คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : River source
#1
River source
“สำหรับการลงสีผิว นักเรียนควรศึกษาเครื่องมือกันก่อนนะคะ เอาละเริ่มจากอันแรกเลย.....” เสียงชวนให้นอนหลับดังขึ้นจากห้องในชั้นสองของบ้าน และคอมพิวเตอร์ที่กำลังทำหน้าที่ของมันส่งแสงสีฟ้าชวนปวดตาออกมาเช่นกัน
โมนา อายุ18ปีกำลังใจจดใจจ่อกับวิดีโอข้างหน้าของเธอ ใช่!! เธอกำลังเรียนพิเศษเพื่อเรียนต่อปี1 ในคณะศิลปศาสตร์ สาขาการออกเเบบ ในมหาลัยชื่อดังอย่าง อาร์เวล
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน” ไวกว่าความคิด เธอทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเรียนร้อยแล้ว
ตอนนี้เธอก็จบการศึกษาระดับมัธยมปลายเรียบร้อยแล้วและที่เธอต้องเรียนพิเศษอย่างทรหดอยู่อย่างนี้ก็เพราะว่าพ่อของเธอบังคับให้เธอเข้ามหาลัยเอกชนอาร์เวลให้ได้นะสิ!!!
“โอ้ยแบบนี้ขอบ่นหน่อยเถอะ!” มือเรียวสวยหยิบมือถือแล้วกดเข้าแอพข้อความสีเขียว จากนั้นจึงกดเข้าแชทกลุ่มล่าสุดทันที
“เบื่อโว้ยยยยยยยย”
“หุหุ น่าสงสารเค้านะคะ” เพื่อนสนิทของเธอตอบกลับมาทันที
“เนียก็อย่าไปแซวโมมันเดียวมันก็งอนแกอีกหรอก” เพื่อนนามว่ารินพูดสวนกลับมาทันควัน
“รินนนน”
“โอ้ยแม่พระ!! เชื่อนาเนียคนนี้สิ อีรินเนี้ยยังใจเย็นกว่าพระบางองค์อีก!” -_-
“เออน่า เข้าเรื่องๆ โมมีเรื่องอะไรรึป่าว” รินพิมพ์เมินข้อความข้างบน//ในที่สุดก็มีคนเห็นใจฉันนนนน
‘เออนั้นสิ อีริน!มึงทำให้กูลืม!!!”
“กูไม่ได้มีอะไรหรอกแค่เหนื่อยๆเฉยๆ อีกอย่างนะ กูก็น้อยใจเป็นนะเฟ้ย ไหนพวกแกบอกจะอยู่มหาลัยเดียวกันไงพอกูโดนบังคับก็ทิ้งกูเฉย”โมนาตอบกลับไปอย่างน้อยใจ จะไม่น้อยใจได้ไงละพวกเรานะอยู่ด้วยกันมานานมากเลยนะพอเจอแบบนี้ก็
หงุดหงิดเป็นบ้า
“ขอโทษนะ เราไม่ได้อยากทิ้งโมเลยจริงๆนะ”
“ใช่!!กูบอกแล้วไงถึงไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันแต่เราก็จะคุยกันบ่อยๆเลยนะ กูสัญญา! จะไม่ผิดสัญญาด้วย!”
“55555 โอเคๆกูจะเชื่อมึง”
โมนาเผลอหัวเราะเล็กน้อยกับข้อความของนาเนียเพื่อนสาวของเธอ
“เดินทางปลอดภัยนะลูก เตรียมของครบแล้วใช่มั้ย หนังสือละ?” แม่พูดพร้อมกันจับตัวโมนาหมุนไปมาเพื่อเช็คของ
“ถ้าพลาดมึงตายเเน่”
เสียงทุ้มคุ้นหูของเธอดังออกมาจากหลังบ้าน
‘ว้าาา พลาดไม่ได้เเล้วสิ’
วันนี้ตอน10เช้าโมนาตื่นเร็วกว่าปกติ เพราะอะไรนะหรอ เพราะวันนี้คือวันสอบสัมภาษณ์ของมหาลัยอาร์เวลยังไงละ!!!
เนื่องจากบ้านของโมนาของชาญเมืองของเมืองหลวงเวลาเดินทางประมาณ1ชั่วโมง พี่สาวของเธอจึงจะขับรถไปส่งเพราะเธอก็ทำงานในเมืองหลวงเหมือนกัน ความจริงแล้วโมนาสามารถใช้รถโดยสารก็ได้แต่เนื่องจากบ้านเธอค่อนข้างขี้งกเกินตัวไปเสียหน่อย เธอจึงต้องใช้รถพี่สาวไปแทน
“ถึงแล้วฮ้าบบบคุณน้องสาว ดูของก่อนลงรถด้วยนะฮ้าบ”พี่สาวพูดขึ้นเมื่อรถของเธอจอดถึงที่หมายแล้ว “สู้ๆนะ”
“ขอบคุณค่ะ พี่ก็ด้วยนะ ทำงานสู้ๆค่ะ”
“คับผม!!” พี่สาวทำท่าตะเบะ1ทีก่อนรถก็ขับผ่านไป ตอนนี้เธออยู่หน้ามหาลัยที่ดังที่สุดแล้ว
“ฟู่”
ท่ามกลางถนนเส้นใหญ่ของเมืองกรุง เสียงของท่อไอเสียของรถที่ขับผ่านไปมา เสียงของนกร้องกลางสายลมอันพลิ้วไหว โมนากระชับมือที่จับกระเป๋าสะพายของเธอแน่นและเดินออกไปข้างหน้า
มือซ้ายหยิบหูฟังออกจากกระเป๋าและเสียบมันเข้าไปในหูหวังว่าเพลงจะช่วยให้เธอผ่อนคลายลง สายตาจับจ้องไปข้างหน้าพลันเห็นครอบครัวกำลังมาส่งลูกของพวกเค้าอย่างรีบเร่ง
เมื่อเลื่อนสายตาไปอีกก็เห็นกลุ่มนักเรียนกำลังอ่านหนังสืออยู่บางกลุ่มก็พูดคุยกันสนุกสนาน จังหวะนั้นพลันนึกถึงหน้าเพื่อนสาวทั้งสองคนของเธอ
‘ 2คนนั้นจะเป็นไงบ้างนะ’
‘นี่ไม่ใช่เวลานึกถึงคนอื่นนะ!’
โมนาเพิ่มความเร็วของเธอขึ้น เมื่อเห็นว่าใกล้จะสายเเล้ว
“แกไม่ตื่นเต้นบ้างหรอย่ะ นั่งเอ๋ออยู่นั้นแหละ เห็นแล้วน่าโมโหจริงๆ” เสียงของนักเรียนเสื้อยูนิฟอร์มหรูสีส้มคนหนึ่งดังขึ้นระหว่างที่โมนากำลังนั่งเพื่อรอเข้าห้องสอบ
“เออน่า กูมาสอบก็เพราะแฟนกูมาก็เเค่นั้นแหละยังไงกูก็ไม่เข้าที่นี้อยู่ดี จริงจังกันชะมัด” นักเรียนยูนิฟอร์มสีฟ้าทำหน้ามองบนเเล้วตอบกลับมา
โมนาได้ยินดังนั้นเธอก็หันไปมองพร้อมกับพูดว่า
“ไปถอนชื่อเหอะ มันทับที่คนที่อยากมาสัมภาษณ์” โมนาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เธอรู้สึกไม่ดีกับคนพวกนั้นแล้วนะ!!
“อะ อีนี้แกเป็นใครอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา บ้า!!”
นักเรียนชุดส้มทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย ตาของเธอเบิกกว้าง พร้อมกับพูดอีกประโยคออกมาเสียงดัง “แก...แกด่าฉันหรอ!!”
“ก็ไม่ได้ด่าหรือว่าใครสักหน่อย แค่พูดลอยๆใครรับก็รับไป แค่บอกว่าการกระทำมันเห็นแก่ตัวเท่านั้นเอง”
เธอพูดไปพลางคิดในใจในสงบสติตัวเองสักทีเพราะใกล้ถึงคิวเธอแล้วด้วยและเธอก็ไม่อยากเสียสมาธิกับการสัมภาษณ์เพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ
“น่าเกลียดที่สุด ฉันจะไปฟ้องป๋า!!” นักเรียนชุดฟ้ากล่าวขึ้น
“อ่อลูกคุณหนูนี้เอง ดีใจจังมีคนรวยพูดกับฉันด้วย คิคิ”
“แกมันบ้า”
“แล้วแต่คุณหนูจะคิดเถอะค่ะ ขอตัวไปสอบนะคะ ลาก่อนค่ะคุณหนู” พูดจบเธอก็เดินออกจากตรงนั้นไป
“กลับมาแล้ว”
Line!! Line!! Line!!
“อะไรฟร่ะเนี้ยยยย” ถึงจะพูดอย่างนั้นออกมาก็เถอะ แต่ว่ามุมปากก็พลันยกขึ้นมาดื้อๆซะงั้น พลางกดอ่านข้อความที่พึงขึ้นเเจ้งเตือนไปเมื่อครู่
“อีโม สัมภาษณ์เป็นไงบ้างงงง ผู้ชายหล่อมั้ยยยยย??” เนียพิมเปิดแชทขึ้นมาคนเเรก อู้วซึ้ง..ซึ้งมาก!!
“เนียเป็นห่วงเพื่อนจริงมั้ยเนี่ย”และก็เป็นรินคนเดิมที่เข้ามาขัดข้อความของเนียแทบทุกประโยค แอบตั้งโนติไว้ปะเนี่ยชักสงสัยแล้วสิ
“ไม่รู้ไม่ชี้@s@”
“แหมมมเดียวนี้หัดทักเพื่อนนะ ปกติฉันทักตลอด คิดถึงฉันละสิ อีกไม่นานแกจะคิดถึงฉันมากกว่านี้คอยดู” ฉันตอบกลับไปบ้าง
“โหห พิมพ์มาแบบนี้ฉันควรเป็นห่วงแกมั้ยเนี้ย มั้นหน้า!!!”
“ด่าเพื่อนทำไมเล่า!!”รินตอบพร้อมกับส่งสติกเกอร์กองไฟ
“แล้วขัดฉันทำไมละยะ!!”
“ก็เนียพูดไม่เพราะ!!”
“รำ!!” เนียพูดจบสงครามขยะๆในเเชท
โมนาคิดพร้อมหัวเราะออกมาเล็กน้อยเพื่อนช่วยเธอได้เยอะจริงๆ
“ฟู่” โมนาพ่นลมหายใจออกมาจากปากเพื่อระบายความเหนื่อยจากการสอบสัมภาษณ์ ถึงแม้มันจะดีขึ้นจากเพื่อนที่ทักเค้ามาด้วยละนะ
“สงสัยต้องนอนเร็วหน่อยแล้วละมั้ง” พูดจบก็บอกลาเพื่อนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป
และแล้ววันประกาศผลก็มาถึง โมนาตื่นสายกว่าปกติ เเน่สิวันนี้เธอตื่นตอน 11โมงเลยนะ!!
โชคดีที่ทางมหาลัยจะประกาศผลตอนเที่ยงทำให้เธอมีเวลาเตรียมตัวนิดหน่อย
โมนาเปิดคอมพิมเตอร์ส่วนตัวของเธอแล้วกดเข้าเว็บไซต์ของโรงเรียน มือบางทั้งสองข้างรวมเข้าหากันแน่น สายตาจดจ่อราวกับว่าคอมพิวเตอร์ของเธอจะโดนแย่งไปไม่ผิด
เสียงไลห์ดังขึ้นอีกครั้งหากแต่คราวนี้เธอกลับพลิกเฉยราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น
ในหัวพลางคิดแต่ว่าจะมีชื่อของเธอมั้ย เธอจะผ่านหรือป่าว แล้วหากเธอไม่ผ่านละ เธอจะทำให้พ่อของเธอผิดหวังมั้ย ความคิดเริ่มล่องลอยทันใดนั้นนาฬิกาแจ้งเตือนของเธอก็ดังขึ้นหมายความว่าตอนนี้เป็นเวลา11:55 น.แล้ว
“ได้โปรดเถอะ”คินเธียกล่าวกับตัวเอง เลือบมองนาฬิกาที่เดินต่อไปเรื่อยๆ “ใกล้แล้วสินะ”มือทั้งสองข้างของเธอรวมเข้าหากันอีกครั้ง จิตใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
!!!
พรึบ
Could not connect to the server.
“ห่ะ เว็บล่ม!!!”หน้าจอสีขาวพร้อมกับข้อความภาษาอังกฤษที่ไม่อยากเจอที่สุดแสดงออกมา
“แล้วที่ฉันนั่งรอมาละ...”เธอพูดออกมาลอยๆตอนนี้สติของเธอลอยหายไปแล้ว
ไลห์!
โมนาหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาจากข้างตัว กดเข้าโปรแกรมแชทสีเขียวด้วยจิตใจห่อเหี่ยวขั้นสุด เเล้วเข้าแชท
ทันใดนั้นเธอก็ได้สติกลับคืนมาทันทีที่นาเนียเพื่อนสาวของเธอส่งรูปรายชื่อนักเรียนที่ผ่านการสอบเข้าโรงเรียนอาร์เวลมาให้
โมนาไล่สายตาหาชื่อของตนและ
“เจอแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
โมนาถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก เธอลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเปิดประตูห้องของเธอ เพื่อจะเดินลงไปชั้น1ของบ้านและบอกข่าวที่เธอสอบติดอาร์เวลแล้วกับครอบครัวของเธอ
‘ต้องปาร์ตี้เเล้วมั้ย?’
คุยกับไรห์เต้าหู้
สวัสดีฮ้าบ ไรห์หู้เองน้า เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเเรกของหู้
หู้จะพัฒนาตัวเองต่อไปเรื่อยๆยังไงก็ฝากติดตามด้วยน้า
แล้วก็ช่วยๆกัน ติชมนิยายเรื่องเเรกของหู้ด้วยการคอมเมนท์ด้วยนะคะ
1คอมเมนท์ = 1ล้านกำลังใจ เลยเเหละ!!
เจอกันสัปดาห์หน้า!!
ขอบคุณฮ้าบ.
ความคิดเห็น