝ้าิวไปวนมา สุท้ายล้มัวลนอนและหลับไป้วยวามอ่อนเพลีย
พลัน สโรธรนาินทร์ปราายในเามื
เาเินมาหยุ้าเีย นัยน์าสีอำพันเ้มเ็มไป้วยวามห่วใย
ความคิดเห็น