คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปล่อยใน NC25+
1
ปล่อยใน NC25+
เสียราแผ่วในลำอาว ส่มาเป็นระยะ...าสัมผัสอุ่นื้นที่่อยๆ บรรมอบให้
“อื้อ...” าม้วยน้ำเสียระเส่าเล็ลอ าริมฝีปาบาที่ัเม้มบรรเทาอาารเสียว่าน
วาหวาน่ำอหิสาว หลุบมอศีรษะทุยไ้รูปในเบื้อ่ำ ที่ำลัเลื่อนไหวทำนอวาบหวาม ปรนเปรอให้ท้อน้อยอเธอหเร็เ้าเป็นระยะ
เาเหลือบสายาึ้นมอเธอ พร้อมนาบเรียวลิ้นหนาลไปูลืนวามหวาน่ำ ที่เอ่อล้นเ็มที่...
สะโพาวเนียนหยัเ้าหาวามหนัหน่วนั้นอย่าไม่ิเี่ยอน วามรู้สึใะา ทำให้เธอเหมือนำลัะเียะายหาลมหายใเฮือสุท้าย
“อ๊ะ!...” สวรร์รำไรเมื่อรู่พร่าพราย ร่าสาวระุรุนแร นอีฝ่าย้อยยิ้มที่มุมปา
“ถึอีแล้ว” พูสบายๆ อย่ารู้ใ พร้อมบรรูลืนทุหยาหยอเธอให้อย่าใเย็น
เาทำให้เธอถึ้ำแล้ว้ำเล่าแบบนี้ ่อนร่วมรัันอย่าริัเสมอ ลอระยะเวลาสามปีที่อยู่ในวามสัมพันธ์
“ันทำให้ไหม” ว่าพร้อมลูบไล้ใบหน้าที่ยัไม่ยอมห่าาิ่เนื้อสีเอรี่อเธอ นเา้อผละห่าามันเล็น้อย
“อิ่มแล้วเหรอ” น้ำเสียทำนอทุ้มอเา มีวามนุ่มอบอุ่น...ไม่่าาิริยานุ่มนวลที่วนให้เธอระุไปหลายรอบ
“ถ้าเวลาใ้ีวิปิ แอบอุ่นไ้เหมือนอนเอาัน...็ะี” เธอว่าิล ไล้ปลายนิ้วโป้เล็ไปยัลีบปานุ่มอเา ที่เธอรู้ีว่ามันสร้าวามเสียว่านไ้มาเพียใ
“อยาโนเอาลอเวลา็บอมารๆ” เายับึ้นมาร่อมทับร่าเธอเอาไว้อีรั้ เบียวามึัที่ลำพอัวทันทีที่เธอพูประโยวนให้ื่นเ้น ลไปับส่วนอ่อนไหวที่ยัุ่ม่ำ
“ไ้เหรอ” ถามลับเา้วยน้ำเสียระเส่าเิยั่ว บสะโพรับวามึัที่ยัไม่ไ้รับารปลปล่อยออาบอเอร์
“อืม...มันน่าโนเอาถึเ้า” วามอุ่นานวลเนื้อุ่ม่ำ ทำเอาวามึันั้นยายัวให่
ริมฝีปาหยับลึไปยัลีบปาเล็ที่เผยอรอแบบูื่ม
วามรู้ใและวามอบไปในทิศทาเียวัน ทำให้สอเรือนร่าเ้าันไ้ียิ่ว่าปี่ับลุ่ย ฝ่ามือเล็โอบล้อมแผ่นหลัเปลือยเปล่า สอประสานปลายลิ้นไปับวามเร่าร้อนอเาที่ถ่ายทอผ่านเรียวลิ้นหนามา
่อนที่ฝ่ามือเล็ะเลื่อนล่ำ สอเ้าไปยัอบบอเอร์ เพื่อปลปล่อยมันให้พ้นทาไป...
“ันทำให้นะ” เธออ้อนอเา...หลัาริมฝีปาหยั่อยๆ ถอนอออย่านึเสียาย เาไม่ไ้อบรับหรือปิเสธ แ่เลือที่ะบริมฝีปาหนาลบนลีบปาเล็อีรั้
เาอบวามนุ่มละมุนอมัน นยาที่ะถอนออ
เมื่อเาไม่ยอมที่ะให้เธอทำอย่านั้นไ้โย่าย หิสาวึเลือที่ะใ้ฝ่ามือเล็ในารลึท่อนเนื้อที่สู้มือในทันทีนั้นอย่าอาหา
“อืม...” เสียราฮือในลำอแร่ บอับเธอว่าไ้มาถูทาแล้ว ฝ่ามือเล็ึเริ่มรูลึเื่อ้า...ไปามเอ็นปูโปนที่ลำพอึ้น
นิ้วโป้เล็ลึไปามหัวหยัที่เริ่มมีน้ำหวานุ่ม่ำ เธอำนาพอที่ะรู้วิธีระายวามุ่ม่ำอมัน...เผลอิว่าไ้รอบรอมัน้วยริมฝีปา
“อื้อ...” ายหนุ่มราฮือออมาอย่าพึพอใ เมื่อเธอัารูไล้ปลายลิ้นอเา ราวับำลันึถึสิ่อื่น
ลมหายใหอบแรอเธอที่ัึ้น ทำเอาเายิ่พึพอใ ลืมาึ้นมอวามหฤหรรษ์และินนาารอเธอที่ำลัูลึยับึ้นลไปับเรียวลิ้นอเา
ไปพร้อมๆ ับฝ่ามือเล็ที่ำลัรูลึท่อนเนื้อร้อนผ่าว
เาอบมือเล็อเธอ พอๆ ับเรียวลิ้นเล็ที่ำลัพยายามทำามินนาารอยู่ในอนนี้
นี่เป็นเหุผลหนึ่ ที่ทำให้เาไม่ยอมทำามที่เธอร้ออในอนแร...เาอบที่ะเห็นเธอพยายาม พยายามอย่าสาหัส ในารอบสนอวาม้อารอัวเอ
“อ๊ะ!” แ่แล้วเธอ็้อร้อออมา เมื่อเาส่วนนั้นที่เธอพยายามรูลึ ลไปบนสอลีบเนื้อุ่ม่ำ ที่เผยอแย้มแยาันอย่าเ็มที่อยู่
“เปียเียว” เาแวเธอ้วยน้ำเสียโทน่ำ นใบหน้าหวานแเห่อึ้น
“อย่าเพิ่นะ...ันยัไม่ไ้ทำให้แเลย” เายิ้มออมาเิเอ็นู เมื่อเธอวามพยายามอย่าสาหัสออมาอย่าเ็มที่
“แแล้ันเหรอ”
“ทำไมไม่พูรๆ อ้าว่าทำให้ันทำไม” เาม่อมท่อนเนื้อูันอัวเอที่แทบะทนอะไรไม่ไหวนั่น ลไปับวามอ่อนนุ่มและุ่ม่ำอลีบเนื้อนวล
แ่รับวามอุ่นื้นนั้นอย่าอทนอลั้น...แบบไม่ิที่ะสอแทรเ้าไป ยัโพรเนื้อที่อุ่นว่า
สำหรับเา ่วเวลาที่ะ้ออทนรอ่อน เป็น่วเวลาที่มีวามสุที่สุแล้ว...
“็ไ้...ันอยาะทำเพื่อัวเอนี่แหละ” เธออบรับ้วยอารม์เ้าอนามประสา ที่มัะเิึ้นใน่วเวลาที่ทัู้่ลันว่า ะบลใน่ำืนหนึ่ๆ เท่านั้น
เ้าวันใหม่ ่าน็่าไป...และใ้ีวิเหมือนไม่เยร่วมเรียเีย้ามืนันมา
“อา...” เมื่อเธอผลัเาลและึ้นร่อมในัหวะที่เร่าร้อนและรวเร็วว่า ายหนุ่ม็ทำไ้เพียส่เสียรวราอยู่ใ้ร่า มอเธอัารัวเออย่าุเือเท่านั้น
ริมฝีปาอ่อนนุ่มที่เาอบ ำลัรอบรอวามึัร้อนผ่าว เรียวลิ้นที่เารู้ว่ารสาิอมันหวานเพียใ ำลัวัไล้ไปยัส่วนปลายที่ไว่อทุวามรู้สึ
โยเพาะวามรู้สึที่เหมือนเาไ้เป็นอเธออย่าสมบูร์ มันรู้สึอบอุ่นท่วมท้นึ้นมาทุรา...ในเวลาที่เธอรอบรอเาแบบนี้
เามอส่วนหนึ่อัวเอผลุบเ้าออในริมฝีปาอเธอเนิ่นนาน หยัสะโพเ้าหาเธอเป็นระยะ นแทบะแพานลให้ไ้...
“อ๊ะ...อย่าเพิ่...” เายับยั้เธอเอาไว้ เพราะไม่อยาะไปในที่ที่ไม่วรอนนี้
“ันเ่ไหม” เธอว่าอย่าภาภูมิใที่ทำให้เาเือบะถึฝั่ฝัน
แ่วามภาภูมิในั้น็ถูพลิให้ลไปอยู่ใ้ร่าเาอีรั้ เพราะายหนุ่มไม่เยปล่อยให้เธอเป็นผูุ้มเมนาน
“อย่า่า” เาทำเป็นว่าแบบไม่ไ้ริั พร้อมันเรียวาเธอให้เปิว้าออ มอลีบเนื้อเนียนสวย ผลิออาันเหมือนอไม้แรแย้ม
วามเย้ายวนอมันทำให้เารู้สึปวหนึบไปทั้หน้าา
หิสาวรีร้อออมา เมื่อเาเลื่อนที่วามปวหนึบนั้น ไปยั่อทาอ่อนนุ่มที่โอบรัเาลอเส้นทา...
“ร่อนหน่อย” เาแ่เอาไว้ พร้อมเปิทาให้เธอไ้ยับเออย่าสะว
วามรู้ใันและันมาเนิ่นนาน ทำให้ทั้สอสามารถอ่านภาษาายออีฝ่าย โยไม่้ออธิบายหรือเหนียมอายันให้ยา
ในราที่ำหนัหิพุ่สู เารู้ว่าร่าายเธอ้อารที่ะเลื่อนยับ้วยัวเอ สะโพสาวบเบียเ้าหาวามอุ่นร้อนที่แ็ัน
ใบหน้าหวานในราเหยเอย่าหฤหรรษ์ ทำเอาเา้อสะลั้น อย่าหัห้ามใัวเอ...
วามุ่ม่ำและโอบอา่อทาอ่อนนุ่ม ทำเอาเริ่มอใไม่ไหว สอสวมัหวะเนิบนาบหยัสู้เธอเป็นระยะ นฝั่ฝันรำไรอสาวนาไ้แพานล
เธอส่เสียร้อราออมาและระุ้ำหลายหน นเา้อเป็นฝ่ายส่เสียออมาบ้า
“อื้อ...” และบรรุมพิูื่ม ให้ับนที่หายใหอบอยู่ใ้ร่า อย่าเอาใใส่
สะโพสอบเลื่อนไหวในัหวะที่เร็วึ้น...
หิสาวอบวามรู้สึนี้ วามรู้สึใส่ใ อ่อนโยน...แ่เน้นถูุ เาูเป็นนปาหมา ไม่สนใวามรู้สึใร แ่ลับทำเอาเธอแทบะสำลัายทุรั้ที่ร่วมเียัน
ลิ่นหอมสะอาาเรียวปาุ่ม่ำอเา สอแทรเ้าไปยัทุอูั้วลมหายใ รสาิหวานปร่าอเรียวลิ้นร้าย...ทำเอาเธอเหมือนะมน้ำาย้ำแล้ว้ำอี
“อื้อ...” เมื่อทานทนวามรู้สึปั่นป่วนที่ระายอยู่ทั่วสรรพา์ายไม่ไหว เล็บเลสีพาสเทล็ิลไปยัแผ่นหลัเปลือยเปล่า ที่แน่นสู้มือ
เธออบบีบนวให้เาในราวที่เสร็ภาริ อบวามเนียนนุ่มอล้ามเนื้อแน่น อนที่ออำลัายสม่ำเสมอ
แทบะไม่มีส่วนไหนบนร่าายเา ที่เธอะไม่ื่นมมัน
“อย่าิ...” เาปรามเธอเสียพร่า และยับสะโพสอบในท่วทำนอที่เร่ึ้น วามุ่ม่ำที่โลมแ่นายร้อนทำให้เาอยาะเน้นหนัแบบไม่ปราีปราศรัย
“รีบัหนัสิ” เธอสวนารห้ามปรามอเา้วยน้ำเสียพร่า ส่ายสะโพเย้ายวนเ้าหา นเาสนอวาม้อารอเธอแบบไม่มียับยั้
เธออบเวลาที่ล้ามเนื้อแร่อเาเร็ไปทั่วร่า อบวามบฟัน่อสู้ับวามำหนั และรู้ัหวะในารสอสวมเป็นอย่าี
วามรู้สึสัมผัสเพลิสวาทลุโหมอยู่ึ่ลาาย ทำให้เธออบสนอลับเาไ้อย่าเ็มที่...
ไม่รู้ี่ที่อี่ทีที่เธอระุรอบแล้ว รอบเล่า
สอร่าส่เสียหอบระเส่าประสานันนแทบแยไม่ออ วามเย็นาเรื่อปรับอาาศที่เบาริบ ไม่อาับวามรุ่มร้อนาสอเรือนาย
“อา...” เาหยุสะโพสอบ้าแ่เอาไว้ รับารโอบแน่นอเธออย่าเ็มที่
“ะให้ใาายเลยหรือไ” เาแวทำนอยิ้ม ้ม่วิมริมฝีปาเผยอุ่ม่ำ อนที่สุสมไ้น่าเอ็นู
“ันมีวามสุมา” เธอบอเาไ้อย่าเ็มปา ูบอบเิอบุ้ำๆ
“ัน็ใล้ถึแล้ว...” เาบอพร้อมเร่ัหวะ่อ เลื่อนริมฝีปาหยั ลมารอบรอสอเ้าูัน...ที่สั่นสะท้านอบโ้ราวับรออยารแะ้อ
วามนุ่มนิ่มอมัน ทำให้เายิ่เร่ัหวะเ้าหาเธอให่
หิสาวรีร้อออมาเป็นระยะ รับรู้ว่าฝั่ฝันอเาใล้เ้ามาแล้วทุที...
“ปล่อยในไ้ไหม” เธอเอ่ยถามเา้วยน้ำเสียระเส่า...เมื่อสะโพสอบเริ่มเร่เร้าหนัึ้น
“ฮื้อ...ทำไม” เาัฟันถามลับเิแปลใ
“ันอยาลอ...เยไ้ยินมาว่า มันฟินมา” ใบหน้าเย้ายวนวนฝันอเธอพูมาแบบนั้น มีหรือที่เาะไม่สนอวามประส์
ความคิดเห็น