[Haikyuu]​ all ฮินาตะ | Omege |

[ ???????????????????????????? ] ???????????????????????????????????? | ???????????????????????????????????????? |

???????????????????????????? ????

แสงแดดยามเช้า​ค่อยๆส่องประกาย​ขึ้นมาเรือยๆจากหลังภูเขาสวยชวนให้มองพร้อมกับร่างของเจ้าของห้องพักที่พึ่งลืมตาตื่นขึ้นมาใน​เวลา​ 6​ โมงเช้า

ฮินาตะ​ โชโย​ เด็กชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าน่ารักที่สุดในโรงเรียน​กำลังศึกษาคือคาราสึโนะ กำลังลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความอ้อยอิ่ง​ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระล้าง​ร่างกาย​ให้สดชื่น​

"ห้าว~~" 

ใช้เวลาไม่นานในการจัดการตัวเองฮินาตะก็เอาตัวเองออกมาจากห้องน้ำด้วยห้าเช็ดตัวผืนด้วย​ สองแขนเรียวเลือกหาชุดที่จะใส่ออกไปทำธุระด้วยความเพลิดเพลิน​ก่อนจะมาหยุดที่เสื้อตัวนึง

"คงไม่ผลต้องใส่เสื้อเชิ้ต​อีกแล้วสินะ555" 

เจ้าของนัยน์ตา​สีส้มอ่อนนึกขำกับตัวเองก่อนจะหยิบเชิ้ตสีขาวตัวนั้นออกมาก่อนจะหยุดกางเกงขายาวสีดำออกมาใส่คู่กัน​ เมื่อใส่เสื้อเรียบร้อย​แล้วเจ้าตัวก็เดินมาที่หน้ากระจกบานใหญ่​ก่อนจะทำการหมุนซ้าย​หมุน​ขวา​เพื่อดูความเพอร์เฟค​ของการแต่งตัว

ฮินาตะยกยิ้มให้กับตัวเองในกระจกก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า​สะพายข้างขึ้นมาใส่เพื่อไม่ให้ตัวเขานั้นโล่งจนเกินไปและเพื่อจะได้ใส่ของต่างๆด้วย​ 

ตึ้ง!!

เสียงแจ้งเตือนของเขานั้นดังขึ้นเรียกให้เขาต้องเดินไปดู​ เป็นข้อความของคุณไดจิที่ทักบอกทุกคนในกลุ่ม​เขานั้นกดเขาไปดูในแชทกลุ่มเพื่ออ่านทันที

'คาเงยามะ​ ฮินาตะ​ ยามากุจิ​ สึกิชิมะ​ วันนี้ตอนไปร.พกันก็เอาเสื้อกันหนาวติดไปกันด้วยล่ะ​ อากาศ​วันนี้มันเริ่มหนาวๆแล้ว'​

'คนที่มาซ้อมก็ด้วย'​ 

หลังจากที่เขานั้นเห็นข้อความแล้วก็รีบไปหยิบเสื้อกันหนาว​ตัวโปรดมาใส่ทันทีก่อนจะเดินเปิดประตูออกจากห้องไป​ เมื่อเดินออกมาจากนอกห้องนั่นลมเย็นก็ปะทะเข้าที่หน้าของเขาทันที

ร่างบางสูดอากาศ​สดชื่นเข้าไปเต็มปอดพร้อมกับก้าวขาเดินลงมานั่งรอคนอื่นๆที่โต๊ะหินอ่อนที่หน้าหอพักของพวกเขา​ ฮินาตะเดินไปกดน้ำมา2อย่างก่อนจะเดินกลับมานั่งยังโต๊ะหินอ่อนดังเดิม​ เขานั้นหยิบแซนวิช​แฮม​ชีพจากในกระเป๋า​ขึ้นมากินด้วยความหิว

"ไง" 

เมื่อได้ยินคพทักทายจากทางด้านหลังฮินาตะจึงต้องหันไปดูก่อนจะส่งยิ้มให้​ เป็นคาเงยามะสึกี้และยามากุจินั้นเอง​ เมื่อทักทายกันเสร็จสรรพ​ทั้งสามคนจึงเดินอ้อมมานั่งที่โต๊ะ

"กินข้าวมากันรึยังน่ะ" 

เป็นฮินาตะที่เอยถามสึกิชิมาพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนที่ยามากุจิจะเปิดปากพูด

"ฉันกับสึกี้กินข้าวปั้นกับซุปมิโซะ​กันมาแล้วน่ะ" 

เจ้าของคำถามพยักหน้าตอบเป็นอันเข้าใจก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งเงียบไม่ได้ตอบเขา​ คาเงยามะทำเป็นดื่มนมตอนเช้าเพียงเท่านั้น​ที่เขานั่นพอเข้าใจคาเงยามะมักจะดื่มนมตอนเช้าตลอด​ ​นี้ก็คงเป็นเหตุผล​ว่าทำไมคาเงยามะถึงตัวสูง​ ฮินาตะเองก็พยักหน้า​ตอบอีกครั้งเป็นอันเข้าใจก่อนที่พวกเขานั้นจะออกเดินทางกัน

วันนี้ก็บรรยากาศ​ดีเหมือนกันกับทุกๆวันแต่แค่ว่ามันอากาศ​เย็นขึ้นก็เท่านั้น​ พวกเราเดินเล่นชมบรรยากาศ​รอบๆอย่างไม่ร้อนในการไปโรงพยาบาล​กันในครั้งนี้​ โดยเฉพาะ​กับผมเองที่ไม่ตื่นเต้น​เลย​ แต่ก็มีนิดหน่อย​นะ555​ 

ผมยอมรับเลยจริงๆว่าวันนี้ยามากุจินะเท่มากๆ​ ถึงจะแต่งตัวธรรมดาเหมือน​กับทุกวันแต่ทำไมกับวันนี้ผมรู้สึกว่ายามากุจินะมีออร่าความหล่อเอามากๆ

"มีอะไรติดหน้าฉันรึป่าว? " 

เป็นเสีนงของยามากุจินั้นเอง​ สงสัยผมจะมองหน้าเขานานไป​ผมยิ้มแห้งเกาท้ายทอย​แก้เขินก่อนจะส่ายหน้า​เป็นคำตอบ

[ โรงพยาบาล -​ hospital ]

ผลตรวจของผมออกมาแล้วล่ะครับ​ ผมยังไม่รู้ผลนะแค่เห็นหมอเดินยิ้มแย้ม​ออกมาทางผม555​ ชายร่างสูงในเสื้อกาวน์สีขาวส่งยิ้มมาที่คนไข้ผมสีส้มเป็นเอกลักษณ์​ก่อนจะเดินมาใกล้เข้าเรื่อยๆฮินาตะส่งยิ้มตอบกลับให้กับคุณหมอก่อนจะตั้งใจฟังสิ่งที่หมอจะพูดเป็นการต่อไป

"ผลตรวจออกมาแล้วนะครับ" 

หมอพูดบอกกับเขาพร้อมยิ้มให้

"ผลคือโอเมก้าครับ" 

พอหมอกล่าวจบเขานั้นก็เดินจากไปทันทีทิ้งให้คนไข้คนนี้ช๊อกกับผลตรวจที่ออกมา​ เขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น​ มันหูอื้อ​ตัวชาไปหมด​ สมองก็ไม่สั่งการ​ ทำให้เขานั้นไม่รู้เลยว่าควรจะทำอะไรต่อไป

ผมแทบไม่เชื่อและไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเลยแม้แต่น้อยเพราะผลที่ตามมามันอาจส่งผล​กระทบ​ต่อ​กีฬา​ที่ผมรักอย่างวอลเลย์บอล​ทั้งหมด​ รู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่ยามากุจิเรียกชื่อของผมกับถุงยาที่มีอยู่ในมือ และผมเชื่อว่ามันคงเป็นของผม​ 

นี่มันบ้ามาจริงๆจะบอกเรื่องนี้กับรุ่นพี่ยังไงดีล่ะ... 

"ห๊าาาา!!?" 

หูของผมแทบแตกหลังจากบอกผลตรวจให้สมาชิก​ในทีมได้ฟัง​ และใช่ครับ​ ผมเป็นโอเมก้าเพียงคนเดียวในชมรม​เพราะยามากุบอกว่าผลตรวจของเขาเป็นเบต้า

ซาวามูระมองสมาชิก​ตัวน้อยในทีมด้วยความตกใจถึงแม้จะคาดเดา​ไว้แล้วก็ตาม โนยะด้วยความอยากรู้เองจึงดมเข้าที่ซอกคอขาวของฮินาตะจนทำให้เจ้าตัวตกใจ

"อือ! โอเมก้าจริงๆแถมกลิ่นยังเหมือนสบู่อีกด้วยล่ะ! "

ด้วยความตกใจและไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นเองทำให้เจ้าของนัยน์ตา​สีส้มอ่อนเดินถอยหลังเองอย่างไม่รู้ตัวทำให้ชนเข้ากับกล้ามเนื้อ​หน้าอกแน่นๆของคาเงยามาที่ยืนมองด้วยความไม่พอใจ

"มองคนด้วยสิเจ้าบ้า!" 

คาเงยามะพูดเสียงดังออกมาก่อนจะดันหลังของฮินาตะให้ไปยืนที่จุดเดิม​ ซาวามูระที่ยืนฟังอยู่นานก็เดินมาตบไหล่​ของฮินาตะเป็นเชิงปลอบใจก่อนจะถูกไดจิไล่ให้ทุกคนไปยืดเส้นวอมกัน

ปัง!!!

เสียงดังสนั่น​ของลูกวอลเล่ย์​ที่กระทบกับพื้นดังไปทั่วโรมยิมอย่างเช่นทุกๆวัน​ ร่างเล็กของฮินาตะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเงยหน้าหอบหายใจออกมาไล่ความเหนื่อย​ล้าโดยหารู้ไม่ว่าเหตุการณ์​ต่อไปนี้จะทำให้เจ้าตัวจำไปจนตาย

ร...ร้อน

ความร้อนจากข้างในร่างกายของฮินาตะนั้นไม่ได้มาจากความเหนื่อย​ของการเล่นวอลเลย์​เลยแม้แต่น้อย​แต่มันมาจากอาการ​ฮีทที่ก่อขึ้นในตัวของตัวเองเอง แต่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่าตอนนี้ตัวเองนั้นกำลังเป็นเป้าสายตา​ของตานับ10คู่ที่ถูกจ้องมองมาด้วยสายตาปราณจะกลื่นกินเขานั้นเข้าไปทั้งตัว

แม้กระทั่ง​รุ่นพี่ปี​ 3​ เองที่น่าจะมีสติดีที่สุดก็โดนกลิ่นฟี​โ​รโมท์​ของเขาเองนั้นกลื่นกินความผิดชอบที่มีอยู่ไปด้วยอย่างช้าๆไม่เว้นแต่สึกิชิมะเองก็กำลังโดนกลิ่นฟี​โ​รโมท์​ที่รุนแรงของฮินาตะเข้าเล่นงานด้วยเช่นกัน

ฮินาตะที่เริ่มสังเกต​เห็นถึงความผิดปกติ​ของสมาชิก​ในทีมก็รีบยัดตัวรุกขึ้นจาดพื้นก่อนจะรีบเปิดประตูโรงยิมแล้ววิ่งออกไปทันที​ เจ้าของนัยน์ตา​สีส้มรีบเดินตรงไปที่ห้องพยาบาล

ฮินาตะใช้มือที่สั่นเทา​เอื้อมเปิดประตูก่อนจะพาร่างกายตัวเองเข้าไปก่อนจะไม่ลืมที่จะปิดประตู​ ร่างเล็กพยายาม​เดินตรงไปที่ตู้เก็บยาของห้องพยาบาล​อย่างยากลำบาก​ เพราะด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับว่าจะทะลุออกมาและเพราะด้วยอาการตัวสั่นจากอาการฮีท

เมื่อฮินาตะเดินมาถึงหน้าตู้เก็บยาเขาก็รีบหยิบกระปุกยาออกมาแล้วรีบหยิบเม็ดยากรอกใสปากสีออมชมพู​สวยของตัวเองโดยไว​ แต่เหมือน​กับว่าหลังจากที่ทานยาเข้าไปแล้วเรี่ยวแรง​ก็หายไปทันทีทำให้ร่างเล็กล้มลงกับพื้นห้อง

โครมมมมม!! 

"โอ๊ยยยยย...ซี๊ดดด!"

ฮินาตะครวญคราง​ออกมาพร้อมกับลูบบริเวณ​ก้นของตนเองเพื่อไล่ความเจ็บปวดก่อนจะต้องหันไปมองที่ประตูห้องพยาบาล​ด้วยความสงสัย​ เกิดเงาของคนร่างสูงยืนหอบหายใจอยู่หน้าประตูก่อนที่คนๆนั้นจะเปิดประตู​ห้องพยาบาล​ออกจนเกิดเสียงดัง

"ส..สึกิชิมะ!" 

ร่างเล็กของฮินาตะที่นั่งอยู่กับพื้นถูกแรงดึงของคนที่มาใหม่ดึกข้อมือไปด้วยแรงมหาศาลที่เขาไม่สามารถ​ต่อต้านได้​ เจ้าของนัยน์ตา​สีส้มนั้นถูกร่างสูงอย่างสึกิชิมะดึงตัวเข้าไปหาตนก่อนจะมอบจูบอันร้อนแรงให้กับกัน

ฮินาตะพยายาม​เบือนหน้าหนีปฏิเสธ​จูบที่สึกิชิมะมอบให้แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อใบหน้าของเขานั้นถูกมือหน้าของร่างสูงจับไว้ไม่ให้หนี​ ร่างเล็กทุบตีบอกของสิกิชิมะด้วยแรงที่มีเป็นสัญญาว่าตนนั้นเริ่มจะหายใจไม่ออก

สิกิชิมะยอมถอนจูบออกจากฮินาตะ​โดยดี ร่างสูงไม่รอช้าดมเข้าที่ซอกคอขาวของร่างเล็กอย่างหื่นกระหายก่อนจะใช้ลิ้นร้อนของตนเลียซอกคอขาวช้าๆก่อนมือที่ไม่อยู่สุขจะเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อกีฬาของร่างเล็กช้าๆ

"ป..ปล่อยนะ!!!" 

ฮินาตะตวาดเสียงดังลั่นพร้อมกับออกแรงทุบตีไหล่กว้างของอีกคนที่กำลังลวนลาม​ตนอยู่​ ราวกับว่ามันจะดึงความสนใจของสึกิชิมะได้ดีเพราะร่างสูงนั้นจับเข้าที่ข้อมือบางของอีกคนที่ออกแรงทุบตีเขาไม่หยุดก่อนจะเงยหน้ามองสบตากัน

"นายนี้น่าเร้าใจ​" 

ร่างสูงกระซิบที่ข้างหูของฮินาตะด้วยเสียงที่บางเบาจนคนนี้ได้ยินนั้นรู้สึกจักจี้​ แต่ด้วยความหวาดกลัว​นั้นมันมีมากกว่าอารมณ์​รวมทำให้ร่างบางนั้นต่อต้านสุดความสามารถ​ของตนก่อนจะขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น​

ประตูห้องพยาบาล​ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับปรากฏ​ร่างของใครอีกคนนึงที่ตัวสูงพอๆกัน​ ร่างสูงเจ้าของผมดำหนาสีเป็นเอกลักษณ์​ประจำชมรม​เดินเข้ามากระชากคอเสื้อของร่างสูงอีกคนให้ออกจากกัน​ 

เมื่อโอเมก้าน้อยได้เป็นอิสระ​ก็รีบเอยขอบคุณ​อัลฟ่าที่มาช่วยทันที​ ​​​คาเงยามะปล่อยมือออกจากคอเสื้อของสึกิชิมะก่อนจะหันมามองร่างเล็กตรงหน้าที่เอยคำขอบคุณ​

"โดนกัดตรงไหนรึป่าว" 

คาเงยามะเอยถามกับฮินาตะก่อนจะจับตัวร่างเล็กพลิกไปพลิกมาเพื่อตรวจปาดแผล​ คนที่โดนพลิกไปพลิกมาส่ายหน้า​เป็นคำตอบให้กับร่างสูง​ คาเงยามะที่ได้ยินคำตอบแล้วพร้อมกับตรวจ​ดูว่าคนตัวเล็กกว่าไม่มีบาดแผล​หรือรอดกัดใดๆจึงปล่อยฮินาตะให้เป็นอิสระ

"รีบออกไปซ่ะ...กลิ่นของนายมันยังคงอยู่"

เมื่อคาเงยามะกล่าวจบฮินาตะพยักหน้า​เชิงรับรู้ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไป​ ร่างสูงหันไปมองอัลฟ่าอีกตัวที่ก่อเรื่อง​เอาไว้ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก​ สึกิชิมะยัดตัวรุกขึ้นจากพื้นด้วยความทุลักทุเลเขานั้นกวาดสายตามองไปรอบๆห้องพยาบาล​ก่อนจะหยุดให้ความสนใจไปที่ใครคนนึงที่ยืนกอดอกมองตนอยู่

"หึ" 

สึกิชิมะยืนเต็มความสูงของตนก่อนจะแค่กเสียงพร้อมกับยกยิ้มเหยียดให้กับคาเงยามะ​ อัลฟ่าทั้งสองมองหน้ากันอย่างเอาเรื่องก่อนจะมีคนใดคนนึงจะเอยปากพูดออกมาด้วยคำพูดที่ทำให้อีกคนไม่พอใจ

"กลิ่นก็หอมปากก็นุ่ม...หึ" 

เจ้าของผมสีเหลืองรอบมองอากัปกิริยา​ของอัลฟ่าอีกตัว​ และเหมือน​กับว่าคำพูดของเขานั้นเหมือน​น้ำมันที่สาดลงไปในไฟที่กำลังลุกโชน​ คาเงยามะตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของสึกิชิมะอีกครั้ง​

"หึงรึท่านราชา" 

"ฉัน...ไม่ได้...หึงแกกับเจ้าบ้านั้น!" 

เมื่อรู้ตัวอีกทีว่าตนนั้นกำลังโกรธ​เคืองและไม่พอใจในเรื่องอะไรอยู่คาเงยามะก็รีบพลักสึกิชิมะออกไปอย่างไม่ใยดี อัลฟ่าอีกตัวยิ่งได้ใจเปิดปากพูดกวนประสาท​คาเงยามะอีกครั้งก่อนจะต้องหลบหมัดที่คาเงยามะมอบให้อย่างง่ายดาย​

สึกิชิมะเงยสะบัดมือแขนคาเงยามะออกอย่างแรงก่อนจะประชันหน้ากันโดยยกมือขึ้นชี้นิ้วที่ปากของตัวเองก่อนจะขยับผู้เป็นคำว่า'จูบแรกเป็นของฉัน'​เมื่อพูดจบก็ยกยิ้มกวนประสาทให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาล​ไปทิ้งให้คาเงยามะนั้นอาละวาด​อยู่คนเดียว

เสียงวอลเลย์กระทบกับพื้นสนามดังขึ้นอีกครั้งแล้วอีกครั้งก็ยังไม่อาจเรียกสติอันหลุดลอยของฮินาตะกลับมาจนทานากะต้องเดินมาดู คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงออกจากภาวะ​ความคิดของตัวเองก่อนจะพบว่าเป็นรุ่นพี่ที่เดินมาดูตน

"เป็นอะไรรึป่าวฮินาตะ" 

เสียงของสึกาวะระดังมาจากทางด้านหลังของฮินาตะเสียงเสียงนั้นเอยถามออกมาด้วยความเป็นห่วงเพราะดูเหมือน​ว่าตั้งแต่พวกเขาทั้ง3คนนั้นหลังจากกลับมาจากห้องพยาบาล​ฮินาตะก็ดูเหมือน​ว่าสติจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว​ 

ฮินาตะหันไปยิ้มให้กับรุ่นพี่ปี3พร้อมกับส่ายหน้า​ตอบสึกะวาระยกยิ้มให้กับรุ่นน้องคนเก่งก่อนจะพยักหน้า​เป็นอันเข้าใจ​ เวลาผ่านไปนานกล่าว20นาทีเจ้าของผมสีส้มอันเป็นเอกลักษณ์​ก็กลับมาเหม่อลอยอีกแล้วจนทำให้ทุกๆคนที่มองอยู่เริ่มเป็นห่วง

"เจ้านั้นก็คงจะตื่นเต้นกับการที่เราจะไปแข่งฝึกซ้อมกับเนโกะมะนะครับรุ่นพี่" 

คาเงยามะพูดขึ้นก่อนจะหันมาของเจ้าของนัยน์ตา​สีส้มที่ยังคงยืนเหม่อลอยอยู่​ เมื่อเห็นว่าโอเมก้าที่ถูกพูดถึงยังคงยืนเหม่ออยู่เขาจึงตบลูกวอลเล่ย์​ไปโดนหัวของเจ้าตัวเต็มๆก่อนจะเกิดมีเสียงโวยวายกันเกิดขึ้น

​​​​​​"นิ! เจ้าบ้าคาเงยามะ! "

ฮินาตะลูบหัวตัวเองปอยๆพร้อมกับส่งสายตา​อาฆาต​ไปที่อัลฟ่าสีผมอีกา​ คาเงยามะยกยิ้มเยาะ​ก่อนจะหันไปพูดกับสมาชิก​ในทีกต่อ

"แต่สำหรับ​ผมว่านะ​ คนอย่างฮินาตะน่ะไม่มีสมาธิ​อยู่แล้ว​ โอ๊ยยย! " 

เมื่อพูดจบประโยค​ร่างสูงนั้นก็ถูวอลเล่ย์ปาเข้าที่หัวเต็มๆแรงโดยไม่ต้องสงสัย​เลยว่าฝีมือใคร​ ฮินาตะหัวเราะร่าเริงออกมาอย่างมีความสุข​ทำให้บรรยากาศ​ถ้าในโรงยิมนั้นสดใสขึ้นทันตา​ ทุกคนมองหน้ากันและกันก่อนจะหัวเราะ​กันออกมาอย่างพร้อมเพรียง​ 

แต่โอเมก้าตัวน้องหนึ่งเดียวในชมรม​หารู้ไม่ว่าตัวเองนั้นถูกรอบมองด้วยสายตาที่จาบจ้วง​ตั้งแต่เขานั้นกลับมาจากห้อง​พยาบาล​ที่เกิดเรื่องขึ้นโดยที่สมาชิก​ในทีมคนอื่นๆยังไม่รู้เรื่องนี้นอกจากเขาและอัลฟ่าอีก2คน

#ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ????????????

ถ้ามีอะไรผิดพลาด​ในการใช้คำใดไม่ถูกต้องก็ขอโทษด้วยนะคะ

((นิ้วเบียวบ่อย????))​

#ขอบคุณค่ะ????????????