คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : No Time To Die
(Carter’ s part)
ารรัษา้วยเลเอร์่วยให้แผลไฟไหม้หายเป็นปลิทิ้ ระูี่โรถูปลูถ่ายใหม่้วยนาโนเทโนโลยีทำให้ฟื้นัวไ้เร็วึ้น เออร์วิน ลูน้อนสนิทบอว่าร่าไร้สิอผมถูเ็นเ้าออห้อผ่าัและห้อปิบัิารเป็นเวลาว่าหนึ่สัปาห์ ทว่าผลลัพธ์ที่ไ้เป็นที่น่าพอใมา ผมลับมาใ้ีวิเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
เ้าวันที่สิบในโรพยาบาลหลัารวร่าายเสร็ หมอและพยาบาลออาห้อแล้ว ผมนั่เหม่ออยู่บนเีย มอไปนอหน้า่าพัให่ระหว่าปรับัวให้ินหลัื่นึ้นเป็นรั้แรในรอบสิบวัน สภาพภายนอผมหายเป็นปิี แ่ยัรู้สึมึน ผมพยายามทบทวนเรื่อราวที่เิึ้น
ารลอบโมียามวิาลออทัพีธทำให้เราเือบั้หลัไม่ทัน ยัีที่ทุนเรียมพร้อมทันเวลาทำให้สามารถรับมือสถานาร์ไ้ เป้าหมายือารเอานะอำลัเรเวนเลเพื่อิอำนาปรออาาเอิสระ เรียอีอย่าว่าุบมือเปิบ ผมไม่แปลใแผนสปรอพวีธ หรืออามีาลิเียหนุนหลั ึ่ทำให้ผมระหนัไ้ว่าอาเป็นารบุ่วยัวประัน ึรีบมุ่ไปยัุใ้ินในะนที่เหลือทั้หมเ้า่อสู้ับฝั่ร้ามโยมีเออร์วินเป็นหัวหน้าปิบัิาร ผมไม่มีทายอมเสียไพ่วีนโพแไปโยยัไม่ไ้ใ้ประโยน์ าริัวประันไม่ำเป็น้อใ้นเยอะ แ่้อรวเร็วและแม่นยำ โยเพาะเมื่อสถานทีุ่มัถูระเบินไหม้ ผมใ้ระสุนหลันหมและโนยิที่้นา ะเปลี่ยนมาใ้ปืนพเบเร้าผมเห็นทหารีธเ้าถึห้อัในุใ้ินไ้่อน มันสาระสุนเ้าห้อพร้อมับที่โนผมสอยร่ว ไม่ทันะไ้เ้าไปูว่าเลยอผมยัมีีวิอยู่หรือไม่ านไหม้็ลมาทับ่อน
ผมอยู่ในสภาพไร้วามรู้สึทั้ร่า มอเห็นิ ๆ ับ ๆ ไอร้อนและเลือไหลเ้าานแสบไปหม ผมยับไม่ไ้เลย สิ่เียวที่ทำไ้ือส่ำสั่เสียผ่านวิทยุสื่อสารและส่พิัีพีเอสออไป
ผมำลัะหลับ
อนนั้นเอที่ไ้ยินเสียนำลัมา แรสะเทือนน้อยมาและไม่ใ่พื้นรอเท้าบู๊ท ผมึมั่นใว่าเป็นเอลลา
ผมเรียเธอ และใ้แรทั้หมที่มีเอื้อมมือออไป
ภาพับอีแล้ว
รู้ัวอีทีอนโนึ่ลาึ่แบอยู่ลาไฟไหม้
เธอบอให้ผมอทน
ผมัฟันถีบาเปลี้ยสอ้าให้พอเินไ้ ไม่น่าเื่อว่าเอลลาแ็แรนานี้
แม้ายสภาพทำให้ผมไม่สามารถรับรู้หรือไ้ยินอะไรอี แ่สมอยัทำาน มันทำให้ผมรู้ว่าผู้หินนี้ำลั่วยีวิผมอยู่ เธอสู้ฝ่าฟันอไฟ แบน้ำหนัหลายิโลึ่ำลัถ่วเธอเอาไว้ แทนที่ะหนีออไปให้เร็วที่สุ
เธอเลือไ้
เธอลับเลือ่วยนอย่าผม
นที่ับเธอมาทรมาน
ทำไม
ประสาทสัมผัสลับมาทำานอีทีอนเปลือาเผิแสสว่า้า เอลลาใ้ัวเอเป็นโล่ำบัแรระเบิ เราระเ็น้วยแรปะทะ
ทำไมัน
ผมนอนหายใรวยรินระหว่ามีใรบานเอาไฟายมาส่อา เรียผม้ำไปมา ่อนพาไปึ้นรถเราะันระสุน ไม่ว่าะเป็นแพทย์ุเินหรือเออร์วิล ำเียวที่ผมบอเาลอทาือ
“่วยเธอ...”
เสียเาะประูึผมาภวั์ เออร์วินเินเ้ามาหยุปลายเีย
“เป็นยัไบ้ารับท่าน” เาถาม
“็ี”
เออร์วินเียบไป และเารู้าลเทศะีึเลือที่ะไม่พูเรื่อานระหว่าที่ผมรัษาัวอยู่ เว้นเสียแ่ผมะถาม ึ่ผมไม่
“ท่านรับ” เาเรียอีรั้ “ลูสาวนายพลฟื้นแล้วนะรับ”
ผมหันไปมอ
“เราล็อเธอับเียและฝัไมโริปที่้อเท้า ันเฝ้าหน้าห้อับรอบบริเวึแล้ว้วยรับ”
ผมไม่อบอะไร
เียบอยู่สามนาทีเ็ม
ในที่สุผม็ัสินใ
“ปลุแมือให้เธอะ” ผมบอ “แล้ว็พาันไป”
เาพยัหน้า ถ่ายทอำสั่ผ่านหูฟั ่อนส่สัาให้เอารถเ็นมาในห้อ
“ไม่้อ” ผมพูเสียเ้ม เออร์วินะั แล้วึหันไปหยิบเสื้อลุมส่ให้ผม
“ันเินเอไ้” ผมบอระหว่าผ่านเา วามริแล้วผมหน้ามืไปวูบหนึ่อนลาเีย แล้ว็หาย ไม่มีใรวรเห็นผู้นำในสภาพเินปวเปียเหมือนนป่วย ้อแสให้ทุนรู้ว่าผมีึ้นแล้ว
เออร์วินนำผมมายัห้อพัสุทาเิน าร์สอนเปิประูให้เราเ้าไป ผมบอเออร์วินให้รอ้านนอ
เอลลานอนนิ่้อเพานอย่าเหม่อลอย ระทั่เธอรู้สึถึารปราัวอผมึยันัวนั่ วาามอผมั้แ่หัวรเท้า
“ุยัไม่าย” เอลลาพู้วยน้ำเสียประหลาใ
“เสียใ้วย” ผมเหน็บ
ไม่ใ่วามผิหวัที่ผมเห็น แ่เธอูเหมือนีใ
เธอส่ายหน้า ยับริมฝีปาเหมือนรอยยิ้ม “ไม่—ันหมายถึ—ุปลอภัยี”
“ูเหมือนอย่านั้น” ผมบอ
เอลลาหลุยิ้มออมาริ ๆ แู่เหมือนะยิ้มให้ัวเอมาว่า
“ีแล้ว ุปลอภัย็ีแล้ว” เธอพึมพำ
ถึราวที่ผมแปลใแทน เธอวรหวาลัวและใที่ผมยัมีีวิสิ เพราะนั่นหมายถึเธอะไม่ปลอภัย
ทำไม
“ันแ่มาูว่าเลยนสำัอเรเวนเลยัไม่าย” ผมพูเสียเรียบ
“ุน่าะปล่อยให้ันายั้แ่ระเบิ” เธอพึมพำ ้มมอนิ้วมือ
ทีเธอยัไม่ปล่อยให้ันายเลย
“ถ้าอยาายนัะพาันหนีออมาาอไฟทำไม” ผมถาม
เธอมอผมและเียบไปนาน
ในที่สุวาสีน้ำาลอเธอ็อ่อนล ่อนอบเสียเบา
“็ถ้า่วยไ้ ทำไมะไม่่วยล่ะ”
ผม้อพิารา ำถามึ่ไม่้อารำอบนี้ทำให้ผมนิ่ไปพัให่
“เห็นุปลอภัย อย่าน้อยัน็่วยไ้อีหนึ่ีวิ” เธอมอผม
รรยาบรรแพทย์แ่นั้นหรอ
ผมไม่แน่ใว่าเธอแอบ่อนแผนารภายใ้ใบหน้าใสื่อหรือเปล่า บาอย่าที่เธอะไ้ประโยน์าารที่ผมรอีวิ ผมิำอบไ้หลาย้อเลยล่ะ แ่ล้วนแล้วลเอับำถามว่า มันุ้ม่าที่เธอเสี่ยีวินานั้นเียวหรือ
“ไม่้อห่ว ันไม่าย่าย ๆ หรอ” ผมบอ
“ถ้าุะับันทรมานหรือทำอะไร็แล้วแ่ ันไม่รู้ัห้อโรทันาหรอนะ” เธอพูเหมือนเป็นเรื่อปิและไม่สนอะไรแล้ว
ผมรู้ว่าเธอไม่รู้
“เพราะั้นันไม่มีประโยน์ับุหรอ ปล่อยันไปเถอะ อ้อ แล้วไม่้อลัวว่าันะเอาไปบอนายพลบราวน์นะ” เธอเียบไปอึใหนึ่ “...ันไม่ลับไปาลิเียอี”
“เธอลับไม่ไ้่าหา” ผมว่า
เอลลาหลบา ้อนิ้วมือัวเอราวับมันะอออมาเพิ่ม
ูเหมือนเธอเอ็รู้แล้วว่าทหารีธถูสั่ให้มา่าปิปาไม่ใ่มา่วยเธอ อนนี้เอลลาเหมือนิอยู่ระหว่าลา ะลับบ้าน็ไม่ไ้ แถมยัถูับอยู่ท่ามลาศัรู
เธอไม่มีที่ไปแล้ว
มอยัไผม็ไ้เปรียบทุ้าน
“ร่วมมือับันโ่นนายพลบราวน์สิ” เรุ่มวามริทำให้ผมรู้แล้วว่าุอ่อนอเธอืออะไร
เอลลามออย่าประหลาใ
ผมพู่อ “เธอไม่อยาเห็นเาเ็บปวหรอ”
เธอมวิ้ว
“แผนือยัไ”
“เอาเป็นว่าเธอแ่ทำหน้าที่ัวเอให้ี็พอ”
“ทำอะไร”
“เป็นู่หมั้นัน”
“ห๊ะ!?” เธอเลิิ้วสู
“แ่เวลาออาน” ผมถอนหายใ “ทำให้รัอื่น ๆ รู้ว่าเธอเป็นอัน”
“เป็นอะไรนะ” เอลลาใยิ่ว่าเิม
ผมไม่อบ้ำ “ถ้าทุนเ้าใว่าเรเวนเลับาลิเียำลัะปรออัน เธอิว่ามันะเิอะไรึ้นล่ะ แผนัน็ะ่ายึ้น”
“แผนอะไร”
“เธอไม่ำเป็น้อรู้”
“ถ้าุะให้ันร่วมมือ ุ็้อบอ”
“เหอะ โทษทีนะสาวน้อย เธอไม่ไ้อยู่ในุที่ะ่อรออะไรไ้”
เอลลาลืนน้ำลาย
“แ่ะมีี่นเียวที่รู้ว่านายพลบราวน์มีลูสาว” เสียเธอแผ่วล
“นั่นเป็นเรื่อที่เธอ้อไปัาร”
“แล้วถ้าันไม่ทำล่ะ”
ผมบราม เธอำลัท้าทายอีแล้ว
“เธอ็หมประโยน์แล้วริ ๆ” ผมพูเสียเย็น “แ่็อามีประโยน์ับลูน้อัน...ในบาเรื่อ”
เธอนิ่ไปอึใหนึ่
“ัน่วยเราไ้ แ่ะไม่เป็นู่หมั้นุ”
ผมส่ายหน้า แสยะยิ้ม “เธอเป็นเลยอเรเวนเล ไม่ใู่่หมั้นัน แ่แส อย่าเ้าใผิ”
“หมายวามว่าไเป็นเลย”
“นี่ยัไม่รัวอีหรอ”
“หมายถึ ัน้อโนัในุหรอ”
ผมนึำ ใบหน้าเธอูะหวั่นเรนิหน่อย
“ึ้นอยู่ับว่าเธอทำัวยัไ”
“แล้ว้อทำยัไ”
“เรามี แล้วันะบอให้้อแรเลยนะ เธอวรพูาับันให้สุภาพว่านี้”
เอลลาเม้มปา
“ันไม่ไว้ใุ” เธอพึมพำ
“ันไม่ไ้อให้เธอไว้ใ แ่ันำลัยื่นโอาสให้เธอไ้แ้แ้นนายพลบราวน์นะเอลลา”
เียบทัู้่
เธอำลัพิาราอย่าหนั
“ไม่้อรีบอบ็ไ้ เธอมีเวลาิหนึ่ืน พรุ่นี้ันะออาโรพยาบาลแล้วะมาเอาำอบ” ผมบอพลามอ้อมือเธอเป็นรอยุแมือที่เพิ่ถูปลออ ้วยสถานาร์ทั้หมผมรู้ว่าเธอะไม่หนี แ่็ันไว้่อน
“แล้วถ้าะไปวิ่เล่นที่ไหนอี ระวัาาไม่รู้ัว” ผมบอ้อเท้าเธอ “เราฝันาโนบอทไว้ใน้อเท้าเธอ ีพีเอสแม่นนารู้ว่าเธอำลัทำอะไรในห้อ และถ้าเิเธอออนอรัศมีสามิโลเมรเมื่อไรล่ะ็...” ผมหยุแ่รนั้น
เอลลาหน้าี
ผมรู้สึสะใเวลาเห็นเธอยอมำนน ้าในผมำลัลิโล
“เธอเป็นนลาเอลลา หวัว่าัสินใไ้ไม่ยา”
ะที่ำลัออาห้อ เธอเรียผม
“เี๋ยว...่ะ...ท่าน”
ผมระุยิ้ม หยุระหว่าบานประู
“ันมีหนึ่ำถามที่อยาใหุ้อบามริ เพราะมันส่ผล่อารัสินใ”
เธอหยุเพื่อรวบรวมวามล้า
ผมรอ
“วันนั้น...ในห้อมื...”
“แ่หนึ่ำถาม” ผมเือน
เธอุิ
“...ุไ้—” เธอพูไปเรียบเรียไป “ุหรือลูน้อุไ้ใ้ำลับัับืนใระหว่าที่ันไม่มีสิ้วยฤทธิ์ยาให้ทำิรรมใ ๆ ็ามที่เี่ยวับ—ทาเพศ...หรือเปล่า”
ผมลั้นรอยยิ้ม เธอเลือที่ะไม่ใ้ำนั้น แ่สรรหาบริบทมาอธิบายไ้รอบลุมริ ๆ
สมับเป็นลูสาวนายพลบราวน์
ผมหันไปอบำถาม
“ไม่เอลลา ไม่มีใรทำอะไรเธอ”
ความคิดเห็น