คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฝึกซ้อมต่อสู้ และยิงปืน
ทิพย์พธูมวิ้วมุ่น ใบหน้าสวยายให้เห็นวามัวล
เธอนั่นิ่มในห้ววามิ สมอน้อยๆ ทำานหนัิ้นหาทารอ บนแผนที่บอำแหน่ที่ั้่ายทหารแห่นี้…ว่าอยู่ในอาาเแนปรอออทัพปลปล่อยะเหรี่ยเอบีอาร์
ะเหรี่ยเอบีอาร์….ื่อนื้่อให้เิวามันอันมหาศาล
เธอบอัวเอว่า้อรอบอบ เวลานี้ผู้พันะเวเียรู้แล้วว่าเธอและหมอภัทรมาทำอะไร เธอเาไ้ทันทีานนี้เป็นเรื่อารเมือระหว่ารัอิสระภูานและอทัพะเหรี่ย...แ่เอ๊ะ...ทำไมผู้พันะเวเีย้อปลอมัวเป็นนอรัภูาน้วยล่ะ...แ่แล้วเหมือนนึอะไรไ้ ผู้หมวสาวรีบสลัวามสสัยและพัำถามทั้หมไว้ในระท่อม เธอรีบเินไปยัเ็นท์พยาบาล ไปพบับหมอภัทรทันที
เ็นท์พยาบาล
ภายในเ็นท์หมอภัทรำลัวุ่นวายอยู่ับนเ็บาบาแผลถูยิ นเ็บไม่ไ้มีนเียวแ่มีนับสิบน ำนวนหมอสนามที่ประำ่ายแห่นี้มีเพียนเียวนั้นไม่เพียพอ และนเ็บยัทยอยหามเ้ามาเรื่อยๆ เสียร้อโอโอย รวรา้วยวามเ็บปวัเป็นระยะๆ อย้ำวามโหร้ายอสรามอนลุ่มน้อย
ทิพย์พธูมอวามอลหม่านในเ็นท์พยาบาล หมอสนามประำเ็นท์ำลั่วนับารผ่าั้านโน้น ะเียวันเธอ็เห็นหมอภัทรำลัะมัเม้นห้ามเลือ และผ่าัุเินอยู่อีฝั่ร้าม
โอยๆๆ…
่วย้วยหมอ ่วย้วย…
เธอมอทหารที่บาเ็บร้ออวาม่วยเหลือ แน่ล่ะ ทุนยัอยามีีวิ ทิพย์พธูไม่อาทน่อไปไ้ ึรีบหยิบหน้าาอนามัย และรีบสวมถุมือยาสวมในทันที เธอิ่ไปยัเียนเ็บที่นอนร้อรวรา รอหมอไปูแลรัษา
“ผมเ็บ ่วยผม้วย หมอ ่วย…ะ…้วย…” นเ็บับมือทิพย์พธู
เธอมอไปรอบๆ ทุน่ามีนเ็บ หมอและพยาบาลมีำนวนน้อย ันั้น เธอึ้มล และรวเ็ร่าายนเ็บในทันที เธอพบบาแผลมีระสุนปืนฝัอยู่ภาย่อท้อ ้อรีบผ่าัเอาระสุนออและห้ามเลือโย่วน
“อยาา และเรื่อมือผ่าัที่นีุ่หนึ่” ทิพย์พธูะโนบอผู้่วยพยาบาลในเ็นท์
เสียอทิพย์พธูทำหมอภัทรที่ำลัผ่าัอยู่ะั เาเยหน้ามอแวบหนึ่่อน้มหน้าผ่าั่อไป ้านทิพย์พธูเมื่อไ้อุปร์ผ่าัเรียบร้อยแล้ว เธอ้มลทำารผ่าอย่ารวเร็ว
เวลาผ่านไปหลายั่วโม
หมอสนามประำเ็นท์และบรราพยาบาลเ้ามาอบุหมอภัทรและทิพย์พธู บันี้เธอและหมอภัทรลายเป็นพระเ้าในหมู่ทหาระเหรี่ย เพราะวันนี้นบาเ็บทุนไม่มีใรเสียีวิเลย ึ่ปราาร์แบบนี้ไม่เยเิึ้นมา่อน นั่นเพราะาแลนแพทย์และผู้มีวามรู้้านารพยาบาลนั่นเอ
หมอภัทรและทิพย์พธูออมานั่้านหน้าเ็นท์ ทัู้่นั่ื่มน้ำและพัผ่อน เพราะยืนผ่าัิ่อันหลายั่วโม
“วันนี้ถ้าไม่ไ้หมว่วย ผมับหมอทหารทำอะไรไม่ทัน” หมอภัทรพูพร้อมยน้ำึ้นื่ม แ่นัยน์าเ้มไม่วายลอบมอเธอ
“โนยิอาารเรียว่าสาหัสทั้นั้น นี่ระมัที่เาว่าันสรามไม่เยปรานีใร ไม่โรธ ไม่เลีย ไม่เยพบันมา่อน็สามารถ่าันไ้เหมือนผัปลา”
หมอภัทรยิ้ม เาหันมอผู้หมวสาวอย่าเพ่พิศ เิมา็เพิ่เยเห็นผู้หิแบบในหนั Tomb Raider[1] แนว สวย ิบ เถื่อน อริ็วันนี้่แหละ
“หมวั้สิไ้ไวว่าที่ผมินะ”
ทิพย์พธูหันไปยิ้ม ่อนหัวเราะออมาเบาๆ แล้วอบว่า “ในวามิอหมอ ันเหมือนนเสียสิวิลริหรือไ”
“หมว็พูไปเรื่อย อยารู้ั หมวไปเรียนวิธีารผ่าั วิธีเย็บแผลมาาไหน”
“ันเป็นทหารนะ ไม่แปลหรอที่ะทำอะไร ที่หมอไม่าิ”
“อ้อ...อย่าระโถีบผมนสลบาเท้านี่ใ่ไหม” หมอภัทรอเหน็บแนมเธอไม่ไ้ วันนั้นภาพเธอระโถีบนเาหมสิ ยัลอยวนในสมอ ิาิใ
“แสว่าหมอยัำไม่ลืม...เี๋ยวๆ อันอธิบาย่อน นั่น เป็นสถานาร์ุเิน นาทีีวิ หา้าแม้แ่นาทีเียว หมอับันอาเป็นศพราย่อไป...”
“เอาล่ะ อย่าไรผม้ออบุ อบุนะที่มา่วยผม อนนี้เราถึรัภูานแล้ว ผู้พันะเวเียะส่เราเ้าเมือ หลัาผมผ่าัเปลี่ยนหัวใให้เ้าส่ายอศึแล้ว ผมอยูู่อาารอีสัหนึ่อาทิย์ หาารผ่าัผ่านไป้วยี็ไ้ลับเมือไทย”
ทิพย์พธูหันไปมอหมอหนุ่ม...เฮ้อ หมอ่าไม่รู้อะไร อนนี้พวเราอยู่ลาวล้อม้าศึ…ที่นี่่ายทหารออทัพปลปล่อยะเหรี่ยเอบีอาร์นะ…แ่นั่นแหละ ให้หมอเ้าใแบบนั้นไป ะเป็นผลีมาว่าผลเสีย หาหมอรู้วามริอาแพนิ[2]ทำแผนที่เธอวาไว้ป่วนไปหม็เป็นไ้
ู่ๆ ผู้หมวสาว็ถามึ้นว่า “ุหมอยิปืนเป็นไหม”
“ผมเป็นหมอนะ ะเอาเวลาที่ไหนไปับปืน” หมอภัทรมีสีหน้าประหลาใ เา้อหน้าผู้หมวสาว ในใมีเรื่อราวและำถามมามาย ทว่านี่ไม่ใ่เวลาที่เหมาะสม
“อยู่ลาป่าลาเาแบบนี้ ุหมอ้อเรียนรู้ไว้ ันสอนให้นะ” เธอเสนอัวเป็นรู
“ผมไม่มั่นใเลยว่าะทำไ้ เิผมเผลอทำปืนลั่นเปรี้ยปร้าทำไ”
“ทำไ้อยู่แล้ว อีอย่าันไม่สามารถูแลุหมอไ้ลอเวลา ที่นี่ไม่ใ่รุเทพนะ ทุย่า้าวมีอันราย เรื่อไม่าิเิึ้นไ้ลอเวลา”
หมอภัทรฟัเหุผล เาิามและทำวามเ้าใ ริอย่าที่เธอบอ ที่นี่ไม่ใ่ประเทศไทย ราบใยัอยู่ใน่ายแห่นี้เรื่อปืนผาหน้าไม้เา้อเรียนรู้ไว้
“ั้นรออะไรล่ะ หมวสอนเลย”
ผู้หมวสาวยืนึ้น แล้วว้าแนอหมอภัทรให้ลุึ้นาม หมอหนุ่มไม่ทันระวััวทำให้สะุล้ม เาไ้ว้าร่าบาอผู้หมวสาวนล้มเยทับ
“อโทษ...” เธอรีบอโทษ
ู่ๆ หัวใอหมอภัทร็เ้นแร เาทำหน้าไม่ถู เพราะเมื่อรู่ร่าบาอทิพย์พธูเย่ายไ้สะิวามรู้สึบาอย่าในเบื้อลึ อารม์รัอารม์ปรารถนาอายหนุ่มที่เาฝัมันไว้นานนับสิบปีพลันื่นึ้น
บ้าน่า ันรู้สึอะไรับยัยสาวประหลาเนี่ยนะ ไม่ ไม่ ไม่…หมอภัทรพยายามปิเสธัวเอ
สนามยิปืนอ่ายทหาร
ร้อยเอามิน นายทหารนสนิทอผู้พันไ้แอบมายืนสัเาร์อยู่ไลๆ เพราะทิพย์พธูไ้ไปออนุาผู้พันะเวเียใ้สนมฝึยิปืนให้ับหมอภัทร ผู้พันไ้ให้ทหาร 2 นายอยอยู่ใล้ๆ เพื่ออำนวยวามสะว หลัามาถึสนามยิปืนเมื่ออาวุธพร้อมทิพย์พธูไ้เริ่มเปิอร์สิวเ้มทันที
เปรี้ย! เปรี้ย! เปรี้ย! เปรี้ย!
ทิพย์พธูเหนี่ยวไ ระสุนปืน 4 นัเ้าเป้ารูเียวัน นั่น เป็นอีรั้ที่หมอภัทร้ออ้าปา้า
“ว้าวๆๆ...หมวทำไ้ไ” หมอภัทรพึมพำ
“ุหมอูนี่นะ ลอทำาม” เธอหันไปสั่ พร้อมับเริ่มสาธิารับ ารเล็ ใหู้เป็นัวอย่า แ่เมื่อเธอหันไปยัเห็นอาวุธปืนสั้นนอนแอ้แม้อยู่ที่เิม
“อ้าว ุหมอหยิบปืนสิ” เธอสั่อีรั้ เมื่อเห็นลูศิษย์ไม่ยอมยับไปไหน
“เอ่อ...” หมอภัทรลัเล เ้ั
ผู้หมวสาวพยัเพยิ บุ้ยใบ้ให้หมอภัทรหยิบปืนึ้น สุท้ายหมอภัทรยื่นมือไปหยิบปืนถือไว้ในมืออย่าเสียไม่ไ้ เาทำท่าล้าๆ ลัวๆ
ทันใ ผู้หมวสาวาเหลือ ร้อ๊าเสียัเมื่อหมอภัทรยปืนส่ายไปมา
“แว๊...ุหมอเอาปืนล อย่าแว่ไปมาแบบนั้น”
“มันหนั ผมำลัหามุมที่ถนัๆ เลยลอแวู่” หมอภัทรแ้ัว
“ับปืน มือ้อนิ่ นึะว่านี่เป็นมีผ่าัแล้วัน”
หมอภัทรยิ้ม นึำในารเปรียบเทียบอเธอไม่ไ้...ถือปืนเนี่ยนะ เหมือนถือมีผ่าั ิไ้ไแมุ่้...มันเหมือนันรไหน...
ผู้หมวสาวร่ำเร่ับารสอน เธอยืนมอหมอภัทรฝึยิปืนอย่าเียบๆ ้านหมอภัทรเอัน ในารยิแ่ละนันั้นพลาเป้าไปนละทิศละทาลอ
“นีุ่หมอ ลืมามอเป้าสิ หลับายิะโนเหรอ”
“โอยยย...นี่ปืนนะ ไม่ใ่เ็มียา ผมะไุ้้นเย ูสิ เสียมันันาไหน หูแทบแ ไม่ให้หลับาอยู่ไ้ไ” หมอภัทรย้อนใส่รูฝึ น้ำเสียนั้นือไม่ถูริ ิส์ระเทยแออมาะั้น นั่น ทำเอาทิพย์พธูะัเียบ ้อนามอ เราห์สแนเย์ร้อิ๊ๆๆ พร้อมเริ่มาน
เธอลั้นหัวเราะ ทำไม่รู้ไม่ี้สอน่อไป
“หัวเราะอะไร” หมอภัทรถาม
"หัวเราะลูศิษย์หัวี้เลื่อย เอ้า...ูัวอย่าอีรอบ...” พูบผู้หมวสาวหยิบปืนึ้นเล็ แล้วลั่นไ เปรี้ย! เปรี้ย!
หมอภัทรหน้า้ำ พูออมาว่า “ผม็พยายามอยู่นี่ไ”
เธอเห็นอีฝ่ายเหยาะแหยะ และยัหลับหูหลับายิเ่นเิม วินาทีนั้นเอทิพย์พธูไ้เินเ้าไป้านหลัหมอภัทร ว้ามือหมอไว้ในอุ้มือน้อยๆ ประอปืนพ ยึ้นเล็เป้า ใบหน้าสวยไ้เยอยู่บนบ่าว้าอเา
“มอที่ปลายระบอปืน หลับา้าหนึ่ เล็ไปที่เป้า” เสียผู้หมวสาวระิบเบาๆ ที่้าหูหมอหนุ่ม
เป็นอีรั้ที่หมอภัทรหัวใเ้นโรมราม วามรู้สึประหลาู่โมเาอีแล้ว
“มอไปรหน้า ยิ!” เสียผู้หมวสาวทำลายภวั์ หมอภัทรทำสมาธิ แล้วลั่นไ เปรี้ย! ระสุนวิ่ผ่านลำล้อัสนั่นหวั่นไหว พุ่เาะเป้าเหมาะเหม็
“อย่านี้แหละ เ่มาุหมอ” เธอออปามลูศิษย์ ่อนยมือบไหล่อย่าให้ำลัใ
หมอภัทรผ่อนลมหายใอย่าโล่อ สุท้ายเา็ทำไ้ วาเ้มมอเป้าที่ระสุนเาะรลาพอี เายิ้มอย่าภาภูมิใในผลาน
หลัฝึยิปืนเสร็แล้วทิพย์พธูไ้พาหมอภัทรไปยัสถานฝึ้อมศิลปะารป้อันัวแบบประิ เธอสอนให้หมอหนุ่มเพื่อเอาไว้ใ้ในยามับัน านนี้เี๋ยวเธอ็รู้ว่าหมู่หรือ่า[3] เพราะลูศิษย์นนี้หัว้ามาเรื่อ่อยี เธอพูปาเปียปาแะพอันลับไปมอ ็เห็นเพียวาลมโว่าเปล่าอหมอหนุ่ม
ผู้หมวสาวไ้ให้หมอภัทรฝึ้อมท่าป้อันัวแบบประิับนายทหาร ทุท่าอาร้อมหมอหนุ่มเป็นฝ่ายนอนหายพ่ายไม่เป็นท่าบนพื้น รั้นี้เมื่อหมอหนุ่มลุึ้นไ้ เา็เินระเผลเอวเ้หน้าเ้หลัไปยืนโอรว
“โอ๊ยยย...ผมไม่ไหวแล้วหมว”
“ุหมอลอฝึท่านี้อีรอบ่อนีไหม” ผู้หมวสาวะยั้นะยอ
“พอ..พอ...ผมไม่ไ้ออรบนะ” หมอภัทรปิเสธทันวัน
ทิพย์พธูไม่อบ เธอทำเพียยืนออมอหมอหนุ่ม
“ูสิ อนนี้ผมปวไปทั้ัวแล้ว โนทุ่มเอาทุ่มเอา มีหวัไ้พิาร่อนเรียนบอร์สอหมวแน่ๆ” พูบหมอภัทรส่สายาพิา ้อผู้หมวสาวาเียวปั้
“โอเร...เราพอแ่นี้” ทิพย์พธูเห็นอาารลูศิษย์ระเ้าระอ ท่าทารั้นะไม่เรียนรู้อะไรอี เธอึัสินใปล่อยัวให้ไปพัผ่อนามอัธยาศัย
่ำืนเียวันนี้เอหมอภัทรนอนหลับเป็นาย้วยวามอ่อนล้าาารฝึ้อม ะมีเพียทิพย์พธูเท่านั้นที่ยันอนลืมาโพลในระท่อม เธอำลัิหาหนทาพาหมอภัทรหนีไปา่ายแห่นี้
[1] Tomb Raider เป็นภาพยนร์ที่แสโยาราสาว แอเลิน่า โลี่ เป็นแนวแอั่น สร้าในปี .ศ. 2018
[2] แพนิ มาาภาษาอัฤษว่า panic เป็นอาารื่นระหนนวบุมัวเอไม่ไ้ หรืออาหวาระแวหวาลัวเินว่าเหุ ทั้ๆ ที่สถานาร์ยัไม่เิึ้น
[3] เี๋ยว็รู้ว่าหมู่หรือ่า เป็นสำนวนพูเปรียบเทียบ ใรเ่ว่าใร แ่ในที่นี้หมายถึะเรียนรู้ไ้มาหรือน้อย
ความคิดเห็น