คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ชมนาดเย้าภุมริน ๐๙
มนาเย้ายวนส่ลิ่น...ภุมรินหลใหละนึหา ๐๙
“อึ..อืม”พระสุระเสียราเรือ้วยวามเมื่อยบัึ้นในพระศอ
เปลือพระเนร่อยๆลืมึ้น
“...ฝ่าบาท”เสียหวานอเมียรัทำให้อ์ภุมรินวาสายพระเนรหาร่าบา
มินานเินรอร่าาม็ปราในห้วสายพระเนร
“เ้ามนา...”พระสุระเสียแหบเอ่ยเรีย
่อนัว้ามือบาเ้าอบุม ยมือนุ่มรพระนาสิหอมมือบาอย่ารัใร่
“เป็นอย่าไรบ้าพระเ้า่ะ”
“พี่...มิเป็นไรอ แลเ้าเล่า”
“...หม่อมัน..”ใบหน้าามีเียว
ิ้วเรียวมวผูันายแววัวลใ
“มิเป็นไรหนานี มิ้อัวลใๆเลย”ยันพระวรายึ้นประทับนั่
“เส็พี่
หม่อมันัวลนัพระเ้า่ะ...”ประอพระหัถ์เรียวแนบแ้มน
อบาแลปลายมูโ่รั้นแ่ำ หยาน้ำาลอหน่วย
“เหุใหมู่นี้เ้าึเสียน้ำา่ายนัหนาน้อ.....มนา๋า...อย่าัวลหนานี
เราัผ่านมันไป้วยัน”พระันีเลี่ยน้ำาเม็โออาวหน้าาม
“หม่อมันห่วพระอ์เหลือเินพระภัสา...”
“.....”
.
.
.
หลัาลับเ้าประทับที่วัหลว
ไ้เพียสอวัน เสนาบีฝ่ายวา็เ้าเฝ้าอ์ภุมรินทันที
“ฝ่าบาททรทำเ่นนี้ับบุรีหม่อมันมิไ้หนาพะย่ะ่ะ”เสนาเ่าเอ่ยเสียแ็
“...ัให้้าทำเ่นไรท่านเสนาว่ามาเถิ”
“แม่ปิ่นเป็นถึบุรีเสนาบีฝ่ายวา
บุรีุนนาสูเ่นหม่อมันัถูหมิ่นเียริเยี่ยนี้มิไ้”
“.....”
“โปรทรแ่ั้บุรีอหม่อมันเป็นพระายาในพระอ์้วยเถิพะย่ะ่ะ...ไ้โปรรัษาเียริอบุรีอหม่อมันที่ถูพระอ์ย่ำยี้วยเถิ”
“....”
“ไ้โปรพะย่ะ่ะฝ่าบาท”
“.....”
“.....”
“.....อียี่สิบวัน้าัแ่ั้พระายา”
“ะ อบพระทัยพะย่ะ่ะฝ่าบาท”
“.....”
.
.
.
“ฝ่าบาท หม่อมันเห็นวรว่า เอ่อ...วรให้พระสนมมนาออาวัเสีย
เพื่อวามปลอภัยอพระสนมพะย่ะ่ะ”อรัษ์หลวสุธีราบทูล
“..ให้มนาออาวัเพื่อวามปลอภัยหรือ”
“พะย่ะ่ะ ระหม่อมเรว่า...”
“ไ้ ้าัให้เ้ามนาออนอวัหลวเสีย”
“...พะย่ะ่ะฝ่าบาท”
“ให้มาวินอารัาุ้มรอเ้ามนาเสีย....ั้แ่้าวเท้าออาวัหลว”
“พะย่ะ่ะ”
.
.
.
“ระไรหนาพระเ้า่ะ สะ
เส็พี่...”เสียหวานาห้ว ลืน้อนสะอึลออย่าอยาลำบา
น้ำาเอ่อลอวนเียนะไหล
“...เ้ามนา”
“อึ...ให้หม่อมันออาวัหรือพระเ้า่ะ”เ้นเสียถามอย่ายาลำบา
พยายามอย่ายิ่ที่ะบัับเสียัวเอไม่ให้สั่นเรือ
“...ใ่
พี่มีรับสั่ให้เ้าออาวัหลววันพรุ่”ไ้ยินพระสุระเสียที่รัสแล้ว
เหมือนหัวใัหยุเ้น น้ำาใสไหลอาบแ้มนวล ริมฝีปาแเม้มแน่นอย่าลั้นเสียสะอื้น
“ฮึ....”
“น้อ..”้าวพระพระบาทเ้าใล้
หวัะว้าร่าอเมียรัเ้ามาอปลอบ
แ่เ้ามนาลับถอยหนีนเ้าหลวพระทัยเสีย
“...รับ..อึ..้วยเล้า ฮึ
พระเ้า่ะ”ฟันาวบัริมฝีปาัวเอลั้นเสียสะอื้นนอ์ภุมรินลัวว่าลีบปานุ่มที่โปรั้ำไ้เลือ
“มนา...”
“ฮึ...หะ หาไม่มีอันใ...หมะ
หม่อมันทูลลาพระเ้า่ะ..ฝ่าบาท”ร่าเล็ยอบายลหมอบราบพระภัสา
่อนะลุึ้นแลออาำหนัหลว
“มนา”ราเรียอย่าเสียพระทัย
“ฮึ”ร่าเล็วนเ ะทรุลับพื้น
“มนา!!
น้อเป็นอย่าไร เป็นระไรไปหนา”พระวรายให่ถลาเ้าประอร่าน้อย
พระเนรวาทั่วร่าบาหาวามผิปิ เ้ามนาหอบหายใ
ใบหน้าหวานอาบน้ำาแลูมึน นัยน์าวาพร่ามัว
“...มิไ้พระเ้า่ะ...อะ
อุ่น”ืนายออาพระร แลยื่นมือเรียหาบ่าวนสนิท
“มนา”มิยอมปล่อยายบาที่พยายามืนายออาพระอ์
“อะ อุ่น ฮึ..”ใบหน้าามีไร้สีเลือ วามรู้สึมวนท้อใร่อาเียนีึ้นน้อ่มาหลับ
มือเท้าเล็เย็นเียบ สิับวูบ ทิ้ายลในพระรพระภัสา
“มนา!!!...ามหมอหลว!!”
.
.
.
“เป็นอย่าไรบ้าหมอหลว”
“...ทูลฝ่าบาท
ีพรพระสนมเ้นเร็วนัพะย่ะ่ะ”
“หมายวามว่าอย่าไร ล่าวมาให้หม”
“...พระสนมอาะทรรรภ์พะย่ะ่ะ”
“.... ระไรนะ”มุมพระโอษ์ระุราวับัยิ้ม
แ่ยิ้มมิออ
“พระสนมทรรรภ์แล้วพะย่ะ่ะ”
“....เ้ามนา”ประอมือน้อยึ้นูบหอม
“ท่านราเลา”
“พะย่ะ่ะ ฝ่าบาท”
“ประทานราวัลให้หมอหลว”
“เป็นพระมหารุาธิุพะย่ะ่ะ ฝ่าบาท”หมอหลวหมอบราบ
“...้าใร่อยาอยู่ับเ้ามนาามลำพั”รับสั่
“พะย่ะ่ะ ฝ่าบาท”
พระหัถ์เรียวประอมือน้อยไว้ไม่ปล่อย
พระโอษ์มีรอยยิ้มน้อยๆแ่แ้มลอเวลา
พระนาสิรปรานวลสูลิ่นหอมอเมียรั
“....เ้ามนาเป็นอย่าไรบ้าน้อ”เยพระพัร์ึ้น็พบับสายาว่าเปล่าอเมียรัที่ทอมอมา
“.....”
“เป็นอย่าไรบ้าน้อ
เ็บปวรไหนหรือไม่”รัสถามพลาประอร่าน้อยที่พยายามยันายลุนั่
“อุ่นอยู่ไหนพระเ้า่ะ”เอ่ยถามแ่ไม่ายาแลพระพัร์พระภัสาเลย
“...อุ่นอยู่้านอ ให้พี่เรียให้หรือไม่”
“พระเ้า่ะ”
“อุ่น...”
“เพะฝ่าบาท”
“เ้ามนาใร่อยาพบเ้า”
“เพะ..พระสนม้อารสิ่ใเพะ”
“...ไปเรียมัวให้พร้อม
วันพรุ่เรา้อเินทาออาวัหลว”
“พระสนม..”
“มนา..”
“...อย่าลืมพุีบ มันำลัั้ท้อูแลมันให้้า้วย”
“เอ่อ..เพะพระสนม”
“....เ้าออไป่อนเถิอุ่น”
“เพะฝ่าบาท”
“เ้ามนา...”
“หาัเป็นพระมหารุาธิุ หม่อมันใร่อยาอยู่นเียวพระเ้า่ะ”
“...มนา
ไ้โปรฟัพี่่อนเถิหนา”รัสอ้อนวอน แลเ้าโอบายบาา้านหลั
“.....”
“...เพื่อวามปลอภัยอเ้า.....ับลู”
“.....”นัยน์าวาเบิว้า
“มนา..”
“ละ ลูหรือพระเ้า่ะ...หมะ หมายวามว่า..”
“...ลูอเราอยู่ใท้อเ้าหนา”พระหัถ์อุ่นทาบลบนหน้าท้อแบนราบที่ำลัฟูมฟัีวิน้อยๆอรัทายาทในอ์ภุมริน
“ฮึ..ละ ลู หรือ”มือบาสั่นน้อยๆ
่อยๆวาลบนหน้าท้อัวเอ
“....เมีย๋า
ฟัพี่่อนหนา”พระสุระเสียล่าวเือแววอออ้อน พระหนุวาบนลาไหล่เล็
.
.
.
“...หาเป็นเ่นนั้น
หม่อมันห่วเส็พี่เหลือเินพระเ้า่ะ”ท่าทีเย็นาเมื่อรู่หายไป
เหลือเพียเสียหวานที่เือแววห่วใย
“..สิ่สำัอนนี้ ือ เ้าแลลูหนา”
“ะ แ่”
“....ลูสำัที่สุหนา”
“...พระเ้า่ะ”นัยน์าวาหลุหลิ้วยวามัวล
ห่วพระภัสาเสียนไม่ใร่ทิ้ไปไหน แ่ลู็สำัที่สุอย่าที่พระอ์ว่า
.
.
.
“มาวิน”
“พะย่ะ่ะฝ่าบาท”หาสุธีเปรียบเสมือนเาในที่สว่า้าพระวรายอ์ภุมริน
มาวิน็เปรียบเสมือนเาในที่มืที่อยอารัาเ้าหลวอย่าที่น้อยนนัะรู้ัอรัษ์หลวผู้นี้
“...เ้ามนาำลัั้รรภ์”
“...ระไรหนาพะย่ะ่ะฝ่าบาท”
“เ้ามนาำลัั้รรภ์รัทายาท ลูอ้า”
“.....”
“เ้ารู้ว่าั้อป้อันมาว่าเิมหลายเท่านั”
“พะย่ะ่ะฝ่าบาท
หม่อมันัอารัาพระสนมแลรัทายาทในพระรรภ์้วยีวิอระหม่อม”
“...ี”
.
.
.
บนพระยี่ภู่สีหวานปัลายอไม้าม
สอพระวรายระออันแนบแน่น สายลมบาเบาพัผ่านพอให้พระวิสูรลายลูไม้พลิ้วไหว
พระหัถ์อุ่นลูบแผ่นหลับาปลอบประโลมเมียรั แลพระอ์เอ
วันพรุ่เ้ามนาั้อออาวัหลวพร้อมรัทายทาออ์ภุมรินในรรภ์น้อย
แม้ัมีมาวินอยอารัาแ่็อัวลพระทัยมิไ้ ยิ่รัมา็ยิ่ัวลพระทัย
ใบหน้าามื้นน้ำาแนบบพระอุระอุ่นอพระภัสา แนเรียวเสลาอพระฤษี
“...เส็พี่”เสียหวานแหบเอ่ยเรียพระภัสา
“๋า...”
“.....”
“...เ้ามนามิ้อห่วพี่หนานี”
“หม่อมันทำมิไ้อพระเ้า่ะ”
“...หาเ้าัวล
เ้าัวน้อยในท้อเ้า็ัไม่แ็แรหนา”
“...ฮึ”
“...ห่วลูให้มาหนาน้อ”
“...พระเ้า่ะ...หม่อมันัูแลลูให้ีที่สุัปป้อลู้วยีวิ”
“...มินานอ
มินาน....พี่ัทำให้เ้าแลลูมีวามสุที่สุในแผ่นินนี้”
“เส็พี่”เยใบหน้าามึ้น
้อนามอพระพัร์พระภัสา่อนะหลับาลเมื่อพระโอษ์อุ่นแนบลบนลีบปานุ่มแผ่วเบา
ูบับอ้อยอิ่
.
.
.
“อุ่น”
“เพะ
ฝ่าบาท”หมอบราบรับพระราโอาราเ้าหลวหนุ่ม
“...ปรนนิบัิ
ูแลเ้ามนาให้ีที่สุ...เ้าใหรือไม่”
“เพะ หม่อมันัูแล
ปรนนิบัิพระสนมให้ีที่สุ แลัปป้อพระสนม้วยีวิอหม่อมัน”
“ี..ีมา”
“..ทูลฝ่าบาทพระสนมเส็แล้วเพะ”นา้าหลวหน้าพระทวารราบทูล
พร้อมร่าบาที่้าวย่าเ้ามาในท้อพระโรอำหนัทรานโยมีนา้าหลวสาวประอไม่ห่า
“เ้ามนา”เส็าแท่นประทับเ้าประอเมียรั้วยอ์เอ
“...เส็พี่”ส่ยิ้มน้อยๆให้พระภัสา
“ไหวหรือไม่นี”รัสถามอย่านึห่ว
ใบหน้าามีเียว
“ไหวพระเ้า่ะ
อย่าทรัวลนัเลย”มือเล็ยึ้นไล้พระปรา์เลี้ยแผ่วเบา
“.....”ถอนพระปัสสาสะ
่อนะพระนาสิหอมมับาว
“...ทูลฝ่าบาท มาวิน
มาแล้วพะย่ะ่ะ”สุธีราบทูล ทำเอาทั้สอพระอ์นิ่้า เ้ามนาทำหน้าราวับัร่ำไห้
่อนัลืน้อนสะอื้นลอ เยหน้ามอพระพัร์พระภัสาอย่าอาลัยอาวร์
อ์ภุมริน็มิ่าันทอพระเนรใบหน้าามอเมียรั พระหัถ์ประอปรา์นวล่อนัรั้ร่าบาเ้ามาในอ้อมพระอุระ
“เส็พี่..มิ้อัวลหนาพระเ้า่ะ
หม่อมันัูแลลูให้ีที่สุ”
“..รอหน่อยหนาเ้า
มินานพี่ัรับเ้าลับมาอยู่้วยัน”
“หม่อมันับลูัรอพระอ์หนาพระเ้า่ะ”
“....เอาล่ะ
ออเินทาเถิประเี๋ยวัถึที่หมาย่ำเอา”รัสแล่อยๆผละออาร่าบา
เ้ามนาเม้มปาลั้นหายใ ่อนะถอนหายใเบาๆ
“...หม่อมันไปแล้วหนาพระเ้า่ะ”เอ่ยพลาแย้มยิ้มให้พระภัสา
“...พี่รัเ้าหนา”
“หม่อมัน็รัพระอ์พระเ้า่ะ”
“..เ้ามนา”รั้ร่าบาเ้ามาออีรั้
พระนาสิับผมนุ่มสูลิ่นหอม่อนั้อัใผละออริๆ เมื่อมาวินเอ่ยเย้าึ้น
“เลื่อนารเินทาไปวันพรุ่ีไหมพะย่ะ่ะฝ่าบาท”
“..ฮึ...อารัา
ปป้อลูเมีย้า้วยีวิอเ้า”
“รับ้วยเล้าพะย่ะ่ะ”
เ้ามนาออาท้อพระโรำหนัทรานโยมีอุ่นประอายบาไม่ห่า
แ่มิทันัไ้ึ้นเี้ยวพระที่นั่
บวนเส็อพระสนมเอในอ์ภุมริน็ถูวาโยบุรีเสนาบีฝ่ายวาแลบ่าวนสนิท
“หึหึหึ...น่าันนัเ้าว่าหรือไม่นัอ่อน”
“...เ้า่ะุหนู”
“พระสนมเอทรถูับไล่ออาวัหลว
่าน่าายหน้านั”
“เ้า้อารอันใแม่ปิ่น”เ้ามนาเอ่ยถามเสียเรียบ
“หม่อมันมาแสวามเสียพระทัยับพระอ์เพะ ่าน่าสมเพเวทนานั”
“ฮึ...”
“หม่อมันมาแสวามเสียพระทัยับพระอ์แล้ว
แลพระสนมัไม่แสวามยินีับหม่อมันหน่อยหรือเพะที่ัไ้สถาปนาึ้นเป็นพระายาออ์ภุมริน”
“...ราแรนั้น ้าสสารเ้าับใ
แ่อนนี้้าัเ้านั รู้ไว้เถิว่าเ้าทำัวเอ หาไ้มีใรผิ”
“หึหึหึ แพ้แล้วพาลหรือ เอาล่ะ
เพลานี้้ามีวามสุเินว่าัเ็บวาาอผู้แพ้มาใส่ใ”หาเ้าใส่ใสันิหนาแม่ปิ่น...
“ุหนูเ้าาบ่าวว่าุหนูไปเ้าเฝ้าเ้าหลวีว่าหนาเ้าะ
อยู่รนี้ประเี๋ยว...ลิ่นหมาหัวเน่าัิัวเอา”
“บัอา!!!! อีทาสั้น่ำ
หาวันนี้าบอูมิไ้เลือมึมาล้ามันัลั่เป็นแน่!!”สุธีที่ามมาส่บวนเส็พระสนมว่าพลาัาบออมา่อที่ปาอบ่าวสาวที่อนนี้าเหลือ
หน้าีไร้สีเลือ้วยวามใพอๆับนเป็นนาย
“...พอเถิสุธี
้ามิถืออ...ำไว้หนาแม่ปิ่น หมานรอเมื่อมันหมทาหนีทีไล่
มันัหันมาแว้ันที่ล่ามัน...”ว่าทิ้ท้าย่อนะเินผ่านร่าอสอนายบ่าวไปึ้นเี้ยว
โยมีอุ่นามึ้นไปอยปรนนิบัินาย
“หมานรอรึ..”หิสาวเอ่ยพึมพำ
แ่็มิวายให้บ่าว้าายไ้ยิน
“..อย่าไปสนใเลยเ้า่ะุหนู
เ้าเฝ้าเ้าหลวเถิ”
“...ไปสิ”ไ้ยินบ่าสาวว่าเยี่ยนั้นึเลิใส่ใแลเินทาไปที่ำหนัทรานเพื่อเ้าเฝ้าายในวใ
.
.
.
“...ทูลฝ่าบาท แม่นาปิ่นอเ้าเฝ้าเพะ”
“..เฮ้อ..ให้นาเ้ามา”
“ถวายพระพรเพะฝ่าบาท”
“มาเ้าเฝ้า้ามีระไรหรือ”
“หม่อมันมาเรื่อานสถาปนาพระายาเพะ”
“...หืม”
“หม่อมันัทอผ้าสำหรับัลอพระอ์ถวายใส่วันานหนาเพะ”ราบทูล้วยวามเินอาย
“..มิ้อเหนื่อยอ ให้ห้อัเย็บทำีแล้ว
เ้ามิ้อทำอันใอ”..เ้ามนาไม่โปรแน่หา้าัใส่ลอพระอ์ที่ทำาผ้าที่นาทอ
“..พระอ์ลัวหม่อมันเหนื่อยหรือเพะ”เอ่ยถาม้วยหัวใพอโ
นลืมสัเไปว่า บ่าวสาวนสนิทอนำลัม้ายามอายสูศัิ์อย่าให้ท่า ใรบ้าัไม่ปรารถนาายสูศัิ์เยี่ยเ้าหลว
“....หาไม่มีเรื่อใแล้ว้า้ออัว่อน
ประเี๋ยวานราิัเสร็ไม่ทันานสถาปนาพระายา.”พระอ์ไม่อบแลเลี่ยไปเรื่ออื่น
“..ยะ เยี่ยนั้นหม่อมันอทูลลาเพะ”
“.....”
.
.
.
ภายในเี้ยวเส็อพระสนมเอในอ์ภุมริน
เ้ามนาประทับโยมีอุ่นนั่ปรนนิบัิรับใ้อยู่แทบเท้าบา
บ่าวสาวบีบนวปลีน่อเล็ให้นเป็นนาย
“อุ่น”
“เพะพระสนม”
“...้าัอาเียน”ใบหน้าามผะอืผะอมนบ่าวสาวุลีุร
ว้าระโถนมารอที่ใ้าแหลม
อะ อ้ว โอ
เ้ามนาอาเียนนหน้ามื
ใ้มูเล็มียาหอม่ออยู่
“เป็นอย่าไรเพะพระสนม”
“...อย่าเเรหนาลู”ส่ายหน้าเบาๆ่อนะเอ่ยเบาๆับนที่อาศัยอยู่ในท้อน
“ทรนน่าูหนาเพะ
นายัอยู่ในรรภ์อ์รัทายาทยัออฤทธิ์ออเให้พระสนมลมแทบับ”อุ่นเอ่ยเย้านเ้ามนายิ้ม
“นั่นสิ..เ้าัวน้อยร้ายน่าู”มือบาลูบท้อนเบาๆอย่าเอ็นู
“ทูลพระสนม ทรเป็นอย่าไรบ้าพะย่ะ่ะ”อรัษ์มาวินทูลถามานอเี้ยว
“..้ามิเป็นไรอท่านอรัษ์มาวิน
อ์รัทายทาเเรเล็น้อยเท่านั้น อย่าัวลเลย”
“มิไ้พะย่ะ่ะ
อ์ภุมรินัุหัวหม่อมันเป็นแน่หาพระสนมประวร
แม้เพียปลายพระเศา”เอ่ยเย้าให้พระพัร์ามึ้นสี
“.....”
“ทูลพระสนมหม่อมันมีระไรมาถวายพะย่ะ่ะ”มาวินล่าว
“ระไรหรือ”
“..ผลอัมพวาพะย่ะ่ะ
ฝ่าบาททรรับสั่ให้ห้อเรื่อัเรียมเพื่อพระสนม้วยเรว่าัแพ้ท้อระหว่าทา...แล็ริเยี่ยาเห็นหนาพะย่ะ่ะ”
“.....”เ้ามนาไม่อบ
ลีบปาสวยลี่ยิ้มนอุ่นยิ้มาม มือบาประอหน้าท้อนอย่ารัใร่
“เสวยหน่อยหนาเพะัไ้รู้สึีึ้น”อุ่นนำผลอัมพวาถวายให้นเป็นนาย
มือเล็หยิบผลอัมพวาที่ฝานเป็นแว่นเ้าปา
รสเปรี้ยวทำให้วามวิเวียนทุเลาหายไปเป็นปลิทิ้ ไม่นานผลอัมพวา็หม
“...ทรเหนื่อยหรือไม่เพะ”
“อืม..”
“เยี่ยนั้น ทรบรรทม่อนีหรือไม่เพะ
ประเี๋ยวถึแล้วหม่อมันัปลุ”
“...็ีหนา ฝา้วยหนาอุ่น”
“เพะ”
ความคิดเห็น