ทำไมถึงรักภรรยานักล่ะ

มหาสารคามระหว่างอาณาจักรกับเผ่าปีศาจที่กินเวลาหลายปี จบลงด้วยชัยชนะของอาณาจักร โดยฝีมืออันยอดเยี่ยมของวีรบุรุษคนหนึ่ง ผู้คนต่างออกมาต้อนรับนักรบผู้กล้าหาญที่ยุติสงครามนี้ได้ เขาคือตัวเอกของพิธีฉลองชัยชนะ 'ลูคัส ' เขามีสมญานามที่ได้รับการขนานอยู่หลายนาม นักรบผู้กล้าจากต่างโลก ผู้ปราบมังกร และ ชายที่หมั้นหมายกับ 'ไพ่ที่ถูกทิ้ง ​​​​​​​' ของตระกูล ดยุค​​​​​อัลทาริส

"เลดี้นาเดียร์ อัลทาริส ท่านสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเซอร์ลูคัสในฐานะคู่หมั้นหรือไม่ "

".......ค่ะ ฉันสัญญา "

ทั้งสองคนได้หมั้นหมายกันก่อนที่เซอร์ลูคัสจะกลายเป็นนักรบผู้กล้าหาญ นั่นคือจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมทั้งหมด

นาเดียร์ อัลทาริส หุ่นเชิดที่เกิดจากอนุภรรยาของตระกูลดยุคอัลทาริส 'ของไร้ประโยชน์แบบนั้นมาเกิดในตระกูลดยุคนี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ ! แค่มองดูก็ไม่มีสง่าราศีแล้ว '

อาจจะเป็นเพราะเธอถูกเปรียบเทียบกับน้องสาวที่โดนตามใจจนเสียคนตั้งแต่เด็ก กระทั่งยังต้องคอยระแวดระวังพวกหญิงรับใช้ด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่เคยฝันว่าจะได้รับการยอมรับจากท่านพ่อเลย แต่ในขณะนั้นเอง

"นาเดียร์พ่อมีลูกให้ลูกทำ "

ในที่สุดโอกาสที่นาเดียร์จะได้รัยการยอมรับจากดยุคก็มาถึง การแต่งงานนี้จะเป็นประโยชน์ต่อตระกูลดยุคมาก 'การหมั้นหมายกับลูคัส '

​​​​​​เวลานั้นลูคัสถูกเรียกตัวมาจากประเทศอื่น ในฐานะ 'คนต่างแดน ' เพื่อรับใช้ประเทศ เขาเป็นทหารรับจ้างที่ประสบความสำเร็จรวดเร็วจนน่าอัศจรรย์ ทำให้ดยุคอัลทาริสมั่นใจว่าหากทำให้เขามาเป็นพวกของตัวเองได้ สักวันหนึ่งจะเกิดประโยชน์อย่างใหญ่หลวง ดังนั้นจึงผูกเขาติดไว้กับนาเดียร์ที่เป็นลูกอนูภรรยาด้วยการแต่งงานทางการเมือง ทั้งสองคนเป็นเพียงหมากในกระดานของดยุคอัลทาริส

'หง่าง ' 'หง่าง ' 'หง่าง ' เสียงระฆังดังเป็นจังหวะ

"คุณไม่เป็นไรหรอคะ "

"............ "

"ผมจะต้องได้ดี เพื่อไม่ให้มีใครมาดูถูกผมได้อีก "

ถึงแม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่ถูกผูกกันไว้แบบนั้น แต่เธอก็ยังมีความหวังในชีวิตเพียงเล็กน้อยว่าเธอจะมีชีวิตแต่งงานที่ธรรมดาได้ จนกระทั่งเธอหลงกลคนที่เคยเชื่อใจอย่างไม่เคยกังขามาก่อน......

'ทำไม.... ถึงทำแบบนี้? '

"ต้องมีอะไรที่เข้าใจผิดไปแน่ๆ "

"พี่อธิบายทุกอย่างได้ ขอร้องละ.... เรียกเซอร์ลูคัสมาให้พี่หน่อยนะ....! "

"อุ๊บ ดูเหมือนว่าพี่จะยังไม่เข้าใจสถานการณ์นะ "

แกร็ก เสียงเปิดประตูห้องขัง

"ขอโทษที "

"แต่เซอร์ลูคัสน่ะไม่มีทางมาหรอก "

"ว่าไงนะ.....? "

"นั่นเธอพูด..... "

"สถานการณ์มันต่างจากตอนที่พี่หมั้นหมายกับลูคัสแล้วนี่นา ตอนนี้เขาเป็นถึงหนึ่งในคนสำคัญที่สุดของอาณาจักรนี้เลยนะ...... "

"การที่ภรรยาของผู้ชายแบบนั้นเป็นลูกอนุภรรยาน่ะ ทางนั้นเองก็คิดว่ามันไม่เหมาะสมเท่าไหร่เลยน่ะสิ " น้องสาวต่างแม่พูดพร้อมแสยะยิ้มเยาะเย้ย เธอคือไลล่า อัลทาริส

"แล้วที่ว่าเข้าใจผิดน่ะหมายถึงอะไรเหรอ? เหมือนพี่จะคิดไปเองนะ การที่จับพี่มาขังไว้ที่นี่น่ะพี่คิดว่ามันเป็นความคิดของฉันแค่คนเดียวรึไง ? "

"ไม่จริง..... "

"อย่าบอกนะว่า.... ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้ "

"....คงเป็นเรื่องที่เธอกับท่านพ่อกุเรื่องขึ้นมาละสิ " นาเดียร์ตัวสั่น กำมือแน่น

"ไลล่า "

ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นฝีมือของน้องสาวต่างแม่

"อุ๊บ... คิดแบบนั้นจริงไงเหรอ ? "

"พี่หมายถึงเรื่องฉาวโฉ่ที่แพร่ไปทั่วแวดวงสังคมน่ะนะ ? "

หากจะทำให้การหมั้นหมายนี้กลายเป็นเรื่องที่ไม่เคเกิดขึ้นมาก่อนก็ไม่มีวิธีไหนนอกจากวิธีนั้นแล้ว ตอนงานเต้นรำคราวนี้เอาเหล้าให้นาเดียร์ดื่มซะ นาเดียร์เป็นคนที่ระวังตัวมากดังนั้นถ้าจะมอมเธอให้เมาต้องใส่ยาลงไปด้วย จานั้นก็ให้เธอไปนอนกับผู้ชายที่เราว่าจ้างเอาไว้แล้วพอเธอใกล้จะตื่นก็เรียกคนมาเยอะๆเพราะยิ่งมีพยานมากเท่าไหร่ยิ่งดี

'ทำตัวน่าละอายในงานเต้นรำ....' เสียงซุบซิบ

'สมกับเป็นลูกอนุภรรยาเลยนะคะ ' เสียงซุบซิบ

'ชั้นต่ำจนหาอะไรเปรียบไม่ได้เลยจริงๆ'

"เผื่อพี่ไม่รู้ เซอร์ 'ลูคัส ' อาจจะเป็นคนออกความคิดเรื่องนี้เองก็ได้นะ "

จะว่าไปแล้ว.... หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้น เขาก็ไม่เคยมาหาฉันเลย.... ฉันนึกว่าเขาผิดหวังในตัวฉันซะอีกที่ไหนได้เขาดันเป็นคนวางแผนซะเอง เขาอาจจะคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าการหมั้นหมายกับเลดี้ที่เกิดจากอนุภรรยาอย่างฉันเป็นการเลือกปฏิบัติเพราะว่าเขาเป็นคนต่างแดน......

"ถ้าฉันขอถอนหมั้นซะ เขาคงยอมรามือไปแต่โดยดีแล้วแท้ๆ.... " นาเดียร์พูด

ทั้งที่ฉันเป็นแค่ไพ่ที่ถูกทิ้ง ฉันมันโง่เองที่ครั้งหนึ่งเคยใฝ่ฝันถึงความหวังอันน้อยนิด

"ถ้าเป็นแบบนั้นชื่อเสียงของเขาก็จะเสียหายใช่ไหมล่ะ ? เขาเป็นถึง 'วีรบุรุษ 'ในสงครามครั้งนี้เชียวนะ "

"อ๋อ เพราะงั้นเธอก็เลย.... เพิ่งจะมารู้สึกเสียดายเอาป่านนี้เนี้ยนะ ? "นาเดียร์ถาม

"เพราะว่าเขาได้เป็นวีรบุรุษแล้ว ไหนเธอเคยบอกว่าเขาเป็นคนชั้นต่ำและไม่อยากแต่งงานด้วยไม่ใช่รึไง ? "

"เอาเลยเชิญพล่ามซะให้พอ "ไลล่ายักไหล่

"เพราะนี่จะเป็นการพล่ามครั้งสุดท้ายของพี่แล้ว "

"สิ่งที่หลงเหลือไว้สำหรับพี่ก็มีแต่จุดจบที่น่าสังเวชเท่านั้นแหละ "

"เฮือก... ว่าไงนะ ?" นาเดียร์ตกใจที่ได้ยิน

"จะมีชนชั้นสูงตระกูลไหนจะรับผู้หญิงที่ถูกถอนหมั้นเพราะไปนอนกับผู้ชายคนอื่นด้วยเหรอ ?"

"แถมยังเป็นลูกอนุภรรยาอีก.... ถ้าไม่ใช่พวกคนงานพี่คงไม่ได้แต่งงานแล้วละ "

แอ๊ด...... จู่ๆก็มีชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้าในห้องขัง

"โฮะๆ.... ฉะนั้นแล้ว.... ตายอย่างมีเกียรติจะไม่ดีก็ว่าเหรอ ?" ไลล่าหัวเราะ

"เพราะงั้นฉันก็เลยจะช่วยสงเคราะห์ให้สักครั้งยังไงล่ะ "

"............!!!"

นาเดียร์พยายามดิ้นลนหาทางหนีแต่ก็ถูกจับไว้ด้วยชายฉกรรจ์คนหนึ่งแล้วผลักเธอให้ติดกำแพง

"ถึงแม้ว่าท่านพ่อจะโอบกอดลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องเอาไว้ แต่พี่ดันทนต่อความอับอายไม่ไหวเลยฆ่าตัวตาย "

"ส่วนเซอร์ลูคัสก็สูญเสียคู่หมั้นไปโดยไม่เจตนา "

ไม่นะ....!

ไม่เอา....!

"แบบนี้ก็จะรักษาทั้งเกียรติของตระกูลเราและเกียรติของเขาได้ทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ ?"

"ส่วนสิ่งที่แปดเปื้อนก็มีแต่พี่เท่านั้นแหละ นังคนชั้นต่ำ "

เฮือก...

ฉันไม่อยากตาย....!!

"แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็จะยังถูกจดจำว่าเป็นผู้หญิงที่มียางอายอยู่สินะ "

หายใจไม่ออก...!

นี่ฉันต้องตายแบบนี้จริงๆเหรอ ?

ฉันใช้ชีวิตโดยเชื่อฟังและทำตามคำสั่งของท่านพ่อมาโดยตลอด ตอนที่ยังเด็กก็เอาแต่ระวังท่าทีของแม่เลี้ยงจนไม่เคยหายใจได้ทั่วท้องเลยสักครั้งไม่ว่าเมื่อไหร่สิ่งดีๆมักจะถูกน้องสาวต่างแม่แย่งไปเสมอ....

"ลาก่อน นาเดียร์ "

"ฉันจะคิดถึงพี่นะ "

สุดท้ายฉันก็ตายในวัยยี่สิบสามปี .....ฉันนึกว่าทุกอย่างมันจบลงไปแล้วแท้ๆ....

จิ๊บ จิ๊บ......

แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ฉันก็ย้อนกลับมาอีกครั้งในวัยยี่สิบปี

'ที่คอ....ไม่มีเชือกแล้ว '

'ฉันรอดมาได้ยังไงกัน? '

ฉันมั่นใจว่าในขณะที่สติกำลังเลือนรางนั้น ฉันรู้สึกรัับรู้ถึงความตายที่ห่อหุ่มร่างกายเอาไว้ แต่ว่า.... ฉันกลับลืมตาขึ้นมาอยู่ในห้องด้วยสภาพปกติเนี่ยนะ มิหนำซ้ำลักษณะของห้องนี้ยังเหมือนกับสามปีที่แล้วด้วย ....ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความคิดที่เพ้อเจ้อแต่อย่าบอกนะว่า.... ฉันย้อนกลับมาในอดีตงั้นเหรอ?!

'จะ...ใจเย็นก่อน ถ้าหากว่าเป็นเรื่องจริงละก็...'

แสดงว่าฉันได้รับโอกาสอีกครั้งน่ะสิ

คู่หมั้นที่เห็นแก่ตัว

น้องสาวต่างแม่ที่จ้องมองมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนวินาทีสุดท้ายของฉัน

และ.....

พ่อที่ใช้ฉันราวกับเป็นหมากในกระดาน

นี่คือโอกาสที่ฉันจะได้แก้แค้น!