คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชมนาดเย้าภุมริน ๐๔
มนาเย้ายวนส่ลิ่น ภุมรินหลใหละนึหา ๐๔
เพี๊ยะ!
"๙๙"
เพี๊ยะ!
"๑๐๐"
"อึ...ฮือออ"าระเถูมัมือิับเสา
แผ่นหลับาแลายเป็นรอยหวาย
"เป็นอย่าไรบ้าเ้าะุาระเ"บ่าวสาวรีบมาแ้มันายออาเสาหลัารลทั์ามรับสั่อเ้าหลวภุมริน
"็เ็บน่ะสิ
ถามไ้ อีโ่!!"เสียแหลมวา น้ำาไหลพรา้วยวามเ็บ
"....."บ่าวสาลี่เียบปามิพูอะไรแ่ในใ่น่านายสาว้วยวามมิใร่พอใ
้มหลบ้อนสีหน้าเยาะเย้ย
"อึ
ฮือออ"าระเ่อยเินามแรพยุอบ่าวนสนิท
"ุาระเนอนรอ่อนหนาเ้าะ
บ่าวัไปหาผ้ามาเ็ัวให้” พยุนายสาวให้นอนลบนเียแลออาห้อไปหายูยามาทาให้
"อึ
ฮือ มนา!!"ัฟันเ้นื่อน้อายร่วมบิา้วยวามโรธแ้น
ทั้ๆที่ทำัวเอแท้ๆ
.
.
.
หลัาผลัผ้าแลเ็ัวให้ร่าบา อ์ภุมริน็มีรับสั่ให้หมอหลวที่ามเส็เ้ามารวแลรัษาบาแผลอเ้ามนา
"เป็นอย่าไรบ้าท่านหมอ"
"อะ
เอ่อ พระสนมมีอาาร้ำในพะย่ะ่ะ
แลร่าายอ่อนแอเป็นทุนเิมึทำให้้อใ้เวลาในารพัฟื้นพะย่ะ่ะ"สิ้นเสียหมอหลวสายพระเนรมริบ็วัมอเศรษีเ่านร่าท้วมอ้วนสะุ้
"หา้าประหารเ้าแลมนาัมิโรธหรือเลีย้า
้าัุหัวท่านประเี๋ยวนี้เลยเทียว"
"ฝะ
ฝ่าบาท.."
"หึ"ทำพระสุระเสียึ้นมู่อนะหันพระพัร์ลับมาสนใมนาน้อยที่นอนมิไ้สิามเิม
"ท่านหมอหา้าัพามนาลับวัวันพรุ่ัมีอันรายหรือไม่"
"ทูลฝ่าบาทหาพาพระสนมลับวัวันพรุ่ย่อมทำไ้
แ่ารเินทา้อใ้เวลา่อยเป็น่อยไป รีบร้อนเร่เินทามิีพะย่ะ่ะ"
"ะไม่มีอันรายใ้หรือไม่"
"หาปิบัิามที่หม่อมันทูลย่อมไม่มีอันรายพะย่ะ่ะ"
"เยี่ยนั้น...สุธี"
"พะย่ะ่ะฝ่าบาท"
"เรียมารเินทาแลเสบียให้พร้อม
วันพรุ่เมื่อะวันพ้นอบฟ้า้าัพามนาลับวัหลว"
"รับ้วยเล้าพะย่ะ่ะ"
.
.
.
ึื่น่อนืน ลิ่นำยานหอมุึ้นเพื่อผ่อนลายอารม์
ภายในห้อนอนอุหนูเล็ เ้าหลวภุมรินประทับอยู่้าายบามิห่า
ใบหน้าสวยีเียวมีรอยม่ว้ำ ที่มับถูพัน้วยผ้าาวสะอาปิบาแผล พระหัถ์ลาผ้าุบน้ำมาๆอยเ็ัวระบายวามร้อนให้นเป็นเมีย
วาผ้าลในะละมัไม้ใบย่อม สายพระเนรทอมอใบหน้าสวยที่หลุมรัแลรพระนาสิที่หน้าผามนอย่ารัใร่
"ื่นึ้นมาไวๆเถิน้อ
ใพี่ัาแล้วหนา"รัสลอเลีย้าใบหูเล็ ่อนะพระโอษ์ูบที่ริมฝีปาแห้เพราะพิษไ้
.
.
.
รุ่เ้า เมื่อแสอาทิย์สาส่อ บวนเส็็ั้พร้อมลับวัหลว
บ่าวสาว็เ็ัวผลัผ้าให้นเป็นนาย
"เรียบร้อยหรือยัอุ่น"เ้าหลวภุมรินทรพระปุา
"ทะ
ทูลฝ่าบาท เรียบร้อยเพะ"
"...เ้ารับใ้มนามาี่ปีแล้วหรือ"
"บะ
บ่าวรับใุ้หนูมาั้แ่อายุไ้สิบปีแล้วเพะ"
"...อยาไปอยู่รับใ้มนาในวั่อหรือไม่"
"หะ
หา ในวัหรือเพะ"
"ใ่"
"บะ
บ่าวไปไ้หรือเพะ"
"้าัให้เ้าเ้าวัไปรับใ้มนา
เ็บ้าวอเสีย"
"ะ
อบพระทัยเพะ"
ุัๆ ุ้บ
เสียุัาบานหน้า่าไม้ัึ้นเรียสายพระเนรมริบให้ทอพระเนร
วิเียรมาศัวน้อยระโลบนพื้นไม้ เินนวยนาเย่อหยิ่เ้ามาภายในห้อ
"เ้าแมวนี่..."
"ทะ
ทูลฝ่าบาท 'พุีบ' เป็นลูแมวทีุ่มนาเธอเลี้ยไว้เพะ
หายไปเสียหลายวัน นหม่อมันลืมไปเลย ีนัหนาที่มันลับมา่อนทีุ่หนูะไป"
"มนาเลี้ยไว้หรือ
้าวรเอามันลับวั้วยหรือไม่"
"หม่อมันเห็นสมวรว่าวรพาพุีบไป้วยเพะ
ุมนาเธอรัมา"
พระวรายสูให่ยอบลว้าเ้าัวาวแ้มน้ำาลไหม้ึ้นแนบพระอุระ
"อยาไปอยู่ในวัับนายเ้าหรือไม่พุีบ"
"เหมี๊ยววว~"
"หึหึหึ"พระรรนีเาาให้เ้าัวหน้านนเลิ้ม
.
.
.
เมื่อสว่าเ็มที่ บวนเส็็เลื่อนลับวัหลวทันที มนาัวน้อยที่ถูห่อ้วยผ้าห่มผืนนุ่มนอนัวอ่อนอยู่บนพระเพลาว้า
ใบหน้าสวยมีรอย้ำบแนบอยู่ที่พระอุระอุ่น สอพระรโอบระออร่าน้อยมิวา
.
.
.
เมื่ออาทิย์อับแสบวนเส็็ลับถึวัหลว ำหนัฝั่้ายถูัแ่ใหม่เพื่อ้อนรับพระสนมในอ์ภุมริน
พระร่อยๆวาร่าแน่น้อยลบนพระแท่นบรรทม ึผ้าห่มสีหวานปัลายอไม้เล็ๆามห่มให้นถึอเล็
"เมี๊ยว~"พุีบัวน้อยเินนวยนาเ้ามาสีพระบาทอออ้อน
"อุ่น"
"เพะ"
"เ้าไปพัผ่อนเถิ
แล้ววันพรุ่อาบน้ำให้พุีบ้วย"
"เพะฝ่าบาท"
.
.
.
2 วัน่อมา
ำหนัฝั่้าย
“อึ อื้อ”เสียราในลำอ้วยวามปวเมื่อย เปลือาสีมุปรือปรอย่อนัหลับลเมื่อแสอาทิย์ที่ลอผ่านหน้า่าเ้ามาแยนัยน์าหวาน
มนาน้อยปรับสายารับแส่อนัวาวแ้วใสสำรวรอบาย เพานสีทอหรูหรานี่
มิใ่เรือนอนเป็นแน่ ไหนัเียนอนหลัให่โมีมุ้สีหวานหอมลิ่นบุหารำไปอบอวล
สายลมอ่อนยามบ่ายพัม่านลูไม้สีสวยปลิวไหวามแรลม
“ะ
ุมนา เอ้ย พระสนมื่นแล้วหรือเพะ”บ่าวอุ่นปรี่เ้ามาหานเป็นนาย
“อะ อุ่นที่นี่ที่ไหน”เอ่ยถามพลานิ่วหน้าเมื่อเ็บระบมทั่วร่าาย
“ที่นี่ำหนัพระสนมเพะ”
“...พระสนม?”ถามอย่าน
“เพะ อ๊ะ
เสวยพระสุธารส่อนเถิเพะ”
“เ้าพูแปล...”
“เสวย่อนเพะ”่อยๆประอร่าบาึ้นในอ้อมแน่อนัยันทอบรรุพระสุธารสลอยอมัลลิารริมฝีปาบาแห้
มนาน้อยื่มน้ำเย็นหอมลิ่นมะลิลอ้วยวามระหายนหมัน
“...อุ่น”
“เพะ”
“เ้าบอว่า
ที่นี่ำหนัพระสนม เ้าหมายวามอย่าไร”
“เอ่อ...”
“ฟื้นแล้วหรือเ้า”ยัมิทันที่บ่าวอุ่นัไ้อบำถามแลในเป็นนาย
พระสุระเสียทุ้มเือวามีพระทัย็เอ่ยึ้น
่อนพระวรายสูให่ะปรี่เ้ามาประิายบาอเมียรั
“..เ้า!”วาหวานเบิโ่อนััฟันเรียอย่าิั
ไอ้ายโที่ร่าวามบริสุทธิ์้า ไนเลยึมาอยู่ที่นี่
“บัอา”เสียุวาทำเอามนาน้อยสะุ้น้ำาลอ
“มิเป็นไรอท่านราเลา”ทรหันไปปรามผู้ใ้บัับบัา ประอมือน้อยึ้นูบปลอบ ทั้เอ็นู
ทั้สสาร
“ที่นี่ที่ใ”เอ่ยถามอีรา
“ที่นี่ำหนัพระสนม...ำหนัอเ้า
แ่หาเ้าหายีเมื่อใพี่ัให้เ้าเ้าอยู่ที่ำหนัหลว”เอื้อมพระหัถ์หมายัลูบแ้มาว
แ่ไนเลยเมียรัึหันหน้าหนีพี่เยี่ยนี้
“นี่มันเรื่ออันใัน
หมายวามว่าอย่าไร”
“มนา”
“พวเ้าเล่นลระไรับ้า”
“น้อใเย็นๆ่อนเถิ”
“ไม่ อุ่น”
“เพะ”
“้าอยาลับบ้าน
พา้าลับบ้าน”มิพูเปล่ายันายลุทั้ที่ร่าาย็อ่อนแอบอบ้ำ
“มนาอย่าเพิ่ลุหนาน้อ
ประเี๋ยวัเ็บเอาหนาเ้า”ยับพระรโอบประอร่าบาอย่าทะนุถนอม
แ่นาม็หาไ้ฟัไม่ พยายามสะบัายออาอ้อมพระร ัฟัน่มวามเ็บ
วาาลพื้น้าเีย
“พระสนม”อุ่นราในลำออย่ามิรู้ะทำเ่นไรับอาารื้ออนเป็นนาย
“เ้าว่าระไรหนาอุ่น
พระสนมหรือ”
“พะ เพะ”
“ไม่...ไม่ใ่”ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมานเส้นผมนุ่มระายเ็มแผ่นหลับา
“น้อรัษาให้หายี่อนเถิ
แลพี่ัเล่าทุอย่าให้เ้าฟัเอ หนานี”พยายามประเหลาะแ่็มิสามารถทำให้นามยินยอมไ้
“ไม่”ออแรลุึ้นเิน หาแ่เินไ้เพียแ่สอ้าวายบา็ทรุฮวบ อ์ภุมริมผวาเ้ารับายบาอเมียรัอย่าทันท่วที
“โอ๊ย”วามเ็บปวาบาแผลแล่นริ้วึ้นมานมนาน้อยหมแรฝืน
“มิเป็นไรๆ
มิเ็บหนา ราเลาามหมอหลว”
“พะย่ะ่ะ”
“ฮึ อึ
ฮือ”เมื่อร่าายมิเป็นอย่าใิ็ระบายวามโรธแ้นออมาในรูปอน้ำา
“โอ๋ๆ มิร้อหนานี
พี่อโทษๆ”อน้อน้อยแนบอพลาพรมูบเวียนหอมใบหน้าหวานื้นน้ำา
พระหัถ์ลูบแนเล็ปลอบประโลม อุ้มร่าบอบบาึ้นนอนบนพระแท่นบรรทมามเิม
มนาพลิายะแหนี้วยไม่อยาเห็นหน้าอีน ฟันี่เล็ัายผ้าห่มลั้นเสียสะอื้น
“ถวายบัมฝ่าบาท”หมอหลวหมอบราบนายเหนือหัว
“มิ้อพิธีรีอ”
“พะย่ะ่ะ”
“มนานี
ให้หมอรวหน่อยหนา”พระสุระเสียอ่อนโยนเอ่ยระิบับนที่ร้อไห้เียบๆ
“.....”
“เิท่านหมอ”
“พะย่ะ่ะ”
.
.
.
“ว่าอย่าไรท่านหมอ”ทรรัสถามหลัาที่หมอหลว้าวออาพระแท่นบรรทมว้า
“อาารอพระสนมอนนี้มิมีอันใน่าเป็นห่วแล้วพะย่ะ่ะ
ะมีเพียอาารบาเ็บ แลปวเมื่อยเล็น้อยามพระวรายเท่านั้นพะย่ะ่ะ”
“อีนานหรือไม่เ้ามนาึัหายี”
“มินานพะย่ะ่ะ”
“...อบใท่านมา”
“หามิไ้พะย่ะ่ะ”
หลัาที่หมอหลวออาห้อบรรทมไปแล้ว
เ้าหลวภุมริน็หันลับมาหาเมียรัอีรา นามอพระอ์นอนะแ
ใบหน้าื้นน้ำา วาบวม้ำ
“อุ่น”
“เพะเ้าหลว”
“เ้าออไป่อน
้าใร่อยู่ับเ้ามนาามลำพั”
“เพะ”
“ฮึ อุ่น”ผวาะลุามบ่าว แ่็้อนอนลามเิมเมื่อวามเ็บแล่นริ้วนนิ่วหน้า
“ู่ว
มนา”
“ฮึ ฮือออ”ประอน้อน้อยึ้นบพระอุระอุ่น
พระโอษ์พรมูบลุ่มผมเหนียวที่เริ่มส่ลิ่นเหม็นเียว
“อย่าร้อเลยหนานี”
“ฮือออ
นี่มันเรื่ออันใัน อึ”อยาะัืนแ่ร่าาย็อ่อนแรเินว่าะทำไ้
“......ำวันนั้นไ้หรือไม่
วันที่พี่หัหาน้ำใเ้า”รัสถามพลาลูบแนปลอบประโลมเมียรั
“.....ฮึ”
“าระเ
ใส่ห้าเสน่ห์ในน้ำใบเยให้พี่แลเ้าื่ม”
“...ะ
ุพี่ หระ หรือ”
“...ใ่”
“แล...ำหนัหลวนี่”
“...พี่อโทษที่โป้ปเ้า”
“...อึ
สนุนัหรือที่เห็นว่า้ามันโ่เพียนี้”
“ไม่ใ่หนามนา
พี่...”
“ฮึ
หามิไ้พระเ้า่ะ หม่อมันเป็นเพียาวบ้านนอ
มิบัอาโรธเือเ้าฟ้าเ้าแผ่นินอ”ริมฝีปาเล็พ่นถ้อยำประประัน
นเ้าหลวภุมรินนึอยาูบปาิ้มลิ้มนั้นเสียให้้ำ
“...น้อ”
“อึ ฮึ
หม่อมัน้อราบอประทานอภัยที่พี่สาวทำให้้อลพระอ์มาเลือลั้วับาวบ้านนออย่าหม่อมัน
หาัทรุหัวหม่อมัน็ยอม”ันายออาพระอุระอุ่น
่อนะหมอบราบแทบพระบาท หยาน้ำาร้อนหยลบนพระวีนเ้าหลวหนุ่มใหวิว
“ว่าระไรอย่านั้นเล่าน้อ!!”ประอไหล่เล็ึ้น
“อึ
อประทานอภัยพระเ้า่ะ ทรุหัวหม่อมันเถิ”พนมมือไหว้ปรๆ
น้ำาไหลอาบใบหน้าสวย วาแ้ำบวมปู
“มนา!!”ึ้นพระสุระเสียใส่ ่อนะึร่าบาเ้ามาประบูบ
“ฮึ”มือบาันพระอุระไว้ ืนัวมิยอมให้เ้าหลวล่วล้ำ
แ่เ้าหลวภุมรินหาไ้สนไม่อรัายบาประบพระโอษ์ป้อนูบุันให้
ไนเลยึมาประประันพี่เยี่ยนี้ พระิวหาร้อนวาูลิ้นเล็ะรุมะราม
“เ้าเป็นเมียพี่
อย่าไ้พูาประประันเยี่ยนี้อี”ถอนพระโอษ์ออ
บีบแ้มเล็แน่น่อนะพระสุระเสีย่ำใส่
“ฮึ
อประทานอภัยพระเ้า่ะ ทะ...”ยัไม่ทันที่ปาเล็ๆนั้นัพ่นำประประันออมานบ
พระพัร์าม็เลื่อนเ้าหา นร่าบาใเบี่ยหน้าหนี วา้ำหลับแน่น
ริมฝีปาเม้มนีาว
“หึหึหึ
ุ๊บ”ูบที่แ้มใสื้นน้ำา
พระหัถ์ลูบลุ่มผมนุ่มให้ลายวามลัว
“....”มนาน้อย่อยๆลืมา
ัวสั่น
“พี่ัให้อุ่นัเรื่อเสวยให้น้อ
ิน้าวินยาัไ้หายไวไว น้อเ็บเยี่ยนี้พี่ใไม่ี”รัสพร้อมแย้มพระโอษ์อย่าพระทัยีให้
“....”
“....ปิเสธมิไ้อว่าเ้าือเมียเ้าหลว
สนมเออพี่ ไว้เ้าหายีเมื่อใ พี่ัั้ให้เ้าเป็นายา”
“ไม่!!”
“ใยึิ้อเยี่ยนี้หนาน้อ”
“นาสนมอพระอ์มีเป็นร้อยเป็นพันนา
ใย้อเป็น้า”
“้ามิมีนาสนม
เ้าเป็นสนมนแร สนมเอ แลัเป็นายาอ้า”
“...น่าันนั
เ้าหลวรูปามเ่นท่านน่ะหรือัมิมีสนมรับใ้”
“...เ้า...หึพี่หรือมนา”
“ไม่ใ่!!”
“หึหึหึ
เอาเถิๆ ไว้เ้าหายี่อนแลเรา่อยมาพูาันอีรา”
“.....”
ความคิดเห็น