คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ลูกเขยบ้านปาร์ค (100%)
Chapter
13
ลูกเขยบ้านปาร์ค
Not really sure how to feel about it
Something in the way you move
Makes me feel like I can’t live without
you
แจบอมที่ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพราะว่าเขานั้นนอนไม่สบายตัวสักเท่าไหร่
หันไปมองทางเตียงก็เห็นเมียและลูกสาวของตัวเองนั้นนอนอย่างสบาย
มือหนาทำเป็นกำปั้นและทบเข้าไปที่บริเวณไหล่เพื่อไล่ความขบเมื่อยตามกล้ามเนื้อ เขาเดินไปที่หยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำเตรียมตัวที่จะเข้าบริษัทในเช้านี้
รถยนต์ Mercedes
Benz AMG GT R สีบลอนด์ขับออกจากบ้านไปในที่สุด
ร่างหนาเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าแปรเปลี่ยนเป็นที่สายการบินแทน
รถยนต์คันหรูขับเข้าไปจอดที่ลานจอดรถและเดินเข้าไปข้างในตรงลานจอดเครื่องบินโดยเขาต้องนั่งรถกอล์ฟในการเดินทางเข้าไป
เมื่อรถกอล์ฟจอดยังโรงจอดเครื่องบินเขาเดินไปหาพนักงานทักทายกันอย่างเป็นกันเอง
“โอโห
ทำไมวันนี้คุณอิมถึงมาที่นี่ได้ครับนี่” ชเว ฮยอกแจ
หัวหน้าช่างซ่อมบำรุงอากาศยานเอ่ยทักทายเจ้านายและลูกน้องก็ทำความเคารพ
“ผมแค่มาดูนะ” แจบอมยิ้มให้ลูกน้อง
“เออ
คุณอิมนี่เด็กใหม่ครับ” ฮยอกแจแนะนำ
คนตัวสูงใบหน้าหล่อเหลาโค้งคำนับเขา
“เด็กฝึกงานสินะ” แจบอมมองหน้ารู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาสักเท่าไหร่แฮะ
“ผม ฮวัง ฮยอนจินครับ
เป็นนักศึกษาฝึกงานฝากตัวด้วยนะครับคุณอิม”
แจบอมเดินไปคุยกับหัวหน้าช่างซ่อมบำรุงอากาศยานและต่อด้วยการเลี้ยงข้าวพนักงานช่างตอนเที่ยงอีกด้วยจากนั้นจะขับรถกลับบริษัท
เขาขับรถมาถึงบริษัทไม่ถึง 1
ชั่วโมงร่างหนาเดินขึ้นอาคารไปทันทีโดยมีชานมารอรับด้วย
“วันนี้มีงานอะไรที่ผมต้องเคลียร์อีกหรือเปล่า”
แจบอมถามเลขา
“เอ่อ...แป๊บหนึ่งนะครับ”
ชานหยิบสมุดโน๊ตที่จดเตือนความจำของตัวเองมาจากนั้นจะไล่อ่านให้กับเจ้านายของเขา
“มีโปรเจคที่จะให้บอสเซ็นอนุมัติและมีแผนการตลาดของสายการบินเรามาเสนอแผนในการสื่อสารด้านการตลาดใหม่ๆ
เพื่อสืบสานแหล่งท่องเที่ยว...” ชานไล่งานต่างๆ
ให้เขาฟังจนจบ
“โอเค
เดี๋ยวผมจะดูแล้วเดี๋ยวจะแจ้งผ่านคุณไป”
“ครับ บอส
งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ”
หลังจากที่ชานออกไป
แจบอมนั่งมองเอกสารต่างๆ นับสิบเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระหว่างในช่วงบ่ายแก่ๆ
เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอย่างถี่ถ้วนระหว่างนั้นประตูก็ถูกเคาะพร้อมกับร่างเพรียวของหญิงสาว
จื่อวีเดินเข้ามาหาประธานหนุ่มเรื่องขนมเมื่อวานนี้
“พี่แจบอมคะ
พี่ทำแบบนี้กับจื่อวีได้ไง” หญิงสาวโวยวาย
“พี่ทำอะไร?” เขาถามด้วยใบหน้าที่ไม่ยี่ระสักเท่าไหร่นักออกจะรำคาญเสียงแหลมปรี๊ดนั้นด้วยซ้ำไป
“ก็เมื่อวานพี่เอาขนมที่จื่อวีให้ไปให้พนักงานกินทำไมคะ”
“พอดีไม่ชอบของหวานน่ะ”
แค่ของคนอื่นแต่ถ้าเป็นของหวานจากจินยองและลูกสาวของเขา
นั้นพร้อมเป็นเบาหวานตลอดชีวิต
“แต่มันเป็นขนมที่จื่อวีซื้อให้พี่นะ”
หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วยังไงละ
ในเมื่อพี่ไม่ได้ชอบพี่ไม่กิน ดีกว่าทิ้งหรือเปล่า” จื่อวีชักสีหน้าที่แจบอมทำหน้าดุใส่
“ค่ะ
งั้นจื่อวีไปทำงานก่อนนะคะ” แจบอมพยักหน้า
หญิงสาวเดินกระแทกส้นสูงเดินออกจากห้องของเขาไปทันที
ดูก็รู้ว่าโมโหไม่น้อยแต่เขาไม่ได้สนใจเพราะเธอไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิตของเขา
พอจื่อวีออกไปเขาก็ทำงานเช็คนู่นนี่เอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะโดยชานนั้นเข้ามาจัดเรียงให้ในฐานะเลขา
สักพักหนึ่งเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นแจบอมหยิบมือถือขึ้นมาดูจากนั้นจะเผยยิ้มและกดรับสาย
“ฮัลโหล คิดถึงเหรอคะเลยโทรมา”
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงหวานเจี๊ยบ จนคนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ
อย่างชานถึงกับแอบเหม็นกันเลยทีเดียว
(เปล่าสักหน่อยครับ
ผมจะโทรมาถามว่าตอนเย็นจะทานอะไรครับ”
แจบอมมีสีหน้าเศร้าเล็กน้อย
ที่น้องเล่นปฏิเสธไปแบบนั้นจนใจเหี่ยว
“พี่กินอะไรก็ได้ครับถ้าจินยองทำพี่กินได้หมด”
(งั้นรีบกลับนะครับแฝดคิดถึง)
แจบอมกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่
“แล้วหม่าม้าไม่คิดถึงป๊ะป๋าเหรอคะ”
เขาเหลือบมองชานที่แอบเขินกับประโยคที่เขานั้นคุยกับจินยอง
(อืม
คิดถึงครับรีบกลับมานะครับ)
“ครับ พี่ก็คิดถึงเรา”
แจบอมกดวางสายและยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ให้กับรูปภาพหน้าจอมือถือต่อ
อีกทางด้านหนึ่งของชานก็ไม่เคยยักจะเห็นมุมอ้อนเมียของบอสสักเท่าไหร่นัก
แต่ก็อดที่รู้สึกเขินแปลกๆ ร่างสูงจัดเรียงเอกสารต่อจนเกือบเสร็จ
“คุณชาน”
“ครับบอส
มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เดี๋ยวผมจัดการพวกนี้เอง
คุณไปร่างเอกสารโปรเจ็คที่ผมเคยสั่งดีกว่า”
“ก็ได้ครับ
ถ้ามีอะไรเรียกผมได้เลยนะครับบอส”
หลังจากที่ชานออกไปเขาก็นั่งเซ็นเอกสารจนหลังขดหลังแข็งไปหมด
จวบจนเวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็นแจบอมเก็บของต่างๆ
และหยิบมือถือกับกุญแจรถเดินออกมาจากห้องทำงาน
“ผมกลับก่อนนะ คุณชาน
คุณจะลงไปพร้อมผมเลยหรือเปล่า”
“บอสลงไปก่อนเลยครับ
งานของผมเหลือนิดเดียว”
“งั้นผมกลับก่อนนะ..”
ชานค้อมศีรษะเล็กน้อยจากนั้นจะนั่งทำงานต่อหน้าคอม
เลขานุการที่ขยันแห่งปีจริงๆ
แจบอมลงมาจากลิฟต์เดินตรงมายังลานจอดรถของผู้บริหารเขากดเปิดประตูจากนั้นจะสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วเร่งความเร็วให้ถึงบ้านให้ไวที่สุด
จินยองที่กำลังจะเตรียมให้แม่บ้านจัดโต๊ะอาหารเนื่องจากแจบอมนั้นโทรมาว่าใกล้จะถึงบ้านแล้ว
ร่างบางจัดเครื่องเคียงให้แล้วเสร็จจากนั้นจะล้างไม้ล้างมือเตรียมพร้อมที่จะกินข้าว
อิม ยองวุคและฮเยริที่ได้กลิ่นหอมของอาหารก็เอ่ยทัก
“ทำอะไรกินคะวันนี้
กลิ่นหอมมากเชียว”
“เยอะเลยครับ...” จินยองไล่เมนูอาหารให้แม่ย่าอย่างฮเยริฟัง
ไม่นานนักรถยนต์ Mercedes
Benz AMG GT R ก็ขับเข้ามาจอดในโรงรถเสียงเครื่องยนต์ที่อุ่นเครื่องสักพักก่อนจะดับลง
ร่างหนาเดินลงมาจากรถตรงเข้ามายังตัวบ้านและไปที่ห้องทานอาหารทันที
อาหารหลายอย่างเต็มโต๊ะไปหมด
“โอโห ฉลองอะไรครับเนี่ย”
แจบอมมองอาหารที่เยอะแบบมากๆ บนโต๊ะอาหาร
“ก็ผมอยากกินอะ
เลยทำทุกอย่างเลย” คุณแม่แฝดสามยอมรับสารภาพเพราะแฝดเรียกร้องนั่นเอง
“กินเถอะ
พี่ไม่ว่าไรหรอกถึงจินยองจะอ้วนพี่ก็รักครับ” มือหนาลูบหน้าท้องที่ตอนนี้ไม่ได้แบนราบเหมือนเดิม
“อะแฮ่ม
เกรงใจฉันกับพ่อแกหน่อยเถอะยะ น้อยๆ หน่อย” ฮเยริแซวพร้อมกับเสียงหัวเราะครื้นใหญ่ของทุกคนในบ้าน
ช่วงค่ำจินยองที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเขาสวมชุดนอนแบบเสื้อโคร่งตัวยาวแทนกางเกงขายาวเพราะรู้สึกอึดอัดเพราะตอนนี้กางเกงนอนหลายตัวนั้นคับแน่นไปหลายตัวแล้ว
จินยองทาครีมบำรุงผิวโดยจะบ่มบริเวณหน้าท้องให้ชุ่มชื่นที่สุด ร่างเล็กมองตัวเองอยู่หน้ากระจกก็ขำพรืดเหมือนลงพุงมากกว่าท้อง
“ผมเหมือนคนอ้วนลงพุงมากกว่าท้องเนอะ”
จินยองหันซ้ายขวาที หันซ้ายทีไปมา
“ไม่อ้วนสักหน่อยครับ
เต็มไม้เต็มมือดีพี่ชอบ”
“คิดทะลึ่งอะไรกับผมหรือเปล่าเนี่ย”
“คิดครับ
คิดถึงทั้งวันเลยเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนกอด” ร่างหนาว่าแล้วก็เดินมากอดร่างบางที่หน้ากระจก
“ผมอาบน้ำแล้วนะ” จินยองปรามเพราะแจบอมนั้นยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ
จมูกคลอเคลียอยู่บริเวณต้นคอขาว
ลำแขนแกร่งกอดกระชับแน่นจากนั้นจะกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“อาบน้ำแล้วไงคะ
มันอาบใหม่อีกครั้งได้” แจบอมหยักยิ้มริมฝีปากอย่างร้ายกาจ
คนตัวเล็กที่ท้วงไม่ทันกระดุมเม็ดแรกนั้นก็ถูกแกะไปแล้วเรียบร้อย
แจบอมหมุนตัวของน้องให้หันหน้ามาทางตัวเอง
คุณแม่แฝดสามหลบสายตาของคุณพ่อแก้มกลมตอนนี้ขึ้นเป็นสีชมพูเลือดฝาดปนน่าเอ็นดู
ฝ่ามือหนาประคองแก้มนุ่มทั้งสองข้างและเอียงใบหน้าประทับจูบบนริมฝีปากอิ่ม
จินยองหลับตาและป้อนจูบต่อคนพี่ เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนั้นค่อยๆ
ลู่ลงไหล่จากนั้นจะไหลกองมาอยู่ที่พื้น
แจบอมถอนริมฝีปากช้าๆ
และไล้จูบบนไหล่บางพร้อมงับเป็นรอยฟันขบเบาๆ จูบไล้ไปตามร่างกายช้าๆ
ร่างบางเชิดหน้าขึ้นกัดริมฝีปากเมื่อลิ้นร้อนวนไล่ไปทั่วผิวกายขาว
ร่างหนาคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบางและจูบลงบนหน้าท้องเล็กๆ ทั้งสามที่
“วันนี้ป๊ะป๋าจะเข้าไปทักทายหนูๆ
นะคะ” จินยองแอบหยิกแขนแกร่ง
มินิคัท
เสียงผ้าม่านที่ถูกรูดออกทำให้จินยองนั้นสะดุ้งตื่นเพราะแสงสว่างจากด้านนอกที่สาดเข้ามา
ร่างบางเพ่งมองไปก็เห็นแม่บ้านนั้นเดินเข้ามาทำความสะอาด
จินยองเบิกตากว้างคิดว่าตัวเองนั้นโป๊อยู่แต่ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คิดไว้เมื่อก่อนแจบอมจะออกไปทำงานนั้นแต่งตัวให้เขาเรียบร้อยแล้ว
“ขอโทษทีค่ะ
ที่ทำให้คุณจินยองตื่น” แม่บ้านขอโทษขอโพย
“ไม่เป็นไรครับ” จินยองลุกเข้าไปเข้าห้องน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าแม่บ้านยังคงทำความสะอาดห้องอยู่
เขาเดินลงไปข้างล่างไปที่ครัวป้าแม่นมของเฮนานั้นกำลังเตรียมอุ่นอาหารเช้า
“ตื่นแล้วเหรอคะ
ป้ากำลังจะอุ่นข้าวเช้าให้คุณหนู คุณจินยองจะทานเลยไหมคะ เดี๋ยวป้าอุ่นให้ด้วย”
“ครับ
เฮนากำลังตื่นเหรอครับ”
“ค่ะ เดี๋ยวแกคงจะลงมาค่ะ
เมื่อกี้ป้าไปเรียกกำลังอาบน้ำอยู่เลยค่ะ”
ป้าแม่นมของเฮนาจัดเตรียมอาหารเรียบร้อย
ไม่นานนักเฮนาก็เดินลงมาจากข้างล่างพร้อมเข้ามากอดเอวอ้อนจินยอง
“คุณม๊าขา
กลางวันนี้ทำขนมกันไหมคะ” เฮนาชวนหม่าม้าทำขนมขณะที่นั่งทานข้าวเช้า
“อยากทำอะไรคะ”
“อยากกินบราวนี่ค่ะ”
เด็กหญิงอ้อนคุณแม่
“งั้นเดี๋ยวสักแป๊บหนึ่งไปซื้อวัตถุดิบที่จะทำกันนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
ตอนช่วงสายๆ
สองแม่ลูกขับรถมายังซูเปอร์มาร์เก็ตที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก
จินยองจอดรถเสร็จก็พาเฮนาไปเลือกวัตถุดิบที่จะทำขนมกัน
จินยองหยิบรถเข็นโดยอุ้มยัยน้องเข้าไปนั่งด้วย
“ฮึบ
พร้อมซื้อของหรือยังครับ”
“พร้อมค่า” เด็กน้อยชูมือขึ้น จินยองจึงเข็นพาเข้าไปเลือกของทันที
จินยองเข็นรถเข็นให้เด็กน้อยเลือกแป้งและเลือกซื้อของต่างๆ
เมื่อเลือกของเสร็จจินยองก็พาน้องไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์เมื่อจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยก็ช่วยกันนำของนั้นใส่ไว้ข้างหลังรถ
“กลับบ้านกันดีกว่าครับ”
รถยนต์ Audi สีดำขับเข้ามาภายในรั้วบ้านสองแม่ลูกคุยและเปิดฟังเพลงกันมาสุดทางเมื่อจอดรถเสร็จก็ขนของกันเข้าบ้านแต่ก็สะดุดตากับรถยนต์
Mercedes Benz CLS Coupé สีบลอนด์จอดอยู่ซึ่งจินยองดูยังไงก็ไม่ใช่รถของแจบอม
“เอะ นี่รถของใครเหรอคะ”
จินยองนำของที่ซื้อมาให้แม่บ้านนำไปเก็บไว้ที่ห้องครัวจากนั้นจะเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ของพี่แจบอมนั้นคุยกับใครอยู่
สงสัยจะเป็นเพื่อนของคุณพ่อ
จินยองจึงพาเฮนาไปที่ห้องรับแขกร่างบางค้อมศีรษะทักทายผู้ใหญ่กว่า
จินยองรู้สึกว่าเพื่อนของคุณพ่อนั้นจ้องเขามากเกินไปหน่อย
“คุณตาขา สวัสดีค่ะ”
ยุน ซอนโฮ
วาดยิ้มและอ้ามือต้อนรับอ้อมกอดต่อหลานสาวของเขา
มือหนาลูบผมยาวของเฮนาแล้วฟัดแก้มซ้าย แก้มขวาจนยัยหนูจั๊กกะจี้
“คิดถึงจังเลยค่ะ คุณตา”
เด็กน้อยหอมคืนคุณตาบ้าง
จินยองที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ยิ้มก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งที่โซฟาอีกตัวหนึ่ง
ซอนโฮมองมาที่จินยองแล้วพลันนึกถึงลูกสาวของเขามากๆ
ตอนที่เห็นในข่าวก็คิดเพียงแค่หน้าคล้ายแต่พอเจอจริงๆ ถ้าสวมวิกจินยองนั้นคือยุน
เฮรา ลูกสาวของเขาชัดๆ
“คุณซอนโฮ
จ้องจินยองเพราะเหมือนลูกสาวของคุณใช่ไหมคะ”
“ครับ เหมือนมากๆ”
ซอนโฮนั้นดูสนใจปาร์ค
จินยองไม่น้อยเลยด้วยซ้ำเหตุผลเพียงเพราะบางมุมนั้นคล้ายใครบางคนที่เขาอยากจะเจอมานานมากเช่นกัน
ยุน
ช่วงบ่ายแจบอมที่กลับมาจากที่ทำงานเขาขับรถเข้ามาในบริเวณบ้านก็เห็นรถของอดีตพ่อตาของเขานั้นจอดอยู่บริเวณหน้าบ้าน
ร่างสูงขับรถไปจอดในโรงรถเขาเดินเข้าไปในบ้านประจวบเหมาะที่ว่าทุกคนกำลังเริ่มทานอาหารกลางวัน
ร่างหนาเดินเข้าไปยังห้องอาหารก็เห็นว่าอยู่กันครบพร้อมหน้า
พร้อมตาแจบอมทักทายซอนโฮ แม่บ้านยกสำรับข้าวมาวางไว้นโต๊ะกินข้าว
“ไม่ต้องกังวลอะไรขนาดนั้น
ฉันไม่ได้จะพาหลานไปไหนสักหน่อย” ซอนโฮตบไหล่ที่ตึงของแจบอม
ระหว่างที่ทานข้าวก็พูดคุยกันเรื่องราวต่างๆ
จวบจนกระทั่งยุน ซอนโฮนั้นขอตัวไปทำธุระเขากอดลาหลาน จูบหน้าผากดวงใจของเขา
“ตาไปก่อนนะคะเด็กดี
ไว้จะมาเยี่ยมใหม่” มือหนาลูบกระหม่อมหลานสาวจากนั้นจะเดินไปที่รถที่จอดอยู่และขับออกไป
หลังจากที่ยุน
ซอนโฮกลับไปยัยหนูก็ซึมไปนิดหน่อย
จินยองจึงลูบศีรษะของน้องจากนั้นจะพาไปเล่นให้หายซึมด้วยการพาไปห้องแมว
“คุณม้าขา
วันศุกร์นี้คุณม้าจะกลับไปเยี่ยมบ้านกับคุณป๊าเหรอคะ” เด็กน้อยทำหน้ายู่เพราะอยากไปด้วย
“ครับ
ม้าไปคุยธุระกับคุณตากับคุณยายไงครับ”
“คุณม้าคะ
น้องว่าเราลืมอะไรไปสักอย่างค่ะ” เด็กน้อยมองหน้าหม่าม้า
แล้วคิดว่าเหมือนจะลืมอะไรไปสักอย่างจริงๆ
“หืม ลืมไรครับ” จินยองนึก “อ๋ออ บราวนี่ใช่ไหมคะ”
เฮนาพยักหน้าหงึกๆ
“งั้นไปทำกันเถอะ”
“ชวนคุณป๊าทำด้วยกันดีไหมคะ”
เด็กน้อยแววตาเป็นประกาย
“ลองไปชวนดูสิครับ
เดี๋ยวม้าจะไปรอที่ครัว”
จินยองเข้าครัวก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์ในการทำบราวนี่
โดยเริ่มจากเอาวัตถุดิยที่ซื้อมามาเตรียมไว้ไม่นานนักเฮนาก็พาคุณป๊าเดินเข้ามาด้วย
แจบอมขมวดคิ้วที่จู่ๆ ทั้งลูกสาวและภรรยานั้นพามาที่ครัวทำไม
“หม่าม้าชวนมาทำบราวนี่ค่ะ
น้องอยากกินขนมฝีมือป๊ะป๋าบ้าง” เฮนาพูดด้วยน้ำเสียงติดอ้อน
“ป๊ะป๋ากลัวจะทำไม่อร่อยน่ะสิคะ”
“กลัวอะไรมีหม่าม้าอยู่
อร่อยแน่นอนค่ะ มาเลยค่ะเรามาเริ่มกันเลย” เด็กน้อยกระตือลือล้น
เดินไปที่เตรียมอุปกรณ์และวัตถุดิบต่างๆ
จินยองให้แม่บ้านหยิบผ้ากันเปื้อนให้สองพ่อลูก
ร่างบางก้มลงคุกเข่าผูกผ้ากันเปื้อนให้ลูกสาวคนโตของเขา อิม
แจบอมขยับเข้าไปหาแล้วหันหลังให้เขานั้นผูกให้ จินยองคลี่ยิ้มพร้อมส่ายหน้าเบาๆ
มือเรียวเกี่ยวสายผ้ากันเปื้อนผูกให้แจบอม
“พี่ใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วน่ารักจัง”
จินยองหยิกแก้มของแจบอมด้วยความหมั่นเขี้ยว
“หึ มาค่ะ จะให้พี่ทำอะไร”
จินยองนำแป้งอเนกประสงค์ร่อนใส่ภาชนะ
¼ ถ้วยตวง และใส่น้ำตาลทรายละเอียด ¼ ถ้วยตวง
ตักผงโกโก้ 2 ถ้วยตวง
และเกลือป่นเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็เติมนมข้นจืดใส่ลงไปและตามด้วยน้ำมันพืชและให้แจบอมเติมกลิ่นวนิลาลงไป
“พี่แจบอมตีให้มันเข้ากันหน่อย”
จินยองยื่นถ้วยภาชนะให้แจบอมเป็นคนตีคนให้เข้ากัน
“แบบนี้หรือเปล่าคะ
จินยอง” ร่างหนาตีจนส่วนผสมนั้นเข้ากัน
“ครับ
เดี๋ยวผมไปเอาถ้วยกระเบื้องแล้วพี่เทถ้วยให้หน่อย” จินยองหยิบถ้วยทั้งหมด
6 – 7 ใบ
“เดี๋ยวน้องจะเอาช็อกโกแลตชิพมาโรยด้านหน้านะคะ”
“มีขนมเอ็มแอนด์เอ็มอยู่ในตู้เย็น
ถ้าหนูจะเอาใส่ไปด้วยก็ไปหยิบมาค่ะ” เฮนาจึงเดินไปหยิบขนมในตู้เย็น
แจบอมนำเทใส่ภาชนะถ้วยที่เตรียมไว้จากนั้นจะนำไปใส่ในไมโครเวฟเขาตั้งเวลาในการอบประมาณ
1 นาทีจนในที่สุดขึ้นฟู
เขาใส่ถุงมือกันความร้อนยกบราวนี่ในถ้วยมาจากนั้นเฮนาก็เติมช็อกโกแลตชิพและเอ็มแอนด์เอ็ม
“ว้าววว น่ากินมากเลยค่ะ”
เด็กน้อยปรบมือ นัยน์ตาเป็นประกายกับบราวนี่ตรงหน้า
“ไปแบ่งให้คุณปู่คุณย่าทานด้วยนะคะ”
จินยองนำถ้วยบราวนี่ 2 – 3
ถ้วยวางบนให้เฮนานั้นยกไปเสิร์ฟให้คุณปู่กับคุณย่า “เดินระวังด้วยนะ
เฮนา”
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพลบค่ำจินยองนั้นกำลังเตรียมเก็บเสื้อผ้าที่จะเตรียมกลับบ้านวันศุกร์แล้ว
เขาเอาเสื้อผ้าไปเพียงสองสามชุดและของใช้ที่จำเป็น
“พี่แจบอมจะเอาชุดไปกี่ชุดครับ
เดี๋ยวผมจะเตรียมให้” จินยองถามร่างหนาที่อ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“เดี๋ยวไว้พี่จัดเองก็ได้ครับ”
จินยองจัดกระเป๋าของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อยก็ขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆ
แจบอมร่างหนานั้นนอนหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
จินยองเพียงแค่อมยิ้มเล็กน้อยจากนั้นจะจรดริมฝีปากแตะลงบนแก้มสากของคนรัก
แจบอมแต้มยิ้มบนริมฝีปากจากนั้นจะกอดคนตัวเล็กเอาไว้วางมือลงบนหน้าท้องนูนเพียงเล็กน้อยของจินยองแล้วหลับไปอีกครั้ง
ค่ำคืนภายในโรงแรมหรูระดับ
7 ดาว ยุน ซอนโฮนั่งอยู่ในคอนโซนผับด้านในของโรงแรม ร่างสูงกำลังดื่มไวน์ราคาแพงเพื่อสั่งการลูกน้องบางอย่างทางมือถือ
และเขาก็นัดคุยงานกับฮยอนวูที่ผับด้านล่างเรื่องงาน
“สวัสดีครับท่านยุน”
“ขอโทษทีนะที่ต้องนัดคุยเรื่องงานเวลานี้เพราะพรุ่งนี้ผมต้องกลับแล้ว”
“อ่า ครับ
อันนี้คือสัญญาในการร่างธุรกิจร่วมกันครับ”
หลังจากที่คุยกันเสร็จยุนซอนโฮนั้นขอตัวกลับก่อนเหลือเพียงแค่ฮยอนวูที่นั่งดื่มอยู่ที่บาร์คนเดียวร่างหนาหยิบมือถือขึ้นเปิดแอปพลิเคชั่นกาเกาขึ้นและคลิกไปที่รายชื่อผู้ใช้กดเข้าไปในโปรไฟล์แล้วกระตุกยิ้ม
“ไม่ทักกันเลยสินะครับ
คุณจินยอง” ร่างหนามองรูปโปรไฟล์และตัดสินใจกดปิดมัน
เขาจรดริมฝีปากลงบนปากแก้วไวน์จนหมดก่อนจะตัดสินใจออกจากโรงแรมทันที
ทันทีเมื่อแรกเห็นเขาก็ชอบแม้ว่าอดีตเพื่อนรักของเขาจะเป็นเจ้าของอยู่
……………………………………………………….
วันศุกร์สุดสัปดาห์แจบอมนั้นตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปหาพ่อตาและแม่ยายของตัวเองที่เมืองจินแฮ
ร่างหนาตรวจเช็คสัมภาระในกระเป๋าให้เรียบร้อยจนมั่นใจว่าทุกสิ่งอย่างที่เขาจัดไว้นั้นเพียงพอต่อการอยู่ที่จินแฮสักสองสามวันนั้นถือว่าโอเค
ร่างหนาแต่งตัวรีบร้อยก็เดินมาหาจินยองที่กำลังจะเตรียมยกกระเป๋าเดินทางลงไปข้างล่าง
“ท้องอยู่ครับ
พี่ไม่ให้ยกของหนัก” แจบอมทำหน้าดุใส่คุณแม่ตัวเล็ก
“มันไม่ได้หนักขนาดนั้นสักหน่อยนี่ครับ”
“ไม่ต้องมาเถียงเลย
เอากระเป๋ามาเดี๋ยวพี่ถือเอง” แจบอมยกกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบแล้วเดินนำหน้าน้องไปเพื่อลงไปข้างล่าง
แจบอมสั่งให้แม่บ้านนำกระเป๋าเดินทางไว้ในรถ
AUDI TT สีดำที่จอดอยู่ในโรงจอดรถจากนั้นจะไปที่ห้องทานอาหารเฮนานั่งหน้าหงอยเมื่อหม่าม้ากับป๊ะป๋าจะไม่อยู่หลายวัน
จินยองเดินมาหาลูกสาวที่ทำหน้ามุ้ยอยู่ที่โต๊ะ
“เป็นอะไรคะคนเก่ง”
จินยองทิ้งตัวนั่งข้างเด็กน้อย แม่บ้านก็นำอาหารมื้อเช้ามาเสิร์ฟ
“น้องอยากไปกับหม่าม้าด้วย”
“ป๊ากับม้าไปสองสามวันเองครับ
มาหาป๊าก่อนมะ” แจบอมอ้าแขนให้ลูกสาวตัวน้อยมาอ้อน
เฮนาเดินไปนั่งอยู่บนตักป๊ะป๋าพร้อมเอาหน้าซุกไว้น้ำตาปริ่มหน่อยๆ
แจบอมส่งสายตาให้แม่นมของลูกสาวยกอาหารของเธอมาไว้ตรงนี้เดี๋ยวเขาจะเป็นคนป้อนเอง
“อาหารของคุณหนูมาแล้วค่ะ”
ป้าแม่นมนั่นยกอาหารเช้าคือข้าวผัดกิมจิยกมาวางไว้ตรงหน้าเด็กน้อย
แจบอมใช้ช้อนตักข้าวผัดแล้วป้อนเข้าริมฝีปากเล็กงับเคี้ยวข้าวช้าๆ
โดยที่มีน้ำตาปริ่มเล็กๆ ชวนน่าเอ็นดูไม่น้อย
แจบอมได้ป้อนไปด้วยใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตายัยหนูไปด้วย
“ป๊ายังไม่ได้กินข้าวเลย”
“เดี๋ยวป้อนหนูเสร็จป๊าค่อยกินก็ได้ครับ”
หลังจากที่กินข้าวเสร็จทุกคนเดินไปส่งแจบอมและจินยองที่รถยนต์ยัยหนูกอดป๊ะป๋าไว้ไม่ยอมปล่อยเลยด้วยซ้ำจนคนเป็นย่าต้องพาหลานมา
“เดี๋ยวป๊ากับม้าของหนูมานะคะ
เดี๋ยวย่าพาไปเล่นของเล่นที่ห้างสรรพสินค้า”
“ก็แม่ตามใจหลานแบบนี้อะ”
จียอนค้อนใส่ลูกชาย
“เจอกันวันจันทร์นะครับ
ให้หม่าม้าก่อนหน่อยซิ” เด็กน้อยกดหน้าลงไปตรงพุงหม่าม้าพอดี
“ก็ได้ค่ะ
เจอกันวันจันทร์น้าน้อง” เฮนาคุยกับน้องในท้องของจินยอง
ร่างเล็กของหม่าม้าเอ็นดูอดฟัดแก้มนิ่มไม่ไหวจึงจับฟัดให้หนำใจก่อนจพไม่ได้ฟัดหลายวัน
เด็กน้อยยืนโบกมือลารถยนต์ที่ขับออกไปไกล
จนย่าต้องดึงเข้ามากอดแล้วพาเข้าไปในบ้านเพื่อดึงความสนใจไม่ให้หลานซึมแบบนี้
อิมแจบอมขับรถไปตามถนนตอนนี้กำลังออกไปยังนอกตัวเมืองมุ่งหน้าไปตามเส้นทาง
จนกระทั่งป้ายด้านหน้าบ่งบอกว่าตอนนี้เขาอยู่เมืองจินแฮเป็นที่เรียบร้อย
จินยองเริ่มที่จะเป็นกังวลจนสีหน้าออกอย่างเห็นได้ชัด
แจบอมที่สังเกตเห็นจึงเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยมาวางไว้บนมือบาง
ริมฝีปากหนายิ้มให้กำลังใจคนรัก
“แม่จะโกรธไหมพี่แจบอม”
ยิ่งเริ่มใกล้ถึงบ้านเมื่อไหร่หัวใจปาร์ค จินยองบีบแน่นไปหมด
“ไม่หรอกครับ
อย่าคิดมากเลยนะไม่ว่าจะเป็นยังไงพี่พร้อมเคียงข้างเราเสมอนะ” แจบอมบีบมือให้คุณแม่ตัวน้อยเชื่อใจป๊ะป๋าคนนี้
จนกระทั่งรถยนต์ AUDI
TT ขับจอดเรียบตรงรั้วหน้าบ้านของจินยองก็เห็นว่าผู้ชายคนหนึ่งสวมหมวกกำลังตัดแต่งกิ่งไม้อยู่หน้าบ้าน
จินยองเห็นได้ชัดว่าเหงื่อตกอย่างชัดเจนแจบอมตัดสินใจเปิดประตูรถให้กับจินยองและเดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน
“ใครมาน่ะ พ่อ” เสียงของแม่ที่จินยองได้ยินเสียงตะโกนออกมา ปาร์ค
จินซองจึงเงยหน้าจากต้นไม้ขึ้นมามอง
“จิน...” ปาร์ค
จินซองยิ้มเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าแต่ทว่ารอยยิ้มนั้นหุบลงเมื่อมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
ลูกชายของเขา
“นั่นใครน่ะ จินยอง”
จินยองเดินเข้ามาหาปาร์ค
จินซองพร้อมกับแจบอมร่างสูงทำความเคารพพ่อตาอย่างนอบน้อมแต่ทว่าสายตาของพ่อตานั้นดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับเขานัก
“จินยอง” ปาร์ค
มินคยองที่เดินออกมาจากบ้านเห็นลูกชายคนกลางก็เดินเข้ามากอดด้วยความคิดถึง
ร่างเล็กของเธอมองความเปลี่ยนแปลงของลูกชายจากที่ผอมตอนนี้แก้มนิ่มกับกลมอิ่ม
แถมยังดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่าเก่า
“สวัสดีครับ” แจบอมสวัสดีแม่ยาย
เธอเพียงรับยิ้มให้จากนั้นจะเชิญลูกชายและคนที่มาด้วยกันนั้นเข้าไปในบ้านด้วยกัน
ปาร์ค
มินคยองเรียกจินยองเข้าไปในห้องครัวโดยปล่อยให้แฟนลูกชายนั้นอยู่กับสามีของตนเองไปก่อน
แจบอมนั่งอยู่ที่โซฟาด้วยอาการที่เกร็งเล็กน้อย
พ่อตามองเขาพู่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก
“เธอคิดจะมาหลอกลูกชายของฉันหรือเปล่า”
คำถามแรกที่คนเป็นพ่อถามแฟนหนุ่มของลูก
“ครับ
ผมรักลูกชายของคุณพ่อและไม่เคยคิดที่จะหลอกจินยองเลยสักครั้ง” แจบอมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ใครๆ ก็พูดได้ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ”
ปาร์ค
จินซองกระตุกริมฝีปากเนื่องจากอายุของทั้งคู่ที่ห่างกันพอสมควรทำให้จินซองกลัวว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะมาหลอกลูกชายให้รัก
“ครับ
แต่ผมจะแสดงออกทางพฤติกรรมให้คุณพ่อได้เห็น”
ไม่นานนักจินยองและมินคยองก็เดินมาร่วมวงสนทนาด้วย
ร่างเล็กนั่งลงข้างๆ
ดวงหน้าหวานซ่อนสีหน้ากังวลกับเรื่องที่จะบอกพ่อกับแม่แต่พอถึงเวลาจริงๆ
เขากลับไม่กล้าพูดออกมาซะงั้น
“มาเหนื่อยๆ
เอากระเป๋าไปไว้ในห้องก่อนไปลูก” มินคยองบอกลูกชายและลูกเขยของเธอให้นำกระเป๋าเดินทางของคนทั้งคู่ไปไว้ในห้อง
“แยกกันนอน” ปาร์ค จินซองสั่งให้จินยองเอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องนอนได้แต่ทว่าตอนนอนต้องนอนที่ห้องของพี่สาวอย่างซูยองแล้วให้แจบอมนั้นนอนห้องลูกชายคนเดียวไป
พ่อไม่ปลื้มสักเท่าไหร่นัก
จินยองที่ขัดพ่อไม่ได้ก็ต้องยอม
ร่างเล็กเดินนำแฟนหนุ่มของตัวเองไปที่ห้องนอนของเขาเอง
ร่างเล็กบิดลูกบิดเข้าไปภายในห้องนั้นมีรูปหลายใบที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะและแขวนอยู่ที่กำแพง
ร่างหนายกกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบเข้าไปภายในห้องนอน
ร่างหนาวางกระเป๋าเดินทางไว้มุมห้องจากนั้นจะกวาดสายตามองรูปต่างๆ
ของน้องแล้วยิ้มขำเพราะรูปทุกรูปนั้นไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก
“รูปนี้หนูโกรธใครหรือเปล่าคะเนี่ย”
แจบอมชี้กรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ
เป็นรูปวันที่จบอนุบาลสามแล้วเขาทำหน้าบึ้งใส่กล้อง
“ฮื่อ
ไม่รู้เหมือนกันแม่บอกส่วนใหญ่รูปผมตอนเด็กๆ หน้าบึ้งทั้งนั้นเลย”
“หน้าดื้อเหมือนตอนนี้ด้วย”
แจบอมแซวพร้อมไล่ดูรูปแต่ละรูปบางรูปคนตัวเล็กกระโดดบังเพราะบางภาพมันตลกจนร่างสูงขำใหญ่
“แหม
ไว้กลับไปเขาจะดูรูปตอนเด็กพี่บ้างแล้วกัน”
ร่างหนาเปิดกระเป๋าเดินทางนำอุปกรณ์ส่วนตัวของตัวเองไปไว้ในห้องน้ำและจัดเรียงโฟมและครีมต่างๆ
วางไว้ตรงหน้าอ่างล่างหน้าจัดเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาก็ไม่เห็นคนรักของตัวเองจึงเดินไปข้างล่างก็ได้ยินเสียงน้องอยู่ในที่ห้องรับแขก
“ลงมาพอดีเลยครับ
ผมมาช่วยแม่ยกกับข้าวพี่หิวหรือยังครับ” จินยองที่เดินยกชามกับข้าวต่างๆ
มาวางไว้
“ก็นิดหน่อย ม่ะ
เดี๋ยวพี่ไปช่วยแม่หนูนะ” แจบอมบอกคนรักเสร็จก็เดินไปหามินคยองที่กำลังจะตักข้าวใส่ชามให้สามี
ตัวเอง จินยองและเขาร่างหนาอาสาช่วยยกชามไปให้
ร่างเล็กของคุณแม่อมยิ้มมุมปากและขอบคุณ
“ขอบใจนะจ๊ะ”
อาหารมื้อเที่ยงทานกันอย่างไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมากนักเพียงบางครั้งที่พ่อตาจะส่งสายตาที่ไม่เป็นมิตรนักมาเป็นระยะทำให้แจบอมนั้นกินได้ลำบากเล็กน้อยเพราะรู้สึกอึดอัดแต่ก็เข้าใจเขาก็มีลูกถ้าวันหนึ่งเฮนามีแฟนหรือคนรักเขาก็คงไม่ต่างจากพ่อตาสักเท่าไหร่นัก
“พักผ่อนตามสบายเลยนะคะ
ต้องการอะไรบอกแม่หรือจินยองก็ได้ค่ะ”
“ขอบคุณมากๆ นะครับ”
“แม่จ๋า
ยืมรถกระบะพ่อหน่อยได้ไหม อยากไปตลาดตอนเย็นอยากกินจัมปง” จินยองอ้อนแม่
พร้อมเลียริมฝีปากอยากกิน
“ไปขอพ่อแกนู่นสิ”
แม่พะยักพะเยิดให้ไปขอเอง
“หนูไม่เข้าใจพ่ออะบอกอยากให้หนูมีแฟนแต่พอพาแฟนมาบ้านกลับเป็นแบบนี้”
จินยองตีหน้ายู่ มินคยองก็นึกขำ
“ก็คนมันหวงน่ะสิ
เดี๋ยวพ่อเราก็เข้าใจ ไปเอากุญแจที่พ่อนู่นเดี๋ยวก็ให้”
จินยองเดินไปหาพ่อที่สวนหลังบ้านร่างใหญ่กำลังตัดผักที่มันเหมาะแก่การเก็บเกี่ยวมาล้างใส่ตู้เย็น
ร่างเล็กเดินมานั่งยองข้างๆ
“พ่อ หนูขอยืมกระบะได้ไหม”
ปาร์ค จินซองถอนผักกาดแก้วในแปลงไม่ได้สนใจ
“พ่อ คุณปาร์คครับ
ผมขอยืมรถไปตลาดหน่อย”
“จะไปทำไม”
“หนูอยากกินจัมปง”
จินยองทำหน้าอ้อนพ่อ
ปาร์คจินซอง
หยุดถอนผักกาดแก้วแล้วชี้ไปที่รถกระบะที่จอดอยู่
“กุญแจเสียบคาไว้ที่รถ”
“น่ารักที่สุด” จินยองรีบขอบคุณพ่อแล้ววิ่งไปหาแจบอมทันที
ร่างเล็กของคุณแม่เดินเข้ามาในบ้านก็เห็นว่าแจบอมนั้นกำลังคุยกับแม่ของเขาอย่างออกรส
แถมดูออกเลยว่าคุณนายปาร์คนั้นเอ็นดูพี่เขาขนาดไหน
“น้องมาแล้ว
ได้กุญแจมาแล้วเหรอลูก” มินคยองถามลูกชายของตัวเอง
ร่างเล็กพยักหน้าตอบรับคนเป็นแม่
“เรียบร้อยครับ
พี่แจบอมพร้อมเที่ยวตลาดหรือยังครับ”
“โอเคพี่พร้อมแล้ว...แม่ครับงั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนเดี๋ยวกลับมาเราค่อยมาคุยกันต่อนะครับ”
“จ๊ะ ไปเถอะ” มินคยองยิ้มให้ลูกเขย
ทั้งสองคุยกันเรื่อยเปื่อยแจบอมยอมรับว่าเขาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวเนื่องจากภรรยาเสียชีวิตตั้งแต่คลอดลูกสาวของเขาทำให้มินคยองรู้สึกเห็นใจไม่น้อย
จินยองพาไปที่รถกระบะที่จอดอยู่ร่างเล็กอาสาเป็นคนขับเอง
คราแรกแจบอมไม่ยอมเพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายกับลูกแฝดสามของเขา
แต่เด็กดื้อไม่ยอมจนเขาต้องยอมเพราะจินยองนั้นทำหน้าดื้อใส่
รถกระบะขับไปตามทางเรื่อยๆ
แวะกินลมชมวิวไปตามประสาพร้อมเปิดฟังเพลงในรถซึ่งเป็นเพลงทรอส
นิ้วเรียวเคาะพวงมาลัยตามจังหวะเพลงแจบอมที่มองได้แต่อมยิ้มกับความอารมณ์ดีของคุณแม่ลูกแฝด
“อารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น
หื๊ม”
“วันนี้อากาศดีนี่นา
จะได้กินจัมปง” ว่าแล้วคนอารมณ์ดีก็ผิวปากไปตามเพลงทอสที่เปิดจากวิทยุ
“ดีแล้วอารมณ์ดี
ลูกจะได้สุขภาพดีแล้วหมอนัดอีกทีเมื่อไหร่ครับ” แจบอมใช้มือวางทาบลงบนหน้าท้อง
“เริ่มขยายใหญ่ละเนอะ”
“ผมยังไม่รู้จะบอกพ่อกับแม่ยังไงดีเลยอะ”
“ไม่ต้องคิดมากมีเวลาหลายวันถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกหรือจะให้พี่เป็นคนบอก”
จินยองรีบแย้ง
“ไว้ถ้าผมพร้อมเราจะบอกพร้อมกันนะ”
จินยองคลี่ริมฝีปากจากนั้นจะขับรถไม่นานนักป้ายขนาดใหญ่ของตลาดในจินแฮตั้งอยู่ตรงหน้า
จินยองนำรถขับไปจอดที่จอดรถจากนั้นจะหยิบตะกร้าที่อยู่ด้านหลังซึ่งเป็นของแม่ที่นำไปจ่ายตลาดเกือบทุกครั้ง
ร่างเล็กของจินยองถือตระกร้าโดยมีแจบอมเดินอยู่ข้างๆ
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในตลาดมีของสดมากมายที่ขายจินยองซื้อของที่จะทำจัมปงโดยไปที่แผงขายอาหารทะเลเลือกสิ่งที่สดที่สุด
จินยองเดินไปเลือกปูสดที่ตลาดในอ่างแก้ว ร่างเล็กเดินไปเลือกปูตัวใหญ่ 2 ตัว กุ้งครึ่งกิโลและปลาหมึกสดอีกครึ่งกิโล
“มาวันนี้ดีมากๆ เลยนะ
ของสดๆ เลยค่ะ” แม่ค้าแนะนำ
“ทั้งหมดเป็นราคาเท่าไหร่ครับ”
“หนึ่งแสนเจ็ดหมื่นห้าร้อยห้าวอนค่ะ”
“รับบัตรเครดิตไหมครับ”
“รับค่ะ” แจบอมหยิบกระเป๋าเงินล้วงบัตรเครดิตยื่นให้แม่ค้าจ่ายค่าอาหารทะเลทั้งหมด
ไม่นานนักแม่ค้าก็นำบัตรเครดิตมาคืนและให้แจบอมเซ็นต์ในกระดาษและยื่นให้กับแม่ค้าไปจากนั้นก็จะเดินไปซื้อของต่อจนได้ของครบทุกอย่างโดยรวมทั้งไอศกรีมในมือของคุณแม่นั้นส่วนตะกร้านั้นอยู่ที่เขาเป็นที่เรียบร้อย
แจบอมเดินมองคนตัวเล็กเล็มไอศกรีมในมืออย่างเอร็ดอร่อย
“อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า”
“ผมเห็นหน้าตลาดมีร้านเบเกอรี่ไปดูด้วยกันนะ
ลูกหิว” จินยองอ้อนคนตัวโตให้ตามใจ
“พี่ให้แค่ 1 ชิ้นเท่านั้นค่ะ” จินยองไม่ยอม
ลูกมีตั้งสามให้กินแค่ชิ้นเดียวจะพอเหรอ
“แต่มันตั้งสามวันนะ
ซื้อสักหกชิ้นนะๆ” จินยองอ้อนด้วยทำสายตาเป็นลูกแมวเพื่อขอให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“งั้นก็ได้ ปะ
ไปกันเถอะครับ” ร่างหนาเดินโอบไหล่เล็กเดินตรงไปยังร้านเบเกอรี่ที่อยู่ตรงตลาด
กริ๊ง~
ทั้งคู่ผลักประตูเข้าไปภายในร้านมีเบเกอรี่
ขนมเค้กต่างๆ วางเรียงรายอยู่ในตู้จินยองเดินไปที่ตู้เค้กจินยองมองเค้กรสต่างๆ
นิ้วเรียวชี้ไปที่เค้กที่อยากได้ไปหลายสิบอันผิดกับการที่เมื่อกี้บอกแค่ว่าหกชิ้นตอนนี้ผ่านไปแล้วสิบกว่าชิ้น
“ไหนเมื่อกี้บอกพี่ว่าหกชิ้นไงคะ
แล้วในมือนี่คือยังไง” แจบอมชี้ไปที่ตระกร้าขนมทั้งขนมปัง
เค้ก คุกกี้ ต่างๆ นานา
“ก็ของแม่กับพ่อไว้ทานกับกาแฟไงครับ”
“จ้า จ้า
ไปเช็คบิลกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นแล้ว”
แจบอมพาน้องไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินของต่างๆ
ถูกคิดเงินใส่ไว้ในถุงไม่นานนักร่างหนาก็รับถุงขนมแล้วพากันเดินไปที่รถกระบะที่จอดอยู่
ขนมนั้นถูกวางไว้ท้ายกระบะหลังจากนั้นจินยองจะเข้าไปที่ฝั่งคนขับเพื่อเตรียมขับกลับบ้าน
เขามาถึงบ้านเกือบช่วงเย็นเห็นรถของพี่สาวนั้นขับมาจอดตอนนี้ทุกคนคงจะอยู่บ้านกันครบเรียบร้อย
จินยองช่วยคนรักถือของเข้าไปในบ้านก็เห็นพี่สาวและน้องสาวของตัวเอง
“พี่จินยอง งื้อ
คิดถึงที่สุด” ปาร์ค จียอนเดินเข้ามากอด “อวบขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” ร่างเล็กของหญิงสาวเอ่ยทัก
“ไม่เจอกันหลายเดือนเลย”
จินยองลูบผมน้องสาวอย่างเอ็นดู
“คนนั้นแฟนพี่เหรอ
สวัสดีค่ะ” ปาร์ค
จียอนทำความเคารพคนที่ยืนอยู่ข้างจินยองพี่ชายของเธอ
“สวัสดีครับ” แจบอมเอ่ยทักทายน้องสาวและพี่สาวของคนรัก
“สวัสดีค่ะ” ซูยองยิ้มทักทายน้องเขย
“มาจ๊ะ
เอาอาหารสดมาให้แม่เดี๋ยวจะไปทำให้จ๊ะ” แจบอมจึงอาสาถือให้แม่ยายแล้วเดินเข้าไปที่ครัวด้วย
พอพี่เขยหรือน้องเขยเข้าไปจียอนและซูยอง
ทั้งสองคนพาจินยองไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นพร้อมที่จะซักถามเต็มแก่
ว่าไหงได้แฟนมาแถมยังเป็นพ่อหม้ายลูกติดพราวเสน่ห์ซะด้วย
“อะไรยังไงจินยอง
เม้ามาให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ เขาเป็นเจ้าของสายการบินที่แกทำงานอยู่นี่นา อะไรยังไง
เล่า!!!”
“อะไรเล่า ก็คบกันไง”
แถมลูกก็จะมีแล้วด้วย
“โอ๊ยดีอะ ดูแก้มแกดิ
พุงออกนิดนิดแล้วนะ” มือเรียวของซูยองแตะลงบนหน้าท้องของน้องชาย
จินยองสะดุ้งและถดตัวทันที
“อื้ม”
“ว่าแต่ป๊าดูไม่ชอบพี่แจบอมเขาเลยเนาะ”
จียอนกระซิบให้ได้ยินกันแค่สามคนพี่น้อง
ไม่นานนักแจบอมก็เดินออกมาทักทายพี่น้องของคนรัก
ทั้งสองคนนั้นยิ้มแย้มต้อนรับเขาอย่างดี
“พี่แจบอมคะ
หนูชื่อจียอนนะคะ ปาร์ค จียอน” เด็กสาวที่หน้าคล้ายจินยองในชุดนักเรียนมัธยมปลายเอ่ยทักทายพี่เขย
“ส่วนฉันพี่สาวคนโต ปาร์ค
ซูยองค่ะ”
“ครับ
ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ”
ทั้งสี่คนก็คุยกันน่าแปลกใจที่แจบอมนั้นสามารถเข้ากับแม่และพี่น้องเขาได้อย่างดี
ขาดแต่กับพ่อที่ท่าทางดูไม่น่าเปิดใจให้แจบอมง่ายๆ
จินยองมองพ่อและคนรักก็ถอนหายใจบางๆ
เมื่อคุยกันได้สักพักสามพี่น้องจึงเดินไปที่ครัวเพื่อช่วยแม่เตรียมข้าวเย็นนี้
จวบจนเวลาผ่านไปจัมปงหม้อใหญ่ก็มาเสิร์ฟ
โดยแจบอมที่เข้ามาทีหลังอาสาเข้ามาช่วยยกให้ไปวางไว้ที่โต๊ะทานข้าว
จินยองก็ช่วยซูยองและจียอนยกชามเล็กเตรียมพวกเครื่องเคียงต่างๆ
ร่างหนาของแจบอมเปิดหม้อจัมปงกลิ่นหอมของอาหารโชยกลิ่นหอมแต่ทว่า
เขากลับหน้าซีดเผือดรู้สึกอยากจะขะย้อนออกมา แจบอมเบือนหน้ากับกลิ่นอาหาร
“อุ๊บ...” มือหนาปิดปาก จินยองที่นั่งอยู่ด้วยกันก็แปลกใจ
“เป็นอะไรครับ...พี่ไม่สบายเหรอ”
จินยองใช้หลังมืออังหน้าผากของคนรัก
“อุก...พี่ขอตัวแป๊บหนึ่งนะครับ”
แจบอมรีบลุกออกจากโต๊ะกินข้าวแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที
คนทั้งบ้านงงกับอาการของคนรักของจินยองกันหมด
ซูยองลองชิมอาหารก็ใม่พบกับความผิดแปลกใดใด
“เดี๋ยวผมขอไปดูพี่แจบอมแป๊บนะครับ
ทุกคนทานกันไปก่อนเลยก็ได้”
“จินยอง
เอาน้ำเปล่าไปให้พี่เขาด้วยไปลูก”
จินยองเดินไปที่ครัวนำแก้วน้ำรินน้ำจนเต็มแล้วเดินไปหาแจบอมที่โก่งคออ้วกอยู่ที่อ่างล้างหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
“โอเคไหมครับ
หน้าซีดมากเลย” จินยองวางแก้วน้ำแล้วเดินไปลูบหลังให้คนตัวโตที่หมดแรงอยู่ที่อ่างล้างหน้า
“ไม่เลย” เสียงแหบของแจบอมทำเอาเขาสงสาร
“เดี๋ยวผมไปหยิบน้ำมาให้พี่ดื่มก่อนนะ”
จินยองเดินออกไปหยิบแก้วน้ำที่วางไว้มาให้คนพี่ได้ดื่ม
ร่างเล็กลองพินิจพิจารณาดูแล้วคล้ายกับว่าพี่แจบอมนั้นกำลังแพ้ท้องแทนเขาเพราะตัวเขาเองนั้นแทบจะไม่มีอาการแพ้เลยช่วงนี้
“ให้ผมทำกับข้าวให้กินดีหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไหว”
จินยองพยุงร่างหนาไปนั่งที่เก้าอี้
แจบอมนั่งสักพักจนรู้สึกโอเคจินยองจึงเป็นคนพาร่างหนากลับมาที่โต๊ะแต่ทว่าเดินได้เพียงนิดเดียวกลิ่นจัมปงกลับทำให้แจบอมถึงกับผงะถอยไม่เข้าไปอีก
“งั้นเดี๋ยวพี่รอแป๊บหนึ่ง
เดี๋ยวผมทำอาหารเย็นไปให้” จินยองบอกร่างหนา
“งั้นฝากขอโทษครอบครัวแทนพี่ด้วยนะ
อุบ” แจบอมรีบไปที่ห้องน้ำทันทีทันใด
จินยองเดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าวคนเดียว
มินคยองที่มองหาว่าที่ลูกเขยไม่เห็นว่าตามมาด้วยจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่น้อย
“แล้วพี่เขาไปไหนแล้วล่ะลูก”
“เขาไม่สบายครับแม่
เดี๋ยวผมจะทำข้าวต้มไปให้”
“ไม่ต้องๆ
มานั่งกินก่อนเดี๋ยวแม่ไปทำเอง แม่อิ่มพอดี” มินคยองผละออกไปทำข้าวเย็นให้ลูกเขย
ใช้เวลาไม่นานนักตอนนี้จัมปงไม่เหลือแล้วเกลี้ยงหม้อเรียบร้อย
มินคยองเดินออกมาจากครัวพร้อมกับถ้วยโจ๊กที่ทำด้วยฝีมือเอามาให้ลูกชาย
“เอาไปให้พี่เขากินนะลูก”
“ขอบคุณนะครับแม่”
จินยองยิ้มจากนั้นจะรับถ้วยโจ๊กจากมือแม่ไปให้แจบอมที่นั่งซึมอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก
จินยองเดินเข้าไปหาก็อดทำหน้าเอ็นดูคนอายุสามสิบกว่าตอนนี้เหมือนเป็นเด็กน้อยนั่งหน้าหงอยอยู่ที่โซฟา
ร่างเล็กยกโจ๊กมาวางไว้ตรงหน้าทว่าทันทีที่ได้กลิ่นร่างหนาทำหน้าเหม็นหืนอีกรอบแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอีกรอบ
มินคยองที่เดินมาดูก็เห็นว่าแจบอมนั้นดูจะเป็นห่วงไม่น้อยจนเธอนั้นชงน้ำขิงมาให้คนรักของลูกชายที่อ้วกแตกอ้วกแตนอยู่ในห้องน้ำอย่างน่าเอ็นดู
แจบอมเดินออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรงมินคยองนำน้ำขิงมาให้ดื่ม ร่างหนาซดน้ำขิงใหญ่
“อาการอย่างกับแพ้ท้องเลย
พ่อแกเมื่อก่อนก็เคยเป็น” แม่ของจินยองเอ่ยทัก
จินยองนั้นดูเลิ่กลั่กเป็นพิเศษ
“ขอบคุณมากนะครับ
น้ำขิงทำให้ผมดีขึ้นมากเลย” ร่างหนาขอบคุณและยกน้ำขิงจิบแก้อาเจียนไป
“แม่มีลูกพีชอยู่เดี๋ยวจะเอามาให้ทานแก้อาการคลื่นไส้นะ”
จินยองทิ้งตัวนั่งลงข้างคนรัก
มือเรียวจับที่ใบหน้าของแจบอมสีหน้าของเขาตอนนี้สงสารคุณพ่อของแฝดสามในท้องของเขาเหลือทน
“ไหวไหมครับเนี่ย”
“ไม่เลย...พี่เข้าใจตอนนั้นที่เราแพ้เลย”
แจบอมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
มือหนาของแจบอมทาบลงบนหน้าท้องของจินยอง
เจ้าตัวเล็กทั้งสามคนนี่แกล้งพ่อกันเชียวออกมาเมื่อไหร่จะจับฟัดซะให้เข็ดเลย
ร่างหนาผละมือออกจากหน้าท้องแล้วจับมือเรียวที่อยู่บนใบหน้าของเขาให้วางไว้ตรงหน้าตักร่างหนาก้มไปทำข้อตกลงกับแฝด
“เด็กดื้อแกล้งพ่อเหรอ
หืม” นิ้วชี้จิ้มหน้าท้องของคนเป็นแม่
“โทษลูกอะ
เขาบอกถ้าพ่อแพ้ท้องแทนแม่ เขาบอกว่ารักแม่มาก ไม่รู้จริงไหม” คุณแม่ตัวดื้อถามลองเชิง คุณพ่อเงยหน้ามาบีบจมูกเล็ก
“รักสิ รักแฝดมากด้วย
ฉะนั้นก็ให้อาการแพ้มาลงกับพ่อแทนก่อนก็แล้วกัน”
อีกด้านหนึ่งปาร์ค
จินซองที่ถูกภรรยาใช้ให้นำพีชที่ปลอกไปให้ลูกเขยและเขาบังเอิญได้ยินพอดี
สีหน้าของเขาตอนนี้คือโกรธเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าลูกชายของเขานั้นท้อง
ความผิดคือการที่ทำอะไรแล้วไม่คิดป้องกัน
“จินยอง” เสียงของปาร์คจินซองทำให้ทั้งคู่ชะงัก
“พ่อ...”
ตอนนี้ในห้องรับแขกพ่อแม่และพี่แจบอมกำลังนั่งคุยกันโดยให้พี่ซูยองพาเขาออกไปด้านนอกทำให้ได้ยินสิ่งที่พ่อพูดกับพี่แจบอมไม่ชัดนัก
“ไม่มีไรหรอกจินยอง
อย่าเครียดเดี๋ยวหลานฉันจะพาลเครียดไปด้วย” ปาร์ค
ซูยองลากน้องชายออกไปจากตรงนั้นทันที
ความคิดเห็น