คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01
I still do.
01
She was a rainbow,
but he was color blind.
ตอนนั้น อิทาโดริ สุคุนะ ในวัย 6 ขวบยังเด็กเกินกว่าจะนึกถึงคนอื่น ไม่รู้ว่าใช้เป็นข้ออ้างได้รึเปล่า ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดำเนินไปกระทั่งปัจจุบัน
“พูดอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง!” เสียงตวาดสะท้อนก้องห้องรับแขก ยูจิกลิ้นหลุนๆร่วงจากโซฟาด้วยแรงถีบ
“อ้ะ”
รีโมททีวีในมือถูกกระชากกลับไป
“ไม่ขอโทษนะ”
เป็นสำเนียงโทนต่ำ
ด้วยใบหน้าเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน ฝ่ายหนึ่งเต็มไปด้วยความโกรธ ขณะที่แฝดคนน้องเริ่มเบะปากออกอาการ
“ฮึก”
“อย่าร้อง!”
สุคุนะลุกลน เกาะโซฟามองซ้ายขวา หวังว่าคุณปู่จะไม่ได้ยินและเดินมาจัดการสถานการณ์นี้ด้วยตัวเอง
เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เขานี่แหละที่จะโดนลงโทษเสมอ
‘ ครั้งก่อน – พี่ – ดู – เรื่องนี้ - ไปแล้ว ’ ขยับไม้ขยับมือ แฝดน้องพยุงตัวเองขึ้นจากพื้น ปีนกลับขึ้นโซฟาอย่างยากลำบาก
‘ผม - จะ - ดู - โดเรมอน’ คราบน้ำตาแห้งกรัง เด็กชายถ่ายทอดมันออกมาช้าๆ หวังให้อีกฝ่ายเข้าใจ
“อะไรวะ! ขยับมือทำบ้าอะไร!”
‘ผม -’
“ไม่เข้าใจโว้ย แน่จริงก็พูดออกมาสิ!!”
อิทาโดริ ยูจินิ่งค้าง ดูตื่นตะลึงมากกว่าโกรธ
เด็กชายรับคำท้า
“อะ ผะ โผม”
ในเวลานั้น สุคุนะร่วงลงไปกองกับพื้น หัวเราะร่วนเสียตัวโยน กระทั่งหมดสนุกจึงเริ่มพึมพัมล้อเลียน
ยูจินิ่งค้าง มองกิริยาตอบรับของอีกฝ่าย เสื้อกันหนาวถูกกำย่นจนเกิดรอยยืด
สุดท้ายแล้ว
“เฮ้ย! อย่าร้อง!”
ทะเลาะ
ล้อเลียน
ด่าทอ
จบด้วยการร้องไห้แหกปาก
คุณปู่พร่ำสอนอยู่เสมอ เห็นใจน้องหน่อย น้องพูดไม่ได้ พร้อมกำไม่เรียวและตระเตรียมบทลงโทษ
ให้สุคุนะเสียเสร็จสรรพ
“ก็มันไม่พูดเอง!”
“ทำไมผมถึงผิดตลอดเล่า!!!”
“แค่พูดเนี่ยนะ! มันยากตรงไหน!!”
นั่นสิ....
ยากตรงไหนกันนะ?
(08:00 AM)
‘วันนี้ – เลิก - กี่โมง’ สุคุนะใช้ภาษามือ ยูจิตกใจเล็กน้อยทว่าตอบกลับไป
‘4’ ปลายนิ้วยืดออกเก้ๆกังๆ
แฝดคนพี่พยักหน้า ก่อนหันหลังไปยังห้องเรียนของตน
ยูจิดึงรั้งแขนเสื้ออีกฝ่ายไว้
‘เรียน - มา - หรอ’
“?”
‘ภาษามือ’
“…” เขาส่ายหน้า โบกหัวทุยของยูจิอย่างนึกหมั่นเขี้ยว
“รีบเข้าห้องไป๊”
ความคิดเห็น