คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปลอดภัยไว้ก่อน
“พวนายหลบไปไ้แล้วอย่าให้เธอรู้ัวว่าพวนายับาูถึเวลาันะออมาเอ” เวิน
บอพร้อมเินลับเ้ามาในบ้านมลิราำลัยสำรับอาหารออมาพอีเมื่อัโ๊ะเรียบร้อยแล้ว เวินึเ้ามา่วย แล้วไปประอยายละออแ้วออมาทาน้าว
“ยาย๋า ิน้าว้าวันนี้หนูม่อนทำยำปลาสลิผัเ้าหู้ยี้ับ้มับ่ายินับ้าว้มยายะไ้ ย่อย่ายนะ๊ะ” ล่าวบั้าว้ม 3 ถ้วย เวินึนำไปวาให้แ่ละน
“ริ ๆ แล้วไม่้อลำบาหรอ ทำับ้าวที่อยาินเถอะยายหายแล้วนี่็หลายวันแล้วนะที่เราสอน้อมานั่ินอาหารนป่วย”
“ไม่เป็นไรรับยายผมอบอร่อยีทาน่ายแล้วอีอย่าผมแทบะไม่่อยไ้ทานอาหารแบบนี้เลยอบุนะม่อนุทำับ้าวอร่อยมาเลยรสมือล้าย ๆ ับแม่ผมเลย”
“อ้าวทำไมแม่ถึทำอาหารรสาินี้ละแม่เป็นนไทยเหรอพ่อหนุ่ม”
“รับยาย แม่ผมเป็นนไทยพ่อผมเป็นาวสเปนผม็เลยหล่อแบบนี้”
“อืม ไม่มีใรม็มเอเนอะม่อนไม่สสัยแล้วว่าทำไมุถึยัอยู่ที่นี่”
“ทำไมเหรอ” เวินถามออไปส่วนยายละออแ้วไ้แ่ทำหน้าสสัย
“หล...ัว...เอ เลยหาทาลับบ้านไม่เอ”
เิบ นหล่อสั้นท์เลย ออมุลอนสวย ไ้เา็ะอสัเม็พอยายอาารีึ้นเริ่มมีแรเล่น...
“ริ ๆ แล้วผมไม่ไ้หลัวเอหรอผมหลุ่าหาหลหัวปัหัวปำนไม่อยาหาทาลับบ้าน” พูเบา ๆ พอพูบลอยหน้าลอยาแ่นที่โน้อาหน้าแ่ำส่วนยายที่ไ้ ยินไม่ถนั็ไ้แ่นั่ยิ้มสอนนี้ถ้อยทีถ้อยอาศัยันีั เอ่อถ้ายายไ้ยินทุำ ะยัยิ้มอยู่ไหมหลัาทาน้าวเสร็ัให้ยายทานยาเ็ัวเรียมเ้านอน
“ยาย๋าพรุ่นี้หนูม่อนะทำนมั้นไปายีว่า พี่นเรศโทรมาบอว่าลู้าเริ่มถามหาแล้วหนูม่อนไม่อยาหยุนานลัวลู้าะหายนะอีอย่านมั้นนี่หนูม่อนทำไ้ยายไม่้อเหนื่อย”
“ไหวเหรอลูไหนะทำไหนะ้อไปส่อี”
“เี๋ยวผมเป็นลูมือ่วยม่อนเอรับีเหมือนันเยแ่ินไม่เยเห็นวิธีทำ”
“ออีีแล้วพ่อหนุ่ม ไม่มีารมีานทำเหรอยายไม่ไ้ะไล่แ่เป็นห่ว” เวินถึับทำหน้าเหวอ นิหน่อย แ่พอยายละออแ้วบอว่าไม่ไ้ไล่ นเ้าใ่ายอย่าเา็อบทันที
“ผมเป็นนัแ่รถรับอี 15 วัน็ะลับแล้วรับ้อไปเ็บัว่อนเริ่มแ่รับ ่วนี้ถือโอาสพัผ่อนและเพิ่มพลัให้ัวเอ อาหารบ้านุยายทำให้ผมรู้สึมีแรฮึึ้นเยอะเลยรับ”
“เหนื่อยสิไม่ว่า้อทรมานื่นแ่เ้ามา่วยยาย ่วยม่อนส่นม ทำไมไม่ไปหาที่เที่ยวเปิหูเปิา ทานอาหารี ๆ ที่นี้มีแ่อาหารบ้าน ๆ ไม่มีราา่าวอะไรเลย”
“ใรว่าละรับยาย อาหารี ๆ ผมทานมาเยอะ สถานที่พัผ่อนผมเบื่อแล้ว แ่อาหารฝีมือุยายับม่อน ถึแม้ใระมอว่า่าย ๆ ราาถูแ่สำหรับผม อาหารทุำ ที่ผมทานเ็มไป้วยวามรั วามใส่ใระหว่า สายสัมพันธ์ภายในรอบรัว สิ่นี้ผมหาื้อที่ไหนไม่ไ้รับ ถึะเหนื่อยแ่ผมมีวามสุมารับ”
พูบเวินมสบายาย และเหลือบไปมอมลิรา ทำเอาสอสาว่าวัยที่ไ้ยินถึับรู้สึอิ่มเอมในใ
น่ำึเ้านอนเวลาี สี่มลิรา็ื่นมาอาบน้ำและทำนมั้นสัพัเวิน็ออมาอาบน้ำและเ้ามา่วยหนุ่มสาว่วยันทำนมระหนุระหนิอยู่ในสายาอยายละออแ้วทำให้นที่แอบมอยิ้มอย่ามีวามสุยายละออแ้วแทบะไม่เยเห็นหลานสาวให้วามสนิทสนมับใรเป็นพิเศษถึะไม่ใ่วามรัแบบหนุ่มสาวแ่อย่าน้อยอนนี้หลานสาวัวน้อยไ้ใ้่วเวลาอหนุ่ม-สาวีว่าที่ผ่านมา ที่้อทำแ่านนไม่เยไ้ใ้ีวิวัยรุ่นเหมือนนอื่น
“มายาย่วยห่อะไ้เสร็เร็ว ๆ” พูบนำนมที่นึ่เสร็พัไว้นเย็นัเป็นิ้นนำมาวาบนใบอแล้วลัไม้ลัเวินมอ้วยวามทึ่นาแ่ห่อนมยายหลานู่นี้ทำออมาอย่าปราีริๆ เมื่อห่อเสร็เวินนำะร้าใส่นมออมา่อน
“ม่อนเราเอารถมอไ์ไปส่นมันมั้ยะไ้เสร็เร็ว” มลิราไ้ยินันั้นึเินไปหยิบหมวันน๊อมาสวมและส่อีใบให้เา
“ผมว่าไปรถยน์ีว่า” พูบเวิน็เินไปที่รถยน์
“เอ๊ะ ไปรถมอไ์ีว่า” มลิราึ่ำลัะถอหมวันน๊อใส่ลับไปอีเป็นอย่านี้ 3-4 รอบสุท้ายเวินเอาะร้านมไปเ็บไว้ที่เบาะหลัรถยน์และ้าวึ้นนั่ประำที่นับมลิราเห็นันั้นึ้าวามึ้นไปนั่้านับ ะำลัาเ็มันิรภัย
“ไม่สบายเหรอม่อนทำไมใส่หมวันน๊อนั่รถยน์ ไปหาหมอมั้ย” เวินล่าวและหันมายิ้มใส่นแ้มใสที่อนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแ
“บัเอิว่า้อออไปส่นมับนป่วยเป็นไบโพล่าเลยใส่ันไว้่อน ลัวอาารำเริบ เปลี่ยนใแะเบรระทันหัน แล้วหัวะระแทอนับรถเร็ว ๆ อีอย่าเผื่อเาสับสนับารัสินใ... ไปเถอะสายแล้วอย่าน้อยอปลอภัยไว้่อน่ะ” ถอนหายใพร้อมทั้บอให้เาออรถเพื่อไปส่นมส่วน เวิน นั่อมยิ้มไปอย่ามีวามสุ
เวินสายวนแม่อนทำไม
ความคิดเห็น