ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลางร้ายที่ 3 : ทางหนี
“ฉันว่ามันมีทางเดียวแล้วล่ะ ในเมื่อไม่มีใครช่วยเหลืออย่างนี้ ทางเดียวนั้นคือเราต้องไปจากที่นี่ ไป…-ไป.. ไปที่ไหนดีล่ะ”
“เฮ้อ…..”
ทั้งเชมมี่และโยะโกะ ก็ทำสีหน้าหมดหวังพร้อมกับถอนหายใจพร้อมกัน
แต่ดูเหมือนโยะโกะจะถอนหายใจออกมาเพราะคำว่าไปไหนของเชมมี่นี่แหละ เพราะนั่นไม่ใช่คำตอบที่มันต้องการเลย ชีวิตของเชมมี่และโยะโกะดูเหมือนจะไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ทั้งสองต้องช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากภยันตรายนี้
“หรือว่าเรา…จะต้องยอมไปกับคนพวกนั้น”
โยะโกะเอ่ยขึ้นเมื่อไร้หนทาง
“ฉันว่าถึงเราหนีก็ไปได้ไม่ไกลนักหรอก พวกเขาเป็นผู้ใหญ่กว่ามีประสบการณ์มากกว่า มัน…ยาก”
เสียงแหลมเล็กของโยะโกะดังขึ้นอีกครั้ง เชมมี่เม้มปากเล็กน้อย แล้วเลิกคิ้วก่อนถอนหายใจยาว
“ก็ได้” เธอเอ่ยขึ้นในที่สุด
--------------------------------O_o----------------------------------
แต่……. สิ่งเดียวที่เชมมี่ต้องทำในเวลานี้คือเธอต้องหนีออกจากห้องนี้แล้วกลับเข้าห้องนอนของตนเองอย่างที่ควรจะเป็นให้เร็วที่สุด
คุณลองคิดดูสิว่า ถ้าผู้ร้ายจับได้ว่าเหยื่อของมันรู้แผนการของพวกมันหรือเห็นเหยื่อในบริเวณสถานที่ๆมันวางแผนเอาไว้
ก็จะทำให้มันคิดว่าเหยื่อรู้เรื่องราวแผนการทุกอย่างและเตรียมพร้อมที่จะหนีออกจากแผน ที่มันวางไว้ โดยไม่ฟังเหตุผลหรอกว่า เหยื่อของมันนั้นอาจจะยอมไปกับมันโดยดีอย่างไร้หนทางเหมือนกับเชมมี่ในตอนนี้หรือขัดขืน เพราะมีหนทางที่ดีกว่าก็ตาม
แต่ความรอบคอบในสิ่งที่มันต้องทำคือจับเหยื่อขังไว้ เพื่อให้แผนการของมันดำเนินต่อ เพราะฉะนั้นเชมมี่ก็เช่นเดียวกันที่ต้องทำเช่นนั้น เธอต้องไปให้ห่างจากจุดที่ทำให้รู้ว่านี่เป็นแผนของพ่อเธออย่างห้องของแม่นมลิลลาจท์เป็นต้น และนี่คือสิ่งที่เชมมี่ได้จินตนาการเอาไว้ และเธอต้องทำเดี๋ยวนี้ !!!!!!!
เธอไม่รอช้าต่อไปแล้ว เธอนำโยะโกะแขวนไว้ที่คอของเธอตามเดิม แล้วเดินไปบิดลูกบิดประตูอย่าง ช้าๆ….ช้าๆ…… เพื่อไม่ให้ใครได้ยินเสียง ทุกอย่างตอนนี้เงียบกริบ
“พรึ่ก !!!”
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นเบาๆ ยังดีที่ประตูที่นี่ถูกทำมาอย่างดีจึงไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดเท่าไร – ประตูเปิดออก เธอแง้มประตูเอาไว้แล้วมองดูภายนอกห้องเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่นอกห้อง เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ใคร เชมมี่จึงเดินออกมา ชั้นสองของคฤหาสน์หลังนี้มีเพียง ห้องพ่อของเธอ ห้องเธอและห้องแม่นมลิลลาจท์ แต่ยังมีห้องที่ว่างอีก รวมเป็นสิบสองห้อง มีฟากละหกห้อง และห้องของเธอก็อยู่ห้องสุดท้ายเของฟากทางขวา ที่เธอเลือกห้องนี้เพราะสามารถเห็นลำธารแพสเทียร์ได้อย่างง่ายดาย
เสียงสนทนาของบุคคลทั้งสองที่กำลังคุยกันอยู่หน้าคฤหาสน์ ตอนนี้ได้จบบทสนทนากันแล้ว เพราะเชมมี่ได้ยินคำว่า
“ลาก่อน” ดังมาแว่วๆ
เธอค่อยๆเดินไปเรื่อยๆอย่างรีบที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยไม่ให้เกิดเสียง เพราะพื้นทางเดินนี้เป็นพื้นไม้ แม้ว่าอีกห้าห้องจะถึงห้องของเธอแต่……
แต่ละห้องนั้นก็กว้างเหลือเกินทำให้มันดูไม่ใกล้อย่างที่คิด เธอได้ยินเสียงประตูคฤหาสน์ถูกเปิดแล้วถูกปิดลง และตามมาด้วยเสียงคนขึ้นบันไดซึ่งแน่นอนว่าคนที่ขึ้นบันไดมานั้นต้องเป็นโธมัส
ตอนนี้เธอต้องรีบ...รีบ รีบให้เร็วที่สุดเพราะโธมัสขึ้นบันไดมาแล้ว เชมมี่รู้สึกว่าทางเดินอีกสองห้องนี้มันนานแสนนานมาก เดินเท่าไหร่ก็ยังไม่ถึงสักที
เสียงขึ้นบันไดดังใกล้เข้ามาๆ ทุกทีแล้ว
‘อีกห้องเดียวเท่านั้น…อีกห้องเดียวเท่านั้น’ เธอคิดในใจ
อีกเพียงไม่กี่ก้าวเธอก็จะถึงที่หมายแล้วและอีกไม่กี่ก้าวโธมัสก็จะขึ้นมาถึงชั้นสองเหมือนกัน พร้อมคำถามที่เชมมี่ต้องตอบว่า
“ หนูมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้” หรือ “ เธอได้ยินเรื่องที่ฉันกำลังพูดกับเขาแล้วหรือ” เชมมี่ได้เพียงแต่จินตนาการเอาไว้ก่อน เพราะว่าอนาคตอีกไม่กี่วินาทีนี้เรื่องที่เธอจินตนาการคำพูดของโธมัสอาจจะเป็นจริงก็ได้ แล้วเธอควรจะตอบว่าอย่างไรดีล่ะ แล้วโธมัสจะทำอะไรเธอไหม เธอไม่อาจทราบได้
เธอได้แต่เพียงภาวนาว่าเรื่องร้ายๆอย่าได้เกิดขึ้นกับเธอเลย
------------------------------O_o--------------------------------
บัดนี้โธมัสได้ขึ้นมาถึงชั้นสองแล้วและเขากำลังเอื้อมมือไปกดสวิตช์ไฟ เพื่อให้เห็นทางเดินได้อย่างชัดเจนและในเวลานั้นเขาอาจจะเห็นเชมมี่กำลังยืนตะลึงอย่างไร้หนทาง เมื่อเห็นเขา
“พรึ่ก พรึ่ก”…
“พรึ่บ” ไฟสว่างขึ้น…………………….
----------------
จงจำไว้ว่าเรากำลังจ้องมองคุณ ขอบคุณนะค่ะที่คุณอ่าน
butter blue (เนยฟ้า น่ารัก)*-*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น