คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เวลาที่เหลืออยู่ NC 25+
16
เวลาที่เหลืออยู่ NC 25+
หมับ!
ร่านุ่มนิ่มที่โผเ้ามาอทันทีที่มาถึ ทำเอานเปิประูออนว้า สะุเล็น้อย...
วามหอมรุ่นาเรือนร่าทีุ่้นเย ทำให้เาอที่ะออบและบมูลบนลุ่มผมนุ่มุใยไหมอเธอไม่ไ้ ปิท้าย้วยันใ้เท้ายันประูให้ปิล
“เป็นไ้เหรอ” เอว่าเิำ เมื่อนอัวเอแน่นไม่ยอมผละออ่ายๆ ราวับว่าเธอไม่ไ้ำลัอเา แ่ำลัฝััวเ้ามามาว่า
“อือ...ไ้ใ” เธอว่า้วยน้ำเสียอออ้อน เิอนหน่อยๆ ่อนเยหน้าึ้นสบาับเา ที่ส่ยิ้มอบอุ่นราวับอบใที่เธอเป็นแบบนี้
“มันน่าับียา” เาใ้มุหมอประำัวับเธอ ในบับที่ไม่เยล้าสมัย ่อนพาเธอไปนั่บนโฟาัวนุ่มสีาว หน้าโทรทัศน์อแบนว้า
ที่ำลัมีภาพยนร์สุลาสสิอทายุโรป โลแล่นอยู่ บนโ๊ะลาระ มีไวน์หนึ่ว ับนมบเี้ยวหลายอย่า วาอยู่แบบเรียมพร้อม
“ไม่ไ้หรอ...เมนส์มา” เอสะุเล็น้อยเมื่อไ้ยินอย่านั้น าม้วยแววารุ่นิให่ ถึับ้อับโทรศัพท์ที่บันทึรอบเือนอเธอเอาไว้ึ้นมาู
“เมนส์มา้าเหรอ หรือมาเร็วว่าปิ...นเ้ารอบที่สอ” เพราะวันนี้ทิ้ห่าา่วรอบเือนอเธอมาเือบสามสัปาห์
ำถามนี้ทำเอาภริยาสะุและหลบาเาในทันที
“เอ่อ ใ่...มา้าน่ะ” เธอว่าพร้อมหยิบนมบเี้ยวึ้นมาหนึ่ห่อ ีมันให้เปิออเิลบเลื่อน
“แล้วปวท้อไหม” เอว่าอย่าใส่ใ ยเธอึ้นมานั่บนั ปัปรอยผมที่ระใบหน้าเธอให้
“็...นิหน่อย ไม่มาเท่าไหร่” เธอสบาเา พร้อมบอแบบไม่เ็มเสีย แ่็ไร้พิรุธอะไร เพราะเวลาที่มีรอบเือนทีไร ภริยา็มัะเป็นแบบนี้
เธออบทำัวประหลา อ้อนมาว่าปิ บาที็หุหิ แ่ไม่่อยะเรี้ยวรา ่าทอ ับเาเลยสัรั้
“แ่น่าะหิวั นมแ่นี้พอไหม ให้ทำอะไรให้ทานรึเปล่า” น้ำเสียที่อ่อนโยนึ้นอเอ ทำเอาภริยาน้ำาแทบลอเบ้า
เอาริๆ เธออบเวลาที่ัวเอไ้อยู่ับเาเวลามีประำเือน เอไม่เยผลัไสหรือบอไม่ให้เธอมาหา เาะูแลเธอีมาๆ เอาใใส่และเรียมวามพร้อมรับมือับสภาวะอารม์ใน่วมีประำเือนอเธอ แบบที่เธอไม่เยาฝัน
ลอ 3 ปีที่ผ่านมา เาีับเธอมาๆ มาเินว่าำว่า Friend with benefit ะอี
“ไม่้อหรอ...” ภริยารีบว้า้อมือเาเอาไว้ เพราะเอไ้ยเธอออาัและำลัะลุไป
ไม่รู้สิ วามรู้สึอร่าายเธอบอว่า อย่าปล่อยให้เาห่าไปไหน เธอะใ้เวลาที่เหลืออยู่ับเาให้มาที่สุ เท่าที่ะมาไ้
“รอบนี้ ันไม่่อยหิวเท่าไหร่ ออะินอะไรไม่่อยล้วย้ำ” แล้วเธอ็วาห่อนมที่ถืออยู่ลลับที่เิม แ่มิวายยัเี้ยวนมที่เอาเ้าปาไปแล้ว่อแบบุ้ยๆ นเา้อยิ้มออมา
“ไม่หิวเลยริริ๊” และเอ่ยแวเธออย่ารู้ีว่า เธอำลัโหลบเลื่อนัวเออยู่ นอย่าภริยานะเหรอ ที่ะินอะไรไม่่อยล่วมีประำเือน
“็ไม่หิวริๆ นะ ันไม่ไ้โหสัหน่อย” แล้วเธอ็เอาหน้าและัวเ้าบลบนอแร่อเา ที่เผยออาารวาเอามือพาไปับพนัโฟาแบบสบายๆ
ิริยาที่เหมือนพยายามึมับอะไรบาอย่าอภริยา ทำเอาเอสะุในแววาเล็น้อย
“มีอะไรรึเปล่า” เอาใ้วแนโอบอประอเธอไว้แบบหลวมๆ บมูลไปบนลุ่มผมอเธอเิรอำอบ
“เปล่า...็ไม่ไ้เอันั้นาน ็อยาะอนานๆ เยเวลาที่นายไม่มีให้ันไ” เธอเยหน้าึ้นมามอเา มอเ้าไปในวาสนเท่มริบู่นั้น ที่ทอประายเิันออมา
“ิถึเหรอ” เาว่าพร้อมประบริมฝีปาลมาบนปาเธอหนัๆ ่อนปล่อยให้เป็นอิสระ เินึเอ็นู
“เปล่า แ่หิวหรอย่ะ” เธอทำเป็นแยเี้ยวใส่เา พร้อมเอาเรียวฟัน ัไปบนท่อนแนล่ำที่เปลือยอยู่ เอมัะใส่เสื้อล้ามัวหลวมเสมอ ในวันพัผ่อน...ที่เาั้ใะหาภาพยนร์สัเรื่อู
“อยาะลอผ่าไฟแูเหรอ”
“บ้า...ไม่เอาหรอ!” เธอรีบปิเสธนศีรษะแทบทิ่ม
“แล้วะไม่หิวาย่อนรึไ” เาเอื้อมใบหน้าเ้ามาหา ่อยๆ ไล้เล็มริมฝีปาเธอเบาๆ แบบยัไม่รุล้ำ ถ่ายทอเพียวามหวานละมุน ลมหายใอุ่น มาให้เธอไ้ลิ้มเพียแผ่วเบา
“ไม่มีทาอะ...”
“อื้อ” แล้วเอ็้อเป็นฝ่ายราฮือออมา เมื่อเธอเป็นฝ่ายรุล้ำเ้าไปในโพรปาอเาแทน รสไวน์บาอที่รุ่นอยู่แถวปลายลิ้นอเา ทำเอาเธอ้อลืนน้ำลายและปัป่ายเรียวลิ้นอัวเอหนัหน่วมาึ้น
วามหวาน่ำ ผสานับห้วลมหายใที่ร้อนนี้ ทำเอาเธอื่นเ้นประหลา...อยาะัวทุลมหายใอเาเอามาเป็นอัวเอให้หม
“ใเย็น” เอยั้เธอเอาไว้ ่อนยับปรับโฟาให้เอนล
ภริยาึ้นไปนั่อยู่บนัวเาอีรั้ แววาอเธอเ็มไป้วยวามรู้สึที่หลาหลาย ่อน้มลมอบุมพิูื่มให้ับริมฝีปาหยัอีรั้
ลิ่นลมหายใอเา ที่เธอสูมึมับมาลอสามปี ำลัะไม่มีอีแล้วอย่านั้นหรือนี่...ิแ่นี้ ริมฝีปาอิ่ม็ยิูุ่นรุนแรึ้น
เอส่เสียราออมาเหมือนลมหายใะาห้ว วามุันอเธอทำเอาเาเริ่มร้อนไปทั้ัว นฝ่ามือให่เริ่มสอเ้าไปที่ายเสื้อัวโร่อเธอ
วันนี้ภริยาแ่ัวมาแบบสบายๆ เสื้อยืสีาวลายศิลป์ทรเท่ ับาเวอร์มทรหลวมสีเ้าัน เป็นุที่เธออบใส่อยู่บ้าน และพอรู้ว่าเย็นนี้เาว่า เธอ็รีบบึ่รถมาในทันที
“วันนี้ ันอินแฝ่ายเียวไ้ไหม...” ำอนี้ส่ผลให้ฝ่ามือให่ะัไ้ในทันที เอมอเ้าไปในวาู่ำลับที่มีน้ำหล่อเลี้ยวานสะท้อนวามรู้สึบาอย่าออมาั
ำอเรียบๆ อเธอนี้ มีวามริัว่าปิ นเาประหลาใ
“ะโเหรอ” ถามไปอย่านั้น แ่็ทิ้ัวลให้เธอเป็นฝ่าย ‘ิน’ ัวเอฝ่ายเียวอย่าที่อริๆ
ภริยา่อยๆ ใ้ริมฝีปาแทะไปบนเรือนร่าอเอทีละส่วน เปลื้อเสื้อผ้าอเาอีทีละิ้น้วยวามใเย็น มอลมหายใาห้วอนถูแะ้อแ่แะ้อลับไม่ไ้ อย่ารู้สึพึใลึๆ
“่วนี้านยุ่เหรอ” เธอถามไถ่ในะที่รั้เสื้อล้ามอเาให้พ้นไปทาศีรษะ มอแผอาวละมุน ที่่อยๆ เผยอออย่ารู้สึโหยหา
ใ่...เธออบเวลาที่ริมฝีปาอัวเอ สัมผัสับวามเนียนละเอียและนุ่มแน่นอแผอเา เธออบไออุ่นและว้าพอีอมัน ที่รอรับารทิ้ัวอเธอไ้ีมาลอ
เอาริๆ วามทรำระหว่าเธอับเรือนร่านี้ มันมามาย นเธอไม่ไ้เรียมใมา่อนเลยว่า...วันหนึ่ที่มันะลายเป็นแ่วามทรำริๆ มันะเป็นยัไ
“อื้อ...สถานาร์ไม่่อยปิเท่าไหร่”
“ยัไเหรอ” ถามอย่าสนใ และฝ่ามือ็ลูบไล้แผอแน่นมือไป้วย ่อนะ่อยๆ ไล้ล่ำ
เอถอนลมหายใออมาเล็น้อย เิหนัใับสถานาร์
“มีนไม่หวัีับบริษัทและพยายามเ้าแทรแน่ะ” ภริยาสะุเล็น้อยเมื่อไ้ยินอย่านั้น
“นาย็เลย...ถอยออมาไม่ไ้ั้นเหรอ?” วามที่รู้ใันมาเสมอ ทำให้ภริยาาาร์เรื่อนี้ไม่ยา
เอถอนหายใอีรั้พร้อมพยัหน้า มอฝ่ามืออเธอที่เลื้อยเ้าไปในบ๊อเอร์อัวเอ พร้อมรา่ำ
เธอไม่ไ้สัมผัสส่วนที่ี้สวนึ้นมาามแนวราบอลอนหน้าท้อ แ่ลับลูบไล้เส้นนที่อยู่บริเว หน้าาอเาแทน นเา้อัฟัน...แอ่นใบหน้าึ้น
เอเป็นนที่มีนพอประมา มันึ้นประปรายามร่าายเา แ่หนวลับไม่ไ้ึ้นเยอะนรั มีแ่พอประมาให้ไ้ำัสอสามวันหน
เอไม่ไ้อบำถามอเธอ แ่ลับอบสนอ่อสัมผัสนุ่มนิ่ม นุ่มนวลที่วนเลิบเลิ้มอเธอ้วยารเร็ไปทั้ร่า
ลำอแร่ที่เร็นเห็นทุสัส่วนั ทำเอาหิสาวยิ่พอใ รั้าเที่ห่อหุ้มวามยิ่ให่อเาเอาไว้ ออไปให้พ้นทา
เธออบเวลาที่เาอบสนอ่อสัมผัสอเธอแบบรุนแรสุัว เพราะทำให้เธอรู้สึว่าัวเอเ่ ัวเอยอเยี่ยม
“น่าินั” แววาำลับอเธอเปล่ประายในะพูประโยนั้น ้อไปยัวามยิ่ให่ที่ยายมาว่าเิมไป้วย
“อา...เธอนี่ริๆ เลยนะ” เอมอิริยานั้นอเธออย่าสะลั้น มือให่ยุมโฟาแน่นเ้า เพราะทำอะไรมาไปว่านี้ไม่ไ้
เาไม่มีสิทธิ์แะ้อเธอ...
“ว่าไนะ” ภริยาถามในะที่ยับใบหน้าเ้าไปใล้ท่อนเนื้อที่ทิ้ัวไปับลอนหน้าท้อ ยายัวเร็นเส้นเอ็นปูโปนั
ลมหายใอเธอำลัเป่ารมัน นมัน้อผส่วนหัวอบสนอ
“อา...” เอลั้นลมหายใให้ับิริยานั้น ทั้ๆ ที่อยาะศีรษะเธอแนบลไปะแย่
“น่า ิน ที่ สุ เลย...” เธอส่น้ำเสียระเส่าพูึ้นเบาๆ ท่ามลาารส่เรียวลิ้นเ้าไปหาเาอย่าเื่อ้า เอลั้นลมหายใหลับา...ึมับสิ่ที่เธอำลัะมอบ
วามนุ่มาปลายลิ้นอุ่น นาบลไปยัส่วนปลายที่ร้อนผ่าว วามื้นอันอ่อนนุ่ม ่อยๆ รอบรอ โลมไล้อย่าเื่อ้า แ่ทว่าทำเอาเาแทบะแเป็นเสี่ยๆ
“เภา” เาราื่อเธอออมาแบบอไม่ไ้
นไ้ยินื่อัวเอ ไ้ในวัเรียวลิ้นรัวเร็วมาึ้น และัารรอบรอแท่ร้อนนั้นเ้าไปนสุทา วามอึอัไปทั้อหอย ไม่ไ้ทำให้เธอิล่าถอย...
ออแรโยริมฝีปาเป็นัหวะที่่ำอ นเอ้อัฟันสู้ มอริมฝีปาิ้มลิ้มอเธอ รัรอบัวเออย่ารุนแร ้วยวามรู้สึที่ื่นัวมาว่าปิ
ภริยาในเวลานีู้เ็ี่ เิวน นเา้อเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าอเธอ ปัเส้นผมที่ระอยู่ให้เผยึ้นไป
“เธอนี่มัน...อา” แววาหวานอเธอำลัมอมาที่เา วามปรารถนาแรล้า วามภาภูมิใายัอยู่ในนั้น ่อนปล่อยให้เาเป็นอิสระ และเลียริมฝีปาัวเอไปมา
“ีมาใ่ไหม” เธอถามเา พร้อมใ้มือเล็สาวแท่ร้อนนั้นึ้นลอย่าเื่อ้า อย่าทะนุถนอม
“อือ...โรี” ใบหน้าอเอในอนนี้ ูเ็ี่มาว่าปิ ใบหน้าาวเนียนอเาเ้มึ้น เหื่อผุผาย ริมฝีปาแ่ำ แผอเลื่อนไหวอย่าหอบแร
“แถอเสื้อออไ้ไหม” เาัฟันถาม เมื่ออยาะเห็นเรือนร่าอันเ็ี่อเธอ
“ไม่ไ้...เี๋ยวแอใไม่ไหว” เธอรีบอบ พร้อมเร่ัหวะในารสาวมือเร็วึ้น โน้มริมฝีปาลไปรอบรอส่วนปลายให้เา เ้าัหวะับมือนุ่ม
นเอร้อ้อออมา เาไม่สนใแล้วว่าอนนี้เธอะเปลือยหรือไม่ สวรร์อเามารออยู่รหน้านี้แล้ว...
“อ๊ะ!” เอำรามลั่น ระุร่ารุนแร นนที่รอบรอเาอยู่นสุทา เือบสำลัน้ำาย แ่ถึอย่านั้นเธอ็ไม่ยอมถอถอนัวเอออมา
ผสานสายาับเาราวับเป็นทาสผู้ื่อสัย์
“อา...เธอนี่มัน...” เอประอใบหน้าที่รอรับทุหยาหยอัวเอนั้น้วยวามรู้สึประทับใ สัมผัสสันอเรียวามอเธอ ที่่อยๆ ลืนวามสุอเาลไปนทุหยาหย
“อร่อยเหมือนเิมเลย” เธอว่าพร้อมเลียริมฝีปาัวเอไปมา ่อนับแท่ที่ยัไม่ไ้อ่อนลไปเอาไว้และสาวึ้นลอีรั้
“ยัไม่อิ่มเหรอ” นนอนหายใเหนื่อยอ่อน ถามออมาเิัน และส่ายหน้า
“ใ่...ะินให้หมัวเลย” แล้วเธอ็รอบรอเา้วยริมฝีปาอีรั้ นนที่ไม่เยอ่อนัวล่ายๆ ถ้ายัไม่ไ้ผ่านไปสี่ถึห้ารั้ ถึับ้อถอนลมหายใออมาอย่านึเสียาย
“แน่ริ็้อผลัันินสิ”
“ไม่ไ้” เธอปล่อยเารวเร็วพร้อมปิเสธ “ันเป็นเมนส์อยู่นะ” แล้วเธอ็ัารรอบรอเา ื่มินเาทุหยาหยไปหลายรอบ ่อนที่่าฝ่ายะผล็อยหลับไปนรุ่เ้า
วันเวลาที่เหลืออยู่ร่วมับเามีแ่ถึรุ่เ้า...
เธอรู้ี นไม่อาเว้นให้เหลือสัวินาที...ที่ทิ้ไปเยๆ
สสารพระเออ่าาา ใรรู้สึยัไ บอไรท์มาันหน่อยน้าา
ความคิดเห็น