The illomen ลางร้ายมาเยือน

ลำดับตอนที่ #7 : ลางร้ายที่ 6 : เพาว์เวอร์ออฟสเทรท

                       เช้าตรู่ยามรุ่งอรุณของวันใหม่ได้เดินทางมาถึงแล้ว เชมมี่และโกยะโกะบนเตียงที่นอนกันอย่างเอาเป็นเอาตายและเจ้าคิวมาสที่อาศัยโซฟาสีครีมในห้องเป็นเตียงนอนนุ่มๆของมัน   หลังจากที่อ่อนเพลียในคืนที่ผ่านมา  



   ฟรุบ! ปึก!



    “โอ๊ย ! โซฟาบ้าเอ๊ย” เจ้าคิวมาสส่งเสียงเเหลมเเต่เช้าโดยกล่าวโทษโซฟา หาว่าทำให้ตัวเองหล่นลงมาจ้ำเบ้ากับพื้น กำลังคลำก้นป้อย ๆ ด้วยความเจ็บอย่างหงุดหงิด



               “เฮ้อ..ทำไมข้าต้องมาตื่นในสภาพแบบนี้ด้วย เจ็บจริงจริ๊ง”

                มันยังคงบ่นต่อไป   ก่อนเดินไปทางเตียงที่เชมมี่เเละโยโกะกำลังงัวเงียเพราะเสียงโวยวายของเขานั่นเอง



    “นี่ไม่หิวกันบ้างหรือไง ฉันหิวเเล้วนะ ! เชอะ ! ถ้าไม่หิวก็เชิญนอนกินบ้านกินเมืองต่อไปเถอะ!! เฮ้อ...อารมณ์เสีย\"





เจ้าคิวมาสพูดประชดประชันขึ้น เมื่อเห็นเชมมี่ล้มตัวลงนอนต่อไปอีกโดยไม่สนใจคำพูดของเจ้าตาโตเลย เจ้าคิวมาสกอดอกเบื่อหน่าย



    “เห็นทีข้าต้องใช้กำลัง” ว่าแล้วมันก็ร่ายนิ้วชี้หมุนเป็นวง “อาคากัสกา”แล้วดีดนิ้วหนึ่งที  เกิดแสงสีม่วงเล็กน้อยก่อนที่ตัวมันจะหายไปจากพื้นที่บริเวณนั้น  



                 “วะฮ่ะฮ่า! ฮ๊าฮ่ะฮา! เชมมี ….เชมี่…. เชมมี!!!”



    เชมมี่ได้ยินเสียงเรียกเธอดังมาเธอลืมตาขึ้น

    “เชมมี่ เชม…มี่…เชม..มี่”  เสียงเรียกยานคางที่ฟังดูแล้วทำเอาขนแขนเธอลุกตั้งชันยังคงดังต่อไป



    “ฮือๆๆ…โยะโกะ …โย๊ะโกะ.. ฮือ…เสียงอะไรง่า..”

(เป็นนางเอกทั้งทีกลัวเรื่องแค่นี้ได้ไงไม่ไหวเลยยัยเชมมี่/นักเขียนอินซะงั้น)



                “อ๋อ! .. ใครมาแกล้งฉัน…หาาาาาา”

               “ หาาา! ใครบังอาจแกล้งฉัน …..ขอให้พอเหอะนะ….ฉันกลัวฮือๆ  ”



           เชมมี่มองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นเลยมีเพียงความมืดความว่างเปล่าที่อยู่ข้างเธอ อ่ะนั่น กระจก! โธ่…แค่กระจกเองตกใจอะไร เมื่อเธอเหลือบมองไปในกระจก  ………กรี๊ดดดดดด…………. ใบหน้าที่มีแต่เลือดสีแดงสดเต็มไปหมดบนใบหน้าของใครบางคนที่กำลังมุ่งหน้ามาทางข้างหลังเธอ เชมมี่สังเกตได้จากกระจก ใบหน้านั้นมันทำให้เธออยากวิ่งหนีออกไป แต่…ทำไมมันเกร็งอย่างนี้



                “ฮือๆ……”



               เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อไหลเต็มหน้าเธอ เธอเอามือปาดเหงื่อ แล้วเกิดแสงสีม่วงอ่อนตรงหน้าเธอ

              

                “อุ๊ !”

              เธอเอามือกุมหน้าอกของเธอไว้ด้วยความโล่งใจเมื่อสังเกตดีๆเป็นคิวมาสนั่นเอง

  

    “ ก๊ากๆ ฮ่าฮะ เอ๊ย ฮ่ะฮา ก๊ากๆ จ๊ากๆ”   เจ้าคิวมาสนอนขำกลิ้งอยู่บนพื้นพรมอย่างเอาเป็นเอาตาย“เฮ้อ…เหนื่อยๆขำเหนื่อยเป็นบ้าเลย”



    เชมมี่ที่อยู่บนเตียงโดยมีโยะโกะในมือตะลึงงัน



    “เป็นอะไรไป…!? ” เชมมี่ถามอย่างไม่พอใจ

เมื่อเจ้าเทพเสียงลิงควบคุมสติอารมณ์ได้แล้วจึงลุกมาหาเธอ



    “ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่ปลุกท่านเท่านั้นเอง” เจ้าคิวมาสยิ้ม



    “ปลุก! ปลุกอะไรป่านนี้ยังหลับไม่เต็มอิ่มเลย เนี่ยยังมืดอยู่นี่?” เชมมี่บิดตัวไปมาแล้วหันมามองเจ้าคิวมาส



    “มืดที่ไหนกันเล่านี่!…ภารกิจที่ต้องทำ !…หนีไง! เร็วเดี๋ยวจะสายนะ” คิวมาสตอบเน้นเสียงทุกพยางค์ขณะเอามือค้ำผนังห้อง มันขี้เก๊กซะจริงๆเลยเจ้านี่



    “เออจริงด้วย”  ว่าแล้วเชมมี่ก็รีบลุกออกจากเตียงเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการไปยังสถานที่ใหม่ที่มันน่าจะปลอดภัยกว่าที่นี่







    “ตำราสัตว์อันตรายป่าแพลกซ์ว่าด้วยเทพแห่งการผจญภัย เมนดาส……… ในป่าแพลกซ์มีสัตว์อันตรายอยู่ด้วยกันหลากชนิด  และสถานที่ก็อันตรายตามไปด้วยจนป่าแห่งนี้ได้รับการขนานนามว่าเป็นป่าแห่ง เทพชั่วร้ายสิงสถิต ไม่มีใครไปสถานที่นี้เพื่อการพักผ่อนหย่อนใจแม้จะมีหลายสิ่งสวยงามอยู่ก็ตาม  แต่มันก็แฝงด้วยความร้ายกาจ หากมีเพียงแต่ผู้ที่ต้องการพิชิตป่านี้ได้เท่านั้นและก็มีผู้กล้าไม่กี่รายเท่านั้นที่รอดไปได้และตามตำนานมีเพียง ซาล็อทบุรุษผู้พิชิต เท่านั้นที่ฝ่าไปได้ และเขาก็ได้รวบรวมหนังสือป่าเทพอันตรายแพลกซ์ไว้ด้วยถึงการผจญสิ่งต่างๆมาได้  และในเล่มนี้เราได้รวบรวมสัตว์อันตรายไว้ด้วยกันเชิญผู้อ่านเปิดหน้าต่อไป สัตว์ตั….” เชมมี่ที่อ่านรายละเอียดในตำราต้องหยุดชะงักลงเมื่อเจ้าคิวมาสขัดขึ้นก่อน



    “ หยุดก่อนเถอะท่าน    นี่มันป่าหรือนรกอเวจีกันนี่ ! ท่านมีทางอื่นที่ดีกว่านี่ไหม”

    คำพูดของเจ้าคิวมาสทำให้ห้องทั้งห้องเงียบไป เพราะทั้งสามกำลังใช้ความคิดกันเต็มที่ ความเงียบเป็นสิ่งที่ดีที่มีส่วนให้เราคิดออกง่ายขึ้น คุณว่าจริงไหม !



    “ฉันรู้ล่ะ !” (นั่นไง)  โยะโกะเอ่ยขึ้น “รถของคุณโธมัสไง รถเพาว์เวอร์ออฟสเทรท”



    “เออใช่สินะ..รถนั่นมันทำให้เราหนีได้ไกลทีเดียวล่ะ” เชมมี่ยิ้มมีหวัง



    “นี่หมายความว่าไงกันหรอ” คิวมาสอดสงสัยไม่ได้



                  “ก็ หมายความว่า มันสามารถแล่นเร็วมากด้วยระยะทาง 1500กิโลเมตร/ชั่วโมงไง..มันอยู่ในโรงรถ C ”



“อืมม  แต่คงต้องรีบหน่อยแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าสายแล้วนะ เวลานั้นคุณโธมัสจะออกไปทำงานแล้วนะ” โยะโกะกล่าวดังนั้นแล้วทั้งสามก็รีบออกไปจากห้อง และ..โดยระมัดระวัง





    “ตายล่ะมีคนเฝ้าโรงรถ C ด้วยด้วย โรงรถ A และ B ก็เหมือนกันเอาไงดีล่ะ ”

    เชมมี่เอ่ยขึ้นเมื่อมองเห็นคนชุดสูทสีขาวที่คุมโรงรถอยู่  ตอนนี้ทั้งสามอยู่หลังพุ่มไม้บริเวณใกล้ตัวโรงรถทั้งสามโรง



    “ฉันจัดการเอง”



           ว่าแล้วเจ้าคิวมาสก็ร่ายมนตร์ด้วยนิ้วชี้ของมัน เกิดแสงขึ้นที่บริเวณหน้าโรงรถนั้นเหมือนเมฆสีเขียวอมเหลืองบางๆที่ลอยอยู่   แล้วคนเฝ้าโรงรถทั้งหมดก็ล้มพับลงเหมือนกับคนที่อดอาหารมาเป็นปีจนหมดเรี่ยวแรง



    “อะไรกันคิวมาส เธอ…”เชมมี่สงสัยขึ้นมาว่ามันทำได้อย่างไร มันเป็นพวกเวทมนตร์อย่างนั้นหรือ ?



    “ค่อยว่ากันเหอะเรื่องนั้นรีบๆเถอะเดี๋ยวจะไม่ทัน” คิวมาสเอ่ยแล้วทั้งสามก็พุ่งตัวจากพุ่มไม้ตรงไปยังโรงรถ C