ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่หนึ่ง : ยงจุนฮยอง ณ บ้านจางฮยอนซึง
“จุนฮยองงงงงง โอ้ย ตาหนู เป็นยังไงบ้างลูก หืออ” ผู้หญิงวัยกลางคนปรี่เข้ามากอด มาลูบหัว มองดูเนื้อตัวของจุนฮยองทันทีที่เขาเปิดประตูลงมาจากรถ
ไม่ใช่แม่น้องครับ แม่ผมเอง
“ไม่เป็นไรครับป้า ผมไม่ได้ไปตีกับมัน มันเลยไม่ได้ทำอะไรผมหรอก ผมแค่ซวยเลยโดนจับน่ะครับ” จุนฮยองพูดแล้วยิ้มออดอ้อนแม่ผมไปในตัว แหม่ ไอ้คนที่มันหัวร้อนใส่ผมไปไหนแล้วนะ
“ขวัญเอ้ยขวัญมานะหลานป้า” แม่ทำหน้าสงสารไอ้ตัวแสบแล้วลูบหัวน้องสองสามทีแล้วควงแขนน้องเข้าบ้าน “งั้นวันนี้นอนบ้านป้าแหละเนอะ ไม่ต้องกลับบ้านหรอก” แม่เอ่ยชวน จะเรียกชวนก็เรียกไม่เต็มปาก เพราะเวลาแม่พูดแบบนี้แล้วจุนฮยองอิดออด แม่จะขุดหาอะไรต่างๆนาๆมาตัดพ้อจนเจ้าตัวต้องยอมไปเอง
บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยว หลังไม่ใหญ่มาก เนื้อที่ประมาณ สองไร่ พื้นที่บ้านประมาณไร่นึง แม่เล่าให้ฟังว่าตอนที่สร้างบ้านแรกๆ พ่อแม่จุนฮยองย้ายมาอยู่ข้างๆพอดี ท่านสองคนเสนอแกมขอร้องให้พวกเรากั้นห้องเพิ่มอีกห้องหนึ่ง เพราะท่านอาจจะเอาลูกมาฝากหากพวกท่านมีลูก เพราะธุรกิจทั้งหมดกำลังไปได้สวย อาจจะไม่มีเวลาเลี้ยง จะเอาไปฝากไว้กับใครก็ไม่ได้เพราะคุณพ่อคุณแม่ของพวกท่านก็ยังบริหารงาน แต่เอา
จริงๆผมก็ไม่เข้าใจนะ ว่าไอ้ธุรกิจเนี่ย มันต้องทำงานหนักถึงยี่สิบปีขนาดนี้เลยเหรอ จนป่านนี้ถึงไม่มีเวลามาดูแลลูกสักที
“ครับคุณป้า” เจ้าตัวแสบยิ้มน้อยๆแล้วเดินขึ้นบ้านผมไป เออดี ตกลงใครลูกแม่ ตั้งแต่กลับมาแม่ยังไม่คุยกับผมสักคำเลยนะ นี่เดินจูงมือจุนฮยองเข้าบ้านไปละ แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะ นอกจากเอารถไปจอดแล้วเดินตามพวกเขาเข้าบ้านไป
เข้ามาถึงในบ้านได้คุณแม่เขาก็พาลูกชายสุดที่รักของเขาไปส่งที่ห้อง ก่อนจะเดินลงมาหาผมที่นั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่ด้านล่าง
“ฮยอนซึง เดี๋ยวเอานมขึ้นไปให้น้องด้วยนะ” คุณแม่ยื่นแก้วนมมาให้ผมแล้วดึงตัวผมให้ลุกขึ้นแล้วผลักผมให้ขึ้นไปข้างบน
ผมเดินขึ้นห้องช้าๆ ในใจนี่ก็ตุ้มๆต่อมๆ ไม่ใช่เปิดประตูเข้าไปแล้วมันด่ากลับมานะ พี่มาทำไม กลับไปเลยไปแม่ง อย่างงี้ ผมเคยโดนนะ น่ากลัวมาก บางทีผมก็แอบคิดนะว่าตกลงใครเป็นพี่หรอ ทำไมผมต้องหงอขนาดนั้น
ก๊อก ก๊อก
“จุนฮยอง แม่พี่ให้เอานมมาให้” ผมส่งเสียงเข้าไปในห้องหลังจากเคาะประตู แต่ก็เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ผมเรียก ลองเรียกอีกทีละกัน
“จุนฮยอง..” ก็ยังคงเงียบ
“ไอ้ตัวแสบ” ..
“มนุษย์ดื้อ..” ??
“หมูจุน”
“ใครหมูวะ?” อุ้ย แม่ร่วง! คนในห้องเปิดประตูออกมาทันทีหลังจากที่ผมพูดคำว่าหมูจุนเสร็จ น้องออกมาในสภาพที่ หัวยุ่งเหยิง มือหนาเท้ากับขอบประตู ข้างบนไม่ได้ใส่อะไร ส่วนข้างล่างมีแต่บ็อกเซอร์…ที่ กำลัง นูน เห้ย .. เหี้*ละ
“คือ แม่พี่ ให้ เอานมมาให้ “ ผมละล่ำละลักบอกแล้วเฉไฉมองไปทางอื่น ต้องไม่สนใจดิ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ น้องเป็นผู้ชาย ท่องไว้ๆ
“ขอบคุณ” น้องยื่นมือมารีบแก้วนมไปแล้วเอาวางไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ ก่อนจะหันมาถามผมอีกครั้ง “มีไรอีกมั้ย”
ถามเฉยๆไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะกินหัวพี่เข้าก็ได้ลูกเอ้ยยน
“มะ ไม่มีแล้ว พี่ไปก่อนนะ” ผมตัดบทแล้ววิ่งหนีลงมาเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องสังเกตตัวเองมั้ยว่ากำลังอยู่ในสภาพไหน หรือจริงๆผมอาจจะไปขัดจังหวะน้องก็ได้ ว่าปะ
ผมตัดสินใจออกมาอ่านหนังสือนอกบ้าน กะว่าถึงเวลาอาหารเย็นค่อยเข้าไป ในหัวก็คิดเรื่องน้องไปด้วย พรุ่งนี้แม่จะไปทำงาน เท่ากับว่าผมต้องอยู่คุมน้องคนเดียว ซึ่ง มันไม่เคยฟังผมเลย แล้วผมจะรับมือไหวมั้ย
“ฮยอนซึง” เสียงทุ้มจากหน้าประตูร้องงเรียกผม ผมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะต้องเผยยิ้มกว้าง
“พี่ดูจุน!” ผมร้องด้วยความดีใจก่อนจะปิดหนังสือที่อ่านอยู่แล้ววิ่งไปสวมกอดคนตัวสูงตรงหน้าทันที
คิดถึงชะมัด ไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้
“ทำตัวเป็นเด็กเหมือนเดิมเลยนะ”
“แน่สิ ใครจะไปทำตัวเป็นลุงแก่ๆเหมือนพี่กัน”
เป๊ะ
ครับ พี่เขาดีดหัวผม
“ดีดหัวผมทำไม” ผมลูบหัวตัวเองตรงที่โดนพี่เขาดีดป้อยๆ คนบ้าอะไรตัวก็โต แรงก็เยอะ ยังจะมาทำร้ายร่างกายกันอีก
“เดี๋ยวนี่แกล้งไม่ได้แล้วหรอ หืม” พี่ดูจุนก้มลงมาพูดกับผมยิ้มๆ ใบหน้าหล่อคมเข้มมีตีนกาบ่งบอกอายุอยู่ประมาณสามขีดต่อข้างเลื่อนเข้ามาใกล้กับใบหน้าของผม ลมหายใจผมสะดุดเล็กน้อย ก่อนที่พี่ดูจุนจะ..
“โอ๊ย” พี่ดูจุนร้องออกมาเสียงดังทันทีที่ลูกเทนนิสที่ไหนก็ไม่รู้ลอยลิ่วมากระทบหัวพี่เขาอย่างจัง
ผมสอดส่ายสายตามองหารอบๆว่าลูกเทนนิสมาตากที่ไหน แต่ก็ไม่เจอ พี่ดูจุนดูหัวเสียเล็กน้อยที่โดนทำร้าย ใบหน้ายับยู่ยี่นั่นยับหนักขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าของใบหน้าอารมณ์ไม่ดี
“พี่กลับก่อนแล้วกันนะฮยอนซึง” อ้าว กลับเลยเหรอ
“อ่าาา ไหนผมดูหัวก่อน เป็นอะไรมั้ย”
“ไม่เป็นไร ตอนแรกว่าจะมากินข้าวด้วย แต่หมดอารมณ์แล้ว เดี๋ยวมาหาใหม่นะ พี่กลับเลยละกัน” พูดจบก็เดินลิ่วๆออกไปทางประตูบ้านทันที มันจะโกรธอะไรขนาดนั้น
ผมนั่งงงอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะเดินเข้าบ้านทันทีที่แม่โผล่หน้าออกมาเรียก ก้มมองนาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าถึงเวลาแล้ว เลยเดินเข้าไปในบ้าน พ่อแม่ผมแล้วก็จุนฮยองที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังนั่งรอผมอยู่ ทันทีที่ผมเดินเข้าไปจุนฮยองก็กระแอมไอขึ้นมาทันทีแล้วพูดขึ้น คำพูดของน้องก็เหมือนจะทำให้ผมได้เบาะแสแล้วว่าลูกเทนนิสนั่นมาจากไหน
“ไอ้ดำตีนกาแน่นนั่นกลับไปแล้วรึไง”
ว่ามั้ยล่ะครับ
♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠♥♦♣♠
นังจุนฮยอง นังเด็กปากร้ายยย มาแล้ววว อิ้อิ้ ขอบคุณลูกเรือสามสี่คนด้วย เย้ๆๆๆ เราจะมาพาทุกท่านไปดินแดนสุขีทุกอาทิตย์ แล้วแต่ว่าอาทิตย์ละกี่วัน 55555555555 อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ
facebook : teamthej.
twitter : iamamperagr
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น