The school of angel:โรงเรียนเกรียนเทพวิทยา

 สวัสดีครัช วันนี้ผมจะมาเสนอนิยายแฟนตาซี ผจญภัย ตลก ฮา เศร้า เหงา รัก และ..(พอ) ที่ผมได้เขียนเองกะมือ

ตอนที่ 1: การ์นีย์และการสอบเลื่อนขั้นแสนยาก(มาก?)
ประเภท:นิยาย
หมายเหตุ: พึ่งเคยเขียนนิยายแฟนตาซีครั้งแรก เขิลจุง( เร๊าะ ทีการ์ตูนแฟนตาซีไม่เขิลเนาะ)

หมายเหตุ 3: ไม่มีอะไรแล้ว เชิญดื่มด่ำกับนิยายเบยครับ

ตอนที่ @:การ์นีย์กับการสอบเลื่อนชั้นแสนยาก(มาก?)
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ดินแดนที่มีแต่ก้อนเมฆเวิ้งว้าง บนสรวงสวรรค์นั้นหาได้มีสิ่งใดไม่ จนกระทั่งมีสิ่งหนึ่งที่มีแสงแวววาวอุบัติขึ้นมา มันคือ ‘อัญมณีสรวงสวรรค์’ที่มีความงดงามมากและมีสีฟ้า มันส่องแสงสว่างวาบออกมาครั้งหนึ่ง และได้ให้กำเนิด ‘อาร์ค ไรอาร์’ ขึ้นมา ซึ่งพระองค์คือพระเจ้า พระองค์รู้หน้าที่ของตนเองทันที พระองค์ได้สร้างดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ขึ้นมา และสร้างเหล่าเทพขึ้น ชื่อของพวกเขาคือ ‘แองเจิ้ล’ ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของพวกเรานั่นเอง”
“การ์นีย์”ปิดหนังสือ “กำเนิดสวรรค์” ลง และพลิกไปมาดูเล่นๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียน โรงเรียนแห่งนี้มีชื่อว่า “Angel of storm primary school” หรือ “โรงเรียนประถมทวยเทพแห่งวายุ”เป็นโรงเรียนที่มีระดับการศึกษาอยู่ 2 ระดับ คือ “นักเรียนเทพระดับเบื้องต้น” และ “นักเรียนเทพระดับพื้นฐาน” ซึ่งการ์นีย์อยู่ในระดับเบื้องต้น และตอนนี้กำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อขึ้นเป็นระดับพื้นฐาน โรงเรียนแห่งนี้ตั้งอยู่ในเมือง “ฮาร์เวย์เนนท์” ในทวีป “ธันเดลเทียร์”หนึ่งในทวีปบนสวรรค์ทั้ง 7 นั่นเอง
“โฮ้ยยยย!การ์นีย์!” เสียงตะโกนมาจากข้างหลัง “เทรย์”นั่นเอง การ์นีย์หันไปก็ทัก “โย่ว!เทรย์ ว่าไง เตรียมตัวสอบมายัง? ส่วนฉัน อ่านหนังสือมาแล้ว!” เทรย์มาหยุดเหนื่อยหอบตรงหน้าการ์นีย์ เพราะเหนื่อยจากการวิ่ง ก่อนจะเหลือบตามาเห็นหนังสือในมือ “แว๊ก!!!นี่มันหนังสือนิทานปล้ำปลา เอ๊ย! ปรัมปรามิใช่รึ” เทย์ตะโกน “แล้วไง” “ก้อมันไม่ออกสอบ จะอ่านทำอีไหร๊?” เกิดเสียงเงียบขึ้นมาครู่หนึ่ง ก่อนที่การ์นีย์จะตะเบ็งเสียง “แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” เสียงดัง
เป็นเวลาที่มีเสียงกริ่งเข้าเรียนดังพอดี ผู้คนจึงไม่ได้ใส่ใจกับการตะเบ็งเสียงของการ์นีย์มาก เขาก็เช่นกัน ก่อนจะเดินขาลากไปเข้าห้องเรียน ภายในห้องเรียน นักเรียนต่างคุยกันเสียงดังก่อนที่จะเงียบเสียงลงทันทีที่อาจารย์ประจำชั้นจะเดินเข้ามา อาจารย์สาวนามว่า “เฟย์รีล” เดินเข้ามาในชั้นเรียน ก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “สวัสดีค่ะ นักเรียนทุกคน….” เธอหยุดกระแอม และดันแว่นขึ้น “อย่างที่เรารู้ๆกันอยู่ว่าเราจะสอบกันวันนี้ เพื่อเลื่อนชั้นเป็น ‘นักเรียนเทพรับพื้นฐาน’กันนะคะ” เธอกวาดสายตาดูรอบๆห้องเรียน ก่อนจะพูดต่อว่า “ซึ่งเราจะเปลี่ยนเป็นสอบแบบภาคปฏิบัติแทน…” สิ้นเสียงพูด ก็มีเสียงเซ็งแซ่ขึ้น “อ…อะไรนะ สอบภาคปฏิบัติรึ…?” เสียงที่ออกจากปาก “เบรนซ์”ดูแหบแห้ง ก่อนจะเป็นลมไป “พี่คะ!!!ทำใจดีๆไว้ค่ะ!” น้องสาวของเบรนซ์นามว่า “เฟรซ” เข้ามาประคองไว้ได้ทัน
“เอ่อ…คุณเฟรซครับ ทำไมเขาถึงเป็นลมไปล่ะครับ?” การ์นีย์หันไปถาม “แหะๆ” เธอหันมาหัวเราะ มีอาการกลั้นหัวเราะเต็มที่ เท่าที่การ์นีย์สังเกตล่ะนะ “คือว่าพี่เขาอ่านหนังสือทั้งคืนเลยค่ะ พอเปลี่ยนเป็นภาคปฏิบัติ มันก็เลยเป็จังซี่ล่ะค่ะ” พอได้ฟัง การ์นีย์ก็เข้าใจในทันที เพราะขนาดตนเองที่มาตั้งใจอ่านหนังสือ(นิทานปรัมปรา)เอาตอนเช้า ยังรู้สึกอยากเป็นลมเลย แต่ก็ดีไปอย่าง จะได้ไม่ต้องใช้สมองมาก ใช้แต่พลังนี่แหล่ะ พูดถึงพลังแบ้ว เหล่า “แองเจิ้ล”นั้นมีขุมพลังอยู่ในตัวชื่อว่า “แองเจิ้ลโซล” ซึ่งแองเจิ้ลตนใดมีมาก ก็ย่อมแสดงถึงความแข็งแกร่งมากขึ้นตาม แต่ถ้ามีน้อยเหมือนเขา…ก็ไม่รู้สินะ
“ให้นักเรียนทุกคนจับกลุ่มๆละ 4 คนนะคะ แล้วมารับเอา ‘คู่มือการทดสอบ’ไป” เสียงของอาจารย์เฟย์รีลตัดความคิดของการ์นีย์ดังตูม เอ๊ย ฉับ “คู่มือนี้ จะบอกถึงสถานที่ต่างๆที่นักเรียนจะต้องไป และภารกิจที่จะต้องทำ เมื่อทำเสร็จแล้ว” ให้กลับมาหาอาจารย์เป็นการเสร็จสิ้นค่ะ

“อืม…แลดูเหมือนมันจะง่ายดี แต่ว่า เราต้องระวังไว้นะ อาจจะยากกว่าที่พวกเราคิดไว้ก็ได้” พี่เบรนซ์กล่าว สาเหตุที่เรียกว่าพี่เบรนซ์เพราะเขายอมตกซ้ำชั้นเพื่ออยู่ระดับเดียวกับน้องสาวปีนึงไงล่ะ ช่างเป็นพี่ที่แสนดีเนาะ แต่เห็นอย่างนี้เขาก็เป็นหัวหน้าห้องเชียวนะ
การ์นีย์หันซ้าย-ขวา ดูว่าตนจะขออยู่กลุ่มใครได้บ้าง แต่คิดๆดูแล้วเขาก็แทบไม่มีเพื่อนนี่นา สาเหตุหลักน่าจะมาจากการที่ตนเป็นพระเอกที่มีปมด้อย ย่อมเป็นหมาหัวเน่า อืม…เนื้อเรื่องคุ้นๆ
“อยู่กลุ่มพวกเราไหมคะ?” เฟรซถามขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทีของการ์นีย์ การ์นีย์หันหน้ามา น้ำตาซึม! คิดในมโน “โอ้ว แม่เทพธิดาน้อยของผม โอ้ว!แม่สาวน้อย!” “บอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าขืนเอ็งคิดอะไรแปลกๆกับน้องสาวข้าล่ะก็ โดนขย้ำแน่!!!”เสียงพี่เบรนซ์ตัดความคิดของการ์นีย์ดังบรึ๊ม เอ๊ย ตูม
“ย…อยู่ครับ ขอบคุณมากครับ ทุกคน” เป็นอันตกลง กลุ่มนี้มี พี่เบรนซ์ เทรย์ เฟรซ และการ์นีย์ พี่เบรนซ์เดินไปขอ ‘คู่มือการทดสอบ’ จากอาจารย์ “ค่ะ เมื่อนักเรียนได้‘คู่มือการทดสอบ’จากอาจารย์แล้ว ดูสถานที่แล้ว ‘บิน’ ไปเลยค่ะ” พี่เบรนซ์เดินกลับมาแล้วเปิด‘คู่มือการทดสอบ’ดู มีแสงสีเงินพุ่งขึ้นมาจากหนังสือเป็นหิงห้อยน้อยๆ “หิงห้อยตัวนี้จะติดตามกลุ่มของพวกเธอไปและจะส่องแสงสีทองเมื่อพวกเธอผ่านภารกิจทั้งหมดค่ะ”อาจารย์เฟย์รีลแนะนำ “ให้กลับมาเมื่อหิงห้อยส่องแสงสีทองนะคะ” 
“สถานที่ของกลุ่มเราคือ ‘ป่าหมอกเหมันต์สีขาว’ ภารกิจแรกของเราคือ ‘ให้กำจัดหมาป่าเขี้ยวฟ้า 30 ตัว’ ที่นั่น อืม…ดูเหมือนไม่ยาก แต่ก็น่าจะยากพอดู” พี่เบรนซ์กล่าว “อ่ะ แล้วพวกเราจะไม่บาปเหรอครับ?”การ์นีย์ถาม “ไม่หรอก มันออกทำร้ายชาวบ้านหลายคนนะ เราจะได้บุญมากกว่าอีก”พี่เบรนซ์กล่าว “งั้นพวกเราบินไปกันเถอะ” เทรย์ว่า ทุกคนเห็นด้วย จึงพากันกางปีกขึ้น และทะยานออกมาจากหน้าต่างห้องเรียน

“รอด้วยคร้าบ!!!”การ์นีย์ตะโกนบอกทุกคนที่บินนำไปด้วยความเร็วสูง ด้านล่างมีตึกรามบ้านข่องที่ดูวิจิตรพิสดารประหลาดตา ทุกคนต่างเข้าใจ เพราะการ์นีย์มีแองเจิ้ลโซลต่ำ จึงทำให้ปีกมีประสิทธิภาพต่ำนั่นเอง
สิบนาทีต่อมาทุกคนจึงมาถึง ป่าหมอกเหมันต์สีขาว อันที่จริงน่าจะมาถึงในห้านาที แต่ต้องรอการ์นีย์บิน จึงทำให้ล่าช้า “เอาล่ะ จอดตรงนี้…”พี่เบรนซ์กล่าว ทุกคนลงจอดอย่างนิ่มนวล ยกเว้นการ์นีย์ที่ไถลก้นจ้ำเบ้า ในป่านี้มีป่าไม้นาๆพรรณล้วนแปลกตา และมีหิมะตก แตกต่างจากสถานที่อื่นๆ มันจึงมีชื่อว่าป่าหมอกเหมันต์สีขาวนั่นเอง ลำธารกลายเป็นแผ่นน้ำแข็งไปหมด ทุกคนเดินไปตามแผ่นน้ำแข็งนั้นอย่างใจเย็น แต่กวาดสายตาดูรอบๆไปด้วย เผื่อเจอเป้าหมายซุ่มโจมตี
“แฮ่...” เสียงดังมาจากทางใดทางหนึ่ง “ทุกคนระวัง!”พี่เบรนซ์กล่าว ไม่ทันขาดคำมีหมาป่าเขี้ยวฟ้ากระโจนออกมากันนับไม่ถ้วน “เหวอ!เกินจำนวนป่ะเนี่ย ขอนับก่อน 1 2 3 4...”เทรย์ตบหัวการ์นีย์ทันที “ใช่เวลาเล่นมั๊ย?” “ใช่! ทุกคนระวังมันให้ดี อย่าให้มันกัดเราได้ เขี้ยวมันมีธาตุน้ำแข็งอยู่ ขืนโดนกัดล่ะก็ มีหวังได้แข็งทั้งเป็นแน่”เบรนซ์พูด การ์นีย์สวนทันควัน “โธ่!พี่เบรนซ์ ผมไม่มีอารมณ์มา ‘แข็ง’ตอนนี้รอก” พี่เบรนซ์หันมาส่งสายตาทำนองว่า “ขืนมึงเล่นอีกที โดนกูขย้ำแน่ !!”การ์นีย์จึงหุบปาก 
พูดถึงธาตุ แองเจิ้ลทุกคนมีธาตุประจำกายแตกต่างกัน เบรนซ์มีธาตุเหล็ก เทรย์มีธาตุไฟ เฟรซมีธาตุแสง และการ์นีย์มีธาตุสายฟ้า และตระกูล “กาลีโอ” ของเขาก็มีชื่อเสียงด้านธาตุสายฟ้าด้วย แต่เนื่องมาจากการที่เขามีแองเจิ้ลโซลที่ต่ำเนี่ยสิ
“การ์นีย์! ระวัง!!!” เทรย์ตะโกนเตือนเมื่อหมาป่าเขี้ยวฟ้ากระโดดใส่การ์นีย์ เขาหลบได้ทันก่อนมันงับไปฉิวเฉียด ก่อนที่จะพูดว่า “Thunder punch!!(หมัดสายฟ้า)” เกิดไฟฟ้าสถิตที่มือการ์นีย์และเขาต่อยหมาป่าตัวนั้น ไฟฟ้าช็อตตัวมันดังเปร๊ยะๆ และมันก็สลบไป

“one!” หิงห้อยที่ติดตามทุกคนมาร้องดังขึ้น “โอ้ว! เริ่มแล้วสินะคะ” เฟรซกล่าว “งั้นเรามาเริ่มการกวาดล้างกันเลยไหม” พี่เบรนซ์กล่าว “โอ้ววววววววว!!!”ทุกคนรับคำ
“Frame bullet(กระสุนอัคคี)” เทรย์ยิงกระสุนเพลิงจากนิ้วมือตนใส่หมาป่าไปสามสี่ตัว ขณะเดียวกันที่พี่เบรนซ์ก็ใช้ “Iron sword(ดาบเหล็ก)”ไล่ฟันหมาป่าไปหลายตัว การ์นีย์ไล่คิล เอ้ย ช็อตน้องหมาไปมาอย่างมันมือ ขณะที่เฟรซใช้ “Holy light spear(หอกแสงศักดิ์สิทธิ์)ควงไปมาใส่น้องหมารอบๆ
“ไม่จบไม่สิ้นซักที!” เทรย์ว่า เมื่อหิงห้อยนับไปที่จำนวน “Forty” “มันเกินจำนวนแล้วเนี้ย!!” 
การ์นีย์เริ่มรู้สึกอ่อนล้าเมื่อใช้แองเจิ้ลโซลไปมากกว่าจำเป็น แต่เหลือบไปเห็นหมาป่าเขี้ยวฟ้าเตรียมตัวกระโดดใส่พี่เบรนซ์จากมุมอับสายตาประมาณสี่ตัว จึงตัดสินใจใช้ท่าที่คิดว่าน่าจะกวาดล้างจำนวนทั้งหมดนั้นได้ในท่าเดียว “Thunder laser(ลำแสงสายฟ้า)!!!!” เกิดพลังสายฟ้าขนาดใหญ่ออกมาจากมือของการ์นีย์และพุ่งเป็นเส้นตรงตัดผ่านหลังเบรนซ์ไปมิลเดียว และโดนน้องหมาไปสี่ตัว พวกมันทั้งหมดช็อตและล้มลง พอดีกับการ์นีย์ที่ล้มลงหมดสติเพราะใช้แองเจิ้ลโซลไปจนหมดนั่นเอง “การ์นีย์!!!” เบรนซ์หันมาพอดีก็ตะโกนเรียก คิดในใจว่า “แย่ล่ะ! เราเองก็พลังเกือบจะหมดเหมือนกัน”
การ์นีย์หลับตาฝัน ถึงชื่อเธอ ถุย! ฝันไปว่าเขากำลังเดินอยู่ท่ามกลางมวลดอกไม้สีฟ้ารูปร่างคล้ายสายฟ้าและลอยอยู่บนท้องฟ้า(พอ) มีแสงสีฟ้าค่อยๆลอยมาหาเขา(ยังไม่จบกับฟ้า!) แสงนั่นค่อยๆสว่างจ้าและสลายกลายเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ใส่ชุดคล้ายพลเรือเอกก็ไม่ปาน และเอ่ยทักทาย “สวัสดีจ๊ะ หนูการ์นีย์” การ์นีย์สงสัย ถามไปว่า “คุณรู้จักชื่อของผมได้ไง?” เธอหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับมาว่า “ยายเคยเจอเธอเมื่อครั้งที่เธอเป็นเด็กตัวน้อยอยู่เลย จำไม่ได้หรือ”

การ์นีย์ส่ายหน้า และถามต่อว่า”ยายอะไรกัน ทำไมยังสาวอยู่เบย?” เธอจึงหัวเราะอีก “แองเจิ้ล อย่างพวกเราน่ะ ร่างกายจะโตเต็มที่ก็แค่ถึงอายุ 20 ปี เธอเรียนเมื่อครั้งยังอนุบาล เธอจำไม่ได้หรือ?” การ์นีย์พยักหน้า “อ้อ จำได้แล้วครับ” เขามองเธอครู่นึง ก่อนที่จะถามว่า “ขอจับนมได้ไหมครับ?” สิ้นเสียงพูดก็มีเสียงดัง “โป๊ก!” ที่หัวการ์นีย์ “โอ๊ย!!! เจ็บๆ! ทำไมล่ะครับคุณยาย ไม่ให้ก็บอกกันดีๆก็ด้าย! ผมแค่อยากรู้ว่ามันนุ่มแค่ไหน ก็มันใหญ่ดีนิ” เธอได้ยินดังนั้น จึงถอนหายใจ “เฮ้อ! ยายไม่ยักรู้มาก่อนว่าเธอโตขึ้นมาจะกลายเป็นเด็กแก่แดดอย่างนี้!” เธอหันมาต่อว่า แต่ก็อดยิ้มในความทะเล้นของเด็กน้อยไม่ได้ แล้วจึงถามว่า “ทำไมเธอถึงใช้แองเจิ้ลโซลเพื่อปกป้องคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่าเมื่อใช้แล้วเธอจะสลบล่ะ มันอันตรายต่อตัวเธอเองนะ” การ์นีย์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม ตอบไปว่า “เพราะผมอยากปกป้องคนอื่นนิครับ” เธอจึงยิ้ม บอกว่า “ดีแล้วที่เธอคิดอย่างนั้น นี่ล่ะคือจิตวิญญาณแห่งตระกูล ‘กาลีโอ’ เลยนะ” การ์นีย์อยากถามเธอว่ารู้จักตระกูลของเขาได้ไง แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว เธอคนนี้คือ “เซเนเรีย กาลีโอ” บรรพบุรุษของเขาที่เป็น “ 1 of 7 Goddess (๑ ใน ๗ เทวะเทพ)” ผู้ปกครองทวีป ธันเดลเทียร์ นั่นเอง
การ์นีย์ยิ้ม ตรงเข้าไปกอด “เย้! คุณยาย คุณยายของโผม!” และได้ “โป้ก”มาอีกหนึ่งที “ไม่ต้องมาเนียนเลย ยายรู้ จะมาซุกหน้าอกชิมิล่ะ!” เธอกล่าว การ์นีย์ยิ้มแหย และคิดในใจว่า “แหง่ะ รู้ได้ไง?”เธอหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินความในใจของการ์นีย์(เธออ่านความคิดได้) แต่ก็กลั้นไว้ และบอกการ์นีย์ว่า “งั้นยายจะมอบพลังที่ปกป้องเพื่อนๆทั้งหมดได้ให้ เอาไหม?” การ์นีย์ตอบทันควัน “เอาครับ!”เธอยิ้ม และปล่อยอณูแสงสีเขียวออกมาจากฝ่ามือ แสงนั้นทะลุเข้ไปในตัวการ์นีย์ “ใช้มันปกป้องคนสำคัญให้ดีๆล่ะ” เธอกล่าว ก่อนที่จะหันหลัวเดินกลับ และหันมายิ้มให้ “เดี๋ยวก่อนครับคุณยาย ใช้จังได๋?” แสงสีฟ้าสว่างวาบจนแสบตา และการ์นีย์ก็สะดุ้งตื่น

“ฮ้า! ฮ้า!” เขาหอบหายใจแรงและสะท้านไปทั่วร่าง เขาหันไปเห็นทุกคนยังคงกำลังสู้กับฝูงหมาป่าอยู่อย่างอลหม่าน ที่รอบตัวมันมีไอสีดำออกมาด้วย เขากำลังคิดว่าจะทำไงดี แต่แล้ว ความรู้หนึ่งก็แว้บเข้ามาในสมอง และแองเจิ้ลโซลก็ฟื้นกลับมา มันมีเพิ่มจากเดิม 10 เท่า!!!
การ์นีย์รู้แล้วว่าตนเองต้องทำอีไหร๊ และจังได๋ เขายืนขึ้นและชูมือขึ้นบนท้องฟ้า ตะโกนเสียงดังสนั่นว่า “Thunder of judgment!!!!(สายฟ้าแห่งการลงทัณฑ์)” และทันใดนั้นสายฟ้าสีเขียวขนาดมหึมาได้ผ่าเปรี้ยงลงมาทั่วบริเวณป่า “อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!”เทรย์ตะโกนลั่นเพราะคิดว่าตนจะโดนผลของสายฟ้าไปด้วย แต่เปล่าเลย ทุกคนปลอดภัยดี มีแต่หมาป่าเท่านั้นที่โดนผลของมัน
“นั่นมัน….หรือว่า….” พี่เบรนซ์ตกตะลึง “สายฟ้าสีเขียวที่ทำร้ายแต่ศัตรูที่มาทำร้ายพวกพ้อง นี่มัน….สกิลของ เซเนเรีย กาลีโอที่ใช้กวาดล้างพวกปีศาจจากขุมนรกที่บุกมาบนสวรรค์เมื่อ 200 ปีก่อน นี่นา…!!!”
The school of angel บททดสอบที่ @///จบ.