The illomen ลางร้ายมาเยือน

ลำดับตอนที่ #3 : ลางร้ายที่ 2 : แผนการอันชั่วร้าย

                  ทันทีที่โธมัสเอ่ยชื่อของเธอ หัวใจเธอแทบสลายพ่อเธอจะยกตัวเธอให้กับใครก็ไม่รู้            

    ความเจ็บแปลบปวดร้าวมันทำให้จิตใจเธอแทบสลาย - - เชมมี่ปาดน้ำตาเธอแล้ววิ่งเข้าบ้านไป แต่พื้นที่ปูด้วยปูนก็ไม่ได้ทำให้เกิดเสียงดังแต่อย่างใด  



                          ..............................................O_o......................................................



               เธอเข้าไปในห้องนอนของเธอ บัดนี้น้ำตาได้อาบทั่วแก้มขาวอ่อนละมุนของเธอ หน้าของเธอแดงพร่าไปจนถึงจมูก เธอร้องไห้ไปพร้อมๆกับโยะโกะ



               โยะโกะ อยากจะร้องไห้ตามเธอ แม้โปรแกรมของโยะโกะทำให้มันไม่มีน้ำตาไหล   แต่ดวงตาที่แสดงความรู้สึกรักที่มีต่อเชมมี่ก็ทำให้มันระทมทุกข์ไม่แพ้กัน โยะโกะมองใบ้หน้าเธอด้วยความเศร้า - -มันเอาขาหน้าข้างขวาเเปะที่หน้าจอมัน  อย่างอยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะมันไม่มีชีวิต…หากแต่มีจิตใจ



    “เธอจะทำ อย่างไรดีล่ะ”



                 โยะโกะพูดด้วยน้ำเสียงแหลมเล็กที่เศร้าจับใจ



                 “ไม่รู้ สิ”



               เชมมี่พยายามหยุดน้ำตานั้น เพราะการร้องไห้ ทำให้เธอพูดฟัง  ไม่ได้ศัพท์



               และแล้วบุคคลหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวสมองเธอ   คนที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เล็ก และดูแลเธอมาจนถึงทุกวันนี้     ไม่ใช่พ่อที่ดูแลเธอมากกว่าบุคคลนั้น - เธอไม่มีแม่และไม่เคยเห็นหน้าแม่เธอเลย  มีเพียงแม่นมลิลลาจท์เท่านั้นที่เธอรักเหมือนแม่แท้ๆของเธอเลย



              “แม่นม!” เชมมี่เอ่ยขึ้นในที่สุด แม้น้ำตายังอาบทั่วแก้มอยู่แต่ ริมฝีปากเธอบัดนี้เริ่มขยับจนเกิดรอยยิ้ม





                             ---------------------------------------O_o----------------------------------------------



  ณ ห้อง แม่นมลิลลาจท์



             “แม่นมค่ะ”



            เธอเคาะประตูพลางขานชื่อเรียกแม่นม



ไม่มีเสียงขานตอบและประตูก็ไม่มีใครเปิด

            

             “แม่นมค่ะ!” เธอขานเรียกอีกครั้งพร้อมกับเคาะประตูรัวขึ้น



             “แย่จัง”



             โยะโกะพึมพำออกมา เชมมี่สูดหายใจเข้าลึกๆอย่างเหนื่อย ใจ



            เธอถือวิสาสะลองบิดประตู เมื่อรู้ว่าประตูไม่ถูกล๊อก เธอและโยะโกะที่ตอนนี้อยู่ในมือเธอ

ก็เข้าไปในห้องของแม่นมลิลลาจท์ภายในห้องมืดมิด ไม่มีใครอยู่  มีเพียงข้าวของเครื่องใช้ของแม่นม และอุปกรณ์อำนวยความสะดวกต่างๆก็ยังคงอยู่ในสภาพเดิม



            “แม่นมลิลลาจท์”



             เธอขานเรียกขณะเปิดไปยังประตูต่างๆภายในห้อง ......แต่ดูจะไม่ได้การ



             “คุณโธมัสคงเตรียมการไว้แล้วล่ะเชมมี่”    

              โยะโกะสีหน้าไม่พึงพอใจ

     เชมมี่นำโยะโกะหันหน้าจอมาทางสายตาของเธอ



    “คงงั้น”   เชมมี่สีหน้าบึงตึง



                      

              เธอเลิกคิ้วขึ้น แล้วใช่สมองคิดอะไรบางอย่าง – โยะโกะกำลังเลียขนอยู่อย่างใช้ความคิดไปพร้อมๆกับเธอ แม้มันคงไม่ได้เกิดความคิดที่ดีอะไรขึ้นมา  แต่ทั้งเธอและโยะโกะก็พยายามที่จะค้นหาทางแก้ไข     เพราะสมองของเด็กอายุ 10 ขวบอย่างเธอ กับแมวตัวเล็กจ้อยร่อยที่เป็นสัตว์เลี้ยงอิเล็กโทรนิกส์อันเกิดจากการสร้างของมนุษย์ ถึงมันจะสามารถใช้ความคิดได้แต่อายุของการอยู่บนโลกมันก็ไม่ต่างอะไรจากสมองของเชมมี่เท่าใดนัก





              พลันเชมมี่หันมามองโยะโกะอย่างมีแววพร้อมรอยยิ้ม    เจ้าแมวอิเล็กโทรนิกส์ที่กำลังหันมามองเชมมี่อย่างสนใจ



                 ภายในหน้าจอเล็กๆนั้น ยิ้มหน้าบานเช่นกัน เพราะมันรู้ว่าเชมมี่คงคิดหาทางออกได้แล้ว.................









-----------------------



ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน ^ -^

butter blue