คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เมียพี่ทำอะไรก็ไม่ผิด NC25+
11
เมียพี่ทำอะไร็ไม่ผิ NC25+
หลัาร่วมรับประทานอาหารันพร้อมหน้าพร้อมา ทั้สี่พี่น้อับมาราและหลานๆ บ้านเพ็ยุพาและบุรเยอย่าธาาและพันโทธเนศ เริไพศาล ที่ามมาสมทบภายหลั
พินยุพา็พาสามีึ้นมาพัผ่อนบนห้อนอนอเธอ ที่มีนาไม่ไ้ให่มา แ่็พอรอรับนสอน
“เหนื่อยไหมะ” เธอเอ่ยประโยบาเบาออไป เมื่อั้แ่ที่เามาถึ เาไม่ไ้ถามเลยว่าทำไมเธอถึไม่โทรบอเา ไม่ถามถึเหุผลว่าทำไมเธอถึอยาลับบ้าน่วน
สนใแ่ื้ออมาฝาพี่ๆ น้อๆ อเธอะเยอะแยะ รับประทานอาหารฝีมือมาราอเธออย่าเอร็อร่อย พร้อมอสูราท่านนรายนั้นยิ้มแ้มปริ
ไม่มีร่อรอยวามผิปิใๆ ในแววาู่มนั้น
“นิหน่อยรับ วันนี้านที่ไร่วุ่นหน่อย ผลผลิไม่เป็นไปามที่า” อบภรรยาพร้อมวาแทปเลในมือล หันมามอหน้าเธอเ็มา ้วยแววแห่วามอบอุ่นัเิม
“พินล่ะเหนื่อยไหม วันนี้ธิาทำอะไรให้ไม่สบายใรึเปล่า” ฝ่ามือให่เอื้อมมาึเธอลไปนั่บนั พร้อมอระับเ้า
วามโหยหาเล็ๆ ทอปะปนมาับไออุ่นาเรือนายแร่ ร่าายอเธออบสนอเา้วยารออบ วามรู้สึผิท่วมท้น
เธอเพิ่ะทำเรื่อไม่วรมานี่นะ...
“เปล่าเลย่ะ ริๆ แล้วแเป็นเ็ที่น่ารัมา มีน้ำใอยาื้ออไปให้น้อที่เป็นลูอนานที่บ้าน เพียแ่อาะถูเสี้ยมสอนมาแบบผิๆ ไม่รู้ว่าพินพูไ้ไหม”
“พูไ้สิ พินพูไ้ทุอย่าที่อยาพู...ไม่ว่าะยัไ พิน็ือนที่สำัที่สุอพี่” เาผละอ้อมอออเล็น้อย ทอสายาอ่อนโยนแ่หนัแน่นลไปในวาหวั่นไหวอเธอ
“พี่ีับพินั...” น้ำเสียสั่นเรืออเธอ ามมา้วยหยาน้ำใส พินยุพารู้เพียว่าอนนี้ัวเอำลัรู้สึอ่อนไหว อ้อมออเาทำให้เธอรู้สึสบายใึ้นไ้มา
เธอเือบพลาโอาสีีนี้ไป หาเาโรธเรื่อที่เธอมาที่นี่โยไม่บออะไรเา
“เรียว่ารัีว่า พี่รัพินมาๆ และมันะไม่มีวันเปลี่ยนแปล” ำว่ารัที่ทอมาับวาอเา ทำไมมันูยาวนานนั...
“พี่รู้ัและรัพินมาั้นานแล้วเหรอะ” พินยุพา่อยๆ ลูบไล้ใบหน้ามร้ามอเา้วยวามอบุอย่าสุึ้
เธอไม่รู้ะสรรหาำไหนมาอบแทนทุสิ่ที่เาทำให้ ูสิ...เธอทำับเานานี้ เห็นอีอัวเอแล้วหลลืมเานหมสิ้น เธอไม่อยาให้อภัยัวเอเลย
ำว่ารัที่เธอเปล่ออไปเมื่อวันนั้น เธอรู้เลยว่ามันไม่ใ่ มันะเป็นำพูพล่อยๆ อผู้หิที่เป็นฝ่ายไ้รับนล้นเอ่อ เธอพู้วยวามสุอารเป็นผู้รับ แ่ไม่ไ้เิึ้นาวามรู้สึริๆ อัวเอ
เพราะถ้าเธอรัเาริๆ เธอะไม่มีวันหลลืมเานหมสิ้น อย่าที่เิึ้นวันนี้แน่
“พี่ไม่เยรู้สึว่ามันนานเลย...มันแทบะไม่มีาลเวลามาเี่ยว้อ้วย้ำ” น้ำเสียทุ้มัวาน ยอมบอล่าวับเธอเป็นรั้แร แม้ะไม่ระ่า แ่เา็ยอมรับแล้ว
“ที่ไหนะ วันแรที่เราเอันือที่ไหน พินทำอะไรให้ พี่ถึไ้รั...นานั้น” นไม่ยอมอบ ประบริมฝีปาลบนทุำถามาเรียวปาเล็
แ่เอาไว้อย่านั้น น้ำหนัลมา...
“เมื่อถึเวลา พี่ะบอพินทุอย่า”
“ไม่มีาลเวลามาเี่ยว้อ เหมือนวามรู้สึเิมอพี่ไ้ไหม...พินอ...” เธอสวนลับทันวัน พร้อมประทับลีบปาลไปยัเาทแทนบ้า บลึ..ไปพร้อมๆ ับฝ่ามือที่ไล้ไปามสันไหล่เปลือยเปล่า
่ำืนนี้ธาาไม่ไ้เรียมเสื้อผ้ามา เา็เลยออนุาเธอนอนเปลือยท่อนบนและสวมาเบอเอร์ัวเียวร่วมเีย้วย
“พี่ไม่อยาให้เรื่อนั้น มามีผล่อวามรู้สึอพินที่ะมี่อพี่...” เาผละริมฝีปาออมา ่อน้อเ้าไปในวาหวามหวั่น วหน้าอพินยุพาในเวลานี้เ็มไป้วยวามรู้สึหวาม อารม์หิในายเธอ พรัพร้อมเ็มที่
“พี่น่ะ...” ท่อนบนอพินยุพาถูปลพันธนาารทุอย่าออ สัมผัสอ่อนโยนแ่รูุ้อเา ทำให้เธอไม่อยาะรู้อะไรไปมาว่า...
สุอันล้ำเลิศใน่ำืนนี้ะไปสุที่วินาทีไหน
“พี่รู้ว่าวันนี้พินมีเรื่อไม่สบายใ เ็บมาไหม...นีอพี่” ร่าเล็ถูพลิให้ลนอนใ้ร่าอย่าปลอบโยน สัมผัสแผ่วเบาแ่สร้าวามสะท้านไปทั้ร่า ทำให้เธอบิเร่าอยู่บนเียสีหวานอัวเอ
“พะ..พินอโทษ” เธอโน้ม้นออเามาอ ุใบหน้าลับไหล่ว้า น้ำาหลั่ออมา อย่าไม่อาหัห้าม
“อโทษที่ลืมบอพี่ อโทษที่เรื่ออเา ยัมีผล่อวามรู้สึอพินมาๆ” ธาายอมรับว่าเาเอ็เ็บไม่น้อยเหมือนันที่เธอทำแบบนั้น แ่้วยวามที่เาเฝ้ารัเฝ้ารอเธอมาเสมอ ทำให้ารรอให้แผลอเธอหายีแ่นี้ ยัเป็นเรื่อเล็สำหรับเามา
“ำไม่ไ้เหรอ พี่เยบอว่ายัไ” เาไล้น้ำาอาบแ้มให้เธออย่าทะนุถนอม ่อนูบับอย่าอ่อนโยนให้้วย
ให้ายเถอะ...ราบีวิอพินยุพา เธอไม่เยรู้เลยว่า ัวเอะมีวาสนาไ้เอผู้ายที่รัและทะนุถนอมเธอไ้ถึเพียนี้
“เมียพี่ะเป็นนที่ทำอะไร็ไม่มีวันผิ พินไม่ำเป็น้ออโทษ” ยิ่เาพูแบบนี้เธอยิ่สะอื้นหนั
“พี่รอพินไ้ รอพินไหว ะให้รอลอไป็ยัไม่เี่ย อแ่ให้พินรับรู้ ว่าวามรัาหัวใพี่...มันมีอยู่ริ”
รสูบอันูื่มาริมฝีปาเา ่อยๆ ทำให้วามรู้สึเสียใอเธอแปรเปลี่ยน ฝ่ามือร้านอเาลึเล้าสอเ้านุ่มหยุ่น
ปลายถันที่ถูปลายนิ้วโป่เี่ยไปมา ลึวนเป็นัหวะแผ่วเบา สลับเร็ว้า...ทำให้เรื่อในหัวลอยห่าออไป
“อื้อ...” เธอโน้ม้นออเาเ้ามาหา เป็นฝ่ายบริมฝีปาเ้าหาเอบ้า
รสูบาเรียวลิ้นหวาน ทำเอาายหนุ่มราออมา สอร่าายอ่าย สอสวมเป็นเนื้อเียวัน
สะโพสอบยับเ้าออเป็นัหวะเนิบ้า ่อนพลิร่าเล็ให้ึ้นมาอยู่บนายเาบ้า ใบหน้าเหยเัริมฝีปาที่เ็มไป้วยวามปรารถนา ยับสะโพโยเป็นัหวะที่เิึ้นเอามธรรมาิ
“ีมา...เ่มา” เาื่นมพร้อมับเอวบาเอาไว้ สะือบุ๋มอเธอามราวับเทพปั้น ยิ่ในราที่เธอแอ่นเอวยับเป็นัหวะหฤหรรษ์ มัน็ยิ่ามโเ่นึ้นมา
ส่วนเว้าใ้านสอเ้า ามราวับภาพวา ฝ่ามืออี้าอเาเอื้อมไปแะ้อ นเธอรีร้อออมาและยับสะโพในัหวะที่เร็วึ้น
“อบใ่ไหม” เาถามในะที่ริมฝีปาเ้าไปิใล้ ่อนรอบรอปลายถันูันอย่านึหมั่นเี้ยว
“อ๊ะ...” พินยุพารีร้อออมา เพราะนใ้ร่ายับสะโพสวนเ้าใส่ ารสอประสานในัหวะที่มาาสอทา เป็นวามสุที่แสนแปลใหม่
“ีไหม” เอวสอบรัวแรึ้น เมื่อเห็นว่าเธอำลัะถึุสูสุ
“อา...” ร่าบาระุระลอให่ รัรึนเาปวหนึบไปทั้ลำ ่อนเร่ัหวะามเล็น้อยและปลปล่อยในที่สุ
“อบุรับ” เาระิบ้าหู พร้อมประอเธอเอาไว้ในอ้อมอ ลมหายใหอบแรรวมเป็นหนึ่
“พี่รัพินนะ”
อินามานั่ับวามโรธที่มี่ออีสามีัวเอที่ร้านเหล้าแห่หนึ่ในเียใหม่ แววาที่ไม่บอวามรู้สึอะไร ทำให้ผู้มานั่ร่วมโ๊ะ้วย รู้สึยาอยู่ไม่น้อย
“ทำยัไ็ไ้ ให้มันเ็บปว...ว่าที่ันเ็บปวอยู่ในอนนี้” ประโยแรที่เปล่ออมา ็ทำเอาน้ำลายอนฟัเหนียวึ้นมาในทันที
“หมอฤยืนราน่ะ ว่าะไม่มีวันทำอะไรให้ผู้หินนั้นเ็บอี เาอไม่เ้าไปยุ่เี่ยวอะไรอี่อไป...”
“เธอพูเหมือน เรื่อทั้หม เป็นเรื่ออพวเธอแ่สอน อย่าไรอย่านั้นเลยนะ” นฟัเม้มริมฝีปาไปมา
“ไม่ใ่อย่านั้นนะะ” แววาอเธอหวาลัวไม่น้อย
“ถ้าไม่อยาให้ันเป็นนลมือเอ ็ไปัารให้เรียบร้อย...”
“ไ้่ะุอินา” แม้ะรับำอย่านั้น แ่สีหน้าอหิสาวผมร แววาลมโ ริมฝีปาิ้มลิ้มน่ารั ลับเ็มไป้วยำปิเสธ
นิยายเรื่อนี้ลให้อ่านฟรีนบ วันละ 1 อน (เวลา 19.00 )ิมลา่อน ใรอบหรือไม่อบยัไ สามารถอมเมน์ิมไรท์ หรือให้ำลัใผ่านารเปย์อวัมา็ไ้น้าาา
นิยายอไร์ะปล่อย e-book ประมาวันที่ 15 พย. 67 นี้ (ราาโปรยาวนาน 15 วัน)
***แ้เพิ่มเิม เลื่อนปล่อย e-book 19-20 พย. 67 นี้ เนื่อาไรท์ิภาริเรียนเพิ่มเิมและเินสายทำบุ ทำให้ยับนิยายไ้ไม่ีนั อใรอันหน่อยนะะ มาไม่เิน 19-20 พย. นี้แน่นอน่า***
และมีิเหรียอ่านล่วหน้า 10 อนสุท้าย
ใรสะวแบบไหน เลือันไ้ามใอบเลยน้าาา
***ที่สำัือ ลฟรีนบแน่นอน แ่้อรอนิหน่อยนะ้าาา***
ถ้าอบใอย่าลืมไล์ แร์ อมเมน์ เปย์อวั ิาม หรือะไปให้ำลัใไรท์ไ้ที่ Facebook page “เทพีปรัมปรา” หรือ Tiktok “เทพีปรัมปรา” ไ้น้าาา ไปพูุยทัทายหรือสอบถาม้อมูล่าๆ เพิ่มเิมไ้ ไรท์ะรอนะะ อบพระุสำหรับทุำลัใ่า
ความคิดเห็น