ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    I still do.

    ลำดับตอนที่ #1 : 00

    • อัปเดตล่าสุด 2 ก.ย. 64


    SQW

     

     

    I still do.

    00

     

     

    I don’t need you to understand me.

    I need you not to turn away when you don’t.

     

     

     

    สองเท้าเปลือยเปล่าฝังอยู่ในหิมะกลางเดือนธันวา  อีกฟากหนึ่งคือบ้านหลังเดี่ยวรูปทรงเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยนตั้งเรียงแถวเป็นแนวอย่างมีระเบียบ  ยูจินั่งตีขาอยู่หน้าระเบียง ทอดมองแสงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า

    กลิ่นขนมปังปิ้งลอยฟุ้งอยู่บนอากาศ ตัดกับกลิ่นโกโก้อุ่นร้อน

    “ยูจิ มาทานข้าวเช้า”

     

     

    (07:01 AM)

    BMW R NINE T PURE มอเตอร์ราดสีดำสนิทแล่นฉิวอยู่บนทางด่วนมอเตอร์เวย์ กระทั่งลงมาติดแหงกที่ทางแยกไฟแดง เสียงเพลงคริสมาสดังให้ได้ยินตลอดทาง แม้กระทั่งเสาไฟหรือต้นไม้ใหญ่ริมถนนก็ถูกพันเกี่ยวด้วยริบบิ้นไฟหลากสี สองแขนเล็กรั้งเอวคนข้างหน้าแน่นขึ้น เบี่ยงเบนความสนใจคนขับ ก่อนที่อิทาโดริคนพี่จะดันแว่นกันลมขึ้นและเอี้ยวตัวมามองคู่สนทนาซึ่งซ้อนอยู่ด้านหลัง

    ยูจิขยับภาษามืออย่างคล่องแคล่ว

    ‘ขับ - ช้าลง – หน่อย’

    สุคุนะมองอย่างตั้งใจ ขณะเดียวกัน เลขนับถอยหลังไฟแดงยังคงอยู่บนหลักร้อย

    ‘ถนน - ลื่น ‘

     

    อิทาโดริ ยูจิ จ้องเขาตาแป๋ว รออากัปกิริยาตอบรับบ่งบอกความเข้าใจของพี่ชายฝาแฝด สิ่งที่ตอบกลับมาคือฝ่ามือหนาภายใต้ถุงมือหนังโปะเข้าที่หัวหนึ่งที อีกฝ่ายหันกลับไป ชั่วจังหวะที่ไฟแดงสับเปลี่ยนกับสีเขียว หน้าปัดความเร็วถูกลดระดับลง

             

     

     

    (07:45 AM)

    กุญแจรถหย่อนลงกระเป๋ากางเกง มอเตอร์ราดดำมะเมื่อมจอดนิ่งสนิทกลางลาน มือซ้ายของสุคุนะหิ้วกระเป๋านักเรียนทั้งสองพาดบ่า

    ‘ผม - ถือ - เอง  ‘

    ยูจิขยับมือไม้อย่างเหลืออด หลังจากถูกพี่ชายแกล้งยกกระเป๋าหลบทางนู้นทีทางนี้ที

    “คนนิ้วซ้นไม่ต้องมาพูด” 

    “แล้วเย็นนี้ก็ไม่ต้องซ้อมบาสนะ รอฉันอยู่ข้างสนาม”

     

    ‘ไม่ –‘  ยังไม่ทันจบมือทั้งคู่ก็ถูกรวบไว้

     

    .”อย่าดื้อ”

     

    ริมฝีปากเบะคว่ำ แฝดคนน้องกลายร่างเป็นผักเฉาทันตา

     

     

             ผู้ใหญ่ในครอบครัวเพียงคนเดียวของพวกเขาเสียไปเมื่อ 3 ปีก่อน นั่นเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตที่สุคุนะจะเห็นน้องชายฝาแฝดของตัวเองร้องไห้คร่ำครวญด้วยสำเนียงแปลกประหลาดอย่างเอาเป็นเอาตาย

     

    ไม่ได้ดูน่าตลกเลยสักนิด

     

     

    พวกเขาถูกทิ้ง 

     

    เด็กชายสองคนในวัย 15 ปีกับโลกอันแสนโหดร้ายต่อจากนี้

     

    สุคุนะทำได้เพียงมองแก้วใบน้อยที่แตกสลาย ยูจิเกาะขอบกระจก ทอดมองไปยังร่างไร้วิญญาณของคุณปู่ในห้องผู้ป่วย ฝ่ามือหนาโอบไหล่คนตัวเล็กกระทั่งดึงเข้าสู่อ้อมอกอย่างอ่อนโยน

     

    “เราจะอยู่ด้วยกัน”

     เขากระซิบ สูดดมกลุ่มผมสีซากุระอย่างปลอบประโลม 

    หลีกเลี่ยงอย่างที่สุดที่จะต้องสบตา

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×