คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Creature
#2
Creature
จากวันเป็นสัปดาห์จากสัปดาห์เป็นเดือนจาก1เดือนเป็น2เดือนตอนนี้โมนาเปิดเรียนมาได้สักพักแล้ว
โมนามีเพื่อนใหม่อยู่กลุ่มนึงโชคดีที่ทุกคนเป็นมิตรกันมากถึงจะมีกลุ่มเกเรอยู่บ้างก็ส่วนน้อย
อาจจะเป็นที่ดวงของเธอละมั้งที่ได้เพื่อนดี ไม่เเตกเเยกกันมากเเถวยังช่วยการเรียนอีกด้วยนับว่าเป็นเรื่องโชคดีละกันนะ//ยิ้ม
และแล้ววันคัดเลือกผู้โชคดีก็มาถึงทางมหาลัยเรียกนักศึกษาปี.1ทุกคณะไปที่ห้องประชุมใหญ่ของพวกเค้าเเละได้ชื้เเจ้งความหมายของการเรียกนั้นก็คือการคัดเลือกบุคคลเพียงหนึ่งเดียว
อาจารย์คัดรายชื่อของนร.ออกเป็น2กลุ่มใหญ่ๆคือ 1)นักเรียนที่ผปค.เป็นผู้สนับสนุนหลักและเป็นผู้หญิง 2)นอกเหนือจากนั้น
แต่ที่น่าตกใจคือโมนาได้อยู่ในกลุ่มหนึ่งถึงแม้เธอจะงงนิดหน่อยแต่ก็ตามน้ำไปได้ดี จากนั้นคณะอาจารย์ก็ปล่อยนักศึกษากลุ่ม2ไป
เหลือแต่กลุ่มหนึ่งที่ต้องไปคัดแยกอีกทีโดยจะแจ้งไปยังตัวผู้โชคดีในอีก2วันข้างหน้าและเวลาที่เหลืออาจารย์คนนึงก็เข้ามาชี้แจ้งว่าให้เตรียมตัวอย่างไรบ้าง
โมนานั่งฟังคำอธิบายอยู่สักพักก็ขอออกมาด้วยเหตุผลอยากเข้าห้องน้ำ หลังจากออกมาจากห้องประชุมก็ไม่พ้นรีบโทรหาพ่อทันที
“พ่อ!!พ่อเป็นผู้สนับสนุนตั้งแต่เมื่อไร”
“ถามมากจริง แกรู้แล้วก็ตามนั้นแหละ!!!!อย่าให้ขายหน้าฉันละ!”
ตู้ด ตู้ด ตู้ด
และสายก็ตัดไปพร้อมกับทิ้งท้ายประโยคที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุด
เคยมีคนบอกว่าโมนาเป็นที่รักของทุกคนไม่ว่าจะเป็นแม่ พี่สาว ญาติหรือคนอื่นๆ แต่ว่าเธอกลับคิดว่าเธอไม่ได้เป็นที่รักเลยเพราะแม้แต่พ่อของเธอเองเธอยังทำให้ท่านหันกลับมายิ้มใส่เธอไม่ได้เลย
ขาเรียวยาวเดินกลับเข้าไปในห้องประชุมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอตั้งใจฟังที่ครูแนะแนว แววตาของเธอเปลี่ยนไปแล้ว…
‘นักเรียนที่ได้รับคัดเลือกไม่ต้องกังวลนะคะ เพราะทางโรงเรียนจะมีเวลาให้นักจากวันที่บอกอีก1เดือนและใน1เดือนนั้นคุณจะต้องเข้าเรียนพิเศษเพื่อเตรียมความพร้อมด้วย ‘
สิ้นเสียงของครูผู้อำนวยการก็มีครูผู้ชายท่านหนึ่งกล่าวออกมา ‘ดังนั้นครอบครัวของพวกคุณควรรับรู้นะครับ รีบไปจัดการด้วย จบการประชุมครับ’
พรึบ
เมื่อพูดจบนักเรียนก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเลยว่าพวกเค้าเบื่อหน่ายกับการประชุมนี้เต็มทนแล้ว
3วันผ่านไปแล้วแน่นอนโมนาไม่ได้บอกพ่อ ไม่สิ เธอไม่ได้คุยกับพ่อเลยต่างหาก โมนาเริ่มเข้าหาครอบครัวน้อยลง เข้าหาเพื่อนมากขึ้น
“เฮ้เจ้าหญิง! สนใจไปกินข้าวด้วยกันป่าว”
เสียงของเพื่อนชายคนหนึ่งดังขึ้นหลังเลิกเรียน
“ไม่ละ ขอบใจ พอดีมีเรียนต่อน่ะ”
งงกันละสิว่าทำไมเพื่อนบางคนเรียกฉันว่าเจ้าหญิง
หึ
ใช่
ฉันคือผู้โชคดีในรอบ6ปีคนนั้น
พอเพื่อนๆรู้เรื่องพวกเค้าก็ต่างเอาใจฉันสุดฤทธิ์ เหมือนกับว่าฉันคือเจ้าหญิงอย่างนั้นเเหละ
ขากลับ โมนาพลันนึกถึงเรื่องนึงขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์เเล้วกดโทรออกทันที่เมื่อเจอเบอร์ที่ต้องการ
“ออกมาเจอกันหน่อยมั้ย ริน”
“มีอะไรงั้นหรอ” รินเอยออกมาอย่างใจเย็นเช่นทุกที
โมนาเงยหน้าขึ้นไปมองรินเล็กน้อยก่อนจะยืดตัวขึ้นให้อยู่ในระดับสายตาเท่ากัน
ตอนนี้พวกเค้าเจอกันเเล้ว
“ไม่มีอะไรมากหรอกพอดีอยากคุยแบบเห็นหน้านะ เธอดูสวยขึ้นนะ”
เมื่ออยู่กับรินสองต่อสอง โมนาไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่คิดที่จะพูดคำหยาบออกมาเลยเเม้เเต่คำเดียว
วันนี้รินใส่สุดแขนยาวสีขาวสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนและกระโปรงสีฟ้าเข้มตัวโปรด ยอมรับตรงนี้เลยว่าวันนี้รินเต่งตัวได้ดีจริงๆ
“555ขอบคุณ แล้วไม่เรียกเนียมาแบบนี้ไม่โดนงอนหรอ”
“ฉันคิดว่าถ้าเรียกเนียออกมาตอนนี้จะแตกตื่นไปนะสิเลยเรียกรินออกมาก่อน”
“5555555ก็จริงนะ”
“งั้นหรอ งั้นฉันฝากรินบอกเนียได้รึป่าว”
“เอ๋ ทำไมละ พูดแปลกนะ”
“ฉันถูกคัดเลือกแล้ว”
โมนาพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าของเธอลง เธอพูดประโยคนั้นออกไปแล้ว เธอไม่รู้ว่ารินเพื่อนสนิทของเธอจะคิดเห็นเป็นยังไงหรือทำหน้ายังไง
หมับ
“ไม่เป็นไรหรอกนะ”รินจับที่เเขนของโมนา “ถึงแม้ว่าจะใจหายไปบ้างแต่เราจะเป็นเพื่อนกันนะ เราแล้วก็เนียจะไม่ลืมเธอ อย่ากังวลเลย ถ้ากังวลมากเดียวก็โดนโรงเรียนตำหนิหรอก เป็นสิวด้วย”
รินพูดออกมายาวที่สุดที่เธอจะทำได้ คำพูดเหล่านั้นช่วยเหลือโมนาไว้เสมอ แม้แต่ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“5555 โอเค” สีหน้าของเธอดีขึ้นกว่าก่อนแล้ว
“อืม! เรียกนาเนียมาเถอะ จะได้จบอารมห์เเย่ๆในวันนี้เลย แล้วพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ!”
“คับผม!!!”
ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว โมนารวบรวมความกล้าไปบอกแม่ของเธอเมื่อวาน หลังจากที่ร้องห่มร้องไห้กับครอบครัวหรือกับเพื่อนแล้ว ก็มีนัดไปเที่ยวมากมายเกิดขึ้น
รวมถึงการไปเรียนพิเศษเตรียมความพร้อมด้วยควบคู่กัน ผ่านไปเรื่อยๆร่างกายก็เริ่มเปลี่ยนเธอผอมขึ้น เรียนรู้วิธีใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์ต่างๆไม่เพียงเท่านั้นนิสัยของเธอก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
และก็ถึงเวลาที่ต้องจากลา วันนั้นเธอไปเรียนปกติทุกอย่างเหมือนเดิมมีเพียงแต่จิตใจของเธอที่สั่นระรัวจนจะออกมาเต้นลีลาศได้อยู่เเล้ว!
‘จะไปเมื่อไรกันนะ’
‘หรืออาจจะเป็นตอนเย็นหรือป่าว’
‘ถ้าเค้าไม่เรียกแปลว่ายกเลิกรึป่าวนะ’
ก่อนความคิดจะลอยไปใกล้กว่านั้นอาจารย์ของเธอก็เรียกตัวให้เธอเดินตามไป
“อาจารย์จะพาหนูไปไหนหรอคะ”
“พาไปส่งในที่ที่เธอควรไปไงละ เอาละ เข้าไปในห้องนั้นสิจ้ะ”
อาจารย์พูดพร้อมยิ้มแล้วดึงเธอเข้าไปกอดแม้จะไม่ค่อยได้คุยกับอาจารย์แต่โมนาก็รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากตัวของอาจารย์ ไม่นานก็พลัดออกจากกัน
“ขอบคุณนะคะ”//ยิ้ม
“เช่นกันจ่ะ” โมนาเปิดประตูออกมาพบกับแสงสีดำมืดออกมาจากห้องนั้นพร้อมกับหันหลังกลับไปยิ้มให้กับอาจารย์อีกครั้ง
กริ้ดดดดดดดดดดดด
ปัง!!
คุยกับไรห์หู้
จบไปอีกตอนเเล้วววว ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะTT ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆด้วยนะคะ
คุยกันได้ที่ @touhupa00 ( ไรห์เหงามากอ่ะ เหมือนคุยคนเดียว555)
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น