คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลอยกระทงจนหลงเธอ NC25+
6
ลอยระทนหลเธอ NC25+
เสียนรีพื้นเมือเหนือ ัเล้ามาับบรรยาาศแสไฟหลาสี รายล้อมยอพระธาุอยอมูที่ระห่านท่ามลาหุบเา อเมือสามหมอ
พินยุพาอยู่ในุพื้นเมือเหนือ นุ่ผ้าถุสีบานเย็น รับับเสื้อทรระบอแนยาว ทรผมเล้าถูปัเอาไว้้วยปิ่นสีเิน
รอยยิ้มสใสที่ประับบนใบหน้า แผ่สว่าไปหลายเมร นผู้นที่ผ่านไปมา้อเหลียวหลัเพื่อลับมาูสาวามอีรอบ
“อะแฮ่ม” นเสียระแอมอผู้ที่เินมาเีย้า ัึ้นเป็นระยะๆ
“ไปทำบุับารเท่าอายุัน่อน่ะ...แล้ว่อยไปบูาธาุทั้ 4 และสุท้าย่อยมาลอยระทสวรร์” ส่วนนที่อยามาลอยระทสวรร์ที่นี่มาหลายปี แ่แฟนหนุ่มิเวรทุวันลอยระท ็เลยไม่ไ้มาสัที ให้้อมูลับเาอย่ารบถ้วน ราวับเยมาหลายรั้หลายหนแล้ว
“ับมือผมหน่อย ลัวหล” แ่นที่อยาะอ้อนภรรยาอย่าธาา ับทำเสียเล็เสียน้อย นเธอ้อเอื้อมมือมาับมือเา และูไป้วยัน
เอาริๆ ารมีแฟน็เหมือนโนำัอิสรภาพบาอย่าเหมือนันนะ นที่อยาะมาเที่ยวานประเพีหนึ่เียวในประเทศ ที่ัหวัแม่ฮ่อสอนอย่าพินยุพา ว่าะไ้มา็ปาไปอายุ 37 ปี
แน่ล่ะ ว่าแฟนไม่มา ทำไมไม่มานเียว นที่มีแฟนทุนะรู้ีว่ามันไม่ไ้่ายนานั้น เพราะารที่เราไ้รัใรสัน เรา็อยาะให้ทุโอาสพิเศษมีเาอยู่้วย นั่นแหละเหุผลเียวอนรอ
ที่ไม่มีวันรู้เลยว่า สิ่ที่รอ...อาะไม่มีวันเินทามาถึ
“ับารเท่าอายุ...โห เราะไม่เินนาลาเลยเหรอ อย่าให้เินนะ เี๋ยวแ่่อนวัย” ธาาเปรยออมาเิหยอ แ่็รับถ้วยเหรียที่เธอไปแลมาแ่โยี
“อย่าทำให้เสียบรรยาาศไ้ไหม ถ้าุไม่อยาั ็ไปยืนรอรนั้น็ไ้นะ...”
“โอ๋ๆ อโทษรับเมีย ผมหยอเยๆ ั้วยันเนี่ยแหละ นเป็นผัวเมียัน้อั่วยันหาบ หยาบ่วยันึ ไม่เยไ้ยินเหรอ” เมื่อวามุ้นเยมาสู่ วามหยอล้อามประสาสามีภรรยา็บัเิ
“ไม่เยไ้ยิน เามีแ่หนั่วยันหาบ หยาบ่วยันึนู่น” เธอว่าให้เาเิยิ้ม อำนใสุ่พื้นเมือเหนือ เสื้อและาเสีมพูบานเย็นสีเียวับัวเอเ้าไม่ไ้
“ะว่าไป ุใสุ่นี้็น่ารัีเหมือนันนะ”
“ไม่้อมาล้อเลย เพราะุนั่นแหละ เลือสีอะไร็ไม่รู้” ยิ่เาทำหน้าเ้าอใส่เธอแบบนี้ ยิ่ส่เสริมประโย่อนหน้าาเธอ ไ้ีเลยแหละ
“็ันอบสีนี้ใส่แล้วมันับผิวี ุอบสีอื่น ทำไมไม่ใส่สีอื่นไปเล่า มาใส่้วยันทำไม” หิสาวหยิบเหรียหยอลไปในบารพระสีำที่วาเรียอยู่ นเหรียที่แลมาใล้ะหม พอๆ ับเาที่เธอหยอใส่บารไหน เา็หยอาม้วย
“ไม่ไ้หรอ นาใส่เสื้อสีเียวันนานี้ นยัไม่รู้เลยว่าุมาับแฟน มีอย่าที่ไหน เหลียวมอแฟนนอื่นนอแทบหั ไอ้พวบ้านี่” เาริั แ่ทำเป็นพูเล่น ึ่เธอไม่ไ้รับรู้้วยหรอ ว่าเาะหึหวเธอริั
“เามอเพราะสีเสื้อันเ่นไ ไม่ไ้มอเพราะอย่าอื่นหรอน่า”
“ไม่เื่อหรอ เมียผมสวยนานี้ ะมามอเพราะสีเสื้อไ้ยัไ” พินยุพาส่ายหน้าให้ับวามไม่ยอมผ่อนให้อเาในวันนี้
“ามใ่ะ ใส่บารรบแล้ว ่อไป...ไปบูาพระธาุอยอมูหรือบูาพระธาุทั้ 4 ันีว่า...ื่นเ้น อยามาั้นานแล้ว” แ่็นั่นแหละ วามสใสอเธอทำให้เายอมที่ะามใ
แลับรอยยิ้มเมีย ใระไม่เอาล่ะ
ารบูาพระธาุอยอมูหรือธาุทั้ 4 นั้น เป็นวามเื่ออนไทให่ ที่เื่อว่า หาธาุทั้ 4 อย่า ิน น้ำ ลม ไฟ ในร่าายไม่สมุลัน มีธาุใอ่อน ร่าายะเ็บป่วยทันที
เพราะะนั้นารไ้บูาธาุทั้สี่ ะสามารถแ้ไและ่วยเหลือทำให้ธาุไ้ลับมาสมบูร์อีรั้ หรือเรีย่ายๆ ็ือารเิมธาุ ิน น้ำ ลม ไฟ ให้ัวเอนั่นแหละ
“นี่่ะระทอไม้ ให้อธิษานนะ...แล้วนำไปวาบนานเีย์ อย่าลืมอธิษานอให้สุภาพแ็แร้วยนะะ” พ่อเลี้ยธาาเหมือนเป็นเ็น้อย ที่เินามภรรยา้อยๆ ไม่รู้ประสาอะไร เธอบอให้ทำอะไร็ทำ
เอาริๆ เาไม่เยไปานแบบนี้มา่อน แม้ว่าะใ้ีวิอยู่ในนบทอย่าอำเภอเวียป่าเป้ามาร่วม 10 ปี ส่วนประเพีลอยระทนั้น อย่าว่าแ่ลอยระทสวรร์เลย ลอยระทปิเา็ไม่เยะไป
“ส่วนนี่ระทสวรร์่ะ...” ธาารับเอาระทเล็ ที่มีระาษสาสีเียวล้อมรอบ มาพร้อมับลูโป่ที่ถูโยึ้นไป เธอ่วยเาุไฟพาันอธิษาน ่อนที่ะปล่อยลูโป่ึ้นฟ้า
“เี๋ยวสิ ผมยัอธิษานไม่บเลย”
“อธิษานว่าอะไระ นานั” เธอ้อนสายาึ้นสบับนัวสูว่า และพบับวาสื่อวามหมายอเา ที่เหมือนะมีเธออยู่ในำอธิษาน้วยแน่
“ฮื้อ...” ถึะรู้อย่านั้น เธอ็อยารู้าปาเาอยู่ี ว่าเาออะไรอยู่
“อใหุ้มีวามสุ มีรอยยิ้มที่สใส แววาเปล่ประายแบบนี้ไปลอ” น้ำเสียทุ้มัวานว่าเิริั พร้อมับปล่อยระทในมือให้ลอยึ้นฟ้า พร้อมๆ ับอเธอ
“อบุนะะ” เธอเอ่ยพร้อมับมือที่เอื้อมไปุมมือเาเอาไว้และบีบระับเ้า
วามสุในแบบบับที่เธอรออยมานานแสนนาน ็อยู่รหน้าแ่นี้แล้ว เพราะะนั้นไม่มีเหุผลอะไร ที่เธอะ้อพะวเรื่ออะไรอี
“แล้วุล่ะ อพรว่าอะไร มีผมอยู่ในพรนั้น้วยไหม” เธอหลุยิ้มออมา
“ไม่มีใรมาบอพรที่อับนอื่นหรอนะ ุไม่รู้หรือไ”
“ผม็ไม่ไ้เป็นนอื่น เป็นผัว” แ่เา็ยัเไไปไ้
“ไปทานั้นเถอะ ันหิวแล้ว...ไปหาอะไรินัน” และเธอ็เลือที่ะเไบ้า ูเาไปอีทาที่มีรถเ็นอาหารเรียราย
หลัเที่ยวานเสร็ ทั้สอ็พาันลับเ้าที่พัในเวลาสี่ทุ่มว่า เพราะพินยุพาอยาไปมมหรสพในาน ที่มีทั้แสนรีไทยพื้นเมือเหนือส ารประวร้อเพล ลิเไทให่และารประวอไม้ไฟ
“เหนื่อยไหมะ” พินยุพาเอ่ยถามนหน้าแ ที่ทั้สนุทั้หายใหอบ พ่อเลี้ยธาาที่เหมือนะไม่สนใอะไรในทีแร ื้ออไม้ให้ผู้เ้าประวร้อเพลหมไปหลายพัน เพราะอบใ
“เหนื่อยแ่สนุ อบุนะรับ” เารับเอาผ้าเย็นามืออเธอมา ในะที่ัวเอนอนแผ่หลาไปบนเียว้า
ห้อพัที่เาอเอาไว้เป็นโรแรมที่ีที่สุในเมือเล็ๆ แ่แสนสบเมือนี้ เป็นห้อนาให่ สไล์ห้อเป็นพื้นเมือเหนือ็ริ แ่มีวามร่วมสมัย มอออไปยันอหน้า่าเห็นทิวเารอบเมือแม่ฮ่อสอนัเน
“ไม่ิเลยนะะ ว่าุะเปย์นัร้อหนันานั้น” นที่รู้สึอบใเาในเวอร์ันนี้ ยิ้มไปทั้ริมฝีปาและวา
“็นมันไม่เยไปานรื่นเริ และไม่ิ้วยว่าเาะร้อไพเราะันนานี้ ผมว่าถ้าฝึีีเป็นนัร้อไ้เลยนะ โยเพาะนที่ไ้ราวัลนะเลิศ” พินยุพาทำหน้าที่ภรรยาปรนนิบัิูแล้วเาอย่าีเป็นรั้แร เ็บผ้าเย็นเสร็็เรียมผ้าเ็ัวและุนอนให้ับเาอย่าเรียบร้อย
ลิ่นหอมอ่อนๆ าน้ำในอ่าที่เธอปรุเอาไว้ ทำให้เาผ่อนลายไ้มา
“ไม่แ่้วยันเหรอ” น้ำเสียอ้อนลอมาบริเวไหล่
“ุแ่เลย่ะ ันไม่่อยถนัเท่าไหร่” เรียว่าไม่เยเลยีว่า หิสาวพยายามแะมือเาออ เพราะเาทำท่าเหมือนะไม่ยอม่ายๆ
“ไม่้อทำอะไรเลย แ่ลไปนอนแ่ ะไ้ผ่อนลาย้วยไ ล้าันมาหลายวัน” น้ำเสียนุ่มทุ้มอเา เิวนมาว่าะบัับ
เอาแล้วไ เธอ้านแรเายัพอไหว แ่ใ้านถ้อยำพวนี้ ไม่ไหวเลยริๆ
“็ไ้่ะ...” เธอว่าพร้อมหันมาเผิหน้า ่อยๆ ร่นเสื้อยืัวโร่อเาให้ร่นึ้น ล้ามเนื้อแ็เป็นลอนบริเวหน้าท้อเร็ั ่อนะปล่อยให้เสื้อเลื่อนหลุไปามแรมือเล็อย่าายาย
“น่ารัั” เาหอมแ้มเธอ ้ายที วาทีเิอบุที่เธอถอเสื้อให้ ่อนที่ฝ่ามือเล็ะไปอยู่แถวๆ อบาเ
นหัวไวอย่าพินยุพาลูบไล้ไปามอบนั้นอย่าใเย็น นเา้อราออมา วามล่อแหลมแ่ใเย็น ระุ้นเอ็นเนื้อที่่อนอยู่ให้ันัวออมา
“อบุ่ะ” เธอสบสายา พร้อมเอ่ยำพูแผ่วเบา ส่ฝ่ามือไปลูบลึบริเวเป้าุๆ อเา และไม่ยอมที่ะถอาเออ่ายๆ
“อืม...” นพึพอใับสัมผัสอเธอ ึร่าเล็เ้ามาหา สอฝ่ามือเ้าไปโลมลูบทั่วเนินอามทีู่ันามอารม์สาวเ้า
พันธนาารที่ห่อหุ้มายเธอ ่อยๆ หลุไปามสัมผัสอ่อนโยน แ่รารึ นเธอ้อเป็นฝ่ายส่เสียออมาบ้า
ระใสบานให่ในห้อน้ำ สะท้อนสอเรือนร่าเปลือยเปล่า อ่าย...สอร่ามหายนเือบะลายเป็นเนื้อเียวัน
พินยุพาเห็นัวเอในระใบหน้าแปลั่ เปี่ยมไป้วยอารม์ปรารถนา ยอมรับว่าหัวใอเธอเริ่มโอนเอนไปับเา่อน้ามา แม้ะยัไม่ไ้รั...แ่็ไม่เิวามรู้สึรัเีย
“อา...” พ่อเลี้ยธาาราออมา เมื่อเห็นใบหน้าแอ่น ไปามแผ่นหลั แสวามสยิวั หลัาที่เาละเลเรียวลิ้นไปบนปลายถันูัน เาอบวามสู้ลิ้นอมันนไม่อยาะาไปไหน
“อื้อ...” ส่วนเธอนั้น ส่เสียราแหลมยิ่ว่า เมื่อเารัวปลายลิ้นอุ่นลมาอย่าไม่ปราีปราศรัย
“น่ารัมา” เาผละริมฝีปาออเพียนิ ่อนรอบรอ้ำแล้ว้ำเล่า หาเธอเป็นเทียน เาเป็นเปลวไฟ...เทียนแท่นี้ะหลอมละลาย หาแ่ไฟยัไม่ับ พร้อมที่ะลุโน่อเนื่อ
เา้อนร่าบาึ้นไว้ในอ้อมแน ่อนวาลในอ่าที่มีน้ำอุ่น หอมอวล้วยอไม้ ทันทีที่เรือนร่าาวเนียนไ้สัมผัสับน้ำอุ่น วามผ่อนลาย็มาเยือนทั้ร่า
แววาปรือที่ไม่ยอมละสายาไปาเรือนร่าำยำ ที่ยืนอยู่้าอ่า โยเพาะส่วนล่า...ที่มีเอ็นลำแ็ปูโปนวนสัมผัส
เธอเริ่มุ้นินับมันมาแล้ว...
เพียแ่ิ หน่อเนื้อใ้ลีบเร้นลับในาย ็สั่นไหวรุนแร
“ผมอาบน้ำให้นะ” น้ำเสียอ่อนโยนอเา ทำเอาเธอหลับาพริ้มเิยอมรับ ฝ่ามือให่ลูบไล้ไปบนสอเ้าใ้น้ำ ปลุปั่นวามเสียวระสันให้ับุ่มไพอโ
หิสาวเม้มริมฝีปาเ้า ส่เสียรวราเป็นระยะ แอ่นหน้าอเ้าหา...ใ้ฝ่าเท้าเี่ยไปยัส่วนึัอเา ที่ระุึ้นล ราวับ้อารารสัมผัสาเธอเหลือเิน
ยิ่เธอสัมผัส มันยิ่อบสนอพอัวมาึ้น นัหวะูุนอริมฝีปาหยัรุนแราม
“อ๊ะ...” เธอรีร้อนสุเสีย เพราะมันสุสมเหลือเิน ับัหวะที่เามอบให้
ายหนุ่มลไปในอ่าับเธอแล้ว สอประสานร่าายเป็นหนึ่เียว ท่อนเนื้อึัใ้น้ำ...มหายเ้าไปในโพรสวาทสาวทีุ่่ม่ำ มันเป็นไปอย่า่ายาย อบอุ่น...
วามเ็บแสบอวันวานยัเหลืออยู่บ้า แ่เธอแทบะไม่ไ้สนใมัน
มือเล็เาะไหล่ว้าเอาไว้ เมื่อเาสอสวมัหวะที่เน้นหนั แรเร็ว หาแ่ไม่เ็บเลย...วามล้ำลึทำให้วามรู้สึบาอย่า่อเิ
มันให้วามรู้สึเหมือนถูนวรุ เ็บนิๆ แ่ถอนออแล้วลาย มันีึ้น แ่็ไม่อยาให้ห่าหาย
“อา...” เธอรวราออมารอบแล้วรอบเล่า
ายหนุ่มยเธอึ้นาน้ำ ับาเธอพาไปบนเอว้าหนึ่ ทั้ๆ ที่ยัไม่ไ้ถอยวามเป็นเาออไป ่อนันัวเอลับเ้ามาอย่าล้ำลึมาึ้น
พินยุพามอหน้าเา้วยใบหน้าเหยเ เธอมอเรือนร่าให่ที่ำลัเลื่อนไหวอยู่ึ่ลาร่า ล้ามเนื้อที่ประอบเป็นเาเร็เป็นัหวะ ทำให้เธอไม่อยาละสายาไปไหน
วามแ็แร วามุัน ปั่นป่วนอารม์หิที่ิว่ามีพอสมวร ให้มีมาึ้นไปอี
“ผมปล่อยนะ” และเมื่อเาระแทรุนแร รัวเร็วว่าเิม เธอ็ยิ่้อรีร้อออมา ลาวาอุ่นร้อนพวยพุ่ ลำเอ็นระุรูอยู่ในร่อหลืบลึ สร้าวามรู้สึที่่าาเมื่อวาน
เธอระุามเาไปิๆ ่อนะถูเาอเอาไว้ และมอบุมพิอันูื่มให้
“ออีรอบนะ...” เาว่าพร้อม่อยๆ ถอนวามึัที่ยัไม่อ่อนัวลออมา พาเธอลออาอ่าไปล้าัว
“ไหวเหรอ...” เธอถามเาออไป ทั้ๆ ที่วายัลืมไม่ไ้เ็มที่นั ยอมรับว่าท่าเมื่อสัรู่ ทำให้ระูระเี้ยวอเธอแทบหลุ
เาลืมไปรึเปล่านะ ว่าเธออายุไม่น้อยแล้ว!
“ไหวสิ มันยัแ็อยู่เลย” เาใ้ ‘มัน’ ที่ว่าถูเ้าที่เอวเธอ เิยืนยันพยานหลัาน
“ันหมายถึัวเอ...” แล้วเา็หัวเราะออมา ่อนอเธอเอาไว้แนบาย บรรล้าเนื้อัวให้อย่าทะนุถนอม
“ั้นให้พั่อน แ่ไม่ยอมให้นอน่ายๆ นะ”
ว้ายยยย เาไ้เอสุอันล้ำเลิศันแล้ววว
เป็นยัไันบ้า สนุไหม อยาะลุ้นาม่อหรือเปล่า
ฝาหัวใ อมเมน์บอไรท์ ิามเพื่อรับ่าวสารอนหน้า หรือว่าะแร์วนเพื่อนมาอ่าน็ไ้หมเลยนะ้า
ไรท์อบพระุมาๆ ที่สนในิยายอไรท์่าา
นิยายเรื่อนี้ลให้อ่านฟรีนบ วันละ 1 อน (เวลา 19.00 )ิมลา่อน ใรอบหรือไม่อบยัไ สามารถอมเมน์ิมไรท์ หรือให้ำลัใผ่านารเปย์อวัมา็ไ้น้าาา
นิยายอไร์ะปล่อย e-book ประมาวันที่ 15 พย. 67 นี้ (ราาโปรยาวนาน 15 วัน)
และมีิเหรียอ่านล่วหน้า 10 อนสุท้าย
ใรสะวแบบไหน เลือันไ้ามใอบเลยน้าาา
***ที่สำัือ ลฟรีนบแน่นอน แ่้อรอนิหน่อยนะ้าาา***
ถ้าอบใอย่าลืมไล์ แร์ อมเมน์ เปย์อวั ิาม หรือะไปให้ำลัใไรท์ไ้ที่ Facebook page “เทพีปรัมปรา” หรือ Tiktok “เทพีปรัมปรา” ไ้น้าาา ไปพูุยทัทายหรือสอบถาม้อมูล่าๆ เพิ่มเิมไ้ ไรท์ะรอนะะ อบพระุสำหรับทุำลัใ่า
ความคิดเห็น