คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เพียผ่านภพ
ะเวียนมาประสบ
ไม่ว่าี่ภพหรือี่าิ
.....
บทนำ
พ.ศ.๒๔๘๔
“เอา่าวมาาที่ไหน”
“ในลา่ะ
มีเมียอนายทหารที่ประำารอยู่ที่ประวบฯมาเล่าว่ายพลึ้นบเรียบร้อยแล้ว”
ใบหน้าามแม้ไร้ารแ่เิมแสออถึวามัวลใเป็นอย่ามา ในใอวรว้วยวามทุ์ร้อนแ่มิอา่วยอะไรบ้านเมือไ้
่อนะถอนหายใ
สยามะถึาลอวสานแล้วเ่นนั้นหรือ...
“ุหิะ...” เสียเรียอหิราึสิอหล่อนให้ลับมา่อนะยิ้มอย่าอ่อนโยนให้นที่นั่อยู่้าาย
มือเหี่ยวย่นุมมืออหล่อนไว้ มันยัอบอุ่นไม่่าาเิม
แม้ในวันที่หล่อนเหน็บหนาวและเ็บปวเียนาย
“นมิร”
หิสาววัยย่าสี่สิบปีอร่านที่นับถือั่มาราไว้แน่น่อนะปล่อยให้น้ำาหลั่รินลมา
“หนึ่ลัว ลัวเหลือเิน สยามะเป็นเ่นไร พวนั้นมีทั้ปืน ระเบิ เรือรบ
เราะเอาอะไรไปสู้พวเา”
นมิรลูบศีรษะที่ปุมไป้วยผมยาวสีำลับอย่าถะนุถนอม
สสารเ้านายอนเอเหลือเิน
“พระสยามเทวาิราะ้อปป้อุ้มรอสยามอย่าแน่นอน่ะ ุหิไม่้อลัว”
“แล้วเาละ เาะปป้อสยามหรือเปล่า”
เา... เ่นนั้นหรือ
นัยน์ามเยึ้นสบาับที่พึ่สุท้ายอหล่อนในยามนี้
น้ำาไหลอาบสอแ้ม
ทรมานเหลือเินเมื่อวามทรำเี่ยวับใรนหนึ่วนหวนลับมาในวามิถึ
“ปป้อสิะ”
นมิรอหิสาวที่นเอเห็นั้แ่ยัเป็นเ็น้อยในเปล
่อนะเิบโเป็นหม่อมราวศ์ที่ส่าามสมับที่ไ้รับารอบรมมาอย่าีหรือแม้แ่ในวันทีุ่หิอหล่อนทรุลับพื้นและร่ำไห้ปานะาใเมื่อใรนนั้นาไปไลแสนไล
พ.ศ.๒๔๘๗
เสียเรื่อบินลำให่บินเหนือน่านฟ้า
เสียระเบิและรีร้ออผู้นัสนั่นลมเสียสัาเือนอทารับาล
รอบายเ็มไป้วยฝุ่นวันและเปลวไฟ าึและอาารที่พัถล่มลมาเพราะแรระเบิ
ร่าบาพยายาม้าวผ่านเศษไม้และอิไปอย่ายาลำบา
แนอี้าประอหิราไว้
ู้ม!
ระเบิอีลูัึ้น อาารไม่ไลาัวทั้สอถล่มลมาอราบับพื้น
เปลวไฟโหมลุรุนแรว่าเิม
“ุหิไป เินไป” นมิรผลัร่าที่เ็มไป้วยบาแผลถลอให้ไลาัวหล่อน
อีไม่เท่าไหร่็ะถึสถานที่ปมพยาบาลเบื้อ้นที่รับาลัเรียมไว้แล้ว
“ไป้วยัน นมิร ไป้วยันนะ” ุหิอนมิรพยุหิราที่อ่อนแรให้เินไปพร้อมับหล่อนถึแม้ว่ามันะยาเย็นสัเพียไหน็าม
หล่อนเห็นแล้ว...
าวสยามทั้นั้นเลย อยู่ที่ปลายสะพานนั่นไ
ู้ม!
หิสาว่ำิ่ลสู่ผืนน้ำเบื้อล่า
แสสว่ารหน้าเริ่มเลือนรา วไฟบนท้อฟ้าเหมือนอยู่ไลออไปแสนไลสุแนแล้วที่ะไว่ว้า
แ่ถึระนั้นหล่อน็ยันิ่ ไม่แม้แ่ะะเียะายัวเอให้พ้นาวามาย อาะเป็นเพราะวามเย็นยะเยืออสายน้ำที่ำลัเสียแทผิวหนัอหล่อนหรือเพราะสอแนนั้นหมสิ้นเรี่ยวแรที่ะพาัวเอลับไปยัที่หล่อนามาหรืออาเป็นเพราะหล่อนำลัหลไหลในวาระสุท้ายแห่ีวิ
รอบายมืับ เสียลาล้านบนถูัาาสิารรับรู้อหล่อนเสียแล้ว
็ี ให้มันเป็นเ่นนี้็ีแล้ว
หล่อนรู้สึเหนื่อยล้าเหลือเินในยามนี้ บาที...
นี่อาะถึเวลาที่หล่อนะไ้หยุพัเสียที
รสาิอวามายเป็นเ่นนี้นี่เอ
ลไว้่อนนะะ ้นบับยัไม่เสร็ ^_^
ความคิดเห็น