คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไข่มุก
เมื่อถึรุเทพ ุปูุ่ย่าัไ้ไล่เรียเรื่อราว ้วยวามเป็นห่วหลานรันายพลปรเมศวร์ึสั่ห้ามเธอออนอบ้านนผ่านไปหลายวัน
ปรทิพย์้อหาเหุผลเพื่อเป็น้ออ้าลับไปโรแรมริมลอีรั้ นั่นือเรื่อารยายโรแรมในเรือ ึ่เธอมีส่วนที่้อรับผิอบ ้อิามวามืบหน้า อีทั้ในอาทิย์เียวันนั้นเธอ้อไปูแล เรื่อารเปิให้บริารห้ออาหารแห่ใหม่ ทุอย่าลล็อามแผนุปู่และุย่ายอมแ่โยี แ่มี้อแม้้อให้พศ์ทัศไปส่ให้ถึโรแรมริมล และ้อลับบ้านในรุเทพทุเสาร์อาทิย์
เมื่อลับถึโรแรมปรทิพย์ไ้ลุยทำานทันที เธอออไปพบลู้าับพนัานนบ่ายล้อย และพนัานเอไ้รับำสั่ลับาท่านนายพลปรเมศวร์ว่าไม่ว่าปรทิพย์ะทำานเสร็หรือไม่ ้อนำัวเธอมาส่ไว้ในโรแรมริมล่อนพลบ่ำ ้วยสาเหุนี้เอเธอึมีเวลาว่าอนเย็นอทุวัน เธอะออมานั่เล่นริมหา ทออารม์ิถึเรื่อราว่าๆ
เย็นวันนี้็เหมือนทุวัน ปรทิพย์มานั่ทออารม์บนเ้าอี้ายทะเลัวเิม ปล่อยวามิล่อลอยไป และสุท้ายหยุิรายหนุ่มื่อ สโรธรนาินทร์
เามาาไหน...
เามาทำอะไรที่นี่...
“สวัสีรับ” สโรธรนาินทร์ปราาย เหมือนรู้ว่าเธอำลัิถึ
ปรทิพย์หลิ่วามออย่าแปลใ เพราะอนเ้าเธอไ้สอบถามพนัานว่ามีแื่อ สโรธรนาินทร์ เ้ามาเ็อิน[1]ในโรแรมหรือไม่ ำอบที่เธอไ้รับือโรแรมไม่มีแื่อแปลนี้
“ุสโรธรนะเอ” หัวใอปรทิพย์เ้นแรทันที เธอประหลาใ ทำไมนะ...ทำไม เาถึมีอิทธิพลับเธอทั้ๆ ที่ไม่เยรู้ัมัุ้นันมา่อน
“ผมื่อ สโรธรนาินทร์ รับ” บุรุษหนุ่มยิ้ม บอื่อัวเออีรั้
“อ้าว ุไม่ไ้นามสุล นาินทร์ หรอหรือ”
“เปล่ารับ นั่นเป็นื่อทั้หม”
“ื่อยาวั สสัยะมีเื้อ” เธอทำหน้าน แ่ในใิว่าเามีเื้อเ้าหรือไม่็มาาผู้ีระูลเ่า
“เล่าแล้วยาวรับ ไม่รู้ว่าุมีเวลาว่าฟัปูมหลัอผมหรือเปล่า”
ปรทิพย์หัวเราะเบาๆ ่อนอบว่า “...ูท่าะยาวริ”
“อยาฟัไหมรับ”
“ิันเานะ สาแหร้นระูลอุ เริ่มั้แ่สมัยทราวีศรีอยุธยา ้นระูลไ้ล่อเรืออีโปมาามแม่น้ำเ้าพระยาระมัะ"
ราวนี้สโรธรนาินทร์หัวเราะบ้า นึำในอารม์ันอหิสาว
“อีหน่อยุ็รู้ัผมเอแหละ เอ๊ะ วันนีุ้ว่าหรือรับ”
“่ะ”
“ผมมาวนเวลาพัผ่อนหรือเปล่า”
“ไม่่ะ พอีำลัิอะไรเพลินๆ ็เท่านั้น”
“รัเียไหม ถ้าผมะวนไปเินเล่น”
“ีเหมือนัน ำลัเหาอยาหาเพื่อนุย” พูบเธอลุเินามายหนุ่มไปอย่า่ายไ้
ทั้สอเินุยันสัพเพเหระริมหา เธอบอไม่ถู ทำไมึรู้สึุ้นเย และถูะาับผู้ายนนี้นั เหมือนเยรู้ัเยเอันมา่อน แ่เมื่อพยายามิเธอลับนึเท่าไร็นึไม่ออ
ปรทิพย์และสโรธรนาินทร์ไ้เินเรื่อยมานสุหา
“ว้าว! ไม่รู้มา่อน รนี้เป็นหน้าผา” เธออุทาน วิ่ไปะโมอหน้าผาัน
สโรธรนาินทร์ยิ้มพราย สายาที่มอเ็มไป้วยวามเอ็นู ทันใเาถอเสื้อแล้วโยนไว้บนโหิน
“ุะทำอะไร!!” ปรทิพย์ใ
ายหนุ่มส่ยิ้มให้หิสาวอย่าอ่อนโยน านั้นระโพุ่หลาวลทะเล
ู้มมมม...เสียน้ำระแทัวายหนุ่มนระเพื่อมเป็นวว้า
“ุ!!” เธออุทาน ะลึั้น มอเาำิ่หายไป
“ุ เป็นอะไรไหม...” เธอร้อเรียเาอีรั้ เาหายไปสัพัให่ นเธอเริ่มใเสีย แ่แล้วเา็โผล่พรวึ้นเหนือผิวน้ำ
“เฮ้...ไม่้อใ ผมอบทะเล็เท่านั้นเอ” พูบ เา็แหวว่ายในทะเลอย่าร่าเริ
“ุทำใหม...นึว่าัวเอเป็นปลาหรือไ!!” ปรทิพย์ะโนออไปพร้อมรอยยิ้มสใส
ายหนุ่มโบมือทัทาย ่อนว่ายไป้าหน้าอย่ารวเร็ว
เธอหัวเราะ ทึ่ในวามบ้าีเือ อย่าน้อยวันนี้เา็ทำให้เธอมีวามสุ เธอว้าเสื้ออเา เินามไปเรื่อยๆ มอเาว่ายน้ำอย่าสนุสนาน
“ลมาว่ายับผมไหม” สโรธรนาินทร์ว่ายเ้าฝั่รที่ปรทิพย์ยืนอยู่ เาลอยัวในน้ำ พร้อมับ้อหน้าหิสาว นัยน์าสีำอำพันู่นั้นทำเธอรู้สึอบอุ่นอย่าบอไม่ถู
“ุยัไม่อบเลย ะว่ายน้ำับผมไหม” เาถาม้ำ
“มะ...ไม่ ันลัวมน้ำ”
“ไม่มหรอ ผมอย่วย”
“ไม่รบวน่ะ...”
ปรทิพย์ให้วามสนิทสนมอย่าที่ไม่เยทำับใรมา่อน แม้แ่พศ์ทัศเอว่าเธอะยอมไปไหนมาไหน้วย็นานหลายเือน แ่สำหรับผู้ายื่อยาวเป็นิโลนนี้ เธอลับหาำอธิบายไม่ไ้ เพียแวบแรที่พบหน้า็เหมือนเธอเยรู้ัเามานานแสนนาน
“ันรู้สึเหมือนเราเยพบันมา่อน” ปรทิพย์เผยวามรู้สึส่วนลึออมา
“ุิอย่านั้นหรือรับ”
“่ะ” เธออบพร้อมส่ยิ้มละไม รอยยิ้มนี้ทำสโรธรนาินทร์รีบเบือนหน้าหนี เาหันมอเส้นอบฟ้าที่พระอาทิย์ำลัอัส
“ุูเส้นอบฟ้าสิรับ”
“สวยมา ุว่าไหม...” เธอพึมพำ มอไปสุอบฟ้า
“รับ แ่มันูโเี่ยว”
“ใ่ะ มันโเี่ยว ันถึไม่อยาูพระอาทิย์ินนเียว”
“พูอย่านี้ ุยอมเป็นเพื่อนับผมแล้วใ่ไหม”
ปรทิพย์หัวเราะเบาๆ พร้อมหันมาส่ยิ้มให้เาอีรั้
“ไม่อบ ผมสรุปว่าลนะ” พูบสโรธรนาินทร์ยันายึ้นาทะเล เาเินเ้าใล้เธอ
“เสื้อ่ะ” ปรทิพย์ส่เสื้อืนให้
“อบุรับ” สโรธรนาินทร์รับเสื้อไว้ พร้อมยื่นบาสิ่ไปรหน้าสวย
“ผมอยาใหุ้รับไว้” ในมือายหนุ่มมีไ่มุเม็โเิรัส ประายนั้นวาววับสะท้อนรับแสอาทิย์
“ไ่มุ! ว้าว ุไ้มาาไหน” เธออุทาน ระนแปลใ
“มเมื่อี้นี้” สโรธรนาินทร์ยิ้ม ำอบเธอไปามริ
“พูเป็นเล่น” เธอทำหน้าไม่เื่อ ิว่าเาพูอำเล่น
อะไรัน แ่เล่นน้ำ ำผุไปมา เาะมีวามสามารถมอัมีใ้ทะเลโยไม่ใ้อุปร์ำน้ำไ้เียวหรือ? แ่นั่นปรทิพย์ไ้แ่ิ
“ผมใหุ้” เาพู้ำ
หิสาวอึ้ วามสสัยในที่มาอไ่มุไ้ถูหันเห้วยวามรู้สึใหม่ ือ ัเิน เอะะ ทำอะไรไม่ถู นเธอรู้สึอึอััวเอ
“เอ่อ ิัน...” เธอยัไม่ทันพูบ
“ผมอยาให้รับไว้ เมื่อุเือร้อน้อารวาม่วยเหลือ อให้ิถึผม” สโรธรนาินทร์มอ ้อเ้าไปในวาสวย ่อนถือวิสาสะับมือเธอ แล้ววาไ่มุเม็นั้นไว้ วามามออัมีแห่ท้อทะเล สะเธอให้้ออย่าลืมัว แ่เมื่อเธอไ้สิ เยหน้าะปิเสธ
“เอ๊ะ หายไปไหนแล้ว”
เพียเธอระพริบา สโรธรนาินทร์็หายไปไร้ร่อรอย
[1]เ็อิน มาา ภาษาอัฤษว่า check in แปลว่า ลทะเบียนเพื่อเ้าพั
ความคิดเห็น