คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสียงราตรีครวญที่ชวนฝัน NC+
1
เสียรารีรวที่วนฝัน NC+
ลมเอื่อยๆ ใน่ำืนเือนมื...ไม่สามารถหอบเอาวามเย็น่ำ เ้ามาับวามเร่าร้อนในห้อนอนบนั้นสูสุอฤหาสน์หลัามไ้
เาเลื่อนไหวที่บริเวหน้า่าบานเร็สอบานที่เปิว้า มีส่วนเว้าโ้ที่เห็นัว่าเป็นเรือนร่าอผู้หิ หามีใรสันปีนึ้นไปบน้นมั่มี...ที่ถูปลูไว้บริเวหลับ้าน รับำแหน่ห้อนอน เพื่อเสริมบารมีอเ้าอนั้น
ะสามารถเห็นไ้เลยว่า...หิสาวผู้นี้ เป็นผู้ที่มีสัส่วนอร่าาย สลัเสลา สวยามราวับรูปปั้น
สอมืออเธอเาะอยู่บนอบหน้า่า ำลัเอนพลิ้วไหวเหมือน้นไม้ที่ถูลมห่อห่มร่า บิเป็นเลียวไปทา้ายที...วาที...่อนะพลิร่าาหายเป็นว่ำ เผยให้เห็นใบหน้าเหยเสะท้อนอยู่ับแสสีส้มรำไร
เสียรวราระเส่าแว่วมาเป็นระยะ เล้าลอไปับเสียลมพัไหว เสียสีับเหล่าแมไม้ที่ปลูเอาไว้รอบบ้าน ามวามอบและวามเื่ออผู้เป็นเ้าอ...
“ไม่ไหวแล้ว่ะ...” เธอพร่ำออมาเป็นำพูที่แทบะไม่เป็นประโย ในะที่สะโพไ้โยลึไปับัหวะารเ้าออที่ล้ำลึ...และหนัแน่น
เรือนร่าที่ึ รัรึเป็นัหวะ ผสานับเสียลมหายใที่หอบโยน ยัไ้รับารปรานีปราศรัยาผู้ที่ำลับรรเลัหวะลมาบนร่าอเธอบ้า
้อนเนื้อนุ่มึ ื่นอบารโอบอุ้มแผ่วเบา บีบลึในัหวะเื่อ้า...เธอผ่อนลมหายใ ปรือวามอฝ่ามือที่่ำอนั้น แะ้อัวเอพร้อมเม้มริมฝีปา
ุ่มไบวมเ่ถูปัไล้าปลายนิ้วโป้หนาอย่าแผ่วเบา วาม้านนิๆ อปลายนิ้วอผู้ที่เล่นนรีนิหนึ่มายาวนาน สร้าวามหฤหรรษ์ที่เธอแสนะอบใ
ไม่มีรั้ไหนเลยในีวินี้...ที่เธอะไ้พานพบับวามสุสมอันอิ่มเอิบเ่นนี้
“อบไหม” เสียพร่า่ำถามอย่าใส่ใ...แ่ไม่ไ้้อารำอบ เาลืนวามบวมเ่นั้นเ้าไปนสุริมฝีปา ่อนะลาเรียวลิ้นเี่ยววัในทำนอที่เริ่มะไม่ปรานีปราศรัย
ท่วทำนอับร้อแบบนรีเพลร็อไ้เริ่ม้นึ้น...
“อา...” เสียรีร้อแบบไม่ลัวว่าลมะหอบเอาเสียอัวเอไปให้ใร่อใรพาันลุื่นึ้นมาลาึนั้น ระุ้นให้อารม์ิบในายายพลุ่พล่าน
เามอใบหน้าเหยเที่แสนอ่อนหวานอสาวผู้มีวาม้อารเหมือนที่เาฝันเอาไว้ทุอย่า เธอื่นอบวามื่นเ้น ในะที่็มีวามเหนียมอาย...
เธออบสัมผัสอ่อนโยน แ่ทว่ามีวามิบอยู่ลึๆ ในแบบที่ไม่เยมีใระอบสนอให้ไ้
เาวัเรียวลิ้นหนัึ้น ในะที่เรียวนิ้วร้าย็วานเ้าไปในโพรแสนหวาน วามเปียุ่มาภายรารลบนเรียวนิ้วแร่ที่มีวาม้านปนหนาอเา นไม่อาวบุมัหวะสอสวมให้้าลไ้
“ใะาแล้ว่ะ...” เธอร่ำร้อบอเา ในะที่เรียวาสวยไ้รูปเริ่มสั่นระเพื่อมไปามัหวะที่รุนแรึ้น เาพลิร่าเธอสลับไปเป็นว่ำเาะอบหน้า่าไว้อีรั้และรั้สะโพอนามให้แอ่นึ้นนสุ
แผ่นหลัเพรียวไ้รูปอเธอ ปราร่อหลัลึพอาม ไม่มีส่วนไหนเลยอเรือนร่านุ่มเนียนนี้ ะมีไมันเินมา
เาอบในราที่เรือนร่านี้ยับเลื่อนไหว ไปามัหวะที่เาบรรส่มอบ...เธอระุรุนแรไปหลายที...
นั่นแหละือวามสุสูสุอเา!
ในรารีเียวัน...เสียรวราไม่ไ้เิึ้นเพียแ่อบหน้า่าอห้อั้นบนสุอฤหาสน์นี้เท่านั้น าห้อสัห้อในฤหาสน์็มีเสียรวอันน่าเย้ายวนเิึ้น
“อื้อ...” เสียลมหายใหอบโยน ผ่อนปรนลเมื่อเินทาไปถึสรวสวรร์
“หายใเ้าออลึๆ นะ...น่ารัมา” เสียทุ้ม่ำที่เหมือนเลือบเอาไว้้วยน้ำหวาน ัอยู่้าหูอนที่นอนแอ่นใบหน้าไปับหมอน มือหนึ่้าว้าหัวเียเอาไว้มั่น
เรือนร่าึ่เปลือยอเธอ บิเร่าไปามห้วอารม์ที่พุ่สู ระุไปามเศษอารม์ที่ลอยละลิ่วแบบหาุลอไม่เอ...
ฝ่ามือเล็ล้วเ้าไปในเนินเนื้อนุ่มนิ่ม ที่มีวามอุ่นร้อนุประาย ระบายไป้วยวามื้นอ่อนๆ...ุ่มไเร้นลับบวมึ้นามแรสัมผัส ผสานับแรระุ้นาน้ำเสียทุ้มที่วาฝันในอาาศให้เธอไ้ินนาาราม
“หายเหนื่อยแล้วใ่ไหม...” เสียที่ว่ายััมาเป็นระยะ ในะที่เธอเริ่มลับมามีลมหายใปิบ้าแล้ว
“ถ้าหายเหนื่อยแล้ว พี่อูบไหล่หนู...เบาๆ เ้าไปหาออนะ...” เสียหอบแรเหมือนอลั้นหนัหนาอเา ปลุให้เธอ้อห่อไหล่เ้า ราวับเาไ้ประทับริมฝีปามาบนไหล่นวลาวอเธอริๆ
“อื้อ...อย่า่ะ...” เธอิ้นเร่า เมื่อเาบอว่าอ ลลิ้น...ลบนอออเธอ้วย
“หวาน...หวานั...” เาื่นมเธอพร้อมทำเสียรัวปลายลิ้นลมาบนออาว นินนาารแบบสี่มิิไ้เพริแพร้ว บิเรือนาย แอ่นใบหน้าไปับหมอน เปิรับเรียวลิ้นหนาอย่าเ็มที่
เธอหลับาพริ้ม นึไปถึเรียวฟันาวอเา ที่บรรรับประทานอาหารที่อบอย่าั้อั้ใ ินนาารถึเรียวลิ้นอเาที่อบลาไล้ริมฝีปาในยามเผลอไผลแบบเป็นเอลัษ์เพาะัว
เธอื่นมทุอย่าที่ประอบึ้นเป็นเา ื่นมนเ็บเอามานอนฝันใฝ่ ลูบไล้เรือนายนเอ...แล้วินนาารว่ามือนุ่มที่มีวาม้านส่วนปลายาารเล่นนรีอเา ำลัปลุเร้าเธออย่าอ่อนโยน
“พี่ลลิ้นนมาถึเ้าามอหนูแล้ว...เปิเสื้อึ้นอีหน่อย...ไ้ไหมรับ...” นที่เปิเสื้อนอนึ้นมาอันอยู่บริเวเนินอ รีบึเสื้อให้หลุพ้นไปทาศีรษะ มอเนื้อนมนาพอีอัวเอ ูเ่นอยู่ในระับสายา
เธอีใที่สอเ้าามอเธอเป็นที่ปรารถนา ีใที่เาแอบมอ...และแอบินนาารถึนาแท้ริอมันในราที่ไ้พบเอ
เาบอับหิสาวแบบนั้น...ว่าเาแอบมอเธอมาเนิ่นนาน และื่นเ้นที่ไ้มีโอาสมาสร้าวามื่นใหม่ๆ ให้แ่ันและัน
“พี่อูแรหน่อยนะ...” และเธอ็แทบร้อไม่เป็นภาษา ับเสียูที่่าเ้าถึิวิาอเธอไ้ีเหลือเิน
เหมือนเาไ้ใ้ริมฝีปาสีอ่อนอเา รอบรอุ่มไและเ้าามอเธอและออแรูุนเ้าริๆ นเธอ้อแอ่นหน้าอเ้าหา ใ้ปลายนิ้วที่มีวามเปียุ่มอน้ำลาย วัไล้ไปบนยอออัวเอ
ไม่อยาะเื่อเลย...ว่าเธอะระุเรือนร่ารอบแล้วรอบเล่า...เพียเพราะน้ำเสียระเส่าาปลายสาย เพียเพราะภาพในหัวมามาย ที่มีเพียผู้ายนนี้เท่านั้น
***
“แรึ้นอี! แรอี...! แร....อี...” เสียรีร้ออย่าโหยหวน ั้อไปมาในห้อแห่วามลับ ที่ำลัลุโนไป้วยไฟสวาท
เสียโ่ระทบผิวเนื้ออ่อนที่าวนวลึ้อ...ผิวเนื้อที่ว่านั้นำลัระเพื่อมเป็นัหวะรับับแรระแท โยที่เ้าอแอ่นมันเ้าหา้วยใบหน้าเย้ายวน
วามรู้สึแสบบริเวผิวสะโพสร้าวามรู้สึสุสมอันพิเศษ นเธอยาที่ะหัห้ามใ...ยิ่ไ้รับวามรู้สึแสบลึ วามสุ็ะล้นาม
“อย่าเพิ่สิรับ...” เสียทุ้ม่ำว่าอย่าใเย็น เมื่อหยุะััหวะเร่เร้าเล้าวามเ็บปวให้ผ่อนล นเธอ้อเหลียวหน้ามามอเิถาม
แววาเว้าวอนระนไม่พอใ ส่ผลให้เา้อบอล่าวให้เธอรั้รอ ให้ายเถอะ เส้นผมสยายทีุ่่มเหื่อเล็น้อยบริเวรอบใบหน้าอเธอในอนนี้ ทำให้เาแทบะหัห้ามใัวเอไม่ไหว
อยาะทะยานร่าทั้ร่าเ้าใส่เธอนสุัว...
“เทียนอะไร ทำไมหอมั...” เสียพร่าแว่วหวาน าริมฝีปาที่เาไม่เยไ้ลิ้มสัมผัส ถามึ้น
แววาปรือหวานอเธอในเวลานี้ บ่บอไ้อย่าีว่าำลัอบใแ่ไหน...
เามอเปลวไฟที่ำลัลุเผาไหม้ปลายเทียนหอมที่ว่า้วยวามรู้สึที่อ่อนโยนว่า ูใเย็น...ใี...แ่เธอ้อสะุ้โหย เมื่อหยาเทียนนั้น ไ้หยลบนผิวเนื้ออันแสบสันที่ทำให้เธอสุสมไปเมื่อรู่
“อา...” เธอรวราออมา ้มโ้ัวเอลไปบนโ๊ะเี่ยวสีเลือหมู แอ่นสะโพเ้าหาวามแสบปนร้อนที่มีลิ่นหอมอ่อนๆ ปะปนเ้ามา้วย...
วามแสบที่มอบวามสุยิ่ว่านั้น ทำให้ภายในอเธออรัรุนแร หิสาวอบวามสุสมประเภทนี้ั้แ่เมื่อไหร่เ้าัว็ไม่อาทราบ
เธอรู้แ่เพียว่า มันสามารถระบายวามรู้สึอัอั้นันในใที่พูออไปให้ใรฟัไม่ไ้อเธอไ้ี เธอเหลียวมามอหยาหยาเปลวไฟสีอ่อนนั้นเป็นระยะ สลับับรีร้อัลั่น เมื่อเา้มลวัปลายลิ้นลบนวามแสบสันปนร้อนพวนั้น ให้พลันเปลี่ยนเป็นวามเสียว่านในั่วพริบา
็เพราะว่าเาเป็นแบบนี้ไ...
แสนรู้ใและรู้าน เาทำให้เธอสุสมไ้ในนิที่ใร็ามบนโลใบนี้็ไม่อาทำให้เธอไ้
“อบใ...อบใมา...” เสียหอบพร่าัมาอีรั้หลัาเ้าัวไ้ระุสุัวไประลอให่ เสียลมหายใอเธอรวยรินลพร้อมทรุัวราบไปับโ๊ะัวนั้น
ผู้ทำให้เธอสุสม ยับัวออห่าาเธอเล็น้อย มอเรือนร่าเปลือยเปล่าที่เห็นนินาแ่ทำให้เารู้สึื่นเ้นไ้เสมอ ้วยวามรู้สึเารพ...
เาเยเ้าไปในัวเธอบ้าบาหน เาอบที่ะทำแบบนั้น แ่ารทำอะไรแบบนั้นไม่ไ้ึ้นอยู่ับวาม้อารอเา แ่มันึ้นอยู่ับวาม้อารอเธอมาว่า
ความคิดเห็น