คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ใจยักษ์ ใจมาร (100%)
ตอนที่ ๓
ใจยักษ์ ใจมาร
ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ
นี่หรือพ่อ นักบุญ
แท้จริงคุณคือคนป่า.
แสงแดดอ่อน ๆ สาดเข้ามายังห้องนอนร่างของทั้งสองกำลังนอนกอดกันอยู่บนเตียง ร่างเล็กนอนหนุนแขนแกร่งจนร่างเล็กของพระพายเริ่มรู้สึกตัว
พระพายขยับเปลือกตาก่อนจะเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อตัวเองนั้นอยู่ในอ้อมกอดของใคร
ร่างเล็กขยับออกห่างอย่างนึกรังเกียจ จนกระทั่งคนหน้ายักษ์ขยับตัวพระพายแสร้งทำเป็นหลับต่อด้วยการนอนมุดผ้าห่มหันหน้าไปอีกฝั่งไม่อยากร่วมสนทนากับคนอำมหิต
"ลุก กูรู้ว่ามึงตื่นแล้ว " ติณฑ์สะกิดร่างเล็กแต่ทว่าพระพายไม่ยอมโต้ตอบใด ๆ เลือกที่จะนอนต่อ มือหนากระชากแขนเล็กให้ลุกออกจากเตียงโดยเร็วจนร่างของพระพายนั้นเคล็ดไปหมด
"โอ๊ย มันเจ็บนะ" พระพายร้องด้วยความเจ็บที่ข้อมือ
"อย่ามาสำออย หายไข้ก็ลุกมาสิวะ ที่นี่มีงานให้มึงทำอีกเยอะ" ติณฑ์จิกกัดร่างเล็กที่ทำหน้าเคือง
พระพายลุกจากที่นอนด้วยใบหน้ามู่ทู่ เขายอมเดินตามร่างสูงก่อนจะถูกดันตัวเข้าห้องน้ำไปทันที
“ไปอาบน้ำแล้วมาเจอกูข้างล่าง” พอออกคำสั่งเสร็จร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องทันที
ติณฑ์พาพระพายไปยังแปลงผักบนเกาะสำหรับให้คนงานใช้ทำอาหาร ซึ่งคนในเกาะนี้จะไม่ค่อยซื้ออะไรนักเพราะผักที่นี่มีหลากหลาย แถมยังเลี้ยงสัตว์อีกด้วย ใครที่มาทำงานที่นี่ล้วนแต่อิ่มหนำสำราญกันทั้งนั้น
เขาโยนพลั่วและถังน้ำใส่ร่างเล็กที่ยืนอยู่ พระพายก้มลงไปหยิบพลั่วและถังน้ำอย่างจำใจก่อนจะเดินไปยังแปลงผักที่มีคนใจร้ายสั่งนู่นสั่งนี่ให้เขาทำตั้งแต่เช้าจรดจนเที่ยง เขาเหนื่อยจนจะร้องไห้
ติณฑ์เดินไปสั่งให้คนงานในไร่พักทานข้าวกลางวันกันรวมถึงพระพายด้วย หลังจากถึงช่วงพักติณฑ์ได้ฝากฝังเข้าไว้กับคนที่นี่ก่อนตัวเองจะออกไปทำธุระ
พระพายวางจอบในมือไปต่อแถวกินข้าวกับพวกคนงาน พอคนใจร้ายออกไปพระพายรู้สึกหายใจหายคอสะดวกขึ้นมาหน่อย พระพายเดินไปรับอาหารที่สำหรับแจกคนงานมานั่งทานที่ต้นไม้ใหญ่คนเดียว จนทานเสร็จมีเวลาเหลือเขากะว่าจะงีบสักครู่ ซึ่งบรรยากาศตอนนี้ช่างดูเป็นใจเสียเหลือเกิน
พระพายใช้หลังพิงกับต้นไม้ใหญ่และผล็อยหลับไปในที่สุด
พระพายที่นอนไปได้สักพักรู้สึกแปลก ๆ เปลือกตาสีส้มลืมตาขึ้นมาก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่ตอนนี้
“นายเป็นใคร”
“หวัดดี ผมชื่อไม้นะ”
ไม้ เป็นเด็กหนุ่มบนเกาะฟาร์มมุกที่แอบหนีพ่อกับแม่มาหาปลาท้ายเกาะเขาแวะมาหานายหัวแต่ทว่าถามคนงานก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่านายหัวนั้นไม่อยู่ ชายหนุ่มว่าจะกลับแล้วแต่พบผู้ชายหน้าหวานที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม ร่างสูงจึงเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ
" ทำไมน่ารักจัง " ไม้คิดในใจพร้อมสำรวจใบหน้าของคนตัวเล็กที่จ้องหน้าอยู่ตอนนี้
" โทษทีที่เสียมารยาท พี่ชื่ออะไร? เราชื่อไม้นะ " เด็กหนุ่มแนะนำตัวเองพลางยื่นมือให้คนตรงหน้า พระพายมองหน้านิ่งแต่ก็ยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อจับตอบ
"เราชื่อพระพาย นายพาเราออกไปจากที่นี่ได้ไหม " พระพายแนะนำตัวและอ้อนวอนพร้อมกุมมือร่างสูงเพื่อขอร้องให้พาตัวเขาเองไปให้พ้นจากที่นี่
ไม้ทำสีหน้าลำบากใจ เพราะรู้ข่าวคร่าวๆมาว่านายหัวของเขาลักพาตัวใครไม่รู้มากรุงเทพ ถ้าหากเข้าช่วยครอบครัวคงลำบากแน่นอน นายหัวคงไม่เอาเขาแน่ๆ
"เอ่อ.. เราขอโทษที่ช่วยไม่ได้นะ จริงนายหัวใจดีนะพระพาย คนที่นี่รักนายหัวทั้งนั้น " ไม้เอ่ยชมนายหัวของตน พระพายเบะปากทันที
ดีกับทุกคน ยกเว้นเขายังไงหล่ะ
ติณฑ์ที่กลับมาจากทำธุระเสร็จก็สงสัยทำไมร่างเล็กที่ควรอยู่ตรงแปลกผักแต่กลับไม่เจอ เขาเดินหาไปทั่วบริเวณนั้น และพบว่าคนตัวเล็กกำลังนั่งกุมมือนายไม้เด็กคนงานบนเกาะของเขาอยู่ ร่างสูงมองไปก่อนจะยิ้มเหยียดและรู้สึกสมเพช
อยากออกไปจนต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยา อ่อยคนงานของเขาขนาดนั้นเชียว
ติณฑ์พาลนึกถึงรูปถ่ายในคอมของเขาที่จุลจักรส่งมาควงผู้ชายหลายต่อหลายคนไม่ซ้ำหน้าก็โกรธเลือดขึ้นหน้าอย่างไร้ความปราณีรีบเดินไปหาทั้งสองคนตรงต้นไม้ใหญ่นั้น
" คงคันมากสินะอาโป " ติณฑ์มองด้วยความไม่พอใจน้ำเสียงแฝงความจิกกัดให้พระพายรู้สึกไม่ชอบใจ
ร่างสูงเดินเข้าไปหาทั้งคู่เพื่อขัดจังหวะทันที ติณฑ์กระชากแขนลากไปยังสวนที่เขายังทำไม่เสร็จ ใช่ที่ไหนละ เขาทำเสร็จตั้งนานแล้วตั้งหากแต่โดนคนใจมารบางคนพังมันมากกว่า ใจร้ายเกินไปแล้วนะ
" นี่ ทำไมแปลงผักที่ผมทำ ทำไมมันรกแบบนี้ละคุณ " พระพายเท้าสะเอวมองหน้าคนทำ คนปลูกมันเหนื่อยนะโว้ย
" ไม่รู้ มันรกก็ทำไปดิวะ ทีอ่อยผู้นี่ระริกระรี้ ทำงานนี่อิดออดถ้าอยากกินข้าวเย็นก็ทำให้เสร็จซะอาโป " ติณฑ์สั่งร่างเล็กเสร็จก็เดินไปนั่งดูใต้ที่ร่ม พระพายหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ ใครมันจะไปพอใจเล่นทำลายแปลงผักซะเละขนาดนั้น
" อีกอย่างฉันชื่อพระพายต่างหากเล่า หึ้ย อีกอย่างเขาไม่ได้อ่อยใครซักหน่อย ฟันเหยินแล้วยังมาว่าเขาอีก ขอให้เหยินไปอีกหมื่นปีหมื่นชาติ " พระพายบ่นกระปอดกระแปดไปก็ก้มหน้าพรวนดินไปด้วย เขาต้องมีชีวิตรอดออกไปจากเกาะบ้าบ้านี่ให้ได้คอยดู นายติณฑ์
"ให้เราช่วยไหม ?" ไม้ที่เห็นคนตัวเล็กปาดเหงื่อหลายต่อหลายครั้งก็นึกสงสารจึงอาสามาช่วย แต่..
"ไอ้ไม้ ไปทำอะไรก็ไป ให้มันทำคนเดียว" เสียงประกาศิตสั่งให้เขาผละออกจากพระพายทันที
" ไม่เป็นไรหรอกไม้ เราทำเอง " ร่างเล็กยิ้มให้คนตรงหน้า ติณฑ์นึกไม่ชอบทีกับเขาทำหน้ายังกับเห็นผี ทีกับคนอื่นระริกระหรี้
พอไม้เดินออกไปร่างสูงก็ตะโกนขึ้นมาจนพระพายอย่างเขวี้ยงจอบให้โดนฟันหน้าอิตานี่ให้เลือดอาบปาก
" อ่อยเสร็จก็พรวนดินไปสิวะ จะกินไหมข้าวเย็น ถ้าทำไม่เสร็จก็ไม่ต้องแดก "
พระพายเย็นไว้ เย็นไว้
ร่างเล็กถือจอบแน่นก่อนจะใช้จอบแซะดินแรงๆเพื่อระบายอารมณ์ขุ่นเคืองในใจจากร่างสูง ลงกับดินแทนละเพราะเขาทำอะไรตานั่นไม่ได้
ตอนเย็นถึงเวลากินข้าวพระพายนั่งรวมกินกับคนงานบนเกาะ ทุกคนดูเป็นมิตรกับเขามากกว่าตาบ้านั่นอีก พระพายถือจานข้าวก่อนจะทิ้งตัวนั่งๆ ไม้เพื่อนใหม่ของเขาบนเกาะนี้พระพายตักอาหารเข้าปากไปได้ไม่กี่คำก่อนจะโดนร่างสูงที่มองมาทางนี้ด้วยความไม่พอใจ
"ทำไมหยุดทานละอาหารไม่ถูกปากเหรอ" ไม้เงยหน้ามามองพระพายที่จู่ๆก็หยุดทานไปดื้อ ๆ
"เปล่าน่ะ " ตานั่นเล่นจ้องเขาคาเขม็งขนาดนั้นใครมันจะไปกินลงกัน
" เดี๋ยวทานข้าวเสร็จเดี๋ยวเราพาไปเดินย่อย " ไม้ออกตัวเพราะเขาอยากอยู่ใกล้พระพาย
" อื้อ " เขายิ้มหวานให้คนตรงหน้า ก็ยังดีแหละขอไปพ้นๆอิตานั่นสักนาทีก็พอใจเล่า
เคร้งง...
เสียงเขวี้ยงจานทิ้งลงกับพื้นจนแตกกระจาย ทุกคนที่นั่งทานอาหารอยู่ถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆ นายหัวของพวกเขาหุนหันพลันแล่นเดินออกไปท่าทีที่ไม่พอใจอะไรสักอย่าง
พระพายถึงกับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ เป็นบ้าอะไรของเขา
หลังจากทานอาหารเสร็จพระพายและไม้ก็ออกไปเดินเล่นท้ายเกาะคนเดียวเพราะไม้ต้องออกไปล่าหมึกกล้วยกับพ่อของไม้
เกาะที่นี่ใหญ่พอสมควรหรือเรียกว่าเป็นชุมชนได้เลย พระพายเอ่ยทักทายกับชาวประมงที่กำลังลากเรือเพื่อเตรียมออกไปล่าปลาหมึกกล้วยในตอนกลางคืน ทุกคนดูเป็นมิตรกับเขามากกว่านายหัวของพวกเขาเสียอีก เขาเดินเล่นไปรอบๆ จนพบกับที่ที่หนึ่ง
ทำไมมันปลอดคนจังแฮะ
พระพายเดินไปเรื่อยๆจนพบกับเรือลำหนึ่งเป็นเรือไม้ ร่างเล็กหันซ้ายมองขวาเพื่อความแน่ใจก่อนจะลากเรือออกสู่ทะเลกว้าง เขาตายกลางทะเลยังดีกว่าจะตายอยู่ที่นี่
ติณฑ์ที่บังเอิญเดินผ่านมาจริง ๆ ก็ไม่บังเอิญหรอกเขาเดินตามมาตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก ร่างสูงมองไปก็เห็นว่านักโทษของตัวเองกำลังจะหนีจึงรีบสาวเท้าไปหาทันที
"จะหนีไปไหนของมึง"
พระพายเตรียมลากเรือให้เร็วที่สุดด้วยตัวเรือที่เป็นไม้ทั้งหมดมันทำให้ยากลำบากต่อรูปร่างของเขาพอสมควร ติณฑ์ก้าวขาให้ยาวที่สุดก่อนจะกระชากแขนพระพายให้ขึ้นฝั่งมากับตน
" โอ๊ย ปล่อยผมนะ " พระพายดิ้นหนีแต่โดนแขนแกร่งอุ้มพาดกับตัวเองก่อนจะเดินไปยังบ้านพักตากอากาศ พระพายพยายามดิ้นหนีแต่โดนฝ่ามือหนาตบลงที่ก้นเพื่อให้เขาหยุดดิ้น
เพี้ยะ
" โอ๊ย บอกให้ปล่อยไงคุณ ปล่อยสิวะ ว้อย " พระพายดิ้นขลุกขลักอีกครั้งก่อนจะโดนร่างสูงของติณฑ์กดทุ่มลงบนเตียงจนพระพายรู้สึกจุก
" อ๊ะ ปล่อยแล้วไง อย่าคิดที่จะหนีเด็ดขาดไม่อย่างนั้นกูจะเอาร่างของมึงไปโยนที่หน้าผา " ติณฑ์ขู่ร่างเล็ก แต่พระพายไม่ยอมแล้วเขาขอสู้
" ผมทำอะไรให้คุณนักหนา ผมไม่รู้จักคุณเลยด้วยซ้ำ " พระพายเริ่มโวยวาย ด้วยความโมโหทำให้พระพายกล้าที่จะต่อปากต่อคำด้วย
" หึ เดี๋ยวก็รู้อาโป ธารธารา หิรัญธกูล " ติณฑ์เรียกชื่อเต็มของคนตรงหน้า
" บอกกี่รอบว่าผมไม่ใช่อาโป ผมชื่อพระพาย พอรออะ พระ พอ อา ยอ พาย อ่านว่าพระพาย " พระพายพยายามอธิบายแต่โดนร่างสูงยื่นมือหนาเข้ามาบีบปลายคางจนรู้สึกเจ็บ
"เลิกตอแหลซักทีเถอะ มึงทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจ " ติณฑ์พูด พระพายทำหน้างงเขาไม่เคยทำไม่ดีอะไรเลยนะนอกจากขับรถจักรยานยอดสร
" เดี๋ยว (พี่ชาย)ผมไปทำอะไรให้คุณ คุณบอกผมมาตรงๆเถอะ " พระพายต้องการที่จะรู้ว่าพี่ชายฝาแฝดเขาทำอะไรทำไมคนใจร้ายคนนี้ถึงมาลงกับเขา
" ยังไม่ถึงเวลา วันนี้ไม่ต้องนอนฉันจะพานายไปอยู่ที่ใหม่ ตามมา " ติณฑ์ลากแขนพระพายไปยังบ้านไม้หลังเล็กๆ ก่อนจะโยนไม้กวาดและไม้ถูพื้นใส่ร่างพระพาย
" ยื่นให้ดีๆได้ไหมล่ะ " พระพายมองหน้าติณฑ์แบบเอาเรื่อง พระพายหยิบไม้กวาดขึ้นมาก่อนจะกวาดจนฝุ่นคลุ้งกระจายแกล้งคนตัวสูง ขอเอาคืนหน่อยเหอะ
" นี่ กวาดดี ๆ สิวะ " ติณฑ์เดินเข้าไปจับไม้กวาดยึดไว้กับตน พระพายจิ๊ปากอย่างขัดใจ
" รู้แล้ว เอาไม้กวาดมาสิ " พระพายยื่นมือมา ติณฑ์ยื่นด้ามไม้กวาดให้ ร่างเล็กเดินชนก่อนจะไปกวาดทางอื่น หมั่นไส้
กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ 2 ทุ่ม พระพายเพิ่งเก็บกวาดเสร็จเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ร่างเล็กเดินไปหยิบผ้าปูที่นอนมาปูกับฟูก
จ๊อก
เสียงท้องร้องของพระพายดังขึ้น มือเรียวลูบพุงตัวเองป้อยๆ
ทำไมตอนนี้เขาหิวแบบนี้ละ
พระพายกำลังจะหันไปหาคนใจดำแต่ติณฑ์นั้นผล็อยหลับไปแล้ว
" สบายจริง ๆ พ่อคุณ " พระพายยืนกอดอกมองร่างสูงที่นอนบนโซฟาอย่างสบายใจเฉิบ เขาเดินย่องเพราะกลัวจะตื่นไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วย ตอนนี้เขาหิวชะมัดเพราะเมื่อตอนเย็นเขาก็กินข้าวไปแค่นิดเดียวเอง
พระพายตัดสินใจออกไปที่โรงอาหารของคนงานเผื่อมีเหลือบ้างก็ยังดี เขากำลังเดินออกจากประตูแต่โดนมือหนากระชากลงมาทำให้ร่างเล็กเซจนล้มมานั่งทับบนตัวของติวานนท์พอดิบพอดี พระพายเตรียมจะลุกแต่โดนมือหนากดสะโพกเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาลุก
" คุณปล่อยก่อน " พระพายดิ้นและพยายามแกะมือหนาออกจากสะโพกของตัวเอง ทำให้บางอย่างในตัวติณฑ์มันกำลังตื่น!!
" ยะ หยุดดิ้น " ติณฑ์รู้สึกตึง ๆ ที่กางเกงของตัวเองเมื่อก้นสวยบดคลึงไปที่ตรงนั้นของเขา
" คุณก็ปล่อยสิ " พระพายหลุดออกจากมือหนาก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"จะไปไหนของนาย " ร่างสูงเอาหมอนมาปิดตรงนั้นเอาไว้ พระพายมองด้วยท่าทีแปลกๆ
" ก็มันหิว ทำความสะอาดมันเหนื่อยไง " พระพายทำท่าว่าจะเดินออกไปข้างนอก แต่โดนร่างสูงดึงมือไว้
" ไม่ต้องไป เดี๋ยวให้พวกนั้นเอาอาหารมาให้ มันมืดแล้ว ตกหน้าผาตายขึ้นมา ฉันยังทรมานไม่สาแก่ใจเลย " ติณฑ์พูดจาร้าย ๆ ใส่พระพายอีกครั้ง
"ครับ " พระพายขมุบขมิบปากด่าในใจ ก่อนจะนั่งรอกับข้าวที่ร่างสูงโทรสั่งจากบ้านใหญ่มาให้เขาที่นี่
"นายหัวครับ กับข้าวมาแล้ว" ไม้ยื่นจานและขวดน้ำเปล่ามาให้นายของตนพร้อมเหลือบไปทางพระพายที่ยืนยิ้มเมื่อเห็นไม้ ติณฑ์รับจานข้าวมาก่อนจะไล่คนงานของตนเองทันที
"อะ ทานซะ" พระพายรับจานข้าวจากมือเขาทันที ก่อนจะลงมือกิน ติณฑ์เดินไปปิดประตูเรือนไม้ก่อนจะขังพระพายไว้ในห้องหลังเล็ก โชคดีที่ยังมีห้องน้ำในตัวไม่อย่างนั้นเขาคงตายแน่ ๆ
พระพายตัดสินใจหลังจากทานข้าวเสร็จก็เดินไปอาบน้ำด้วยความเหนียวตัว ร่างเล็กลืมไปว่าตนเองไม่มีเสื้อผ้าที่จะใส่จึงนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างสูงของติณฑ์อยู่ในห้อง
เขากลับไปแล้วนี่หว่า
"เอาเสื้อผ้ามาให้ ไว้ตอนบ่ายพรุ่งนี้จะพาขึ้นฝั่งไปซื้อเสื้อผ้า" ติณฑ์ยื่นเสื้อผ้าของตัวเองให้กับร่างเล็กที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เผยให้เห็นเอวคอดกิ่วที่เล็กกว่าผู้หญิงบางคนที่เขาเคยเห็นมา ผิวขาวเนียนที่น่าสัมผัสทำให้ติณฑ์นึกกลืนน้ำลายเข้าไปอย่างฝืดคอ
พระพายรับเสื้อผ้าจากมือเขาวิ่งไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ พระพายสวมชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่โคร่งพร้อมกับกางเกงตัวหลวม พระพายเดินอย่างลำบากนิดหน่อยเพราะเดินทีรู้สึกกางเกงจะหลุดกองอยู่ที่พื้นตลอดเวลา
"คุณก็ออกไปได้แล้ว ผมจะนอน" พระพายเอ่ยปากไล่ทันที รู้สึกไม่ปลอดภัยกับตัวเองเสื้อที่เขาเอามาให้ก็คอกว้างซะจน จะเห็นสะดือ ไม่มีชุดอื่นให้ใส่หรอวะ
"เอออ อย่าคิดหนี" ติณฑ์เดินเข้ามาใกล้ๆและปล่อยลมหายใจร้อน ๆ ใส่หน้าพระพายทำให้คนตัวเล็กอย่างเขาใจสั่นแปลกๆ พระพายใช้มือผลักร่างหนาออก คนหน้ายักษ์ยิ้มที่แกล้งเขาได้
หลังจากที่ติณฑ์เดินออกไป พระพายไม่เข้าใจเขาเลยสักนิด จะดีก็ดีใจหาย จะร้ายขึ้นมาก็เหมือนยักษ์เหมือนมาร
ไม่นานนักป้าอรกับแม่บ้านอีกคนหนึ่งก็ยกข้าวเย็นมาให้ พระพายรีบยกมือไหว้ขอบคุณ
“ขอบคุณนะครับที่ยกมาให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ทานเถอะค่ะ เมื่อเช้าคุณทำงานมาเหนื่อยๆ ป้าไปก่อนนะคะ”
พระพายมองอาหารตรงหน้าที่ป้าอรเป็นคนยกมาให้ล้วนแต่เป็นอาหารภาคใต้ทั้งหมด มีน้ำพริกกระปิเคยและไข่เจียวร้อนๆ และอีกเมนูหนึ่งคือแกงเหลือง
รอดไปอีกวันแล้วสินะ พระพาย
ความคิดเห็น